บทส่งท้ายที่ท้ายสุดจริงๆ จบสนิทแล้วนะคร้าบบ
ขอบคุณครับ
ห้าเดือนต่อมา
น่าน
ชยุตม์เดินตามหาโชคดีในบริษัทแต่ก็ไม่พบ เขาแปลกใจ สองอาทิตย์ที่ผ่านมาคนรักของเขาชอบหายตัวไปบ่อยๆ และดูท่าทีมีลับลมคมใน
"ไปที่รีสอร์ทครับ เห็นไปตั้งแต่เช้า" โต๋ยืนเช็ดรถอยู่หน้าบริษัท บอกเจ้านายที่เดินไปถาม
"ไปทำไม พักหลังนี่ไปบ่อย จ้างทีมบริหารใหม่แล้ว ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่ง" ชยุตม์เอียงหน้า ประหนึ่งพูดกับตัวเอง
"ไปกับคุณปกป้อง" โต๋พูดเติม
"ฮ้า อะไรนะ แล้วนี่ต๋องรู้หรือเปล่า" เสียงชยุตม์ตกใจ เพราะรู้ว่าลองโชคดีได้ไปทำอะไรกับปกป้อง คู่กัดของอภิรักษ์ มีเหตุผลเดียวเท่านั้นที่เขาพอจะนึกได้
...กัดไม่ปล่อยเลยหรือโชคดี ผ่านมานานขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมเลิก...
...มิน่า ตอนต้นเดือนเห็นเปรยๆ ถึงเงินสองล้าน อยากจะลงทุนเปิดร้านขายขนมให้น้องสาวของต๋อง พอเขาแย้งก็ทำเป็นฮึดฮัด บอกว่าชอบขัดใจ...
ชยุตม์ไม่รีรอ กระโดดขึ้นรถแล้วขับตรงไปยังรีสอร์ทที่คนรักเคยต่อต้าน แต่ตอนนี้โชคดีกับเขาซื้อกิจการจากคุณอามาแล้วเรียบร้อย
ถึงรีสอร์ทเจ้าปัญหา ชยุตม์เดินตรงไปยังท้ายรีสอร์ทจุดที่เคยเป็นประตูผันน้ำเข้าออกโครงการ
คาดไว้ไม่ผิด โชคดียืนเด่นอยู่บนเนิน ร่างสูงเพรียวยืนกอดอก กางขา มองชายหนุ่มหน้าใสร่างเล็กที่กำลังนั่งอธิบายอะไรบางอย่างให้ฟังพร้อมยื่นกระดาษให้
"มาทำอะไรกัน" ชยุตม์เดินเข้าไปใกล้
"มายืนยันหลักฐาน" โชคดีหันมายิ้ม แล้วหันไปพูดกับชายหนุ่มหน้าอ่อนกว่าอายุ
"แน่ใจนะปกป้อง"
"แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ จำเลยดิ้นไม่หลุดแน่ ผมมีผลการทดลองและเอกสารทางการจากกระทรวงแล้วเรียบร้อย คำสัมภาษณ์ไฟล์วีดีโอพร้อมส่งให้นักข่าวได้ทันทีหากจำเป็น" ลูกคู่ชื่อแปลกพอๆ กับ 'หัวเรือใหญ่' พยักหน้าอย่างมั่นใจ
"นี่รีสอร์ทของเรานะโชคดี" ชยุตม์ครางเบาๆ
"แต่เงินสองล้านไม่ใช่ของผม และนอกเขตรีสอร์ทไม่ใช่ของเรา แม่น้ำน่านเป็นของคนเมืองน่าน ผมจำได้ว่านายช่างประกาศว่าใครที่พิสูจน์ได้ว่ารีสอร์ททำให้ระบบนิเวศน์แถวนี้เปลี่ยนไปจะให้หนึ่งล้านบาท แต่ถ้าเป็นคนชื่อโชคดี จะได้สองล้าน"
"แต่นี่ปกป้องเป็นคนทำ"
"ปกป้องเป็นหัวหอกทีมงานผม"
"ทำมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว"
"ก็ไม่นาน"
"ไม่นานนี่กี่เดือน"
"ปกป้องนี่เก่งจริงๆ สมกับเรียนจบมาสูง"
"อย่าออกนอกเรื่อง นี่คงทำมาตั้งแต่รู้จักกันแล้วใช่ใหม เข้ากันได้ดีนักนะ"
"นายช่างยังเข้ากับต๋อง"
"ผมไม่อยากเถียงแล้ว ตกลงจะเอาสองล้านเมื่อไหร่"
"ก่อนนี้คุณบอกว่าเป็นเงินสด แต่ผมหยวนๆ เห็นว่าเป็นคนรู้จักกัน จะโอนเงินให้ก็ได้"
"งั้นผมเขียนเช็ค"
"ระวังเช็คเด้งนะครับคุณอาโชคดี"
"ไม่ต้องกลัวเช็คเด้งหรอกปกป้อง ระวังจะไม่ได้ส่วนแบ่งก็แล้วกัน"
"ไม่เป็นไร อยู่ใกล้ตัว เช็คเด้งก็ฟ้องให้ติดคุก"
"จะแถมให้อีกหนึ่งล้านเลย ถือซะว่าเป็นดอกเบี้ย ผ่านมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว ยังไม่ลืมอีก"
"จำไวนะปกป้อง เพื่อความถูกต้อง เราต้องสู้จนถึงที่สุด แยกเรื่องงานเรื่องส่วนตัวให้ได้"
"ครับ แน่นอน ผมแยกอยู่แล้ว"
"เรื่องสนามบินอย่าให้พลาด"
"โชคดี อะไรนะ สนามบินด้วยหรือ แล้วนี่ต๋องรู้หรือยัง"
"กลับมาจากเมืองนอกเดี๋ยวก็รู้ เถอะน่า นายช่าง อย่าโวยวายไปหน่อยเลย ชีวิตต่างจังหวัดมันราบเรียบนัก น่าเบื่อ มีอะไรท้าทายตื่นเต้น จะได้มีรสชาติ"
"กลับถึงบ้านล่ะน่าดู"
"กลัวตายล่ะ"
"ร้ายนัก ร้ายเหมือนกันทั้งสองคนเลย ระวังตัวให้ดี"
"กลับไปรายงานท่านผู้กำกับนะปกป้อง ว่ามีคนขู่ทำร้าย หากเราเป็นอะไรขึ้นมา ก็คงลูกชายนายกฯ นี่ละเป็นตัวการ"
"ผมจะไปแจ้งความให้ท่านผู้กำกับมากำราบทั้งสองคน"
"ผู้กำกับไม่กล้ากับผมหรอก"
"ครับท่าน ส.จ. รอให้ผมเป็นรัฐมนตรีมหาดไทยก่อนเถอะ"
"ไหนบอกว่าไม่สนการเมือง"
"คุณพ่อมาทาบทามผม"
"อย่างคุณก็คงได้เป็นรัฐมนตรีกระทรวงวัฒนธรรม"
"อย่ามาดูถูกกันนะ"
"ดูถูกดีกว่าดูผิด"
"ขึ้นรถสิโชคดี"
"คุณกลับไปก่อน ผมจะไปกับปกป้อง"
"ไปไหนอีก"
"ไปดูงานสร้างสนามบิน"
"โชคดี ต๋องนะลูกชายโต๋นะ"
"รู้แล้ว ไม่เล่นถึงตายหรอกน่า ปกป้องเขาก็มีจริยธรรมอยู่"
"แล้วคุณล่ะ มีไหม"
"มี"
"ร้ายจริงๆ เลย"
"ร้ายแล้วมารักทำไม"
"ระวังตัวเอาไว้เถอะ ร้ายนัก คืนนี้เจอดีแน่"
"กลัวจัง"
ห้าชั่วโมงต่อมา
บนเตียง ในห้องนอน, น่าน"โชคดีจ๋า รักยุตม์มากแค่ไหน"
"ถามอยู่ได้ บอกจนเมื่อยปากไปหมดแล้วนะ"
"ผมไม่เมื่อยที่จะฟัง"
"รักสิ ไม่รักจะยอมเมื่อยปากขนาดนี้หรือ ว่าแต่คุณเถอะ ยังรักผมอยู่หรือเปล่า"
"รักสิ ไม่รักจะยอมเมื่อยเอวหรือ"
"ยุตม์ ชักจะพูดเก่งขึ้นทุกวันนะ"
"ไม่ได้พูดเก่งอย่างเดียว ทำเก่งด้วย ผมไม่ใช่คนประเภทดีแต่พูด"
"เอามือออกไปได้แล้ว ลูบอยู่ได้"
"ฮื่อ ทำไมท้องยังแบนเรียบอยู่ หุ่นดีไม่เคยเปลี่ยน"
"คนไม่ได้ท้องนะ จะให้ป่องเหมือนท้องห้าเดือนได้ยังไง ไม่ได้สืบพันธ์กันทางข้างหลัง"
"พูดอะไรไม่น่ารัก"
"ก็ไม่ใช่คนประเภทน่ารัก คุณว่าผมเป็นคนร้ายๆ ไม่ใช่หรือ"
"ใช่ แต่ร้ายก็รัก"
"รักแน่นะ"
"รักสิครับ ถ้าไม่รักจะยอมร่วมหัวจมท้ายด้วยจนถึงขนาดนี้หรือ รู้ไหม ผมทิ้งทุกอย่างมาอยู่ที่นี่เพื่อโชคดีนะ หวังเพียงน้อยนิดว่าโชคดีจะรักและเมตตาผมบ้าง"
"เอียน"
"ผมจะรักโชคดีไปตลอดจนเราถือไม้เท้าเดินกระย่องกระแย่ง"
"แล้วใครจะดูเรา ต๋องกับปกป้องก็คงมีลูกไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปกันรอดหรือเปล่า"
"ถ้าปกป้องไม่ลุยจนงานก่อสร้างสนามบินพัง สองคนนั้นก็ต้องลงเอยกันเหมือนเรา ที่สำคัญ ต้องมีใครคนหนึ่งยอมให้กันบ้าง อย่างที่ผมยอมให้คุณไงล่ะ"
"ต่างคนต่างยอมกันต่างหาก มันถึงจะไปรอด"
"นั่นสิ จริงสินะ พูดอีกก็ถูกอีก โชคดีพูดถูก เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงยอมให้คุณ ผมรู้อยู่ว่าคุณต้องทำสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสม แล้วผมก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก"
"ตกลงต้องการอะไรนายช่าง"
"เปล่า ผมแค่พูดอย่างที่ผมคิด ผมไม่อยากให้ชีวิตรักของต๋องกับปกป้องพัง ผมอยากให้สองคนนั่นได้รักกันและมั่นคงในรักเหมือนเราสองคน แต่ผมก็หวั่นใจว่าเรื่องสนามบินจะทำให้แตกหักกัน ต๋องเขาทุ่มเทและจริงจังกับงานชิ้นนี้มาก นี่ก็เครียดจนแทบนอนไม่ได้"
"เอาเถอะ ผมจะคุยกับปกป้องให้"
"ปกป้องต้องเชื่อคุณแน่ คุณเป็นแม่แบบให้เขา เป็นผู้ให้คำปรึกษา"
"แต่เรื่องสองล้านนั่นน่ะ ไม่เปลี่ยนใจหรอกนะยุตม์"
"ช่างเถอะ เงินผมก็เหมือนเงินคุณ บอกแล้วไง ทั้งชีวิตก็ให้ได้"
"งั้นโอนทุกอย่างให้เป็นชื่อผมนะ"
"ได้สิครับ ผมไม่มีปัญหาหรอก เพราะยังไงผมก็จะอยู่กับโชคดีไปจนวันตาย"
...ยอมไปก่อน โชคดีก็โชคดีเถอะ เจอลูกล่อลูกชน บวกกับลูกอ้อนของชยุตม์ใจไม่อ่อนก็ให้มันรู้ไป...
"ก็แค่อยากให้แต๋วมีอะไรทำ เขาเรียนไม่เก่งเหมือนพี่ชาย แล้วผมก็ไม่อยากให้เข้าไปทำงานที่โรงแรมในกรุงเทพฯ"
"บริษัทเราก็มี งานเยอะแยะจะตาย จะเอาตำแหน่งไหนล่ะ"
"แต๋วเขาชอบทำขนม ทำเก่งด้วยคุณก็รู้"
"แต่แต๋วก็เก่งเรื่องการขายมากด้วยนะ อัทธยาศัยดี ช่างพูดช่างจำนรรจา เข้ากับคนได้ง่าย ใครเห็นใครก็ชอบ ไม่คิดหรือว่างานมารเก็ตติ้งจะเหมาะที่สุด คิดดูสิ อีกหน่อยโชคดีจะต้องขยายกิจการ ต้องเจรจาเรื่องงานอะไรต่อมีอะไร"
"แต่ว่า..."
"คิดดีๆ นะ โชคดี ทำร้านขนมทำเงินได้เท่าไหร่เชียว แต่มาร์เก็ตติ้งดีๆ ทำเงินให้บริษัทได้มหาศาล อีกหน่อยเราก็สามารถสู้โปรเจ็คใหญ่ๆ ได้ อย่างรถไฟฟ้าใต้ดินหรือไม่ก็ทางด่วน"
"ก็..."
"ผมรักคุณนะครับ อะไรที่โชคดีอยากได้ผมไม่เกี่ยงหรอก พอคิดว่าเรากำลังใช้ชีวิตด้วยกัน ผมก็รู้สึกว่าผมโชคดีที่สุดในโลกที่มาเจอโชคดี"
"จริงนะ"
"จริงสิครับ รับประกันได้เลยว่า ถ้าโชคดีได้ปรับกลยุทธ์การตลาดใหม่ มีคนเก่งๆ ทำงาน แทนที่จะได้เงินเล็กๆ น้อยๆ สามสี่ล้านก็จะได้เป็นสิบล้าน ร้อยล้าน อดเปรี้ยวไว้กินหวานยังไงล่ะ ผมเคยโกหกที่ไหน เห็นหรือเปล่า ที่ให้ปรับจากร้านขายเหล็กเป็นขายอย่างอื่นด้วย แล้วผมเปิดบริษัทวิศวกรรม คนที่จ้างผมก็ต้องมาซื้อของจากร้านโชคดี เชื่อผมเถอะ"
"อืมม..."
"รักโชคดีจังเลย"
"นอนเถอะ"
"มาทะเลาะกันก่อน"
"ไม่เอา ไม่มีอารมณ์ทะเลาะแล้ว"
"งั้นผมจะยั่วให้โกรธ"
"อย่านะ"
"ฮื่อ...รัก รัก รัก"
****************************The Very End*******************************
ตั้งแต่โพสใบสมัครหาแฟนไปก็ไม่มีใครกรอกส่งกลับซักคน เลยขอเปลี่ยนแปลงเงืือนไข
คราวนี้ถ้าไม่มีใครสนใจสมัคร คงต้องแถมซิม One 2 Call ฟรีแล้วล่ะนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
