ผมว่าดิวกับพ่อเหมือนกันเลย ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่กับคนข้างบนเพราะดูอคติเหลือเกิน(- -*)อ่านแล้วอารมณ์พุ่งเชียว แต่ิ่สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้คือคุณประวิทย์ขี้ขลาด ไม่กล้าเผชิญความจริง ไม่กล้าแม้แต่จะไขวาขว้าสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ทำทุกอย่างเพราะลูกของตนโดยที่ไม่สนใจความสุขส่วนตัว ทั้งๆที่ตนมีสิทธิ์จะเลือกความรู้สึกๆหลายอย่างเกิดขึ้นนะพอได้อ่านบทนี้ เพราะครอบครัวนี้กลายเป็นแก้วที่แตกเอามาประกอบกัน ซึ่งสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างเชื่อมกันได้ก็คงมีแค่ ดิว ลูกชายเดียว ที่พ่อกับแม่ต่างหวังจะทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด
จริงคุณประวิทย์น่าจะรู้นะว่าควรทำไงเพียงแต่ไม่กล้ายอมรับ เพราะสมัย"รักยังหวานชื่น"ของตนที่ไม่อาจให้สังคมยอมรับ ก็คงกลัวแหละว่าลูกชายจะเป็นแบบนั้น แต่ใึครจะรู้ว่าดิวได้ความกล้ามาจากน้าเนตรหรืออาจะเหมือนกับคุณอเนกตรงที่กล้ายอมรับว่าตนรักอี้แบบไม่อายใคร ซึ่งเป้นสิ่งเดียวที่คุณประวิทย์ไม่กล้าทำในสมัยก่อน
พูดถึงเรื่องน้าเนตรแล้วก้อน่าสงสารนะ เพราะสามีนอกใจ(แต่ไม่นอกกาย) มาตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันแม้กระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังไม่อาจตัดใจจากคนรักได้อยู่ น่าจะคิดบ้างนะว่าลูกตัวเองถ้าเกิดตกในสภาพตนจะเป็นไงแ่ย่จริง!! เพราะคุณประวิทย์ไม่ยอมเปิดใจแม้จะกับภรรยากับลูก เพียงแค่ อเนกที่ยอมให้รับรู้ทุกอย่างเห็นชัด
หลายๆเรื่องแต่ละฝ่ายคงเจ็บไปหมดแหละ เฮ้อ...แล้วก็ต้องถอนใจอยู่ดี เพราะคาดเดาอะไรไม่ได้ หวังเพียงแค่ อี้จะยอมอภัย เพราะถึงอย่างไร อี้ก็รักคนอื่นไม่ได้อยู่ดีแหละ ถึงปากจะบอกว่าเกลียดก็เถอะนะแต่จะอยู่ร่วมก็ไม่ได้อีก เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง จะบอกว่า เป็นผู้ชายที่มาเปลี่ยนทุกอย่างให้นายเอกมีความรู้สึกมากขึ้นและสุดท้ายก็ตายจากไปโดยที่นายเอกได้อยู่กับคนที่รักตนซึ่งในใจนายเอกก็ยังไม่อาจลืมคนที่ตายจากไปได้อยู่ดี แต่ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าจบแบบนี้ คงจะ failไปหลายวัน ภาวนาว่าอย่าให้อี้ต้องได้รับผลกระทบอะไรอีกเลยนะคนอ่านก็นั่งเกร็งจนขยำที่นอนขาดเป็นรูแล้ว(-.-*) เพราะนึกถึงสภาพอี้ที่ใกล้จะเป็นบ้าก็นะ... สาธุ
(แอบหวังเล็กๆว่า คุณดิวจะไม่เป็นอะไร แล้วคุณอี้จะไม่หักมุมกลายเป็นเบื้องหลังอะไรหลายๆอย่างนะ....)
สุดท้ายขอบคุณนิยายดีๆอีกครั้งครับแล้วจะปูเสื่อรออ่านตอนต่อไปนะฮะ