หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[khozz]

มาซบอกพี่ม่ะอี้มา 55555+

พี่อเล็กคร้าบ ทักทายคร้าบ.....555+

เดี๋ยวน้อยใจ 555+

[Alexie333]

 
 


         ว่าแล้วก้อมาทักทาย พูดคุยกันหน่อยดีกว่าครับ
    เป็นยังไงบ้างครับ ชอบเรื่องที่ผมเขียนบ้างไหม
   ติชม ได้ตามสะดวกเลยน่ะครับ จะขอบคุณอย่างมาก
  อยากให้เขียนความเห็นว่า ชอบตรงไหน ตัวละครไหน
 อะไรประมาณเนี่ยะ เขียนมาเยอะๆน่ะครับ เหมือนให้กำลังใจผมน่ะครับ
 จะได้มีกำลังใจ นำมาลงให้เพื่อนๆอ่านเยอะๆน่ะครับ
 
     รักผู้อ่านทุกท่าน

      Alexie

[thanagorn]

สวัสดีครับโผมสมาชิกใหม่เผยโฉมหน้าค่าตาแย้ว  สนุกดีมากมาย ชอบมากเลยตอนที่..อี้ต่อยตบ จิกแล้วก็โขก โขกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเนี่ย.        :z6:โคตะระสะใจสมใจนายมารน้อยเลยละ ....โฮะ โฮะ โฮะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[khozz]

ผมชอบอี้ครับ 

น่ารัก น่ากิน 555+ 

ออกแนวหื่นกามไปไหม๊ครับ

ปล.ผมรอๆๆๆๆๆๆๆ วันชื่นบานของอี้ดิวอยู่นะครับพี่..........

หวานๆ จัดมาๆๆๆๆ ผมหาอ่านแนวนี้นานล่ะ

[Alexie333]

 

    ใจเย็นนะครับ รอกันไปก่อนน่ะครับ
   อาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง หักมุมก้อได้น่ะครับ
  อดใจหน่อยน่ะครับ เรื่องมันต้อมีที่มาที่ไป
  รับรองว่าน่าจะถูกใจทุกท่านน่ะครับ


 

[jokirito]

ชอบอี้เหมือนกัน
อย่างกะยอดมนุษย์
ทำได้ทุกอย่างเลยอ่ะ
ในชีวิตเหมือนไม่มีเวลาให้พักเลย
เนื้อเรื่องก็หลายอารมณ์ดี
อ่านแล้วเพื่อความบันเทิง
ไม่บีบอารมณ์คนอ่านเกินไป
(เหอๆ ช่วงนี้เรื่องในเล้ามีแต่เศร้าๆ อ่านแล้วบีบหัวใจอ่ะ)
ปล.ถ้างดอ่าน 2 วัน จะตามอ่านทันปะนะ

[Alexie333]

      ผมไม่ปล่อยให้ผู้อ่านที่น่ารักของผมอ่านเรื่องเศร้านานๆหรอกครับ
     
     ผมเองก้อไม่ชอบอ่านเท่าไหร่ มันบีบหัวใจอย่างที่คุณๆว่ากัน
   
     ฉะนั้ผนมพยายามเลือกเอาตอนที่สนุกๆ ซาดิสม์หน่อยๆมาลง
   
    จะได้บันเทิงกันไงครับ หวังว่าคงชอบกันน่ะครับ


 

[khozz]

ยังไงผมก็ชอบอยู่ดีแหละพี่

เกริ่นเรื่องมาโดนใจผมก็อ่านจนจบแหละ

ชอบ  555+

[PEAK]

ชอบครับ  ..^ ^..  ช่วงตอนแรก ๆ อาจจะบรรยายรายละเอียดเยอะสักหน่อย  แต่ตอนหลัง ๆ โอเค เดินเรื่องกระชับขึ้น  .. เนื่องเรื่องน่าสนใจ น่าติดตามมาก ๆ ..  อยากอ่านทุก ๆ วันเลยครับ ..^ ^..

บวก 1  ให้คนเขียน  ..  มอบความสุขให้คนอ่านได้จุจายยยย

ชอบอี้ เป็นตัวของตัวเองและแร็งงงงงส์  และทู้กกกคนที่รักอี้คร้าบ โดยเฉพาะดิว
.. แต่ทำไมอะไร อะไรก็ดิวเนี้ยะ  [~ กอด ดิว ~]

ขอบคุณคนเขียนนะครับ  [~ กอด คนเขียนใจดี ~]

[nookgao]

อิอ้วน หน้าตาไม่ดี นิสัยยังอัปรีย์อีัก 

อิหลิง หลิง ครอบครัวแกอ่ะคงดีหมดทุกอย่าง แต่แกอ่ะคงไปชิงเทวดาเกิดละสิ ถึงได้นิสัยหมามันแย่งมาเกิดอย่างนี้ ชิ

น้องอี้เสน่ห์แรงมากมาย เชียร์โต้งอ่ะ แต่ใจเริ่มเอนเอียงหาดิวแว้ว 

[ErosAmor]

ชอบสุดคืออี้  ทำไมน่ารักงี้น้า

เอาพวกฝ่ายพระเอกบ้าง  ตอนแรกชอบต้งอ่ะ เพราะเป็นคนดีสุดๆ แบบน่าร๊ากๆๆๆ

แต่ตอนนี้เริ่มปันใจไปให้ดิวเเล้ว ถึงจะชอบแกล้งอี้ก็เถอะ แต่ก็ 

ปอลอ. ชอบคนแต่ง อิอิ   

[Alexie333]

“ เหรอครับ ผมก้อ เอ่ออออ งั้นผมฝากของไว้ให้อ้วนหน่อยแล้วกัน ผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ “ พูดจบผมก้อเอานาฬิการฝากไว้ให้กับผู้ชายคนนั้น จากนั้นผมก้อเดินออกจากห้องนั้น ระหว่างทางที่เดินลงมา ผมก้อเดินลอยๆ แบบไม่มีสติ สมองผมมันโล่งๆ ว่างๆ เคว้งๆ  แบบแปลกๆ ผมคิดอะไรไม่ออก เดินเหม่อไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมาย

“ อี้ๆๆ อี้จะเดินไปไหนอ่ะ รถต้งจอดอยู่ที่นี่น่ะ อี้เป็นอะไรอ่ะ ทำไมเหม่อๆอย่างนี้ “ ต้งเค้าวิ่งตามผมที่เดินเหม่อๆไป จนเดินเลยรถของต้ง ที่จอดไว้ตรงลานจอดรถที่อพาร์ทเม้นต์ของอ้วน

“ ........... “ ผมไม่ตอบครับ ตอนนั้นสมองผมมันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น แล้วต้งก้อวิ่งมาดึงแขนผมไว้แล้วเขย่าผมแรงๆ

“ อี้ อี้เป็นอะไรอ่ะ บอกต้งมาสิ ว่าอี้เป็นอะไร “ ต้งถามผมพร้อมกับเขย่าผมแรงๆ

“ ต้งพาอี้ไปจากที่นี่ได้ไหม พาอี้ไปจากที่นี่ได้ไหม พาอี้ไปจากที่นี่ได้ไหม... “  ผมพูดคำเดิมซ้ำๆเหมือนคนบ้า จากนั้นต้งก้อเดินจูงมือผมแล้วพาผมขึ้นรถ แล้วขับรถออกจากอพาร์ทเม้นต์ของอ้วนไป

   ระหว่างทางที่ขับรถออกไป ไม่มีการสนทนาใดๆเกิดขึ้นทั้งนั้น ผมได้แต่นั่งมองเหม่อไปไกล ในสมองผมไม่รับไม่รู้ ไม่คิดอะไรทั้งนั้น อาการผมตอนนั้นเหมือนผมโดนรถสิบล้อขับชน แต่ไม่ตาย ผมอยากร้องไห้ ร้องระบายออกมา แต่น้ำตาผมทำไมมันไม่ไหลก้อไม่รู้ ตอนนี้ผมอยากให้น้ำตาผมไหลออกมามากๆ แต่ผมร้องไม่ออก มันจุก มันเจ็บอัดแน่นข้างใน ถ้าใครไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างผมคงนึกไม่ออก วันนี้ทั้งวันผมเจอเหตุการณ์ร้ายๆมามาก จนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน พอมาเจอเรื่องอ้วน ผมช็อคไปเลยล่ะครับ อ้วนเป็นคนสุดท้ายที่ผมคิดว่าเค้าจะทำร้ายผม เค้าทำให้ผมเชื่อว่ามีรักแท้ในหมู่เกย์ เค้าทำให้เชื่อว่า ยังมีผู้ชายดีๆหลงเหลืออยู่ในโลกเน่าๆใบนี้ เค้าทำให้ผมเชื่อ และเคารพในตัวของผมเอง และเค้าทำให้ผมเชื่อว่า ผมดีพอ ที่จะมีใครดีๆสักคนมาให้รักจริงๆ

“ อี้จะไปไหนอ่ะครับ กลับบ้านเลยไหม “ ต้งเอ่ยถามผมขึ้น ผมเริ่มได้สติแล้วเลยตอบกลับไป

“ ไม่อ่ะ ไปไหนก้อได้ อี้ไม่อยากกลับห้องตอนนี้อ่ะ ต้งพาอี้ขับรถไปไหนก้อได้น่ะ ไปไกลๆยิ่งดี “

“ จะดีเหรออี้ นี่ก้อจะตี 3 แล้วน่ะ  อี้ควรจะพักผ่อนได้แล้วน่ะครับ แล้วนี่อี้เป็นอะไรไปอ่ะ ทำไมอี้ถึงเป็นอย่างนี้ “

“ อี้เห็นอ้วนเค้านอนกอดกับผู้ชายคนอื่นบนเตียงอ่ะ เนื้อตัวไม่ใส่เสื้อผ้า ต้งคิดว่าอี้ควรจะเป็นอะไรล่ะ “ ผมตอบไปเลื่อนลอยเต็มที ส่วน
ต้งพอได้ยินอย่างนั้นก้ออึ้งเลยครับ เบรกรถซะเสียงดังเอี๊ยดดดด

“ อะ อะไรน่ะ อี้เจอใครน่ะ “ ต้งถามผมเสียงระล่ำระลัก

“ ต้งได้ยินไม่ผิดหรอก อี้เจออ้วนเค้านอนกับคนอื่นอยู่บนเตียงอ่ะ เห็นเค้าบอกว่าเป็นแฟนกันด้วย ตอนนี้อี้คิดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะ ต้งช่วยอี้คิดหน่อยสิว่า อี้ต้องทำยังไง ต้งช่วยคิดหน่อยสิว่าอี้ควรจะกลับไปเคลียร์กับอ้วนดีไหม “ ผมถามไป

“ เอ่ออออ งั้นเอางี้ เราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า อี้ทำใจดีๆไว้น่ะครับ “ ต้งพยายามปลอบผม

   จากนั้นต้งก้อขับรถพาผมไปยังที่ๆนึง ซึ่งผมก้อไม่เคยมา เป็นลานกว้างๆ มีไว้สวยงามประดับประดาเต็มไปหมด จากนั้นผมก้อลงจากรถไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างๆลานกว้างนั้น พรางคิดไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีจุดหมาย จากนั้นต้งก้อลงมานั่งข้างๆผม

[Alexie333]

 

   มาทักทายกันบ้างน่ะครับ เดี๋ยวคนเขียนจะเหงาไปซะก่อน
    มาเม้นต์ มาบอกเล่าความรู้สึกกันบ้างน่ะครับ ว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้
    แล้วจะมาลงให้บ่อยๆน่ะครับ



---------------------------------------------------



 
 

“ ต้งได้ยินไม่ผิดหรอก อี้เจออ้วนเค้านอนกับคนอื่นอยู่บนเตียงอ่ะ เห็นเค้าบอกว่าเป็นแฟนกันด้วย ตอนนี้อี้คิดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะ ต้งช่วยอี้คิดหน่อยสิว่า อี้ต้องทำยังไง ต้งช่วยคิดหน่อยสิว่าอี้ควรจะกลับไปเคลียร์กับอ้วนดีไหม “ ผมถามไป

“ เอ่ออออ งั้นเอางี้ เราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า อี้ทำใจดีๆไว้น่ะครับ “ ต้งพยายามปลอบผม

   จากนั้นต้งก้อขับรถพาผมไปยังที่ๆนึง ซึ่งผมก้อไม่เคยมา เป็นลานกว้างๆ มีไว้สวยงามประดับประดาเต็มไปหมด จากนั้นผมก้อลงจากรถไปนั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างๆลานกว้างนั้น พรางคิดไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีจุดหมาย จากนั้นต้งก้อลงมานั่งข้างๆผม

“ ถ้าอี้อยากระบายก้อ มาระบายกับต้งได้เลยน่ะ ต้งยินดี “ ต้งพูดปลอบใจผมแล้วก้อมาจับมือผม

“ ตอนนี้อี้ยังไม่อยากพูดอะไร เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งนั้น อี้อยากนั่งอยู่เฉยๆอย่างนี้ ต้งอยู่เป็นเพื่อนอี้ได้ไหม “

“ ได้สิครับ ต้งจะอยู่จนกว่าอี้จะสบายใจ “

   จากนั้นผมก้อนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนต้งก้อนั่งจับมือผมอยู่ข้างๆผมอยู่อย่างนั้น จนเนิ่นนานผ่านไปกี่ตีกี่ยามแล้วก้อไม่รู้ ผมเริ่มตั้งสติได้ เลยชวนต้งกลับบ้าน เพราะว่าผมเกรงใจเค้าพรุ่งนี้เค้าต้องทำงานอีก แต่ผมดันชวนเค้าให้อยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน แย่ๆจริงๆเลย

   แล้วต้งก้อมาส่งผมที่คอนโด พอถึงห้อง ผมก้อเห็นดิวนอนอยู่โซฟาห้องรับแขก ส่วนต้งก้อทำหน้าแปลกใจประมาณว่า ดิวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใช่สิ ผมลืมไปสนิทเลยว่าผมให้ดืวมาพักที่ห้องผมก่อน จากนั้นผมก้อออกไปข้างนอกจนเพิ่งกลับมาตอนนี้ ผมก้อเลยเดินไปปลุกดิวที่หลับอยู่ ผมแอบสังเกตตามหน้าตา ตามเนื้อตามตัวดิว มีร่องรอยเต็มไปหมด น่าจะมาจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง ดูไปเค้าก้อน่าสงสารเหมือนกันน่ะครับ พยายามช่วยผมจนตัวเองต้องเจ็บขนาดนี้

“ ดิวๆๆ ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะ ทำไมไม่นอนเตียงที่ห้อง เป็นอะไรมากไหมเนี่ยะ “ ผมเดินเข้าไปปลุกดิวและถาม

“ อ้าว อี้มาแล้วเหรอ แฮะๆๆ อ้าวนั้นต้งนี่ ไปไหนกันมาอ่ะ แล้วนี่กี่โมงแล้ว “ ดิวงัวเงียถามผม

“ จะเช้าแล้วล่ะ แล้วนี่แผลเป็นยังไงบ้าง หายเจ็บรึยัง “ ผมถามดิวด้วยความเป็นห่วง

“ อืมมมม ก้อดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ตอนแรกนึกว่านายจะกลับมาเร็วชั้นเลยมารอข้างนอก แล้วสรุปเคลียร์กันรู้เรื่องไหม “

“ ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ รอวันนี้ว่าจะเป็นยังไง แล้วนายอ่ะ จะให้ชั้นพาไปหาหมอไหม “ ผมถามดิวต่อ

“ ไม่เป็นไรหรอก ชั้นพักสักวัน สองวัน คงหายดี แต่ชั้นขออยู่ที่นี่กับนายได้ไหมอ่ะ ชั้นไม่อยากให้แม่ชั้นเห็นสภาพแบบนี้ ชั้นขี้เกียจตอบคำถามอ่ะ “ ดิวพยายามอ้อนวอนผมเพื่อขออยู่ด้วย

“ ชั้นว่านายอยู่ห่างๆอี้ไว้ดีกว่าน่ะ รู้ไหมว่าอี้เค้าตกที่นั่งลำบากขนาดไหน นี่ก้อไม่รู้ว่าจะเจออะไรอีกหลังจากนี้ “ ต้งปรามดิว

“ ช่างเหอะต้ง คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าที่อี้เจออีกแล้วมั้ง อย่างมากก้อแค่ตาย “ ผมพูดไปแบบซังกะตาย

“ มีอะไรกันเหรอ แล้วทำไมหน้านายซีดๆอย่างนี้ล่ะ เล่าให้ชั้นฟังได้ไหมอี้ “ ดิวถามผม

[StillLoveThem]

 ...อ่านรวดเดียวจบ 16-17 ตอนและพบว่าเรื่องนี้มี...ทึ่สุด...อยู่หลายอย่าง...
...Alex คนเล่าเรื่องขยันที่สุด...
...อี้(ไม่รู้พระเอก หรือนายเอก)ขยันทำงานที่สุด...
...อี้..มีคนดีๆๆมารุมรัก..มากที่สุด..
...ดิว..กวนประสาทที่สุด (แต่ชอบใจกล้าดี ปากว่ามือถึง)..
...หลิง หลิง เลวที่สุด(ไม่รู้จะโทษใคร เพราะถูกเลี้ยงมาด้วยเงิน)..
...เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้ว..เดาไม่ออกมากที่สุดว่า..ใครเป็น..พระเอก หรือ นายเอก..
ขอบคุณในความเสียสละ ที่เอาเรื่องเล่าดีๆๆ มีหลายรสชาติ ครบทุกรส มาเล่าสู่กันฟัง..
ขอบคูณในความขยันโพสของ Alex ดูได้จากตอนแรกๆๆ คนอ่านไม่สามารถที่จะแทรกคอมเม้นได้เลย..
จะเป็นกำลังใจให้ตลอดไปนะจ๊ะ...นักเขียน..คนขยันที่สุด...มันจะปาดหน้า Alex ไหมหว่า เห็นโพสอยู่

[Alexie333]

 

ขอบคุณน่ะครับ สำหรับทุกความเห็น
ล้วนเป็นกำลังจิตให้เกย์ตัวเล็กๆ น่ารักๆอย่างผม
แล้วจะนำมาต่อไวๆน่ะครับ

จุ๊บๆๆๆๆ


----------------------------------------------


 

“ ไม่มีอะไรหรอก นายไปนอนเหอะ นอนอีกห้องนึงก้อได้น่ะ เดี๋ยวชัดไปจัดที่นอนให้ แล้วส่วนต้ง จะกลับบ้านเลยก้อได้น่ะ อี้ขอบคุณมากน่ะที่อยู่กับอี้ทั้งคืนเลย ต้งคงเหนื่อยแย่ ไว้ค่อยคุยกันน่ะ “ พูดจบผมก้อเดินไปอีกห้องนึงเพื่อจัดที่นอนให้ดิว ห้องนี้ผมจัดให้เป็นห้องนอนรับแขก เผื่อว่ามีเพื่อนมีฝูงมานอนด้วยก้อให้นอนห้องนี้ จัดที่นอนเสร็จแล้ว ผมก้อกลับมาห้องผม

“ อี้ครับ อี้ยังไหวใช่ไหมครับ “ ต้งเดินตามผมเข้ามาที่ห้องนอนของผม

“ ไหวเหรอ เรื่องอะไรล่ะ “ ผมถามไปแบบลอยๆ

“ ต้งเป็นห่วงอี้มากเลย กลัวว่าอี้จะ.... “

“ ต้ง ฟังอี้น่ะ 2 อย่างที่อี้จะไม่ทำเวลาเสียใจคือ ทำร้ายตัวเอง และทำร้ายคนอื่น ต้งวางใจได้ “ ผมพยายามหนักแน่น

“ แต่ยังไงต้งก้อเป็นห่วงอี้อยู่ดี ถ้าอี้ต้องการใครสักคน ให้อยู่ข้างๆ อย่าลืมน่ะครับว่ายังมีต้งอยู่ “ พูดจบต้งก้อมากอดผม พร้อมกับจูบลงที่หน้าผากผม อย่างแผ่วเบา และนุ่มนวล ผมก้อพยายามบิดตัวหนี

“ เอ่ออออ ขอโทษน่ะที่ขัดจังหวะ คือชั้นขอยืมผ้าเช็ดตัวได้ไหม “ ดิวที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าห้องตอนไหนถามขึ้น

“ เดี๋ยวชั้นไปหยิบให้ “ ผมเลยได้โอกาสดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของต้ง แล้วไปหยิบผ้าช็ดตัวให้ดิว

   จากนั้นผมก้อขอตัวไปอาบน้ำ และเข้านอน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะนอนหลับไหม ผมนอนพลิกไป พลิกมาอยู่ตลอดเวลาที่ล้มตัวลงบนเตียง พรางคิดไปต่างๆนานา คิดว่าทำไมอ้วนต้องทำร้ายผมอย่างนี้ด้วย ทำไม ผมผิดอะไรเหรอ ??? แล้วผมก้อเผลอหลับไป

   เสียงมือถือทำให้ผมผวาลุกตื่นขึ้นมา นี่มันกี่โมงแล้วน่ะ เอ๊ะ ??? แล้วใครโทรมา นี่อ้วนโทรมาหาผมเหรอเนี่ยะ ผมจะรับสายดีไหม???

“ ฮัลโหล อี้เหรอ นี่อ้วนน่ะ อี้ฟังอ้วนก่อนน่ะ คือมัน... “ อ้วนพยายามอธิบาย

“ ยังมีอะไรต้องอธิบายอีกล่ะอ้วน ทุกอย่างที่เห็นมันก้ออธิบายตัวมันเองอยู่แล้วนี่ “ ผมตอบไปอย่างเย็นชา

“ เค้าน่ารักดีน่ะ รักกันมานานแล้วนี่ อี้นี่คงมัวแต่ทำงานเนอะ เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย “ ผมต่อว่าไป

“ มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะอี้ คือว่า .... “

“ พอเหอะอ้วน แค่นี้อี้ก้อเจ็บเจียนตายแล้ว รู้ไหม ว่าอ้วนคือคนสุดท้ายที่อี้คิดว่าจะทำร้ายอี้ได้ รู้ไหมว่าใจอี้นี่มันโดนอ้วนบี้ซะแหลกคาเท้าเลย ทำไมฮ่ะ ทำไมถึงทำกันได้ “ ผมเก็บไว้ไม่อยู่แล้วครับ

[LoveNineTeen]

ใครบอกว่าเค้าไม่ทักทายคนเขียน

เมื่อวานเค้าก้อทัก แต่ Alex ก้อไม่ตอบเค้าอ่ะ



เอิ่ม...สิ่งที่ชอบที่สุดของเรื่องนี้หรอ

ก้อต้องลูกดิวสุดที่รักซิ

เค้าชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Alexie333]

" แล้วอี้เคยสนใจความเป็นไปของอ้วนมากแค่ไหนล่ะ อี้ทำแต่งานๆ ไม่เคยคิดไม่เคยคิดถึง หรือห่วงใยอ้วนเลย อ้วนก้อคนน่ะ มีความรู้สึก มีหัวจิตหัวใจ อ้วนก้อเหงาเป็นน่ะอี้ อยากจะบอกเลยว่า ที่อ้วนมีคนอื่นน่ะ มันไม่ใช่เพราะว่าอ้วนเจ้าชู้หรอก แต่มันเป็นเพราะว่า อี้นั่นแหละ ที่ไม่สนใจอ้วนเอง แล้วพอมีใครเข้ามาใหม่ อ้วนก้อต้องเติมเต็มให้กับตัวของอ้วนเอง ทีนี้เข้าใจรึยังล่ะว่ามันเป็นยังไง " อ้วนเฉลยถึงสาเหตุที่เกิดเรื่องออกมา

" อืม อี้เข้าใจแล้ว ขอบคุณน่ะที่บอกเหตุผลอี้มา อี้นี่มันแย่จริงๆเลยเนอะ แฟนคนเดียวยังดูแล ยังเอาใจใส่ได้ มันก้อสมควรแล้วล่ะที่อ้วนจะมีคนอื่น อี้มันผิดเองแหละ ไม่เป็นไรหรอก " ผมพูดออกไปแบบซังกะตาย

" อีกเรื่องนึงน่ะ อ้วนไม่เข้าใจว่าที่เราคบกันมาเกือบ 2 ปีเนี่ยะ ทำไมอี้ไม่ยอมอ้วนสักที รึว่าอ้วนยังดีไม่พอรึไง "

" นี่คงเป็นอีกเรื่องใช่ไหม ที่ทำให้อ้วนมีคนอื่น ขอโทษทีน่ะ ที่ทำให้ไม่ได้ อี้ไม่คิดว่าเซ็กส์มันจะมีความสำคัญกับอ้วนขนาดนี้ รู้ไหมที่จริงเมื่อวานนี้ ถ้าเราได้อยู่ ได้เจอกันน่ะ อี้ก้อกะว่าจะยอมอ้วนแล้วเหมือนกัน แต่คงไม่ทันแล้วแหละ อ้วนคงมีใคร....."

" คนเรามันก้อต้องการกันทุกคนแหละ อย่าหาว่าอ้วนเป็นคนเห็นแก่ตัวเลย อ้วนก้อต้องหาความสุขใส่ตัวเองบ้างล่ะ อีกอย่างน่ะ โจ้เค้าก้อดูแล ใส่ใจอ้วนดี้ตลอดมา โจ้ให้อ้วนได้ทุกอย่างที่อี้ไม่เคยให้ ขอโทษน่ะที่ต้องเอาคนอื่นมาอ้าง " อ้วนยังคงตอกย้ำความรู้สึกของผมให้เจ็บลึกลงไปอีก

" อืมมมม อ้วนโชคดีจังเลยเนอะ มีคนมาดูแลด้วย อี้ดีใจด้วยน่ะ ที่อ้วนเจอคนนั้นสักที " ผมพูดออกไปอย่างฝืนความรู้สึกที่สุด

" ถึงอย่างนั้นก้อเหอะ เอางี้แล้วกันน่ะ อ้วนจะเห็นกับว่าเรา 2 คนก้อรู้จักกันมานาน อ้วนจะยอมคบอี้ แบบเพื่อนต่อไปแล้วกัน "

" ขอบใจน่ะอ้วน แต่อี้คงรับไว้ไม่ได้หรอก ไม่ต้องเจอกันน่ะดีแล้ว อืมแล้วเดี๋ยววันไหนอี้ขอแวะเข้าไปเก็บของได้ไหม "

" นี่ยังจะหยิ่งอยู่อีกเหรออี้ ลดบ้างก้อได้น่ะไอ้ทิฐิอ่ะ ส่วนเรื่องของ ไม่ต้องมาเก็บหรอก อ้วนเก็บแพ็คไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวเย็นนี้อ้วนเอาไปส่งให้ที่ห้องน่ะ จะได้ไม่ต้องลำบากเดินทางมาเอง " ยังครับ อ้วนยังเหยียบย่ำหัวใจผมยังไม่สาแก่ใจเค้า

" อ้าวจริงเหรอ เก็บไว้ให้แล้วด้วย เฮ้อออ เจ็บหว่ะ เจ็บจี๊ดเข้าถึงขั้วหัวใจเลย แต่ก้อขอบใจน่ะ ที่ยังอุตส่าห์ไม่เอาของๆอี้ไปทิ้งซะก่อน " ผมตอบกลับไปแบบเจ็บปวดที่สุด

" ไม่หรอก ยังไงอ้วนก้อเคยรักอี้น่ะ อ้วนจะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้เจอกันน่ะ อ้วนอาจจะพาแฟนใหม่ไปด้วย คงไม่ว่าน่ะ "

" โอ๊ยยยย ไม่เป็นไรหรอก คงไม่มีอะไรแย่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว ขอบคุณน่ะที่ยังเคยรักกันมาก่อน ขอบคุณจริงๆ " ตอนนั้นนน้ำตาผมเริ่มจะไหลแล้ว

[C2U]

โห   สงสารอี้ เจองี้ ก็ควรช็อคอยู่


แต่ไม่เป็นไร  อี้ มีคนดีๆให้เลือกอีกหลายคน   
  


เชียร์ ต้งอ่ะ   เทพบุตรสุดหล่อ ในสเปก       น่ารักดี  แต่บทน้อยมาก  


ดิวอ่ะเด่นสุดเลย    

[Alexie333]

" แล้วยังไงเจอกันน่ะ อ้วนไปก่อนน่ะ ต้องกลับไปทำงานแล้ว ดูแลตัวเองดีๆล่ะ บายครับ " พูดจบอ้วนก้อตัดสายไป ส่วนผมยังคงถือมือถือค้างอยู่อย่างนั้น พลันความรูhสึกต่างๆมันเอ่อล้นออกมาจากข้างใน มันคือความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่สุด มันเป็นความผิดหวังและน้อยใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมจะเสียใจได้ขนาดนี้ และแล้ว น้ำตาของผมที่ผมเรียกหามานานมันก้อมาแล้วครับ ผมหลั่งน้ำตาอย่างเนืองนอง ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตัวเอง นี่หรือคนที่เข้มแข็ง นี่หรือคนที่ร้องไห้ไม่เป็น นี่หรือคนที่ไม่มีวันที่จะเสียน้ำตาให้กับความรักอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ สะใจตัวเองจริงๆเลย

 

ผมไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปนาน หรือว่าดังแค่ไหน เพราะผมไม่รับรู้ความรู้สึกอื่นใดนอกจากความเสียใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ทำไมน่ะ ทำไมเรื่องนี้ต้องมาเกิดกับผมด้วย การที่ผมซื่อสัตย์กับคนรักตัวเอง นี่หรือคือผลลัพท์ที่ผมควรได้รับ การที่ผมรักนวลสงวนตัวไว้เพื่อที่จะมอบให้เค้าในวันพิเศษจริงๆ มันไม่มีค่าเลยเหรอ ความใคร่นี่มันไม่เคยปราณีใครเลยจริงๆน่ะ ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ

   แล้วผมก้อเหลือบดูนาฬิกา อ้าวนี่มันจะเที่ยงแล้วนี่ ว่าแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานต่อดีกว่า ยังมีเรื่องอื่นๆอีกเยอะแยะให้ต้องสะสาง อย่ามัวแต่เอาเวลาอันมีค่ามาเสียใจเลยดีกว่า ไปอาบน้ำซะหน่อยดีกว่า จะได้สดชื่นขึ้นมาบ้าง จะได้มีกำลังไปทำงานต่อ

   หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก้อเตรียมของไปทำงานตามปกติ เหมือนไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น เฮ้ออออ ทำไมโลกมันถึงได้ดูน่าอยู่น้อยลงไปอีกน่ะ นี่ถ้าไม่เห็นว่ามีภาระมากมายแล้วล่ะก้อ ผมคงคิด.....ไม่สิ ไม่เอา เราสัญญากับตัวเองแล้วว่า จะไม่ทำร้ายตัวเองเด็กขาด ไม่มีทางๆๆ


                   ----------  จบตอนที่ 17  -------------[/color]

[Alexie333]

 

 




     อย่าลืมมาเม้นต์อีกน่ะครับ ชอบๆๆๆ

     รักคนอื่นทุกคนเลย กำลังจิตขึ้นมาเพรียบ

     มาเม้นต์ซ้ำๆก้อไม่ว่ากันน่ะครับ ผมรับได้ทุกอย่าง อิอิอิ
 
 
 




---------------------------------------------------------



 


บทที่ 18 สะสาง ( Clear !!! )

   พอผมเตรียมตัวเสร็จแล้ว ผมก้ออกจากห้องเพื่อไปทำงานตามปกติ พอเปิดประตูออกมา ผมก้อเจอดิวยืนอยู่หน้าห้อง ทำหน้าตาสงสัยสุดๆ ผมก้อไม่ได้สนใจอะไร เดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะว่าวันนี้ผมสายมากแล้ว

" นายเป็นอะไรรึป่าว เราได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้อ่ะ ดังมากเลย นายมีปัญหาอะไรรึป่าว " ดิวดึงแขนผมไว้แล้วถาม

" ปัญหาอย่างเดียวของชั้นคือ การที่นายดึงแขนชั้นไว้ไม่ให้ชั้นไปทำงาน อย่านึกน่ะว่าที่นายช่วยชั้นไว้แล้วนายจะทำอะไรกับชั้นก้อได้ " ผมโต้กลับไปอย่างเผ็ดร้อน

" นี่นายเป็นอะไรอ่ะ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย มีอะไรคุยกันชั้นได้น่ะ ถือซะว่าเราเป็นเพื่อนกัน " ดิวพยายามพูดดีๆกับผม

" ไม่ดีกว่า นายอย่ามายุ่งกับชั้นจะดีที่สุด แล้วถ้าหายเจ็บเมื่อไหร่ก้อกลับบ้านนายไปได้แล้ว ชั้นอยากอยู่คนเดียว " พูดเสร็จผมก้อสะบัดแขนแล้วเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่สนใจดิวเลย ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์จะพูดดีกับใครทั้งนั้น ความรู้สึกในใจของผมมันย่ำแย่เต็มทน

   แล้วผมก้อไปทำงานต่อ แบบร่างที่ไร้วิญญาณ เดินไปขึ้นรถก้อเหม่อ จนรถเกือบจะชนอยู่แล้ว ทำไมน่ะ ทำไมมันยากเย็นนักกับการที่จะทำตัวให้ปกติ ทำไมมันยากนักกับการเก็บความเสียใจไว้ข้างใน ทำไมมันยากอย่างนี้น่ะ มีใครรู้บ้างช่วยบอกผมที

   ผมไม่แน่ใจว่าผมมาถึงออฟฟิซได้ยังไง ผมไม่แน่ใจว่าผมขึ้นรถสองแถว หรือว่านั่งแท็กซี่มา ทำไมผมไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ผมอยากเป็นปกติจังเลย ทำไมมันเป็นอย่างนี้ ทำไมผมไม่หิวข้าว ไม่หิวน้ำอะไรเลย ในหัวมันดูว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

   ผมเข้าไปออฟฟิซไปที่นั่งของตัวเอง ไม่ได้ยินที่ใครทักทายอะไรทั้งนั้น หูมันดูอื้อๆ ฟางๆยังไงไม่รู้ นี่ผมเป็นอะไรเนี่ยะ แล้วนี่ผมมาทำงานทำไม ทำไมผมไม่หนีไปซะ ทำไมผมต้องมาทำงานทั้งๆที่ตัวเองก้อแย่เกินจะทนแล้ว แล้วนี่อะไรใคร ทำไมต้องมีคนมาถามนู้น ถามนี่กับผมด้วย ทำไมผมต้องตอบคำถามพวกนี้ด้วย เค้าจะอยากรู้ไปทำไม เค้าไม่มีงานการทำกันรึไง ถึงได้เอาเวลาที่มีมาอยากรูอยากเห็นเรื่องของคนอื่นนักน่ะ

" อี้ๆ อี้เป็นอะไรอ่ะ พวกเราพูดด้วยทำไมไม่พูดตอบ ป่วยรึป่าว " ป้าแอ๋ม เพื่อนที่ทำงานถามผมขึ้น

" ไม่มีอะไรหรอกป้า วันนี้อี้ขอน่ะ อี้ขอแล้วกัน อี้ไม่อยากคุยกับใครเท่าไหร่เลย อี้เบลอๆอ่ะ " ผมตอบป้าแอ๋มไป

" เฮ้ย อี้ เป็นอะไรอ่ะ บอกพี่ก้อได้น่ะ " พี่เดียร์ เอ่ยกับผม

" อย่าดีกว่า อี้ขอคิดคนเดียวดีกว่า " ผมปฏิเสธไป

   จากนั้นผมก้อลงมือทำงานที่คั่งค้างอยู่อย่างบ้าคลั่ง เช็คอีเมลล์ก้อมีแต่คนเมลล์มาด่า มาคอมเพลนผมเรื่องงานเมื่อวานนี้ ผมอ่านไปแบบไร้ความรู้สึก อยากด่าก้อด่าไปสิ แล้วจะให้ผมทำยังไง ตอนนั้นสนมองผมมันตายด้านไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น สักพักพี่ติ๊บก้อโทรมาถามผมว่า เห็นนางแบบที่หายไปรึยัง ผมก้อบอกไปว่ายัง พี่ติ๊บก้อด่าผมมาชุดใหญ่ว่าทำไมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ที่จริงผมจะอธิบายให้ฟังทั้งหมด แต่ผมไม่มีอารมณ์ที่จะอธิบายในตอนนั้น มันเบื่อ มันขี้เกียจจะพูดจะอะไรทั้งนั้น ผมเลยปล่อยให้พี่ติ๊บคิดไปเองตามแบบของแก ไว้วันไหนมีอารมณ์ผมจะอธิบายให้ฟังอีกที แล้วพี่ติ๊บก้อวางสายไป ไม่นานนัก ก้อมีคนโทรเข้ามาอีก เป็นต้งนั่นเอง เฮ้ออออ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่อยากรับสายต้ง แต่ก้อรับหน่อยแล้วกัน เผื่อจะมีอะไรสำคัญ

" อี้เหรอ เป็นอะไรรึป่าว แล้วนี่ทานข้าวรึยัง " ต้งถภามผมด้วยความเป็นห่วง

" อืมมมม ยังไม่หิวอ่ะ ต้งมีอะไรไหม อี้อยากทำงานต่อ " ผมตอบไปแบบไร้ชีวิตชีวา

" มีสิ คืออย่างนี้ ต้งพยายามหาตัวนางแบบอี้แล้วน่ะ ไม่เห็นมีใครติดต่อได้เลย แล้วอี้จะทำยังไงต่อไปดีล่ะ " ต้งถามผมด้วยความอยากจะช่วยเหลือ

" ไม่รู้เหมือนกันต้ง วันนี้อี้เบลอๆอ่ะ ขี้เกียจคิดอะไรทั้งนั้น " ผมตอบไปแบบไม่มีความรู้สึก

" อืมมมม เอาอย่างนี้ไหม เราไปเคลัยร์กับหลิง หลิงกันเลยดีกว่า ต้งจะไปด้วย ต้งว่าปล่อยไว้อย่างนี้มันจะไม่มีดน่ะ ต้งรู้ว่าอี้ตอนนี้รู้สึกยังไง ต้งขอแล้วกันน่ะ ขออย่าให้อี้ปฏิเสธต้ง ณ ตอนนี้เลย เราต้องช่วยกันหาทางออกน่ะ อี้ตั้งสตินิดนึงน่ะ เดี๋ยวต้งกำลังขับรถไปหา ไม่น่าจะเกิด 10 นาที " ต้งพยายามพูดให้สติกับผม ผมก้อเลยสะดุดขึ้นมานิดหน่อย ตายแล้ว นี่ผมลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย มัวแต่เสียใจเรื่องอ้วน จนลืมเรื่องไปได้ไง ไม่ได้แล้วๆ ต้องขอบคุณต้งจริงๆ ที่เตือนสติผม ไม่งั้นคง.....

[C2U]

กรี๊ดดดดดดดด  นุ้งต้ง มีบทพระเอกมั่งแล้ว       



ออนรออ่านอยู่นะคะ  อเล็กซ์    

[Alexie333]

 


จากนั้นไม่นานนัก ต้งก้อมาหาผมที่ออฟฟิซแล้วชวนผมออกไปทานข้าวข้างนอก ผมซึ่งได้มีสติแล้วก้อเลยเริ่มรู้สึกแล้วว่าตัวเองหิวข้าวขึ้นมาบ้างแล้ว ก้อเลยรับคำชวนของต้งไป จากนั้นเราก้อออกไปหาอะไรทานแถวๆที่ทำงานผม ต้งยังคงน่ารักเหมือนเดิมครับ ดูแลเทคแคร์ผมดีมาก แต่ ณ เวลานี้ ผมไม่มีกะจิตกะใจไปปลื้มใครหรอก หัวใจผมมันแหลกเหลวไปแล้วตั้งแต่ได้รู้เรื่องของอ้วน

" อี้จะทานอะไรดีครับ ให้ต้งสั่งให้ไหม อาหารที่นี่น่าทานๆทั้งนั้นน่ะ " ต้งพยายามเอาใจผม

" งั้นต้งก้อสั่งอะไรก้อได้มาให้อี้ ต้งจัดการเลยน่ะ " ผมพยายามตอบไปแบบมีสติ

" ปกติอี้ไม่ใช่คนอย่างนี้นี่นา เป็นอะไรมากไหมครับ มีอะไรที่ต้งพอจะช่วยบ้างได้ไหม "

" ไม่มีอะไรหรอก แล้วเรื่องนางแบบที่หายไปของอี้อ่ะ ต้งว่าจะทำยังไงดี " ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง

" อืมมม นี่ต้งก้อคิดอยู่เหมือนกัน ต้งว่าเราควรจะไปเคลียร์กับหลิง หลิง ถึงที่เลยดีกว่า น่าจะเป็นทางออกที่ดี้ที่สุด "

" เราจะไปสู้อะไรกับเค้าได้ล่ะต้ง ต้งเคยบอกอี้นี่ว่า พวกเค้าไม่ธรรมดา "

" ยังไงมันก้อต้องลองกันหน่อย ของอย่างนี้มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก ต้งสัญญาน่ะว่า จะไม่มีใครมาทำร้ายอี้ได้อีก ถ้าใครจะทำอย่างนั้น พวกมันต้องข้ามศพต้งไปซะก่อน คราวนี้ต้งไม่ไว้หน้าอินทร์ หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น " ต้งพูดด้วยความหนักแน่น

" ขอบคุณต้งมากๆน่ะ ที่อยู่ข้างอี้ตลอดเวลา ถ้าอี้อยู่คนเดียว อี้คงทำอะไรไม่ถูกแน่ๆเลย "

" อย่าลืมสิ ว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะ ถ้าอี้ไม่สบายใจแล้ว เพื่อนคนนี้จะอยู่เฉยได้ไง " พูดจบต้งก้อมาจับมือผม

" ขอบคุณน่ะ ต้งเป็นคนดีจริงๆเลย " แล้วผมพยายามดึงมือผมกลับ แต่ต้งกลับจับไว้แน่นกว่าเดิม

" ถ้าเห็นว่าต้งดีพอแล้วจริงๆ ทำไมอี้ไม่ให้ต้งมาดูแลอี้ล่ะ หวังว่าอี้คงยังไม่ลืมสัญญาที่เราให้ไว้แก่กันน่ะว่า ถ้าอี้ไม่มีใครแล้ว ต้งคนนี้ขอเป็นคนๆนั้นที่อยู่ข้างๆอี้ตลอดไปได้ไหม ต้งสัญญาว่าต้งจะดูแลอี้อย่างดีที่สุด " น้ำเสียงต้งจริงจังมาก

" อืมมมม อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ได้ไหมต้ง อี้ยังไม่พร้อมที่จะมีใครใหม่หรอก อี้เจ็บเกินกว่าที่จะหารักใหม่ ณ ตอนนี้ ต้งคงไม่ว่าน่ะ ถ้าอี้จะขอเวลาหน่อย ไว้อี้หายดีแล้ว อี้จะรักษาคำสัญญาที่เคยให้ไว้ ต้งเข้าใจอี้ใช่ไหม " ผมพยายามพูดให้ต้งเข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้

" ได้สิครับ ทำไมต้งจะให้อี้ไม่ได้ล่ะ นานแค่ไหนต้งก้อรอได้ "

" ขอบคุณมากน่ะที่เข้าใจอี้ กินข้าวกันดีกว่า หิวแล้ว จากนั้นจะได้ไปสะสางปัญหาต่อ " แล้วเราก้อลงมือทานกันต่อ

[Alexie333]

พอเราทานอาหารกันเสร็จแล้ว พวกเราก้อออกเดินทางไปที่ทำงานของหลิง หลิง ผมขณะที่นั่งอยู่ในรถก้อคิดหาทางที่จะยุติศึกครั้งนี้ให้ได้ ต้งเค้าก้อคงคิดหาทางช่วยอยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ได้ต้งผมก้อคงแย่ไปแล้วน่ะเนี่ยะ จากนั้นไม่นานนัก เราก้อถึงที่ทำงานของหลิง หลิง

   พอเราเดินเข้าไปในตึก ก้อมีพนักงานเดินมาถามพวกเรา ต้งก้อตอบไปว่า จะมาหาท่านประธาน แล้วพนักงานคนนั้นก้อบอกว่าท่านประธานรออยู่เหมือนกัน ให้พวกเรารีบขึ้นไปหา เอ๊ะนี่มันอะไรกันแน่เนี่ยะ ผมไม่รู้ว่าต้งคิดจะทำอะไรกันแน่ แล้วพนักงานคนนั้นก้อเดินนำพวกเราไปที่ห้องท่านประธาน พอเราเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก้อเห็นหลิง หลิง นั่งอยู่ข้างๆ ชายวัยกลางคนๆนึง หน้าตาออกจะโหดๆหน่อย ไม่บอกก้อรู้ว่านี่คือพ่อของหลิง หลิง เพราะว่ารังสีอำมะหิตมันแผ่ออกมาซะขนาดนั้น ผู้ชายคนนั้นมองหน้าผมซะเขม็งเลย คงจะเครียดแค้นผมมาก ส่วนหลิง หลิงผมสังเกตุหน้าหล่อนแล้ว ก้อเห็นร่องรอยที่ผมฝากไว้ให้ที่ใบหน้าหล่อน หล่อนมองผมด้วยสายตาเครียดแค้นเหมือนกัน

" นั่งก่อนสิต้ง เรามีอะไรต้องเคลียร์กันซะหน่อย " ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น

" ขอไม่นั่งได้ไหมครับ ลุงสุชาติ ต้งมีเรื่องจะเคลียร์นิดหน่อย แล้วก้อจะกลับเลย คงไม่รบกวนเวลานานหรอกครับ " ต้งพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

" จะไม่เป็นการเสียมารยาทหน่อยเหรอ นี่ผู้ใหญ่ชวนให้นั่งแล้วน่ะ " คุณสุชาติพูดย้ำ ด้วยน้ำเสียงเชิงตำหนิ

" ไม่เสียมารยาทหรอกครับ และผมก้อให้เกียรติคนที่ควรให้เกียรติเท่านั้น " ต้งโต้ตอบกลับไป

" ดี งั้นเข้าเรื่องเลยดีกว่า ชั้นอยากขอคำอธิบายเรื่องที่เกิดกับลูกสาวชั้น ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ ขอคำตอบที่มันสวยงามหน่อยน่ะ " คุณสุชาติพูดเสียงดัง

" ผมคิดว่าลูกสาวของคุณคงบอกคุณไปแล้วล่ะครับ แต่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงเหมือนที่เค้าพูดไหม ผมคงไม่สามารถทำให้คุณเชื่อไหม ฉะนั้นคุณควรจะได้เห็น ได้ฟังสิ่งเหล่านี้ " จากนั้นผมก้อเปิดคลิปวีดีโอ รวมทั้งคลิปเสียงที่ผมอัดไว้ทั้งหมดให้คุณสุชาติดูและฟัง

   พอคุณสุชาติได้ดูของทั้งหมดแล้วก้อทำหน้าครุ่นคิด จากนั้นผมก้อเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ผมแอบเห็นหลิง หลิง นั่งก้มหน้า ตัวสั่นเทาไปหมด หล่อนคงจะโกรธผมมากเลยทีเดียว มันก้อช่วยไม่ได้นี่นา

" แล้วนายจะเอายังไง ถ้าชั้นอยากให้เรื่องนี้มันจบ " คุณสุชาติเอ่ยถามผม

" พ่อ จะไปยอมมันทำไม พ่อไม่เห็นเหรอว่ามันทำหนูเยินซะขนาดนี้ " หลิง หลิง ตะโกนแทรกขึ้นมา

" เงียบไปเลย นังลูกไม่รักดี ชั้นไม่น่าตามใจแกซะขนาดนี้เลยน่ะ จนแกเสียผู้เสียคนและไปก่อเรื่องร้ายๆมาอีก เดี๋ยวเสร็จงานนี้แล้วชั้นจะอบรมแกยาว " คุณสุชาติตะโกนด่า หลิง หลิง กลับไป หล่อนก้อทำหน้าไม่พอใจ แต่ก้อแสดงอาการมากไม่ได้ ดูท่าหล่อนจะกลัวพ่อของหล่อนมาก

" พวกเราไม่ได้ต้องการอะไรหรอกครับ แค่อยากให้ทางลูกค้าออกมาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ให้กับบริษัทของอี้เค้า เอาตัวนางแบบของอี้มาส่งคืน ชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด จากนั้นก้อขอให้หลิง หลิง เลิกรังควานอี้สักที แล้วทุกอย่างมันก้อจะจบ " ต้งตอบแทนผม

" มันไม่มากไปหน่อยเหรอต้ง ทำไมชั้นต้องทำอย่างนั้นด้วย นายก้อรู้ใช่ไหมว่าอิทธิพลชั้นมันขนาดไหน จะปิดเรื่องแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ " คุณสุชาติถามกลับมาแบบกวนๆ โหๆๆๆ ไม่แปลกใจเลยนว่าหลิง หลิงได้นิสัยแย่ๆมาจากใคร

" ถ้านายไม่ทำ ชั้นจะบังคับให้นายทำเอง ชั้นรู้ว่าอิทธิพลนายมันใหญ่ซะขนาดไหน แต่ถ้านายจะทำอย่างนั้น พวกชั้นก้อจะทำเช่นกัน " เสียงผู้หญิงคนนึงพูดออกมา จากทางประตูหน้าห้อง เอ๊ะนั่นมันน้าเนตร กับน้าปิ่นนี่นา พวกเค้ามาได้ยังไงกันนี่

" ใช่ แล้วอี้ก้อเหมือนเป็นลูกเป็นหลานชั้นคนนึงเหมือนกัน ถ้าลูกหลานชั้นโดนรังแกล่ะก้อ คนที่เป็นแม่ย่อมนิ่งดูดายไม่ได้หรอก จริงไหมเนตร" น้าปื่นพูดเสริมขึ้นมา

" จะเอาอย่างนั้นก้อได้ ชั้นจะทำตามที่นายขอมาทั้งหมด ชั้นไม่อยากมีปัญหากับใคร ส่วนนังลูกสาวชั้น ชั้นสัญญาว่าจะไม่ให้หล่อนไปตามรังควานนายอีก แค่นี้ พอใจแล้วใช่ไหม " คุณสุชาติตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นกัน

[Alexie333]

จากนั้นคุณสุชาติก้อเขียนเช็คแล้วส่งมาให้ผม พอผมรับมาก้อเห็น อะไรกันเนี่ยะตั้ง 10 ล้านเลยเหรอ ตอนแรกผมจะไม่รับเพราะว่า มันมากเกินไป แต่น้าเนตรบอกให้ผมรับไว้ บอกว่าไม่เป็นไรหรอก จากนั้นคุณสุชาติก้อโทรศัพท์บอกให้ทางลูกค้าที่มีปัญหากับผมจัดการเคลียร์เรื่องนี้ให้จบภายในวันนี้ ด้วยการอีเมลล์อธิบายเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นส่งไปยังทุกเอเจนซี่ที่ได้รับรู้เรื่องนี้ เค้ายังบอกอีกว่า อีกไม่เกิด 1 ชั่วโมงนางแบบจะถูกไปส่งคืนให้ถึงที่ ซึ่งผมก้อโอเค และตกลงกับข้อเสนอนี้ พอเคลียร์กันเสร็จแล้ว พวกเราก้อกำลังจะเดินออกจากห้องนั้นไป แต่น้าเนตร กับน้าปิ่นบอกให้ผมกับต้งกลับไปก่อน แล้วเรา 2คนก้อออกจากห้องนั้นมา

" อี้ครับ อี้โอเคขึ้นแล้วใช่ไหม ทีนี้ไม่ต้องเป็นห่วงน่ะ พวกเราไม่ยอมให้อี้เป็นอะไรแน่ๆ " ต้งพูดปลอบผมขณะที่อยู่ในรถ

" ขอบคุณน่ะต้ง ขอบคุณมากๆ แล้วนี่พวกน้าเนตร กับน้าปื่นจะเป็นอะไรไหมอ่ะ ออกตัวช่วยอี้ซะขนาดนี้ อี้ไม่อยากให้พวกเค้ามีปัญหาเพราะอี้อ่ะ "

" ไม่หรอก ลุงชาติเค้าคงไม่กล้าทำอะไรแม่ชั้นหรอก โดยเฉพาะน้าเนตร ขานั้นเค้าเก๋าน่ะจะบอกให้ ตอนเป็นทหารนี่เฮี้ยวสุดๆ " ต้งตอบ

" ยังไงอี้ก้อรู้สึกผิดอยู่ดี แล้วนี่ต้งจะกลับไปทำงานเลยรึป่าว หลังจากไปส่งอี้แล้ว " ผมถามไป

" อืมมมมม ต้งว่าจะขอคุยกับพี่ติ๊บหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวต้งช่วยอี้อธิบายเอง ต้งไม่อยากให้อี้โดนมองแบบผิดๆ "

" ขอบคุณมากน่ะต้ง อี้ประทับใจต้งจริงๆเลย ไม่ได้ต้งอี้คงแย่ไปแล้ว " แล้วผมก้อยิ้มให้ต้ง 1 ที

" แล้วนี่พวกน้าเนตร น้าปิ่นเค้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไงอ่ะ ต้งเป็นคนไปบอกเหรอ " ผมถามขึ้นมา

" อืม ช่ายแล้วล่ะครับอี้ เวลาต้งมีอะไรต้งจะปรึกษาคุณเค้าเสมอแหละ คุณเค้าก้อดีน่ะ เค้าเป็นหวงอี้มากเลย แล้วจากนั้นต้งคิดว่าคุณเค้าคงบอกน้าเนตรอีกที ดูท่าน้าเนตรเค้าก้อเป็นห่วงอี้มากเหมือนกันน่ะครับ แต่ต้งว่าอย่างนี้ก้อดีแล้วแหละ เรื่องมันจะได้จบๆ อี้จะได้สบายใจสักที " ต้งอธิบายให้ผมฟัง

" อืมมมม ไว้อะไรๆดีขึ้นแล้ว อี้อยากเลี้ยงอาหารขอบคุณพวกน้าๆจังเลย ต้งว่าดีไหม " ผมถามกลับไป

" ก้อดีน่ะ ยังไงก้อได้ให้อี้สบายใจ พวกเราทำอยู่แล้ว " พูดจบต้งก้อยิ้มให้ผม ต้งน่ารักมากกกกก แต่ตอนนี้ผมไม่มีกะจิตกะใจไปชอบใครอีก ไว้ผมหายดีกว่านี้ผมคงจะรับเค้าเป็นแฟนแล้ว แต่ผมขอเวลาหน่อยเถอะ

   จากนั้นต้งก้อมาส่งผมที่ออฟฟิซ แล้วก้อโทรศัพท์หาพี่ติ๊บเพื่ออธิบายเรื่องต่างๆ ส่วนผมก้อมาทำงานต่อ ตอนนั้นผมเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว เลยพูดคุยกับเพื่อนที่ทำงานบ้าง จากนั้นนางแบบผมคนที่หายตัวไปก้อโทรมาหาผม ผมก้อเลยออกมาคุยโทรศัพท์ข้างนอก ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินนัก แล้วผมก้อพูดคุยกับเค้าบอกว่า ให้เค้าบอกทุกคนว่าป่วยกระทันหัน เข้าโรงพยาบาลเพิ่งออกมา มือถือก้อพังเลยติดต่อไม่ได้ เพราะว่าผมไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้มากนัก มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอา จากนั้นผมก้อบอกนางแบบคนนี้ว่า ผมจะให้เค้าไปพักผ่อนหรือเที่ยวที่ไหนสักแห่งก่อน จากนั้นถ้าเค้าอยากจะทำงานต่อ ก้อให้เค้าทำ หรือว่าถ้าเค้าจะกลับประเทศเค้า ก้อตามใจ นางแบบผมก้อโอเค ดูน้ำเสียงหล่อนก้อกลัวๆอยู่เหมือนกัน แหม เป็นใครๆก้อกลัวทั้งนั้นแหละครับ

   จากนั้นต้งก้อเดินมาหาผมบอกว่า เค้าเคลียร์กับพี่ติ๊บให้แล้ว ซึ่งตอนนี้พี่ติ๊บก้อเข้าใจผมทุกอย่างแล้ว ผมไม่รู้จะขอบคุณต้งยังไง เค้าดีกับผมซะมากมาย ผมเลยบอกไปว่า ไว้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว ผมจะรับเค้าไว้พิจารณาน่ะ ต้งไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มแล้วก้อเดินมากอดผม ผมตกใจแต่ก้อไม่ได้ขัดขืนอะไร จากนั้นต้งก้อขอตัวกลับไปทำงานต่อ เค้าบอกว่าคืนนี้จะแวะมาค้างกับผมที่คอนโดผมด้วย ผมก้อตกลง

[LoveNineTeen]

หวังว่าคงจบแล้วนะ หลิง หลิง ชริส์



เอิ่ม...อี้จ๊ะอย่าใจร้ายกับลูกดิวของเจ๊นักเลย

ถ้าลูกดิวมันทนไม่ไหวจับกดขึ้นมาละก็...หุ หุ

[StillLoveThem]

...ความรัก..มันแปลก..หรือ.มนุษย์ ที่..แปลก..
...บางคน..ผูกพันธ์ กันทาง..ใจ..ก็พอแล้ว..
...แต่บางคน..ต้องการผูกพันธ์..ทั้งกายและใจ...
...อีกอย่างนึงที่เป็น..ที่สุด..ของเรื่องนี้...
...เป็นเรื่องที่รวบรวม..ไฮไซหัวใจสิงห์..ไว้มากที่สุด...
...อยากรู้ที่สุดว่า...รักสุดท้ายของอี้..คือใคร...จ๊ะ Alex..
...Alex ตอบมาอย่างไว..โปรดติดตามตอนต่อไป..แป่ว... 

[Alexie333]

   รู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่ครับ
  โปรดติดตามมมมมมมมมมมมมมม น่ะกั๊บ หุหุหุ



 

-------------------------------------------



 



จากนั้นผมก้อไปทำงานต่อ โดยที่ผมพยายามอย่างมากในการที่จะมีสติเพื่อที่จะทำงานได้ งานช่วงนี้ผมค่อนข้างยุ่งมากเหมือนกัน แล้วผมก้อต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จไวๆ เนื่องด้วยกลางเดือนนี้ผมจะต้องไปช่วยงานพี่กรณ์ และต้งอีก รู้ตัวเลยว่าจากนี้ไปผมต้องเหนื่อยอีกหลายเท่า ซึ่งผมก้อยอมครับเพราะว่าต้องทำเพื่อตัวเอง และครอบครัวของผม ผมก้อทำงานต่อไปเรื่อยๆพอถึงเวลาเลิกงานผมก้อกลับคอนโด

   ก่อนจะถึงคอนโดผมก้อซื้ออาหารเย็นไปทานแล้วซื้อเผื่อดิว กับต้งด้วย วันนี้ไม่มีอารมณ์ทำอาหารทานเองเหมือนครั้งอื่นๆ พอผมถึงห้องของผม อ้วนก้อโทรมาหาผม บอกว่ามาหาผมที่อพาร์ทเม้นต์แล้วไม่เจอ ผมเลยตอบไปว่า ผมย้ายมาอยู่คอนโดใหม่แล้ว อ้วนเลยจะเอาของบมาให้ผม ผมเลยบอกว่า เจอกันที่เซเว่นหน้าปากซอยข้างๆนี้ดีกว่า ผมไม่อยากให้เค้ารู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้เค้ารู้ จากนั้นผมก้อเอาของไปวางที่โต๊ะ แล้วผมก้อมองหาดิวว่า เค้าอยู่ที่ไหน แล้วกินอะไรรึยัง จากนั้นผมก้อเดินเข้าไปดูในห้องที่ดิวนอนอยู่ ผมก้อเห็นดิวนอนอยู่บนเตียง จากนั้นผมเรียกดชื่อดิวหลายครั้งมาก แต่ดิวไม่ตอบ ผมเลยไปแตะหน้าผากของดิว โอ๊ะอะไรเนี่ย นี่ดิวตัวร้อนขนาดนี้เลยเหรอ แล้วดิวเป็นไข้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ตายแล้วทำไงดี นี่อ้วนก้อคงรอผมอยู่ เอาว่ะ หวังว่าดิวคงไม่เป็นอะไรมาก เดี๋ยวผมขอตัวไปเอาของๆผมกับอ้วนก่อน จะได้จบๆกัน

   แล้วผมก้อเดินไปหาอ้วนตามที่ได้นัดหมายไว้ พอผมเดินไปถึง ผมก้อต้องเห็นภาพปวดใจจากการที่เห็นอ้วนยืนรอผมอยู่หน้าเซเว่น และยังโอบกอดเอวผู้ชายคนนึงอยู่ ใช่ครับ เค้าเป็นคนเดียวกันกับคนที่ผมเห็นที่ห้องอ้วนเมื่อคืนนี้ ดูเค้ารักกันมากเลยน่ะ แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ ทำไมผมต้องมาเห็นภาพๆนี้ด้วย ทำไมอ้วนถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้ ทำไมๆๆๆ

" อ่ะ นี่ของๆอี้ทั้งหมด เราเอามาคืนแล้ว เอ้อออ ลืมแนะนำไป นี่โจ้ แฟนของเรา " อ้วนแนะนำแฟนใหม่ให้ผมรู้จัก

" อืม เราเคยเจอกันแล้วแหละ เมื่อคืนนี้ไง ขอบคุณน่ะที่เอาของมาให้ ไม่เห็นต้องลำบากเลย " ผมพยายามฝืนพูดออกไป ทั้งๆที่ใจมันเจ็บเจียนตาย

" ไม่ลำบากหรอก พอดีแฟนเราเค้าจะมาแถวนี้พอดี อ้วนเลยแวะเอาของมาคืนให้ อี้กินข้าวรึยังล่ะ ไปกินข้าวกับพวกเราไหม " อ้วนเอ่ยชวนผมไปทานด้วย

" ไม่ดีกว่า พอดีอี้ก้อซื้อของมาทานแล้วเหมือนกัน ขอบใจน่ะที่ชวน พวกอ้วนไปกันเหอะ อี้ขอตัวก่อนน่ะ พอดีมีอะไรทำค้างไว้อยู่ " จากนั้นผมก้อเดินหันหลังออกมา ผมพยายามอย่างมากที่จะสะกดน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหล แต่มันเป็นการพยายามที่ยากลำบากที่สุด ผมเลยต้องเร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงห้องให้เร็วที่สุดจากนั้นผมจะได้ระเบิดอารมณ์ออกมาได้เต็มที่

[Alexie333]

 

พอผมถึงห้องของผมแล้ว ผมก้อรีบวิ่งไปที่ห้องตัวเอง แล้วเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นผมก้อระเบิดความเสียใจที่ผมมีทั้งหมดในนั้น ผมเปิดน้ำจากฝักบัวให้แรงที่สุด เพื่อที่ว่าน้ำนั้นมันจะชะล้างความเสียใจของผมไปบ้าง ผมอาบน้ำทั้งๆที่ไม่ถอดเสื้อผ้า ผมร้องไห้อย่างหนักในนั้น ร้องเหมือนที่ไม่เคยร้องไห้มาก่อน จะมีใครรู้ไหมว่า ผมเสียใจมากแค่ไหน อ้วนเค้าจะรู้ไหมว่า เค้าทำให้ผมเจ็บเสียจนไม่อยากจะอยู่ต่อไปแล้ว

   พอผมร้องไห้จนสะใจผมแล้ว ผมก้อถอดเสื้อผ้าอาบน้ำใหม่ เอาสบู่มาล้าง มาขัดตัวให้สะอาด ขัดมันอยู่นานเหมือนกัน พอสาแก่ใจผมแล้ว ผมก้อเช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าตัวที่คิดว่าสวยที่สุด จากนั้นก้อแต่งหน้าตัวเองแบบเท่ห์เพื่อที่ว่าคืนนี้ผมจะออกไปเที่ยว ดื่มเหล้าให้เมากันไปข้างนึงเลย พอผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก้อนึกถึงดิวขึ้นมาได้ ก้อเลยไปดูเค้าหน่อย ตัวเค้ายังร้อนอยู่เลย ผมช่วยเค้าเช็ดตัวหน่อยดีกว่า
 
   แล้วผมก้อถอดเสื้อผ้าของดิวออก ตามเนื้อตามตัวของดิวยังมีรอยช้ำจากที่โดนพวกนั้นรุมสกัมเมื่อวานนี้ นี่เค้าต้องมาเจ็บตัวเพื่อผมเหรอเนี่ยะ น่าสงสารจริงๆเลย แล้วนี่ยังมาเป็นไข้อีก ผมควรจะดีกับเค้าให้มากกว่านี้ใช่ไหม ??? แต่เรื่องร้ายๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมนี่ เป็นเพราะเค้าไม่ใช่เหรอ ???

" อี้ ขอบใจน่ะที่ไม่ทิ้งชั้นให้นอนป่วยอย่างนี้ ชั้นไม่รู้จะขอบใจนายยังไงดี " ดิวลืมตาขึ้นมาแล้วพูดกับผม พรางเอามือของเค้ามาจับมือของผมที่กำลังเช็ดตามเนื้อตัวให้ผม เอ๊ะ เค้าตื่นนานรึยังน่ะ ???

" ไม่เป็นไรหรอก ก้อนายเคยช่วยชั้นไว้นี่ ชั้นว่านายปล่อยมือชั้นดีกว่าน่ะ ชั้นจะเช็ดได้ยังไงล่ะ ถ้านายมาจับมือชั้นอย่างนี้ " ผมตอบแก้เขินไป

" ถ้าชั้นรู้ว่าชั้นป่วยแล้วนายดูแลชั้นอย่างนี้ ชั้นขอป่วยตลอดไปดีกว่า " ดิวไม่ยอมปล่อยมือของเค้าสักทีครับ

   ตื๊ดๆๆ เสียงกริ่งที่หน้าห้องผมดัง ซึ่งพอดีผมได้จังหวะดึงมือตัวเองจากมือดิวนั้น แล้วใครน่ะมากดกริ่งหน้าห้อง เสียงกริ่งนั้นช่วยชีวิตผมไว้จริงๆ แล้วผมก้อเดินไปดูว่าใครมาหาผมกันแน่ พอผมมองตรงตาแมว ผมก้อเห็นพี่กรณ์ยืนอยู่ห้องห้อง แล้วผมก้อเปิดประตูรับพี่กรณ์

" สวัสดีครับพี่กรณ์ มาหาอี้มีธุระอะไรรึป่าวครับ " ผมถามพี่กรณ์ไป

" ป่าวครับ พี่แค่แวะมาหาเฉยๆ และว่าจะถามข่าวเรื่องนั้นพอดี อ้าวแล้วอี้จะไปไหนเหรอ ดูแต่งตัวซะหล่อเลย " พี่กรณ์ถามผมกลับมา

" อี้ว่าจะไปเที่ยวซะหน่อยอ่ะครับ เบื่อๆเต็มที พี่กรณ์เข้ามาข้างในก่อนดีกว่า " จากนั้นผมก้อชวนพี่กรณ์เข้ามาให้ห้องผม


                               ------------  จบตอนที่ 18 --------------

 

[crazykung]

สอบโอเน็ตเสร็จจะมาอ่านต่อ


แหมมวันนี้ 14 หน้าอ่านรวดเดียวเลยสะใจมากมาย



พรุ่งนี้สอบ เอาเรื่องนี้ไปกาข้อสอบละกาน 55+


อวยพร ป๋มด้วยนะ ขอให้มั่วถูกเยอะๆ

เดวมาเม้ความรู้สึกให้คับบจุบๆ

[Alexie333]

   ยังไงก้อขอให้สอบผ่านน่ะครับ
 

  กามั่ว กาจริงก้อขอให้โดน

  แล้วมาคุยกันอีกน่ะครับ ขอให้โชคดีทุกท่านนนนนนนนน