21 – จบเคยมีคนวิจารณ์ผม ว่าไอ้ต้อย...ชีวิตมันมีแต่เรื่องขำ
แต่ผมว่าคนที่ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา...ลึกๆข้างในก็มีหลายหลายอารมณ์เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละครับ
....
..
.
ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้วครับ สืบเนื่องจากการเลือกมือถือที่ต้องจัดให้คุ้มเพราะมีเสี่ยเลี้ยงเลยเถิดไปหน่อย ฟ้าเลยมืดสนิทเชียวครับ ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่ต้าจะโมโหหิวจนกัดผ้าปูที่นอนขาดหมดรึยัง
โชคดีจริงๆครับ ที่ฟ้าเมตตา พอผมกับพี่ธีของพี่ต้าก้าวเท้าเข้าหอปุ๊บ ฝนก็เทกระหน่ำปั๊บ หลังจากที่อวดกุญแจห้องให้พี่ธีอิจฉาเล่นอยู่พักใหญ่ พวกเราก็แอบไขกุญแจ ย่องเข้าห้องราวกับกลัวว่าพี่ต้าจะถือสากรอตีอยู่หลังประตูแบบการ์ตูนขายหัวเราะสมัยก่อน
ในห้องมืดสนิด ผมเอื้อมมือคลำหาสวิตซ์ไฟด้วยความที่ไม่เคยชินเพราะไม่ค่อยได้มาห้องพี่ต้าเท่าไหร่...ก็เล่นย้ายมาซะไกลมหาลัยเลยนี่ครับ...
กำลังก้าวเดินอยู่ ก็รู้สึกว่าคนข้างหน้าไม่ยอมเดินต่อ ผมหันหน้ากำลังจะถามว่าเกิดไรขึ้น ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ไฟในห้องกระพริบไวๆแล้วก็สว่างจ้าขึ้นด้วยน้ำมือของผมเอง
...ไฟสว่างจ้า...
...ต่างจากใจผม...ที่ดับมืด...
“ต้า” เสียงพี่ธีกระซิบเบาๆ แหบแห้ง ถ้าผมพูดออกมาตอนนี้ เสียงของผมก็คงไม่ต่างจากพี่ธีเท่าไหร่
ร่างของคนสองคนที่กอดกันอยู่ริมหน้าต่าง...ร่างที่แสนคุ้นตาสะดุ้งทันทีที่ไฟเปิดสว่าง พี่ต้าดูตกใจ ตั้งตัวไม่ติด และอีกคนที่มองมาทางผม...ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่...
...ธี...
ทำไมล่ะ?
ก็พี่ต้ามีพี่ธีแล้วไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไม...พี่ต้าถึงยังกอดธีอีกล่ะ...ทำไมพี่ต้าถึงยอมให้ธีกอด
“ต้า” คนข้างตัวผมเรียกชื่อพี่ชายด้วยเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน “ต้า...มานี่...”
...ผมรักพี่ต้า...ผมรักมาก เพราะเป็นพี่ชายคนเดียวของผม เป็นพี่ชายที่อายุห่างกันแค่ไม่กี่ปี...เป็นพี่ชายที่เที่ยวเล่นด้วยกันมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ถึงจะเคยทะเลาะกันบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยเกลียดพี่ต้าเลยซักครั้ง...
ดวงตาสีเขียวหม่นที่จ้องสบอยู่กับผม ผละกลับไปมองทางพี่ต้า มองตามพี่ต้าที่หันหลังให้ และเดินออกจากอ้อมกอดเพื่อไปหาคนอีกคนหนึ่ง...
นี่ป็นครั้งแรก...ที่ผมรู้สึกเกลียดพี่ชายตัวเอง...ผมเกลียดพี่ต้าที่ผละออกจากอ้อมกอดของธี...เกลียดพี่ต้าที่ทำร้ายจิตใจของธีซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไม่รู้ตัวเลยสักครั้ง
ยิ่งกว่านั้น...ผมโกรธธี...โกรธที่หลงโง่งมงาย...ยอมให้พี่ต้าทำร้ายเหยียบย่ำความรักด้วยคำว่าเพื่อนมาตลอดสี่ปี...กี่ครั้งๆก็ไม่ยอมตัดใจสักที
และที่สุด...ผมสมเพชตัวเอง...ที่ยอมมองพี่ต้ากับธี...ยอมมองคนสองคนที่ผมรักที่สุด ทำร้ายกันเองโดยที่ไม่ยอมยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ เหตุก็เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวผม...ความเห็นแก่ตัวที่หวังแต่จะคิดว่าทั้งสองคนจะไปด้วยกันไม่ได้ หวังแต่ว่าธีจะหันกลับมามองผม หวังแต่ว่าธีกับพี่ต้าจะหยุดอยู่แค่คำว่าเพื่อนตลอดไป...ผมบอกเลิกความสัมพันธ์กับธี ผมปล่อยธีไป...ผมให้โอกาสธีก็จริง...ทั้งหมดก็เพราะความรู้สึกผิดลึกๆในใจ...แต่ด้วยความเห็นแก่ตัวลึกๆก็ยังทำให้ผมตัดสินใจไม่บอกความรู้สึกของทั้งสองคนที่เจ้าตัวไม่รู้ แต่ผมรู้อยู่ดี...
...แล้วความเห็นแก่ตัวนั้น...ก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเองอยู่ในตอนนี้...
ถ้าธีสมหวังกับพี่ต้า...ธีก็จะมีความสุข พี่ต้าก็จะมีความสุข ส่วนตัวผมเอง...ถึงจะทุกข์ใจเจียนตาย แต่ในความทุกข์ใจนั้นก็คงจะมีความสุขเล็กๆ ที่ได้เห็นธีมีความสุข
แต่ถ้าพี่ต้ากับธีผิดหวัง...เหมือนอย่างในตอนนี้ล่ะ...ผมมีความสุขรึเปล่า?
“ต้า...อย่าไป...” สายตาของธี มือของธี...ทุกอย่างธียกให้พี่ต้ามาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมผมถึงไม่ยอมเข้าใจสักทีนะ
ถ้าเพียงแต่ผมช่วยสื่อความรู้สึกของทั้งสองคน...ธีก็คงไม่ต้องเศร้าอยู่ตอนนี้หรอก
ผมหันกลับไปมองคนข้างตัว คนที่ได้เป็นเจ้าของ คนที่ได้ครอบครองพี่ต้า
พี่ธีท่าทางโกรธมาก...โกรธจนแทบจะฆ่าคนได้...และคนที่พี่ธีกำลังจะฆ่า...ก็คือธี...
วินาทีที่พี่ธีกระโจนออกไป วินาทีที่พี่ธีผลักพี่ต้าให้พ้นทาง วินาทีที่พี่ธีกำลังจะทำร้ายคนที่ผมรัก...ร่างกายของผมก็สั่งตัวเองให้หยุดยั้งการกระทำนั้นเอาไว้
“ปล่อย! กูจะฆ่าไอ้เหี้ยนี่!!” แรงของพี่ธีไม่ใช่เบาๆ ขนาดร่างกายของพี่ธีใกล้เคียงกับผม ถึงแรงจะน้อยกว่าแต่ก็ไม่ใช่ง่ายที่จะยื้อได้...ก็เพราะพี่ธีกำลังโกรธ ที่มีคนมายุ่งกับคนของพี่ธี
ผมอิจฉาพี่ธีจริงๆ...พี่ธีแสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างไม่มีปิดบัง พี่ธีรักพี่ต้า พี่ธีหวงพี่ต้า ทั้งหมดนั้นส่งให้พี่ต้ารับรู้..ว่าตัวเองได้รับความรักมากขนาดไหน ต่างกับผม...ที่ไม่ว่าอยากแสดงออกว่ารักธียังไง ก็แสดงออกมาได้ไม่เต็มที่ เหตุก็เพราะรู้ความรู้สึกที่พี่ชายของตัวเองมีให้กับคนที่ผมรักนั่นเอง...
...แต่หลังจากนี้ไป...ในเมื่อพี่ต้ามีพี่ธีแล้ว...ผมก็ไม่อยากจะปิดบังความรู้สึกอะไรทั้งสิ้นแล้ว...
ผมล็อคตัวพี่ธีที่กำลังบ้าคลั่งเอาไว้แน่น แรงกระแทกที่อีกฝ่ายส่งมาทำให้รู้สึกจุกไม่น้อย “พี่ธี...พาพี่ต้ากลับก่อน ที่นี่ผมเคลียร์เอง”
“ไม่...มึงปล่อย...มึงร่วมมือกับมันใช่มั้ย? มึงช่วยให้มันมาขโมยแฟนกูไปใช่มั้ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ต้อย กูบอกให้ปล่อย!!”
พี่ธีคงไม่รู้เลยสินะ ว่าภายใต้ท่าทางหวงพี่ชายของผมน่ะ...ผมดีใจขนาดไหนที่พี่ธีเข้ามาในชีวิตพี่ต้า...ที่พี่ธีทำให้พี่ต้ามีความสุข...
...ผมดีใจจริงๆนะ ที่พี่ต้ากับพี่ธีมีความรู้สึกดีๆให้กัน...
ดังนั้น...ขอโทษนะ...พี่ธี...
พลั่ก!!!
ผมต่อยพี่ธีที่กำลังบ้าคลั่ง กำลังจะเงื้อหมัดชกคนที่ผมเอาตัวบังเอาไว้สุดแรงเกิด...แรงจนใบหน้าของพี่ธีหันไปอีกทาง...แล้วหลังจากนั้นผมก็จัดการผลักคนข้างหลังให้กระเด็นไปไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในห้องเงียบกริบ เหตุการณ์รุนแรงถูกแช่แข็งชั่วขณะ ผมหันไปมองพี่ต้าที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่มุมห้อง เสียใจที่เรื่องแย่ๆอย่างนี้เกิดขึ้น
...แต่ถึงจะเกลียดพี่ต้า ถึงจะโกรธธี ถึงจะสมเพชตัวเอง หรือถึงแม้ว่าจะเสียใจอยู่ในตอนนี้...อารมณ์ที่รุนแรงที่สุดในใจผมตอนนี้กลับเป็นความหวาดกลัว...
....หวาดกลัวว่าทำไม...ผมยังมีความรู้สึกดีใจสุดๆที่เรื่องระหว่างพี่ร้ากับธีมันจบลงแบบนี้ได้นะ?...
“พี่จะพาพี่ต้ากลับไปดีๆ หรือจะให้ผมอัดพี่ให้ตายแล้วให้ผมพาพี่ต้ากลับไปเอง?” เสียงของผมสั่นพร่า และเพิ่งรู้ตัวว่าอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาจนสับสน กลั่นออกมาเป็นน้ำตาซะแล้ว
...พี่ต้าอยู่ที่กรุงเทพ...เป็นคำที่ผมบอกออกมา ระหว่างที่คุยกับธีบนรถ...
“ผมรู้...ว่าพี่ธีมาหาพี่ต้าที่นี่เพราะรู้มาจากผม เพราะเรานั่งรถมาจากขอนแก่นด้วยกัน...เพราะผมเป็นคนพูดบอกออกมาเอง...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...”
ใช่...ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...ผมไม่อยากให้ธีได้พบกับสถานการณ์อย่างนี้...แต่อย่างที่ว่า...ด้านเลวร้ายของตัวเองกลับคิดว่า ดีแล้วไง...ที่ธีได้มาเห็นพี่ต้ากับพี่ธีอย่างนี้...ดีแล้วนี่นา จะได้ตัดใจได้ซะที
...ตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจกันแน่...ผมยังไม่กล้าตอบตัวเองเลย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่ธีพาพี่ต้ากลับไปแล้ว ตอนนี้ในห้องมีแค่เราสองคน
ผมมองใบหน้าของธีที่เปื้อนน้ำตา แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นแม้แต่นิดเดียว
ดวงตาสีเขียวเข้มกว่าปกติ ในขณะที่ขอบตาแดงก่ำจนคิดว่าคงเจ็บน่าดู ผมยกมือขึ้น ใช้นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่เปรอะแก้มออกให้ แต่ยิ่งเกลี่ย...ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งไม่สำเร็จแฮะ
ธีร้องไห้หนักขึ้น บ่าทั้งสองข้างสั่นสะท้าน จนผมอดไม่ได้ที่จะคว้ามากอดเอาไว้แน่นๆ
“พอใจรึยัง” ผมกระซิบถาม ธีไม่ตอบ ยิ่งสะอื้นแรงกว่าเดิม แรงซะจนหอบตัวโยน “ร้องให้หมดเลยนะ แล้วหลังจากนี้ก็เริ่มต้นกันใหม่”
รู้สึกว่าคนในอ้อมแขนจะพยักหน้าแรงๆสองสามที แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้ต่อไป
....
...
..
หลังจากที่ธีสงบลงได้ มันก็มองมาทางผมอย่างเคืองๆ
“ตกลงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด...เป็นแผนของต้อยใช่มั้ย”
เอากับเขาสิครับ...ผมเป็นแค่ตัวประกอบธรรมดานะ ทำไมใครๆก็คิดว่าผมเป็นตัวร้ายกันหมดล่ะ? ไม่คิดบ้างหรือไงว่าทั้งหมดนี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ
“เปล่าซะหน่อย เราไม่ได้บอกให้ธีมาที่นี่...เราไม่ได้อยากให้ธีมาที่นี่เลย”
ไอ้ลูกครึ่งเบะปาก สูดจมูกดังฟืด แล้วโทษผมต่อ “ก็ใครล่ะ ที่เป็นคนบอกเราว่า ถึงจะไม่เป็นไปตามที่หวัง แต่ถ้ารักไปแล้วก็ไม่ให้ตัดใจง่ายๆ น่ะ ใครล่ะที่ให้โอกาสเราแต่แรก ใครที่ทำตัวห่างเหินไป ใครที่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ใครที่อยากจะให้เราไปบอกรักต้าซะเหลือเกินน่ะ!”
เอิ่ม...วันนี้อารมณ์เปลี่ยนไปมาจนอยากนอนโรงพยาบาลบ้าแล้วครับ...อารมณ์สุดท้ายของตอนนี้คืออึ้งกิมกี่ครับผม
สรุปแล้ว...อย่าบอกนะครับ ว่าที่ผมปวดใจมาทั้งหมดเนี่ย เป็นเพราะอารมณ์อยากประชดของธี...(พูดให้ถูก ใจนึงก็คงอยากประชดผม แต่อีกใจก็คงแอบหวังกับพี่ต้าอยู่ลึกๆนั่นแหละครับ)
“เราไม่ได้บอกให้ธีไม่ตัดใจ” จริงๆแล้วอยากบอกให้ตัดใจด้วยซ้ำ
ผมกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น...เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะครับ “ไม่คิดบ้างหรือไง...ว่าเราพูดในกรณีของเราน่ะ...ตอนนั้นที่บอกเลิกก็แค่ให้โอกาส ไม่ได้บอกว่าจะตัดใจจากธีซะหน่อย” เกิดเป็นธีนี่ดีจริงๆ...มีไอ้ต้อยคอยเป็นตัวสำรอง...แต่อย่างน้อยไอ้ต้อยคนนี้ก็เป็นตัวสำรองอันดับหนึ่งที่กำลังจะเลื่อนขึ้นมาเป็นตัวจริงแล้วครับท่าน
ธีหุบปากสนิท ยังครับ...ยังคงไม่เข้าใจ
“หืม...ว่าไงล่ะ...”
“...” ธีก้มหน้า เงียบเป็นเป่าสากเลยครับ
...ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจเรื่องราวได้แล้วล่ะครับ...ก็บอกแล้วไง ว่าผมรู้ใจธีมากกว่าที่ไอ้พี่ต้าที่เป็นเพื่อนมานานรู้ซะอีก...
“เพราะน้องฝนใช่มั้ยล่ะ” นั่นไงครับ ก้มหน้างุดเชียว ฮ่าๆๆ “คิดว่าเราไปเที่ยววาเลนไทน์กับน้องฝน แล้วก็เป็นแฟนกันแล้ว...ใช่มั้ย”
“ก็ต้อยเคยบอก” หืม? ทีงี้ล่ะอุบอิบเชียวครับ ทีตอนจะเอาเรื่องผมล่ะเสียงแข็ง “ว่าเลิกกับเราแล้วจะได้ไปจู๋จี๋กับน้องๆได้”
นอกจากจะเป็นพวกชอบคิดไปเองแล้วยังเป็นพวกที่ซื่อจนไม่รู้จะพูดยังไงดีเลยครับ...ก็เหมือนกับที่เชื่อคำพูดของพี่ต้าว่า ‘กูเกลียดเกย์’ จนไม่กล้าบอกรักนั่นแหละ...แต่ก็เอาเหอะครับ เพราะนิสัยนี้ก็เป็นอีกอย่างในตัวของธีที่ผมรักนั่นแหละ
ผมกุมใบหน้าที่แดงก่ำของธีให้เงยขึ้น จ้องสบเข้าไปในดวงตาสีเขียว “ถ้าเราบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับน้องฝน ยังรักธีอยู่ตลอดล่ะ...จะว่ายังไง”
อย่าให้ผมเฉลยเลยครับ...ว่าอาการหลบสายตาอย่างนี้หมายความว่ายังไง...ให้ผู้อ่านรู้แค่ว่า หัวใจของผมตอนนี้มันพองฟูจนแทบระเบิดแล้วก็พอครับ
“ธี...เราถามอีกครั้งนะ...” ผมจูบแก้มที่ตอบลงไปเล็กน้อยอย่างคิดถึงเหลือเกิน แล้วกระซิบถามที่ข้างหูให้อีกฝ่ายจั๊กจี้เล่น
“บอกเราได้รึเปล่า...ว่าคนที่ธีชอบ...คนที่บอกพี่ต้าว่าชอบน่ะ...เป็นใคร?”
...
..
.
เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง ย้อนกลับไปมองแล้วก็คิดว่าบางที...ธีเองนั่นแหละครับ ที่อยากจะลองเป็นครั้งสุดท้าย อยากจะรู้ว่าพี่ต้ารักคนอื่นมากกว่าตัวเอง อยากจะรู้ว่าพี่ต้าไม่ได้เลือกตัวเอง...เพื่อจะเสียใจ...เพื่อตัดใจ...แล้วก็เพื่อเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ต้า
...จะผิดคาดก็คงเป็นเรื่องที่ว่า...คิดว่าตัวเองอกหักทั้งจากพี่ต้าแล้วก็จากผมล่ะมั้งครับ...ก็เลยทำตัวห่างเหินไปให้ผมเข้าใจผิด มัวแต่เศร้าอยู่ตั้งนาน
...สำหรับเราสามคน...ความรักเป็นเรื่องที่ทำนายไม่ได้จริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
THE END
จบแล้วค่ะ อ่านแล้วงงรึเปล่าคะ ชื่อธีเต็มไปหมด ธีไหนเป็นธีไหน(วะ)
ในความคิดของไอ้ต้อย พี่ธีก็คือลุงของต้าค่ะ ส่วนธี ก็คือธีเลิฟๆของต้อย ลองอ่านดูคงไม่งงนะคะ
ส่วนที่งงกว่าชื่อ คงจะเป็นความรู้สึกของต้อยใช่มั้ยค่ะ
สรุปว่าไอ้ต้อยมันสับสนค่ะ มันเสียใจที่เห็นธีเลิฟๆเสียใจ แต่มันดันดีใจที่ธีเลิฟๆอกหักค่ะ ด้วยคุณธรรมในจิตใจ มันเลยสับสนงงงวย -"-
ที่จบกลางอากาศอย่างนี้ไม่ได้ตัดจบนะคะ เนื้อเรื่องที่คิดไว้มันจบอยู่ตรงนี้จริงๆ...ส่วนเซอร์วิสที่เหลือกับเฉลยประเด็นต่างๆ...เจอกันในตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ขอโทษด้วยที่ทำตัวเหลวไหล หายไปทีปีสองปี ...แต่ชีวิตจริงมันยากกว่านิยายค่ะ
ลูกหมู
9 มีนาคม 2555
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 390717 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก