หัวข้อ: รักเอย : จริงหรือที่ว่าหวาน ? หรือทรมานใจคน

[zandwizz]

กรรม

แต่เราดันเพิ่งกลับจากนครศรีธรรมราช

แหม่ เสียดาย นึกว่าจะได้เห็นหัวใจคุณราชบุตรซะแระ

เอิ๊กกกก

[zandwizz]

อ้าว หายไปไหนกันหว่า

[Lesses]

ยังไม่มาเหรอ

[imon]

หายไปรอบนี้ มิทราบไปหลงหนุ่มๆๆอยู่ที่ใด


ปล.มาต่อด่วน ช้ามีแฉ 
   สะบัดสกินเฮด  เดินออกจากกระทู้   

[tonsai_2520]

หายไปรอบนี้ มิทราบไปหลงหนุ่มๆๆอยู่ที่ใด


ปล.มาต่อด่วน ช้ามีแฉ 
   สะบัดสกินเฮด  เดินออกจากกระทู้   

ฉ ว า ง . . .


นครศรีธรรมราชไง  ไปไกลหัวใจได้ที่ไหนเล่า

[namtaan]

^
^
^
อันนี้คือการแฉป่าวค้าบ

อิอิ ขอบคุณคุณต้นสายที่มาส่งข่าวค้าบ

[ToeY_@_KP]

   คนแต่งไปไกลอ่ะ..คนอ่านก็เข้ามาคอยนะครับ..

มาเร็วๆ นะ  คิดถึงมากมาย..

[แก้ว]

 

โอม.....มาต่อเร็วๆ

[ranaways]

หายไปไหนอ่ะ


หายไปไหนอ่ะ

[namtaan]

อืมมมมม
ไปหลายวันแล้วเนี่ย
คิดถึงโน้ต โอห์ม และน้องโอ๊ตมากเลยค้าบ
ไหนว่าให้น้องโอ๊ตค้างแค่คืนเดียว นี่มันผ่านมาหลายคืนแล้วนา

[oaw_eang]

เข้ามาแจกบวกให้นังแทนย่า  อิอิ

ปล. ฉวางอะ ผลไม้เยอะ

[zandwizz]

หายไปหว่า

[ToeY_@_KP]

รอตอนต่อไปครับผม.

[RAJCHABUT]

กลับมาแว้ววววววววววว . . .


เหนื่อยสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด


ไว้จะรีบมาต่อนะครับผม  รออีกแปบนึงนะคร๊าบบบบบบบบบบบบ

[yaoifan]

วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ

ไปเที่ยวมาคงทั้งสนุก และเหนื่อย (เพราะเดินทางไกล) อย่าว่าคนโพสต์คิดลึกนะคะ

รอคนแต่งหายเหนื่อย มาต่ออย่างตั้งใจค่ะ

  274 เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[nanao]

เย่ คนแต่งกลับมาแร้นน ^^

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

คนแต่งมาแล้ว ๆๆ รอๆๆ



 

[ranaways]

ในเมื่อบอกให้รอ

เราก็จะรอออออ

[subaru]

เข้ามารอเหมือนกัน

[Kirimanjaro]

ตอนใหม่ล่ะพี่

เอามาซะดี ๆ

หึหึ

 

[C2U]

เข้ามาลงชื่อรอ ด้วยคน 
 

[kit]

• กลับมาแว้ววววววววววว . . .
ต๊าย โอ๊ต เทอกลับจากเยอรมันแล้วรึ เรียนจบมาแล้วสิ
กลับมาก็ดีแล้ว มาช่วยเลี้ยงน้อง . . .
น้องชื่อ โนห์ม(Gnome = โน๊ต + โอห์ม)นะ 5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ ราชบุตร

[White..BroccO]

มาแล้วๆๆ

[ToeY_@_KP]

  คนแต่งกลับมาแล้ว..แต่เรื่องต่อยังไม่มาอ่ะ...

[BEta-K]

ยังไม่มาต่ออีก

[myxt]

รอค่ะรอ
คิดถึงน้องโอ๊ตค่ะ รอได้อยู่แล้ว
 

[ranaways]

แต่ก็รอนานแล้วเนอะ

[RAJCHABUT]

ตอนอวสาน

   “โอห์ม . . .”  เสียงพี่โน้ตอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง  และดูเหมือนว่าพี่โน้ตจะชิงเรียกชื่อก่อนที่ผมจะตอบรับกลับไปเสียด้วยซ้ำ

   “ครับ”

   แค่เสียงเรียกที่พี่โน้ตเรียกมา  ทำเอาหัวใจผมว้าวุ่น  เพราะตามปกติแล้วพี่โน้ตจะไม่โทรหาผมในเวลาที่ผมทำงาน

   “มาโรงพยาบาลเร็วที่สุดได้ไหม”

   สิ้นเสียงพี่โน้ตบอก  ผมรีบออกจากที่ทำงานในทันที   สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดในห้วงอาทิตย์ที่ผ่านมามันกำลังวิ่งมาสูธ่หัวใจของผมอย่างรวดเร็ว  สิ่งที่ผมพยายามทำใจดูเหมือนว่าจะน่ากลัวน้อยไปกับสถานการณ์ในตอนนี้

   “ครับพี่”  เสียงผมสั่น

   ผมกลัว . . .

   . . . กลัวมาก

   ผมมาที่ลานจอดรถ  ก่อนที่จะออกมาติดยาวเป็นแพอยู่กลางถนน  ไอร้อนของแดดแผดเผาจนเห็นเป็นไอความร้อนที่กลางถนนที่รถติดกันเป็นแพยาวเหยียด  หากแต่มันคงร้อนน้อยกว่าหัวใจของผม

   “โธ่โว้ย  ติดอะไรนักหนาว่ะ”

   ผมได้แต่บ่นกับตัวเองก่อนปรับพัดลมเครื่องปรับอากาศที่รถให้เป็นตัวเลขที่แรงที่สุด  แต่ดูเหมือนว่าจะมีแต่ลมร้อนที่ออกมาจากช่องแอร์

   รถค่อย ๆ  ขยับทีละนิด  ก่อนที่จะหยุดยาว . . .

   . . . ผมองภาพผู้คนที่วุ่นวายยามบ่ายจัดของวัน  ทุกคนดูเร่งรีบวุ่นวายไปหมดในเมืองหลวงของประเทศ  อากาศร้อนอบอ้าว แม้แต่เครื่องปรับอากาศยังแทบจะทานไม่ไหว  ผมพยายามนับหนึ่งถึงร้อย  แต่ดูเหมือนว่าหัวใจของผมมันไปถึงที่หมายก่อนร่างกาย

   ความคิด . . .

   . . . ไปรวดเร็วเสมอ

   ทันทีที่รถหลุดจากถนนแจ้งวัฒนะเข้าสู่ทางด่วนขั้นที่สอง  ผมเหยียบมิด  อาจจะเป็นความโชคดีที่ทางด่วนเส้นนี้รถไม่ติดเหมือนเส้นอื่น ๆ  รถชะลออีกครั้งเมื่อมาถึงด่านรัชวิภา   แต่เมื่อจ่ายค่าผ่านทาง  ถนนเส้นนี้ดูเหมือนจะเปิดให้ผมไปสู่ที่หมายอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

   “ครับพี่โน้ต”  ผมรับสายอีกครั้ง

   “ถึงไหนแล้ว”

   “ติดอยู่แถวหัวลำโพงครับพี่  แม่เป็นไงบ้าง”  

   “รอโอห์มอยู่”  เสียงพี่โน้ตคล้ายคนที่สะกดกั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้  ผมรับรู้ได้ในทันที  ว่า  จากเวลาต่อจากนี้ไปอีกไม่นาน  จะไม่มีแม่อีกต่อไป

   “พี่โน้ต โอห์มกลัว”

   “ไม่ต้องกลัวนะคนดี  พี่อยู่ตรงนี้  อยู่กับแม่  พ่อก็อยู่  รอโอห์ม”

   รอโอห์ม . . .

   . . . รอโอห์ม

   ดูเหมือนว่าคำนี้จะเข้ามาหลอกหลอนในหัวใจของผมอยู่ตลอดเวลา  ผมรู้ดี ในความหมายที่พี่โน้ตบอก    มันหมายถึงสิ่งที่ผมกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น  เพียงแค่ผมไปถึงโรงพยาบาลทุก ๆ  อย่างมันก็จะจบลงอย่างนั้นหรือ ?

   ผมถามตัวเองในใจ . . .

   . . . แม่จะไปแล้วใช่ไหม?

   รอโอห์ม . . .

   . . . แม่รอเพื่อให้ผมไปส่งกระนั้นหรือ ?

   ผมเลี้ยวรถเข้ามาในโรงพยาบาล  ทันทีที่จอดรถได้  ผมรีบวิ่งไปที่ตึกที่แม่อยู่อย่างรวดเร็ว  ลิฟท์ที่มีอยู่อย่างจำกัด  ดูเหมือนจะขนส่งผู้คนช้ากว่าหัวใจผม
   อาจเพราะหัวใจผมมาถึงที่นี่นานแล้ว . . .

   . . .  หัวใจที่มาด้วยความร้อนรน

   “อาโอห์มทางนี้”  

   ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิด  ไอ้ตัวแสบที่วันนี้ดูท่าทางเงียบขรึมขึ้นกว่าเดิม  โอ๊ตจับมือผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องปลอดเชื้อ

   “เปลี่ยนชุดก่อนอาโอห์ม”

   ผมทำตามที่โอ๊ตบอกอย่างว่าง่าย  เอาชุดสีเขียวที่โรงพยาบาลจัดเอาไว้ให้มาเปลี่ยน  ก่อนเอาหมวกมาคลุมศรีษะเอาไว้  ตอนนี้ใครจะพาผมไปไหน  มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว  เพราะผมรู้ดีเวลาที่เหลือต่อจากนี้  มันน้อยลงทุกที

   แค่ . . .

   . . . ผมก้าวเท้าหนึ่งก้าว

   สิ่งหนึ่งจะค่อย ๆ  ถดถอยห่างผมไป  ทุก ๆ  ย่างก้าวที่ผมเดินตามโอ๊ต  แปลได้อย่างเดียวถึงการนับถอยหลังของอีกหนึ่งชีวิต

   “โอ๊ต”  

   “อาโอห์มอย่าร้องสิ”  ไอ้ตัวแสบลบีบมือผมแน่น  ก่อนเอาอีกมือมาตบที่มือผมเบา ๆ  ในขณะที่ตัวมันเองก็ค่อย ๆ  เดินจูงผมมาช้า ๆ

   “อากลัว”

   “พ่อสั่งโอ๊ตมาว่า  ให้รออาโอห์ม  ให้พาอาโอห์มมาหาย่า”

   “นั่นแหละที่อากลัว”

   “พ่อบอกโอ๊ตอีกว่า . . .”  ไอ้ตัวแสบหยุดที่หน้าประตู

   “. . . ถ้าอาโอห์มร้องไห้  ไม่ให้โอ๊ตพาเข้าไปเด็ดขาด”

   “ทำไม”

   “อาโอห์มก็รู้  ย่ารู้ตัวว่าต้องไป  ย่ารู้ตัวมานานแล้ว  ว่าอย่างไรก็ต้องไปอยู่ดี  ถ้าอาโอห์มเข้าไปแล้วย่าเห็นน้ำตาอาโอห์ม  ย่าจะไปสบายหรือ”

   “โอ๊ต”  ผมไม่ไหวแล้วปล่อยน้ำตาไหลออกมา

   ผมคงอ่อนแอ  ไม่รับสภาพของการลาจาก  แม้จะมีบทเรียนมามาก  แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรมันเข้มแข็งเลย  ผมทำใจได้หรือ  กับการต้องมองหนึ่งชีวิตดับหายไปต่อหน้า  และที่สำคัญที่สุดที่ผมรู้ . . .

   . . . ชีวิตที่แตกดับ

   แม่ . . .

   “อาโอห์มตั้งสติก่อนนะครับ  เก็บน้ำตาเอาไว้ก่อนได้ไหมครับ”  ไอ้ตัวแสบมันเอามือสองมือมากุมมือผมเอาไว้

   “โอ๊ต”

   สิ่งเดียวที่ผมพูดได้  ผมพูดได้เท่านั้นจริง ๆ  

   “ย่ายังอยู่นะครับอาโอห์ม  ถ้าอาโอห์มรักย่า  อาโอห์มต้องเข้มแข็งแบบย่าสิถึงจะถูก  อาโอห์มก็รู้โรคนี้มันเจ็บปวดขนาดไหน  แต่ย่ายังสู้  ย่ายังยิ้มได้เลย  อาโอห์มเป็นลูกย่า  จะอ่อนแอให้ย่าเห็นได้อย่างไร”

   “โอ๊ตไม่ใช่อา  โอ๊ตไม่เข้าใจ”

   “โอ๊ตอยากจะเข้าใจ  แต่เพื่อย่า  อาโอห์มต้องเข้มแข็งก่อน  ย่าจะได้ไปอย่างสงบ  ไม่ต้องห่วงอะไรอีก  นะครับอาโอห์ม”

   ผมเอามือเช็ดน้ำตา . . .

   . . .เรื่องแบบนี้ต้องให้เด็กเมื่อวานมาคอยบอก

   ผมอาจจะเตรียมใจมาแล้ว  แต่เมื่อมมันถึงเวลาที่ต้องจากลาจริง ๆ  ผมกลับรู้สึกว่ามันยากเหลือเกินที่จะทำใจ  ผมมองประตูบานนั้น  มองราวกับอยากเห็นความเคลื่อนไหวด้านใน  แค่ผมเปิดเข้าไป  ด้านในจะมีคนที่รักผมรออยู่

   แม่ . . .

   . . . พ่อ

   พี่โน้ต . . .

   ทุกคนรอผมอยู่คนเดียวเท่านั้น  และแน่นอนว่าคนที่อยู่ในนั้นล้วนแต่เป็นคนที่เจ็บปวดกับการนับเวลาถอยหลังการลาจาก  ทุกคนก็เจ็บปวดไม่แตกต่างไปจากผม  และทุกคนอยู่ตรงนั้น  เห็นทุก ๆ  ภาพที่อยู่ตรงหน้า  

   . . . เครื่องช่วยหายใจคงกำลังทำงาน

   เส้นกราฟคงขึ้น ๆ  ลง ๆ  ตราบใดที่คนป่วยยังไม่ถอดสายออกซิเยน . . .

   พ่อ  คงเจ็บปวดกว่านับร้อยนับพันเท่า  คนที่อยู่เรียงเคียงหมอนกันมามากกว่าครึ่งชีวิตกำลังจะลาลับดับโลก  พ่ออยู่กับแม่ในนั้น  พ่อเจ็บปวดมาดเท่าไหร่  ผมไม่รู้  และแน่นอนที่สุด  พ่อจะไม่มีวันให้แม้เห็นน้ำตาเป็นแน่  เพราะพ่อรักแม่

   พ่อรักแม่มาก . . .

   . . .คงไม่ให้แม่ห่วงเพราะน้ำตาเป็นแน่

   ผมสูดลมหายใจลึก ๆ  ราวกับจะไล่ความกลัวที่เกาะกุมหัวใจผมอยู่  มันคงถึงเวลาแล้วที่ผมจะเดินขึ้นเวทีชีวิตอีกครั้ง  เวลาคงมีไม่มาก  ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดให้สวยงามที่สุด  ในห้วงเวลาที่ผมต้องจำใจเดินไปส่งแม่

   ผมจะทำเวลาสุดท้ายในห้วงชีวิตของแม่ให้สวยงามอย่างที่แม่อยากเห็น

   “เข้าไปข้างในกันโอ๊ต”  

   ผมตัดสินใจแล้ว . . .

   . . . โอ๊ตค่อย ๆ  เปิดประตูบานนั้น  ไอเย็นลอยมากระทบผิว  แต่ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว  เพราะตอนนี้ที่หนาวที่สุดคือ . . .

   . . . หัวใจ

   หัวใจผมหนาวเหน็บราวกับใครเอาน้อแข็งมาทาบทับไว้  ทันทีที่ประตูบานนั้นเปิดกว้าง  สายตาสองคู่หันมาทางผมในทันที  และดูเหมือนว่าร่างที่ผมคุ้นตาจะเดินตรงมาหาผมอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่จะจับมือผมเอาไว้อย่างเผ่วเบา

   เหมือนมีกระแสไฟอุ่น ๆ  ไหลจากร่างของคน ๆ  หนึ่ง  ถ่ายเทจากมือมาสู่มือ  ก่อนที่จะวิ่งอย่างรวดเร็วมาสู่หัวใจที่หนาวเหน็บกับภาพที่ผมเห็นด้านหน้า  ภาพของคนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตนอนนิ่งบนเตียงคนป่วย

   สายตานั้นเกือบจะปิด . . .

   . . .หาก

   ทอดมองมายังหน้าประตู  คล้ายรอการมาของผม  มือที่วางแนบกับเตียงคล้ายขยับ  แววตานั้นเปิดกว้าง  เมื่อเห็นถนัดว่าคนที่ยืนที่หน้าประตูเป็นคน ๆ เดียวกันกับที่ตัวเองรออยู่  ผมแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

   “อย่าร้องนะโอห์ม . . .”  เสียงพี่โน้ตเบาคล้ายกระซิบที่ข้างหู

   “. . . อย่าให้แม่มีห่วงเด็ดขาดนะโอห์ม”  เสียงหลังคล้ายสำทับ  ให้ผมรับรู้ว่า ยังไม่ใช่เวสลาที่ผมจะเสียน้ำตา  มันยังไม่ถึงเวลานั้นนะโอห์ม

   รอ . . .

   . . . รออีกนิดเดียวนะโอห์ม

   ตอนนี้โอห์มเดินมากลางเวทีแล้ว  ละครฉากสุดท้ายในชีวิตจริงของคน ๆ นึงจะสมบูรณ์อย่างที่สุดหากโอห์มแสดงให้เขาเห็นว่า  ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงอีก  คนที่ให้ชีวิตโอห์ม  คนที่ประคบประหงมโอห์ม  

   คนที่เจ็บปวด . . .

   . . . ยามโอห์มเจ็บป่วย

   คนที่กอดโอห์มเอาไว้ . . .

   . . . ยามโอห์มอ่อนแอ

   คน ๆ  เดียวที่รักโอห์มกว่าใครทั้งหมด  คนที่อดตาหลับขับตานอน  เพียงเพราะโอห์มยังไม่ได้หลับ  คน ๆ  นึงที่ทำได้ทุก ๆ  อย่างเพียงเพื่อให้โอห์มมีวันนี้  คนที่มีบุญคุณยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของโอห์ม  

   บัดนี้ . . .

   . . . ใกล้เวลาแห่งการลาจาก

   โอห์มจะให้คน ๆ  นั้นไปอย่างกังวลหรืออย่างไร ?

   “แม่ . . .”  ผมปรี่ไปหาแม่ที่เตียงคนป่วย

   โอห์มสัญญา . . .

   . . . จะส่งแม่  ไม่ให้แม่ห่วงอะไรอีก

   “. . . โอห์มอยู่นี่นะแม่  อยู่ข้าง ๆ  แม่นี่ไง”  ผมจับมือแม่เอาไว้  มือแม่ยังอุ่น  ไออุ่นจากมือแม่ถ่ายเทมาสู่หัวใจของผม  อย่างน้อยที่สุดผมยังมาทัน

   ผมมาส่งแม่ . . .

   . . . นิ้วแม่กระดิกในอุ้ฃมือผม

   หัวใจผมชุ่มขึ้นเป็นกอง  อย่างน้อยที่สุด  แม่ได้ฟังที่ผมพูด  แม่รับรู้ในสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่  ผมเอามือแม่มาวางไว้แนบแก้ม

   “แม่อย่าห่วงนะ . . .”  ผมพยายามอย่างมากที่จะรักษาระดับเสียงเอาไว้  

   “. . . โอห์มกับพ่ออยู่ได้  แม่เหนื่อยมากมากแล้ว  โอห์มอยากให้แม่หลับให้สบาย  โอห์มจะดูแลพ่อเองนะแม่”  ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีในห้วงเวลาที่หัวใจของผมมันรวดร้าวอย่างที่สุด

   พ่อเดินมาข้างหลังผม  

   “ลูกโตแล้ว  อย่าห่วงเลย  ปล่อยทุก ๆ  อย่างให้ทางนี้ดูแลกันเองนะแม่”  

   มือแม่คล้ายกระชับกับแก้มผม  นิ้วแม่เหมือนจะเกลี่ยที่ผิวแก้มของผม  ผมยิ้มให้แม่  ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนที่สุด  มองหน้าแม่เอาไว้

   “อาแป้ง  ไม่ต้องห่วงนะครับ  ผมสัญญา  ผมจะดูแลโอห์มแทนอาเองครับ”  พี่โน้ตเดินไปที่อีกฝั่งของเตียง

   “โอ๊ตก็จะดูแลอาโอห์มกับปู่ด้วยย่า  โอ๊ตสัญญา”  ไอ้ตัวแสบนั่งที่ปลายเท้าของแม่  เอามือกุมเท้าเอาไว้

   เสียงเครื่องมือแพทย์กระมังที่ดังสลับกับเสียงของคนที่อยู่รายรอบขอบเตียง . . .

   แม่ยิ้ม . . .

   . . .ผมมองไม่ผิด  แม่ยิ้มสวย

   กราฟที่หน้าจอ  ค่อย ๆ  ลดระดับลง  เหมือนหัวใจของผมที่ค่อย ๆ  อ่อนลง  ผมกระพริบตาถี่ ๆ  ไม่อยากให้แม่จากไป

   “พุทธโธ  ธัมโม  สังโฆ  ท่องไว้นะแป้ง”  พ่อเอามือแม่มาพนมเอาไว้แนบอก

   ผมแทบจะกลั้นหัวใจตัวเองไม่ไหวแล้ว . . .

   . . . สิ่งที่พ่อทำ

   คำแปลมันอยู่ในตัวของมันเอง  ไม่มีคำแปลอื่นใดนอกจากต้องทำใจให้มาก  ถึงมากที่สุด  ผมจะทำใจได้ได้ไร

   “โอห์มรักแม่ที่สุดในโลกเลยครับ”  ผมกระซิบที่ข้างหูแม่  ก่อนที่จะหอมแก้มแม่เบา ๆ

   แก้มแม่หอม . . .

   . . . หอมกว่าทุกครั้งที่ที่ผมเคยหอมแม่  

   ร่างแม่กระตุก . . .

   . . . คล้ายคนหายใจติดขัด  แม้มีสายอากาศช่วยหายใจ  แต่ร่างนั้นคล้ายยืดมาในอากาศ  ผมมองด้วยความตกใจอย่างที่สุด  หากเป็นพ่อที่มีสติ  เพราะเสียงพ่อสั่งออกมาเฉียบขาด

   “โอห์ม  ปิดตาแม่ลูก”  

   เสียงพ่อสั่ง  ผมทำตามอย่างอัตโนมัติ     เพราะรู้ดี  นี่คือช่วงเวลาสุดท้ายแห่งชีวิต  ต่อจากนี้ชีวิตหนึ่งที่ฟูมฟักหลาย ๆ  ชีวิตจะเดินจากโลกนี้ไปแล้ว  และเป็นการจากลาที่ทรมานหัวใจของผมอย่างที่สุด

   ผมมีเวลาทดแทนคุณแม่แค่นี้เท่านั้น . . .

   . . . มือที่พ่อจับพนมไว้กับอกแน่นิ่ง ไม่ไหวติง

   ผมปล่อยน้ำตาไหลริน อาบแก้ม  น้ำตาแห่งความอ่อนแอที่ผมกดมันเอาไว้   มันไหลออกมาราวกับน้ำที่เทจากขวด  ก่อนที่จะค่อย ๆ  เลื่อนฝ่ามือจากใบหน้าแม่อย่างช้า ๆ  ดวงตาแม่ปิดสนิทคล้ายคนที่นอนหลับ

   ริมฝีปากแม่ยิ้ม . . .

   . . . ภาพของแม่ยามหลับสวยงามเหลือเกิน  แม่สวยที่สุด

   “แม่ .  . .”   คราวนี้ผมไม่ต้องสวมหน้ากากอีกแล้ว  ผมกอดร่างที่ไร้ลมหายใจเอาไว้  ปล่อยน้ำตาที่มันเก็บกดเอาไว้  

   สิ้นแล้วดวงแก้วของลูก . . .

   . . . พ่อเอามือมาวางไว้บนบ่าผม

   ทุก ๆ  อย่างคล้ายหยุดนิ่ง  โลกทั้งโลกเหมือนจะหยุดหมุน  สมองผมเหมือนไฟที่ลัดวงจร  ติด ๆ  ดับ ๆ  ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว  สิ่งเดียวที่ผมทำได้  คือปล่อยทุก ๆ  อย่างที่มันอัดอั้นมานาน ผมปล่อยน้ำตาที่ไหลรดรินหัวใจ  มารดอยู่บนร่างที่ไร้แล้วซึ่งลมหายใจ

   “แม่เขาไปรอที่บ้านใหม่แล้วโอห์ม  เขาไปเก็บกวาดบ้านรอเรา”  เสียงพ่อดังหลังจากที่ทุก ๆ  อย่างนิ่งเงียบอยู่นาน

   “ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามธรรมชาตินะโอห์ม . . .”  เสียงปลอบนั้นคุ้นเคย

   “. . .   เกิด  แก่ เจ็บ ตาย  เรื่องธรรมดาของโลก  หักห้ามใจนะโอห์ม  อย่าให้แม่ห่วง  เวลาที่แม่มองมาจากบ้านใหม่แล้วเห็นโอห์มเป็นแบบนี้”  

   พี่โน้ตที่อยู่อีกฟากของเพียงเอามือมาแนบแก้มผมเบา ๆ

   ธรรมชาติ . . .

   . . . พี่โน้ตมองทุก ๆ  อย่างเป็นเรื่อง  ธรรดาของโลก

   อาจเพราะพี่โน้ตเรียนรู้การจากลา . . .

   . . . ผมก็เคยเจอการจากลา

   แต่ไม่เคยเรียนรู้กับสิ่งพลัดพราก     สิ่งที่มนุษย์ทุกคนล้วนพบเจอ  ไม่ช้าก็เร็ว  ไม่มีใครหนีกฎของธรรมชาติได้พ้น

   ผลหลับตานิ่ง . . .

   . . . รวบรวมสติทั้งหมดที่เริ่มเตลิด  มองทุก ๆ  อย่างให้เป็นแบบที่แม่เคยบอก  แบบที่พ่อเฝ้าสอน  แบบที่พี่โน้ตเจอมาก่อนผม

   ธรรมชาติ . . .  

   ค่อย ๆ  สอนให้ผมเรียนรู้  ทุกสิ่งทุกอย่างมาล้วนมาจากธรรมชาติแทบทั้งสิ้น  ชีวิตของคนเราก็เหมือนน้ำ  

   น้ำไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเสมอ . . .

   จากฟากฟ้า . . .

    . . . สู่พื้นพิภพ

   ไหลผ่านโตรกหิน . . . เป็นธารน้ำ

   . . . ลำคลอง . . .

   แม่น้ำ . . .

   . . . ทะเล

   และ . . .

   . . . สุดท้ายมหาสมุทร

   ก่อนที่ไอแดดจะแผดเผาจนกลายเป็นไอน้ำ  ลอยกลับสู่ฟากฟ้า ก่อตัวเป็นก้อนเมฆ  แล้วก็กลั่นออกมาเป็นหยาดฝน  

   ชีวิตคนก็ไม่แตกต่างจากน้ำ . . .

   เกิด . .

   . . . แก่ . . .

   เจ็บ . . .

   . . . ตาย  

   ล้วนเป็นวัฎจักร  เฉกเช่นเดียวกับสายน้ำ

   . . .  วัฏฏะสังขาร

   ธรรมะ . . .

   . . . ล้วนมาจากธรรมชาติ


   การพลัดพราก . . .

   ล้วนก่อให้เกิดความทุกข์  ทุกข์ที่เกิดขึ้นมันแสนสาหัสสำหรับผม  การจากลาในสิ่งที่ตัวเองรัก  นำความทุกข์มาสู่หัวใจแทบทั้งสิ้น  แต่คนเราต้องก้าวต่อไปข้างหน้า  จะมาจมอยู่กับความทุกข์ได้อย่างไร
   

จ บ บ ริ บู ร ณ์

[IZE]

คุณราชบุตร

กว่าจะมาก็รอแล้วรออีก

พอมาก็ร้องไห้อีกแล้ว

[ToeY_@_KP]

  อ่านแล้วก็คิดถึงคนที่รออยู่ทางบ้านอ่ะ..