A 97
ผมรีบผละออกจากเขาทันที “มึงอย่าทำแบบนี้ดิวะ! ไอ้โจ มึงทำแบบนี้บ่อยๆ กูก็ลำบากใจนะเว้ย”
“มึงจะลำบากใจทำไม มึงลำบากใจก็แปลว่ามึงเองก็แอบคิดอะไรกับกูอยู่เหมือนกันล่ะสิ ใช่มั๊ยวะ” เขายืนขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาผมก้าวหนึ่ง “มึงจะมาห้ามกูไม่ให้กูชอบมึงอะ มันไม่ได้แล้วว่ะ ไอ้นนท์ และกูก็เป็นของกูแบบนี้ ไม่คิดจะเปลี่ยนอะไรอีกแล้วด้วยเหมือนกัน”
ผมที่ยังหน้าแดงไม่หายส่ายหัวเบาๆ “กูรู้ๆ ว่ามึงอะ เอ่อออ...... ชอบกู แต่กูคบกับมึงไม่ได้ ไอ้โจ กูเป็นแฟนนัทแล้ว มึงก็ไม่ควรทำแบบนี้นะเว้ย”
“มึงเป็นแฟนไอ้นัทแล้วก็เป็นไปดิวะ เกี่ยวไรกับกูอะ กูอยากทำอะไรมันก็เรื่องของกู มึงก็อย่าใส่ใจก็ได้นี่หว่า หรือไม่จริง”
ผมรู้สึกหงุดหงิดตัวเองมากที่ไม่สามารถหาคำมาเถียงกับเขาได้ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมไม่เคยเถียงชนะเขาได้เลยสักทีกันนะ
เขายิ้มออกมาเล็กน้อยที่เห็นว่าเอาชนะผมได้อีกครั้ง “แล้วไง.......”
“อะไร” ผมขมวดคิ้ว “แล้วไงอะไรของมึง”
“ห้องกูเนี่ย” เขามองไปรอบๆห้อง “คิดว่าไง”
“หาา อะ เอ่ออ.......” ผมรู้สึกงงๆเล็กน้อยที่จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่องคุยซะเฉยๆ “เออ ก็ดีมั๊ง สะอาดดี เป็นระเบียบกว่าที่กูคิดอะ แถมหนังสือเยอะยังมากๆด้วย”
“อยากลองมานอนกับกูที่นี่ดูมั่งมั๊ยล่ะ” เขายักคิ้วเจ้าเล่ห์
เออ เวรกรรม สรุปเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องพูดหรอก มีแต่ผมนี่แหละที่หลงคิดแบบนั้นไปเองคนเดียว
“ไม่ต้องเลย สาดดด แล้วมึงแม่งก็ชอบทำหน้าทำตาแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ”
“แบบนี้อะ แบบไหนวะ” เขาเดินเข้ามาหาผมอีกก้าว
“ก็หน้ามึงอะ ปกติก็ดูกวนตีนเจ้าเล่ห์อยู่แล้ว และมึงยังเสือกชอบยักคิ้ว ยิ้ม ไม่ก็ทำตาเจ้าเล่ห์เจ้าชู้ตลอดอะ สาดดด”
“กูทำให้มึงคนเดียวแหละ ไอ้ควาย” เขาตบหัวผมเบาๆ
“ตบหัวกูอีกแล้ววว!” ผมโวย “เดี๋ยวกูก็ตบมึงคืนซะมั่งหรอก สัสนี่!”
“เอาดิ๊ ก็ตบสิ กูเคยว่ามึงเรอะไง” เขายื่นหัวมาหาผม “ตบดิวะ เอาเลย กูไม่ว่า”
พอเขาทำแบบนี้ขึ้นมาจริงๆ ผมก็กลับลังเลขึ้นมาซะอย่างนั้น “ไม่ต้องๆ กูไม่ตบมึงหรอก รีบไปไกลๆเลยไป ไปเก็บของต่อได้แล้ว กูจะนั่งรอ” ผมเดินกลับไปนั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
เขายักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะเดินไปเก็บของลงกระเป๋าต่อ ส่วนผมที่นั่งมองเขาก้มๆเงยๆอยู่ก็อดคิดถึงสิ่งที่เขาทำและคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ไม่ได้......
ผมรักนัทนะ ผมรักนัทจริงๆ ผมรู้สึกอบอุ่นที่อยู่กับนัท รู้สึกปลอดภัยและสบายใจ แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม..... ทำไมผมถึงไม่สามารถพูดว่าผม “ไม่ชอบโจเลยสักนิด” อย่างเต็มปากได้สักที มันก็ใช่ที่ผมไม่ได้รู้สึกชอบเขาแบบนั้น แต่เวลาอยู่กับเขาแล้วผมก็มีความสุขดีไปอีกแบบ และเวลาที่เขาทำหรือพูดอะไรแบบนั้นกับผม บางครั้งผมก็รู้สึกเขินและชอบใจอยู่ลึกๆเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบหรืออึดอัดอย่างที่ผมพูดหรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม ในตอนนี้ผมยังไม่สามารถจินตนาการถึงเวลาที่ผมคบกับเขาเป็นแฟนได้เลยแม้แต่นิดเดียว ผมนึกไม่ออกเลยจริงๆว่ามันจะออกมาสภาพไหน และผมก็มีความสุขกับการได้เป็นคนรักของนัทแบบนี้อยู่แล้วด้วย แต่ทว่าในบางครั้งผมก็เกิดคำถามขึ้นลึกๆในใจเหมือนกันนะว่า ถ้าหากผมไม่ได้คบกับนัทเป็นแฟนล่ะ ถ้าหากว่าผมกับนัทไม่เคยรู้จักกัน หรือถ้าหากว่าผมกับโจรู้จักกันเร็วกว่านี้สักนิด...... ผมกับเขาในตอนนี้จะเป็นยังไงกัน
“เฮ้ยย”
ผมสะดุ้ง “หืออ”
“เหม่ออีกแล้วนะมึงเนี่ย ตลอดดด เป็นเหี้ยไรของมึงวะ ว่างปุ๊บเหม่อปั๊บ ประจำ”
“ก็กูคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอะ ทำไม ไม่ได้รึไง สาดดด”
“กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรมึงสักหน่อย แต่แค่อย่าทำตาลอยบ่อยนัก ไม่งั้นมันจะเหมือนคนบ้า”
“ครวยเถอะ” ผมชูนิ้วกลางให้เขา
“น้องโจคะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูห้องพร้อมกับเสียงเคาะประตูเบาๆ “คุณแม่ให้มาถามว่าพร้อมรึยังค่ะ”
“เออๆ บอกแม่รอแป๊บนึง พี่จิ๊บ เดี๋ยวลงไป”
“ค่ะ”
“พูดไม่เพราะเลย มึงเนี่ย” ผมส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ไหวๆ”
“มึงก็มาเป็นแฟนกูดิ แล้วสอนมารยาทให้กูที”
“เข้าเรื่องได้ตลอด สาดดด ไปๆๆ รีบๆเก็บให้เสร็จแล้วจะได้ลงไปหาแม่มึงกัน” ผมลุกขึ้นยืน
หลังจากนั้น แม่ของโจก็พาเราสองคนกับน้องเจนนี่อีกคน ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่ห้างแฟชั่นไอส์แลนด์ ทำให้ผมเพิ่งจะรู้ว่าที่จริงแล้วบ้านของโจกับบ้านของวายุก็อยู่ไม่ได้ไกลจากกันเท่าไหร่ หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็เดินซื้อเสื้อผ้าและพวกของใช้เครื่องเขียนต่างๆสำหรับไปโรงเรียนให้กับเจนนี่อีกพักใหญ่ๆ จนกระทั่งเมื่อน้องเจนนี่บ่นว่าหิวน้ำและอยากให้พี่ชายของเธอพาไปซื้อน้ำกินด้วยกัน ผมกับป้ากานต์จึงนั่งรอทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ขอบใจมากนะ ลูกนนท์” จู่ๆป้ากานต์ก็พูดขึ้น
“หะ เหออ ขอบใจนนท์เรื่องอะไรครับ” ผมตกใจ
“ที่เป็นเพื่อนให้กับโจน่ะ ลูกแม่น่ะนะ มันไม่ค่อยคบใคร ไม่ค่อยจะมีเพื่อนมากนักหรอก นนท์เป็นเพื่อนคนแรกที่โจพาเข้าบ้านเลยนะ รู้มั๊ย เห็นแบบนี้แล้วแม่ก็ดีใจที่ลูกชายแม่ได้เพื่อนดีๆแบบเราน่ะ”
ผมเริ่มรู้สึกเขินขึ้นเล็กน้อย “ไม่หรอกครับ แม่ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“แล้วโจเค้าเคยทำอะไรให้นนท์ไม่สบายใจบ้างรึเปล่า ยิ่งไปอยู่บ้านเดียวกับนนท์แบบนั้นน่ะ แม่ก็ยิ่งเป็นห่วงนะ ไม่ได้เป็นห่วงเจ้าโจหรอก แต่แม่ห่วงนนท์มากกว่า เพราะเจ้าลูกชายของแม่น่ะ หัวดื้อจะตาย แถมยังเอาแต่ใจด้วย”
โอววว ถูกเผงเลยครับแม่...... ผมอยากจะพูดประโยคเมื่อกี๊ออกไปเหลือเกิน แต่สุดท้ายก็ได้แต่เก็บมันเอาไว้ในใจและแอบอมยิ้มน้อยๆอยู่คนเดียว
“ปกติที่โรงเรียนโจเค้าเกเรมีปัญหามากมั๊ย”
“เอ่อออ.......” ผมอึ้งๆไป “คืออ นนท์ก็ไม่รู้อะครับ เพราะนนท์เองก็เพิ่งย้ายมาเหมือนกัน”
ป้ากานต์ถอนหายใจ “แม่รู้ว่าโจน่ะ เค้าเกเร พ่อเค้าเองก็ส่ายหน้าไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว แต่ว่าแม่รู้ว่าจริงๆแล้วเค้าไม่ใช่เด็กไม่ดีอะไรหรอก เห็นแบบนั้นก็เถอะ แต่จริงๆแล้วโจเค้าก็รักแม่แล้วก็รักน้องมากๆเลยนะ แต่เค้าก็แค่เอาปัญหาของที่บ้านไประบายผิดที่ผิดอย่างเท่านั้นเอง.......”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี จึงได้แต่นั่งฟังป้ากานต์พูดอย่างเงียบๆ
“นนท์ก็พอรู้ใช่มั๊ยล่ะ เรื่องที่โจมีปัญหากับพ่อของเค้าน่ะ”
ผมพยักหน้า “ครับ ก็พอรู้มาบ้างเหมือนกัน โจเป็นคนเล่าให้ผมฟังเองอะครับ”
“เฮ้อออ เอาเถอะ เจ้าตัวเค้าเดินกลับมานั่นแล้วน่ะ ถ้ายังไงแม่ก็ขอฝากลูกชายแม่ไว้หน่อยก็แล้วกันนะ ฝากดูแลเค้าที เป็นเพื่อนกับเค้าให้นานๆนะลูก ถ้าเค้าทำอะไรไม่ดีก็อย่าไปถือสาเค้าเลยนะ เอามาฟ้องแม่นี่ แม่จะจัดการให้เอง”
ผมหัวเราะแหะๆพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ
“อะไร มึงฟ้องอะไรแม่กู ไอ้นนท์” โจพูดขึ้นทันทีที่เดินมาถึงพวกเรา
“พี่โจพูดไม่เพราะ!” น้องเจนนี่รีบแย้งทันที
“ขอโทษครับๆ เจนนี่ ต่อไปพี่ไม่พูดและครับ”
“ช่ายๆๆ พี่โจพูดไม่เพราะเลย ไหนลองพูดประโยคเมื่อกี๊ใหม่แต่พูดดีๆซิ” ผมพูด
เขาเงยหน้าขึ้นมาขมึงตาใส่ผมที่กำลังพยายามกลั้นหัวเราะแบบสุดๆทันที
“เร็วๆสิคะ พี่โจ พูดใหม่กับพี่นนท์ให้เพราะๆหน่อย” เจนนี่เร้า
“ไม่เอาอะ เจนนี่ พี่โจไม่พูดแล้ว”
“งั้นน้องเจนนี่จะงอน!” เจนนี่ทำหน้าบึ้งพลางสอดแขนขึ้นกอดอก
ผมยิ่งต้องพยายามกลั้นหัวเราะมากขึ้นไปใหญ่เมื่อเห็นสีหน้าขัดใจของโจ
“โอเค......” เขาพูดเบาๆก่อนจะหันมาหาผมอีกครั้ง “นายฟ้องอะไรแม่เรา นนท์” จากนั้นเขาก็รีบหันกลับไปหาน้องสาวตัวเล็กของเขาอีกครั้งทันที “พี่พูดแล้วนะครับ พอใจรึยัง”
“พอใจค่ะ” เจนนี้ยิ้มกว้างอย่างไร้เดียงสา ส่วนผมน่ะเหรอ...... นั่งตัวงอกลั้นหัวเราะจนลมหายใจจะขาดห้วงอยู่แล้ว
“เดี๋ยวเหอะมึง” เขาขมุบขมิบปากเบาๆเพื่อไม่ให้น้องสาวของเขาได้ยิน
“เอาล่ะ ไหน โจจะไปซื้ออะไร รีบๆไปเดินดูด้วยกันดีกว่า ไป จากนั้นจะได้ไปบ้านของนนท์กัน” ป้ากานต์พูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับลุกขึ้นยืน และเมื่อเจนนี่กับป้ากานต์เดินนำหน้าเราสองคนไปแล้ว โจก็หันมาทำตาเขียวใส่ผมพร้อมกับเงื้อมือทำท่าจะตบหัวผมอีกครั้งทันที
“อะไรๆๆ กูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ผมผงะหัวหลบ
เขาหยุดมือลง “ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยนะ ไอ้เผือก”
“โหหห โจ นายอย่าว่าเราอย่างนี้ดิ เราเสียใจนะเนี่ยยยย” ผมพูดไปก็กลั้นหัวเราะไป
“เหี้ยนี่!!” สุดท้ายเขาก็ฟาดมือที่รั้งไว้เมื่อครู่ลงบนหัวของผมจนได้ แต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกว่าถูกตบหัวหนนี้นี่มันคุ้มเกินคุ้มจริงๆ เพราะการที่จะได้เห็นเขามีสภาพแบบนั้นต่อหน้าแม่กับน้องสาวได้เนี่ย มันคงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
พอตกเย็น แม่ของโจก็ขับรถพาพวกเรากลับไปที่บ้านของผม ที่โต๊ะอาหาร แม่ของเราสองคนก็ดูจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี ส่วนน้องเจนนี่ก็ทั้งช่างพูดและมีมารยาทน่ารักมากๆด้วย พวกเราใช้เวลาจัดการกับมื้อเย็นกันแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ทว่าแม่ของพวกเราก็นั่งคุยกันต่ออีกประมาณชั่วโมงกว่าๆเลยทีเดียว จนกระทั่งน้องเจนนี่เริ่มงอแงขึ้นมา ป้ากานต์จึงขอตัวกลับบ้านก่อนที่จะดึกไปมากกว่านี้ และในขณะที่ผมกับโจเดินไปส่งแม่กับน้องสาวของเขาที่รถ ป้ากานต์ก็หันมายิ้มและบอกขอบคุณผมอีกครั้งที่ช่วยดูแลโจต่อหน้าเขาเองเลย โจดูมีท่าทีเขินๆหรือไม่ก็ขัดขืนนิดหน่อย ผมก็ดูไม่ค่อยออกเหมือนกันว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ เพราะเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จนกระทั่งแม่ของเขาขับรถอกไปแล้วนั่นแหละ เขาถึงได้หันมาหาผม
“ดูท่าทางมึงจะทำคะแนนไปได้เยอะอยู่นะ ไอ้เผือก”
“อะไร ทำคะแนนอะไรของมึงวะ กูยังไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลย”
“แม่กูเค้าชอบมึง น้องกูก็ชอบมึง แบบนี้ที่เหลือก็แค่พามึงไปเปิดตัวในฐานะลูกสะใภ้ แล้วมึงก็แต่งเข้าไปอยู่กินบ้านกูได้แล้ว”
“ครวยยยยยยยยย พูดเล่นอะไรเหี้ยเหี้ยยยยยยย สาดดดดดด” ผมยกขาขึ้นเตะก้นเขาเบาๆ
“ทำไม มึงติดปัญหาอะไรรึไง”
“มึงจะให้กูบอกอีกกี่หน สาดดด ว่ากูเป็นแฟนนัทนะเว้ย และกูก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกะมึงด้วย เหี้ยนี่ตื๊อจริง”
“ไม่ตื๊อก็ไม่ได้แดกดิว่ะ” เขาพูดหน้าตาเฉยๆ “และอีกอย่าง มึงแน่ใจนะว่ามึงกับไอ้นัทเป็นแฟนกันจริงๆน่ะ วันนี้เกือบทั้งวัน มึงได้คุยกับมันมั่งรึยัง ไอ้นนท์”
เมื่อเขาพูดแบบนั้น ผมก็รู้สึกตัวขึ้นทันที
“นอกจากที่มึงโทรหามันเมื่อตอนเช้าน่ะ กูยังไม่เห็นมันจะโทรมาหามึงอีกเลยนะ”
มันก็จริง เพราะวันนี้ทั้งวัน นัทก็ยังไม่ได้โทรหาผมเลยสักครั้งจริงๆด้วย เพราะปกติแล้ว ถึงเราจะไม่ได้คุยกันบ่อยนัก แต่เขาก็จะโทรหาผมตอนเวลาประมาณช่วงกินข้าวกลางวันกับข้าวเย็นเสมอ แต่วันนี้กลับไม่มีเลยแม้แต่ครั้งเดียว และผมเองก็มัวแต่อยู่กับโจและครอบครัวของเขาจนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิทเหมือนกัน
ผมรีบล้วงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงทันที
“เออดี คุยกันแม่งต่อหน้ากู” โจพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ
“มึงเข้าบ้านไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป” ผมหยุดเดิน
เขาไม่ตอบอะไร แต่เดินตรงกลับเข้าไปในบ้านเลยทันที ผมกดเบอร์โทรออกล่าสุดแล้วจึงกดโทรหานัทอย่างรวดเร็ว ผมชักเริ่มรู้สึกใจไม่ค่อยดีขึ้นมายังไงก็ไม่รู้แล้วสิเนี่ย
หลังจากผมเอาโทรศัพท์ขึ้นแนบหู เสียงที่ผมได้ยินตอบกลับมาในทันทีก็คือ “หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.........”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1711314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก