หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[subaru]

สงสารดิวเนอะ ตกลงอี้เลือกใครระหว่างดิวกะต้งลุ้นต่อไป

[Alexie333]

 




“ ไม่ได้เดือดร้อนเลยจ้ะ อี้อย่าคิดอย่างนั้นสิ ไม่เอานะลูก เรามันคนกันเอง อี้ก้อเหมือนลูกน้าคนนึง อะไรที่น้าทำได้ น้าทำทุกอย่างแหละจ้ะ รู้ไหมว่านี่ น้าก้ออาสาจะจัดการทุกอย่างเอง ถ้าไม่งั้นล่ะก้อ ต้งเองนั่นแหละ ที่จะลงมือจัดการเอง น้าเองไม่อยากจะคิดเลย ถึงสภาพของคนพวกนั้น ถ้าต้งได้ลงมือจริงๆ ฮึๆๆๆ ไม่เอานะจ้ะ อี้อย่าคิดมากนะลูก มันเป็นทางดีที่สุดแล้ว ที่พวกน้าได้ทำลงไป “ น้าปิ่นพูดด้วยความเอ็นดู

“ ไม่คิดมากไม่ได้หรอกครับ อี้รู้สึกว่า อี้นำความลำบากมาให้ต้งตลอดเวลาเลย แต่อี้ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี “

“ อี้จ้ะ อี้อย่าคิดอย่างนั้นเลย เพราะต้งเค้าก้อไม่ได้คิดอย่างนั้นเช่นกัน ต้งเค้ารักอี้มากเลยรู้ไหม เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้อี้มีความสุข และเค้าก้อยอมทำทุกอย่างเช่นกัน เพื่อให้อี้ปลอดภัย น้าเองก้อเช่นกัน ลูกน้ารักใคร น้าก้อรักด้วย  “ น้าปิ่นพูดแล้วเดินมากุมมือผมไว้ ผมรับรู้ถึงความอบอุ่นที่น้าปิ่นพยายามส่งมาถึงผมได้ ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาอีกครั้ง พวกเค้าช่วงดีกับผมนัก

   ถามความรู้สึกของผมตอนนั้น ว่า ตกลงผมจะเอายังไงต่อกับเรื่องนี้ดี ผมเองก้อยังสับสนอยู่ แต่อะไรหลายๆอย่างมันเริ่มชัดเจนขึ้น เลยทำให้ผมคล้ายๆ กับว่า จะตัดสินใจได้แล้วเหมือนกัน แต่ผมขอคิดทบทวนอะไรอีกหลายๆอย่างก่อนดีกว่า แล้วค่อยตัดสินใจอีกที เพราะว่าการตัดสินใจครั้งนี้ มันเป็นการเปลี่ยนชีวิตของผมไปเลยทีเดียว

   จากนั้นผมก้อเดินเล่น พูดคุยกับน้าปิ่นไปเรื่อยๆ แล้วสายๆหน่อย ผมก้อลาน้าปิ่นกลับไปทำงานที่ร้านอาหารของผมตามเดิม

   ช่วงเวลาหลังจากนั้น ต้งมักจะมารับผมไปนอนที่บ้านเค้าเป็นประจำทุกวัน ตั้งมักจะมารับผม เวลาหลังเลิกร้าน หรือถ้าวันไหนต้งไม่มีงาน ก้อจะมาช่วยผมที่ร้าน  จนวันนึง ผมได้ขอต้งไปรับจ๊อบ ทำงานโปรเจ็คนึง เพราะว่าผมเองก้อเบื่อ ที่ไม่ได้ไปทำงานที่ไหนเลย นอกจากร้านอาหาร ซึ่งกว่าต้งจะตกลงก้อนานเหมือนกัน และเค้าก้อเป็นคนหางานหาให้ผมเอง เวลาไปทำงาน ต้งก้อเป็นคนไปส่งผมถึงที่เลย จากนั้นต้งก้อไปทำงานของเค้า โดยที่ต้งสั่งให้คนงานของต้ง  2 คน ( ที่จริงแล้วของน้าปิ่นซะมากกว่า ) มาคอยดูแลผมอยู่ห่างๆ เพื่อรักษาความปลอดภัยของผม ผมเองก้อพออุ่นใจบ้าง อย่างน้อย ก้อยังมีคนมาคอยคุ้มกันให้

   งานที่ผมทำวันนี้ เป็นงาน แสดงสินค้า ของบริษัทๆนึง ผมเองทำหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยในงาน คอยแก้ไขเวลามีข้อผิดพลาดต่างๆ งานวันนี้ไม่ยากนัก เพราะว่าผมได้เตรียมงานกันมาแล้วเป็นอย่างดี ผมก้อทำงานไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาพัก ผมก้อมาทานอาหาร ตรงที่ๆเค้าจัดไว้ให้ โดยที่ผมให้คนงานของต้งไปหาอะไรทานกันก่อน แล้วค่อยกลับมาหาผมก้อได้ และถ้าผมมีอะไร ผมก้อจะโทรหาพวกเค้า ไม่ก้อจะเรียกให้คนแถวนั้นช่วย เพราะว่าที่ตรงนั้น มีแต่คนที่เคยทำงานกับต้งทั้งนั้น เลยวางใจได้

   ผมก้อนั่งทานข้าวไปเรื่อยๆ กับเพื่นอที่ทำงานด้วยกัน จนมีใครคนนึง เดินเข้ามาคุยกับผม .....เค้าดูแปลกไปมากๆ

“ สวัสดีอี้ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมครับ “ เค้าทักทายผม ใช่แล้ว ผมจำเค้าได้แล้ว

“ อ้าว เอ่ออออ พี่กรณ์ ว่า ว่าไงครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหม ส่วนอี้ สบายดีครับ “ ผมตอบกลับไปแบบงงๆเล็กน้อย เพราะจากสภาพที่พี่กรณ์เป็นอยู่ตอนนี้ คือ พี่เค้าดูโทรมมากๆ ผอมลงด้วย ถึงแม้หน้าตาจะเกลี้ยงเกลา ไม่มีหนวดเครา แต่ก้อยังดูอิดโรย อย่างเห็นได้ชัด อะไรทำให้เค้าเป็นอย่างนี้กันนะ

“ ก้อ จะว่าสบายดีไหม อย่างที่เห็นแหละ แค่อี้ดูแฮปปี้ดีแล้ว พี่ก้อสบายใจ “ พี่กรณ์พูดยิ้มๆ

“ อ้ออออ ครับๆ นั่งก่อนสิครับ แล้วค่อยคุยกัน “ ผมเชิญพี่เค้า แล้วพี่เค้าก้อนั่งลงตรงข้ามผม โดยที่เพื่อนร่วมงานก้อขนับที่ให้พี่เค้านั่ง

   เราก้อนั่งทักทายพูดคุยกันไปเล็กน้อย ไม่นานนัก เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ก้อขอตัวกันไปก่อน ส่วนผม ที่ตอนนี้ยังว่างอยู่ เลยขอนั่งคุยกับพี่กรณ์ไปพรางๆ และผมก้อรอให้คนงานของต้งกลับมาด้วย

“ อี้ครับ อี้ยังโกรธพี่อยู่รึเปล่า เกี่ยวกับเรื่อง เอ่อออ เรื่องที่มันเกิดขึ้นอ่ะ “ พี่กรณ์เอ่ยขึ้นมาตอนที่เพื่อนร่วมงานผมเดินไปแล้ว

“ ไม่นี่ครับ อี้ไม่เคยโกรธพี่เลย พี่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้มันอ่านไปเหอะ อี้ไม่เอามาใส่ใจหรอก “ ผมตอบไปตามความรู้สึกของผมจริงๆ

“ จริงเหรออี้ พี่ขอบคุณ ขอบคุณอี้มากๆเลยนะ ที่ไม่โกรธพี่เลย พี่ พี่ดีใจมากๆเลย “ พี่กรณ์พูดด้วยความดีใจอย่างมาก ค้าเลยเผลอ เอื้อมมามาจับมือผมไว้แน่น ผมเองก้อตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำอะไร แค่มองหน้าพี่เค้าไป เหมือนพี่เค้าจะรู้ตัว เลยปล่อยมือผม

“ พี่ เอ่อ พี่ลืมตัวไปนะ พี่ขอโทษ “ พี่กรณ์พูดแล้วก้มหน้า

“ ไม่เป็นไรครับ เอ่อออ แล้วนี่ พี่มาทำอะไรแถวนี้อ่ะครับ “ ผมถามไป

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 


ชีวิตวุ่นวาย

[win200]

อี้สู้ๆ

พี่กรณ์ท่าจะโทรมไปมากแหะ

แล้วป่านนี้ดิวเปนไงบ้างก็ไม่รู้ 

เรื่องวุ่นวายมากมาย



มาต่อนะคับคุนอเล็กซี่ เปงกำลังใจให้คับ

[maew189870]

พี่คับ
ผมเริ่มเหนื่อยแล้วอ่ะ
คิดไม่ออกว่าจะไปทางใหนแล้วอ่ะคับ
ทำไมมันวุ้นวายอย่างนี้อ่ะ
แต่ก็ชอบ
และคอยลุ้นอยู่ว่า  พี่อี้กับพี่ดิว  จะลงเอยกันแบบใหน
ขอให้จบแบบแฮปปี้...นะคับ

[Y2Y]

“ “ อี้จ้ะ อี้อย่าคิดอย่างนั้นเลย เพราะต้งเค้าก้อไม่ได้คิดอย่างนั้นเช่นกัน ต้งเค้ารักอี้มากเลยรู้ไหม เค้ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้อี้มีความสุข และเค้าก้อยอมทำทุกอย่างเช่นกัน เพื่อให้อี้ปลอดภัย น้าเองก้อเช่นกัน ลูกน้ารักใคร น้าก้อรักด้วย  “ น้าปิ่นพูดแล้วเดินมากุมมือผมไว้ ผมรับรู้ถึงความอบอุ่นที่น้าปิ่นพยายามส่งมาถึงผมได้ ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาอีกครั้ง พวกเค้าช่วงดีกับผมนัก

เค้าเชียร์อี้สุดใจขาดดิ้น

[ToRMoR]

เออไปๆมาๆชักจะเริ่มตุๆ เดี๋ยงต้งจะกลายเป็นคนชั่วรึเปล่านิ๊ โอ๊ยไม่อยากคิด

[DWBY]

ท่าทางอี้เลือกต้งแล้วแหละ
ดิวมันหายไปไหนนะ
ไม่ค่อยจะโผล่มาเลย

[Alexie333]

 









“ อี้ครับ อี้ยังโกรธพี่อยู่รึเปล่า เกี่ยวกับเรื่อง เอ่อออ เรื่องที่มันเกิดขึ้นอ่ะ “ พี่กรณ์เอ่ยขึ้นมาตอนที่เพื่อนร่วมงานผมเดินไปแล้ว

“ ไม่นี่ครับ อี้ไม่เคยโกรธพี่เลย พี่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา เรื่องมันผ่านไปแล้ว ให้มันอ่านไปเหอะ อี้ไม่เอามาใส่ใจหรอก “ ผมตอบไปตามความรู้สึกของผมจริงๆ

“ จริงเหรออี้ พี่ขอบคุณ ขอบคุณอี้มากๆเลยนะ ที่ไม่โกรธพี่เลย พี่ พี่ดีใจมากๆเลย “ พี่กรณ์พูดด้วยความดีใจอย่างมาก ค้าเลยเผลอ เอื้อมมามาจับมือผมไว้แน่น ผมเองก้อตกใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำอะไร แค่มองหน้าพี่เค้าไป เหมือนพี่เค้าจะรู้ตัว เลยปล่อยมือผม

“ พี่ เอ่อ พี่ลืมตัวไปนะ พี่ขอโทษ “ พี่กรณ์พูดแล้วก้มหน้า

“ ไม่เป็นไรครับ เอ่อออ แล้วนี่ พี่มาทำอะไรแถวนี้อ่ะครับ “ ผมถามไป

“ พอดี พี่มาต้องมาดูงานที่นี่อ่ะ แต่เดี๋ยวต้องไปทำงานที่อื่นต่อ พอดีว่าจะลงมาทานข้าว เลยเห็นอี้ เลยเข้ามาทัก ตอนแรก พี่ก้อไม่คิดว่าอี้จะคุยกับพี่หรอกนะ แต่ก้อนะ ผิดคลาด อี้คุยกับพี่ และไม่โกรธพี่ด้วย แฮะ “

“ เอาน่า อย่าคิดมากเลยพี่ แล้วนี่ ถึงขนาดต้องมาดูงานเองเลยเหรอ แสดงว่างานเยอะมากเลยใช่ไหมเนี่ยะ แล้วไม่มีใครช่วยเลยเหรอครับ แล้วอย่างนี้ จะเอาเวลาที่ไหนพักผ่อนล่ะเนี่ยะ “ ผมถามไปด้วยความเป็นห่วง

“ ก้อ ไงดีล่ะ พี่ไม่มีคนช่วยหรอก ใครมันจะมาทนทำงานหนักๆอย่างนี้ได้อีกล่ะ หลังจาก เอ่ออออ อี้ไม่อยู่นะ พี่ก้อไม่ได้ใหใครมาทำแทนหรอก เพราะงานพวกนี้ มันต้องการคนที่รู้งานจริงๆ ถึงจะทำได้ พี่เลยต้องทำเองทั้งหมด “

“ อืมมมม ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ น่าสงสารจัง แล้วดูตัวพี่สิ ผอมลงมากเลยนะเนี่ยะ แล้วยังดูไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อนด้วย หาเวลาพักบ้างนะ เดี๋ยวจะไม่ไหวเอา “

“ ไม่ได้หรอก ช่วงนี้งานมันเข้าเยอะมาก พี่เองก้อไม่อยากที่ปฏิเสธไปอ่ะ ไม่ทำช่วงนี้ จะไปทำช่วงไหนล่ะ จริงไหม “

“ จะว่าไป อี้ก้ออยากช่วยงานพี่เหมือนเดิมนะ แต่ติดอยู่ที่ว่า เอ่อออ ยังไงดี ช่วงนี้ ต้งเค้าไม่ค่อยปล่อยอี้ไปทำงานที่ไหนเลย พี่กรณ์เข้าใจ สถานการณ์ดีใช่ไหมครับ “

“ เข้าใจสิ พี่เข้าใจดี ไอ้ต้ง มันคงไม่ยอมให้อี้มาทำงานกับพี่อีกหรอก แต่พี่เข้าใจมันดีนะ มันคงรัก และเป็นห่วงอี้มากๆเลย “

   ผมนั่งคิดอยู่พักนึงว่า ถ้าทุกอย่างมันเรียบร้อยดีแล้ว และไม่มีปัญหาอะไรตามมาอีก ผมอาจจะขอต้งไปทำงานช่วยพี่กรณ์ตามเดิม และผมอาจจะกลับไปทำงานที่ บริษัทโมเดลลิ่งอีกด้วย เพราะนี่ผมไม่ได้ไปทำงานกับทางนั้นหลายเดือนแล้ว แต่เค้าก้อยังไม่ให้ผมออก ยังโทรมาตามผมไปทำงานเสมอ และยังให้เงินเดือนทุกเดือนๆ ทำให้ผมเกรงใจเค้ายิ่งนัก และผมก้อกะว่า จะคุยกับต้งเรื่องนี้ และเรื่องไปทำงานกับพี่กรณ์ด้วย เร็วๆนี้

“ เอางี้ไหมพี่กรณ์ ไว้ทุกอย่างมันลงตัวแล้ว อี้อาจจะขอต้งไปทำงานกับพี่อีกครั้งนึง เพราะว่าตอนนี้ อี้ก้อเบื่อๆอ่ะ ไม่ค่อยได้ไปไหนเลย อยู่แต่ร้านอาหารกับบ้านต้ง ถ้าไม่นานเกินไป พี่รอได้ใช่ไหมครับ “

“ มันจะยอมเหรอ ไอ้ต้งอ่ะ มันจะมาแหกอกพี่เอานะสิ พี่ยิ่งเป็นคน เอ่อออ เคยมีประวัติไม่ดีด้วยอ่า “ พี่กรณ์พูดเหมือนไม่มั่นใจ

“ ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก อี้รับรองว่า ถ้าอะไรๆมันดีขึ้นแล้ว อี้จะลองพูดให้นะ พี่กรณ์วางใจได้ “

“ ขอบคุณอี้มากนะ ที่อยากจะช่วยพี่ พี่ซึ้งใจจริงๆ “ พี่กรณ์พูดยิ้มๆ

“ ไม่มีปัญหาครับ ยินดีเสมอ “ ผมรับคำไป

“ งั้นพี่ไม่กวนอี้แล้ว อี้ไปทำงานเหอะนะ แล้วพี่ก้อจะไปทำงานที่อื่นแล้ว ไว้ยังไง เราเจอกันอีกทีว่ะ พี่อยากไปหาอี้ที่ร้านนะ แต่กลัวไอ้ต้งมันไล่ตะเพิดออกมาอ่ะ ไว้ยังไงคุยกันนะครับ “ พี่กรณ์พูดตาละห้อย

“ ครับๆๆ ไว้ยังไงค่อยว่ากัน แล้วอี้จะคุยกับต้งให้นะ “

   จากนั้นผมก้อลุกขึ้น จะเดินไปทำงานต่อ พี่กรณืก้อลุกขึ้นเช่นกัน แต่จู่ๆพี่กรณ์ก้อพูดขึ้นอีก

“ เอ่อออออ อี้ พี่ได้ข่าวมาว่า อี้เพิ่งไปมีเรื่องกับ กับ หลิง หลิง และพ่อของเค้ามาเหรอ “

“ อืม ใช่ครับ มีอะไรเหรอ “

“ ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ “ พี่กรร์ถามเหมือนมีอะไรในใจ

“ ก้อดีนี่ครับ ทางต้งเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว พี่กรณ์มีอะไรหรือเปล่า “ ผมเริมสงสัยอีกแล้ว

“ พี่เองก้อไม่แน่ใจนะว่าจะยังไง ทางฝ่ายพ่อของหลิงอ่ะ พี่ว่าเค้าคงจะหยุดแล้วล่ะ แต่ลูกสาวเค้า พี่ไม่แน่ใจ ผู้หญิงคนนี้ ไม่ยอมอะไรง่ายๆหรอกนะ พี่อยากให้อี้ ระวังตัวไว้ด้วยนะ “

“ อืมมมมม ขอบคุณพี่กรณ์มากที่เตือนอี้ อี้จะระวังตัวนะครับ แล้วพี่ไม่ต้องห่วงนะครับ ช่วงนี้ ต้งเค้าจะส่งคนมาช่วยดูแลอี้อีกทีนึง คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร ยังไงก้อขอบคุณมากๆนะครับ ที่เป็นห่วง “

“ เออ ใช่สิ พี่ลืมไป ต้งมันคงดูแลอี้อย่างดี ไม่เอาล่ะ พี่ไม่กวนเราแล้ว ไว้เจอกันนะครับ นั่น คนของไอ้ต้งคงมาแล้ว บายครับ “

   ว่าแล้วพี่กรณ์ก้อเดินจากผม ส่วนผมก้อเดินไปหาคนงานของต้ง แล้วเดินกลับเข้าไปทำงานของผมตามปกติ พองานผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว พี่คนงานของต้งก้อพาผมไปส่งผมที่ร้านอาหารของผม จากนั้นดึกๆ ต้งก้อตามมาหาผมที่ร้าน และรับผมกลับบ้านกับเค้า

   ชีวิตผมช่วงนี้ ผมยอมรับว่าผมสบายใจขึ้นมากๆ แม้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะตัดสินใจอยู่นี่ มันจะยังดูไม่ชัดเจนเท่าไหร่ก้อตาม แต่อย่างน้อย ชีวิตผมมันก้อดูปลอดภัยจากเรื่องร้ายๆมากขึ้น แม้ว่า บางที ผมจะรู้สึกอึดอัดอยู่ไม่น้อยเช่นกัน กับการรักษาความปลอดภัยทุกทาง ที่ต้งเค้ามอบให้กับผมอย่างที่ผมเองก้อไม่(ค่อยจะ)เต็มใจนัก

   ผมรู้สึกว่า นี่มันไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการเท่าไหร่นัก ผมรักอิสระ รักมาตั้งแต่เด็กๆ ทางบ้านผม พ่อแม่ผม ไม่เคยขวางกั้น หรือกีดกันเวลาที่ผมอยากจะทำอะไร เค้ามักจะสนับสนุนเสมอ แต่ครั้งนี้ ชีวิตผมเหมือนถูกขีดเส้นให้เดิน ผมไม่ได้ทำงาน ที่ผมอยากจะทำนัก ( ใช่อยู่ ความใฝ่ฝันของผม คือ การทำร้านอาหาร แต่ ผมอยากทำงานมากกว่านี้ ) ผมไม่ได้ไป ในที่ๆผมอยากจะไป แต่เมื่อลองมาคิดๆดูแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ ที่มีคนมากำหนดให้ผม มันดีต่อชีวิต และความปลอดภัยของผมทั้งนั้น แล้วอย่างนี้หรือ ผมจะกล้าที่จะปฏิเสธออกไป ทั้งๆที่คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อผม เค้าไม่เคยได้รับอะไรตอบแทนจาการกระทำครั้งนี้เลย

   ชีวิตผม มันเรียกได้ว่า แทบจะราบเรียบ จนอยู่มาวันนึง มีคนมาหาผมที่ร้านอาหารของผม วันนั้นก้อเป็นวันปกติทั่วไป แต่ที่ไม่ปกติคือ แขกที่มาหาผมนั่นเอง เค้านั่งรอผมอยู่ ที่โต๊ะมุมด้านในของร้าน ผมเดินไปหาเค้า พอผมเห็นหน้าเค้า แอบตกใจเล็กน้อย เค้าคงจะดูอาการผมออก เลยยืนขึ้น แล้วพูดกับผม

[beernp]

รออ่านนะครับ

[jokirito]

   ใครมาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา














แบบเน้เป็นใครก็ต้องอึดอัดอยู่แล้ว  แล้วยิ่งอี้เป็นพวกขี้เกรงใจแบบนี้อีก    เซ็งและหน่ายจิต

[win200]

 

ใครอ่ะพี่อเล็กซี่ ดิว พ่อดิว แม่ดิว หลิงหลิง พ่อหลิง แม่หลิง ใครเอ่ย


มาต่อน้าคับ

[CYPINUS]

  เมื่อไหร่อี้จะมีความสุขจริงๆซะที

[Loidelohm]

ใครจะมาก้อช่าง ไม่อยากเดา รออ่านดีก่า
รู้อย่างเดียวว่า รอดิว
พระเอกของเค้า
และ  เอ่อ...........อ...............................อ...................................อ
เพื่อนๆจะว่าไรป่าว ถ้าเค้าจะบอกว่า อิมเมจดิวของเค้าในชีวิตจริง คือ สงกรานต์ เตชะณรงค์ อ่ะ
เพราะคนนี้โดนจริงนะๆ
คนอื่นว่าไงบ้างอ่ะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 

ค้าง

ค้างตลอด

[DWBY]

ใครมาอ่าาาาาา








 

[maew189870]

ผมตอบให้ว่าใคร
...อิอิ

พี่ดิวคับผม
พี่ดิวมาขอคืนดีกับพี่อี้แล้ว   ฮ่า ฮ่า ฮ่า   

ชอบ
ชอบ
ชอบ

 

[broke-back]

อี้....

ไม่รักแต่ให้เค้ามีความหวัง  ต้ง

ไม่อภัยแต่ใจไม่เล่นด้วย  ดิว


ขอบคุณครับ อเล็กซี่

[LoFT]

ใครๆๆๆๆๆ


รอลุ้นต่อนะครับ

[Alexie333]

 






   ผมรู้สึกว่า นี่มันไม่ใช่ชีวิตที่ผมต้องการเท่าไหร่นัก ผมรักอิสระ รักมาตั้งแต่เด็กๆ ทางบ้านผม พ่อแม่ผม ไม่เคยขวางกั้น หรือกีดกันเวลาที่ผมอยากจะทำอะไร เค้ามักจะสนับสนุนเสมอ แต่ครั้งนี้ ชีวิตผมเหมือนถูกขีดเส้นให้เดิน ผมไม่ได้ทำงาน ที่ผมอยากจะทำนัก ( ใช่อยู่ ความใฝ่ฝันของผม คือ การทำร้านอาหาร แต่ ผมอยากทำงานมากกว่านี้ ) ผมไม่ได้ไป ในที่ๆผมอยากจะไป แต่เมื่อลองมาคิดๆดูแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ ที่มีคนมากำหนดให้ผม มันดีต่อชีวิต และความปลอดภัยของผมทั้งนั้น แล้วอย่างนี้หรือ ผมจะกล้าที่จะปฏิเสธออกไป ทั้งๆที่คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อผม เค้าไม่เคยได้รับอะไรตอบแทนจาการกระทำครั้งนี้เลย

   ชีวิตผม มันเรียกได้ว่า แทบจะราบเรียบ จนอยู่มาวันนึง มีคนมาหาผมที่ร้านอาหารของผม วันนั้นก้อเป็นวันปกติทั่วไป แต่ที่ไม่ปกติคือ แขกที่มาหาผมนั่นเอง เค้านั่งรอผมอยู่ ที่โต๊ะมุมด้านในของร้าน ผมเดินไปหาเค้า พอผมเห็นหน้าเค้า แอบตกใจเล็กน้อย เค้าคงจะดูอาการผมออก เลยยืนขึ้น แล้วพูดกับผม

“ อี้นั่งก่อนสิจ้ะ แม่ เอ่ออออ ไม่ใช่สิ น้ามีเรื่องอยากจะคุยกับหนูสักหน่อย จะได้ไหม “ เสียงผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน จนผมยากที่จะปฏิเสธคำชวนของเธอได้ ผมเลยนั่งลงที่โต๊ะด้านตรงข้ามของเธอ

“ ดื่มอะไรไหมจ้ะ เดี๋ยวน่าจะสั่งให้ “ เค้ายังคงพูดกับผมอย่างอ่อนโยนอีก

“ ไม่เป็นไรครับ ผมเรียบร้อยแล้วครับ “ ผมตอบไปอย่างสุภาพเช่นกัน

“ เอออออ ใช่สินะ นี่มันร้านของเธอเองนี่ อืมมมมม เอาไงดี น้าขอเริ่มเลยแล้วกันนะ หนูคงรู้ใช่ไหมจ้ะ ว่าน้าจะพูดเรื่องอะไร “ ผู้หญิงคนนั้น ถามหยั่งเชิง

“ ผมเองก้อไม่แน่ใจนัก ว่าที่น้าเนตรจะพูดนั้น มันเกี่ยวข้องโดยตรงกับผมไหม เอาเป็นว่าผมไม่เดาดีกว่า น้าเนตรมีอะไรก้อพูดมาเลยครับ ผมยินดีรับฟัง แต่ไม่ได้หมายความว่า ผมจะเชื่อ ในสิ่งที่คุณน้าพูดนะครับ “

   ใช่แล้วครับ ผู้หญิงคนที่พูดกับผมอยู่นี่ คือน้าเนตร แม่ของไอ้ดิวนั่นเอง มันก้อจริงอยู่ที่ผมรู้ว่า วันนี้เค้าจะมาพูดเรื่องออะไร แต่ผมก้อไม่ใช่ว่าจะอยากคุยนัก หรือถ้าจะให้ผมไล่น้าเนตรไป มันก้อจะเป็นการเสียมารยาทอย่างรุนแรง อย่างน้อย น้าเนตรก้อเคยมีบุญคุณกับผม และเคยดีกับผมมากๆ แล้วเรื่องระหว่างผม กับ ลูกชายของเค้า เค้าก้อไม่ได้มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วยเลย แต่ผมเอง มันก้ออดไม่ได้ ที่จะแสดงอาการเฉยชาใส่เค้า นี่แหละ ข้อเสียของผม

“ น้าคงไม่อาจจะขอร้องให้อี้ ยกโทษ ในสิ่งเลวๆ ที่ลูกชายน้าได้ทำลงไปหรอกนะ เพราะว่ามันเลวร้าย เกินกว่าที่ใครจะรับได้ และ สามารถที่จะให้อภัยและลืมมันได้ แต่ที่น้ามาวันนี้ น้ามีเรื่องจริง อยากจะเล่าให้หนูฟังว่า แท้ที่จริงแล้ว เรื่องมันเกิดจากอะไรกันแน่ ไม่ทราบว่าหนูพอจะมีเวลาไหมจ้ะ ที่จะฟังเรื่องนี้ “

“ มีสิครับ น้าเนตรเล่ามาได้เลย ผมนั่งฟังอยู่ตรงนี้แล้ว เชิญเลยครับ “ ผมพูดไปอย่างสุภาพ ที่แฝงไปด้วยความเย็นชา อย่างที่ใครๆก้อรู้สึกได้ น้าเนตรดูจะรับรู้ถึงความรู้สึกนั้น เค้าน้าเสียไปเล็กน้อย แต่ก้อพูดต่อ

“ คืออย่างนี้จ้ะ น้าอยากจะรบกวนหนูนิดนึงคือ น้าไม่อยากจะพูดในสถานที่แบบนี้ ถ้าไม่ลำบากมาก หนูจะพอมีเวลา ไปนั่งรถเล่นกับน้าสักพักได้ไหมจ้ะ น้ารบกวนเวลาหนูไม่นานหรอก น้าอยากได้ความเป้ฯส่วนตัวนิดนึง คือ ถ้าเราจะพูดเรื่องนี้กันในที่นี้แล้ว น้าว่ามันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่นัก “

   ผมนั่งคิดอยู่พักนึง เพราะว่า ในใจผมเองตอนนั้นก้ออยากจะฟังอยู่ไม่น้อย ว่าน้าเนตรจะมาพูดอะไร แต่ ผมคงไปไหนไม่ได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากต้ง แล้วผมควรจะทำยังไงดี...........

“ ผมอยากไปนะครับ แต่..... ผมคงไปไม่ได้ “ ผมตอบไปอย่างลำบากใจ

“ น้ารู้จะว่าทำไม เรื่องต้งใช่ไหมจ้ะ ไม่ต้องห่วงนะ น้าบอกปิ่นแล้ว ว่าวันนี้น้าจะมาหาอี้ ตอนแรกเค้าก้อไม่ค่อยยอมเท่าไหร่หรอก แต่น้าก้ออ้อนวอนจนได้ แล้วนี่ น้าปิ่นเค้าก้อจะบอกกับต้งไปว่า วันนี้ น้ามารับอี้ไปช่วยแต่งหน้าให้น้างานนึง ซึ่งใช้เวลาไม่นานนัก และนี่ ต้งเค้าคงจะรู้จากแม่เค้าแล้วล่ะ ถ้าอย่างนี้แล้ว อี้จะตกลงไปกับน้าได้ไหมล่ะ “

   ผมคิดอยู่ครู่นึง เลยตอบกลับไป

“ งั้นผมขอโทรบอกต้งหน่อยน่ะครับ “ ผมต้องการความแน่ใจก่อน เดี๋ยวจะมีปัญหากับต้งตามมาทีหลัง

“ ได้สิจ้ะ ตามสบายเลย “

[angle]

    นี่แน่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ  มั้ยคุณ alexie333  ใจร้ายอ่ะ  ค้างอย่างแรง

เอ่อท่าทางจะพลิกแฮะเรื่องนี้

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 

[maew189870]

อิอิ

ใช่แน่ๆ    แม่พี่ดิวมาคุ้ยให้แล้ว
เย้
เย้
เย้
สุดท้ายพี่อี้ก็จะกลับมารักพี่ดิวอีกแล้วคับ
ดีใจ
ดีใจ
ดีใจ

[jokirito]

ู^
^
^
เห็นอาการน้องข้างบนแล้ว ผมขอหลบให้น้องเค้าดีกว่าแฮะ ผมคลั่งไม่ออกเลยงิ

[beernp]

รออ่านนะครับ

[subaru]

แม่ดิวจะมีพูดเรื่องอะไรอีกเนี่ย รอฟัง ๆ

[andy_kwan]

ให้แม่มาขอ     อิอิ

ขอคืนดีกับอี้   ร้ายกาจนะเจ้าดิว

[Alexie333]

 



ขอสอบถามนิดนึงนะครับ อันนนี้ขอจริงจังนิดนึง

แต่ก่อนอื่น ขอขอบคุณ กำลังใจจากทุกคนนะครับ

ที่มีให้ผมเสมอมา ผมซาบซึ้งมาก

แต่ผมสังเกตุมาว่า ช่วงหลังๆมานี้

นิยายของผม อาจจะทำให้หลายๆคนรำคาญใจ

เนื่องจากพล็อตเรื่อง มันจะซับซ้อนวุ่นวาย มากมายหลายอย่าง

และผมขอบอกว่า มันยังไม่หมดลงแค่นี้ และอาจจะประมาณ 3 เดือน เรื่องถึงจะจบ




ผมเลยมาคิดได้ว่า เผื่อจะมีคนเบื่อที่จะอ่านอะไรซับซ้อน และต้องการการสรุปของเรื่องเลย
ผมมีทางเลือกให้ 2 ทางครับ


1.หลังจากจบตอนนี้แล้ว ผมจะข้ามเรื่องที่มีหลังจากตอนนี้ไป จนถึคงบทก่อนบทสรุป
  ซึ่งถ้าผมข้ามไปขนาดนั้น อาจจะใช้เวลาไม่ถึงเดือนในการสรุป และถ้าใคร ที่ต้องการ
  อ่านส่วนที่ผมข้ามผม ก้อ PM มาบอกผมได้ ผมยินดีจะส่งให้อ่านเสมอๆ แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ
  ว่าจะไม่รู้เรื่อง เพราะว่ามีนจะเป็นเรื่องราที่พอจะเดาๆกันได้ และต่อเนื่องกัน ( อาจจะมีหักมุมบ้าง )


2.คือ ผมจะลงเรื่องตามปกติ ตามที่ตั้งใจไว้ เพราะว่า ใจผมเองก้อไม่อยากตัดส่วนไหนทิ้งเลย
   มันมีผลต่อเรื่องราวทั้งหมด แต่ทุกๆท่าน อาจจะต้องทนรำคาญหน่อยนะครับ อาจจะไม่ถูกใจไปซะทุกคน
  แต่มันก้อสมบูรณ์แบบ



ถ้ายังไง ไม่รบกวนมาก รบกวนโหวตให้หน่อยนะครับ จะเป้ฯพระคุณอย่างยิ่ง
การโหวตครั้งนี้ ผมทำเพื่อความรู้สึกของทุกคนนะครับ อย่าคติดเป็นอื่นไกล

รักทุกคนเสมอมา และจะรักตลอดไป

 


Alexie333

[beernp]

เอาแบบที่ 2 แต่ให้ลงบ่อยๆอย่าให้ขาดช่วงครับ

[CYPINUS]

แบบที่ 2 ครับ ขอให้ลงบ่อยๆ และ ยาวๆ ครับ 

กลัวตอนหักมุมจริงๆ