หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[anajulia]

ไปนอนกอดโจซะค่ะน้องนนท์ โจจะได้ไม่ต้องฝันร้ายนะคะ


ว่าแต่......โจมันอยากจะนอนสบายๆไม่ต้องฝันร้าย รึว่าอยากถูกนนท์กอดนอนมากกว่ากันหนอ???

[jira]

ว้ายยยยยยยยยย
น้องโจก็...ฉวยโอกาสนะคะแบบนี้    
พี่ดีใจมากมายค่ะ  ใช้ฝันร้ายให้เป็นประโยชน์  ดีมากกกกกกกกกกกกค่ะ
รอตอนต่อไป  ต้องนอนด้วยกันอยู่แล้วล่ะ  น้องโจจะได้ไม่ขวัญเสียจากฝันร้าย
ฮุฮุ  ไม่อยากจะจิ้นตอนต่อไป แอร้ยยยยยยยยยยย
+1ขอบคุณค่ะคุณต้น

[andy_kwan]

เยี่ยมมากลูกโจ  คืนนี้โจได้นอนกอดนนท์แน่ๆ   อิอิ

[โมโม่ที่รัก]

ความคิดโจเจ๋งมากเลย
สนันสนุนๆ
 

[Laxxeez]

โจสมกับเป็นนักวางแผน พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสจริง ๆ คับ

[DEK-JANGRAI™]

โอ้ว สุดยอดเลยนายโจ

[temp.jr]

ถึงโดยสเป็คส่วนตัวแล้วจะชอบโจมากกว่านัท

แต่ก็เชียร์นัท นนท์อยู่ดี เหอเหอ




ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตกลงไปเลยนนท์

โจก้รุกเข้าไปปปๆๆ
ฮ่า ฮ่า

[morrian]

โจ สู้ๆ

[ExecutioneR]

ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

ความคิดน่าสนใจมากๆๆครับ 55555
เอาไปใช้ดีมั๊ยเนี่ย

[จันทร์ผา]

ยกมือสนับสนุนที่ให้นนท์ไปนอนบ้านนัท

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

น่าเอานัทไปเก็บในลิ้นชัก ซักพัก (เด่วช่วยเอากุญแจล๊อก จะได้หายไปนานๆ 555)
โจ ลุยเลยลูก สู้เค้า

เสนอเอานนท์ไปนอนบ้านโจดีกว่า 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

ความคิดน่าสนใจมากๆๆครับ 55555
เอาไปใช้ดีมั๊ยเนี่ย

ไม่ดีครับ 
อย่างที่บอกไปแล้ว
นนท์จะใจร้ายให้น้องโจนอนฝันร้ายหรอ
ฝันร้ายมันน่ากลัวมากเลยนะ
สงสารน้องโจมากๆ

[iiดาวพระสุขლii]

ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

ความคิดน่าสนใจมากๆๆครับ 55555
เอาไปใช้ดีมั๊ยเนี่ย

ไม่ดีครับ  
อย่างที่บอกไปแล้ว
นนท์จะใจร้ายให้น้องโจนอนฝันร้ายหรอ
ฝันร้ายมันน่ากลัวมากเลยนะ
สงสารน้องโจมากๆ

ใช่ๆๆๆ  ไม่ดีๆๆ
อย่าใจร้ายกะโจน๊าาาาาา

ปอลิง. ทำไมได้    ฟิชโช่ทุกทีหว่า  คึคึ

[┗◎┗◎]

โจ โจ โจ
รุกเลยโจ

พลาดบทนำไปหลายตอนแล้ว ทำคะแนนด่วน

[andy_kwan]

ต้องให้นนท์นอนเป็นเพื่อนโจ  จนกว่าจะจบเรื่อง   อิอิ

[gankza]

รุกไปเล๊ย 

ยังไง นนท์ กะต้องเป็นของ โจ ยุ แร๊วๆ 

[banana49]

"กูว่าเราต้องนอนด้วยกันว่ะ เพราะแม่งเวิร์คสุดแล้วจริง ๆ"
ไม่เอา นนท์อย่านอนกับโจน้า เดี๋ยวนัทรู้นัทเสียใจอ่ะ
นนท์&นัท เชียร์นัทคร่า
ปล.แต่ถ้าสุดท้ายจะหักมุมเป็น โจ&นัท ก้ไม่ว่ากัน 555+

[temp.jr]

ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

ความคิดน่าสนใจมากๆๆครับ 55555
เอาไปใช้ดีมั๊ยเนี่ย

เย่ เย่ ใช้เลยครับ


แต่รู้สึกจะมีแต่คนเชียร์โจนะเนี่ย

ปล.แอบอยากรู้เรื่องของป๊อบกะยิ่วด้วยอะคับ  อยากรู้ว่าจะดีกันมั๊ย

[shoky_9]

ขอเสนอให้นนท์ไปนอนบ้านนัทแทนละกัน หุหุ

ความคิดน่าสนใจมากๆๆครับ 55555
เอาไปใช้ดีมั๊ยเนี่ย

ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รีบใช้เลยค่ะคุณต้น

555555

เชียร์นัทกับนนท์เท่านั้นนนนนนนนนน

[zheeiiz*]

ตามอ่านมานาน ไม่ได้เม้นซะที วันนี้ไม่ไหวละ 55555

นัทนนท์ * ไม่เอาโจอ่ะ ฮ่า ๆ
รออ่านต่อออ ค้างหลายประเด็นเลยย สู้ ๆ ค๊า

[andyus1]

ไม่สงสารโจหรอ

ฝันร้ายเชียวนะครับ

เอ้อ

[andy_kwan]

งั้นให้โจย้ายมานอนกับนนท์เป็นการถาวรดีกว่า   คุณแม่มาขอแน่ๆ   5555

[novatic]

อ่านทันแล้ว 

ใช้เวลา 2 วันเต็มๆ 

น้องใหม่ของที่นี่คับ ฝากเนื้อฝากตัวด้ย 

[ExecutioneR]

จิ้มคนข้างบนก่อน อิอิ

คืนนี้เจอกันครับ

[ordkrub]

โห โจ สุดยอดดดดดดด ต้องได้อย่างนี้สิ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แหม่ ทิ้งประโยคเด็ดไว้ท้ายสุด
คิดว่า...

"เอ้ย มึงพูดอะไรวะ"
แล้วชาตินนท์ก็ทำหน้าแดง อายๆ

คิดว่างั้น

หึหึ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[ExecutioneR]

b38


วายุ


ไอ้นนท์กับไอ้นัทอยู่ที่อีกฝั่งของปลายสายโทรศัพท์ และผมกับไอ้คริสก็กำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง ฟังสิ่งที่ไอ้นนท์กำลังเล่าเกี่ยวกับเรื่องของไอ้ป๊อปกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มันได้ยินจากไอ้โจฟังอยู่ด้วยกัน

“มิน่า ช่วงหลังๆนี้หลังกินข้าวเสร็จแม่งไปที่ยิมแทบทุกวันเลย ตอนแรกกูก็แค่คิดว่ามันจะหนีหน้าไอ้ตี๋เฉยๆซะอีก” ไอ้นัทพูดขึ้นแทบจะในทันทีหลังจากที่สิ้นเสียงของแฟนมันไป

“เอ้า คราวนี้แล้วยังไงต่อดีวะ” ผมถาม

“กูก็ไม่รู้อะ ไอ้ยุ นี่กูโทรหามึงตั้งแต่แรกก็เพราะกูอยากได้ความคิดมึงนะเว้ย” ไอ้นัทสวนกลับ นี่มันคิดว่าผมเป็นกูรูไปซะทุกเรื่องเลยรึยังไงวะเนี่ย

ผมกำลังจะอ้าปากด่ามันออกไป แต่แล้วจู่ๆเสียงโทรศัพท์มือถือของไอ้คริสก็ดังขึ้น

“ใครโทรหาไอ้คริสเหรอวะ อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้เคนน่ะ” ไอ้นัทถามขึ้นทันที

“ใครวะ คริส” ผมถามไอ้คริส แต่มันเองก็มองผมกลับมาด้วยสายตาสงสัยเช่นเดียวกัน

“ฮัลโหล........” มันรับสาย แล้วจากนั้นสีหน้าของมันก็เปลี่ยนไป เราสองคนรีบเปลี่ยนท่าเป็นลุกขึ้นนั่งพร้อมๆกันทันที

“เฮ้ย ใครโทรหามันวะ ไอ้ยุ พ่อมันเหรอ” ไอ้นัทถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
 
“แป๊บนะ ไอ้นัท......” ผมหันไปหาไอ้คริสแล้วกระซิบถามมัน “พ่อมึงป่าววะ”

มันส่ายหน้าตอบกลับมาพร้อมกับเดินออกจากเตียงเพื่อไปคุยที่อื่น แต่มันก็ไม่ได้เดินไปไหนไกลนักหรอก ในเมื่อห้องมันก็มีอยู่แค่นี้เท่านั้นเอง ผมนั่งมองมันด้วยความกังวลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วมันก็สบตากับผมพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่ฉายขึ้น ดวงตาของมันดูเป็นประกายขึ้น และมันก็ยังพยักหน้าให้ผมเบาๆเป็นเชิงบอกว่ามันโอเคอีกด้วย

“ย่ากูโทรมา” มันกระซิบบอกผม

“อ้าวเหรอๆๆ” ผมพยักหน้ารับ แล้วจากนั้นก็หันกลับมาพูดใส่โทรศัพท์ที่ทั้งไอ้นัทและไอ้นนท์กำลังรออยู่อีกครั้ง “เฮ้ย พวกมึง แค่นี้ก่อนแล้วกันว่ะ แล้วเดี๋ยวกูโทรกลับอีกทีนะเว้ย”

ผมเองก็รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยเหมือนกันที่จู่ๆย่าของมันก็โทรข้ามประเทศมาหามันแบบนี้ และนี่ก็ยังเป็นครั้งแรกด้วยที่ผมเคยเห็นมันคุยโทรศัพท์กับคนในครอบครัวมันที่อยู่ที่นู่นแบบนี้ และแน่นอนว่าผมเองก็ต้องแปลกใจและอยากรู้มากๆเหมือนกันว่าเขาต้องการจะคุยเรื่องอะไรกับมันกันแน่ เพราะเมื่อดูจากสถานการณ์แล้ว ผมก็อดคิดไปเองไม่ได้จริงๆว่านี่จะเกี่ยวข้องกับเรื่องของพ่อมันด้วยรึเปล่า

ไม่ถึงสิบนาทีถัดมา ไอ้คริสก็วางสายลง

“ว่าไงวะ เค้าโทรมาเรื่องอะไร เรื่องพ่อมึงรึเปล่า” ผมรีบถามทันที

“มึงนี่เซ้นส์ดีเหมือนเดิมนะ ไอ้ยุ” มันยิ้มให้กับผม “อือ ใช่ เรื่องของเรื่องคือ เค้าเพิ่งจะรู้เรื่องที่ว่ากูกับพ่อทะเลาะกันเมื่อเช้า...... กูหมายถึง เช้าของเวลาบ้านเราน่ะนะ แล้วก็เลยตัดสินใจโทรมาหากูเองเลย เพื่อจะบอกว่า ปู่กับย่ากูเค้าจะมาที่นี่กันน่ะ”

“มาที่นี่ มาที่ประเทศไทยเนี่ยเหรอวะ” ผมตกใจ

“ใช่ แล้วก็แฟรงค์พี่กูมันก็จะมาด้วยนะเว้ย”

“เฮ้ยยย พี่มึงก็ด้วยเหรอวะ นี่มันจะเรื่องใหญ่ไปมั๊ยวะเนี่ย” ผมพลั้งปากอุทานออกมาเพราะทั้งรู้สึกตกใจแล้วก็แปลกใจมากมากกว่าเดิมซะอีก แต่แล้วผมก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าไม่น่าที่จะพูดแบบนั้นออกไปเลย “เอ่อออ โทษทีว่ะ ไอ้คริส คือเรื่องนี้มันก็เรื่องใหญ่เหี้ยๆอยู่แล้วน่ะนะ กูก็แค่ตกใจและไม่คิดว่ามันจะถึงขนาดทำให้ปู่กะย่ามึงต้องบินมาแบบนี้เลยเท่านั้นเองว่ะ”

“ก็ไม่แปลกหรอก ไอ้ยุ อย่าลืมดิว่าปกติเค้าก็บินมาหากูปีละหนอยู่แล้วนะเว้ย ปู่กะย่ากูเค้าแข็งแรงจะตาย และที่สำคัญ คราวนี้แฟรงค์ก็จะมาด้วยอีก เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก”

ก็นั่นน่ะแหละเหตุผลที่ทำให้ผมสงสัยแล้วก็แปลกใจมากเมื่อครู่นี้น่ะ “แล้วทำไมพี่มึงเค้าถึงต้องมาด้วยล่ะวะ”

“กูก็ไม่รู้ว่ะ คงมาเป็นเพื่อนปู่กับย่ามั๊ง แต่ย่ากูเค้าบอกอีกเดี๋ยวพี่กูเค้าจะโทรกลับมาอีกทีน่ะ”

แต่ผมจำได้ว่าพี่ชายต่างแม่ของมันคนนี้ไม่ค่อยถูกกับพ่อมันไม่ใช่รึไง ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ ผมว่าเขาคงไม่บากหน้าถ่อมาถึงที่นี่หรอกมั๊ง.......

“เอาเหอะ เดี๋ยวไงอีกพักนึงพี่มึงเค้าก็จะโทรกลับมาหามึงอีกทีใช่มั๊ยล่ะ งั้นกูโทรกลับไปหาไอ้คู่นั้นก่อนละกันนะ”

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหาไอ้นัทอีกครั้ง ผมเล่าให้มันฟังว่าไม่ใช่พ่อของไอ้คริสหรอกที่โทรมา แต่เป็นย่าของมันต่างหาก แล้วพวกเขาก็คงจะมาช่วยเกลี้ยกล่อมพ่อของมันให้ใจเย็นลงด้วยเหมือนกัน แต่เนื่องจากทั้งผมและไอ้คริสเองต่างก็ยังไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมาย ดังนั้นผมจึงยังไม่สามารถเล่าอะไรให้มันฟังได้มาก เว้นก็แต่ผมไม่ลืมที่จะเตือนให้มันเล่าเรื่องพี่ชายคนนี้ของไอ้คริสให้ไอ้นนท์ฟังเผื่อไว้ก่อนด้วย เพราะเมื่อผมลองหันไปถามไอ้คริสดูว่ามันเคยพูดเรื่องนี้กับไอ้นนท์มาก่อนบ้างรึเปล่า มันก็ส่ายหน้าตอบกลับมา ดังนั้นไอ้นนท์ก็น่าจะยังไม่เคยรู้เรื่องนี้แน่ๆ

หลังจากที่ผมวางสายจากไอ้นัทได้ไม่นาน โทรศัพท์ของไอ้คริสก็ดังขึ้นอีกครั้ง ผมจึงเดินออกจากห้องของมันเพื่อเปิดโอกาสให้มันได้คุยเป็นการส่วนตัว ส่วนผมก็เดินไปนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแทน

“อ้าว แล้วคริสล่ะ ยุ” อาไคล์หันมาถามผม

“คุยโทรศัพท์อยู่น่ะครับ ตอนแรกย่ามันโทรมาจากเมกานู่นแน่ะ ส่วนเมื่อกี๊น่าจะเป็นพี่มันล่ะมั๊ง” ผมนั่งลงข้างๆอาไคล์

“คริสมีพี่ด้วยเหรอ ยุ” อาพีที่อยู่ในครัวตะโกนออกมา

“ครับ แต่พี่คนละแม่น่ะ อาพีไม่รู้เหรอ”

“ไม่เลย อาเพิ่งจะรู้เนี่ยแหละ”

“แล้วอาไคล์ล่ะครับ รู้อยู่แล้วรึเปล่า” ผมหันไปหาอาไคล์ที่นั่งมองหน้าผมอยู่ข้างๆ

“พอยุพูดขึ้นมาอาก็ถึงเพิ่งนึกได้ว่าเหมือนจะเคยได้ยินมาก่อนเหมือนกันน่ะนะ”

“อ่ออ สงสัยยุไม่ค่อยได้พูดเรื่องนี้มั๊งครับ แต่ก็นะ อย่าว่าแต่พวกอาไคล์หรือพ่อกับแม่เลย เรื่องบ้านไอ้คริสเนี่ย พวกยุที่โรงเรียนเองก็ยังไม่ค่อยได้พูดถึงเหมือนกัน”

“แล้วไงล่ะ เค้าโทรมาเรื่องอะไรสำคัญรึเปล่า” อาพีเดินออกมาจากครัวมานั่งขนาบผมอีกข้างพร้อมกับวางแก้วน้ำส้มลงตรงหน้าผมด้วย

“ขอบคุณครับ” ผมยกแก้วน้ำส้มขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะวางแก้วกลับลงไปอีกครั้ง “เห็นว่าปู่กะย่าแล้วก็พี่มันสามคนเค้าจะบินมาที่นี่กันน่ะครับ คงจะมาคุยกับพ่อมันนั่นแหละมั๊ง”

พวกเราสามคนนั่งคุยเรื่องของคริสกันอีกพักใหญ่ๆ ซึ่งไม่ว่าจะยังไงหรือเมื่อไหร่ ผมก็ยังรู้สึกว่าทั้งอาไคล์แล้วก็อาพีเป็นห่วงเพื่อนของผมคนนี้มากจริงๆ โดยเฉพาะอาพีที่ดูจะเป็นกังวลมาก ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะอาพีเขาเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังอยู่แล้วด้วยรึเปล่า หรือเป็นเพราะเขาไม่อยากจะให้เรื่องของคริสจบลงเหมือนเรื่องของเขากับที่บ้าน หรือบางที..... ก็อาจจะทั้งสองเหตุผลเลยก็เป็นได้ล่ะมั๊ง

“อาพี อาไคล์ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเหลือไอ้คริสขนาดนี้น่ะ” ผมพูดสิ่งที่ผมคิดมานานแล้วเหลือเกินออกไป

“อะไร ผีเข้าเหรอ หลานชายอา จู่ๆจะมาซึ้งอะไรกับอาเนี่ย” อาไคล์จับหัวผมโยกไปมาพลางหัวเราะชอบใจ

“พวกอาน่ะ ทำด้วยความเต็มใจอยู่แล้ว ยุไม่ต้องคิดมากหรอก” อาพีพูดต่อ

“ยุรู้ครับ ยุก็แค่อยากบอกให้รู้เท่านั้นเองว่ายุรักพวกอามากๆจริงๆนะ แต่ดูเหมือนไอ้คริสมันก็ยังจะลำบากใจที่ต้องรบกวนพวกอากับพวกพ่อแม่ยุอยู่เลยเนี่ยดิ”

“ก็บอกให้เค้าเลิกคิดแบบนั้นได้แล้วสิครับ”

“ยุก็บอกมันประจำแหละครับ อาไคล์” ผมถอนหายใจเบาๆ “มันเคยพูดมาครั้งนึงนะว่า ยุชินแล้ว ยุก็เลยพูดได้ง่ายๆน่ะครับ คือ ยุก็ยอมรับนะว่ามันเป็นความจริงอะ ก็ยุอยู่กับพวกอามาตั้งแต่เกิดแล้วอะ ยุก็เลยไม่คิดอะไรไง แต่ไอ้คริสมันเป็นคนคิดมากน่ะครับ”

“บางทีมันก็ต้องใช้เวลาน่ะนะ....... เรื่องทุกเรื่องเลย” อาพีกอดคอผม

“เอ้ออ วันนี้อยู่กินข้าวกับอามั๊ย ยุ อีกเดี๋ยวอาพีเค้าก็จะทำกับข้าวแล้วนะ”

“อืมมม ยุก็อยากอยู่นะ จะได้รอฟังเรื่องโทรศัพท์ของไอ้คริสด้วย ถ้าไงยุขอโทรหาแม่ก่อนแล้วกันนะครับ”

หลังจากที่แม่รับรู้และอนุญาตเรียบร้อยแล้ว ผมก็กลับมานั่งลงตรงกลางระหว่างอาไคล์กับอาพีเหมือนเดิม พวกเรานั่งคุยกันต่ออีกพักหนึ่ง อาพีก็ลุกออกไปทำกับข้าว และหลังจากที่อาพีเข้าครัวไปได้ไม่นาน ไอ้คริสก็เดินออกมาจากในห้องพอดี

“ว่าไงคริส คุยเรียบร้อยแล้วเหรอ มานั่งนี่ซิมา” อาไคล์ตบลงบนเบาะข้างๆเขาเบาๆ “เมื่อกี๊เจ้ายุมันเล่าให้อาฟังแล้ว แต่ไหนลองบอกอามาอีกทีซิว่าสรุปจะเอายังไง”

“ก็คือ....... ปู่ ย่า แล้วก็พี่ชายผมเค้าจะมาที่นี่น่ะครับ จะมาคุยกับพ่อให้ แล้วเค้าก็ถือโอกาสแวะมาเที่ยวด้วยเลย จริงๆก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ”

“ไม่มีอะไรแล้วทำไมคุยกันนานจังวะ ไอ้คริส” ผมถาม

“เมื่อกี๊พี่กูน่ะ ไม่ใช่ปู่หรือย่ากูหรอก”

ผมรูสึกว่ามันทำสีหน้าแปลกๆชอบกล

“เฮ้ยย มีไรป่าววะ ไอ้คริส”

“เปล่าๆ กูก็แค่........ มีเรื่องให้คิดเยอะหน่อยน่ะ”

“แล้วปู่กับย่าเราเค้าจะมาถึงเมื่อไหร่ คริส” อาไคล์ถาม

“อ๋อ วันศุกร์น่ะครับ ราวๆบ่ายโมงได้”

“พวกเค้ารู้แล้วใช่มั๊ยว่าเราไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ แต่มาอยู่กับพวกอาน่ะ”

“ครับ ผมบอกพี่ผมไปแล้วเมื่อกี๊ แต่ที่จริงเค้าก็รู้จากแม่ผมตั้งแต่ก่อนโทรมาแล้วล่ะครับ”

“แล้วเค้าว่ายังไงบ้าง เป็นห่วงรึเปล่า”

“ก็นิดหน่อยน่ะครับ แต่ผมก็ย้ำเค้าแล้วว่าผมมาอยู่กับคนที่ไว้ใจได้จริงๆ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่ว่า........”

“ทำไม คริสยังคิดเรื่องรบกวนพวกอาอยู่อีกใช่มั๊ย”

มันพยักหน้าเบาๆ “ผมขอโทษครับ แต่ว่าผมเกรงใจมากจริงๆ”

“ยุ มาช่วยอาทำกับข้าวหน่อยได้มั๊ยครับ” อาไคล์ตะโกนเรียกผมออกมาจากในครัว

ผมลุกออกจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปหาอาพีในครัว “อาพีไม่ไปคุยกับคริสดูมั่งเหรอครับ ยุรู้ว่าอาก็เป็นห่วงมันมากเหมือนกันนะ”

“หืมมม รู้ดีนักนะเราเนี่ย” อาพีหันมายิ้มให้กับผม “ถ้ารู้ดีมากขนาดนี้ล่ะก็ นู่น ไปเอาผักพวกนั้นมาเด็ดแล้วล้างให้อาเลย”

ผมทำตามที่อาพี่บอก “อาพีรู้มั๊ยว่ายุกำลังคิดอะไรอยู่อะ”

“อะไรล่ะ”

“ยุว่ายุอยากเจอพวกปู่กะย่าของมันจังเลยอะครับ โดยเฉพาะพี่มันอะ ยุอยากเจอตัวจริงมาตั้งนานแล้ว พวกเพื่อนๆที่โรงเรียนก็เหมือนกัน”

“เดี๋ยวครั้งนี้เราก็คงได้เจอกันอยู่แล้วล่ะมั๊ง ว่าแต่เค้าจะมากี่วันล่ะ........” อาพีชะงักไปครู่หนึ่ง “เออ แล้วว่าแต่เค้านอนที่ไหนกันด้วยล่ะเนี่ย มากันตั้งสามคน แถมเมื่อกี๊อาได้ยินแว่วๆว่าเค้าจะมาถึงกันตอนบ่ายใช่มั๊ยล่ะ ถ้าแบบนั้นแล้วใครไปรับเค้าล่ะเนี่ย”

“ยุก็ไม่รู้เหมือนกันอะครับ แต่ยุจำได้ว่ามันเคยบอกว่าพี่มันอะ ไม่ค่อยถูกกับพ่อมันเหมือนกัน เพราะงั้นพี่มันก็เลยแทบไม่เคยมาที่ประเทศไทยเลย ถ้าไงอาพีก็ลองถามมันดูอีกทีดิครับ”

“นี่ คริส” อาพีตะโกนออกไป “ปู่กับย่าเราเค้าจะนอนที่ไหนกันครับ แล้วมีคนไปรับที่สนามบินรึยัง”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ อาพี ว่าใครจะไปรับน่ะ อาจจะเป็นพ่อแหละมั๊งครับ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆคือ พวกเค้าไม่ได้นอนที่บ้านผมหรอกครับ พี่ผมมันจองโรงแรมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว”

อาพีพยักหน้าเบาๆ “........เมื่อกี๊ยุมันบอกอาว่าพี่ชายของเราคนนี้เค้าก็ไม่ถูกกับพ่อเหรอ มันเพราะเรื่องอะไรน่ะ คริส”

เสียงของไอ้คริสเงียบหายไปครู่หนึ่ง แต่จากนั้นเสียงของอาไคล์ก็ดังขึ้นแทน “พี ยุ ออกมานั่งคุยกันข้างนอกดีกว่านี่ มา”

ผมกับอาพีผลัดกันล้างมือแล้วเดินออกจากห้องครัวกลับไปที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม

“นี่ คริส ถ้าไม่สะดวกใจที่จะเล่า อาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ อาขอโทษที่ถามซอกแซกเกินไปเอง”

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ อาพี คือ........ เรื่องมันค่อนข้างที่จะ เอ่ออ........”

“พูดมาเถอะ คริส เราเองก็เป็นเหมือนครอบครัวของอาสองคนไปแล้วนะ” อาไคล์พูด

ไอ้คริสกลืนน้ำลายลงคอไปอึกหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่มันเคยจำได้ในวัยเด็กว่าพี่ของมันทะเลาะกับพ่อยังไง มันเล่าสถานการณ์ของบ้านมันที่ส่วนมากผมจะรู้อยู่แล้วแบบย่อๆให้อาทั้งสองคนฟัง และสุดท้าย มันก็เล่าสิ่งที่มันเพิ่งได้ยินมาจากปากพี่ของมันเมื่อครู่นี้ให้พวกเขารวมทั้งผมฟังด้วย ซึ่งผมยอมรับว่าผมเองก็รู้สึกตกใจไม่น้อยอยู่เหมือนกัน

“สรุปว่าพี่เราคนนี้ก็เป็นเกย์เหมือนกัน เลยทำให้พ่อของเราเค้ายิ่งรับเราไม่ได้เข้าไปใหญ่สินะ” อาไคล์พูดพลางถอนหายใจเบาๆ ส่วนไอ้คริสก็นั่งก้มหน้าเครียด

“อาอยากเจอพี่ชายคนนี้ของคริสจังแฮะ เมื่อกี๊เราบอกว่าเค้าอายุเท่าไหร่นะ ยี่สิบสี่ใช่มั๊ย” อาพีถาม ส่วนไอ้คริสก็พยักหน้ารับ “ยังเด็กอยู่เลย นี่เค้าเป็นคนใจร้อนด้วยรึเปล่าเนี่ย ถ้าเค้ามาคุยกับพ่อเราแล้วเรื่องมันจะยิ่งร้ายแรงหนักขึ้นไปอีกมั๊ย”

“พี ไม่เอาน่า........” อาไคล์พูดด้วยน้ำเสียงปรามเล็กน้อย “คุณคิดมากไปแล้วนะ จะทำให้เด็กมันเครียดหนักขึ้นไปอีกรึไง ดูหน้ามันซิเนี่ย”

“เฮ้ยๆ อาขอโทษ คริส อาไม่ได้ตั้งใจจะหมายถึงแบบนั้น”

“ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

“นี่ งั้นเอางี้มั๊ยล่ะครับ” ผมเสนอขึ้น “พรุ่งนี้อาพีไม่ก็อาไคล์ก็แว่บงานสักแป๊บ ไปรับพวกปู่กับย่าแล้วก็พี่แฟรงค์ของไอ้คริสที่สนามบินสิครับ แบบนี้อาพีกับอาไคล์ก็จะได้รู้จักพวกเค้าก่อนด้วย จะได้ลองคุยกับพี่ชายมันดูก่อนว่าเค้าเป็นคนยังไง และพวกปู่กับย่าของมันก็จะได้ทำความรู้จักกับพวกอาพีด้วยไง ยุว่าพวกเค้าต้องอยากเจอพวกอาพีกับอาไคล์แหงอยู่แล้วอะ จริงมั๊ย แบบนี้ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งเป็นสิบตัว!”

“เพ้อเจ้อแล้ว ไอ้ยุ” อาไคล์พูดพลางหัวเราะเบาๆ “พูดน่ะมันง่ายนะ แต่เวลาทำน่ะ มันจะง่ายแบบนั้นเลยรึไง”

“เดี๋ยวนะ ไคล์” อาพีพูดขัดขึ้น “เออ แบบนี้ก็โอเคนะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว คุณก็ลางานสักแป๊บนึงคงไม่เป็นไรมั๊ง เพราะมันก็จริงอย่างที่ยุพูด ถ้าเราไม่ได้เจอพวกเค้าตอนนี้ เราก็ยังไม่แน่ว่าจะได้เจออีกทีตอนไหนนี่นา แถมทำความรู้จักกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย จะได้คุยปรึกษากันเรื่องพ่อของคริสได้ด้วยไง คุณเองก็เป็นครูสอนพิเศษของคริส ยังไงก็น่าจะต้องเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องนี้มากกว่าผมอยู่แล้ว”

อาไคล์ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืมมมม....... มันก็จริงนะ”

“อาพีครับ อาไคล์ครับ” ไอ้คริสพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจจริงๆ แค่นี้ผมก็มารบกวนมากพอแล้วจริงๆนะครับ ที่สำคัญคือ อย่างที่ผมบอกอะครับ ผมว่าเดี๋ยวพ่อผมเค้าก็คงไปรับพวกปู่กับย่าอยู่แล้ว เพราะงั้น......”

“เลิกพูดแบบนั้นได้แล้วน่า คริส อาจะขอพูดอีกแค่ครั้งเดียว สั้นๆนะ ถ้าคริสคิดว่าคริสเกรงใจพวกอา ก็จงทำตัวตามสบายแล้วเลิกคิดว่าพวกเราเป็นคนอื่นคนไกลกันได้แล้ว” อาไคล์พูด

“ใช่ครับ จำไว้นะคริส ว่าที่นี่คือบ้านของเรา และพวกเราทุกคนทั้งที่อยู่ที่นี่และไม่ได้อยู่ที่นี่ ก็คือครอบครัวของเราด้วยเหมือนกัน” อาพีพูดต่อ

ผมเห็นไอ้คริสก้มหน้าลงเล็กน้อย ที่จริง ผมคิดว่ามันดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมาซะด้วยซ้ำ

“คริส ยุ กลับเข้าไปในห้องก่อนนะ อาสองคนขอคุยปรึกษาอะไรกันแป๊บนึงก่อน แล้วเดี๋ยวเราจะเรียกออกมาอีกที” อาไคล์พูด

ไอ้คริสพยักหน้าเบาๆแล้วรีบลุกออกจากโซฟาทันที ดูท่าทางมันคงจะไม่อยากให้พวกเราเห็นน้ำตาของมันนั่นล่ะนะ ส่วนผมก็แกล้งนั่งรออยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งมันเดินเลี้ยวหายเข้าไปในห้องนอนเสียก่อน จากนั้นก็รีบหันไปหาอาทั้งสองคนพร้อมกับพยายามทำหน้าลูกหมาเพื่ออ้อนพวกเขาสุดฤทธิ์ “อาไคล์ อาพี นะครับบ นะๆๆ ทำให้ยุหน่อยนะ ไปรับพวกเค้าให้ยุหน่อยนะ”

“เออๆ แต่อายังไม่รับปากนะ พวกอาขอคุยกันดูก่อนสิ”

“ยุรู้ว่าอาไคล์ใจดีจะตาย ยังไงอาไคล์ก็ต้องไปรับพวกเค้าให้ไอ้คริสอยู่แล้วอ้ะ แต่เพื่อความแน่ใจ ยุขอร้องอีกทีนะคร้าบบบ นะๆๆๆๆ” ผมอ้อน “ไปรับพวกเค้าทีเหอะน่า นะครับ แต่ว่าอย่าบอกไอ้คริสมันนะครับว่าจะทำแบบนั้นน่ะ ยุอยากจะเซอร์ไพรส์มันเล่นอะครับ อยากจะเซอร์ไพรส์เพื่อนๆที่โรงเรียนด้วยเหมือนกัน พวกเราทุกคนก็อยากเจอพี่มันเหมือนกันนะครับ นะๆๆๆ อาไคล์นะ”

“พอเลยๆ รีบๆเข้าห้องไปได้แล้ว ก่อนที่อาจะเปลี่ยนใจ”

“เยสสส!! ยุรักอาไคล์กับอาพีที่สุด!!” ผมหอมแก้มอาไคล์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบวิ่งตามไอ้คริสเข้าห้องไป

ประมาณสิบนาทีถัดมา อาไคล์ก็มาเคาะประตูห้องเรียกเราสองคน เขาขอเบอร์ติดต่อและอีเมล์ของพี่ชายของคริสไปจากมัน เพื่อที่จะโทรไปแนะนำตัวล่วงหน้า และคุยหารือเรื่องการเดินทางมาที่นี่ของพวกเขา อาไคล์บอกว่าเขาคงจะไปรับที่สนามบินไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาถึงได้ต้องใช้วิธีนี้ในการทำความรู้จักกันล่วงหน้าแทน และจะได้เอาไว้ติดต่อในยามฉุกเฉินด้วย ซึ่งพอผมได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็รู้สึกเสียใจและผิดหวังขึ้นในทันที แต่พออาไคล์จดเบอร์โทรศัพท์และอีเมล์ไปจากไอ้คริสแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นจากกระดาษมาขยิบตาให้ผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“อะไรวะ ไอ้ยุ” คริสหันมาถามผมด้วยแววตาสงสัย “อยู่ดีๆยิ้มอะไร”

“เปล่า........” ผมปฏิเสธทั้งๆที่ยิ้มกว้าง “กูแค่ดีใจที่มึงจะได้เจอพี่มึงแล้วเท่านั้นเองอะว่ะ”

[iota]

+1 ให้ต้นก่อนไปตามอ่าน ^__^

[จันทร์ผา]

ยุเกิดในครอบครัวที่แสนอบอุ่นจริง

อ่านแล้วรู้สึกอิจฉา วายุ จริงๆๆ