ช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาผมอ่านนิยายหื่นๆ โหดๆ มาเยอะ ประมาณว่าเป็นเรื่องที่มีแต่เสียวๆ จับตอนแล้วฆ่า
เลยอยากขอกลับมาอ่านนิยายที่กึ่งๆ ระหว่างเรื่องรักหวานๆ ปนๆ ความรุนแรงซักหน่อย พอเห็นชื่อเรื่องนี้
ของคุณ ALeX ก็รู้สึกสนใจ ผมจึงคลิกเข้ามาอ่านดู
ผมอ่านเรื่องนี้ไปได้สักพัก ผมเกิดความรู้สึกเลยว่าที่เราอ่านเรื่องโหดๆ มามันทำให้เรื่องนี้กลายเป็นนิยายรัก
หวานจ๋อยไปเลย ผมคิดว่าพวกเราทุกคนแชร์ความรู้สึกพื้นฐานเอาไว้ ทั้งความรักความเกลียดความแค้น
ความโลภ ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ตัวละคนส่วนใหญ่ในเรื่องจะสามารถกระทำสิ่งที่ดูเลวร้ายต่อกันได้ขนาดนั้น
ต่างกันที่...เราจะจัดการกับมันอย่างไร...ตัวอย่างในเรื่องก็เช่น นายเอกเรายอมที่จะให้อภัยพระเอกหลังจาก
ตอบแทนพระเอกไปสาสมในช่วงท้าย, นายดำหลงรักนายเอกแต่เมื่อรู้ว่านายเอกรักพระเอกอยู่ก็ยอมจากไป,
นายชลัสเมื่อรู้ว่าถูกแฟนสาวและเพื่อนหักหลังอย่างร้ายกาจ ตนเองก็จึงล้างแค้นเอาคืนอย่างสาสมจนเขาไม่
เหลืออะไรอีกในชีวิต, เลขาสาวที่แอบชอบนายเอกจนละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวไปบ้าง ทำเกินหน้าที่
ไปบ้าง แต่สุดท้ายไม่มีใครกล้ายุ่งกับความรักของพระเอกกับนายเอกอีกเลยหลังจากที่รู้ความจริง,
นายอรรคพันธ์ คนนี้ของจริง ทุกอย่างเกิดจากความโลภ ความใคร่ ความปรารถนา เล่นกับสิ่งที่ตนเองมี
จนมันหมด แต่ใครจะไปรู้ ว่าเบื้องหลังเขาเป็นอย่างไร ทำไมถึงได้เป็นอย่างนั้น ผมจึงไม่เกลียดตัวละคร
นี้เลยแม้แต่น้อย แม้จะสร้างความยุ่งยากให้กับตัวละครทุกตัว แต่ผมก็คิดว่านี่แหล่ะคือมนุษย์ มีด้านที่อ่อนแอ
ด้านที่เห็นแก่ตัว พื้นหลังครอบครัวเขาคงไม่ได้รับความอบอุ่นคล้ายพระเอก เพียงแต่เขาไม่มีโอกาสกลับตัว
เขาไม่มีใครเป็นแสงสว่างให้แก่เขาในยามที่เขาถลำลึก จริงๆ ผมอยากให้ตัวละครตัวนี้เป็นพระรองด้วยซ็ำ
แต่คงจะเขียนยากให้คนเลวสุดขั้ว(กว่าพระเอก) กลับมาดีได้หรือดีบางส่วน ผมว่าเป็นโจทย์ที่น่าสนใจนะ
ส่วนแม่พระเอกเธออ่อนแอจริงๆ ผมก็ไม่ได้บอกว่าถ้าเป็นผมๆ จะทนเห็นลูกสาวร่างกายเน่าเหม็นเพราะ
ฆ่าตัวตายเป็นศพมาซักพักแล้วได้หรอกนะ แต่ผมว่าผมคงต้องหาอะไรทำ เพื่อให้ไม่อยู่กับสิ่งนั้นๆ ไม่จมปลัก
และคนสุดท้าย พระเอกของเรา ผมชอบความเข้มแข็งของเขา สิ่งพื้นฐานอย่างหนึ่งที่เขาทำคือเขาดูแล
กิจการครอบครัวยามเมื่อเสาหลักคือพ่อล้มหายตายจากไป เขาอาจไม่มีเพื่อน เขาอยู่กับความเหงา แต่เขาก็
แสร้งทำเป็นดุร้าย เข้มแข็ง เป็นผู้มีอำนาจเพื่อรักษากิจการให้คงอยู่โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ นั่นคือสิ่งที่ผมประทับใจนะ
ส่วนเรื่องการง้อนายเอกก็ทำได้ดี ฉากที่นำกับข้าวที่อุตส่าห์เรียนและทำเองไปให้นายเอกกินแล้วนายเอก
ปัดทิ้ง ฉากนั้นสำหรับผม ผมว่านายเอกทำร้ายจิตใจผมกว่านิยายโหดๆ ที่ทรมารร่างกายและข่มขืนศักดิ์ศรีความเป็น
คนอีกนะ แต่อันนี้ทำร้ายความรักของคนที่ตัวเองรักและคนที่รักตัวเองมากๆ ได้อย่างร้ายกาจเกินไป
ไม่รู้สิ ฉากอื่นผมเห็นว่าอยู่ในข่ายที่กระทำได้ แต่สิ่งนี้มันแย่มากๆ เลย สำหรับเรื่องประทับใจก็มีเยอะ
ไม่ว่าจะเป็นการใช้ภาษาที่สวยงามน่าอ่าน การผุดขึ้นมาของข้อความดีๆ วลีสวยๆ ที่ใช้พูดตอบโต้คารมณ์กัน
อีกส่วนก็คือการดึงเอาความมืดในจิตใจมนุษย์เช่นความโลภ ความเห็นแก่ตัว มาคอนทราสตัดกับภาพของความ
ให้อภัยของพระเอกยามเมื่อรู้ความจริง ผมก็ชอบเหมือนกัน แม้การให้อภัยนั้นจะไม่ได้ช่วยให้บาปกรรมไม่ตาม
มาถึงตัวได้ แต่อย่างน้อย มันช่วยลดความสาหัสของปัญหาลง อีกส่วนหนึ่งก็เป็นการไล่เรียงเรื่องราว
ช่วงหลังจากนายเอกหนีไปอยู่บ้านญาติคุณกวิน ทำให้การเล่าเรื่องของฝั่งน้องชายเงียบลงทั้งๆ ที่การ
ล้างแค้นดูเหมือนจะยังไม่เคลียร์ ดังนั้นในขณะที่พระเอกกับนายเอกงอนง้อกันอยู่ ผมก็ลุ้นเรื่องฝั่งน้องไปด้วย
เหมือนกับเป็นเรื่องจริงที่ว่าเราไม่ได้ติดต่อใครเราก็จะไม่รู้ เรื่องราว จนพอได้มาเจอกันอีกครั้งก็สามารถ
อธิบายเรื่องราวในช่วงเวลาที่หายไปได้อย่างชัดเจน ไม่สงสัยใดๆ อีก แล้วก็สุดท้ายความหวานของพระเอก
นายเอก มีให้เห็นตลอดช่วงหลังเรื่อง แรกๆ อาจจะห่ามๆ หน่อย หลังๆ ก็ปากแข็งสไตล์พ่อแง่แม่งอน แต่ตอนจบ
ใช่เลยครับ มันคือการแสดงออกที่สวยงามที่สุด ผมชอบตอนนายเอกตอบสนองพระเอกในบางครั้งขณะเวลามีอะไรกัน
นิยายดีๆ หลายเรื่องขาดตรงจุดนี้ไปหรือไม่ทำให้เด่นพอ ส่วนบางเรื่องก็เด่นไปจนไม่รู้สึกพิเศษ ส่วนเรื่องนี้
มันดูดีและเป็นธรรมชาติมากๆ มันทำให้อบอุ่นใจ ตอนจบกลัวจะจบเศร้ามากๆ แต่เมื่ออ่านจบก็โอเค
คุณทำให้ผมนึกไปถึงหนังเรื่อง 50 First Date ที่ดรู แบรี่มอร์เล่น นางเอกเป็นโรคความจำเสื่อมแบบ
ที่จะลืมเรื่องราวทุกๆ หนึ่งวัน ทำให้จำเหตุการณ์ได้เฉพาะก่อนที่จะมีอาการทางสมองแม้จะผ่านมาหลายปี
และเมื่อเริ่มวันใหม่ความจำก็เหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง แต่เมื่อได้รักกับพระเอกก็พบว่า แม้เธอจะลืมเรื่องราว
แต่ความรู้สึก เธอเห็นและจำมันได้แม่นจนเก็บไปฝันทุกวันๆ ความรักที่แข็งแรงสามารถทำสิ่งนั้นได้
มันเป็นรูปแบบอมตะสำหรับผม ในใจผมเลย ความรู้สึกในหนังคือมันเท่ห์มาก ทำไปได้นะ แต่ก็ยินดีที่พระเอก
ในเรื่องของคุณ ALeX จำได้แล้วก็ไม่กลับไปลืมอีก โดยรวมแล้วนิยายอาจดูเหมือนอยู่ในความฝันบ้าง
แต่เมื่อได้อ่านก็มีความสุขดี ขอบคุณผู้เขียนมากๆ ครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
