หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[Alexie333]

 





    ต้งพูดจบ ทั้งร้องไห้ออกมา พร้อมทั้งทรุดตัวลงกับพื้น ผมเองก้อไม่ต่างกับต้งนัก ยืนแข็ง นิ่งทื่อฟังอยู่อย่างนั้น พูดอะไรไม่ออก มันตื้อ มันตันไปหมด มันเป็นความรู้สึกที่แย่ยิ่งกว่าแย่อีกครับ ที่ได้รู้ว่า เราได้ทำร้ายคนๆนึงขนาดไหน โดยที่เราไม่รู้ตัว ผมไม่เคยคิดเลยว่า การกระทำหลายๆอย่างของผม มันได้ทำร้ายจิตใจต้งขนาดนี้ ทำไมๆๆๆๆ

   ผมพยายามรวบรวมสติอีกครั้ง แล้วเดินไปพูดกับต้ง ที่นั่งอยู่ตรงพื้นนั่น

“ อี้เข้าใจนะต้ง ว่าต้งรู้สึกยังไง และอี้ก้อต้องขอโทษต้งด้วย ที่อี้ได้ทำให้ต้งเป็นอย่างนี้ แต่ยังไงก้อตาม ไม่ว่าต้งจะโกรธอี้แค่ไหน อี้ก้อจะขอไปเยี่ยมดิวให้ได้ ถือว่าอี้ขอร้องต้งเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน และหลังจากแต่งงานไปแล้ว อี้จะไม่ทำอย่างนี้อีก อี้จะทำตามทุกอย่างที่ต้งต้องการ อี้จะอยู่ข้างๆต้งตลอดเวลา ไม่ว่าต้งจะต้องการ หรือไม่ก้อตาม “ เท่าที่ผมพูดได้ ก้อมีแค่นี้แหละครับ ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดดีๆจากไหนมาพูดเพื่อหใต้งรู้สึกดีได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“ ฮ่าๆๆๆ “ ต้งหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นที่สุด

“ ต้งรู้ครับอี้ ว่าไม่มีอะไรมาฉุดรั้งอี้ได้หรอก แต่ต้งก้อแค่อยากจะลองรั้งอี้ไว้นะ ด้วยความรักทั้งหมดที่ต้งมีอยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ แต่ก้ออย่างที่เห็นๆกันอยู่ ว่ามันไม่ได้ผลเลย มันสะใจดีจริงๆเลยนะครับ ที่ได้รู้ ได้เจอจังๆอย่างนี้ ฮ่าๆๆๆๆ แล้วอี้ก้อไม่เลย ไม่คิดที่จะรับรู้ความรู้สึกของต้งเลยว่า การที่คนๆนึงมันกลัวมากๆที่จะต้องเสียของที่มันรักที่สุดไปใครคนอื่นนี่ มันเป็นยังไง อี้ไม่เข้าใจเลย เพราะว่าอี้ไม่ใช่คนที่ต้องสูญเสียของรักชิ้นนั้นไป แต่เป็นต้งไง ที่อาจจะต้องเสียไป และครั้งนี้อาจจะไม่ได้กลับคืนมาด้วยซ้ำ ฮ่าๆๆๆๆๆ สะใจโว๊ยยยยยยยย  “ ต้งพูดและหัวเราะอย่างคนเสียสติ เหมือนกับต้องการประชดในความเสียใจของตัวเอง

“ ไม่ว่าต้งจะพูดยังไงก้อตาม ถ้าอี้ได้รับปากแต่งงานกับต้งไปแล้ว อี้ก้อจะรักษาคำพูดนั้น ไว้กลับมาจากนั้น เราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันนะต้ง แต่วันนี้อี้ต้องขอตัวจริงๆ อี้ขอโทษนะต้ง “ ต้งยังคงนั่งหัวเราะอย่างคนบ้าอยู่อย่างนั้น ผมเลยต้องรีบเดินเลี่ยงออกมา

   ผมกลัวว่าผมจะทนไม่ไหวต่อไป ผมเลยรีบเดินไปหาพี่กรณ์และคุณประวิทย์ทันที แล้วบอกให้พวกเค้าพาผมไปหาดิวให้เร็วที่สุด...... ณ ตอนนี้ ผมไม่รู้ว่า ผมจะต้องทำตามความรู้สึกของใคร ทำตามความต้องการของใครอีก ผมรู้สึกว่า นี่เป็นครั้งแรกๆในชีวิตผมเลยทีเดียว ที่ผมอยากจะทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการ แม้ว่า........มันจะเกิดขึ้นในเวลาที่เกือบจะสายเกินไปแล้วขนาดนี้

   ขณะที่ผมนั่งไปในรถกับพี่กรณ์และคุณประวิทย์นั้น ผมก้อเอาคำพูดของต้งที่ได้พูดกับผมในคืนนี้มาคิดทบทวนว่า ตกลงมันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ ?????? ผมทั้งเครียดเรื่องที่ดิวอาการแย่ลง ไหนจะเรื่องที่ต้งสติแตกใส่ผมอีก นี่ผมเครียดจนหัวผมจะระเบิดอยู่แล้ว ผมพยายามนั่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากให้คนในรถ อ่านความรู้สึกบนใบหน้าผมได้

“ จะยังไง จะอะไรก้อตามนะ พี่เชื่อว่า ไอ้ต้งมันรักอี้จริงๆ และทุกอย่างมันทำออกมาจากใจจริงๆ ไม่ได้เสแสร้ง แต่ที่วันนี้ ที่มันสติแตกอย่างนั้น คงจะเพราว่ามันเสียใจ แล้วก้อกลัวละมั้ง ว่าจะเสียอี้ไปอีกครั้ง คนเรานะ ถ้าได้รักใครมากๆแล้ว ก้อต้องหวงเป็นธรรมดา แล้วนี่มันคงรักอี้มาก มันถึงได้หวงอี้ขนาดนี้ อี้อย่าไปถือสามันเลยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก้อปกตินะ เชื่อพี่เหอะ พี่ว่าอี้พักผ่อนเหอะ เดี๋ยวถึงโรงพยาบาลแล้วพี่จะปลุกเองนะครับ “ พี่กรณ์พยายามปลอบผม

“ มันยากนะครับ ที่จะไม่คิดในสิ่งที่ต้งพูด เพราะว่าที่ต้งพูดมามันใช่ทุกอย่างเลย อี้ไม่มีข้อโต้แย้งต้งเลยสักข้อ อี้เป็นคนทำให้ต้งเปลี่ยนไปเป็นอีกคนที่แย่กว่าคนเดิม อี้เหมือนฆ่าต้งให้ตายทั้งเป็น อี้ทำร้ายจิตใจของต้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า อี้ทำลายความรักที่ใสบริสุทธิ์ของต้ง ทำไมนะ ทำไมอี้ถึงได้ทำอย่างนี้ได้ลงคอ กับคนที่รักอี้มากขนาดนี้ อี้นี่มันเป็นคนประเภทไหนกันนะ คนอย่างอี้นี่ ไม่สมควรที่จะมีคนมารักด้วยซ้ำ จริงไหมครับ “ ผมพูดออกไปลอยๆ แต่ในใจผมคิดอย่างนั้นจริงๆ

“ อย่าคิดมากนะครับอี้ อี้เป็นคนดีครับ ไม่งั้นไม่มีใครมาตกหลุมรักอี้ขนาดนี้หรอก ถ้าเค้าไม่เห็นในความเป็นคนจิตใจดี ความเป็นคนน่ารัก ความเป็นคนที่ห่วงใยคนรอบข้างตลอดเวลา เค้าคงไม่รักอี้อย่างนี้หรอก อี้เชื่อพี่สิ ว่าคนอย่างอี้ มีค่ามากพอ ที่จะมีคนดีๆมารักอี้ และมาทำให้อี้รัก เชื่อพี่สิครับ อย่าคิดมากนะครับคนดี เราต้องรู้สิว่าเราเป็นคนยังไง จริงมั้ย??? “ พี่กรณ์เสริมมาอีก

“ หึ !!!! พี่กรณ์เข้าใจความรู้สึกนั้นด้วยเหรอครับ อี้ยังไม่เห็นจะเข้าใจเลย อี้มันเลื่อนลอย ไร้จุดหมาย ไม่มีเป้าหมายทิศทางที่แน่นอน ใครพาไปทางไหน ก้อไปทางนั้น ชิส์ น่าสมเพชเนอะ “ ผมบ่นสมเพชตัวเองแบบขำๆ

“ ใครบอกว่าพี่ไม่เข้าใจล่ะ ทุกวันนี้พี่ยังกล้าบอกเลยนะครับว่า พี่ยังคงรักอี้อยู่ และจะรักตลอดไป ไม่ว่าพี่จะเจอคนใหม่ หรือยังไง...นั่นเพราะว่าพี่คิดว่าพี่ได้เคยสัมผัสหัวใจที่อ่อนโยนของอี้มาแล้วครั้งนึง และมันจะติดอยู่ในความรู้สึกของพี่ตลอดไป หัวใจที่ใครๆก้ออยากจะครอบครองเป็นเจ้าของนัก แต่สำหรับพี่นะ พี่ว่ามันคงหมดโอกาสไปแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เอาล่ะ พักผ่อนะครับอี้ พี่ไม่กวนแล้ว “ ผมเองก้อไม่ได้ตอบอะไรพี่กรณ์อีก ทำทีเป็นเงียบไป เหมือนกับจะหลับ แต่ไม่หลับหรอก ในหัวผมมันคิดไปต่างๆนานา หลายเรื่องซับซ้อนไปหมด ส่วนอีกใจนึงมันก้อกำลังฝึกให้ตัวเองเข้มแข็งเข้าไว้ เวลาเจอดิวเข้าแล้ว จะได้ไม่รู้สึกแย่ ผมหวังว่าผมจะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้ ค่ำคืนแห่งความทรมานที่แสนยาวนาน.....แปลกดีนะ แค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง ผมได้รับรู้ความคิดของคนหลายๆคน รวมทั้งยังได้รับรู้ถึงความรู้สึก ที่ออกมาจากก้นบึ้งในใจของหลายๆคนอีกด้วย ฮึฮึ ช่างเป็นคืนที่น่าจดจำอะไรอย่างนี้นะ.......
                                  ---------------------------------------  จอบตอนที่ 57  --------------------------------------------
บทที่ 58 เข้าเยี่ยม ( The Visiting )

   ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียวบนรถ โดยที่ไม่ได้คุยอะไรกับใครเลยตลอดการเดินทาง ซึ่งบรรยากาศภายในรถในคืนนี้ มันเงียบเชียบ วังเวง แฝงไปด้วยอารมณ์ที่หดหู่อยู่ไม่น้อย แต่ละคนคงไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับใครเลยมั้ง ผมเองรู้สึกว่า ระยะทางจากหัวหินไปโรงพยาบาลนี่ มันช่างไกลนัก ไกลเสียจนไม่รู้สึกว่า ผมจะถึงที่นั่นเร็วๆนี้ หรือว่าเป็นเพราะความรู้สึกของผม ที่มันกลัวๆ กับการที่จะต้องไปพบกับดิวอีกครั้ง..........ในขณะที่ดิวก้อบาดเจ็บสาหัส และผมเองก้อไม่รู้ว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายหรือเปล่า ที่ผมจะได้เจอกับเค้าอีก นี่ผมต้องดีใจ หรือว่าเสียใจดีนะเนี่ยะ ผมเองก้อสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง แต่ที่แน่ๆคือ ผมไม่อยากให้เค้าเป็นอะไร ผมอยากให้เค้าหายเป็นปกติ จะด้วยเพราะอะไรก้อช่าง ผมไม่อยากให้เค้า....ตาย

   ผมนั่งภาวนาตลอดทาง ขอให้ดิวปลอดภัย จะช้าจะเร็วแค่ไหน ก้อยังดีกว่าต้องมารับรู้ว่าเค้ามีโอกาสรอดน้อยมาก จะว่าไปแล้ว เหตุการณ์ทั้งหมดมันก้อเกี่ยวกับตัวผมโดยตรงด้วยแหละ นั่งคิดไปคิดมา จนมาถึงหน้าโรงพยาบาล ผมเองก้อไม่ได้รู้สึกตัวหรอกว่ามาถึงแล้ว จนพี่กรณ์มาเปิดประตูด้านที่ผมนั่งนั่นแหละ ผมถึงรู้ตัว จากนั้นพี่กรณ์ก้อเดินนำพาผมไปยังห้องพักที่ดิวพักรักษาตัวอยู่ ใจผมมันเต้นตึกตักๆไม่เป็นจังหวะ ขาก้อเดินไม่ถนัดนัก เพราะว่าเพิ่งจะเดินได้ไม่นานมานี้ แต่ผมก้อพยายามฝืนเดินต่อไปจนถึงห้องนั้น ห้องที่ดิวอยู่เป็นห้อง I.C.U. พอพวกเราเปิดประตูเข้าไป ก้อตกใจมาก เพราะว่าไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นแล้ว

“ เฮ้ยยยยยยยย อะไรกันนี่ ไปไหนกันหมด “ เสียงของคุณประวิทย์ร้องขึ้น

“ คุณแน่ใจนะครับว่าดิวอยู่ห้องนี้ ไม่ได้อยู่ห้องอื่น “ พี่กรณ์ถามขึ้น

“ แน่ใจสิ ชั้นนอนเฝ้ามันทุกวัน มันจะไม่ใช่ห้องนี้ได้ไง “ คุณประวิทย์ท่าทางตกใจมาก

“ หรือว่า ดิวจะ.......... “ ผมอุทานเบาๆ แต่เค้าทั้งสองหันมามองที่ผม สายตาแบบว่าไม่อยากจะเชื่อ ผมเองก้อไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น แต่แล้วดิวจะหายไปได้ไงล่ะ แล้วคนอื่นๆที่เฝ้าอยู่ล่ะ หายไปด้วยเหรอ ???

“ ไม่หรอก ไม่มีทาง ก่อนจะไปหาเธอ ไอ้ดิวมันบอกว่ามันจะรอเธอที่นี่ รอเธอมาให้ได้ ไอ้ดิวมันเข้มแข็งจะตาย มันไม่มีวันยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก มันเป็นลูกชายของชั้น มันต้องเข้มแข็งเหมือนชั้นสิ “ น้ำเสียง สายตา และท่าทางของคุณประวิทย์หาได้เป็นอย่างคำที่พูดไม่ ผมแอบเห็นน้ำตาของเค้าคลอเบ้า......ผมเองก้อเช่นกัน พูดอะไรไม่ออก แต่น้ำตามันจะไหลออกมาแล้ว

[cloundy]

เข้ามาอ่านครับ
ตอนนี้บีบหัวใจจริงๆ นะครับ

[win200]

อ่านกี่ครั้งๆก็ว่าคนที่น่าสงสารสุดคงเป็นต้งอยู่ดี

ยังไงน่ะ เราว่าดูอี้โลเลยังไงไม่รู้ เดี๋ยวก็ต้องเปลี่ยนใจไปรักดิวอีก แต่ถ้าจะให้ดิวเป็นอะไรไป ก็ดูไปอย่างไร้ความรับผิดชอบยังไงไม่รู้

แต่ก็ยังงงๆอยู่ คิดไปคิดมาข้อดีของอี้ที่พี่กรณ์ว่ามา ก็ใช่ว่าจะมีอี้คนเดียวในโลกสักหน่อย
ทำไมถึงมีคนหลงเป็นบ้าเป็นหลังกันขนาดนั้น

ปล. แล้วตกลงดิวไปไหน ยังไงอ่า ดูแล้วรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก พี่อเล็กตัดจบค้างทุกที

มาต่ออีกน่ะคับ เป็นกำลังใจให้

[ranyoo]

อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
มาต่อเร็วๆนะครับ
อย่าไห้ดิวเป็นอะไรเลยนะครับ
 
เป็นกำลังใจไห้คนเขียน
 สู้ สู้ ครับ
 

[bbyuqin]

ดิวอาจจะอาการดีขึ้นจนย้ายไปย้ายไปพักห้องพิเศษแล้วล่ะมั้ง

[kyoya11]

เอ่อ.....เครียดแฮะ - -
ต้งเริ่มสติแตกแล้ว อืม....
อีกไม่นานอี้ก็จะตามไป 55+
สรุปอี้รักใครกันแน่ะน่ะ
มันจริงอย่างที่อี้ว่าแหละ ไร้จุดหมายจริงๆ
เรายังไม่รู้เลยว่าอี้รักใครกันแน่ - -
หรือคนอื่นรู้? บอกเราที - -

[moonoi_sert]

 :m15:ตกลงดิวหายไปไหนอะ ตังก็น่าสงสาร เรื่องนี้อี้จะตัดสินใจยังไง อี้อย่าลืมถามหัวใจตัวเองนะว่ารักใครที่สุด

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 

[pinkky_kiku]

แอบเครียดนะคะเนี่ยะ เลือกไม่ถูก แต่ใจเราเชียร์ดิวอ่ะ
เพราะเหมาะกะพระเอกมาก อี้คงต้องถามใจตัวเองแล้ว
หล่ะ อย่าสงสารถ้าไม่ได้รักก็บอกไม่ได้รัก สงสาร
แล้วสุดท้ายคนที่น่าสงสารที่สุด คือคนที่โดนหลอกว่ารัก
โดนหลอกว่าอยู่ด้วย สุดท้ายก็ได้แต่ตัว หัวใจไปอยู่ที่อื่น
ทรมานมากกว่าเดิมอีก 

[Alexie333]

อย่าเครียดครับ  อย่าเครียด



นิยายก้อคือนิยาย อิอิ


ผมต้องดำเนินตามเรื่องที่มันควรจะเป็นไป

อย่าไปโทษใครเลยนะจ้ะ อิอิ สงสารอี้บ้าง ไรบ้าง


55555555555555

[kyoya11]

55+
โอเค สงสารอี้
นิยายนี่เนอะ 55+
เดี๋ยวนี้อินบ่อยแฮะ^^

[Alexie333]

 






“ เฮ้ยยยยยยยย อะไรกันนี่ ไปไหนกันหมด “ เสียงของคุณประวิทย์ร้องขึ้น

“ คุณแน่ใจนะครับว่าดิวอยู่ห้องนี้ ไม่ได้อยู่ห้องอื่น “ พี่กรณ์ถามขึ้น

“ แน่ใจสิ ชั้นนอนเฝ้ามันทุกวัน มันจะไม่ใช่ห้องนี้ได้ไง “ คุณประวิทย์ท่าทางตกใจมาก

“ หรือว่า ดิวจะ.......... “ ผมอุทานเบาๆ แต่เค้าทั้งสองหันมามองที่ผม สายตาแบบว่าไม่อยากจะเชื่อ ผมเองก้อไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น แต่แล้วดิวจะหายไปได้ไงล่ะ แล้วคนอื่นๆที่เฝ้าอยู่ล่ะ หายไปด้วยเหรอ ???

“ ไม่หรอก ไม่มีทาง ก่อนจะไปหาเธอ ไอ้ดิวมันบอกว่ามันจะรอเธอที่นี่ รอเธอมาให้ได้ ไอ้ดิวมันเข้มแข็งจะตาย มันไม่มีวันยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก มันเป็นลูกชายของชั้น มันต้องเข้มแข็งเหมือนชั้นสิ “ น้ำเสียง สายตา และท่าทางของคุณประวิทย์หาได้เป็นอย่างคำที่พูดไม่ ผมแอบเห็นน้ำตาของเค้าคลอเบ้า......ผมเองก้อเช่นกัน พูดอะไรไม่ออก แต่น้ำตามันจะไหลออกมาแล้ว

“ ใจเย็นๆก่อนนะครับทุกคน มันต้องมีอะไรสักอย่างสิ ผมเชื่อว่าดิวต้องไม่เป็นอะไร เอาอย่างนี้แล้วกัน เราไปถามเจ้าหน้าที่ก่อนให้รู้เรื่องนะครับ ไปครับ ไปด้วยกัน “ พี่กรณ์พยายามเรียกสติเราสองคนคืนมา จากนั้นเราก้อเดินตามพี่กรณ์ไป

    จนถึงเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ มีเจ้าหน้าที่อยู่ สอง สามคน พี่กรณ์เลยเข้าไปถาม

“ คุณครับ คนไข้ที่พักอยู่ห้องนั้น ไม่ทราบว่าไปไหนแล้วครับ “

“ อ้อออออออ คนไข้ห้องนั้น เพิ่งทำการย้ายห้องไปเมื่อตอนเย็นนี้เองค่ะ พอดีเห็นว่าตัวคนไข้เค้าขอย้ายเอง ซึ่งตอนแรกเราก้อกะว่าจะไม่ให้ย้ายนะค่ะ แต่ว่าทนแรงตื๊อของเค้าไม่ได้ เลยต้องทำตามความประสงค์ของคนไข้อ่ะค่ะ “ เจ้าหน้าที่ตอบ

   ผมหันไปมองคุณประวิทย์ แล้วเราก้อถอนหายใจพร้อมกัน.....เฮ้ออออออ นึกว่าดิวจะไม่รอผมแล้วซะอีก ว่าแล้ว เจ้าหน้าที่คนนั้นก้อเดินนำพวกเราไปยังห้องที่ดิวพักอีกห้องนึง ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันนัก พอถึงห้องนั้นแล้ว พวกเราก้อเปิดประตูเข้าไป ก้อเห็นว่ามีทางบ้านของดิวนั่งอยู่เต็มไปหมด ไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปในห้อง ผมก้อได้ยินเสียงคนเรียกผมดังขึ้น

“ อี้ นั่นอี้ใช่ไหม “ เสียงๆนั้นผมจำได้ว่าเป็นดิว แต่ผมยังไม่เห็นตัวเค้า ผมเลยรีบเดินเข้าไป

     ภาพที่ผมเห็นคือ ดิวนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ตามตัวมีรอยฟกช้ำจางๆเต็มไปหมด ท่าทางดิวดูซูบผอมมากๆ เหมือนไม่ใช่ดิวคนเก่า แต่ผมเห็นแววตาของเค้านั้น ดูท่าจะดีใจมากๆ แล้วผมก้อเดินไปหาเค้าที่เตียงนั่น

“ ดิวเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม แล้วนี่ทำไมไม่นอนพัก แล้วอย่างนี้จะหายเร็วๆได้ไง “ ผมพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด

“ ไม่เลยอี้ ดิวไม่เป็นอะไรเลย ดิวเจ็บนิดเดียวเอง เดี๋ยวก้อหายแล้ว ดิวดีใจมากๆเลยนะที่อี้มาจนได้ นี่ดิวนั่งรออี้มาเป็นวันๆเลยนะ เพื่อที่จะได้คุยกับอี้อีกครั้ง “ ดิวพูดฝืนๆ ซึ่งผมก้อดูออก

“ อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย ท่าทางดิวดูป่วยมากๆ ดิวนอนพักนะ เชื่ออี้ ไว้ตื่นมาแล้วค่อยคุยกันก้อได้ “ ผมกล่อมเค้าไป

“ ไม่เอาหรอก ดิวกลัวว่า......กลัวว่าอี้ อี้จะหายไปอีก หรือไม่ก้อ........ดิวกลัวว่า ว่าดิวจะไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอีกนะสิ “

    พอจบประโยคนี้แหละ น้าเนตรที่นั่งอยู่ข้างๆ ก้อเอามือปิดหน้าแล้วเดินออกไปทันที จากนั้นคนอื่นๆก้อตามออกไปด้วย จนเหลือผม ดิว และพี่กรณ์ยืนอยู่ในห้อง จากนั้นดิวก้อหันไปคุยกับพี่กรณ์

“ ขอบใจมากนะไอ้กรณ์ ที่พาอี้มาหาชั้น ถ้าชาติหน้ามีจริง ไว้ชั้นจะมาใช้หนี้แกตอนนั้นนะเว๊ย “ ดิวพูดยิ้มๆ แต่ผมฟังแล้วสะเทือนใจนัก อย่างกับว่าดิวคู้ตัวว่าเค้าจะอยู่ได้อีกไม่นาน

“ เฮ๊ยยยย อะไรว่ะไอ้ดิว แกต้องชดใช้ชั้นชาตินี้สิ ชั้นไม่อยากรอนาน แล้วอีกอย่าง เดี๋ยวแกก้อต้องหายดี ชั้นเอว่าแกต้องปลอดภัย จริงไหมครับอี้ “ พี่กรณ์หันมาขอความเห็นจากผม

“ ใช่ๆดิว เดี๋ยวดิวก้อหายดี เชื่อพวกเราสิ แล้วอีกอย่างนะ หมอที่นี่เก่งจะตาย ดูอย่างนี้สิ ยังกลับมาหายจนเกือบจะเป็นปกติแล้วเลย จากตอนแรกนะ เหมือนอี้จะเดินไมได้ แต่นี่อี้เดินได้แล้วนะ เห็นไหมๆ “ ผมพูดเสริมเข้าไปอีก

“ ไม่ต้องมาหลอกให้ดิวดีใจหรอก ดิวรู้ตัวดี ว่าดิวจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน แต่จะนานแค่ไหนมันก้อไม่สำคัญหรอก เพราะว่า ถึงดิวจะตายไป ดิวก้อตายตาหลับแล้ว เพราะว่าดิวได้เจอกับอี้อีกครั้งนึงไง “ ดิวพูดเหมือนเป็นปกติ แต่ผมสิไม่คิดว่ามันปกติ ดิวพูดให้ผมรู้สึกสะเทือนใจเข้าปีอก พลันน้ำตาก้อไหลออกมา แล้วดิวก้อหันไปคุยกับพี่กรณ์อีกครั้ง

“ ไอ้กรณ์ ชั้นขอคุยกับอี้ลำพังได้ไหมว่ะ นะ นี่เป็นคำขอครั้งสุดท้ายของชั้น “

“ ได้ๆๆ เชิญแกตามสบายเลย แต่แกอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ยังไงๆแกก้อต้องใช้หนี้ชั้นให้ได้ “

   ว่าแล้วพี่กรณ์ก้อเดินออกไปจากห้อง ผมเองก้อนั่งก้มหน้าร้องไห้เบาๆ ผมพยายามกลั้นแล้ว แต่มันไม่อยู่จริงๆ จากนั้นสักพัก ดิวก้อขยับตัวมาใกล้ผม แล้วก้อโอบผมเบาๆ

“ อี้ร้องไห้ทำไมครับ อี้เสียใจเรื่องอะไร อย่าบอกนะว่าอี้ร้องไห้ให้ดิว “ ดิวกระซิบที่ข้างหูผม ผมเงอก้อปาดน้ำตา แล้วเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเค้า ผมพยายามสะกดอารมณ์ไว้สุดๆ

“ ดิว อี้มีบางอย่างที่อยากจะบอกดิว ก่อนที่อี้จะไม่มีโอกาสอีก อี้แค่อยากจะบอกว่า อี้รักดิวนะ รักมาตลอด ไม่ว่าจะตอนไหน เวลาไหน อี้ก้อไม่เคยที่จะไม่รักดิวเลย แต่อี้มันแย่เองที่พยายามหลอกตัวเองว่าอี้ไม่ได้รักดิว อี้เก็บมันไว้ กดมันไว้ อี้นี่มันบ้าจริงๆเลย จะมายอมรับอะไรตอนนี้ ตอนที่มัน.......มันเกือบจะสายไปแล้ว ดิว อี้ขอโทษ ที่อี้พยายามหลอกทั้งตัวอี้เองแล้วก้อดิว ฮือๆๆ “ ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมพูดอะไรอย่างนี้ออกมา เหมือนกับไอ้น้ำตาของผมมันก้อไหลออกมาโดยที่ผมเองก้อไม่ได้ต้องการให้มันไหลเลย

“ ไม่เป็นไรครับอี้ ดิวเองก้อพอจะรับรู้ได้เหมือนกัน แต่ก้อไม่กล้าคิดไปเอง เพราะว่า สิ่งที่ดิวทำไว้กับอี้นั่น มันเลวร้ายมากเกินไปกว่าที่ดิวจะคิดเป็นอย่างนั้นได้ แต่วันนี้ดิวก้อดีใจนะ ที่ได้ยินอี้บอกกับดิวอย่างนี้ มันเป็นสิ่งที่ดิวอยากได้ยินมาตลอด จากนี้ไปดิวคงนอนตายตาหลับแล้วล่ะ เฮ้ออออออ ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมนะ ทำไม ทั้งๆที่เราสองคนก้อรักกันมากขนาดนี้ แต่ทำไมเราถึงจะมีความรักเหมือนคนอื่นๆไม่ได้ ทำไมมันต้องเกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้นมาด้วย หรือว่ามันเป็นกรรมของดิว ที่เคยทำไว้กับคนอื่น แล้วมันย้อนคืนมาทำร้ายดิวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ “

“ ดิว ตอนนี้อี้อยากให้ดิวนอนพักผ่อนนะ แล้วก้อทานยาเยอะๆ อี้อยากให้ดิวหายไวๆ ตกลงไหมครับ “ ผมพยายามเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นอีก ไม่อยากให้เราพูดในสิ่งร้ายๆที่เคยเกิดขึ้น

“ อี้รู้ไหม ว่าไม่มียาตัวไหนรักษาดิวให้หายได้หรอก นอกจากอี้ อี้รู้ไหมครับว่า ตอนที่ดิวหลับไปนั้น ดิวฝันว่า ฝันว่าอี้กำลังจะได้แต่งงานกับคนที่รักอี้มากๆ และก้อดูว่าอี้จะมีความสุขจริงๆ นั่นแหละที่ดิวต้องการ ดิวพยายามที่จะเข้าไปหาอี้ ไปคุยกับอี้เพื่อบอกลา แต่แล้วก้อเหมือนกับว่า อี้ค่อยๆเดินจากดิวไปกับคนๆนั้น ด้วยรอยยิ้ม โดยที่อี้ไม่ได้ยินเสียงของดิวเลย ดิวเสียใจมาก ดิวแค่อยากจะบอกลาอี้ แต่ดิวทำไม่ได้ แล้วพอดิวตื่นขึ้นมา ดิวก้อพบว่าตัวอยู่อยู่ในห้องฉุกเฉิน มีคนที่บ้านดิวเต็มไปหมด แต่ไม่มีอี้ อี้คนที่ดิวอยากจะบอกลา ดิวพยายาม พยายามขอร้องทุกคนให้พาอี้มาหาดิวหน่อย เพราะตอนนั้นดิวก้อรู้ตัวแล้วว่า ร่างกายของดิวเริ่มจะไม่ไหวแล้ว แต่ก้อไม่มีใครยืนยัน ที่จะทำอย่างนั้นได้ แต่ดิวก้อไม่หยุดนะ ดิวขอร้องทุกคน จนพ่อยอมที่จะไปตามอี้มาพบกับดิว และยืนยันว่าจะพามาให้ได้ เท่านั้นแหละ ที่มันทำให้ดิวมีแรงฮึดสู้ เพื่อที่จะรอการมาของอี้ อี้รู้ไหม ว่าถ้าวันนี้ดิวไม่ได้เจออี้ ดิวคงจากไปอย่างไม่มีความสุขแน่นอน อี้ครับ ดิวรักอี้นะครับ รักมากๆด้วย “

    ดิวพูดไปน้ำตาก้อไหลไป จนผมต้องเอามือไปปิดปากเค้าไว้ เพราะว่าผมเองก้อทนไม่ไหวเช่นกัน

“ พอเหอะดิว พอเหอะ อย่าพูดอีกเลย อี้รู้แล้วว่าดิวรักอี้แค่ไหน “

“ อี้ครับ อี้พอจะยกโทษ และอโหสิให้กับดิวในทุกเรื่องที่ผ่านมาได้ไหมครับ “ ดิวพูดทั้งน้ำตา

“ ได้สิครับดิว อี้ยกโทษและอโหสิให้ดิวทุกอย่างเลย แต่ตอนนี้ดิวนอนก่อนนะ อี้อยากให้ดิวหายไวๆ ดิวต้องพักผ่อนมากๆ พอตื่นขึ้นมาแล้วค่อยว่ากันอีกที “

“ ได้ครับอี้ ได้ครับ แม้ว่าดิวเองจะไม่รู้ตัวว่า ดิวจะตื่นขึ้นมาได้อีกไหมก้อตาม แต่ดิวก้อจะทำตามที่อี้ต้องการทุกอย่าง ดิวอยากให้อี้มีความสุขจริงๆ เสียดายที่ดิวทำได้แค่นี้ ดิวขอโทษนะครับ “

    ผมพยายามพาดิวนอนลงที่เตียงอย่างทะนุถนอม ดิวเองก้อมองหน้าผมแบบไม่ระสายตา ผมเลยพูดขึ้นอีก

“ หลับตาได้แล้วนะครับดิว นะครับ เดี๋ยวตื่นมาดิวจะได้สดชื่นไง แล้วเดี๋ยวอี้พาดิวออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ “

“ อี้ครับ ดิวยังไม่อยากนอนเลยอ่ะ ดิวยังอยากคุยกับอี้อีกนะครับ “

“ แต่ดิวต้องพักผ่อนนะครับ “ ผมแย้งไป

“ นะครับ ดิวแค่อยากถามไม่กี่อย่าง แล้วเดี๋ยวดิวก้อนอนแล้ว ขอดิวคุยต่ออีกหน่อยนะครับ “ ดิวอ้อนผมอีก ผมเองก้อไม่อยากจะขัดใจเค้า แต่ใจนึงก้ออยากให้ดิวเค้าพักผ่อนมากๆ.......

“ ได้ครับ จากนั้นดิวต้องรีบนอนนะครับ “ ผมต้องยอมเค้าอยู่ดี

“ อี้ครับ ดิวแอบได้ยินมาว่า อี้กำลังจะแต่งงานเร็วๆนี้ ใช่ไหมครับ “ คำถามแรกของดิว ก้อเล่นเอาซะผมอึ้งไปเลยครับ ผมเองก้ออึกๆ อักๆ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ที่จะไม่ทำร้ายความรู้สึกของดิว

[Alexie333]

วันนี้ว่างครับ   


ไม่ได้ไปไหน



เลยมาอัพเอาใจแฟนๆ



ขอให้มีความสุขกันทุกๆคนนะคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ

[win200]

 

[maew189870]

พี่ดิวจะไปแล้วจริงๆหรอ

ไม่ยอมอ่ะ

ฮือๆๆ

ฮือๆๆ

[Alexie333]

รบกวนน้องวิน กลับไปอ่านบทก่อนๆหน้านี้ได้นะครับ


พี่คิดว่าพี่อธิบายไว้ค่อนข้างละเอียดนะครับ




แต่ถ้าอ่านแล้วยังงงก้อ ถามมาได้นะครับ


เด๋วพี่จะตอบไว้ให้อีกที



ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ



รออีกอึดใจเดียวก้อจบแล้ว อิอิ

[LoFT]

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[☥ŹeMî☠kändä☥]

 

น้ำตาไหลตลอดเลยขอรับ เศร้ามาก

รอตอนต่อไปนะขอรับ เป็นกำลังใจให้เสมอ 

[kyoya11]

อ่า.....เศร้าดีแท้
ร้องไห้เลยเรา T^T

[honeymic]

รอสะเทือนใจต่อปายยยยยยยยย 
                 
 

[ranyoo]

เศร้าได้ใจจริงๆ
ร้องไห้เลยอ่า
ฮืออออ

เป็นกำลังใจไห้คนเขียนนะครับ
และยังคงรอต่อไปแบบสะเทือนใจ

 

[kyoya11]

จิ้มรอ

[Alexie333]

 







“ หลับตาได้แล้วนะครับดิว นะครับ เดี๋ยวตื่นมาดิวจะได้สดชื่นไง แล้วเดี๋ยวอี้พาดิวออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ “

“ อี้ครับ ดิวยังไม่อยากนอนเลยอ่ะ ดิวยังอยากคุยกับอี้อีกนะครับ “

“ แต่ดิวต้องพักผ่อนนะครับ “ ผมแย้งไป

“ นะครับ ดิวแค่อยากถามไม่กี่อย่าง แล้วเดี๋ยวดิวก้อนอนแล้ว ขอดิวคุยต่ออีกหน่อยนะครับ “ ดิวอ้อนผมอีก ผมเองก้อไม่อยากจะขัดใจเค้า แต่ใจนึงก้ออยากให้ดิวเค้าพักผ่อนมากๆ.......

“ ได้ครับ จากนั้นดิวต้องรีบนอนนะครับ “ ผมต้องยอมเค้าอยู่ดี

“ อี้ครับ ดิวแอบได้ยินมาว่า อี้กำลังจะแต่งงานเร็วๆนี้ ใช่ไหมครับ “ คำถามแรกของดิว ก้อเล่นเอาซะผมอึ้งไปเลยครับ ผมเองก้ออึกๆ อักๆ ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ที่จะไม่ทำร้ายความรู้สึกของดิว

“ เอ่อออออ คือ เอ่อออออ “ ผมคิดหาคำพูดดีๆมาตอบคำถามเค้า

“ อี้บอกดิวมาเหอะครับ ดิวรับได้ทุกอย่างแหละ “  ดิวพูดยิ้มๆ

“ ชะ ชะ ใช่ครับ อี้กำลังจะแต่งงาน “ ผมตอบแล้วก้มหน้า

“ ไอ้ต้งมันเป็นคนดีนะ ดีมากๆ ดีกว่าดิวหลายร้อยเท่า แล้วอีกอย่างนะ มันก้อรักอี้มากๆด้วย มันยอมทำเพื่ออี้ได้ทุกอย่าง จนดิวเองยังไม่รู้เลยว่า ในชีวิตของดิวนี้ จะทำให้ใครได้มากขนาดนั้นหรือเปล่า “

“ คนเรานะ บางทีมันก้อต้องทำสิ่งที่ถูกต้องบ้าง แม้ว่าบางครั้งมันจะฝืนใจ ฝืนความรู้สึกตัวเองแค่ไหนก้อตาม แต่อย่างน้อยๆแล้ว ถ้ามันทำให้หลายๆคนมีความสุข มันก้อเป็นสิ่งที่เราควรจะทำ “ ผมตอบไปเรียบๆ

“ อี้รู้ไหมครับว่า ตั้งแต่ที่ดิวรู้ว่าอี้จะต้องไปหมั้น หรือแต่งงานกับคนอื่นนั้น ชีวิตของดิวนั้นเหมือนกับไม่มีค่าอีกต่อไป เพราะว่าดิวต้องสูญเสียคนที่ดิวรักมากที่สุดให้คนอื่นไป แต่ด้วยหลายๆอย่าง ด้วยคำสัญญา และด้วยความรู้สึกผิดจากการกระทำที่ผิดพลาดต่างๆ มันทำให้ดิวต้องยอมรับมัน แต่ในใจของดิวนะครับ ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้เลย ดิวคอยเฝ้าหาโอกาสตลอดมา ที่จะได้มีโอกาสทำให้อี้กลับมาหาดิวอีกครั้ง แต่ขอบอกเลยว่ามันยากมากๆเลย “

“ อี้รู้ไหมว่าตอนที่ดิวไปเมืองนอกนั้น ที่จริงไม่ใช่ว่าดิวต้องการจะไปอยู่ที่นั่นกับใครหรอก ดิวแค่อยากจะทำตัวให้ห่างจากคนที่ดิวไม่ได้รักเท่านั้นเอง จากนั้นดิวก้อติดตามข่าวของอี้เสมอมา แล้วจากนั้นดิวก้อพยายามตีตัวออกห่างจากหลิง จนเค้าไม่สามารถที่จะติดต่อดิวได้อีก แล้วดิวก้อรอจังหวะ ที่จะกลับมาพบกับอี้อีก “

“ จนเมื่อเรามาเจอกันที่สนามบินไง อยากบอกว่าตอนนั้น ดิวรู้สึกดีใจมากๆ ที่ได้เจออี้อีก แต่แล้วมันก้อมีเหตุการณ์ทำให้อี้เข้าผิด เรื่องน้องจิ๊บคนนั้น ดิวอยากจะบอกว่า น้องคนนั้นเค้าไม่ใช่คนที่ดิวจะแต่งงานด้วยอย่างที่อี้เข้าใจ น้องคนนั้นเค้าเป็นคู่หมั้นของเพื่อนสนิทดิว ที่อยู่อเมริกาด้วยกัน วันนั้นเราบังเอิญกลับมาพร้อมกัน แล้วพอดีน้องเค้าจะไปเลือกชุดเจ้าสาว ดิวเลยอาสาพาน้องเค้าไป ไม่ได้คิดว่าจะเจออี้ในเหตุการณ์อย่างนั้นนะครับ แต่ด้วยความบ้าของดิว ดันไปทำให้อี้คิดอย่างนั้นตาม ซึ่งดิวก้อรู้สึกเสียใจมาตลอด ที่ไม่มีโอกาสที่จะได้บอกอี้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก้อไม่มีโอกาสสักที “

“ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ดิวยังเข้าข้างตัวเองนะว่า ยังไงอี้ก้อน่าจะมีใจให้กับดิวบ้าง และถ้าดิวมีโอกาสจริงๆ ดิวก้ออยากที่จะแย่งอี้กลับมาอีกครั้ง แต่ด้วยความสำนึกผิดในใจของดิวมัน บางทีมันก้อบอกว่า ตัวดิวนั้นไม่คู่ควรกับอี้เลย ดิวมันเลว ดิวเคยทำร้ายอี้มาหนักหนาสาระพัด ถึงแม้ว่าในใจดิวอยากจะได้อี้กลับคืนมาแค่ไหน แต่ดิวเองก้อไม่สามารถที่จะลืมเรื่องร้ายๆที่ผ่านมานั้นได้ มันเลยทำให้ดิวได้คิดว่า ดิวคงไม่มีค่าพอขนาดนั้น ที่จะได้อยู่เคียงข้างกับอี้ ไอ้ต้งมันดี ดีทุกอย่าง มันก้อดีอยู่แล้วล่ะที่อี้ควรจะแต่งงานกับมัน เพราะว่า ถึงแม้ว่าอี้จะให้อภัยดิวยังไง แต่ดิวก้อยังไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้หรอก ความผิดที่ดิวได้ทำมา มันหนักหนานัก เกินกว่าที่ดิวจะทำใจลืมมันได้ มันเกิดขึ้นเพราะความโง่ของดิวแท้ๆ “

   ดิวพูดจบก้อโผเข้ากอดผมทันที พร้อมทั้งร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ส่วนผมนั้นไม่ต้องพูดถึง น้ำตามันไหลพรากมาตั้งแต่แรกๆแล้ว ผมโอบกอดดิว เป็นการปลอบตัวเค้าและตัวผมด้วย ดิวร้องไห้เหมือนเด็กๆ สะอื้นออกมาแบบไม่กดกลั้น ผมเองก้อเสียใจไปไม่แพ้เค้าหรอก แต่ถ้าผมจะมาแสดงความอ่อนแอออกมาตอนนี้ มันก้อคงจะทำให้เราทั้งคู่แย่ลงไปอีก ผมก้อต้องฝืน ทำเข้มแข็งไว้ แม้ว่ามันจะยากเย็นเหลือเกิน แต่ผมก้อต้องทำ.............

“ ไม่มีใครถูก ไม่มีใครผิดหรอก ทุกอย่างมันถูกกำหนดแล้ว ตอนนี้คงไม่มีใครเปลี่ยนแปลงอะไรได้ นอกจากต้องยืดอกเผชิญกับมันอย่างเข้มแข็ง อี้เชื่อว่าทุกอย่างมันคงจะผ่านไปได้ด้วยดี เร็วๆนี้ “

“ จากนี้ไป คงไม่มีดิวมาคอยกวนใจอี้อีกแล้ว ยังไงดิวก้อขอให้อี้มีความสุขมากๆนะครับ ดิวเชื่อว่า ไอ้ต้งมันต้องทำให้อี้มีความสุขแน่ๆ ดูแลตัสเองด้วยนะครับ อย่าทำงานหักโหมบ้าง แล้วอย่าลืมหาความสุขให้กับตัวเองด้วยนะ ที่ผ่านมา อี้ทำเพื่อคนอื่นมามากพอแล้ว ถึงเวลาที่อี้จะทำเพื่อตัวเองแล้ว และถึงแม้ว่า ต่อจากนี้ จะไม่มีดิวอยู่กับอี้แล้ว แต่ดิวยังคงไม่ไปไหนหรอก ดิวจะคอยอยู่ข้างๆอี้เสมอ ไม่ว่าอี้จะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ไม่ว่าอี้จะเจอกับเหตุการณ์อะไร แย่แค่ไหน ดิวจะอยู่ข้างๆอี้เสมอนะครับ ดิวสัญญา ว่าต่อให้แม้ว่าดิวจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ดิวก้อจะรักอี้ และอยู่ข้างๆอี้เสมอไป แม้ว่าอี้จะรู้สึกหรือไม่ก้อตาม นี่คือคำสัญญาสุดท้ายที่ดิวจะให้อี้ได้ “ ดิวพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาอีกครั้ง แล้วพูดต่อ

“ ฮ่าๆๆๆ มันน่าขำเนอะ พอตอนที่มีชีวิตอยู่ ตอนที่ดิวมีโอกาสอยู่กับอี้ ดิวให้สัญญากับอี้บ่อยครั้งมาก แต่ดิวไม่เคยรักษาสัญญาได้เลยสักครั้งนึง แล้วมาถึงเวลานี้ เวลาที่มันไม่สามารถที่จะเรียกอะไรกลับคืนมาได้อีกต่อไปแล้ว ดิวจะยังมีหน้ามาขอให้อี้เชื่อในคำสัญญาของดิวอีกเหรอ มันคงจะเป็นไปได้ยากเสียแล้ว ดิวนี่แย่จริงๆเลย เพิ่งจะมารู้สึกตัวอะไรตอนนี้นะ ฮ่าๆๆๆ “

   ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่กอดดิวไว้อย่างนั้น ผมอยากจะจดจำความรู้สึกนี้ไว้ตราบนานเท่านาน ดิวเองก้อยังร้องไห้อยู่อย่างนั้น ซึ่งผมก้อปล่อยให้เค้าร้องไห้พอ ตามแต่ที่เค้าจะต้องการ ความรู้สึกในใจของผมนั้น มันคงไม่แตกต่างจากเค้าเท่าไหร่หรอก ผมเองก้อเสียใจมากๆเช่นกัน แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อทุกอย่างมันดำเนินมาขนาดนี้แล้ว คงไม่มีทางที่จะกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก คงต้องปล่อยให้มันดำเนินต่อไปอย่างนี้ และผมก้อต้องดำเนินชีวิตต่อไป ตามแต่ที่สวรรค์จะกำหนด

    เรากอดกันสักพัก ผมก้อขยับตัวให้ดิวนอนลงที่เตียงอีกครั้ง

“ วันนี้ดิวเหนื่อยมามากแล้วนะครับ พักผ่อนมากๆนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะครับ “ ผมพูดแล้วยิ้มให้เค้า

“ อี้รู้ไหมครับว่า อี้เป็นคนที่โกหกไม่เก่งเลย แต่ครั้งนี้ ดิวจะเชื่ออี้นะครับ แล้วคืนนี้ อี้อยู่กับดิวนะครับ “

    ผมยิ้มให้เค้าอีกครั้ง แล้วดึงมาผ้าห่มไปห่มให้เค้า แล้วพูดขึ้น

“ คืนนี้อี้จะอยู่เฝ้าดิวทั้งคืน รอถึงพรุ่งนี้เช้า จนกว่าคุณหมอจะมาพาดิวไปรักษานะครับ ดิวต้องสู้ๆนะ “

   ดิวยิ้มแล้วจับมือผมไปวางไว้ที่ไหล่ของเค้า จากนั้นก้อเอาหน้าซบลง ผมยิ้มหวานให้เค้าอีกครั้ง เพื่อเป็นการให้กำลังใจเค้า จากนั้นสักพัก ดิวก้อหลับไปแต่ก้อยังจับมือผมไว้แน่น เหมือนกลัวว่าผมจะหายไปอีก ผมก้อยอมให้เค้าจับอยู่อย่างนั้น

    ดิวหลับไปได้สักพักแล้ว ผมก้อค่อยๆดึงเอามือออกจากมือของเค้า จากนั้นผมก้อลุกแล้วค่อยๆเดินออกไปข้างนอก เพื่อจะไปหาคนอื่นๆ ว่าเค้าไปอยู่ที่ไหนกัน ผมกำลังจะไปบอกคนอื่นๆว่า คืนนี้ผมขอนอนกับดิวที่นี่ ผมจะรอจนกว่าคุณหมอจะมาพาดิวไปผ่าตัดครั้งสำคัญในตอนรุ่งเช้า แต่พอผมเปิดประตูออกมา ผมก้อเจอ..........

“ ดิวหลับไปแล้วเหรอ “ น้ำเสียงห้วนๆนี้ ผมจำได้ดีกว่าเป็นเสียงของใคร ผมเลยหันไปหาเค้า

[kyoya11]

เดาว่าคนที่พูดประโยคสุดท้ายเป็นผู้หญิง
ไรท์มาต่อแล้ว ยังอยู่ในอารมณ์เศร้าเหมือนเดิม T^T

[ranyoo]

เศร้าจัง เฮ้อออออ!!!!!!!!
 

เป็นกำลังใจไห้นะครับ
 

[honeymic]

ต้ง ตามมาดูอี้?
ว่าแต่ทำใจไม่ได้อ่าาาาาาาาาาา ถ้าดิวตาย
ให้อี้เป็นโสดซะยังดีกว่ามีคู่ 

[LoFT]

ง่า  ค้างๆๆๆๆ

[Alexie333]

อย่าว่าแต่คนอ่าน จะอ่านแล้วเศร้าเลยครับ



ผมเองที่เป็นคนเขียนยังเศร้าเลย



บางฉากนี่แบบว่าเค้นออกมาสุดใจเลยนะครับ




บีบคั้นสุดๆ แต่ก้อต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามเนื้อเรื่อง




ขอบคุณที่ตามอ่านเสมอมา



รักนะ จุ๊บๆ อิอิ

[pinkky_kiku]

เราว่าน่าจะเป็นต้งนะ เฮ้อ ปวดตับอ่ะ มะไรมาม่าจะผ่านไปซะที
 

[barahi]

พี่อเล็กซ์ครับ อ่านแล้วมันปวดใจอ่ะ T^T

เฮ้อ .... พูดไม่ค่อยออกเลย

มาต่อเร็วๆนะครับ

แต่ที่ทิ้งท้าย ขอเดาว่าเป็น แม่นาง2หลิน

มาต่อเร็วๆนะครับ T^T