หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[kyoya11]

หายไปอีกแล้ว...

[Alexie333]

ซา หวาดดดดดดดด ดีกั๊บ


เฮ้อออออออออออออออออ


ช่วงนี้มีงานเยอะมาก ไหนจะรับปริญญา อะไรอีกมากมาย

นอนไม่เป็นเวลา ช่วงนี้ว่างแล้ว

กลับมาแน่นอนครับ ไม่เกเรเหมือนแต่ก่อนแน่นอน


คิดถึงทุกคนเสมอ จุ๊บๆ

[Alexie333]

ส่วนใครที่เคยอ่านแล้วหายไป


ก้อยินดีต้อนรับกลับนะครับ


อย่าถือสาคนเกเรเลย อิอิ


เค้าผิดไปแล้ววววววววววววววว จุ๊บๆ

[kyoya11]

 

[ranyoo]

   กลับมาแล้ว...

[corncheeze]

 ฉันรอเทออยู่

[Alexie333]

ยังไงรอหน่อยนะครับ


อีกแป๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ


นะครับ ขอเคลียร์ไรลงตัวแล้วจะต่อให้จบเลย นะๆ


อย่างอน อย่าหายไปอีกนะ เค้าก้อเข้ามาดูเรื่อยๆ


รักทุกคนเสมอ จุ๊บๆ

[kyoya11]

รอกันต่อไป หุหุ

[ranyoo]

ก็คงต้องรอต่อไป   
 



 

[Alexie333]

คืนนี้ไม่เิกนตี 4 มาลงแน่นอนครับ



กว่าจะแยกตัวออกจากงานได้ ร่างแทบหัก




ยังไงรอหน่อยนะครับทู๊กกกกกกกกกกกคน



จุ๊บๆๆๆๆ

[chompoonut139]

รอได้อยู่แล้ว อิอิ

[Alexie333]

 












“ ดิว เดี๋ยวอี้ขึ้นไปเอง นี่อี้มาดูเค้าเฉยๆ เห็นนั่งอยู่คนเดียว “
“ ไอ้ดิว ชั้นขอคุยกับแกหน่อยสิ สองต่อสองนะ “ อยู่ๆทิตย์ก้อพูดขึ้น แถมยังจ้องหน้าดิวเขม็ง
“ ไม่เอาน่าทิตย์ กลับขึ้นไปด้วยกันนี่แหละ ทิตย์เมาแล้วนะ “ ผมพยายามเตือนทิตย์
“ ไม่ต้องอี้ เดี๋ยวดิวจะขอเคลียร์เอง เป็นไงเป็นกันสิ “ โอ๊ยยยยยยยย ผมอยาจะกระโดดทะเลหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด....
“ ไม่เอา ไม่ต้องคุยต้องเคลียร์แล้ว !!!!  “ อารมณ์ของผมก้อขึ้นบ้างแล้ว
“ อี้ครับ ทิตย์จะขอคุยกับเค้าดีๆ ทิตย์สัญญา ทิตย์จะไม่หาเรื่องเค้า นะครับ “ ทิตย์หันหน้ามาคุยกับผมด้วยสายตาที่เว้าวอน
“ แต่..... “ ผมเองก้อยังหวั่นๆอารมณ์ของดิวนี่ครับ
“ ไอ้เป้ง พาอี้ขึ้นไปก่อน เดี๋ยวกรูตามไป ดูแลเค้าดีๆด้วย “ ทิตย์หันไปบอกเพื่อนเค้า แล้วเพื่อนเค้าก้อเดินลงมารับผมแบบเมา น่าสงสารอ่ะ ตัวเองจะเดินไม่ไหวแล้ว ยังจะมารับผมไปอีก ผมก้อเดินตามไป พอถึงตรงที่ดิวยืน ผมก้อบอกเค้า
“ คิดถึงหน้าอี้ไว้นะ อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม นะครับ “
   ดิวไม่ตอบอะไร แล้วเค้าก้อเดินลงไปหาทิตย์ที่ยืนรออยู่แล้ว ในใจผมนั้นเป็นห่วงพวกเค้านัก ยิ่งเมาๆทั้งสองด้วย กลัวว่าจะฟาดฟันกันซะ อารมณ์ก้อรุนแรงกันทั้งคู่เลย ผมก้อได้แต่ภาวนาในใจว่า ขออย่าให้เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลย
   ผมเดินมานั่งดื่มแบบไม่เป็นสุขนัก ใจผมก้อห่วงว่าสองคนนั้นเค้าจะทะเลาะกันไหม เค้าจะเคลียร์กันยังไง ผมล่ะจะเป็นบ้าไปให้ได้ แต่เพื่อนของทิตย์สิครับ เค้าพยายามที่จะให้ผมสนุกด้วยอย่างมากๆๆๆๆ จนเกินไป ผมนี่แทบจะไม่มีอารมณ์เลย แต่ก้อต้องบิ๊วตามเค้าไปเรื่อย เค้าก้อชวนผมไปเต้นนะครับ เวลามีเพลงมันส์ๆมา แต่ก้อนะ ไม่รู้จะทำยังไงดี....
   ผมพยายามเต้นและสนุกไปกับคนอื่น แต่มันก้อไม่ได้จริงๆครับอารมณ์ เค้าสองคนคุยกันนานไปไหม นี่มันนานเกินไปแล้วนะ ขอเถอะนะ อย่าให้มันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย ผมไม่ชอบจริงๆ แต่ดูทุกคนในงานจะสนุกกันเป็นพิเศษ ไม่เห็นจะมีใครมีท่าทีเป็นห่วงสองคนนั้นเหมือนกับผมเลย โอ๊ยยยยยยย เครียดๆๆๆๆๆๆๆ
   ผมก้อแกล้งเต้นสนุกไปพักใหญ่ๆ ก้อเห็นดิวกับทิตย์เดินมาแล้ว แอบดีใจที่ทั้งสงอคนไม่เป็นอะไร แต่พอทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้ผม ผมก้อเห็นหน้าของดิวมีรอบจ้ำๆที่มุมปาก ส่วนหน้าของทิตย์ก้อมีรอยจ้ำๆเช่นกันที่มุมตาด้ายซ้าย ที่ตกลงเค้าคุยกันท่าไหนอ่ะ ทำไมถึงมีร่องรอยอย่างนี้ แต่จากที่เห็นท่าทางของเค้าทั้งสองจะดูสนิทกันมากขึ้น เดินกอดคอกันมาเลย ผมเลยเดินออกมาจากวงเต้นรำ จากนั้นเค้าทั้งสองก้อเดินมาทางผม แต่เป็นทิตย์ที่เดินมาคุยกับผมอยู่ก่อน
“ อี้ครับ ถ้าไอ้ดิวมันทิ้งอี้ หรือทำให้อี้เสียใจเมื่อไหร่ บอกทิตย์ได้นะ ทิตย์จะเป็นคนไปฆ่ามันกับมือเอง “ ทิตย์พูดยิ้มๆนะ แต่คำพูดช่างเสียดแทงยิ่งหนัก อะไรจะโหดขนาดนี้
“ อะไรทิตย์ นี่ไปคุยกันท่าไหนนี่ถึงได้มาพูดแบบนี้ “ ผมถามแบบงงๆ
“ ก้อไม่มีไรมากหรอก เราแค่เคลียร์ปัญหาทุกอย่างของเรา สุดท้ายแล้ว ยังไงทิตย์ก้อต้องยอมรับว่า อี้คงไม่กลับมาหาทิตย์แน่ๆแล้ว เสียดายนะ เสียดายวันเวลา นี่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทิตย์ยังแอบคิดว่า อี้น่าจะกลับมาหาทิตย์ได้ นี่แสดงว่าทิตย์เข้าข้างตัวเองมากไปสินะ เพราะยังไงๆ คนที่อี้รักก้อยังอยู่ทั้งคน จริงไหม “ ทิตย์พูดแบบเศร้าๆ แต่ปากยังยิ้มเจื่อนๆ ผมแอบเห็นเค้ามีน้ำตาคลอเบ้าด้วย
“ ทิตย์ อะไรที่มันเกิดขึ้นในอดีต มันคือสิ่งดีๆที่อี้อยากเก็บมันไว้ในใจตลอดไป เราอย่าไปรื้อฟื้นมันอีกเลย อี้ว่า เราควรจะมองอนาคตข้างหน้ามากกว่านะ เผื่อสักวัน อาจจะมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตทิตย์ก้อได้ ก้อทิตย์ทั้งหล่อ ทั้งเท่ห์ แถมอนาคตไกลขนาดนี้นะ ไม่มีสาวๆคนไหนจะไม่สนใจหรอก ลองเปิดใจดูสักครั้งสิ “ ผมพูดปลอบใจเค้า
“ มันก้อจริงนะ ทิตย์ควรจะเปิดใจซะบ้าง ที่จริงทิตย์ก้อไม่ใช่ไม่เคยมีแฟนนะ แต่ทิตย์ไม่รู้ทำไมคบกับใครไม่ได้นานสักที ในใจมัวแต่เฝ้าโทษตัวเองเกี่ยวกับเรื่องในอดีตของเรา และพยายามที่อยากจะกลับมาแก้ตัวอีกที ถ้ามีโอกาส แต่ทิตย์ว่า โอกาสนั้นคงหมดไปแล้วล่ะมั้ง อยากจะสมน้ำหน้าตัวเองนัก 555 “ ทิตย์พูดแล้วหัวเราะออกมา เหมือนเป็นการประชดตัวเอง ผมเห็นน้ำตาเค้าไหลออกมาแล้ว น่าสงสารนัก นี่แหละน๊า ความรัก มันทำให้คนทั้งทุกข์และสุขใจได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ???
“ ไม่เอาน่าทิตย์ อย่าร้องสิ เดี๋ยวเพื่อนๆมาเห็นเค้าจะตกใจเอานะ ป่ะ ไปสนุกกันต่อดีกว่า เห็นไหมว่าทุกคนที่งานเค้าสนุกขนาดไหน “ ผมพยายามชวนให้เค้าไปสนุก ไม่อยากเห็นเค้าร้องไห้อย่างนี้ ดิวเองก้อเดินเข้ามากอดคอทิตย์ แล้วพูดว่า
“ ไอ้ทิตย์ แกจะมาเศร้าอะไรว่ะ ไปสนุกต่อกันดีกว่า ไหนๆเราก้อเคลียร์กันไปแล้ว นะ ร้องไห้ขี้แงเป็นเด็กไปได้ “
“ แกจำไว้นะดิว ถ้าอี้เสียใจเมื่อไหร่ ชั้นจะเป็นคนไปจัดการแกเองด้วยมือของชั้นเอง “ ทิตย์ย้ำคำพูดนี้อีกที เพื่อเป็นการประกาศเจตนารมณ์ของตัวเองให้ดิวฟังอย่างแน่ชัด
“ อ้าว แล้วถ้าเกิดอี้เค้าทิ้งชั้นเองล่ะ แล้วแกจะทำไง “ แหนะ ยังจะไปยอกย้อนเค้าอีก...
“ ไม่มีทาง อี้เค้าไม่มีทางทิ้งคนที่เค้ารักไปได้หรอก ชั้นรู้จักนิสัยเค้าดี นี่ถ้าชั้นรู้ตั้งแต่แรกนะ ชั้นจะไม่ยอมปล่อยให้อี้ไปอย่างนี้หรอก ชั้นมันบ้าเองที่ทำเป็นไม่สนใจเค้า ทั้งๆที่รักเค้าขนาดไหน แกเองแหละต้องระวังตัวให้ดี อย่าทำให้อี้เสียใจแล้วกัน ไม่งั้น แกได้หายไปจากโลกนี้แน่ “ ดูทิตย์จะตั้งใจแน่วแน่มาก
“ แกไม่ต้องห่วง ชั้นเองก้อจะไม่ทำให้เค้าเสียใจแน่นอน คนน่ารักๆ และทุ่มเทขนาดนี้ ใครจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆเล่า “
“ พอได้แล้วล่ะ ไม่มีใครทิ้งใครไปหรอก ป่ะ เรากลับไปสนุกต่อกันดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนๆจะตามหาเอา “ ผมไม่พูดอย่างเดียว แต่จูงมือทั้งสองคนเข้าไปสนุกต่อในงาน
    พอเข้าไปในงานเพื่อนๆของทิตย์ก้อเอาเครื่องดื่มมาให้พวกเรากันใหญ่ แถมยังเล่นเกมส์นั่นเกมนส์นี่อีกด้วย แต่กอ้สนุกดีนะครับ ดีกว่าต้องมานั่งเครียดๆ ดูท่าดิวจะโดนเหล้าหนักไปหน่อย เลยเซไม่เป็นท่าซะงั้น ส่วนทิตย์ก้อใช่ย่อย ทั้งยกหมดแก้วบ้าง ทั้งกรอกเหล้าเข้าปากตัวเองบ้าง ไหนจะขึ้นไปร้องเพลงบนเวทีอีก ส่วนผมนะเหรอ ก้อกรึ่มๆไปแล้วเหมือนกัน โดนแกล้งให้เล่นเกมส์แพ้ซะขนาดนั้น เกือบจะร่วงไปเลยล่ะครับ
   เราสนุกกันจนส่วนดนตรีใกล้จะปิดแล้ว ผมก้อเริ่มไม่ไหวแล้ว แต่ก้อยังประคองตัวเองอยู่ ส่วนดิวจะเหรอ สลนนั่งสัปหงกอยู่ตรงโต๊ะ แต่พอผมไปถามเค้า เค้าก้อแอ๊บทำเป็นไม่เมาซะงั้น ยังจะมาชวนผมกินต่ออีก ซึ่งผมเองก้อไม่ไหวแล้ว เลยต้องบอกให้เค้าพอก่อน เพื่อนๆของทิตย์ก้อใช่ว่าจะกลับไปหลับง่ายๆ พอเค้าจะเลิกแล้ว ก้อยังจะชวนไปกินต่อที่ห้องอีก ไม่รู้ว่าเค้าเอาส่วนไหนเก็บเหล้าไว้กันแน่ ถึงกินไม่รู้จักเมาขนาดนี้ ผมเลยต้องขอตัวทุกคนกลับไปนอนซะก่อน ไม่งั้นผมคงไม่ได้กลับกรุงเทพแน่ๆ คงต้องเมาสลบไปอีกคนถ้าต้องไปกินเหล้าต่อกับพวกเค้า ตอนแรกพวกเค้าก้อไม่ยอมให้ผมกลับหรอก แต่ผมก้อบอกว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ จนทิตย์ต้องออกตัวแทนเพื่อนๆเค้าไปว่าจะไปกินต่อแทนผมเอง และในที่สุดทิตย์ก้อเดินมาส่งผมที่ห้อง ในสภาพที่ดูไม่จืดเลยเช่นกัน เดินก้อยังจะไม่ตรง ยังจะออกตัวมาส่งผมอีก น่าสงสารจริงๆ
   ทิตย์เดินมาส่งผมที่ห้อง แต่ปากก้อไม่รู้ว่าพร่ำอะไรนักหนา มีแต่บ่นๆเสียดายๆ และเจ็บใจตัวเองอะไรของเค้าไม่รู้ ผมเองก้อไม่ใช่ว่ามีสติจะไปฟังอะไรเค้ามาก และตอนนี้เริ่มรู้สึกอยากจะอ้วกขึ้นมาด้วย เลยต้องรีบเดินหน่อย ทิตย์เองพอเห็นผมจะอ้วกก้อพยายามรีบเดินเช่นกัน ทั้งๆที่ตัวเองก้อจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ละคน เฮ้ออออออออออ
    พอถึงห้องปุ๊บ ผมก้อรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที ก้อมันไม่ไหวแล้วนี่นา พอเจออ่างล้างหน้าก้อรีบเอาน้ำมาล้างหน้าแล้วก้อพยายามอ้วกออกมาให้มากที่สุด แต่มันไม่ยอมออกสักที ไอ้ครั้นว่าจะล้วงคออ้วกก้อกลัวว่ามันจะมากไป เลยต้องเอาน้ำมาบ้วนปากมากๆ และเอาน้ำมาล้างหน้าด้วย ไม่งั้นต้องตายแน่ๆเลย ทำไมนะ เมาถึงได้ทรมานอย่างนี้เนี่ยะ...
   พอผมล้างหน้าเสร็จแล้ว ผมก้อเดินออกมานอกห้องน้ำ เพื่อที่จะไปดูดิวว่าสภาพศพเป็นยังไงบ้าง แต่พอจะออกมาจากห้องน้ำ ก้อมีคนดันตัวผมกลับเข้ามาห้องน้ำซะงั้นแล้วปิดประตูทันที ผมแอบตกใจเล็กน้อยเลยหันหน้าไปดูก้อเป็นทิตย์นั่นเองที่ดันผมเข้ามา หน้าตาท่าทางเค้าคงจะเมามากๆ แล้วเค้าจะดันผมเข้ามาทำไมล่ะเนี่ยะ ?????
“ ไหนๆอี้คงจะไม่กลับมาหาทิตย์แล้ว ทิตย์ขอจูบอี้หน่อยแล้วกัน “
   เค้าไม่พูดอย่างเดียวแต่กลับเอามือทั้งสองมาจับที่หน้าผม แล้วโน้มหน้ามาจูบผมทันที ตอนนั้นผมตกใจมาก พยายามที่จะผลักเค้าออก แต่มันไม่มีแรงจริงๆ เมาด้วย ทิตย์พยายามบี้ปากอย่างแรง จนผมไม่รู้จะทำยังไง เลยปล่อยให้เค้าทำตามใจซะ ไม่ขัดไม่ขืน เค้าคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วมั้ง....
    เค้าพยายามบดบี้ปากจนหนำใจ แล้วเค้าก้อค่อยๆถอนปากออก จากนั้นผมเห็นว่าบนแก้มของเค้ามีน้ำตาเต็มไปหมดเลย แล้วเค้าจะร้องไห้ทำไม ในเมื่อเค้าได้ทำสมใจแล้ว
“ ถ้าเป็นไอ้ดิว อี้คงจูบตอบมันแล้วใช่ไหม “ เค้าพูดเสียงเศร้าๆ
“ ......... “ ผมไม่ตอบครับ แต่ยืนนิ่งเฉยๆ
“ ถามจริงๆเถอะ อี้เคยรักทิตย์จริงๆบ้างไหม “ เค้าย้ำถามอีกเรื่อง
“ ทิตย์จะรู้ไปทำไม ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้แล้ว มันไม่มีอะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว “
“ ทิตย์ถาม อี้ต้องตอบ นะครับ “ น้ำเสียงเค้าดูอ้อนวอนมาก
“ ใช่ เมื่อตอนมัธยม อี้รู้สึกดีกับทิตย์มากๆ อาจจะเรียกมันว่าความรักเลยก้อได้ “
“ แล้วทำไมตอนนี้ไม่รักทิตย์แล้วล่ะ ทั้งๆที่ทิตย์ยังรักอี้เต็มหัวใจ “ เค้าพูดไปร้องไห้ไป ดูน่าสงสารมาก
“ ไม่มีใครบังคับความรู้สึกอะไรที่มันผ่านไปแล้ว ให้กลับมาเหมือนเดิมได้หรอกนะ ณ ตอนนี้ ที่อี้ให้ได้คือความเป็นเพื่อนเท่านั้น หวังว่าทิตย์คงจะเข้าใจนะ “
“ ถ้าช่วงนั้น ทิตย์ไม่ทำตัวแย่ๆกับอี้ อี้คงไม่เป็นอย่างนี้ใช่ไหม “
   ผมเองก้อไม่รู้จะตอบว่าใช่ ดีหรือไม่ รู้ว่าพูดไปก้อไม่มีประโยชน์ เลยได้แต่นิ่งๆไปเสีย
“ ถ้าอี้ไม่พูด ก้อไม่เป็นไร ทิตย์ก้อจะคิดเองไปว่าอย่างนั้น ทิตย์มันบ้าเอง ที่ทำตัวแย่ๆ ไม่สนใจอี้ ทั้งๆที่ตอนนั้นทิตย์นั้นรักอี้จนหมดหัวใจ แต่ด้วยความบ้า ความไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจ เลยต้องทำตัวแบบนั้น ที่พูดมานี่ ไม่ได้หวังให้อี้ให้อภัย แต่แค่อยากให้เข้าใจความรู้สึกของทิตย์ก้อเท่านั้นเอง “
“ ถ้าทิตย์ไม่มีอะไรแล้ว อี้ขอออกไปข้างนอกนะ อี้ไม่อยากอยู่อย่างนี้ ถ้าดิวตื่นมาคงจะไม่ดี ไม่อยากให้มีเรื่องกัน “
“ ทิตย์บอกอี้อีกทีนะ ถ้ามันทำให้อี้เสียใจเมื่อไหร่ ทิตย์จะไปจัดการมันด้วยตัวทิตย์เอง อี้จำไว้นะ “ ท่าทางเค้าดูจริงจังมากๆ คงจะกลัวว่าผมไม่รู้มั้ง ตั้งแต่รู้จักเค้ามา เค้าเป็นคนที่พูดคำไหน คำนั้นอยู่เสมอครับ และเป็นคนมุ่งมั่นมากๆ
   พูดจบเค้าก้อเดินออกไปจากห้องน้ำ ผมก้อเดินตามออกมาช้าๆ ผมแอบเห็นเค้าเอามือเช็ดที่หน้าของเค้าด้วย เฮ้ออออออ มันอะไรกันนักหนานะ ความรักมันทำให้คนเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ เห็นอย่างนี้แล้วเศร้าใจ จะว่าไป ผมก้อเคยเป็นอย่างนี้เหมือนกัน ตอนที่มีปัญหากับดิว แต่กว่าจะผ่านมาได้ขนาดนี้ ก้อแทบลากเลือดไม่ใช่น้อยเลย
   พอทิตย์ออกไปแล้ว ผมก้อเดินไปดูดิวที่นอนหลับสลบบนเตียง ไม่ต้องเอ่ยว่าสภาพเป็นไง มันเหนือบรรยาย แต่จะว่าไปแล้ว พอได้ดูเค้าที่นอนหลับอย่างนี้นะ มันก้อดูน่ารักไปอีกแบบ เพราะตัวจริงเค้าก่อนที่เค้าจะความจำเสื่อมนะ ร้ายไม่ใช่เล่น ทำซะผมแทบไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน แต่ไม่รู้ทำไมนะ ผมถึงได้รักเค้านัก ไม่ว่าเค้าจะทำร้ายผมยังไง นี่แหละน๊า ที่เค้าเรียกว่าความรัก ต่อให้เค้าร้ายแค่ไหน เราก้อยังคงรักเค้าไม่เปลี่ยน ว่าแล้วก้อขอตัวนอนก่อนแล้วกัน นี่ก้อดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้กลับกรุงเทพสายอีก ต้องขับรถอีกไกล ว่าแล้วผมก้อเข้าไปนอนกอดดิวค่อยๆ ได้เอาหน้าซุกที่ซอกคอเค้า ในสภาพที่เค้าไม่มีสติพอที่จะมาหื่นได้อย่างนี้ มันก้อดีเหมือนกันนะ อิอิ แต่ถ้าจะให้เมาอย่างนี้บ่อยๆ คงไม่ไหวอ่ะ เสียสุขภาพหมด ที่รักของผม ......





   ผมตื่นมาอีกที ก้อตอนที่พระอาทิตย์ได้ส่องมาที่ห้องแล้ว ดูนาฬิกาก้อ 6 โมงกว่าๆ เช็คดูตัวเองก้อโอเคขึ้นแล้ว ดีนะที่ก่อนนอนดื่มน้ำไปเยอะ ไม่งั้นต้องแฮงค์แน่ๆว่าแล้วก้อหันไปดูดิวซะหน่อย ดูท่าว่าจะไม่ได้ดีขึ้นเลย ผมปลุกเท่าไหร่ก้อไม่ยอมตื่น นอนดิ้นไปมา บอกว่าจะนอนๆซะงั้น ผมเลยต้องไปเอาผ้าชุบน้ำ แล้วมาบีบใส่หน้าเค้า ไม่งั้นคงไม่ได้กลับแน่ๆ พอเค้าสะลึมสะลือแล้ว ผมก้อบอกแบบขู่ๆไปอีกว่า ถ้าไม่ตื่นมาดีๆ ผมจะหนีกลับไปก่อน แล้วให้เค้าตามกลับทีหลัง เค้าเลยต้องตื่นแบบไม่เต็มใจนัก บ่นนั่น บ่นนี้ แล้วผมก้อไล่เค้าไปอาบน้ำ จะได้กลับๆบ้านเสียที เค้าไม่ยอมอาบคนเดียวครับ เค้ายังมาลากผมไปอาบกับเค้าอีก ผมเลยต้องไปอาบด้วย พอถึงห้องน้ำว่าจะอาบน้ำสบายๆซะหน่อย ก้อไม่เลยเค้า เค้ายังบอกอีกว่า เมื่อคืนเค้าเมามาก ลืมทำการบ้าน ตอนนี้ขอหน่อยแล้วกัน ผมก้อนะ เฮ้ออออออออ คงต้องตามใจเค้าไป ไม่งั้นก้อไม่ได้กลับกันพอดี ไอ้หื่นเอ๊ยยยยยยย
    กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ ผมก้อแทบจะหมดแรงเลย ไม่รู้เค้าเอาเรี่ยวแรงมากจากไหน เมื่อกี้ยังงัวเงียๆอยู่เลย ผมเลยต้องรีบหนีออกมากจากห้องน้ำ แล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอยู่ในห้องและล็อคไว้ แล้วรีบใส่เสื้อ ไม่งั้นผมโดนให้ซ่อมการบ้านอีกแน่ๆ ไม่ไหวๆ พอแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก้อเปิดประตูออกไปดูที่รักของผมซะหน่อย เค้าก้อกำลังเก็บข้าวของอยู่พอดี แหม ดูท่าทีเป็นคนปกติเชีย เมื่อกี้นี้แทบจะทำให้ผมคลานออกมาอยู่แล้ว ผมก้อทำเป็นไม่สนใจก้อเข้าไปช่วยเค้าเก็บของบ้าง จะได้เสร็จไวๆ
“ นี่แนะ หนีเค้าออกมาทำไม กำลังสนุกๆเลย อีกสักรอบก้อไม่ได้เหรอ ใจร้ายนัก “ ผมล่ะตกใจหมดที่ดิวจู่ๆก้อพุ่งมารวบตัวผมไว้ ผมแล้วกอดซะแน่นเชีย นี่คงเป็นลูกไม้เค้าใช่ไหม
“ ไม่ต้องเลยดิว ทำอะไรนักหนา อี้ไม่มีแรงแล้วนะ ไหนจะต้องขับรถกลับกรุงเทพอีก เดี๋ยวไม่มีแรงขับกลับพอดี เอาไว้ถึงที่นู้นก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน อย่าหื่นให้มันมากนักหนา เดี๋ยวอี้เบื่อซะนี่ “ ผมแกล้งดุไป ดูดิวหน้าเสียไปเลยครับ
“ โอ๊ยๆๆๆ ไม่นะครับที่รัก ไม่เบื่อเค้านะครับ เค้าแค่อยากมีความสุขกับคนที่เค้ารักไง ไม่อยากมีกับใครอีกแล้ว นะๆ ไม่เบื่อเค้านะ เค้าจะพยายามไม่หื่น นอกสถานที่อีก จะพยายาม นะครับๆ “
“ ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย รีบๆเก็บของซะ จะได้กลับสักที “
    พอพูดจบเค้าก้อรีบไปเก็บข้าวของทันที ทั้งยังบอกว่า ผมมไต้องทำอะไรแล้ว เดี๋ยวเค้าจัดการเอง เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า แหนะๆ ยังจะมาเจ้าเล่ห์อีก ผมก้อไม่อยากใส่ใจมาก เลยเดินออกมานอกห้อง แล้วกะว่าจะไปคุยกับทิตย์ข้างล่างซะหน่อย ไหนๆก้อจะกลับกันแล้ว ร่ำลากันบ้างคงดี ผมก้อบอกดิวไปตามนั้น เค้าก้อตกลง แล้วบอกให้ผมไปรอข้างล่าง แล้วเค้าจะตามมา
   พอผมเดินมาข้างล่างก้อเดินไปที่ออฟฟิซที่ทิตย์ทำงาน ผมเดินเข้าไปไม่เห็นทิตย์อยู่ที่นั่น ก้อแปลกใจเหมือนกัน ที่ก้อ 7 โมงกว่าแล้ว ปกติทิตย์เค้าจะเข้างานไม่สายนะ แม้ว่าจะเมาแค่ไหนเค้าก้อจะมาทำงาน ผมเลยถามพนักงาน เค้าก้อบอกว่าทิตย์ไปรับลูกค้าข้างนอก เดี๋ยวคงเข้ามา ผมเลยนั่งรอสักพัก ทิตก้อเข้ามา ผมแอบเห็นที่มุมตาของเค้ามีร่องรอยเล็กน้อย เหมือนกับดิวที่มีรอยที่มุมปาก ผมว่าเมื่อคืนเค้าต้องฟาดกันแน่ๆ แต่ผมก้อทำเป็นไม่สนใจ ไม่อยากก่อประเด็นอีก
   ผมทักทายเค้าเล็กน้อย แล้วก้อขอบคุณเค้าสำหรับเรื่องที่พัก และเรื่องอื่นๆที่เค้าดูแลเรา เค้าก้อบอกไม่เป็นไร แถมยังชวนผมอยู่ต่ออีก แต่ผมปฏิเสธไป เพราะต้องรีบกลับไปทำธุระให้เสร็จ และเค้ายังชวนผมทานข้าวเช้าด้วย จะได้มีแรงขับรถกลับ ผมก้อปฏิเสธไปอีก เพราะกลัวจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ผมไม่อยากถึงกรุงเทพดึกมาก และนี่ก้อเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว เลยกะว่าจะกลับเลย แต่ทิตย์ไม่ยอมครับ ทั้งยังสั่งให้พนักงานไปนำกับข้าวที่เร็วที่สุดมาให้ผมสัก 2-3 อย่าง ไว้ให้ผมไปทานระหว่างทาง จะได้ไม่หิวนัก ผมรู้ว่าคงแย้งเค้าไม่ได้แล้วเลยต้องรับๆไว้
   ไม่นานนัก ดิวก้อตามลงมาหาผม เค้าก้อทักทายพูดคุยกับทิตย์เป็นอย่างดี เหมือนกับว่าเมื่อคืนนี้เค้าคุยกันรู้เรื่องแล้ว ยังมีการบอกอีกว่า จะพาเพื่อนๆ ญาติๆเค้ามาเที่ยวที่นี่อีก ดิวบอกว่าบรรยากาศดี ห้องก้อสวย แถมยังราคาไม่แพงมากด้วย ซึ่งทิตย์ก้อบอกให้พามาได้เลย มีส่วนลดให้พิเศษ ( ผมได้แต่ยืมดูเค้าคุยกัน แล้วแอบขำในใจ ) จากนั้นก้อร่ำลากันเป็นที่เรียบร้อย พอดีกับที่พนักงานนำข้าวกล่องมาพอดี ทิตย์เลยส่งให้ผม แล้วจากนั้นเราก้อเดินไปที่รถกัน
   พนักงานก้อขำข้าวของของผมไปเก็บไว้ที่รถของผม ผมเลยให้ทิปพนักงานไปนิดหน่อย เป็นสินน้ำใจ ตอนแรกเค้ากะจะไม่รับ แต่ผมก้อจับยัดใส่มือให้เค้า เค้าจะได้มีกำลังใจทำงานต่อไป ส่วนดิวกับทิตย์ก้อคุยอะไรกันไม่รู้จากนั้นก้อเดินมาหาผม ทิตย์เดินตรงเข้ามากอดผมทันที จนผมเอง และดิวก้อตกใจไม่น้อย
“ เดินทางกลับดีๆนะครับ ไว้ว่างๆมาเที่ยวที่นี่ได้เสมอนะ มีอะไรยังไง ถ้าทิตย์ไปกรุงเทพแล้วจะโทรหาแล้วกัน “ ทิตย์กอดผมซะแน่นเลย จนผมเริ่มอึดอัดแล้ว
“ เฮ้ยๆ ไอ้ทิตย์ พอแล้วๆ เดี๋ยวแฟนชั้นสึกหรอหมด ไว้ยังไงเจอกันนะแก บายว่ะ โชคดีนะ “ ดิวดูท่าจะหึงเล็กน้อย แต่คงทำได้แค่นี้
    ทิตย์ก้อผละตัวออกจากผม จากนั้นเค้าก้อยกมือบายๆให้ผมกับเราทั้งสอง พวกเราทั้งสองเลยขับรถกลับโดยที่ดิวจะขับกลับก่อน แล้วถ้าดิวเพลีย ผมค่อยเปลี่ยนขับอีกที จะว่าไปแล้ว การท่องเที่ยวครั้งนี้ก้อวิเศษสุดๆเลยนะครับ ผมได้เที่ยวในที่ๆไม่เคยไป และสนุกมากๆเลยทีเดียว แถมยังได้คนรักกลับคืนมาอีก แม้จะมีเรื่องบ้างเล็กน้อย แต่ก้อยังดี ที่ไม่มีใครเป็นอะไร หรือใครเจ็บปวดมากนัก ยังไงผมก้อขอให้การเดินทางที่จะไปถึงกรุงเทพครั้งนี้ เป็นที่สิ้นสุดของปัญหาทีเถิด
    ดิวขับรถกลับค่อนข้างเร็วเหมือนกัน แต่เค้าก้อขับนิ่งใช้ได้ และไม่กระแทกรถมาก ดีที่ว่าวันนี้รถไม่เยอะนัก เลยขับไปได้เรื่อยๆ ถนนหนทางก้อดี รถไม่ติดมาก ดีเหมือนกัน จะได้ถึงกรุงเทพเร็วๆ ซึ่งในระหว่างทางนั้นผมก้อได้ทานอาหารที่ทิตย์นำมาให้ และได้ป้อนดิวระหว่างทางด้วย นับว่าเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆเท่าที่เราจะหาได้ในตอนนี้ ดิวดูขี้อ้อน อยากนั่น อยากนี่ ดูแล้วน่ารักไม่หยอก ผมก้อแกล้งเค้าบ้างตามประสา เรียกเสียงหัวเราะระหว่างทางได้ไม่น้อย ช่างมีความสุขเสียจริงๆ
    เราขับมาได้สักพักแล้ว ก้อถึงสุราษฎร์ฯ เลยแวะพักสักหน่อย ผมกลัวว่าดิวจะเมื่อเท้า แต่เค้าบอกไม่เป็นไร เราเลยนั่งทานขนมของว่างอยู๋ที่ปั๊มแถวๆนั้น จากนั้นผมก้อเปิดโทรศัพท์ ซึ่งผมปิดไปนานเหมือนกัน พอเปิดปุ๊บก้อพบว่ามีสายไม่ได้รับจำนวน 300 กว่าสาย ไหนจะข้อความที่ฝากไว้อีก และไม่นานนัก ก้อมีคนโทรเข้ามา เป็นแม่ของผมนั่นเอง เค้าซักผมใหญ่เลยว่า เป็นยังไงบ้าง ไปทำอะไรมา ทำไมติดต่อยากจัง อย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งต้งและพี่กรณ์ก้อติดต่อหาผมตลอด แต่โทรไม่ติดสักที ผมก้อต้องเออออว่าไปนั่น ไปนี่บ้าง อ้างว่ามือถือเสียบ้าง ไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ แถมยังบอกอีกว่า กำลังจะกลับกรุงเทพในวันนี้ เดี๋ยวยังไงก้อได้เจอกัน แม่ผมเลยว่า มาก้อดีเลย คราวนี้จะตีผมเสียให้เข็ด โทษฐานที่ทำให้พวกเค้าเป็นห่วง ผมก้อได้แต่ขำไปกับคำพูดของแม่ผม ที่ยังคิดว่าผมเป็นเด็กๆอยู่ แต่ก้อนะ ความรู้สึกของแม่ ยังไงเราก้อไม่เคยโตอยู่แล้ว อิอิ
    พอนั่งสักพัก เราก้อเดินทางต่อ ตอนแรกผมกะว่าจะขับเอง แต่ดิวบอกว่าไม่เป็นไร เค้าขับสะดวกกว่า เดี๋ยวแป๊บเดียวก้อถึง ระหว่างทางเราก้อฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย ร้องเพลงบ้าง เพื่อไม่ให้เกิดอาการง่วงมากนัก ถือว่าช่วยได้ดีทีเดียว แต่ในใจของผมลึกๆนั้น ผมยังหวั่นอยู่ว่าทางบ้านดิวจะรับเรื่องของเราได้ไหม ก้อไม่รู้ แต่ในเมื่อดิวจะสู้ ผมเองก้อพร้อมเหมือนกับ เอาว่ะ เป็นไง เป็นกัน มาซะขนาดนี้แล้ว ผมไม่ถอยอยู่แล้ว......
    เราขับมาเรื่อยๆจนถึงเวลาเย็นๆแล้ว และอีกไม่กี่กิโลก้อจะถึงกรุงเทพ ผมบอกตรงๆว่าใจผมนี่เต้นระล่ำไม่หยุด ผมค่อนข้างกลัวจริงๆ ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอีกเลย เหมือนดิวจะเห็นอาการของผม เค้าเลยเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ แต่ไม่พูดอะไร เหมือนเป็นการให้กำลังใจ หรือปลอบใจตัวเองก้อไม่รู้ แต่เอาน่า ยังไงผมก้อสู้ไม่ถอย ถ้าคนที่เรารักจะสู้ด้วย แต่ก่อนอื่นผมบอกให้ดิวไปที่ร้านอาหารผมก่อน ยังไงผมก้อต้องไปคุยกับแม่และทางบ้าน ไปบอกว่าผมจะพาดิวไปที่บ้านของเค้า ไปบอกกับทุกคนเรื่องของเรา ซึ่งดิวก้อไม่มีปัญหาอะไร เค้ายินดีอยู่แล้ว ดีเสียอีก จะได้ไหว้พ่อแม่ผมสักที
    เราถึงร้านของเราประมาณ6 โมงนิดๆ นับว่าดิวขับรถเร็วมากเหมือนกัน เหยียบมาเกือบ 160 แหนะ ดีที่ว่ารถไม่เยอะ ไม่งั้นผมคงหัวใจวายแน่ๆ พอถึงร้านปุ๊บผมก้อเดินไปหยิบกระเป๋า แล้วเดินเข้าไปในร้านทันที ดิวเค้าบอกว่า เดี๋ยวเค้าเดินตามไป ขอเก็บของแป๊บนึง พอผมเดินเข้าถึงที่ร้าน รู้สึกเหมือนว่ามีคนมากมายมานั่งรออยู่ เอ๊ะ หรือว่าเป็นลูกค้า แต่ก้อไม่น่าจะนั่งรวมกันขนาดนี้ พอเข้าไปก้อพบเลยว่า ทุกคนที่ผมรู้จัก แทบจะเรียกว่าในกรุงเทพเลยก้อว่าได้ มานั่งรอที่ร้านผมแล้ว ผมก้อไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองว่าพวกเค้ามารอผมหรอก แต่ว่า แล้วเค้าจะรอใครล่ะ ???
   พอแม่ผมเห็นผมปุ๊บ แม่ก้อวิ่งตรงมาหาผมทันที จากนั้นก้อกอดผมสุดแรงเลย หนำซ้ำไม่พอยังร้องไห้อีก ปากก้อพร่ำบ่นว่าผมทำไมใจร้ายจัง ติดต่อก้อลำบาก หายไปเป็นอาทิตย์ๆ จากนั้นผมก้อเห็นพ่อของผม พี่กรณ์และต้งเดินตรงมาหาผม หน้าตาท่าทางพวกเค้าคงจะเอาเรื่องเหมือนกัน โดยเฉพาะต้ง ที่หน้านี่อย่างกะยักษ์เลย ผมตอ้งค่อยๆดันตัวแม่ออก จากนั้นก้อไหว้ที่หน้าอกเค้างามๆ รวมทั้งเดินไปไหว้พ่อด้วย ผมเลยบอกไปว่า ที่ติดต่อยากเพราะว่าผมอยู่ต่างประเทศ การสื่อสารค่อนข้างลำบาก และผมเองก้อไม่ได้เป็นอะไรด้วย ต้องขอโทษทุกคนจริงๆที่ทำให้เป็นห่วง
“ ถ้าเป็นอย่างนี้นะครับแม่ คราวหน้าคงจะไม่ให้ไปไหนคนเดียวอีกแล้ว รู้ไหมคนเค้าเป็นห่วงกันหมดเลย “ ต้งพูดเสียงเข้ม
“ ใช่ กระจิตกระใจจะติดต่อมาบ้างก้อไม่มี อย่างนี้มันน่านัก “ พี่กรณ์เสริมเชีย
“ เอาน่าต้ง อี้โดตแล้วนะ อี้ดูแลตัวเองได้ อย่าทำเหมือนอี้เป็นเด็กๆสิ “ ผมตอบไปแบบขำๆ แต่รู้ว่าต้งไม่ขำ
“ ใช่ครับ แล้วอีกอย่าง อี้ก้อมีคนที่รักเค้าดูแลอยู่ด้วย แกจะห่วงอะไรนัก “
   เอ๊ะ นี่มันเสียงของดิวนี่ เค้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมมองไปที่หน้าต้งรู้สึกว่า ต้งเองตกใจ พี่กรณ์ก้อด้วย ไม่แม้กระทั่งแม่ผม พ่อผม หรือว่าทุกคนในร้านก้อดูอึ้งๆไปหมด เมื่อได้เห็นหน้าดิว
“ ไอ้ ดะ ดะ ดะ ดิว “ เสียงของต้งพูดแบบช็อคๆ
“ อ้าว ไหนว่าแก ไปเมืองนอก ไปรักษาสมองไง แล้ว ทะ ทะ ทำไม... “ พี่กรณ์ยังอึ้งเช่นกัน
“ ก้อชั้นไปรักษาแล้ว แล้วก้ออาการดีขึ้นมากแล้ว แล้วนี่แกจะยืนคุยอยู่อย่างนี้นะเหรอ ไม่เรียกอี้เค้าไปนั่งก่อนล่ะ เค้านั่งรถมานานเค้าเมื่อยนะ ชั้นเองก้อเมื่อยด้วย ขับรถให้ภรรยาตลอดทางเลย ไปๆ เข้าไปนั่งคุยกันข้างใน “ ดิวทำท่าเหมือนกับรู้จักที่นี่ดี แล้วก้อเหมือนเคยมาที่นี่ด้วย ไหนเค้าว่าเค้าความจำเสื่อมไง แล้วกับต้งและพี่กรณ์อีก ทำไมดูเหมือนเค้ารู้จักกันดีนักนะ








 

[Alexie333]

   

   ผมลงให้อ่านแล้วนะครับ



ขอโทษที่ต้องหายไปนาน เนื่องด้วยอะไรหลายๆอย่าง



เลยทำให้ช้าไปนิด แต่ยังไงก้อมาแล้วเนอะ


ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ และการรอคอยนะครับ



ผมซาบซึ้งมาจริงๆ




ยังไงตอนหน้าก้อเป็นตอนจบแล้ว ยังไงก้อ



อย่าเพิ่งหนีไปไปไหนนะครับ คิดว่าคงไม่นานนัก



จะรีบเคลียร์งานแล้วมาต่อทันทีครับ




รักทุกคนเสมอ จุ๊บๆ

[kyoya11]

ตอนหน้าจบแล้ว มาดูกันว่าจริงๆแล้วดิวความเสื่อมอยู่หรือเปล่า
ตอนหน้าจบ....นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ

[Alexie333]

ยังไงจะพยายามปลีกตัวมาต่อให้จบนะคับ






คิดว่าคงไม่นานมากนัก






รอหน่อยนะคับทุกๆคน




รักเสมอแม้งานจะยุ่งแค่ไหน




จุ๊บๆๆ

[jimmyFG]

ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ

รอติดตามจร้า

[kyoya11]

 

[win200]

เอาละสิ ดิวแกล้งความจำเสื่อมแน่ๆ

ติดตามตอนต่อไปคับ

เป็นกำลังใจให้คับ ^_^

[Alexie333]

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ


ถ้าไม่ช้าเกินไป ผมขออวยพรเนื่องในวันแม่ได้ไหมครับ


ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะครับ กับคุณแม่


หรือถ้าใครคุณแม่ไม่อยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไร ยังไงท่านก้ออยู่ข้างๆคุณเสมอ


แค่คุณอาจจะไม่เห็นเอง.....



รักทู๊กกกกกกกกกกกกกคนฉะเหมอ


จุ๊บๆๆๆๆๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

จะมาต่ออีกตอนไหนน้อ อยากอ่านมากแล้ว สัญญารักสัญญาสวาท

[kyoya11]

แวะมา

[corncheeze]

ใกล้..จบแล้ว

[indy❣zaka]

รอตอนจบจ้ะ

หวังว่าบ้านดิวคงจะไม่ดราม่าอีกนะ   เพราะน่าจะเข็ดกับที่ผ่านมาบ้างอะไรบ้างแล้ว  ก็คงจะทำใจยอมรับกันได้เนอะ

[corncheeze]

 

[Alexie333]

สวัสดีครับทู๊กกกกกกกกกคน


ขอคุณนะครัีบที่รอผู้แต่ง



ช่วงนี้หวังว่าทุกคนคงสบายดีนะครับ


ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ



ส่วนตอนจบ  ขอติดไว้แป๊บบบบบบบบ



มาต่อแน่นอนๆๆๆ






จุ๊บๆๆๆๆ

[kyoya11]

นั่งรอๆๆๆ

[corncheeze]

 

[Alexie333]

วันนี้ผมเพิ่งจะว่างมาเขียนเรียบเรียงต่อ


ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จไหม


ยังไงรอหน่อยนะครับทุกคน


แป๊บบบบบบบบบบบบเดียวๆๆๆ

[Magis]

กลับมาต่อแล้วเหรอครับบบบบบบบบ หวังว่าดิวจะได้ลงเอ่ยกับอี้สักทีนะ

[kyoya11]