หัวข้อ: ห้ามยังไง...ก็จะรัก (ด้านมืดของ อย่ารักกู...)

[jpkoko]

น่าสงสารเอกอ่า

แอบรักเพื่อนมานเศร้าเนอะ

[namtaan]

  พลาดอ้ะ
เพิ่งได้เข้ามาอ่านทู้นี้
แต่ยังไม่ได้อ่านทู้นู้นของตั้มเลย
ต้องรีบไปตามอ่านอย่างเร็วซะุแล้ว
บวก 1 ให้ทั้งเอกและตั้มเลย

[nana]

เอกมีกำลังใจจากเพื่อนๆดีจริงๆ

[sexyman]

มาทักทายตอนเช้า  ก่อนจะบินไปเมืองหลวงว่า

จริงๆแล้ว  เมื่อวานผมได้สายตรงมาจากเมืองหลวงว่า

ให้ผมช่วยลง เรื่องนี้ใหอีกตอน ผมก็โอเคเด่วลงให้

แต่พอไปหาๆ ค้นๆ  ดูในแฟ้มงานของมัน

ปรากฏว่ามันมีหลายตอนมาก  แต่แมร่งไมมันไม่เขียนชื่อตอน

หรือลำดับตอนด้วยว๊า  แล้วกูจะรู้ไหมว่ามึงจะให้ลงตอนไหน  (แอบบ่นในใจ)

ผมเลยโทรกลับไปหามัน  มันบอกว่าไงรู้ป่ะ

มันบอกว่าก็เอาตอนต่อไปไง  ผมถามมันว่าแล้วตอนไหนเล่า 

มันก็บอกกลับมาว่า  ลองอ่านเรื่องตอนที่แล้ว  ว่าถึงตรงไหน  แล้วเอาตอนต่อไปมาลง

พระเจ้าช่วยกล้วยทอดหมด  มันอยู่เวิร์ดอยู่เป็น สิบๆ ครั้นจะให้ผมเปิดดูที่ละงานทั้งคืนก็หาไม่เจอ

ก็คุณพี่ท่านไม่พิมพ์ชื่อตอนทีหนึ่งแล้ว  ยังไม่ตั้งชื่อไฟล์อีก  เวลกำ   ผมก็เลยตัดใจที่จะไม่ลงให้มัน 

จะกล่าวโทษอะไร  ก็ไปว่าไอบ้านนอกเข้ากรุงเองก็แล้วกัน  ผมไม่เกี่ยว  อร๊ากกกกกกกกกกกกก

 

[imageriz]

 
มาจิ้มเด็กบ้านนอกที่หลง คนน่ารักเข้ากรุง

 

[boboaje]

 . . . .ก่อนนั้นเคยไปอ่านของคุณตั้มมานิดหน่อย ยังไม่ได้ตาม  .. . . พอคุณเอกมาลงอีกคนอยากอ่านของคุณเอกค่ะ

 . . . ชอบอ่านของผู้ถูกกระทำ(ทารุณทางใจนะ คิดไร  ) แต่ตอนยังน้อยๆ อยู่ไปอ่านของคุณตั้มก่อนคงไม่ว่านะคะ

 

[StillLoveThem]

 ....หวาดดีจ่ะ...คุณชายน่ารัก...
....เอาเม้นแรกซึ่งยังหาสาระไม่ได้ไปก่อนนะ...
....กร๊ากกกกกกกกกก..ตั้ม...2 นิ้วเองเหรอ...
....ป๋อหลอ..เอก อยู่มหาลัยไหนใน กทม.เปิดเทอม
จะทำตัวเป็น Fc ที่ดีเอาเสบียงไปส่งให้....เอาปล่าว...
...อิคุณชายลีลา มันค้อนเอาละ...

[wan]

คนอะไร ไม่มีปัญญาลงให้ แล้วมาทำเป็นโวยวาย

คงกลัวเรทติ้ง ทู้นี้แรงกว่าละซิ 

ไม่ได้ลง ก็ +1 ให้กับทู้นี้อีก ดีเปล่าน้องตั้ม 

[B4U_BoA]

เง้ยยย

ได้ไงอ่ะคุงพี่

รออ่านอยุ่ม้ายยยยยยยยยยยย

[amito]

ตามอ่านเรื่องโน้นอยู่เหมือนกันค่ะ เพื่งอ่านถึงตอน 11 เห็นเรื่องใหม่(ด้านมืด)เลยเข้ามาอ่านด้วย

เขียนแบบนี้ดีนะคะจะได้รายละเอียดเพิ่มขึ้น คราวนี้จะรออ่านพร้อมๆกันเลยดีกว่า

รีบเร่งให้ทันเค้านะคะ เค้านำไปลิบๆแล้ว

 

[—“L•nely_l3”—]

งั้นก็ต้องรอให้พี่เอกมาลงให้อ่าจิ 

[menano]

เหอเหอ

เอกเอ้ย  วันหลังอย่าฝากความหวังไว้กับไอ้เด็กบ้านี่เล้ยยย

พึ่งไม่ได้จิงจิ๊ง คนไรว้าาาาา 

[my honey]

พี่ตั้มม่ายอัพม่ายเปงรัย


เด๋วรอหั้ยพี่เอกมาอัพหั้ยก้อด้าย..แต่ขอยาวๆหน่อยน๊า

[C2U]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด   น้องเอก  น่ารัก 


พักนี้ ไม่ได้เข้าเล้า  เลยพลาด ไม่ได้มาเจิมเรื่องนี้เลย   
กว่าจะเข้ามา  ก็ลงไปสามตอนละ

เป็นกำลังใจให้นะคะ  น้องเอก   


ขอบคุณตั้มด้วย ที่ช่วยลงเรื่องให้   น่ารักเหมือนกันนะเรา 

 

[( = ___ = )]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน...

เป็นกำลังใจให้จ้ะ นุ้งเอก

[IZE]

เข้ามาตามเชียร์ น้องเอกดีกว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[OHmeza019]

ตามเชียร์ ๆๆ  ทั้งคู่เลยค้าบบ

[jpkoko]

เออ นั่นดิ ไม่ลงชื่อตอนแล้วจารู้ได้ไง

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก

[—“L•nely_l3”—]

ผมยังรอพี่อยู่นะคร๊าบบ 

[nugaa01]

อ่าจริงด้วย...รู้แล้วลืมอะไร
ลืมเม้มให้เอกนี่เอง อ่านมาตั้งสี่หน้าและ
ต้องช่วย ดัน ๆเอก ไม่ดันตั๊มและ รักเอกมากกว่า
อะหู ๆ 

[eak_Krub]

ตอนที่ 4  คลี่คลาย Part I

   ตอนแรกผมคิดว่า วันรุ่งขึ้นผมกับตั้มเราจะกลับมาคุยกันอย่างปกติ  แต่เมื่อตั้มเห็นผมตั้มก็เดินหนี  แล้วมีอยู่ข้างหนึ่งตั้มคุยอยู่กับเพื่อนๆ  แล้วหันมาเหน็บแหนมผมแรกๆผมก็ไม่ได้คิดอะไร  แต่มาพักหลังๆมันจะบ่อยขึ้นผมก็เริ่มที่จะไม่พอใจบ้าง  โกรธบ้าง  ส่งผลให้ผมมีความคิดว่า  ถ้าตั้มไม่ขอโทษผม  ผมก็จะไม่คุยกับตั้มตลอดไป  ผมย้ายที่นั่งไปนั่งคู่กับหนุ่มโดยให้เจษมานั่งกับตั้มที่หลังห้อง 

   จนเวลาล่วงเลยไปเป็นเดือนเหมือนกัน  เข้าสู่ช่วงกีฬาภายในหรือเรียกง่ายๆว่ากีฬาสี  ผมเลือกที่จะเล่นบาสเกสบอลเพราะเป็นชนิดกีฬาที่ผมชอบมากและถนัดที่สุด  ซึ่งจะต้องเข้าซ้อมบาสกันทุกตอนเย็น  และวันนี้ก็เช่นเดียวกันผมมานั่งรอพี่ที่จะคุมพวกผมซ็อมบาสอยู่ข้างๆสนามบาส

“นั่งด้วยได้ป่ะ”  ผมหันไปดูก็พบว่าตั้มนั้นเองที่เข้ามาทักผม

“.....................”  แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป  ทำเป็นไม่สนใจ

“เป็นอะไร  ไม่สบายหรอ”  ตั้มพูดพร้อมกับเอามือมาอังที่หน้าผากผม  ผมเลยใช้มือปัดมือตั้มออก

“มึงเป็นเหี๊ยไรว่ะ  ไม่พอใจอะไรกูก็บอกมาดิ  มึงไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหม”  ผมยิ่งโกรธตั้มมากขึ้นอีก

“เออ  กูมันเหี้ย  งั้นคนดีๆอย่างมึง  ก็อย่ามายุ่งกับคนเหี้ยๆอย่างกู  เด่ยวจะติดโรคเหี้ยจากกู”  ผมพูดประชดตั้มเสียงดังมาก ตั้มกำหมัดแน่นแล้วทำท่าจะชกผม  แต่มีคนยื่นมือมาห้ามไว้ก่อน

“อะไรกันครับน้องตั้ม  ถึงกับจะลงไม้ลงมือกันเลย  มีอะไรก็พูดดีๆซฺครับ”  พี่บาสพูดกับตั้มแล้วหันมามองผม

“พี่ก็ดูมันดิ  ผมเข้ามาพูดด้วยดีๆ  แต่มันไม่ยอมพูดกับผม” ตั้มหันไปพูดกับพี่บาส

“แล้วทำไมน้องเอกไม่คุยกับตั้มละครับ”  พี่บาสหันมาถามผม

“พี่ก็ถามมันเองแล้วกัน  ว่ามันทำผิดอะไรไว้”  ผมบอกกับพี่บาส  แต่โดนตั้มสวนกลับมาว่า

“กูทำอะไรผิด  กูไม่เคยทำอะไรผิดทำไมกูต้องยอมรับด้วย”  ผมได้ยินที่ตั้มพูดก็ถึงกับต้องกำหมัดแน่  เพื่อระงับสติอารมณ์ตัวเอง  แต่ก็ไม่วายที่จะพูดประชดออกไป

“เออ  กูลืมไปมึงมันเทวดา ทำไรก็ไม่ผิด แบบนี้แหละน๊า  คนมันถูกตามใจจนเสียคน  จะทำอะไรก็ได้  ใครจะเป็นจะตายไม่เคยสนใจ”

“ไอเอกกกกก”  ตั้มตะเบ็งเสียงออกมา  พร้อมสะบัดพี่บาสจนหลุดแล้วเข้ามาหาผม  แต่ก็โดนพี่บาสจับไว้ได้อีกครั้ง

“พี่ว่าน้องเอกกลับไปก่อนดีกว่านะครับ  เดี่ยวตรงนี้พี่จัดการเอง”   พี่บาสคงกลัวว่าผมกับตั้มต้องต่อยกันแน่ถ้าขืนยังยืนประจันหน้ากัน  เลยบอกให้ผมกลับไปก่อน

   ผมเดินออกมาจากสนามบาส  เพื่อจะเดินไปหาพี่เอ็มจะขอพี่เขากลับบ้านก่อน  ผมเดินตรงมายังอาคาร ม.ปลายก็เจอพี่เอ็มอยู่กับเพื่อนๆในห้องเก็ยวัสดุของสีที่อยู่ใต้อาคารพอดี  ผมเลยตรงเข้าไปหา

“พี่เอ็มครับ  วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ  รู้สึกไม่ค่อยสบาย”

“อ้าวหรอ  เออๆ  ไม่เป็นไรกลับไปพักให้หายก่อนไป   แล้วค่อยมาซ็อมวันหลังก็ได้”

“ขอบคุณครับพี่”  ผมยกมือไหว้พี่เอ็ม แล้วเดินออกมาเลย

   ผมเดินตรงมาที่ห้องน้ำ  เมื่อเข้ามาในห้องน้ำปิดประตูห้องลงกลอนได้เท่านั้นแหละครับ  น้ำตาไม่รู้ว่ามาจากไหนเยอะแยะพร้อมใจกันพรั่งพรูออกมาจากตาทั้งสองข้าง  ไหลลงมาอาบแก้มผมยังกับสายน้ำ  ผมร้องออกมาแต่ไม่มีแม้เสียงร้องไห้หรือเสียงสะอื้นออกมาจากปากผม  ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมน้ำตาถึงไหลออกมาทั้งๆที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองร้องไห้  ถามว่าผมเสียใจไหม  ตอบได้เลยว่าทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ  น้ำตาผมออกมาได้สักระยะก็แห้งเหือดหายไป  ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดคราบน้ำตา  แล้วเดินออกจากห้องน้ำเพื่อจะไปล้างหน้า  เมื่อรู้สึกสดชื่นขึ้นมาแล้วผมก็เดินออกจากห้องน้ำแล้วเดินตรงไปยังหน้า  รร.  เพื่อจะรอรถกลับบ้าน


...................................................................
..................................................................
...................................................................


   เช้านี้ผมมาถึง รร.เร็วกว่าปกติ  ผมตรงที่จะขึ้นห้องไปเลยเมื่อมองไม่เห็นเพื่อนๆผมที่โต๊ะในสวนป่า  เมื่อไปถึงห้องผมก็เจอหนุ่ม อาร์ม เจษ  อยู่ในห้องแล้ว  เมื่อทั้งสามคนเห็นผมก็เดินมาหามผมทันที  แล้วถามผมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น  ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ฟังทั้งหมด

“แล้วทำไมเอกไม่คุยกับมัน  ยังไม่หายโกรธมันหรอ”  หนุ่มถามผม

“ถามว่าอยากคุยไหม  ตอบได้เลยว่ามาก  แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน  เวลาเห็นหน้าแล้ว  มันหงุดหงิดที่ใจทุกครั้ง”

   เราสี่คนก็นั่งคุยกับไปได้สักพักตั้มก็เดินเข้ามาในห้องผมหันไปเห็นพอดี  แต่ผมก็ต้องหันหน้ากลับเพราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน  แล้วอาร์มก็วิ่งเข้าไปหาตั้ม  ผมได้ยินสองคนนั้นคุยกันบ้างไม่ได้ยินบ้าง  แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร  ผมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน สักพักพวกนั้นก็ลงไปกินข้าวกันแต่ผมไม่ได้ลงไปด้วย  เพราะว่ากินมาแล้วจากที่บ้านแล้ว  ผมอ่านหนังสือเล่นได้สักพักโมก็มาขอให้ไปเป็นเพื่อนซื้อน้ำดื่ม  ผมก็ลงไปกับ  เมื่อผ่านโต๊ะที่ตั้มนั่งผมก็ได้ยินตั้มกำลังนั่งจ้ออยู่กับสาวๆโต๊ะข้างๆ

“งั้นแปลว่าน้องตั้ม ยังไม่มีแฟนซิ  แบบนี้เพื่อนพี่ยังมี ความหวังอ่ะดิ”  ผู้หญิงคนหนึ่งจากโต๊ะตะโกนถามออกมา

“ไม่ได้รังเกลียดนิครับ”  ตั้มพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้ 

“ชิห์”  ผมส่งเสียงออกมาด้วยความรำคาญใจอย่างลืมตัว  เมื่อผมรู้ตัวว่าส่งเสียงดังไปจนทำให้ตั้มได้ยินผมก็เดินออกมาเลย

   หลังเลิกเรียนผมก็เดินตรงไปที่ห้องน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดบาส  แล้วเดินไปรอเพื่อนๆพี่ๆที่สนามบาส  ซึ่งสนามมันจะอยู่ใกล้ๆกับสนามวอลเล่ย์บอลที่ตั้มจะซ้อม  ผมนั่งมองไปยังสนามวิลเล่ย์บอลดูว่าตั้มมาถึงยัง  สงสัยผมคงจะมุ่งสมาธิไปที่สนามวอลเล่ย์บอลมากไปจึงทำให้ไม่ทันรู้ตัวว่ามีคนมานั่งอยู่ใกล้  เมื่อผมหันกลับมาก็เจอตั้มนั่งอยู่ใกล้ๆ  ผมถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยแต่ต้องเก็บอาการเอาไว้

“ซ้อมเสร็จรอด้วย  มีเรื่องจะคุย”  ผมพูดออกมาแล้ววิ่งออกไปเลย

   ก็ดีเหมือนกันครับจะได้เคลียร์ให้จบๆกันไปเลย  ผมนั่งรอพวกพี่ๆและเพื่อนได้สักพักทุกคนก็มาถึง  เราเลยต้องวอร์มร่างกายกัน  เริ่มจากการขยายกล้ามเนื้อ  วิ่งรอบสนาม  ฯลฯ  เมื่อได้เวลาเลิกซ้อม  ผมก็เดินตรงไปอาบน้ำจากนั้นก็เดินมาที่โต๊ะเพื่อจะเก็บข้าวของลงกระเป๋า  ดูเวลามันใกล้จะถึงเวลารถเที่ยวสุดท้ายมาแล้ว  ผมเลยตัดสินใจที่จะไม่รอ  เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีกว่า

............................................
............................................
............................................
............................................

   จากวันที่ตั้มเข้ามาบอกผมว่ามีเรื่องจะคุยด้วย  จวบจนวันนี้เป็นวันกิจกรรมกีฬาสีเราก็ยังไม่ได้คุยกันเลย  จะว่าผมหลบหน้าตั้มก็ไม่เชิงหรอกครับ  เพราะตลอดเวลาผมกับตั้มไม่ได้มีโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันตามลำพังเลย  เราเลยไม่ได้คุยกัน   จะว่าผมยังโกรธตั้มอยู่ไหม  ความรู้สึกมันก็ไม่เชิงโกรธหรอกครับ  จะเรียกว่าว่าน้อยใจก็ไม่ได้  เพราะมันไม่ไช่ทั้งหมดของความรู้สึกตอนนั้น 

   ตอนนี้ผมกับเพื่อนๆวอร์มร่างกายที่สนามบาสเกตบอล  ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีตั้มด้วย  เพราะตั้มลง 2 ชนิดกีฬาแต่บาสตั้มขอลงเป็นสำรอง  แต่จริงๆแล้วพี่เอ็มอย่างได้ตั้มเป็นตัวจริงมากกว่า  แต่ตั้มบอกว่าเดี่ยวจะไม่มีแรงเล่นวอลเล่ย์บอล  พี่เอ็มเลยยอมตั้ม   การแข่งขันครึ่งแรกเริ่มโดยพลัดกันรุกและรับคะแนนก็ไม่ได้ห่างกันมากจนจบครึ่งแรก  ผมก็เดินมาพักเหนื่อยที่ม้านั่งผมเห็นตั้มหยิบผ้าเย็นจะเอามาให้ผม  แต่ผมทำเป็นไม่สนใจหันไปบอกพี่เอ็มว่าขอผ้าเย็นหน่อย  มันเหลือบตาไปมองที่ตั้มนิดหนึงเห็นสีหน้าตั้มแล้วก็เกิดสงสารขึ้นมานิดๆ  กำลังจะเรียกให้มานวดให้หน่อย  แต่ตั้มก็เดินออกไปแล้ว  ผมก็เลยเลิกสนใจตั้มเพราะว่าภารกิจหลักกำลังรอผมอยู่   หลังจากวางแผนการเล่นช่วงหลังได้แล้วก็พอดีกับกรรมการเรียกลงสนาม  เกมส์ครึ่งหลังสีของผมแก้เกมส์ได้ดีกว่าฝ่ายตรงข้ามทำให้เราชนะมาแบบสบายๆ  และรอชิงชนะเลิศในช่วงบ่าย  

   ตลอดช่วงพักเที่ยงผมจะเดินหลบหน้าตั้มตลอด  เพราะว่าไม่อยากคุยอะไรด้วยตอนนี้บวกกับว่ายังเหนื่อยอยู่  เดี่ยวจะพาลทะเลาะกันไปใหญ่  จนได้เวลาแข่งผมก็เดินกลับมาที่สนามบาสเช่นเดียวกับตั้มที่จะต้องลงแข่งเช่นกัน  การแข่งขันก็ไม่ได้หนักอะไรมากมายทำให้ทีมผมทำคะแนนนำห่างตั้งแต่เริ่มและสุดท้ายก็ชนะไปอย่างง่ายได้  เมื่อแจข่งจบพี่ๆก็ชวนกันไปเชียร์วอลเล่ย์บอลกัน  เพราะว่าทีมสีของเรากำลังตามอยู่  เมื่อผมไปถึงก็เห็นคุณชายนั่งกับพื้นให้พี่อ้นนวดให้อยู่ 

“พี่เอ็ม  เป็นยังไงบ้าง  แพ้ชนะ” 

“ไอตั้ม  มึงคุยกะกู  หรือคุยกับใครว่ะ”  จะไม่ให้พี่เอ็มบ่นได้ไงครับ  เพราะปากถามพี่เอ็ม  แต่ตามองมาที่ผม

“แหะๆๆ” ตั้มยืนหัวแล้วเอามือเกาหัวตัวเอง

“ชนะวะ” พี่เอ็มบอกกับตั้ม

   หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าตั้มคุยอะไรกับพี่เอ็มต่อ  เพราะผมเดินมาหาเพื่อนๆที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของสนาม  ผมเดินไปนั่งแทรกระหว่างเบียร์กับหนุ่ม แล้วเอาหัวซบไหล่หนุ่มด้วยความเหนื่อย

“เหนื่อยหรอ”  หนุ่มถามผม  พร้อมส่งน้ำให้  แต่ผมส่ายหน้าเพราะไม่อยากดื่ม

“ก็นิดหน่อย  แต่น้อยใจจัง  ไม่มีใครไปเชียร์เราเลย”

“พวกเรารู้ว่ายังไงบาสก็ชนะ  แต่วอลเล่ย์ดิ  ไม่รู้จะออกหัวออกก้อย”  หนุ่มบอกกับผม

“ของีบหน่อยนะ”  ผมบอกกับหนุ่ม  หนุ่มไม่พูดอะไร  แต่จับหัวผมไปนอนหนุนตักมัน

   ผมงีบหลับไปได้สักระยะ  ก็ต้องตกใจตื่นเพราะเสียงเพื่อนๆผม  ร้องกันเสียงดังมาก  ผมเลยลุกขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็มองไม่เห็นเพราะมีคนมุงดูอยู่เต็มไปหมด  จะถามเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น  ทุกคนก็วิ่งไปที่สนามกันหมดแล้ว  ผมยืนชะโงกดูอยู่นานว่าเกิดอะไรขึ้น  แล้วสักพักก็เห็นเจษเดินพยุงตั้มออกมา  ตอนนั้นผมบอกไม่ถูกว่าผมรู้สึกยังไงเหมือนกัน  ผมวิ่งไปหาหนุ่มกับเบียร์  จึงได้รู้ว่าตั้มข้อเท้าพลิก  จากนั้นเราสามคนก็เดินไปที่ห้องพยาบาล  เมื่อไปถึงก็เจอเจษนั่งรออยู่หน้าห้องกับเพื่อนคนอื่นๆ

“เข้าไปดิ”  เจษบอกกับผม  ผมเลยเดินเข้าไปในห้องพยาบาล

   เมื่อผมเดินเข้าไปก็เห็นตั้มนอนหลับตาอยู่   อยู่บนเตียงพยาบาลผมเลยลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆเตียง

“หนุ่มมาแล้วหรอ  เดี่ยวแปปนะ  กำลังสบายเลย”  ตั้มพูดขณะที่ยังหลั[ตาอยู่

“.........” 

“เห้ยหนุ่ม  กูว่าไอเอกโครตใจดำเลย  ขนาดกูเจ็บมันยังไม่สนใจกูเลย  แมร่ง ไม่รู้จะโกรธกูไปถึงไหน” 

“........”  ผมเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี  ผมควรจะโกรธตั้มอีกต่อไปไหม 

“มึงเป็นรัยว่ะ  อมเหรียญบาทอยู่หรอ  ถึงไม่พูดนะ”

“เรา ขอโทษ”  แต่เรื่องนี้ผมก็มีส่วนผิดอยู่ด้วย  ผมเลยขอโทษตั้ม  เพราะว่ามาถึงตอนนี้ผมลองถามตัวเองว่า  ผมโกรธตั้มเพราะอะไร  ทำไมถึงโกรธ  แล้วผมก็พบคำตอบว่า  คงเพราะผมเห็นแก่ตัวคิดอยากให้ตั้มสนใจผมคนเดียว  พอมีคนเข้ามาชอบตั้มผมก็เกิดความคิดว่ากลัวจะไม่รับความสำคัญจากตั้ม  ทั้งๆที่ตั้มก็ทำตัวปกติ  ผมไม่พอใจตั้มเรื่องที่โดนแซว  โดนด่า  โดนล้อ  แต่ทำไมเมื่อก่อนผมทนได้ละ

“เห้ย !!! ไอเอกกกก   โอ๊ยยยยย”  ตั้ม  ร้องออกมา  พร้อมกับเด้งตัวขึ้นมานั่ง  แต่สงสัยจะลืมตัวว่าเจ็บเท้าอยู่

“เห้ย  เจ็บมากป่าว”  ผมลุกขึ้นจะไปจับดูที่ข้อเท้าว่าเป็นอะไรมากไหม  แต่ตั้มก็ชักเท้ากลับ

“เป็นห่วงกูด้วยหรอ  ยังสนใจอยู่อีกหรอ  ว่ากูจะเป็นจะตายยังงัย”

“เราขอโทษ  ให้เราทำไรก็ยอม”  ผมกลัวว่าตั้มจะเกลียดผม  เลยทำให้ผมพูดแบบนั้นออกไป

“............”  แล้วตั้มก็นั่งหันหลังให้ผม  ไม่พูดอะไรออกมา

“เราขอโทษ ที่เราไม่ยอมคุยกับนายดีๆ”  ผมเริ่มน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“หิวแล้ว ไปหารัยกินกัน”  ผมมองตั้มอย่างงงๆ  ว่าตั้มพูดอะไร  แต่พอเอากลับมาคิดดีๆ  เวลาตั้มโกรธใครแล้วพอหายโกรธ  ตั้มจะใช้วิธีเปลี่ยนเรื่องคุยทันที

“อือป่ะ  เดี่ยวมื้อนี้เราเลี้ยงเอง” ผมพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อ

“อืม” 

              จากนั้นเราสองคนก็เดินออกจากห้องพยาบาล  เมื่ออกมาเพื่อนๆผมก็มองหน้าผมว่าเกิดอะไรขึ้น  คงเห็นว่าผมตาแดงๆ  แต่ก็ไม่มีใครถามอะไร  แล้วเบียร์บอกว่าเดี่ยว  ตอนเย็นเดี่ยวพี่เค้าจะพาไปเลี้ยงหมูกระทะ  ผมก็ไม่ได้รับปากว่าจะไป  แต่โดนลูกตื้อของตั้มผมก็เลยยอมไป  จากนั้นผมก็พยุงตั้มไปที่โรงอาหารต่อ

[sexyman]

^
^
^

ไมมันจบไม่สมบูรณ์อ่ะ  มาแก้ด่วน

 

ทำเป็นอวดเก่ง  เป็นไงล่ะ

 

แล้วทีหลังก็ไม่ต้องลงให้ยาวนะ 

ขยันพิมพ์  แต่ไม่ขยันอัพ  มันก็เท่านั้น

[chatkub]

รอตอนต่อไปนะครับ

มาลงไวๆๆนะครับถ้ามีเวลาอ่ะ

[khun_Kling]

พี่เอกค่ะ ไม่ต้องสนใจไอคุณพี่ตั้มที่ด่าได้โล่ ด่าหมิวซะเสียเลย อิอิ

เด๋วพี่เอกก้เก่งเอง ฮ่าๆ

สู้ๆเน้

ปล. รักพี่เอก

[—“L•nely_l3”—]

 

พี่เอกอย่าไปสนใจพี่ตั้มเลย

พวกเรารออ่านอยู่ 

[IZE]

นายตั้ม นี่ ตามมากัดตลอดเลยนะ

[B4U_BoA]

พี่เอกเคอะ

ไม่ต้องสนใจ อิพี่ตั้มหรอกค่ะ

อัพ แต่พิมยาวๆ

ก็โอเคคุ้มกันอยุ่

อิอิ

รอได้จ้า

พี่ตั้มม แล้วมะไหร่จะไปต่อของตัวเอง ห๊ะ!!! ...

[imageriz]

^
^
^

ไมมันจบไม่สมบูรณ์อ่ะ  มาแก้ด่วน

 

ทำเป็นอวดเก่ง  เป็นไงล่ะ

 

แล้วทีหลังก็ไม่ต้องลงให้ยาวนะ 

ขยันพิมพ์  แต่ไม่ขยันอัพ  มันก็เท่านั้น

ระวังเรทติ้งตกนะ  ตั้ม   

    อย่างนี้ต้องสั่งสอน

ให้กำลังใจ เอกต่อไป  อย่างไปสนใจ เสียงนกเสียงกาเลย

 

[โน๊อา]

มา  น้องเอกจ้ะ

[mist]

ไปเมนท์ทางนู้นแล้ว แวะมาเมนต์ทู้นี้บ้าง