หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[Alexie333]

“ ก้อดูๆไว้อ่ะ แบบว่าอยากทำร้านอาหาร เลยอ่านหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจด้านนี้อ่ะ อืมได้ยินมาว่าที่บ้านอี้เคยเปิดร้านอาหารนี่ อี้น่าจะช่วย
ต้งออกความคิดเรื่องนี้ได้น่ะ “ ว่าแล้วต้งก้อยื่นหนังสือให้ผมดู เป็นหนังสือภาษาอังกฤษครับ เกี่ยวกับการทำธุรกิจร้านอาหาร ที่นักเขียนเค้าเป็นเจ้าของร้านอาหารมากมายในหลายประเทศ แล้วก้อเขียนขึ้นเพื่อความรู้เกี่ยวกับการทำธุรกิจร้านอาหาร

“ อืมมมม ที่จริงปรินเพื่อนต้งน่าจะรู้ดีน่ะ เห็นบอกว่าเปิดร้านหลายสาขาแล้วนี่ ส่วนอี้ก้อพอมีความรู้บ้าง อันดับแรกน่ะต้งก้อควรจะมี ทำเลที่ทางก่อนว่า อยากจะทำที่ไหน ต่อมาต้องก้อต้องคิดคอนเซปต์ร้านว่า จะทำร้านออกมารูปแบบไหน จะเจาะตลาดกลุ่มไหน จากนั้นก้อออกแบบร้านว่าอยากได้ร้านให้ออกมาเป็นยังไง ตกแต่งยังไง จากนั้นก้อทำการสำรวจว่า คนแถวๆนั้นชอบทานอาหารร้านแบบไหน อี้ว่าอันนี้สำคัญน่ะ เราจะได้รู้ไงว่าลูกค้าต้องการอะไร “ ผมตอบไป

“ อืมมมมม ต้งอยากฟังจากความเห็นหลายๆความเห็นอ่ะ เลยอยากถามอี้ดู แล้วถ้าสมมติว่าอี้เกิดได้เป็นเจ้าของร้านล่ะ อี้จะทำออกมาในรูปแบบไหน แล้วตกแต่งยังไง อยากรู้ไอเดียของอี้อ่ะ “ ต้งถามผมกลับมา

“ ถ้าเป็นอี้เหรอ อี้อยากทำร้านให้เป็นแนวหลากหลายหน่อย ตัวร้านอาจจะจัดเก๋ๆ ตกแต่งสวยๆ ให้มีกลิ่นอายของความเป็นไทยรวมอยู่ด้วย ส่วนอาหารอี้จะทำอาหารนานาชาติ มีทั้งไทย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ยุโรป แต่จะเน้นไปที่อาหารไทยเป็นหลัก โดยที่อี้จะจัดให้อาหารไทยมีทั้ง 4  ภาคเลยแหละ โดยเฉพาะอาหารอีสาน ต้งรู้ไหมว่า ณ ปัจจุบันนี้ คนทั่วประเทศไทย นิยมอาหารอีสานมากน่ะ ไปที่ไหนก้อมีแต่ร้านอาหารอีสาน แล้วอี้จะให้มีวงดนตรีเล่นสด มาขับกล่อมลูกค้าทุกค่ำคืน แล้วก้อจะจัดสวยหย่อมน่ารักๆไว้ให้ลูกค้าเดินชมด้วย คิดไปแล้วน่าสนุกจังเนอะ แต่คงเหนื่อยน่าดู “ ผมพูดไปพร้อมกับจินตนาการไปด้วย

“ อืมมมม ไอเดียนี่น่าสนใจดีเนอะ ไว้ต้งขอยืมไอเดียนี้ไปใช้หน่อยได้ไหม “

“ อูยยยยย ได้สิ มีอะไรให้ช่วยก้อบอกมาได้เลย ถ้าอี้ว่าง อี้ยินดีทำทุกอย่าง “ พูดเสร็จผมก้อทำท่าตะเบะเหมือนทหารให้ต้งไปทีนึง

“ พอแล้วครับๆ ไม่ต้องมาทำน่ารักแล้ว นี่ก้อจะไม่ไหวแล้ว นอนๆกันดีกว่า พรุ่งนี้เราทั้งสองต้องทำงานอีกมากมาย มาม่ะ มาให้ต้งกอดหน่อยน่ะ “ พูดเสร็จต้งก้อเขยิบเข้ามาและทำท่าจะกอดผม

“ อ่ะๆๆๆ หยุดเลย ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรอี้ไง แล้วรี่จะมาอะไรเนี่ยะ “ ผมเบรคต้งไว้

“ แหมๆๆ อี้ครับ ต้งแค่ขอกอดเฉยๆน่า ไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอก น่ะๆๆ ต้งติดหมอนข้างอ่ะ ให้ต้งกอดน่ะครับ “ ต้งอ้อนผมใหญ่

“ ก้อได้ อย่ารัดแน่นจนเกินไปหล่ะ เดี๋ยวหายใจกันไม่ออก “ ผมทำเสียงแล้วต้งก้อเขยิบมาใกล้ผมแล้วก้อจับตัวผมให้นอนลงบนเตียง มันช่างเหมือนกับที่ดิวทำกับผมเมื่อคืนนี้นัก แต่ทำไมเวลาอยู่กับต้งผมดันไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่ดิวทำกับผม นี่ผมเป็นอะไรเนี่ยะ ผมควรจะรู้สึกดีกับต้ง คนที่ดีกับผมเสมอมาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมผมกลับไม่คิดกับต้งแบบนั้นน่ะ ทำไม??????????? แล้วผมก้อผล็อยหลับไป ในอ้อมกอดของต้ง ที่ผมเก็บเอาไปฝันคนเดียวว่า คืนนี้ดิวมานอนกอดผมอีก มันทำให้ผมมีความสุขนัก........แม้จะเป็นเพียงในฝัน

                                       --------------------  จบตอนที่ 23  -------------------------

   

[imageriz]

ม่ายนะ  ดิวไปไหน  อี้ทำงี้กับดิวได้ไง 

แต่อย่าเอาตัวเป็นตังแทนดิวนะสงสารตัวเหมือนกัน  ไปเอาตัวจริงมากอดเลยดิ่ 

เชียร์ดิวต่อไป  ยิ่งทะเลาะกันก็ยิ่งรักกันไง sm 

[Alexie333]

บทที่ 24 แฟนใหม่ / สงครามครั้งใหม่  ( A New Boyfriend and A New War Has Begun )

   พอผมรู้สึกเหมือนว่าจะเช้าแล้ว ผมก้อขยับตัวเพื่อที่จะลุกขึ้น อ้าว แล้วนี่ต้งหายไปไหนน่ะ อย่าบอกน่ะว่าไปทำงานแล้ว  นี่เพิ่ง 8 โมงกว่าๆเอง เอ๊ะ หรือว่าต้งจะอยู่ข้างนอกน่ะ เฮ้ออออ วันนี้รู้สึกดีจัง เมื่อคืนผมฝันดีมาก ฝันว่าดิวมาบอกรักผมอีกครั้ง และเราสองคนก้อนอนกอดกันอย่างมีความสุข ไม่ใช่สิๆ ไม่ใช่ ทำไมผมต้องรู้สึกดีด้วยน่ะ......

   จากนั้นผมก้อลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก้ออกมานอกห้อง ก้อได้กลิ่นเหมือนคนทำอาหาร เลยมองไปที่ครัว ก้อเห็นต้งยืนทำอาหารอยู่ ต้งคงรู้สึกแล้วว่าผมตื่นนอนและออกมาจากห้องแล้ว เลยหันมาพูดกับผม

“ อ้าวอี้ ตื่นแล้วเหรอ พอดีเลย ต้งเพิ่งทำอาหารเสร็จพอดีเลย มาม่ะมาทานอาหารเช้ากัน วันนี้ต้งแสดงฝีมือเต็มที่เลยน่ะ ไม่รู้ว่าอี้จะชอบรึป่าว อาจจะอร่อยไม่สู้ที่อี้ทำหรอก แต่อาหารนี้น่ะ ต้งทำทานประจำตอนอยู่เมืองนอกเลยน่ะ ลองดูน่ะ “ ต้งชวนผมทานอาหารเช้า

“ โหๆๆ ไหนดูสิว่าทำอะไร “ แล้วผมก้อเดินไปดูอาหารที่ต้งกำลังยกมาที่โต๊ะ

“ อะไรอ่ะ น่าทานจัง มีฝีมือเหมือนกันน่ะเนี่ยะ ไหนลองชิมดูสิ “ ว่าแล้วผมก้อลองตักอาหารนั้นขึ้นมาชิม

“ นี่เป็นจานเด็ดของต้งเลยน่ะ มันมีชื่อว่า ผัดมักกะโรนีเนื้อใส่ชีสและเห็ด เดี๋ยวจะมีซุปครีมเห็ดมาด้วยน่ะ เดี๋ยวอี้ลองทานเยอะๆน่ะ ต้งดีใจจังที่ได้มีโอกาสทำอาหารให้อี้ทาน “  ต้งบอกอย่างกระตือรือร้น

“ อืมมมมม อร่อยดีน่ะ รู้ไหมปกติอี้จะไม่ค่อยทานอาหารฝรั่งน่ะ แต่จานนี้ใช้ได้เลย อี้ขอน่ะ ฮ่าๆๆ “

“ โอ๊ยยยย ได้เลย แหมๆๆ แค่อี้ทานได้ต้งก้อดีใจแล้ว อี้นั่งๆก่อน เดี๋ยววันนี้ต้งบริการเองน่ะครับ เจ้าชายน้อยๆของต้ง “

[Alexie333]

“ บ้า ดูพูดเข้า ต้งก้อรีบตักแล้วมาทานด้วยกันดีกว่า จะได้อิ่มพร้อมๆกัน “ จากนั้นต้งก้อตักอาหารมาทานพร้อมกับผม ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร ระหว่างที่ผมทานอาหารที่ต้งทำให้ทาน กับอาหารที่ดิวทำให้ผมทาน รสชาติมันช่างแตกต่างกันนัก ที่ต้งทำนี่เข้าขั้นมืออาชีพเลยน่ะครับ ต่างจากที่ดิวทำมันเป็นคนเพิ่งหัดทำ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกดีกับอาหารที่ดิวทำมากกว่านัก ทำไมลิ้นผมมันรับรสชาติอาหารของต้ง เป็นรสชาตอาหารของดิวได้ นี่ประสาทรับรู้ของผมเสียไปแล้วเหรอเนี่ยะ ??????

“ อี้ เป็นอะไรอ่ะ เหม่อเชียว ตกลงอาหารของต้งไม่อร่อยเหรอ “ ต้งถามเรียกสติผมที่เหม่อไปไกล

“ อ้อออ ป่าวๆๆๆ ไม่มีอะไร พอดีอี้คิดไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ ทานกันต่อดีกว่า จะได้รีบไปทำงาน “ ผมก้อบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย ชวนคุยเรื่องนั่น เรื่องนี้บ้าง ต้งบอกว่าจะส่งโครงงานคร่าวๆให้ผมดูก่อน แล้วช่วงอาทิตย์หน้าจะมีงานแล้ว จะได้เตรียมตัวทัน ซึ่งผมก้อตกลง

   หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว พวกเราก้อออกจากห้องเพื่อจะไปทำงานกัน พอผมลงมาถึงตรงห้องโถงข้างล่าง ก้อมีพนักงานของคอนโดเดินมาหาผมและบอกว่ามีคนฝากของมาให้ ผมก้อถามไปว่าอะไร พนักงานคนนี้ก้อพาผมไปดูรถที่จอดไว้ที่ลานจอดรถ ปรากฏว่าเป็นรถยนต์ยี่ห้อ Aston Martin รุ่น Mini Cooper สีแดงสด ผมก้อบอกว่า ให้ผิดคนรึป่าว เพราะว่าคงไม่ใช่ เอ๊ะ ได้ยินมาว่าต้งจะหารถให้ผมนี่ แต่ทำไมต้องเป็นรุ่นที่แพงขนาดนี้ด้วย ผมก้อสงสัยว่าน่าจะเป็นต้งแน่ๆ เลยหันหน้ามองต้งที่ยืนทำหน้ายิ้มแย้มอยู่ข้างๆผม

“ รถนี่เป็นของต้งใช่ไหม “ ผมถามไปด้วยอาการสงสัย

“ ไม่ใช่ซะหน่อย ตอนนี้มันเป็นของอี้แล้วต่างหาก “ ต้งตอบผมหน้าตาเฉย

“ โหยยยย ทำไมต้องเอารุ่นแพงๆด้วยล่ะ รุ่นธรรมดาอี้ก้อขับได้ ไม่เห็นต้องขนาดนี้เลย แล้วนี่เมื่อไหร่อี้จะผ่อนหมดอ่ะ “

“ ต้งเห็นว่ามันเหมาะกับอี้ดีน่ะ เล็กๆ กะทัดรัดดี ส่วนเรื่องเงินน่ะ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยอี้ ตามที่เราตกลงกันไว้อ่ะ “

“ นี่ต้งกำลังทำให้อี้เสียคนน่ะรู้ไหม ไม่เห็นต้องสปอยล์กันขนาดนี้เลย “ ผมเริ่มทำหน้าง้ำ

[Alexie333]

“ เล็กน้อยน่า เราเป็นแฟนกันน่ะ ต้งก้ออยากให้แฟนต้งอยู่อย่างสุขสบายบ้างไม่ได้เหรอครับ “ ต้งมองผมตาหวานซึ้ง

“ ต้ง ให้รู้ไว้เลยน่ะ อี้ไม่ได้คบใครเพราะว่าอยากสบาย ของพวกนี้อี้หามาเองได้ ถ้าต้งคิดว่าจะเอาของพวกนี้มาซื้อใจกันล่ะก้อ เราคงไม่ต้องคุยกันอีก “ พูดเสร็จผมก้อเดินหนี แต่ต้งดึงแขนผมไว้ก่อน

“ อี้ครับ ถ้าต้งคิดว่าอี้เป็นคนอย่างนั้นน่ะ ต้งคงไม่อยากเป็นแฟนอี้หรอก มีคนมากมายน่ะในโลกใบนี้ที่มีพร้อมทุกอย่างที่คนอย่างต้งคู่ควรจะคบเป็นแฟน ที่ต้งพูดนี่ไม่ใช่ว่าต้งหลงตัวเองน่ะ แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ แล้วทำไมอี้ถึงเป็นคนเดียวล่ะที่ครอบครองหัวใจต้งทั้ดวง อี้ไม่สงสัยบ้างเหรอ อี้เป็นคนฉลาดน่ะ น่าจะเข้าใจที่ต้งพูด “ ต้งพูดน้ำเสียงจริงจัง

“ ถึงจะอย่างนั้นก้อเหอะ ไม่เห็นต้อง ... “ ผมยังพูดไม่จบต้งก้อเอานิ้วชี้มาปิดปากผมไว้

“ น่ะครับอี้ นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ต้งจะบังคับให้อี้ทำอะไรเพื่อต้งบ้าง ต้งรู้ว่าของเหล่านี้ ถ้าอี้อยากได้ ไม่นานหรอก อี้ก้อหาทางเอามันมาจนได้ แต่รถคันนี้ ต้งอยากให้มันเป็นเครื่องแสดงความรู้สึกจากใจของต้งที่มีต่ออี้ น่ะครับ รับไว้เหอะ “ ต้งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานและนุ่มนวล จนผมยากที่จะปฏิเสธ ผมไม่อยากให้ใครคิดนี่ครับว่า ผมคบกับใครเพราะหวังสิ่งตอบแทน

“ ก้อได้ อี้รับไว้ก้อได้ นี่ไม่ใช่ว่าเลิกกันแล้วจะมาเอาคืนน่ะ อี้ไม่ยอมหรอก ให้แล้วให้เลย “ ผมแกล้งพูดไป

“ ครับ คนอย่างต้งให้อะไรใครไปแล้วไม่มีวันเอาคืนหรอก แม้แต่หัวใจดวงนี้ “ พูดเสร็จต้งก้อจับมือของผมมาวางที่ตรงหัวใจของต้ง เหมือนต้งอยากให้ผมสัมผัสถึงความรู้สึกข้างในหัวใจของต้ง ผมก้อเขินสิครับ ไม่เคยมีใครมาบอกรักผมอย่างนี้

“ ไหนล่ะกุญแจ เอามาเดะ มัวมาทำซึ้งอยู่คงไม่ได้ขับกันพอดี แล้วนี่ไม่ไปทำงานทำการรึไง มัวมายืนพูดอะไรไม่รู้อ่ะ เลี่ยนจริงๆเลย นี่ถือว่าเป็นบริษัทตัวเองใช่ไหมเนี่ยะ เลยจะเข้างานตอนไหนก้อได้ ใช่ไหม่ ??? ไปเลยไปทำงาน แล้วเอากุญแจรถอี้มาด้วย “ ผมทำทีเป็นพูดไล่ต้งไป เพราะว่าไม่อยากให้ต้งเห็นว่าผมเริ่มหน้าแดง และอายมากแล้ว แต่ต้งยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆครับ

[Alexie333]

“ อี้นี่ เวลาเขินน่ารักมากรู้ไหมครับ รู้ไหมว่าต้งเป็นคนโชคดีแค่ไหน ที่ได้อี้มาเป็นแฟน ต้งมีความสุขมากรู้ไหมครับ ต่อไปนี้ต้งสัญญาน่ะว่า ชีวิตของอี้ที่มีต้ง จะมีความสุขตลอดไป “ ต้งยังไม่หยุดพูดจีบผมครับ ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอายมากแล้ว เลยต้องไล่อีกที

“ นี่ถ้าต้งยังไม่เอากุญแจให้อี้น่ะ อี้จะนั่งรถสองแถวไปทำงานแล้วน่ะ เสียเวลาคนจะทำงาน “ ต้งก้อหัวเราะชอบใจอีกครับ

“ ครับๆๆๆๆ ยอมแล้วครับ เอ้านี่กุญแจ รักษามันให้ดีๆน่ะ เหมือนว่ารถคันนี้เป็นตัวแทนของต้งเลยได้ไหม “ แล้วต้งก้อจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นมาจูบอย่างนุ่มนวล นี่ต้งจะให้ผมเขินจนตายกันไปข้างนึงเลยใช่ไหม ???

“ ไปแล้ว เบื่อพวกลิเก แบร๊ !!! “ พูดเสร็จผมก้อแลบลิ้นให้ต้งทีนึง  แล้วก้อรับเอากุญแจจากต้งแล้วรีบวิ่งไปที่รถ โดยพยายามไม่สนใจต้งที่ยืนยิ้มหวานให้ผมอยู่ตรงนั้น พอเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ผมก้ออึ้งอีกทีครับ มันมีกล่องของขวัญเล็กๆ วางอยู่ที่เบาะข้างคนขับ ผมหยิบมันขึ้นมาดู แล้วแกะมันออกอย่างทะนุถถนอม พอแกะออกมาแล้วมันคือ แหวนทองคำขนาดไม่ใหญ่มาก และก้อมีเพชรเม็ดขนาดพอดีกับตัวแหวนประดับอยู่รอบตัวแหวน แล้วก้อมีกระดาษใบเล็กๆเขียนไว้ว่า

                                      “ แหวนวงนี้ ที่จริงมันมีคู่น่ะ ต้งให้อี้วงนึง ต้งเก็บไว้วงนึง
                                        และต้งรู้ดีว่าอี้คงยังไม่ใส่มันหรอก แต่ไม่เป็นไรน่ะครับ
                                        เอาไว้เมื่อไหร่ที่อี้มั่นใจในตัวต้งแล้ว ค่อยหยิบมันมาใส่น่ะ
                                        แต่สำหรับต้งน่ะ ต้งจะใส่มันตลอด เพราะว่า.....
                           อี้คือคนแรกและคนเดียว ที่ต้งอยากได้มาเป็นแฟน เป็นคนรัก
                                         รักษามันไว้ดีๆน่ะ มันน่ารักมากน่ะ
                                                              จาก ต้ง ผู้รอคอย  “

  [/color]

[khozz]

ต้งเอ้ย

เอ็งจะดีไปไหนเนี่ย คนเลวเครียดเลย 555+

 :angry2:เอ้ยดิว รีบมาทำคะแนนเร็วคู้แข่งมันแซงหน้าแล้วนะเฟ้ย

อี้อย่าเพิ่งใส่แหวนนะคร้าาาบ รอดิวก่อน   

[jokirito]

ว้อยยยย  อ่านมะทัน

[khozz]

^
^
^
^

555+ 

[imageriz]

^
^
^
^
^
จิ้มทะลุถึง Alexie

ตัง   ตังจะดีไปถึงไหน 

แต่อี้อย่าหวั่นไหวนะ   

[Alexie333]

   พอผมได้อ่านข้อความนี้ มันทำให้ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเลยครับ นี่มีคนที่ดีขนาดนี้กับผมเลยเหรอเนี่ยะ ยังมีคนรอที่จะให้ผมมอบความรักเค้า ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาทันที มันรู้สึกเหมือนหัวใจผมพองๆยังไงไม่รู้ แต่รู้แค่ว่าผมรู้สึกดีมากๆ จากนั้นผมก้อหันไปมองต้งที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ต้งยิ้มให้ผม แล้วก้อชูมือข้างขวาขึ้นมา แล้วหันให้ผมดูว่า ต้งเค้าใส่แหวนวงนั้นอยู่พอดี ผมก้อทำอะไรไม่ถูกครับ ได้แต่เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว เลยแก้เขินด้วยการแลบลิ้นให้ต้งไปอีกที ต้งเค้าก้อหัวเราะออกมาครับ จากนั้นผมคิดว่าผมคงต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ ไม่งั้นผมคงต้องจมอยู่กับความหวานเลี่ยนของต้งแน่ๆ ผมเลยต้องออกสตาร์ทรถ แล้วขับออกไป ตอนผ่านจากจุดที่ต้งยืนอยู่
ต้งก้อเอามือตัวเองวางไว้ที่ริมฝีปาก แล้วทำท่าจูบจากนั้นก้อหันมาทางผม ผมก้อได้แต่หันหน้าหนีครับ ต้งเล่นซะผมเขินมากกกกกก

    ระหว่างทางขับรถไปทำงาน ผมก้อคิดถึงเรื่องที่ต้งทำให้ผมมา มันเป็นสิ่งดีๆที่คนๆนึงพึงจะได้รับจากผู้ชายดีๆคนนึงอย่างนั้นเหรอ นี่ถ้าต้องดีกับผมมากๆอย่างนี้ต่อไป ผมควรจะรับรักเค้าดีไหม ผมมานั่งคิดไปคิดมาแล้วน่ะ ว่าผมควรจะเลือกความรักแบบไหน จะเป็นความรักที่คลุมเครือของดิว หรือรักที่ใสสะอาดของต้ง อย่างไหนที่ใจของผมต้องการกันแน่ ??? คิดมากไปผมก้อปวดหัว ผมเลยกะไว้ว่า ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า อะไรจะเกิดก้อให้มันเกิด แล้วผมก้อขับรถถึงออฟฟิซของผม

    พอมาถึงออฟฟิซ คนที่ออฟฟิซก้อฮือฮากันใหญ่ว่าผมเอารถจากไหนมาขับ ไอ้ครั้นที่ผมจะบอกว่าได้มาจากต้งนั้น ก้อกระไรอยู่ แต่ผมก้อไม่อยากโกหกทุกคนหรอกครับ แต่ถ้าจะบอกความจริงไปทั้งหมด ก้อกลัวว่าคนอื่นจะมองผมและต้งไม่ดี ปกติผมก้อไม่แคร์หรอกครับว่าใครจะรู้สึกกับผมอย่างไร แต่ถ้ามีคนอื่นมาเกี่ยวข้อง ผมก้อจะต้องแคร์บ้างล่ะครับ ผมเลยต้องตัดใจบอกไปว่า ซื้อรถต่อมาจากเพื่อน แล้วเอาเข้าไฟแนนซ์ ผ่อนเป็นเดือนๆไป ดูเหมือนคนอื่นๆจะไม่ค่อยมีใครเชื่อผมก้อตาม แต่ผมก้อบ่ายเบี่ยงไปเรื่อยๆ จากนั้นพอพวกเค้าซักจนพอใจแล้ว ผมก้อขอตัวกลับไปเคลียร์งานของผม แล้วผมก้อทำงานของผมไปเรื่อยๆ วันแล้ววันเล่า ในระหว่างนี้ ต้งก้อมารับผมไปทานข้าวกลลางวันบ่อย บางทีต้งก้อจะไม่ให้ผมขับรถมา แต่อาสาไปรับ ไปส่งผมทั้งเช้าและเย็น ผมเห็นความตั้งใจของเค้าแล้วก้อต้องยอมให้เค้าทำอย่างที่เค้าต้องการล่ะครับ มันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงนี่ครับ ที่จะปล่อยให้คนๆนึงมาทำดีกับเรา และเค้าก้อดูว่ามีความสุขที่ได้ทำอย่างนั้น

[khozz]

^
^
^
^
^

ต้งมันดีไปอ่ะครับพี่ 

ปวดหัวแทนอี้เจงๆๆๆๆ

แล้วไอ้ดิว  เอ็งไปอยู่ไหนฟร๊ะ เค้าทำคะแนนนำแล้วน๊าาเฟร๊ยยยย

รักพี่อเล็กซ์ 

[imageriz]

ม่ายทันรีบนอีกแล้ว 

   คงรับรักตังไม่ได้แล้วล่ะอี้  เพราะอี้อ่ะรักดิวไปแล้วอ่ะ

แล้วดิวหายไปเลยนะ อยู่หน่าย กลับมาหาอี้ด้วย 

[Alexie333]

   จนมาถึงวันที่ผมต้องไปทำงานให้กับบริษัทพี่กรณ์ ผมก้อต้องตื่นแต่เช้าหน่อยเพราะว่า ทำงานวันแรกก้อไม่ควรจะสาย และอีกอย่างเราก้อไม่รู้ว่าออฟฟิซนี้เค้ามีกฎระเบียบยังไง ฉะนั้นผมจึงไปทำงานตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง ( เช้าที่สุดในการทำงานของผมเลยล่ะครับ เอิ๊กๆๆๆๆ )พอผมถึงที่ทำงานพี่กรณ์ ซึ่งอยู่แถวถนนเพชรบุรีตัดใหม่ ใกล้ๆถนนวิทยุ มันตั้งอยู่ในอาคารสำนักงานขนาดใหญ่ และผมก้อขับรถไปจอดแล้วก้อ เดินขึ้นไปยังชั้นที่ 25 ซึ่งเป็นชั้นที่ออฟฟิซพี่กรณ์ใช้ทำเป็นสำนักงาน ที่จริงแล้วออฟฟิซพี่กรณ์มีอยู่หลายชั้น ชั้นที่ผมได้ไปทำงานอยู่นี้ เป็นชั้นที่มีแต่หัวหน้าฝ่าย และ ผู้บริหาร ( เรื่องนี้ผมเพิ่งมารู้ตอนที่ทำงานได้สักพัก ) ที่จริงผมคิดว่าผมอยู่ชั้นที่พนักงานคนอื่นๆทำก้อได้ แต่พี่กรณ์คงอยากให้ผมอยู่ใกล้ เพื่อที่จะสอนงงาน บอกงานได้สะดวกมั้ง

   พอผมมาถึงออฟฟิซ ผมก้อเดินมาหาพนักงานต้อนรับ เพื่อถามถึงห้องทำงานพี่กรณ์

“ สวัสดีครับ คือผมมาพบคุณกรณ์อ่ะครับ ไม่ทราบว่าห้องเค้าอยู่ตรงไหนครับ “

“ สวัสดีค่ะ นัดไว้รึป่าวค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรค่ะ “ พนักงานต้อนรับถามผมด้วยสีหน้าเป็นมิตร

“ ผมชื่อ ..... ( ขอไม่บอกชื่อจริงน่ะครับ ) ครับ นัดไว้ คือผมเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ครับ “ ผมตอบไปอย่างสุภาพ

“ อ้ออออ คุณอี้ใช่ไหมค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ คุณกรณ์แจ้งไว้แล้วว่าให้ถ้าคุณอี้มา ให้พาไปพบที่ห้องเลย “ จากนั้นพนักงานต้อนรับสาวสวยคนนี้ก้อพาผมไปยังห้องพี่กรณ์ ระหว่างทางผมก้อสังเกตว่าออฟฟิซนี้จะทำงานเป็นระเบียบมาก โต๊ะแต่ละโต๊ถูกกั้นไว้เป็นพาร์ทิชั่นแบ่งเป็นห้องๆอย่างเป็นระเบียบ ตอนที่ผมมาทำงานค่อนข้างจะเข้า เลยยังไม่มีพนักงานมาทำงานมากนัก พอถึงหน้าห้องพี่กรณ์น้องพนักงานต้อนรับก้อพาเข้าไปในห้อง ก้อเห็นพี่กรณ์นั่งรออยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว ดูพี่กรณ์ทำหน้าเครียดมาก ห้องทำงานพี่กรณ์ค่อนข้างใหญ่ มีโต๊ะทำงานพี่กรณ์ขนาดใหญ่วางอยู่ตรงกลางห้อง บนโต๊ะมีอุปกรณ์สำนักงานวางอยู่ครบ มีทั้งโน๊ตบุ๊ค และ มีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะวางอยู่ข้างๆโต๊ะทำงานพี่กรณ์ ที่มีชุดโซฟารับแขกวางจัดอย่างเป็นระเบียบอยู่สวยงามอยู่ทางมุมซ้ายด้านหน้าของห้อง ดูท่าทางแล้วราคาคงจะแพงไม่หยอก ส่วนมุมขวาก้อจัดเป็นตู้เก็บเอกสารทั้งหลาย ทั้งยังมีถ้วยรางวัลอะไรไม่รู้ตั้งอยู่มากมาย ข้างๆตู้นั้นก้อมีประตูอีกบานนึง น่าจะเป็นประตูเชื่อมต่อไปอีกห้องนึง พอพี่กรณ์เห็นพวกผมเดินมา พี่กรณ์ก้อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

[Alexie333]

“ ขอบคุณมากน่ะคุณสาวิตรี เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง “ จากนั้นพนักงานต้องรับคนนั้นก้อเดินออกไปจากห้อง

“ นั่งก่อนสิอี้ ตามสบายเลยน่ะ “ พี่กรณ์จากที่เก็กหน้าเมื่อกี้อยู่ก้อดูผ่อนคลายขึ้น

“ ห้องทำงานพี่ใหญ่ดีน่ะครับ ดูเป็นระเบียบดีด้วย บริษัทนี้ตั้งอยู่ที่นี่มาตลอดเลยเหรอครับ “ ผมซักถามไป

“ อ๋ออออ ตึกนี้เป็นของพ่อพี่สร้างขึ้นมาเองแหละ และเราก้อใช้พื้นที่ทำออฟฟิซ ออร์กาไนซ์ของพี่แค่ 3 ชั้น ส่วนชั้นที่เหลือก้อเปิดทำออฟฟิซอื่นๆบ้าง ให้เค้าเช่าบ้าง ตึกพี่นี่ไม่มีพื้นที่ว่างเลยรู้ไหม แบบว่าตรงนี้มันเป็นทำเลดีอ่ะ “

“ ดีจังน่ะครับ ไม่ต้องไปเช่าใคร แล้วนี่ห้องทำงานอี้อยู่ที่ไหนอ่ะครับ “

" อ้อ อยู่ห้องข้างๆพี่นี่แหละ ตรงประตูข้างๆตู้ฝั่งขวามือเรานั่นแหละ พี่จัดห้องเตรียมทุกอย่างไว้ให้เราแล้วน่ะ  แล้วก้อ เอ่ออออ บางทีเราอาจจะต้องมาทำงานที่ห้องนี้กับพี่น่ะ ในกรณีที่เราอาจจะต้องทำงานด้วยกัน เดี๋ยวพี่จะให้คนยกโต๊ะอีกตัวนึงมาไว้ตรงตู้โชว์ด้านขวา ตรงนั้นมันว่างไปหน่อย น่าจะเอามาทำประโยชน์ได้ งั้นเราไปดูห้องทำงานของอี้กันดีกว่า "

   จากนั้นพี่กรณ์ก้อเดินนำผมไปยังห้องทำงานของผม พอเปิดประตูเข้าไปผมก้อเห็นห้องทำงานขนาดกำลังดี ไม่ใหญ่เท่าห้องพี่กรณ์ แต่ว่ามันพอเหมาะพอเจาะดีสำหรับผม ผนังและเพดานเป็นสีฟ้าอ่อน สีที่ผมชอบเลย มีโต๊ะทำงานขนาดกระทัดรัดพอดีๆ วางอยู่ตรงกลางห้อง มีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะวางอยู่อย่างๆโต๊ะทำงานด้านขวามือ มองจากโต๊ะทำงานผม มุมห้องด้านขวามือเป็นชุดโซฟารับแขกเล็กๆน่ารักไสตล์โมเดิร์นแบบที่ผมชอบจัดวางอยู่ เฟอร์นิเจอร์สีฟ้าอมเขียวอ่อน ดูเข้ากับห้อง มีโทรทัศน์สีจอแบนพร้อมเครื่องเสียงอยู่ตรงนั้นด้วย ส่วนมุมซ้ายเป็นตู้ไว้สำหรับเก็บเอกสาร และเป็นที่วางนิตยสารทั่วไปมากมาย และยังมีที่วางพวกเครื่องทำน้ำร้อน ไมโครเวฟ กาแฟ ชา ขนมขบเคี้ยว เครื่องดื่มต่างๆและตู้เย็นขนาดเล็กแลดูน่ารักอยู่ด้วย ดูเหมือนเป็นห้องทำงานในฝันของผมเลยทีเดียว

" พี่จัดห้องนี้ให้เราเป็นพิเศษ พี่รู้ว่าเราชอบสีฟ้า พี่เลยให้ผมมาทาสีให้ใหม่ ชุดรับแขกก้อ พี่คิดว่าเราคงจะชอบแบบนี้ เครื่องเสียง ทีวีก้อเอาไว้เวลาเซ็งๆไม่มีอะไรทำ เราก้อเปิดดูได้แก้เหงา เผื่อบางทีพี่ไม่ว่างมาคุยด้วย ส่วนอีกมุมนึงก้อพี่ให้คนจัดหาหนังสือนิตยสารที่คิดว่าเราจะชอบมาวางไว้เป็นประจำ เผื่อเวลาทำงานเราต้องการไอเดียอะไรก้อสามารถเปิดดูได้ และยังมีมุมอาหารและเครื่องดื่มไว้เผื่อเราหิว จะได้มีอะไรทาน หวังว่าเราคงจะชอบห้องนี้น่ะ " พี่กรณ์พูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ภูมิใจยิ่งนัก

" โหพี่ แค่นี้ก้อดีเกินกว่าที่อี้จะคิดแล้ว ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ห้องธรรมดาอี้ก้อยู่ได้ แต่นี้มันเหมือนกันห้องทำงานในฝันอ่ะ มันเหมือนบ้านมากกว่าจะเป็นห้องทำงาน ไม่รู้สิ อี้ชอบมากอ่ะคัรบ ขอบคุณมากๆน่าครับพี่กรณ์ที่ทำให้อี้ขนาดนี้ " ผมพูดเสร็จพรางเดินดูรอบๆห้อง

" ที่จริงพี่อยากทำให้อี้มากกว่านี้น่ะ แต่พี่คงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ " พูดเสร็จพี่กรณ์ก้อเดินมากอดผมจากทางด้านหลัง ผมเองก้อตกใจเล็กน้อย

[Alexie333]

" พี่กรณ์ปล่อยอี้เหอะครับ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี " ผมพยายามแกะมือพี่กรณ์ออก

" ไม่มีใครมาเห็นหรอก ตรงนี้เป็นที่ส่วนบุคคลของผู้บริหาร ไม่มีใครกล้าเข้ามาหรอก " พี่กรณ์ยังไม่ปล่อยมือออกง่ายๆ

" แต่มันก้อไม่ดีอ่ะครับ น่ะ ปล่อยอี้เหอะ " พี่กรณ์ปล่อยผมครับ แต่จับให้ผมหันหน้ามาหาเค้า แล้วเค้าก้อจ้องหน้าผม ผมเองก้อจ้องหน้าเค้า พี่กรณ์ดูเศร้าๆเหมือนคนกำลังทุกข์หนัก หน้าตาหล่อเหลาที่เคยยิ้มแย้มวันนี้กลับดูหมองๆ ดวงตาที่คมเข้มชวนมอง กลับดูเศร้าสร้อย ริมฝีปากที่อวบอิ่มสีชมพูที่เคยสดใจ กลับดูแห้งเหือด วันนี้พี่กรณ์ที่ใครๆก้อว่าหล่อนักหล่อหนา ทำไมได้ดูเศร้ายิ่งนัก มันทำให้ผมใจหายไปเหมือนกัน เรามองหน้ากันอยู่นานจนพี่กรณ์พูดขึ้นว่า

" เป็นเพราะว่าอี้ มีคนที่อี้รัก และเค้าก้อรักอี้อยู่แล้วใช่ไหมครับ " พี่กรณ์พูดด้วยน้ำเสียง ที่ฟังดูแล้วเศร้าอย่างน่าใจหาย

" อะไรมันทำให้พี่คิดอย่างนั้น ยังไงเราก้อเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมน่ะครับ " ผมพยายามปลอบ

" อี้คิดว่าพี่อยากเป็นแค่พี่ชายเหรอ แต่ความผิดพลาดทั้งหมดมันเป็นของพี่เอง ถ้าพี่กล้ามากพอน่ะ เมื่อตอน 4 ปีที่แล้ว พี่คงได้คบกับอี้ และได้เป็นแฟนกันจนถึงทุกวันนี้แน่ๆ พี่มันโง่เอง จนพี่มาเจออี้อีกที อี้ก้อมีแฟนไปแล้ว แต่พี่ก้อยังหวังว่าพี่จะมีความหวังขึ้นมาบ้าง พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะอยู่ใกล้อี้ หวังให้อี้รู้ว่าพี่รู้สึกกับอี้ยังไง แม้ว่าในใจอี้ตอนนั้นอี้จะมีคนอื่นอยู่แล้วก้อตาม แต่พี่ก้อยังรู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่ใกล้อี้ จำได้ไหมที่พี่เคยถามว่า ถ้าเราไม่มีใคร ขอพี่เป็นคนที่ยืนข้างๆเราได้ไหม เราบอกว่า เราได้ให้สัญญาไว้กับใครคนนึงว่า จะคบกับเค้าในวันที่อี้ไม่มีใคร รู้ไหมว่าวันนั้นพี่เจ็บปวดมาก ที่แม้โอกาสจะรอคอยยังดูริบหรี่ แต่พี่ก้อไม่ละความพยายาม จนมาถึงวันนึง ที่อี้เลิกกับแฟนแล้วอี้เสียใจมาก พี่อยากเป็นคนที่ซับน้ำตาให้ แต่คนๆนั้นกลับไม่ใช่พี่ กลับเป็นอีกคนที่พี่คิดว่า น่าจะเป็นคนที่อี้ได้ให้สัญญาไว้ และแล้วมาถึงวันที่พี่ได้รู้ว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร ถ้าเป็นคนอื่นพี่จะสู้จนขาดใจ จะไม่ละความพยายาม แต่นี่เป็นต้งผู้ชายที่ดีพร้อม และพี่ก้อคิดว่าต้งต้องรักอี้มากเหมือนที่พี่รัก หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำไป มันเลยดูว่าพี่คงจะหมดหวังไปแล้ว พี่คงไม่มีโอกาสทำให้อี้มารักพี่ได้อีกแล้ว เพราะว่าต้งเค้าคงดีกับอี้และคงทำให้อี้มีความสุขมาก และต้งคงไม่ปล่อยให้อี้ไปไหนแน่ๆ พี่คงต้องทำยังไง อี้บอกพี่ได้ไหม ฮือๆๆๆ " พูดจบพี่กรณ์ก้อร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าสร้อยนัก เสียงร้องไห้อาจจะไม่ได้ดัง แต่น้ำเสียงมันดูเหมือนพี่กรณ์จะขาดใจให้ได้ ผมเห็นแล้วสงสารเลยดึงพี่กรณ์เข้ามากอด แล้วก้อลูบหลังเบาๆ

[imageriz]

น่าสงสารพี่กรณ์นะ  แต่ถ้าพี่กรณ์รู้ว่าหัวใจอี้เป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ตังพี่กรณ์จะทำยังไง 

[Alexie333]

" แต่ยังไงพี่กรณ์ก้อเป็นพี่ชายที่แสนดีของอี้เสมอน่ะ เราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่เราก้อมีความรักแบบอื่นให้กันได้นี่ ไม่เอาน่ะครับ ยังมีคนดีๆอีกมากมายในโลกใบนี้ ที่คู่ควรกับพี่น่ะ เอาไว้อี้จะแนะนำให้พี่กรณ์รู้จักสักคนสองคนน่ะ ขี้คร้านเมื่อพี่กรณ์ได้เจอ จะลืมน้องชายคนนี้เอา " ผมพยายามปลอบแอบปนตลก

" อี้คิดว่าพี่จะรักใครได้ง่ายๆอย่างนี้เหรอครับ พี่เองก้อไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงได้รักอี้ขนาดนี้ อาจจะเพราะว่าพี่ไม่เคยรักใคร อี้เป็นเหมือนความสดใสของชีวิตที่เงียบเหงาและหม่นหมองของพี่ ชีวิตที่ผ่านมาหลังจากที่พ่อแม่ของพี่เสียไป แทบจะไม่เคยได้หัวเราะ จนวันที่พี่ได้มาเจออี้ครั้งแรกในอินเตอร์เน็ต เราได้พูดคุยกัน พี่เริ่มหัวเราะกับจอคอมพิวเตอร์ จนดูเหมือนคนบ้าไปเลย พี่เฝ้าหวังว่าจะมีใครมาทำให้พี่หัวเราะหรือยิ้มได้อีกครั้ง นั่นก้อคืออี้ แต่...ช่างเหอะมันผ่านไปแล้ว คิดในแง่ดีว่า อย่างน้อยเราก้อได้ทำงานร่วมกัน พี่ได้อยู่ใกล้อี้ นอกเหนือจากเวลาที่ต้งอยู่กับอี้น่ะ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลอี้ให้ดีทุกอย่าง  ไม่ให้อี้ต้องลำบากอีกเลย พี่ก้อไม่รู้เหมือนกันน่ะว่าจะทำอย่างนี้ไปทำไมน่ะ แต่พี่คิดว่าอย่างน้อยพี่ก้อได้ทำเพื่อคนที่พี่รักบ้าง แค่นี้พี่ก้อมีความสุขมากแล้ว " พี่กรณ์พูดซะผมซึ้งจนพูดไม่ออกเลย วันนี้ผมมีคนมาบอกรักถึง 2 คนเลยเหรอเนี่ยะ มันจะดีกว่าไหม ถ้าผู้ชายดีๆทั้ง 2 คนนี้จะรวมมาเป็นคนเดียวกัน แล้วผมจะได้รักกับพวกเค้าไง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้.....

" ไม่เอาล่ะ พี่กวนอี้มามากแล้ว พี่ปล่อยให้อี้สำรวจห้องและดูอย่างอื่นดีกว่า เดี๋ยวจะมีคุณอรัญณีมาบอกเกี่ยวกับงานคร่าวๆน่ะ มีอะไรก้อถามเค้าได้น่ะ เค้าจะเป็นทั้งพี่เลี้ยงและผู้ช่วยของอี้ ถ้าเรื่องอื่นเราไม่เข้าใจ ก้อเดินมาหาพี่ได้ทุกเมื่อ พี่อยู่ห้องข้างๆนี้เอง หรือถ้าพี่ไม่อยู่ โทรหาพี่ได้ตลอดเวลา พี่ไปล่ะ " พี่กรณ์พูดจบก้อยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่เศร้าที่สุดที่ผมเคยเห็นมา จากนั้นพี่กรณ์ก้อเดินกลับไปเข้าที่ทำงานของพี่เค้า

   ที่จริงผมก้อเห็นใจพี่กรณ์อยู่เหมือนกันน่ะครับ เพราะว่าพี่เค้าก้อดีกับผมทุกอย่างจริงๆ แต่จะให้ผมทำยังไงได้ อย่างที่บอกถ้าให้ผมรวมเค้ากับต้งเข้าด้วยกันได้ ผมก้อทำไปแล้ว หรือว่าจะให้ผมแบ่งใจออกเป็นสองดวงล่ะ มันถึงจะพอ ตอนที่พี่กรณ์ออกไปแล้วนั้น ผมก้อนั่งคิดเรื่องนี้อยู่นานพอสมควรเลยแหละครับว่า จะทำยังไงดี คิดเรื่องสองคนนี้ไป พรันก้อมีเรื่องของดิวแทรกเข้ามาอีก ผมรู้สึกสับสนกับตัวเองมาก ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่

[Alexie333]

                รู้ดีกันจริง จริ๊งงงงงงงง
   
               รู้ได้ไงอ่ะว่าอี้รักดิวไปแล้ว

            ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ



 

[khozz]

^
^
^
^

5555+ เก่ง 555+

โวยอี้เอ้ย มีคนรักมากมันก็ไม่ดีเหมือนกันเน๊อะ......

แต่รักดิวเถอะ ความรักรสแซบ หวานอย่างเดียวไม่ดี

เอาแบบเผ็ดๆต้มยำแหละ อย่างเจ๋ง 555+ 

[imageriz]

รักไม่มีเหตุผลไง  รักไปแล้วแต่ยังไม่รู้ตัวว่ารัก

[thanagorn]

ใช่.....แต่ก็แอบหวังลึกๆนะ    คิกๆๆๆๆๆ

[Alexie333]

" ไม่เอาล่ะ พี่กวนอี้มามากแล้ว พี่ปล่อยให้อี้สำรวจห้องและดูอย่างอื่นดีกว่า เดี๋ยวจะมีคุณอรัญณีมาบอกเกี่ยวกับงานคร่าวๆน่ะ มีอะไรก้อถามเค้าได้น่ะ เค้าจะเป็นทั้งพี่เลี้ยงและผู้ช่วยของอี้ ถ้าเรื่องอื่นเราไม่เข้าใจ ก้อเดินมาหาพี่ได้ทุกเมื่อ พี่อยู่ห้องข้างๆนี้เอง หรือถ้าพี่ไม่อยู่ โทรหาพี่ได้ตลอดเวลา พี่ไปล่ะ " พี่กรณ์พูดจบก้อยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่เศร้าที่สุดที่ผมเคยเห็นมา จากนั้นพี่กรณ์ก้อเดินกลับไปเข้าที่ทำงานของพี่เค้า

   ที่จริงผมก้อเห็นใจพี่กรณ์อยู่เหมือนกันน่ะครับ เพราะว่าพี่เค้าก้อดีกับผมทุกอย่างจริงๆ แต่จะให้ผมทำยังไงได้ อย่างที่บอกถ้าให้ผมรวมเค้ากับต้งเข้าด้วยกันได้ ผมก้อทำไปแล้ว หรือว่าจะให้ผมแบ่งใจออกเป็นสองดวงล่ะ มันถึงจะพอ ตอนที่พี่กรณ์ออกไปแล้วนั้น ผมก้อนั่งคิดเรื่องนี้อยู่นานพอสมควรเลยแหละครับว่า จะทำยังไงดี คิดเรื่องสองคนนี้ไป พรันก้อมีเรื่องของดิวแทรกเข้ามาอีก ผมรู้สึกสับสนกับตัวเองมาก ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรกันแน่

   แต่ก่อนที่จะฟุ้งซ่านไปกว่านั้น ก้อมีคนมาเคาะประตูห้องผม ผมก้อบอกให้เข้ามา เป็นผู้หญิงคนนึง อายุอานามน่าจะเยอะกว่าผมหน่อยนึง เธอบอกว่าเธอชื่ออรัญณี เป็นฝ่ายบุคคลจะมาแจ้งถึงระเบียบการทำงานที่นี่ และบอกเกี่ยวกับงานโดยคร่าวๆ ระเบียบก้อไม่มีอะไรมาก ผมสามารถเข้าทำงานกี่โมงก้อได้ เพราะนี่ไม่ใช่ออฟฟิซที่ต้องตอกบัตร เพียงแต่ว่าต้องรับผิดชอบงานตัวเองให้เสร็จ หรือว่าถ้างานไม่เสร็จก้อต้องอยู่ถึงดึก ซึ่งข้อนี้ผมไม่มีปัญหาเพราะว่าที่ทำงานเก่าผมก้อทำอย่างนี้ เป็นอันว่าผมรับทราบ ส่วนขอบข่ายการทำงานของผมคือเป็นฝ่ายคัดเลือกตัวแสดง ในกรณีที่งานถ่ายต้องใช้ตัวแสดง ดูแลสถานที่ โลเกชั่น ดูเสื้อผ้าบ้าง ถ้าบางทีลูกค้าขอให้ผมแต่งหน้าเอง ผมก้อต้องทำเพราะว่าพี่กรณ์นำโพรไฟล์การทำงานของผมไปเสนอลูกค้าด้วย ซึ่งมันก้อเป็นการดีกับผมเพราะว่า ผมจะได้มีรายได้เสริมจากงานประจำตรงนี้ด้วย และถ้าบางทีที่พี่กรณ์ไม่สามรถอยู่ตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ผมก้อต้องทำหน้าที่นั้นแทน ซึ่งข้อนี้ผมว่ามันมากเกินไป เลยชวนคุณอรัญณีไปคุยกับพี่กรณ์เรื่องนี้ ผมก้อเคาะประตูห้องพี่กรณ์ไป พี่กรณ์ก้อเรียกให้พวกผมเข้าไปพบ

“ พี่กรณ์ครับ คือสรุปขอบข่ายงานของอี้ทุกอย่างอี้ก้อโอเคน่ะครับ แต่มีอยู่ข้อนึงที่ว่า ถ้าพี่ไม่อยู่แล้วต้องมีคนตัดสินใจ ให้อี้ทำหน้าที่นั้นแทน อี้ว่าน่าจะให้คนอื่นที่เค้าทำงานที่นี่มานานแล้วทำมากกว่าน่ะครับ อี้เพิ่งมากลัวว่าจะผิดพลาดแล้วเสียหายถึงบริษัท “

“ ไม่หรอก พี่คิดดีแล้ว พี่คิดว่าพี่เลือกคนมาทำงานแทนไม่ผิดคนหรอก พี่รู้ว่าเราทำได้ อีกอย่างที่พี่เลือกเรามาทำงานตรงนี้ พี่ก้อกะจะให้เราเป็นรองก้อแค่พี่ โดยในส่วนของงานทั่วไปเราจะทำงานต่างๆช่วยพี่ และมีคุณอรัญณีเป็นผู้ช่วย เรียกใช้ได้ตามสะดวกเลยน่ะ คนนี้เค้าทำเก่งงานมากเหมือนกัน มีปัญหาอะไรปรึกษาได้เสมอ “

“ แต่ว่าพี่ครับ มันจะดีเหรอครับ เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะมองว่าผมเป็นเด็กเส้นน่ะครับ มาถึงวันแรกก้อได้ตำแหน่งใหญ่เลย เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะเขม่นเอาน่ะครับ อี้ไม่อยากมีปัญหาตั้งแต่มาทำงานวันแรกๆอ่ะครับ “ ผมบอกไปด้วยใจกังวล

“ ที่นี่ไม่มีใครเค้าคิดอย่างนั้นหรอก ต่างคนต่างทำงานในส่วนของตัวเอง เวลาทำงานร่วมกันก้อทำกันเต็มที่ หน้าที่ในแต่ละส่วนถูกแบ่งออกอย่างชัดเจน ฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาคิดอิจฉาใครหรอกน่ะ วางใจได้ “ พี่กรณ์พูดน้ำเสียงหนักแน่น

“ เอาอย่างนั้นก้อได้ครับ คุณอรัญณีครับ มีอะไรก้อว่ากลัวตักเตือนผมได้เลยน่ะครับ ผมยินดีครับ “ ผมพูดไปด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

   คุณอรัญณีก้อพยักหน้าให้ผม พร้อมส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ จากนั้นเราก้อคุยเรื่องงาน และเรื่องเงินเดือนกันไป พี่กรณ์ให้มากกว่าที่ตกลงไว้และบอกว่า เรตนี้มันสำหรับผู้ช่วยเค้า ซึ่งผมก้อปฏิเสธไม่ได้ แถวยังมีค่าจ๊อบต่างหากเป็นจ๊อบๆอีกมากโข ผมก้อไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะอ้าปาก ได้แต่นั่งฟังพวกเค้าสองคนคุยกัน พอพูดเสร็จคุณอรัญณีก้อเดินออกไปจากห้อง ผมได้โอกาสเลยพูดขึ้น

“ พี่จะทำให้อี้อยู่ที่นี่ได้ไม่นานรึป่าวเนี่ยะ กลัวจังเลยว่าคนอื่นจะมองไม่ดีเอา “

“ อี้ควรแคร์คนคนที่ควรจะแคร์นะ อย่าคิดมากน่า คนที่พี่ทำงานด้วยไม่มีใครเค้าคิดอย่างนั้นหรอก ถึงเค้าจะคิด มันก้อไม่ได้มีผลต่อการทำงานของเรา เราทำให้เต็มที่ก้อพอแล้ว ฟังพี่คนเดียวก้อพอแล้ว เข้าใจไหม “ พี่กรณ์อธิบายให้ผมฟัง

“ ถ้ามีอะไรเสียหาย หรืออี้โดนรังแกอี้จะร้องไห้ไปฟ้องแม่เลยน่ะครับ ฮ่าๆๆๆ “ ผมแหย่พี่เค้าไป ไม่อยากให้พี่เค้าเครียด

“ เรานี่น่ะ อารมณ์ไหนกันแน่ เดี๋ยวจับตีก้นเลย “ พี่กรณ์ทำท่าจะลุกมาตีผม ผมเลยเบรก

“ อ่ะๆๆ อย่ามาตีอี้น่ะ เดี๋ยวอี้ตีคืนน่ะ “ ผมทำเป็นดุ และลุกขึ้นบ้าง พี่กรณ์ก้อไม่กลัวครับ

“ เอาเดะ เดี๋ยวก้อรู้ว่าใครแน่กว่ากันอย่าหนีน่ะ “ จากนั้นพี่กรณ์ก้อวิ่งไล่ผมรอบห้อง ผมก้อวิ่งหนีสิครับ อยู่ทำไมให้โดนตี จากนั้นเราก้อวิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆทั่วห้อง เสียงหัวเราะเราสองคนดังมาก วิ่งไปวิ่งมาจนผมสะดุดล้มลงกับโซฟารับแขกทำให้พี่กรณ์สะดุดผมไปอีกต่อนึง เราทั้งสองคนล้มลงโดยที่พี่กรณ์ล้มทับตัวผมอยู่ เราสองคนมองหน้ากัน หน้าพี่กรณ์กับหน้าผมใกล้กันนิดเดียว ทันใดนั้น

“ ฮ่าๆๆๆ พอแล้ว อี้ไม่เล่นดีกว่า ไปเหอะ ไปหาอะไรทานกันดีกว่า หิวแล้ว พี่กรณ์เลี้ยงน่ะ “ ผมพยายามแกล้งทำเป็นหิว

“ อ้ออออ ได้สิ แต่นี่เพิ่งสิบโมงเอง หิวเร็วจัง พยาธิเต็มท้องเลยมั้งเนี่ยะ “ พี่กรณ์แซวผม

“ ไม่ต้องเลย อี้หิวแล้ว ป่ะๆ “ แล้วผมก้อลากพี่กรณ์เดินออกไปจากห้องนั้นเพื่อไปหาของกิน ตอนเดินออกมานั้น ก้อมีพนักงานคนอื่นมองมาทางเรา ตอนแรกผมเองก้อเริ่มเกร็งเพราะว่าเรายังใหม่อยู่ แต่พี่กรณ์ก้อจับมือผม ประมาณไม่ให้ผมสนใจใคร ผมก้อเลยเดินออกไปแบบไม่สนใจคนอื่น จะมีใครเข้าใจผิดไหมเนี่ยะ ????

   จากนั้นพี่กรณ์ก้อพาผมลงมาที่ห้องอาหารชั้นที่ 22 ของตึกเดียวกัน ระหว่างที่ลงมาก้อมีผู้คนมากมายไหว้พี่กรณ์ตลอดทาง เหมือนศาลพระภูมิเลย พี่กรณ์ก้อทำหน้าขรึมๆพยักหน้ารับเวลามีคนไหว้

“ นี่พี่ทำหน้ายักษ์อย่างนี้ตลอดเหรอเวลามีคนไหว้ “ ผมอึดอัดเลยถามไป

“ ก้อพี่ก้อทำหน้าปกติของพี่อย่างนี้อยู่แล้วนี่นา ทำไมเหรอ หน้าพี่มันน่ากลัวมากเหรอ “

“ ก้อใช่น่ะสิ ไม่รู้จะเก็กไปทำไม ไม่หล่อเลย มิน่าล่ะ ไม่มีแฟน ถ้าพี่กรณ์ยิ้มแย้มกว่านี้หน่อยน่ะ รับรองสาวตรึม “

“ ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากมีสาวตรึม อยากมีแค่... “ แล้วพี่กรณ์ก้อทำหน้าหื่นใส่ผม

“ พอเลยๆ โน้น ไปสั่งส้มตำมาให้เลย อย่ามาทำเป็นเล่น “ ผมทำเสียงดุ

“ ครับๆๆๆ “ พูดเสร็จพี่กรณ์ก้อไปสั่งอาหารให้ผม ส่วนผมก้อนั่งรอที่โต๊ะตรงกลางโรงอาหาร ในระหว่างนั้นก้อมีผู้คนประปรายอยู่ที่นั่น แต่คนแถวนั้นดูจะสนใจผมกับพี่กรณ์เป็นพิเศษ ผมก้อเริ่มอีดอัดแล้วว่ามีแต่คนมอง แต่พยายามทำเป็นไม่สนใจ

    พอพี่กรณ์นำอาหารมา พวกเราก้อลงมือทานกันอย่างเอร็ดอร่อย นับว่าอาหารที่นี่ใช้ได้อยู่เหมือนกันน่ะเนี่ยะ พอทานเสร็จแล้วพวกเราก้อเดินกลับไปทำงานตามเดิม วันแรกของผมยังไม่มีอะไรมาก ผมก้อศึกษางานจากที่พวกเค้าเคยๆทำกันมา งานที่พวกเค้าทำมาแต่ละโปรเจ็คนี่ ใหญ่ๆทั้งนั้นเลยครับ คือที่นี่เค้าค่อนข้างดังเรื่องทำงานอีเว้นต์ หรือแม้แต่งานถ่ายหนัง ถ่ายโฆษณาทั่วไป จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกงาน พี่กรณ์ก้อเดินมาหาผมที่ห้องทำงาน

“ อี้ ป่ะ กลับได้แล้ว ไม่ต้องขยันมาก พรุ่งนี้ค่อยมาทำ เดี๋ยวพี่ไปส่ง “ พี่กรณ์พูดขึ้น

“ เอ่อออ คืออี้เอารถมาอ่ะครับ พี่กรณ์กลับก่อนเลยครับ “ ผมตอบไปขณะที่กำลังทำงานอยู่

“ อ้าววว เรามีรถตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ พี่ไม่ยักรู้ “ ผมเองก้อตกใจสิครับ ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพี่กรณ์

“ เอ่ออออ คือต้งเค้าให้เอามาใช้ทำงานอ่ะครับ คืออี้เห็นว่ามันไม่สำคัญอะไร เลยไม่ได้บอก “

“ อืมมมม พี่เข้าใจแล้ว งั้นไม่เป็นไร วันไหนไม่ได้เอารถมาก้อบอกน่ะ แล้ววันนี้ก้อไม่ต้องอยู่ดึกมากน่ะ พี่ไปแล้วน่ะ “ ว่าแล้วพี่กรณ์ก้อออกไป  ผมก้อนั่งดูงานอีกสักพักผมก้อกลับบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านผมลืมว่าต้องซื้อของเข้าห้องเลยแวะ โลตัสใกล้ๆบ้านเพื่อซื้อของ ผมก้อเลือกของไปเรื่อยๆ เพราะมัวแต่เลือกเลยไม่ได้ดูทาง รถเข็นของผมเลยไปชนเข้ากับรถเข็นใครคนนึง ตุ๊บ !!!!

“ อุ๊ย ขอโทษครับ พอดีผมไม่ได้มอง อ้าววววว “ ผมตกใจสิครับ ไม่นึกว่าคนที่ผมชนจะเป็น

“ อ้าวววว นายเองเหรอ เออ ไม่เป็นไร ไม่ได้เป็นอะไรมาก “ ดิวนั่นเองครับที่ผมขนเข้า แล้วนี่เค้ามา...

“ นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ โหข้าวของเต็มเลย มีหนังสือทำอาหารด้วย “ ผมถามไปแบบอยากรู้

“ อ้ออออ คือช่วงนี้ผึ้งเค้ามาหาชั้นที่บ้านบ่อยอ่ะ เลยต้องหัดเรียนทำอาหารไว้ เค้าจะได้ติดใจฝีมือเราไง “ ดิวตอบผมมา เล่นเอาผมอึ้งไปเล็กน้อย

“ ก้อดีน่ะ หัดๆไว้ก้อดี แล้วนี่จะหัดทำอะไรล่ะ มีอะไรให้ช่วยก้อบอกน่ะ ชั้นสอนให้ก้อได้ “ ผมพยายามฝืนใจพูด

“ เกรงใจอ่ะ แต่ก้อดีเหมือนกัน งั้นคืนนี้นายว่างไหม สอนชั้นทำอาหารหน่อยสิ “ ดิวทำท่ากระตือรือร้นจนผมใจแป้ว ทำไมผมต้องรู้สึกอย่างนี้ด้วยน่ะ ทั้งๆที่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนี่ ก้อเค้าจะทำอาหารให้แฟนเค้าทาน

[Alexie333]

" ก้อพอว่าง ให้ไปสอนที่ไหนล่ะ ห้องชั้นดีกว่าสะดวกดี อุปกรณ์ก้อครบ เดี๋ยวจะได้เรียกต้งมาทานข้าวด้วยกันเลย " ผมบอกไป

" อย่าเลย ชั้นอายต้งมันอ่ะ เดี๋ยวมันจะว่าชั้นไม่มีน้ำยา เอาไว้วันหลังน่ะ วันนี้ชั้นขอ " ดิวอ้อนวอนผม

" ก้อได้ แต่ไม่ดึกน่ะ วันนี้ชั้นมีงานต้องสะสางเยอะ แล้ววันนี้นายอยากลองทำอะไรล่ะ ชั้นจะได้ช่วยคิด "

" ชั้นก้อไม่รู้ว่าผึ้งเค้าชอบทานอะไร นายรู้จักเค้ามานานน่าจะรู้น่ะ "

" อืมมมม ที่จริงตอนที่เรียนก้อรู้จักกันน่ะ แต่ก้อไม่ได้สนิทมาก เอาง่ายๆแล้วกันน่ะ ต้มยำรวมมิตร กับผัดผักรวมมิตรแล้วกัน ผู้หญิงน่าจะชอบทานอะไรประมาณนี้ ลองดูไหม " ผมออกความเห็น

" อะไรก้อได้ แล้วนายชอบทานอะไรล่ะ เผื่อผึ้งเค้าจะชอบทานด้วย " ดิมถามผมกลับ

" ชั้นชอบอาหารรสจัดอ่ะ อาหารอีสานอะไรอย่างนี้ ลองดูด้วยก้อได้ทำหลายๆอย่างม่ะ ชั้นจะพาเลือกของ " จากนั้นผมก้อพาดิวไปเลือกซื้อของสดต่างๆ เช่น หมู เนื้อ กุ้ง ฯ พวกผักผมก้อสอนเค้าว่าให้เลือกยังไง แบบไหนใช้ไม่ได้ เพราะว่าพวกนี้มันเกี่ยวกับรสชาตอาหารด้วยไงครับ เราจึงต้องพิธีพิถันหน่อย อาหารออกมาจะได้อร่อย เลือกได้สักพัก ผมก้อเห็นดิวเอาแต่มองหน้าผมไม่ยอมเลือกหรือดูอะไรตามที่ผมบอกเลย

" นี่นายไม่สนใจเลือกของ ดูของตามที่ชั้นบอกเลยรึไง พวกนี้มันเกี่ยวข้องกับรสชาติของอาหารด้วยน่ะ ไม่ใช่เลือกมั่วๆซั่วๆ " ผมเอ็ดไป

" เหรอ เหมือนที่นายเลือกแฟนรึป่าว " ดิวย้อมผมมา

" มันไม่เกี่ยวกัน ชั้นกำลังพูดถึงเรื่องอาหาร นายอย่ามาทำให้ชั้นเขวดิ " ผมทำเป็นไม่สนใจ

" อ่ะก้อได้ นายที่สนใจกับทุกรายละเอียดเลยเนอะ ใครได้นายเป็นแฟนโชคดีแย่เลย " ดิวประชดผม

" ก้อเวลาเลือกของเหล่านี้ มันเป็นการบ่งบอกถึงเจตนาคนทำด้วยว่าใส่ใจแค่ไหน นี่ชั้นพูดถึงเรื่องอาหารน่ะ ไม่เอาล่ะ พูดไปก้อไม่เข้าหูคนอย่างนายหรอก ชั้นว่าสอนนายทำอย่างเดียวดีกว่า เรื่องอื่นไปคิดเอาเองแล้วกัน " ผมตัดบทและเดินไปซื้อของโดยไม่อธิบายถึงอะไรอีกเลย

   พอเราได้ของครบแล้วก้อไปจ่ายเงิน โดยที่วันนี้ดิวขอเป็นเจ้ามือเพาะว่าผมต้องสอนเค้าทำอาหาร เค้าเลยถือซะว่าเป็นค่าครู ผมขี้เกียจทะเลาะด้วยเลยยอมๆไป เบื่อจะต้องมาเถียงเรื่องอะไรพวกนี้

   พอจ่ายเงินเสร็จแล้ว พวกเราก้อเดินไปที่ลานจอดรถกัน บังเอิญมากที่รถของผมจอดในระแวกเดียวกันกับรถของดิว ดิวเองก้อตกใจเล็กน้อยที่เห็นรถของผม เลยเอาของเก็บไว้ที่หลังรถ แล้วก้อเดินตามผมมาที่รถ ขณะทีผมกำลังเก็บของลงรถอยู่นั้น ดิวก้อพูดขึ้น

" รถของนายเหรอ สวยดีนี่ ใครให้มาล่ะ " ดิวถามเสียงห้วน

" คำถามนี้ชั้นขอไม่ตอบแล้วกัน นายอยากคิดอะไรก้อเชิญ " ผมตอบไปแบบรำคาญ

" จะอายอะไรแค่บอกว่า ผู้ช่ายซื้อให้ ใครๆเค้าก้อทำกันทั้งนั้นแลหะ " ดิวยังไม่หยุดประชด

" อุ๊ย นี่อะไรเนี่ยะ ดิวมากับมันได้ไง ตกลงดิวจะเอาใครกันแน่ จะเอานังผู้หญิงที่เจอในงานนั้น หรืออีเกย์นี่กันแน่ " เสียงหลิง หลิง ไม่รู้มาจากทางไหน แทรกขึ้นมาอย่างดัง

[Alexie333]

 



" หลิง อย่าเสียมารยาท ดิวว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วน่ะ " ดิวพูดกลับไป

" ไม่ หลิงไม่ยอมหรอก ทำไมดิวถึงได้สนใจคนพวกนี้นัก ทั้งๆที่เราก้อเหมาะสมกันขนาดนี้ ตั้งแต่คบกันมาหลายเดือน ความสนใจของดิวที่มีให้หลิง น้อยกว่าอีเกย์นรกนี่นัก " หลิง หลิง กร้าวเสียงดังมาก ผมสังเกตุว่าคนที่อยู่แถวๆนั้นเริ่มมองมาทางพวกเรา

" นี่ท่าจะด่าก้อไปด่ากันที่อื่น แล้วอย่าเอาชั้นเข้าไปเกี่ยว คนอย่างพวกเธอชั้นไม่ได้อยากรู้จักนักหรอก " ผมตวาดกลับไป

" อ้าวทำไมอี้พูดอย่างนั้นหล่ะ นี่เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วนี่ ทำเป็นลืมไปได้ " พูดแล้วดิวก้อเดินมาคล้องแขนผม

" กรี๊ดดดดดดดดด ดิวบ้าไปแล้วเหรอ หลิงรับไม่ได้ ม่ายยยยยยยย " หลิง หลิง กรี๊ดเสียงดังมากจนคนแถวนั้นเริ่มมองมาทางผมกันหมดแล้ว หลิง หลิง คล้ายกับว่าจะกรูเข้ามาหาผม

" หลิง หยุดเลย จำไม่ได้เหรอว่า ป๊าของหลิงไม่ให้ยุ่งกับเค้าอีก เดี๋ยวก้อโดนดีหรอก " ดิวปรามหลิง

" ใช่ แล้วจะทำไม ชั้นกับดิวตกลงเป็นแฟนกันแล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นมันทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น และมันทำให้รู้ว่าเรารักกันแค่ไหน ขอบใจน่ะหลิง หลิง ถ้าไม่มีเธอ ชั้นกับดิวคงไม่เข้าใจกัน จริงไหมจ้ะดิว " ผมคิดแผนแกล้งหลิง หลิง ได้เลยยั่วกลับไป ดูดิวก้ออึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นผมมีท่าทีเล่นด้วย

" หลิงไม่ยอมน่ะ หลิงจะฟ้องแม่ดิว ว่าดิววิปริตไปแล้ว " หลิง หลิงยังด่ากลับมาอีก

" เชิญเลย น้าเนตรรักและเอ็นดูชั้นจะตาย หล่อนอยากจะหน้าแตกก้อเชิญ ขอบอกไว้ก่อนน่ะว่า รอบนี้ชั้นเป็นต่อ " ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" ดิวว่าหลิงกลับไปเหอะ คนเริ่มมองแล้ว อายคนบ้าง " ดิวสั่งหลิง หลิง

" เนอะๆที่รัก อี้ว่าเรากลับกันดีกว่า เดี๋ยวอี้กลับไปทำอาหารอร่อยๆทานกันสองคนเนอะ " ว่าแล้วผมก้อทำทีเดินพาดิวมาขึ้นรถผม โดยที่ดิวเองก้อคงยังงงอยู่ว่าทำไมผมถึงหล้าเล่นด้วยขนาดนี้ ส่วนหลิง หลิง ยังคงกรี๊ดอยู่ที่เดิม จนยามต้องมาห้ามไม่ให้ร้อง หลิง หลิง ถึงต้องเดินถอยกลับไป แต่ก่อนจะกลับ หลิง หลิง ยังตะโกนมาทางพวกผมอีกว่า " ไม่จบแค่นี้แน่ " แล้วก้อเดินกระแทกกลับไปที่รถ

พอหลิง หลิงไปแล้ว ผมกับดิวที่นั่งอยู่ในรถก้อถอนหายใจออกมาพร้อมกัน จนเราก้อตกใจว่าอะไรจะใจตรงกันขนาดนั้น

" นายคิดยังไงอ่ะ ถึงได้เล่นด้วยกับมุขชั้น ไม่กลัว หลิง หลิง เหรอ " ดิวชิงถามผมก่อน

" ก้อเห็นนายมามุขนี้ ชั้นก้อตีมุขนี้กลับ ไม่เห็นจะยาก อีกอย่าง ชั้นไม่กลัวหล่อนอีกต่อไปแล้ว " ผมพูดไปอย่างไม่เกรง

" แต่ถ้าไม่ได้นายนี่ ชั้นก้อไม่รู้ว่าจะแก้มเกมยังไงเหมือนกันน่ะ ยังไงก้อขอบใจน่ะ "

" เอาน่า ขำๆกันไป นายกลับไปที่รถนายได้แล้ว " ผมไล่ดิว

" อ้าว อย่าบอกน่ะว่าเจอแค่นี้แล้วจะไม่สอนชั้นทำอาหารแล้วอ่ะ ไม่เอาน่ะ สอนชั้นต่อน่ะๆ " ดิวอ้อนแล้วยังมาเกาะไหล่ผม

" นี่ไม่ต้องมาจับเลย ชั้นไล่ให้ไปรถจะได้ไปห้องชั้นซะทีไง อยู่ที่นี่คงสอนกันได้หรอก "

" โหๆๆๆ นายใจดีใจ เป็นแฟนแล้วรักตายเลย งั้นชั้นกลับไปที่รถแล้วยังไงเจอกันที่ห้องนายน่ะ " พูดเสร็จดิวก้อแอบขโมยหอมแก้มผม แล้วรีบวิ่งออกไปจากรถ ผมล่ะแค้นใจนัก เสียท่าดิวอีกแล้ว แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเขินๆมากกว่า เอามือคลำตรงที่ดิวจูบแล้ว หัวใจผมวูบวาบยังไงไม่รู้ นี่ผมอ่อนไหวไปอีกแล้วเหรอเนี่ยะ ต้งอยู่ทีไหนอ่ะ ต้งผมด้วย ผมกลัวใจตัวเองจังเลย................

                    ------------  จบตอนที่ 24 ---------------[/color]

[fannan]

อ้ากกกกเชียร์ต้งอ่ะ



ดีขนาดนั้นไหงอี๊ถึงเหมือนปันใจให้ดิว




ไม่น้าาาาาาาาาาาา




รออ่านต่อไปค้าบบบบบ

[t2007]

อี้รักต้งนะ อย่ารักไอ้ดิว  :m16:มันเลว

[LoveNineTeen]

แฟนคลับดิวรายงานตัวครับผม


ใกล้สำเร็จแล้วลูกดิวของแม่หุ หุ

[imageriz]

ดิวน่ารักขึ้นเยอะนะ 

[PEAK]

อี้ หวั่นไหวกับดิวบ่อยจัง

ช่วงนี้แต่ละคนเด่นๆ แสนดีกันทั้งน้านนนนน  หนักใจแทนอี้เลย อิ อิ

ขอบคุณอเล็กซ์ครับ