หัวข้อ: เรียนวุ่น ธุรกิจรัก บทที่ 60 (10/11/09) อวสาน --- มีตอนพิเศษมาต่อให้

[wan]

ห่างกันแล้วหรือ

เป็นกำลังใจให้นะครับ รักษาสุขภาพด้วย 

[imageriz]

เรียนจบกันแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นกับแบงค์รึเปล่า 

ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะน้องเอม  ตอนนี้เมืองไทย ก็ร้อนมากกกกก เลยอ่ะ
 

[mist]

แว๊กกกก มันเกิดอะไรขึ้น แล้วไอ้น้องวินมาปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรในบ้านน้องอาร์มเนี่ยยยยยยย 

[astral]

เกิดอะไรขึ้นกับแบงค์  ทำไมมมมมมมมมมมมมมม 

[melon_jung]

เฮ้อ...เรียนจบแล้ว...ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วสิ

แต่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับแบงค์อ๊ะเปล่าเนี่ย...

ถึงได้มีประโยคนี้อ่ะ "เราไม่เหลืออะไรอีกแล้ว" 

[foozeballz]

เอ่อ อ่านไปเดี๋ยวก็รู้เองค่ะ หลังจากนี้อีก เจ็ดแปดตอนจะเริ่มมันแล้วค่ะ สัญญา 

[zilveria]

แอบงงอะคับ

มันวาเลนไทน์ แล้วไมอยู่ดี ๆ ก้ตัดกลับมาเมืองไทยอะ



แล้ว  วันนี้ไม่มีสำนวนมาสอนเหรอคับ
ชอบ ๆ

[Fujitaga]

ถึงตอนนี้ ก็กลับเมืองไทยแล้ว
แล้วแบงค์ กับอาร์มจะเป็นอย่างไรต่อไปกันนะครับ อยากรู้จัง

[foozeballz]

เดี๋ยวมาต่อให้ค่ะ

เอม

[CocO naTtH mIlK]

 :a5:มันเกิดอะไรขึ้น

[foozeballz]

 
บทที่ 32 – ความทรงจำ

“เราจะอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้นะอาร์ม………….” แบงค์พูดขึ้นหลังจากที่ไฟในสตูดิโอสว่างขึ้น
ข้างหน้าผมกับแบงค์คือโมเดลบ้านหลังเล็กๆที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสวนหย่อมแล้วก็ต้นไม้นานาชนิดๆ………

แต่…………

…….

…..ผมจำอะไรไม่ได้แล้ว….เพราะเวลาที่เหลือ….บรรยากาศเงียบๆบวกกับอากาศหนาวๆมันพาไปเองภายหลังจากที่ไฟในสตูดิโอได้ถูกดับลงในเวลาอันไม่ช้า ในห้องเล็กๆห้องนั้นมีเพียงแค่แสงไฟลางๆจากโคมไฟข้างนอกที่สาดส่องผ่านเข้ามา…….

………………

ผมจูบแบงค์……แล้วไอ้แบงค์ก็จูบผมกลับ…..มันเป็นจูบที่ดูดดื่มและเร่าร้อน….ร้อนจนผมแทบจะระเบิด……

……….ไม่นานนัก แบงค์ก็ค่อยๆไซร้ลงไปเรื่อยๆตามลำตัวผมจนผมเผลอครางออกมาเบาๆ………

…………..ผมมีความสุขในขณะเดียวกันกับที่เจ็บปวดจนใจแทบขาดตอนที่แบงค์ค่อยๆเข้ามาในตัวผม………… มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ทุกๆอย่างมันเหมือนได้หยุดลงในเวลานั้น…….

……

……………………









“แม่ครับ อาร์มไปสัมภาษณ์งานแล้วนะ เดี๋ยวเย็นๆกลับครับ”

“จ้า โชคดีนะลูก….เออ ขากลับถ้ามีเวลาว่างแม่ฝากซื้อใบกระเพราด้วยนะ” โห เอาสิครับแม่ผม นี่จะให้ซื้อใบกระเพราเนี่ยนะ จะไปหาจากไหนล่ะ…

“อ่า ได้ครับ” ผมตอบไปแบบปฏิเสธไม่ได้

……….

ณ กรุงเทพเมืองฟ้าอมร ผมถูกล้อมรอบไปด้วยตึกสูงเฉียดฟ้าที่บดบังแสงของพระอาทิตย์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้าสีครามอ่อนๆ……. ผมเดินด้อมๆมองไปรอบๆก่อนที่จะเข้าไปในตึกกระจกเพื่อไปนั่งรอคนที่จะมาสัมภาษณ์ผมในร้านกาแฟเล็กๆแห่งหนึ่ง กรุงเทพมันเปลี่ยนแปลงไปเยอะภายในเวลาอันรวดเร็วที่ผมไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลาเกือบๆหกเดือน ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปหมดจริงๆ………เปลี่ยนไปจนกระทั่งผมเริ่มที่จะกลัวใจตัวเอง…………..

“สวัสดีค่ะ คุณอาร์มใช่ไหมคะ” เสียงของผู้หญิงวัยทำงานคนหนึ่งทักผมขึ้นมา…..เธอใส่เสื้อสีเขียวอ่อนๆกับกระโปรงขาสั้นสีดำเข้มที่ทำให้เธอดูมีความน่าค้นหาและน่ารักสดใสในเวลาเดียวกัน…….

“ครับ นี่คุณกิ๊ฟใช่ไหมครับ”

“ค่ะ มานั่งรอนานแล้วยังคะเนี่ย ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีเพิ่งด่าลูกน้องเสร็จนะค่ะ” โอ้โห....สงสัยจะโหดใช่ย่อย

“ไม่เลยครับ เพิ่งมาถึงตะกี้นี้เองครับ ไม่รอไม่เรออะไรหรอกครับ”

“ค่ะๆ” เธอพูดเสร็จแล้วก็หย่อนตัวลงมานั่งตรงโซฟาตรงข้ามกับผม




“เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยละกันนะคะ……..” เธอพูดเสร็จแล้วก็ก้มหน้ามองดูเอกสารบางอย่างบนตักเธออยู่สักครู่........

...................

“อื้ม…ได้เกียรตินิยมด้วย……ไหนอาร์มเล่าเรื่องที่เรียนที่เยลให้ฟังหน่อยสิคะ” เธอยิ้มหวานให้ผม....แต่ผมยังงงกับท่าทีของเธออยู่

“.......มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่ ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ล้ำค่าน่ะครับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นตั้งสี่ปี………..การเรียนการสอนมันก็ง่ายๆสบายๆนะครับ ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนัก……..” ผมพูดอะไรไม่ค่อยออก............ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“เหรอคะ........... แล้วสังคมที่นั่นเป็นยังไงบ้าง” เธอยิงคำถามต่อ
“เอ่อ….มันเป็นสังคมเล็กๆที่ยากจะหาที่ใดเลียนแบบได้น่ะครับ เพื่อนๆทุกคนจะรักกันมากถึงแม้จะมีการแข่งขันนิดหน่อยเป็นบางเวลา แต่บรรยากาศโดยรวมแล้วมันก็น่าอยู่ครับ” พูดได้แค่นี่เหรอ…อาร์ม……..มึงพูดได้แค่เนี้ย?

ผมอ้ำๆอึ้งๆพูดวกไปวนมาอยู่สักพักถึงเริ่มไฟติด ซึ่งนั่นทำให้ผมได้รู้ว่าเราสองคนคุยกันได้หลายๆเรื่องเพราะว่ากิ๊ฟเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมากและเธอก็เป็นพี่ผมเพียงแค่สองปี………

............กิ๊ฟจบโททางด้านบริหารมาจากโรงเรียนวอร์เทิ่นที่มหาวิทยาลัยยูเพนเมื่อปีที่แล้ว…..พอพักผ่อนอยู่ที่บ้านได้สองเดือนเธอก็มาสมัครทำงานเป็นผู้จัดการแผนกอยู่ที่บริษัทขนาดกลางแห่งนี้ที่ทำงานเกี่ยวกับทางด้านการตลาด

….

“อาร์มไม่ต้องเรียกเราว่าคุณกิ๊ฟหรอก มันฟังดูห่างเหินยังไงก็ไม่รู้ เรียกว่ากิ๊ฟก็พอแล้ว”

“ครับๆ ได้ครับ”

“ไม่ต้องพูดครับก็ได้นะ มันฟังดูแปลกๆไงก็ไม่รู้......... กิ๊ฟก็ไม่ได้แก่ขนาดที่ต้องมาสุภาพมากด้วยซะหน่อย” เธอยักคิ้วให้

“อ่า ได้ๆ” ผมยังคงทึ่งกับนิสัยของเธอที่ไม่เหมือนกับพวกเด็กหัวสูงที่เรียนจบมาจากเมืองนอกเลย…..เธอเป็นคนง่ายๆสบายๆ……….อะไรบางอย่างที่เข้ากับผมได้ดี

“เออ............ ว่าแต่อาร์มเรียนอยู่ที่เยลมีแฟนปะเนี่ย…….”

……………………

………

………….คำถามนี้มันแทงใจผมเข้าอย่างจัง

……………..

…..

“ก็เคยมี แต่ตอนนี้ก็ห่างกันไปแล้วน่ะ เพราะพอเรียนจบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก….เค้ายุ่งๆแล้วก็มีปัญหาเข้ามามากมายด้วย”

“อืม…..น่าสงสารเนอะ” เธอมองผมด้วยสายตาแปลกๆก่อนที่จะยิ้มแฉ่งแล้วพูดขึ้นว่า “อ้อ…ไม่ต้องกลัวหรอกนะ ที่กิ๊ฟถามเนี่ยไม่ใช่เพราะอยากจะเป็นแฟนอาร์มหรอก ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเฉย” กิ๊ฟพูดจบผมก็ฮากร๊ากเลยครับ…..โห ช่างคิดนะคนเรา

แล้วเราก็คุยกันต่ออีกสักครู่....สรุปว่าไม่ได้คุยเรื่องเกี่ยวกับงานอะไรเท่าไหร่เลย เป็นเรื่องส่วนตัวมากกว่า........

..............

“อื้ม เดี๋ยวกิ๊ฟต้องไปเคลียร์งานต่อละ……เดี๋ยวจะส่งจดหมายไปให้….ถ้าได้ซองใหญ่ก็เตรียมเฮได้เลย…..”เธอพูดเสร็จก็เดินออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองผมอีก….ปล่อยให้ผมนั่งคิดถึงอะไรบางอย่างอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆร้านนั้นเป็นเวลานาน………..

..............

........นานจนผมแทบจะจำอะไรไม่ได้



tbc

[Fujitaga]

ตาแบงค์ไปไหนอะครับ งานยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ
ปล่อยให้อาร์ม เหมียวหง่าวอยู่นั้นแหละ เดี๋ยวเถอะ
ถ้าอาร์มมีคำใหม่ หรือมีอะไรเกิดขึ้นตอนนี้ได้มีเฮ กันแน่ ๆ เลย

[woradach]

ตาแงค์จร้าย เจอหน้าต้องให้กินนมเย็นอีกรอบเลย เอิ๊กๆ 

ตอนหลังๆเริ่มจะอยู่ในโหมดความคิดของอาร์ม อยากรู้สถานะทางแบงค์บ้างจังเลยคับ   

มารอตอนต่อปายคร๊าบบบ ขอบคุงนะครับ 

[DEMON3132]

+1 ให้นองเอม ตาแบงค์ไปไหนเนี่ย ฟันแล้วทิ้งเหรอไง สงสัยจัง ต้องรออ่านต่อไปไช่มะ ...

[foozeballz]

สวัสดีค่ะทุกๆคน ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์มาให้กำลังใจนกันนะคะ พักนี้งานเยอะมากๆ เมื่อคืนก็นอนหลับๆตื่นๆ ดีที่วันนี้ไม่มีเรียน เดี๋ยวพอกินข้าวเช้าเสร็จก็กะจะนอนต่อแล้วค่ะ 555

ตอนนี้พี่ๆน้องๆเพื่อนๆหลายคนอาจจะทำงานหนักอยู่ เอาวลีเด็ดอันนี้ไปใช้ละกันนะคะ

"It's not the employer who pays the wages. Employers only handle the money. It's the customer who pays the wages."

มันไม่ใช่เจ้านายเราหรอกที่เป็นคนจ่ายเงินเรา เจ้านายเราแค่ดูแลเงินเท่านั้น ส่วนคนที่จ่ายจริงๆก็คือลูกค้า << ถูกไหมคะ เพราะฉะนั้นดูแลลูกค้ากันดีๆนะคะ อิอิ


ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ค่ะ
 
เอม

[โน๊อา]

น้องเอม ลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ


เป็นกำลังใจให้เช่นเคยจ้ะ จุ๊บ จุ๊บ

[foozeballz]

ลืมอะไรหรอคะ ?

[โน๊อา]

ขอโทษค่ะ

ทำไมตะกี้ไม่เห็น วลีเด็ด อ่า

ตอนนี้เห็นแล้วค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ

ปล. เกลียดลูกค้าจังอ่ะค่ะ

[imageriz]

เป็นกำลังใจให้เหมือนเคย เรียนหนักน่าดู สู้   ๆ นะ น้องเอม 

แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับแบงค์และอาร์ม น๊า   

[4559]

ต่ออีกนะครับ

[YO DEA]

 

[zilveria]

ก้ยังงงอยู่ดี

เหอ ๆ 

[astral]

มีปัญหายุ่งๆตามมา  มันเรื่องอะไรกันล่ะนี่ อย่าบอกนะเรื่องผู้หญิง 

[foozeballz]

บทที่ 33 – วันใหม่กับการเริ่มอะไรใหม่ๆ

“มุก ชงโอวัลตินให้พี่แก้วสิ” ผมถามขณะที่ผมกับน้องสาวสุดที่รักกำลังนั่งดูข่าวยามเช้ากันอยู่

“อื้ม…….พี่อาร์ม....วันนี้พี่จะออกไปไหนปะเนี่ย”

“ไม่อะ ขี้เกียจไป ไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน”

“เหรอ……..งั้นพี่อาร์มไปเซนทรัลลาดพร้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ จะไปช็อปอะ”

“ไปทำไมวะเซนทรัลลาดพร้าว…….ไปพาราก้อนไม่ดีกว่าหรอไอ้น้อง”

“ก็ได้หมดแหละ…..ว่าแต่จะพาไปรึปล่าวเหอะ”

“อะๆ ได้ๆ ออกสักสิบโมงกว่าๆละกัน”

.............

พูดจบผมก็หยิบโอวัลตินขึ้นมากินต่อที่ห้องพร้อมกับนอนอ่านหนังสือไปพลางๆ

.........ตอนนี้ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรให้วุ่นวายเท่าไหร่ จะมีก็แต่รอฟังผลสัมภาษณ์ว่าจะได้งานหรือเปล่า….แต่ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ผมก็ไม่ได้กังวลอะไรมากมายเพราะยังไงมันก็ไม่มีอะไรให้เสียอยู่แล้ว………..

..................

.......
….

“พี่อาร์ม วันนี้วินมันจะไปด้วย……..” ไอ้มุกยื่นหัวเข้ามาบอก

“อีกแล้วเหรอ…..ทำไมมันมาหามุกบ่อยจัง….มันแอบชอบแกป่าว”

“อ๋อ ป่าวหรอก มันชอบพี่อาร์มน่ะ”

“พรวดด” โอย ผมแทบจะสำลักโอวัลติน

“เฮ้ย แกจะบ้าหรอ พี่แกผู้ชายนะเว้ย”

“เอ๊า ก็มันเป็นเกย์อะ นี่พี่อาร์มดูไม่ออกเหรอไงว่ามันสนพี่อาร์มขนาดไหน อยู่ถึงเยลไม่น่าโง่เลย” อ้าว ไอ้น้องคนนี้มันเริ่มแรงละ

“………………….”

“…………………………..”

“…..เอ่อ มันก็พอดูออกอยู่หรอก…..แต่น้องเค้ากล้าเปิดเผยขนาดนี้เลยหรอ” ผมอึ้งมากๆ

“ไม่มีใครรู้หรอกเพราะมันก็ไม่ได้ไปรุ่มร่ามอะไรกับใครที่ไหน มีแค่มุกที่รู้อะ........จะว่าไปแล้ว...... มันชอบพี่อาร์มมาตั้งแต่ตอนที่พี่เคยไปรับมุกที่คณะช่วงปิดอีสเตอร์ปีก่อนโน้นแหนะ” มันพูดหน้าตายๆ

“โห แล้วแกเพิ่งมาบอกเนี่ยนะ” ผมชักขุ่นๆ

“อ้าว หรือจะไม่ให้บอกล่ะ…….ก็ไม่รู้สิ ยังไม่มีโอกาสได้บอกอะ วันนี้มีก็เลยพูดซะ” มันพูดแล้วก็ยักไหล่ให้ผม

“โอยๆๆๆ อะไรวะ……….”

“เอาเหอะน่า มันไม่กล้าทำอะไรพี่หรอก ใจเย็นๆ…..”

“รู้น่ะ”

“ว่าแต่พี่อาร์มไม่ชอบหรอ ทั้งหล่อทั้งขาว”

“จะชอบได้ยังไงเล่า พี่ไม่ได้เป็นกะ…….ก” ผมต้องหยุดชะงักเมื่อไอ้มุกมันแซวมาอย่างงี้

“อะไร แหมแค่พูดเล่น ทำเป็นร้อนตัวไปได้…ไปอาบน้ำได้แล้วปะ เดี๋ยวไอ้วินมันจะมาละ”

“อื้มๆ”

ผมลุกเข้าไปอาบน้ำโดยยังตกใจกับสิ่งที่ไอ้น้องสาวตัวดีบอกผมอยู่นิดๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไอ้น้องวินนี่มันจะมาชอบผมทำไมในเมื่อมันก็หน้าตาดี แถมท่าทางจะมีสาวๆมาชอบเยอะ…..เฮ้อ ……ไม่น่าเป็นเกย์เลย…..แต่ก็นั่นแหละครับ ผมคิดไปคิดมาแล้วมันก็เข้าตัวเองอยู่ดีเพราะผมก็เป็นเกย์เหมือนกัน….ไม่ใช่หรอ….

……….

“หวัดดีครับพี่อาร์ม พร้อมรึยังครับ” น้องวินพูดแล้วก็เดินเข้ามาจับแขนผม

“อ่าๆพี่พร้อมแล้วหละ……..รอไอ้มุกมันแต่งตัวแปปนึงนะ โทษที”

“ไม่เป็นไรครับ….พี่อาร์มอยากไปไหนเป็นพิเศษไหมล่ะครับ เดี๋ยววันนี้เอารถวินไปละกัน”

“อ่า ขอบคุณมากนะ……รบกวนป่าวๆ”

“ไม่รบกวนหรอกครับ ยินดีทำให้อยู่แล้ว เรียนเครียดๆก็อยากออกไปผ่อนคลายมั่ง…...”

“แล้วตอนนี้เรียนเป็นยังไงมั่งละ”

“ก็ดีครับ ใกล้ปิดเทอมแล้วงานก็เริ่มเบาๆลงแล้วล่ะ แต่ก็มีพวกกิจกรรมอะไรต่างๆที่ยังต้องทำอยู่ แต่มันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรน่ะครับ”

“อื้ม ดีๆตั้งใจเรียนไว้นะ จะได้ต่อที่ดีๆได้”

“ครับๆ”

ไม่นานนัก........ไอ้มุกมันก็เดินลงมาพร้อมกับเข้ามากอดคอผม

“เป็นไงคะ วันนี้มุกสวยใช่ป้ะ” มันถามแล้วก็พรีเซ็นต์ตัวเองเต็มที่

“สวยมากนะมึง…..”น้องวินพูดแล้วก็ส่ายหน้าแบบไม่เห็นด้วย

"หุบปากเลยไอ้วิน ชั้นมั่นใจย่ะ พี่ชายชั้นหล่อน้องสาวมันก็ต้องสวยอยู่แล้ว ชั้นถามไปอย่างงั้นแหละ...."

"โอเคๆ พอได้ละ" ผมต้องมาปรามไอ้สองคนนี้.......คิดไปคิดมาก็รู้สึกเซ็งตัวเองเหมือนกันที่ต้องมาเป็นกรรมการห้ามมวยให้ใครหลายๆคน

แล้วเราสามคนก็ขึ้นรถน้องวินโดยมีน้องวินเป็นคนขับแล้วก็ไอ้มุกเป็นคนนั่งคู่คนขับข้างหน้า ส่วนผมนั่งอยู่ข้างหลังคนเดียว……

...............

............

…..ป่านนี้ไอ้แบงค์มันจะเป็นยังไงบ้างนะ….

…………..อาร์มคิดถึงแบงค์มากๆนะ ทำไมถึงไม่โทรมาหาอาร์มเลย เบอร์แบงค์มันก็เปลี่ยนไป…....ไม่รักไม่ห่วงกันแล้วหรอ?

…..แบงค์จะอยู่ที่ไหนนะ….ท้องฟ้าจะมีคำตอบให้ไหม….อาร์มอยากรู้…………

……………………………………..

……………

“เฮ้ยๆ อะไรแค่นี้ก็หลับละเหรอพี่อาร์ม ปะๆ ถึงแล้ว” ไอ้มุกบ่น.......มารู้ตัวอีกทีก็มาถึงแล้ว....ไวจัง

“เออ เหนื่อยน่ะ” พูดเสร็จผมก็เดินออกไปจากตัวรถที่จอดไว้แถวๆสยามแล้วถึงเดินข้ามสะพานเข้าไปในพาราก้อนเพื่อไปเดินซื้อของ ส่วนใหญ่จะเป็นไอ้มุกที่เดินไปดูของในร้านต่างๆขณะที่ผมกับน้องวินเป็นคนเดินตามและก็คุยกันไปเรื่อยๆ

…..คุยกันไปเรื่อยๆก็เริ่มรับรู้ว่าน้องวินเป็นคนที่นิสัยดีแล้วก็เข้ากับผมได้ดีเลยทีเดียวเพราะเราสนใจอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน

“เอ่อ…พี่อาร์มครับ พี่อาร์มไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอครับ”

“…………..ก็อยากมีเหมือนกันน่ะครับ แต่ยังไม่เจอใครถูกใจเลย…..”

“เหรอครับ…….”

“…………………….”

“…………..”

“……………………………..”

“เอ่อ พี่อาร์มครับ………..”

“ครับ…”

“คือวินชอบพี่อาร์มน่ะครับ”…..เอาแล้วครับ……..ทำไงดีละเนี่ย

“ฮ่าๆ ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย”

“ป่าวครับ วินพูดจริงๆ”..โอ้โห ตรงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

“เอ่อ…คือ”

“พี่อาร์มไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นครับ…วินเข้าใจ…..แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ วินจะไม่เข้าไปก้าวก่ายอะไรกับพี่อาร์มจนกว่าพี่อาร์มจะยอมหรอกครับ….” หน้าของน้องวินตอนนี้เศร้าไปอย่างเห็นได้ชัด

“ครับๆ…..ขอบคุณนะครับที่เข้าใจ…….” ผมพูดแล้วก็ก้มหน้ามองที่พื้น…..ผมรู้สึกแย่มากๆเวลาที่จะต้องปฏิเสธอะไรสักอย่าง……….แต่ผมคงทำไม่ได้
จริงๆ…………………

……………………..เท่าที่ผมทำได้ ผมคงได้แต่รอการเริ่มต้นใหม่กับใครบางคน………ที่ผมไม่รู้ว่าเค้าคนนั้นอยู่ที่ไหนในเวลานี้……และไม่รู้ว่ามันจะเป็นไปได้รึปล่าว


tbc

[โน๊อา]

การห่วงหา การรอคอย

อึดอัดหัวใจจัง   ขอบคุณน้องเอมจ้ะ

[onigo]

ชอบเรื่องนี้มากคับ
อ่านรวดเดียวจบเลย
คนเขียนๆได้ดีมากคับ
ไงลงทุกวัน  วันละหลายๆตอนก้อดีนะคับ
คนรอจะได้ไม่ลงแดง อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคับ

[Vesi]

ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายแบงค์ มัวไปทำอะไร ที่ไหน อย่างไร

อุตส่าห์ ถือพู่เชียร์ เย้วๆๆๆๆ เป็นเชียร์ลีดเดอรให้ลงเอยกันไวๆ หายไปซะงั้น

เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจมาเชียร์ นายวินแทนเลยนี่

อูยๆๆๆ อินไปนิด 

มาต่อไวๆ นะครับผม คุณเอมผู้ขยันและเก่ง(มาก)

ปล. ช่วยพิสูจน์อักษรให้นิดนึง


“​ไม่​อะ​ ​ขี้​เกียจไป​ ​ไม่​รู้​จะ​ไปไหนเหมือนดี​”


“​ว่า​แต่พี่วิน​ไม่​ชอบหรอ​ ​ทั้ง​หล่อ​ทั้ง​ขาว​”

[imageriz]

อืม  แบงค์หายไปไหน
คนที่รอคอย มันช่างทรมานนะ
 

[foozeballz]

กรี๊ดเลยค่ะ ลืมวลีเด็ด 5555

อันนี้ละกันค่ะ

"If you are going to walk on thin ice, you might as well dance."

ถ้าคุณกำลังจะไปเดินบนแผ่นน้ำแข็งบางๆ สู้เต้นไปเลยดีกว่า

คิดกันดีๆลึกๆนะคะว่ามันหมายความว่าอะไร

เอม

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ไม่ได้มาอ่านนานมาอ่านทีเดียว 6 ตอนรวดมันมากมาย อิๆ
อ่านถึงตรงนี้ พอจะจับทางได้ว่า วินนี่แหละจะเป็นเพื่อนคลายเหงาของอาร์มแน่นอน
ประเด็นอยู่ที่ว่า อีกนานแค่ไหนต่างหากละ
ความอดทนของคนมันย่อมมีขีดจำกัดเสมอ อย่าให้มันเกินไปละแบงค์
อย่าปล่อย ความรู้สึกเดียวดายให้เข้ามาคาบเกี่ยวในจิตใจของอาร์มได้ละ
เพราะมีคนที่เป็นตัวเลือกชั้นดีเข้ามายืนรออยู่ที่ทางเข้า
ของหัวใจดวงนี้เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วนะ อย่าให้รอจนความเหงากลายเป็นเพื่อนเลย
ถ้าจะให้เดาไม่ช้าไม่นาน อาร์ม กับวินคงคบกันแน่ๆ
และในวันที่แบงค์มาหา อาร์มอีกครั้งวันนั้นแหละที่จะได้เจอว่าตัวเองถูกทรยศ
แล้วซีนแห่งชีวิตจริงๆก็จะเปิดฉากขึ้น เรื่องราวนี้จะไม่จบลงง่ายๆหรอก
ใครๆก็ว่าช่วงเวลาแห่งความสุขมักจะยืนยาว
แต่ช่วงเวลาแห่งความชอกช้ำมันยืนยาวมากนัก
วิน น่าสงสารเหลือเกิน...
มุก ตัวกลางของ เพื่อน กับ พี่ชาย
แบงค์ ผู้ชายที่หายไป แต่การกลับมาอีกครั้งจะเต็มไปด้วยความเศร้า
ซู กับ หวาน ตัวกลางระหว่าง เพื่อน กับ เพื่อน
เรื่องนี้ดูจะน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆ แล้วเอม อยากอ่านต่อจัง อิๆ
ขอนิดนึงนะเรื่องการใช้ภาษาไทยยังมีสะกดผิดอยู่ช่วงตอนหลังๆมา
ส่วนภาาาอังกฤษไม่มีแล้วละ
ปล. เป็นกำลังใจให้เสมอน๊า งานหนักเดี่ยวมันก็ผ่านไป
เรื่องหนักกว่านี้เราก็ผ่านมันมาแล้ว