หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[andy_kwan]

สงสัยจะเป็นคู่ชีวิตกันจริงๆ   อี้หนีดิวไม่พ้นหรอก   อิอิ

[kny]

 

[LingNERD*]

ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Simply Blue]

สงสัยดิวเป็นคู่เวรคู่กรรมของอี้  มาแต่ละทีไม่เคยเป็นเรื่องดีเลย  คู่นี้ท่าได้อยู่ด้วยกัน ชีวิตนี้คงหาความสงบสุขไม่ได้.....

[i_lost in..]

คู่เวรคู่กรรม

คู่แท้

คู่อาฆาต

ยังไงก็คู่กันล่ะ


แต่ก็ชอบต้งด้วย  โอ๊ย เชียร์ทั้งสองคนค่ะ

[kunkai]

คู่กันแล้วไม่แคล้วคลาด
เอาใจช่วยทุกคนค้าบ

[Alexie333]

อยากลงต่อนะ แต่ไม่รู้จะเอาที่ไหนมาให้อ่าน เจ้าของเรื่องก็ปั่นไม่ทัน เฮ้ออออออออ

[LingNERD*]

 

[Alexie333]

 


นี่คือ บทล่าสุด ที่เจ้าของเรื่องเขียนมาให้ผม

แลกกับการโดนด่า สารพัด ( ที่ผมสมควรโดน )

เชิญอ่านได้เลยครับ


---------------------------------------------------------------------






 





“ เฮ้ยยยย ไอ้ดิว แกจะทำอะไรอี้อ่ะ ปล่อยน่ะเว๊ย พยาบาล ใครก้อได้ เรียก รปภ.มาที มีคนร้าย มาที่นี่เดี๋ยวนี้เลย “

   ผมไม่รู้ว่าต้งโผล่มาตอนไหน แต่ต้งดูจะตกใจมาก ตะโกนเรียกคนให้มาช่วยใหญ่ แล้วจากนั้นต้งก้อกรูเข้ามาผมที่โดนไอ้ดิวกอดไว้อยู่ ต้งพยายามอย่างมากที่จะดึงไอ้ดิวออกมาจากตัวผม แต่ไอ้ดิวมันกอดผมไว้แน่น

“ ไอ้ดิว แกปล่อยอี้นะ ปล่อยน่ะเว๊ย อย่าทำอะไรอี้ ชั้นบอกให้ปล่อยไง “ ต้งทั้งดึงทั้งฉุด แต่ก้อไม่สำเร็จ

“ ไม่ไอ้ต้ง ชั้นจะมาหาอี้ ชั้นรักอี้คนเดียว ชั้นสำนึกผิดแล้ว ให้ชั้นได้อยู่ใกล้ๆอี้นะ ฮือๆๆๆ “ ไอ้ดิวร้องอ้อนวอนกับต้งใหญ่เลย

“ แกมาสำนึกอะไรตอนนี้ ไอ้เลว แกปล่อยอี้นะเว๊ยยยย “ ต้งทั้งทุบ ทั้งตี ทั้งฉุดไอ้ดิวให้มันออกจากผม

   จนในที่สุด ก้อมีบุรุษพยาบาล และ รปภ วิ่งเข้ามาในห้อง แล้วก้อกรูเข้าแยกไอ้ดิวออกจากผม ผมเอวก้อได้แต่ร้องไห้ โวยวาย ด้วยความกลัวสุดๆ สติผมแทบจะหลุดออกไปแล้ว ( เหตุการณ์ตอนนี้ผมจำได้ลางๆ แต่คนอยู่ในเหตุการณ์เค้าเล่าให้ฟังอีกที ) ทุกคนช่วยกันดึวงไอ้ดิวออก แต่มันยากมาก ไอ้ดิวทั้งร้องไห้ ทั้งอ้อนวอนต่างๆนานา จนในที่สุด รปภ ก้อแยกไอ้ดิวออกจากผมได้ อย่างทุลักทุเลสุดๆ

“ ม่ายยยยยย อย่าแยกผมออกมา ผมจะอยู่กับแฟนของผม ผมรักเค้า ปล่อยผมนะ ปล่อยผม ฮือๆๆๆ “ ไอ้ดิวร้องไห้ฟูมฟายใหญ่ ทั้งยังพูดจาเพ้อเจ้อมากมาย ตัวก้อพยายามดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของ รปภ และบุรุษพยาบาลอีกหลายคนที่จับมันไว้อย่างแน่นหนา

“ คุณ รปภ ครับ ลากมันออกไปเลยครับ ไอ้นี้มันตัวอันตราย มันนั่นแหละ ที่ทำร้ายอี้ ลากมันออกไปเลยครับ แล้วอย่าให้มันเข้ามาในนี้ได้อีกนะครับ บอกกับทุกๆคนด้วยนะครับ ไอ้นี่มันเป็นคนร้าย “ ต้งตะโกนบอกกับ รปภ ไป

“ แล้วคุณจะให้ผมแจ้งตำรวจไหม ข้อหาทำร้ายร่างกาย เอาอย่างนั้นเลยไหมครับ “ รปภ คนหนึ่งพูดขึ้น ต้งหยุดคิดนิดนึง ขณะที่เองผมก้อพยายามควบคุมสติตัวเองอยู่ แต่ก้อยังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของต้ง ส่วนไอ้ดิว สภาพมันตอนนี้ ดูไม่ได้เลยจริงๆ ทั้ง รปภ และบุรุษพยาบาลหลายคนพยายามอย่างยิ่งที่จะขึงตัวมันไว้ ส่วนมันก้อดิ้นสุดใจ ทั้งร้องไห้ ทั้งโวยวาย จนมีคนเอาอะไรมาปิดปากมันไว้ เพื่อไม่ให้มันโวยวายมากไปกว่านี้ เดี๋ยวคนอื่นจะตกใจเอา

“ ไม่เป็นไรครับ แค่เอามันไปโยนทิ้งไกลๆ แล้วบอกกับทุกคนว่า ไม่ให้มันมาที่นี่อีกก้อพอ ไม่อย่างนั้น ผมจะฟ้องโรงพยาบาลของพวกคุณ ที่บกพร่องต่อหน้าที่ ทำให้คนร้ายขึ้นมาทำร้ายเพื่อนของผม จากนั้น ทำตามที่ผมบอก แค่นั้นก้อพอ เอามันไปได้แล้ว “ ต้งพูดเสียงเฉียบจนพวกเค้าหน้าหงอไป แล้วก้อรีบทั้งลาก ทั้งแบกไอ้ดิวออกไปจากห้อง

   ส่วนผม ผมมองไปที่หน้าไอ้ดิวก่อนที่มันจะลับตาไป ผมเห็นสีหน้ามัน เหมือนคนจะขาดใจตายให้ได้ มันเหมือน เหมือนตอนที่ผมโดน โดนมันทำอย่างนั้นกับผมครั้งแรก ใช่เลย ความรู้สึกนั้น แววตาของผมคงไม่ต่างจากมันมาก ใช่เลย แล้ว แล้วสติของผมมันก้อแตกกระจาย
ผมกรีดร้องออกมาเสียงดัง เหมือนคนไร้สติ ผมร้องไห้ เหมือนคนบ้าที่ฟูมฟาย ส่วนต้ง ที่เห็นดังนั้น ก้อกอดผมแน่นขึ้น แต่สติผมไม่อยู่แล้ว ผมรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครมาเข้าใกล้ผมอีก ผมกลัว กลัวมาก ช่วยด้วย ผมอยากหนีไปจากที่นี่ ผมจึงพยายามที่จะดิ้นหนีจากอ้อมกอดของต้งสุดชีวิต ผมกลัว ทุกสิ่งตอนนี้ มันทำให้ผมกลัวไปหมด ผมร้องไห้เหมือนคนใจจะขาด ผมไม่อยากอยู่แล้ว ช่วยด้วยยยยยยยย

    ผมรู้สึกว่า ตัวเอง กำลังยืนอยู่บนหน้าผาที่สูงชันมากๆ ข้างล่างเป็นเหวลึก ที่ผมไม่อาจจะคาดคะเนถึงความลุกของมันได้ ผมรู้สึกกลัว ผมรู้สึกหนาว ผมยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางผมที่พัดกระพืออย่างรุนแรง จนตัวผมแทบยืนไม่ไหว ผมพยายามประคองตัวเองให้มัน จากนั้น ผมก้อมองหา เผื่อจะมีใครสักคน ยืนอยู่แถวๆนี้ มาช่วยผมออกไปจากตรงนี้ แต่ทำไม ทำไมผมรู้สึกเหมือนว่า ขาผมมันไม่มีแรงเดินออกไปจากตรงนี้เลยนะ ผมกลัวมาก มีใครอยู่แถวนี้ไหม

   แต่แล้ว ก้อมีเหมือนลมพายุถาโถมพัดเข้าใส่ตัวผมอย่างรุนแรง จนผมต้านทานตัวเองไม่อยู่ เลยพลัดตกลงไปในหุบเขา แต่โชคดี โชคดีเหลือเกินที่มือผมคว้าแง่งหินเอาไว้ได้ ทำให้ผมไม่ตกลงไปในผานั้น จากนั้น ผมพยายาม พยายามที่จะปีนขึ้นไปบนหน้าผาอีกครั้ง ตอนนั้น ตอนนั้นผมรู้สึกกลัวตายอย่างมาก แต่แล้ว จู่ๆก้อมีมือนึงมาจับมือผมไว้ ตอนนั้นผม ผมดีใจมากๆ ที่มีคนมาช่วยผมแล้ว แล้วเค้าคนนั้นก้อพยายามดึงตัวผมขึ้นไปอย่างทุลักทุเล

   พอผมใกล้จะได้ขึ้นไปบนหน้าผานั้นแล้ว ผมก้อหันไปมองหน้าเค้า ไม่น่ะ !!!! ต้องไม่ใช่ ต้องไม่ใช่ไอ้ดิว ไอ้ดิว ไอ้คนที่มันทำลายชีวิตผมด้วยน้ำมือของมันเอง ช่วยด้วย ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากมือของมัน พลันผมก้อหันไปเห็นสายตาของมัน สายตาของมันน่ากลัวมาก มันเหมือนกับยิ้มเยาะผม ที่ตอนนี้ชีวิตผมอยู่ในกำมือของมัน ส่วนข้างหลังของมัน ผมก้อเห็นพ่อของมัน ยืนอยู่ กับ หลิง หลิง ทุกคนทำสีหน้าเยาะเย้ยใส่ผม แล้วไอ้ดิวก้อหัวเราะขึ้น จากนั้น ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังก้อหัวเราะตาม ผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้อง ได้แต่ร้องออกมา ช่วยด้วยยยยย แล้วก้อดิ้น ใครก้อได้ช่วยผมที คนพวกนี้มันจะฆ่าผม ฮือๆๆๆ ช่วยด้วยยยยยยย

[beernp]

เป็นกำลังใจให้มาลงต่อนะครับ   รออ่านครับ

[Yurameki]

ทำไมอยู่ดีๆ พี่อี้ ถึงได้กลัวทุกคนได้น๊าาาา 

[Joobperman]

อี้บอกว่าจำเหตุการณ์ได้ลาง ๆในเวลานั้น ( มีคนเล่าอีกที )
แล้วคนที่อยู่ด้วยกันเวลานั้นก็มีแค่น้องต้ง กะดิว
อยากรู้....ใครหล่ะ!... ที่อยู่ด้วยกันกะอี้ในปัจจุบันนี้   
ใครกานนนนนนนน   

แต่เอ๊ะ ! หรือน้องอี้เลือกที่จะปลีกวิเวกไปคนเดียวนะ   
ไม่เลือกใครเลย.....

[Alexie333]

อ่านะ ลุ้นกันต่อไป วันนี้คงไม่ได้ลงเพราะปั่นไม่ทันมีธุระอคกโทษนะคับ อิอิ

[jokirito]

  ทั้งอี้ทั้งดิว สติแตกไปแล้ว 

[StillLoveThem]

...มีเรื่องวุ่นวายมากมาย ในชีวิตคน 2 คนเนอะ...สติแตก กู่ไม่กลับแล้ว..ทั้งคู่

[subaru]

สงสารอี้แล้วก็สงสารดิวด้วย...

[nooker]

โฮกกก !!



ผมอ่านเรื่องนี้ มา 4 - 5 วันแล้ว ตั้งแต่แรกเลย เมื่อคืนอ่านเพลินยันตี 4 แหนะ !

ติดงอมแงมเลย ! 


รีบมาต่อเน้ออออ !!

[beernp]

มาต่อได้แล้วครับ

[thaitanoi]

สงสัยอี้จะแย่แล้วนะ ใครจะช่วยได้บ้างนะครับ

[anawas]

เรื่องของจิตใจ...ต้องใช้เวลาเยียวยา 

[Alexie333]

 



ขอโทษน่ะครับ วันนี้ผมอาจจะไม่ได้ลงต่อให้อ่านกัน


แบบว่า เกิดปัญหา เกี่ยวกับตัวเองนิดหน่อย


สัญญาว่า พรุ่งนี้จะพยายามมาลงให้นะครับ


ขอโทษจริงๆ

[kamigasez]

 

 

ทำไมอ้าาาาาาา... ทามมัยม่ายลงต่ออออ

ตามอ่านมาตั้งเเต่วันก่อนเเล้วนะเนี่ย

สอบ gat pat เสดก้อรีบกลับบ้านมาอ่านเลย

เพื่อนชวนเที่ยวไม่ไป ติดนิยาย อิอิ...

พรุ่งนี้เอามา 2 ตอนด้วยคับ ชดเชย (มากกว่านั้นก้อด้ายน่ะ มิบ่นๆ)

เสี้ยยยนนนนน 55+

[Alexie333]

ได้มาแค่นี้อ่า ไม่ว่ากันน่ะครับ

โทษทีๆๆๆ


----------------------------------------------------------



 



           

   พอผมใกล้จะได้ขึ้นไปบนหน้าผานั้นแล้ว ผมก้อหันไปมองหน้าเค้า ไม่น่ะ !!!! ต้องไม่ใช่ ต้องไม่ใช่ไอ้ดิว ไอ้ดิว ไอ้คนที่มันทำลายชีวิตผมด้วยน้ำมือของมันเอง ช่วยด้วย ผมพยายามดิ้นให้หลุดออกจากมือของมัน พลันผมก้อหันไปเห็นสายตาของมัน สายตาของมันน่ากลัวมาก มันเหมือนกับยิ้มเยาะผม ที่ตอนนี้ชีวิตผมอยู่ในกำมือของมัน ส่วนข้างหลังของมัน ผมก้อเห็นพ่อของมัน ยืนอยู่ กับ หลิง หลิง ทุกคนทำสีหน้าเยาะเย้ยใส่ผม แล้วไอ้ดิวก้อหัวเราะขึ้น จากนั้น ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังก้อหัวเราะตาม ผมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้อง ได้แต่ร้องออกมา ช่วยด้วยยยยย แล้วก้อดิ้น ใครก้อได้ช่วยผมที คนพวกนี้มันจะฆ่าผม ฮือๆๆๆ ช่วยด้วยยยยยยย

“ ม่ายยยยยยยย ช่วยด้วย ฮือๆๆๆ ไม่อาววววววว ใครก้อได้ช่วยด้วย “ แล้วผมก้อสะดุ้งตื่นขึ้นมา แต่ความรู้สึกกลัวมันยังแผ่ซ่านไปทุกอณูขุมขนของร่างผม ผมร้องไห้ ร้องไห้ไม่หยุด แล้วนี่ ผมอยู่ที่ไหนนี่ ??? ทำไมมันมืดนักนะ หรือว่าผมลงนรกไปแล้ว

   ผมยังคงร้องไห้ต่อไปอย่างหนักด้วยความกลัว ทั้งยังร้องให้คนช่วยด้วยตลอดเวลา บ้างก้อก้มหน้าซุกกับผ้าห่มบ้าง ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ในใจผมตอนนี้มันเหมือนกับว่าจะขาดให้ได้ จู่ๆไฟก้อเปิดขึ้นมา ผมก้อเลยเงยหน้าขึ้น ภาพที่ผมเห็นลางๆคือ ห้องที่ผมอยู่ มันไม่ใช่ห้องในโรงพยาบาลที่ผมเคยอยู่เมื่อครั้งที่แล้ว ผมกลัวมาก แถมยังร้องไห้ไม่อยู่ แล้วก้อมีใครคนนึงวิ่งเข้ามาหาผม แล้วก้อกอดผม ผมไม่เห็นหน้าว่าเค้าคือใคร แต่ในความรู้สึกตอนนั้นผมยังกลัวจริงๆ เลยพยายามดันตัวคนๆนั้นออกให้ห่างตัวผมด้วย

“ ไม่ๆๆๆ อย่าทำผม ฮือๆๆๆ ผมกลัวแล้ว ช่วยด้วย อย่าทำผม ฮือๆๆๆ “

“ อี้ นี่ต้งเอง ไม่ต้องกลัวนะ ต้งไม่ทำร้ายอี้ ไม่ต้องกลัว ต้งเองๆ “ คนๆนั้นคือต้งนะเหรอ ผมเองตอนนั้นก้อหูตาพร่ามัว มองอะไรไม่ชัดไปหมด เลยพยายามควบคุมสติของตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองคนๆนั้น สรุปว่าเป็นต้งจริงๆด้วย ผมรู้สึกชื้นใจขึ้นมาหน่อย แต่ก้อยังไม่หายกลัว โผเข้ากอดต้งและยังคงร้องไห้ใหญ่เลย

“ ต้ง ฮือๆๆๆ ช่วยอี้ด้วย ไอ้ดิวมันจะฆ่าอี้ ช่วยอี้ด้วย ฮือๆๆๆ อี้กลัว “ ผมยังก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงที่หน้าอกของต้ง

“ ไม่มีอะไรแล้วอี้ ไม่มีใครมาทำร้ายอี้ได้อีกแล้ว อี้ปลอดภัยแล้ว อี้เชื่อต้งนะ ต้งอยู่ตรงนี้แล้ว “ ต้งพยายามปลอบผม

    ตอนนั้นผมก้อพยายามควบคุมสติของตัวเองให้เป็นปกติ จากนั้นก้อพยายามหยุดร้องไห้ แล้วหันหน้ามองต้ง ที่ตอนนี้กอดผมไว้อยู่ ความรู้สึกของผมเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนผมเริ่มมีสติดีแล้ว ผมเลยพูดกับต้งขึ้น

“ ต้ง แล้วตอนนี้ อี้อยู่ที่ไหนอ่ะ มันไม่เหมือนโรงพยาบาลเลย ต้งพาอี้มาที่ไหนอ่ะ “

“ อ้อออออ นี่บ้านต้งเอง ต้งพาอี้มาพักที่บ้านต้งเอง ต้งว่ามันปลอดภัยดีนะ ไม่มีใครมาทำอะไรอี้ได้ ถ้าอี้อยู่ที่นี่ ต้งขอรับประกันด้วยชีวิตของต้งเอง อี้วางใจได้ “ ต้งพูดอย่างหนักแน่น

“ แล้วทำไมต้งพาอี้มาที่นี่ละ มันเกิดอะไรขึ้น หลังจาก ....หลังจากวันนั้นอ่ะ อี้ อี้จำอะไรไม่ได้เลย หลังจาก หลังจากที่ไอ้....ไอ้นั่นมันโผล่เข้ามา อี้กลัว กลัวมาก กลัวจนรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดไปแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นกับอี้เหรอต้ง บอกอี้ได้ไหม “ ผมถามด้วยความสงสัย เพราะว่าความทรงจำผมหลังจากวันนั้น วันที่ไอ้ดิวมันแอบเข้ามาหาผมที่โรงพยาบาล มันไม่มีอยู่ในหัวผมเลย

“ เอ่อออออ คือ เอ่ออออ “ ต้งดูเหมือนลำบากใจที่จะพูด ผมสังเกตได้จากสีหน้าของเค้า

“ ต้งบอกอี้มาเถอะ อี้รับได้ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านั้นแล้วละมั้ง อี้แค่อยากรู้เฉยๆ ต้งบอกอี้นะ “

“ คืออย่างนี้นะ หลังจากที่ เอ่ออออ ไอ้เลวนั่นมันแอบเข้ามาหาอี้ที่โรงบาล จากนั้น อี้ก้อคลุ้มคลั่งใหญ่ เหมือนคนไม่มีสติ ต้งพยายามจะเข้าไปปลอบ อี้ก้อทั้งผลัก ทั้งถีบต้งออกไป พูดอะไรก้อไม่ฟัง เอาแต่ร้องไห้และโวยวาย ใครก้อเอาไม่อยู่ จน จนหมอต้องฉีดยาระงับประสาทให้อี้ อี้ถึงได้สงบลง จากนั้น อี้ก้อสลบไป สองวันเต็มๆ พออี้ตื่นขึ้นมา อี้ก้อคลุ้มคลั่งอีก ขว้างปาข้าวของ กรีดร้องเหมือน เอ่อออ เหมือนคนบ้า จนหมอต้องให้ยาระงับประสาททุกครั้งที่อี้ตื่นขึ้นมาแล้วคลุ้มคลั่ง ล่าสุดนี่ อี้ก้อสลบไปอีกสามวันเต็มๆ แล้วอี้ก้อไม่ตื่นอีกเลย ต้งเลยคิดว่า มันน่าจะมาจากที่ในความทรงจำของอี้มันยังมีเรื่องร้ายๆอยู่ ณ ที่โรงพยาบาลนั่น จากนั้นต้งก้อเลยขอย้ายอี้มาที่บ้านของต้ง ตอนแรกทางโรงพยาบาลก้อไม่ยอม เพราะว่าต้งไม่ใช่ญาติของอี้โดยตรง จนต้งขู่พวกเค้าว่า ต้งจะฟ้องเค้าเรื่องที่เค้าปล่อยให้ไอ้ดิวมันขึ้นมา ทั้งๆที่ได้บอกไว้ก่อนแล้ว และต้งก้อเป็นเจ้าของไข้อี้มาโดยตลอดเพราะต้งอ้างสิทธิ์การเป็นเจ้านาย จนทางโรงพยาบาลถึงได้ยอมปล่อยให้ต้งพาอี้มารักษาต่อที่บ้านแล้วก้อมีนางพยาบาลและตัวต้งเองมาคอยดูแลทีนี่ละ เผื่อว่าอี้จะรู้สึกดีขึ้น ซึ่งพออี้มาอยู่ที่บ้านต้งนะ อี้ก้อไม่คลุ้มคลั่งอีกเลย อาจจะมีผวาๆไปบ้าง ต้งคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับสถานที่ด้วยนะ จนมาถึงวันนี้ไง วันที่อี้ตื่นขึ้นมาอีก ใจนึงต้งก้อดีใจนะ ที่อี้ฟื้นมาอีก แต่ต้งก้อตกใจเหมือนกันที่อี้คลุ้มคลั่งไป แต่อี้ก้อสงบลงได้แบบนี้ ต้งว่าอี้ดีขึ้นมาแล้วนะ “

“ อี้ทำให้ต้งลำบากอีกแล้วใช่ไหมเนี่ยะ อี้นี่แย่จริงๆเลย อี้ขอโทษนะต้ง “ ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่เป็นอย่างนั้นโดยไม่รู้ตัว ต้งคงจะลำบากใจกับตัวผมไม่น้อย

“ ไม่เลยอี้ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว ต้งยินดีทำให้อี้เสมอ อี้ไม่ต้องคิดมากนะ “ ต้งพูดและยิ้มให้ผม ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

[kamigasez]

 

ค้างงงง

เเต่ก้อยางดีคับ

ยังไงก้อยังมีผมรออ่านอยุ่น้ะ

 

[nooker]

ไอพี่กรณ์นะพี่กรณ์  .. ตัวก่อเหตุ
ดิวนี่ ทำไรไม่รอบคอบ

เฮ้อออออ,,

[LoFT]

 

[Joobperman]

 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เมื่อมันมีเหตุที่สะเทือนใจ

หรืออะไรที่มันทำให้เจ็บ

เรื่องแย่ๆมันจะฝั่งเข้าไปในความทรงจำของเราเสมอ

ทั้งที่เราอยากลืมแต่มันกลับจำ พอเรื่องอยากจำมันกลับลืม  



แอบหนีเลิกอ่านตอนดิวมันเปาะยาอี้อะ T^T  สารภาพบาปตอนนั้นรับไม่ได้อย่างรุนแรง

[andy_kwan]

ต้องใช้เวลา ความอดทนและความพยายามของตัง
ถ้าตังรักอี้จริง  ก็ต้องทำได้อยู่แล้ว   อิอิ

[อิสระ]

โดนไปขนาดนั้นก็น่าจะกลัวอยู่หรอก

บางคนโดนแค่ครั้งเดียวยังผวาไปทั้งชีวิต

นี่ดีว่าอี้ยังเข็มแข็งนะ

ความรู้สึกของคนที่ทำกับคนที่โดนกระทำมันแตกต่างกันจริงๆ

แล้วแบบนี้ต่อไป

กรรมจะตกอยู่ที่ใคร? ล่ะเนี่ย