A 96
“ทำไมวะ หรือมึงจะคืนคำพูดที่บอกว่าให้กูคุยกับมึงดูบ้างเผื่อมันจะช่วยกูได้น่ะ” เขาจ้องตาผมไม่กะพริบ “แล้วพอกูบอกว่าการที่กูได้นอนกับมึงแบบที่เคยนั้นมันช่วยกูได้จริงๆ มึงก็จะปฏิเสธซะงั้นเหรอวะ”
“ปละ เปล่า กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ไอ้โจ”
“งั้นมึงหมายความว่ายังไง บอกตามตรงนะเว้ย กูไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรไม่ดีตรงไหน ก็แค่เพื่อนนอนกับเพื่อน หรือมึงจะบอกว่าพอมึงเป็นแฟนกับไอ้นัทแล้ว มันจะไม่ให้มึงนอนใกล้เพื่อนผู้ชายคนไหนของมึงอีกเลย”
“เอออ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่.......”
“แต่อะไร หรือว่ามันเป็นเพราะมึงเองที่ไม่กล้าหรือไม่บริสุทธิ์ใจกับกูน่ะ ไอ้นนท์” เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ไม่ใช่เว้ย! กูจะไม่บริสุทธิ์ใจเรื่องอะไรวะ”
“ก็นั่นน่ะสิ เพราะมึงก็คงรู้อยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะว่ากูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่ะ เหอะ ถ้ากูคิดจะทำล่ะก็ กูทำไปตั้งนานแล้วว่ะ จริงรึเปล่า”
ไอ้เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่...... และผมก็ไม่ได้กลัวหรือกังวลเรื่องนั้นจริงๆนั่นแหละ
“มึงแม่งยิ่งขี้เซาขนาดนี้ด้วย” เขาพูดต่อ
“กูไม่ได้ขี้เซาเว้ยย และถึงกูจะหลับไว แต่เวลากูหลับแล้วมีใครมาสะกิดหรือมาทำอะไรกู กูก็รู้สึกตัวนะเว้ยย” ผมออกตัว
เขายิ้มมีเลศนัยพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ “หึๆ มึงแน่ใจเหรอ.......”
ผมสะดุ้งโหยงทันที “เฮ้ยย!! มึงหมายความว่าไง!”
“เปล๊า ไม่มีอะไร” เขายักไหล่ “แต่มึงจำตอนที่กูเคยบอกมึงว่าไม่ต้องล็อคห้องตอนนอนได้รึเปล่าล่ะ”
“จำได้”
“เออ.......”
“เฮ้ยยย แล้วไงต่อล่ะวะ”
“เปล่า ก็ไม่มีอะไร ก็แค่นั้นแหละ ถามดูเฉยๆ”
“เฮ้ยยยย!! นี่มึงเข้าห้องกูไปทำอะไรกูรึเปล่าเนี่ยยย!!”
“ไหนมึงบอกมึงรู้สึกตัวง่ายไง ไอ้ควาย” เขาหัวเราะเบาๆ “และพอตื่นมามึงรู้สึกเจ็บตูดมั่งมั๊ยล่ะ ถ้าไม่ มึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึงไปแล้วรึไง”
ผมหน้าแดงขึ้นทันที “เหี้ยยย ทะลึ่งง!”
“ครวยกูไม่ใช่เล็กๆนะเว้ย มึงแน่ใจเหรอว่าถ้ามึงโดนเข้าไปแล้วจะไม่เจ็บเลยน่ะ เผลอๆกูว่ากูใหญ่กว่าไอ้นัทอีกนะ จะบอกให้”
ผมยิ่งหน้าแดงหนักกว่าเดิมซะอีก “กูว่ามึงรีบๆไปอาบน้ำเหอะว่ะ ไอ้โจ จะได้ลงไปกินข้าวกันซักที แม่กูเค้าก็รอคุยกับมึงอยู่ด้วย” ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกออกจากเตียง
เขาคว้าข้อมือของผมเอาไว้ “มึงบอกกูก่อนว่ามึงกล้าที่จะนอนกับกูรึเปล่า”
คำพูดที่เขาเลือกใช้กับแววตาของเขาที่จู่ๆก็เปลี่ยนไป ทำเอาผมต้องผงะไปเล็กน้อย “อะ เอ่ออ...... ก็ไม่ใช่ว่าไม่ไม่กล้าเว้ย ทำไมกูต้องกลัวการนอนกับมึงด้วยล่ะว่ะ”
เขายิ้มออกมาอีกครั้งในที่สุด “เออ รีบออกๆไปได้และ ลงไปบอกแม่มึงว่ากูขอล้างหน้าแปรงฟันแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวจะรีบตามไป”
หลังจากผมลงไปนั่งคุยกับแม่ที่โต๊ะอาหารอยู่ครู่หนึ่งโจก็เดินลงมาหาพวกเรา และในระหว่างที่เรากินข้าวเช้าด้วยกันอยู่นั้น แม่กับโจก็คุยกันเรื่องแม่ของเขาว่าจะเอายังไงดี ซึ่งสุดท้ายเราก็สรุปได้ว่าตอนเย็น แม่ของเขาจะมากินข้าวกับพวกเราที่บ้าน แต่โจบอกว่าเขาคงจะต้องกลับไปที่บ้านก่อน เพื่อรับและนำทางแม่มาที่นี่ ซึ่งแม่ก็เข้าใจและบอกว่าแบบนั้นก็ดีเหมือนกัน
“ผมอยากจะชวนนนท์ไปด้วยน่ะครับ แม่” โจพูดขึ้น ทำเอาผมต้องสะดุ้งออกมาเลยทีเดียว “ผมมารบกวนที่นี่ก็หลายครั้งแล้ว ก็อยากจะชวนนนท์ไปที่บ้านบ้างน่ะครับ และที่สำคัญ ผมจะได้มีเพื่อนกลับบ้านด้วย”
“มึงจะให้กูกลับเป็นเพื่อนมึงทำไม ไอ้โจ บ้านตัวเองนะเว้ยย มึงเองก็กลับมาตั้งกี่หนแล้ววว”
เขาหันมามองหน้าผม “แต่วันนี้พ่อกูเค้าอยู่บ้านด้วย กูเลยไม่อยากกลับไปคนเดียว”
พอเขาให้เหตุผลแบบนั้น ผมก็จำต้องเงียบลงทันที
“ไปสิ นนท์ ไปเป็นเพื่อนโจสักหน่อย แล้วเราก็จะได้รู้จักบ้านโจไว้ด้วยไง จะได้จำถนนหนทางในกรุงเทพได้กับเค้าบ้าง” แม่พูดกับผม
ที่จริงแล้วผมก็ไม่ไช่ว่าไม่อยากไปบ้านของเขาหรอกนะ บอกตามตรงว่าผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าที่บ้านของเขาเป็นยังไงกันบ้าง และการที่คนเก็บตัวแถมยังมีโลกส่วนตัวสูงอย่างเขาออกปากชวนให้ผมไปที่บ้านก่อนเองเลยแบบนี้ มันก็ทำให้ผมรู้สึกพิเศษอยู่บ้างเหมือนกัน เพียงแต่ว่าผมก็แค่ไม่ค่อยอยากจะให้เขาสมหวังอะไรไปซะทุกอย่างเท่านั้นเอง....... คิดๆดูแล้วผมก็นิสัยไม่ดีเหมือนกันนะเนี่ย
“โอเค ไปก็ไป” ผมพยักหน้า “แต่มึงต้องเป็นคนออกค่ารถให้กูนะ ไอ้โจ”
“เออ กูดูแลมึงทุกอย่างเองแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก” เขายักคิ้วให้กับผม ถึงแม้ว่าแม่ฟังแล้วอาจจะไม่คิดอะไร แต่ผมรู้ดีเลยว่าเขาหมายความบางอย่างมากกว่าสิ่งที่พูดออกมาด้วยแน่นอน
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว โจก็เป็นคนโบกแท็กซี่จากหน้าบ้านของผม แล้วเราก็มุ่งหน้าตรงไปยังบ้านของเขาเลยทันที ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถนั้น เราสองคนกลับไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก ถึงผมจะเคยรู้สึกว่าเขาเริ่มพูดเก่งขึ้นและเปิดใจให้กับผมมากขึ้นก็เถอะ แต่บางครั้งผมก็ยังคงไม่รู้จริงๆนะว่าเขากำลังคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่ โดยเฉพาะตอนนี้ผมคิดว่าเขาอาจจะกำลังคิดถึงเรื่องของพ่ออยู่ก็เป็นได้ ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผมไม่กล้าเริ่มบทสนทนากับเขามากขึ้นไปอีก
“พอลงสะพานข้างหน้าแล้วจอดหน้าปากทางเข้าหมู่บ้านนะครับพี่ เดี๋ยวพวกผมเดินเข้าไปกันเอง” โจพูดกับคนขับรถก่อนจะหันมาหาผม “จะถึงแล้วนะ”
ผมมองดูนาฬิกาข้อมือ “เกือบชั่วโมงนึงได้เลยเหรอวะเนี่ย กว่าจะมาถึงบ้านมึงอะ นี่ขนาดขึ้นทางด่วนนะเว้ยเนี่ย”
“ก็ราวๆนั้นมั๊ง”
“แล้วปกติที่มึงมาบ้านกู มึงมายังไงวะ”
“ก็รถเมล์มั่ง แท็กซี่มั่ง แล้วแต่ว่ะ”
“แล้วจากบ้านมึงไปโรงเรียนนี่ไกลมั๊ยวะ ไอ้โจ ท่าทางจะไกลไม่เบาเลยนะ กูว่า”
“ก็พอควรอะ ไม่งั้นมึงคิดว่าทำไมกูถึงนอนหอล่ะวะ.......” เขาตอบก่อนจะเงียบไปพักหนึ่ง จากนั้นก็ควักกระเป๋าตังค์ขึ้นมาแล้วหยิบแบ๊งค์ร้อยออกมาสองใบ “จอดตรงนี้แหละครับ พี่”
พอผมมองออกไปนอกกระจกก็เห็นว่ารถกำลังจอดอยู่ข้างฟุตบาทหน้าหมู่บ้านขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง แต่ก็น่าแปลกตรงที่ถึงบ้านหลายหลังในหมู่บ้านนี้จะมีขนาดใหญ่โตมาก แต่พวกมันกลับไม่ได้มีหน้าตาเหมือนกันเหมือนกับหมู่บ้านจัดสรรทั่วๆไปเลย และที่สำคัญผมยังรู้สึกว่าจำนวนบ้านเหล่านี้มันกลับดูน้อยมากๆเมื่อเทียบกับเนื้อที่หมู่บ้านอันใหญ่โตด้วย
เมื่อโจรับเงินทอนมาจากคนขับแล้ว เขาก็เปิดประตูรถออกและก้าวลงจากรถ ผมจึงรีบเปิดประตูฝั่งตัวเองออกเช่นเดียวกัน
“บ้านมึงเข้าไปลึกป่าววะ” ผมถาม
“หลังที่สองที่มึงเห็นอยู่นั่นแหละ บ้านกู” เขาชี้ผ่านป้อมยามเข้าไปในหมู่บ้าน
“แล้วทำไมหมู่บ้านนี้มันถึงได้ดูไม่ค่อยเหมือนหมู่บ้านเลยวะ โจ” ผมถามขณะที่เดินตามเขาไปติดๆ
“หมู่บ้านนี้มันมีแต่ที่ดินแล้วมึงมาปลูกบ้านเอาเอง แต่ละหลังมันถึงหน้าตาไม่เหมือนกันเลยไง”
“อ๋อออ” ผมพยักหน้า “แล้ว..... ตกลงพ่อมึงเค้าอยู่บ้านด้วยจริงๆใช่มั๊ยวะ และแบบนี้กูก็จะเจอเค้าด้วยมั๊ยเนี่ย”
“ก็คงอยู่แหละมั๊ง แต่ถึงไงกูก็ไม่ได้พามึงเข้าบ้านใหญ่อยู่แล้ว เพราะงั้นก็คงไม่เจอหรอก ทำไมวะ” เขาหันมาหาผม “อยากเจอหน้าพ่อกูรึไง”
“ป่าววว กูก็แค่ถามดูเฉยๆอะ” ผมปฏิเสธ ถึงแม้ในใจลึกๆผมจะรู้สึกอยากเจอหน้าของพ่อของเขาอยู่ด้วยนิดหน่อยก็ตามที เพราะผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าระหว่างพ่อกับแม่แล้ว เขาได้โครงหน้าแบบนี้มาจากใครมากกว่ากัน
เมื่อเราสองคนไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูรั้วบ้านของเขาแล้ว ผมก็อดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นนิดหน่อยไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่ผมย้ายลงมาอยู่ที่กรุงเทพฯ นี่ก็เป็นแค่ครั้งที่สองเท่านั้นเองที่ผมได้มาเที่ยวบ้านของคนอื่น แถมครั้งนี้ยังเป็นบ้านของโจ ไม่ใช่เพื่อนคนอื่นๆในกลุ่มของผมเหมือนกับเมื่อตอนของวายุ และแถมผมยังมาแค่คนเดียว ไม่เหมือนกับตอนนั้นที่มีเพื่อนคนอื่นๆไปด้วยกันหลายคนอีกต่างหาก
โจกดออดหน้าบ้านและเราสองคนก็ยืนรออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานก็มีคนมาเปิดประตูให้เราสองคนเดินเข้าไป และเมื่ออยู่ภายในรั้วบ้านแล้ว ผมถึงได้เห็นว่าบ้านของโจนั้นถูกสร้างขึ้นเป็นสองหลังอย่างที่เขาบอกจริงๆด้วย บ้านหลังใหญ่นั้นเป็นบ้านสองชั้นขนาดใหญ่ที่กินเนื้อที่ตรงกลางไปจนถึงฝั่งปีกขวาของพื้นที่สวนเกือบทั้งหมด ส่วนบ้านหลังเล็กนั้นก็เป็นบ้านสองชั้นเหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับบ้านหลังใหญ่แล้ว จะเห็นได้ชัดว่ามีขนาดเล็กกว่ากันเกินกว่าครึ่งเลยทีเดียว ส่วนตัวบ้านนั้นจะตั้งอยู่ส่วนหน้าของสวนและอยู่ทางฝั่งซ้ายของเนื้อที่ แต่เท่าที่ดูด้วยตา ผมว่ามันก็ยังคงมีเนื้อที่กว้างมากพอๆกับบ้านสองชั้นขนาดกลางทั่วๆไปนั่นแหละนะ
“แม่ล่ะ พี่หยก”
“อยู่ที่บ้านหลังเล็กนั่นแหละค่ะ น้องโจ”
“แล้วพ่อล่ะ”
“คุณผู้ชายเพิ่งออกไปข้างนอกกับคุณนกเมื่อครู่ใหญ่ๆนี่เองค่ะ”
ผมรู้สึกเอะใจกับชื่อที่ได้ยินเมื่อครู่ขึ้นทันที
โจหันมาหาผม “ดุท่าทางมึงจะอดเจอพ่อกูแล้วล่ะนะ ไอ้นนท์”
“ผู้หญิงที่ชื่อนกนี่...... มันชื่อเดียวกับ.......” ผมพูดกับเขาเบาๆ
“ใช่ เมียน้อยพ่อกูชื่อเดียวกับอาของไอ้นัทนั่นแหละ” เขาตอบกลับมาเสียงดังฟังชัด จนแม้แต่ผมที่เป็นคนนอกยังต้องรู้สึกเกรงใจคนรับใช้ของเขาแทนเลย
ผมไม่ตอบอะไรแต่เดินตามเขาและพี่ผู้หญิงที่มาเปิดประตูให้เราไปยังบ้านหลังเล็ก และในตอนที่ผมกำลังจะถอดรองเท้าที่หน้าบ้านอยู่นั้น ประตูกระจกตรงหน้าบ้านก็ถูกเลื่อนเปิดออก และเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งก็วิ่งออกมาจากบ้านและตรงเข้ามาหาโจทันที
“พี่โจ!!”
โจยิ้มกว้างและอุ้มเด็กคนนั้นขึ้นจากพื้น “ว่าไงคะ เจนนี่ คิดถึงพี่โจรึเปล่า”
“คิดถึงสิคะ!”
เขาหอมแก้มเด็กคนนั้นเบาๆแล้วจึงค่อยวางเธอลง “เจนนี่ นี่เพื่อนพี่ ชื่อพี่นนท์ สวัสดีเพื่อนพี่ก่อนเร็ว”
“สวัสดีค่ะ พี่นนท์”
ผมยิ้มรับอย่างอายๆ “สวัสดีครับ”
“แล้วคุณแม่ล่ะ เจนนี่”
“แม่อยู่นี่ ลูก” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น “ไง กลับมาแล้วเหรอ ลูกชายแม่”
เมื่อผมเงยหน้าจากน้องเจนนี่เพื่อมองไปยังประตูบ้าน ผมก็สามารถบอกได้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นแม่ของโจอย่างแน่นอน เพราะว่าเขาทั้งสองคนมีโครงหน้าและรอยยิ้มที่เหมือนกันอย่างไม่มีที่ติ และผมก็หมายถึงรอยยิ้มเวลาที่เขายิ้มจริงๆนะ ไม่ใช่ยิ้มที่มุมปากแบบที่เขาชอบทำ จะเว้นก็แต่ว่ารอยยิ้มของแม่ของโจนั้นดูจะอบอุ่นกว่ามากก็เท่านั้นเอง
“แม่ นี่เพื่อนโจ ชื่อนนท์” เขาพูดกับแม่ของเขา ก่อนจะหันมาหาผม “ไอ้นนท์ นี่แม่กูเอง”
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ “รบกวนหน่อยนะครับ คุณป้า”
“โอ๊ยย ไม่เป็นไรหรอกลูก แล้วก็อย่าเรียกป้าเลย เรียกว่าแม่เถอะ ลูกชายแม่ต่างหากที่ไปรบกวนเรามาตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้ว และเดี๋ยวเย็นนี้แม่ก็จะไปรบกวนพวกเราสองคนแม่ลูกอีก”
ผมรู้สึกทึ่งๆเล็กน้อยที่พบว่าแม่ของโจดูใจดีกว่าที่ผมคิดเอาไว้มาก ทั้งคำพูดคำจา ท่าทาง และบรรยากาศที่ผมได้รับ ช่างดูแตกต่างจากโจเป็นคนละเรื่องราวกับหน้ามือกับหลังเท้าเลยทีเดียว
และคงไม่ต้องบอกนะว่าใครเป็นมือใครเป็นเท้า........
หลังจากที่แนะนำตัวกันอย่างสั้นๆเสร็จแล้ว พวกเราสามคน และรวมทั้งน้องเจนนี่ของโจเป็นสี่คน ก็เดินเข้าไปนั่งคุยกันต่อในห้องนั่งเล่นข้างในบ้าน ผมถูกถามถึงเรื่องของโรงเรียนใหม่และเพื่อนใหม่ต่างๆมากมาย ซึ่งผมก็ยังคงยินดีที่จะตอบอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจอะไร ตราบเท่าที่มันยังไม่ใช่เรื่องของพ่อผมที่เพิ่งเสียไปก็พอ แต่เท่าที่ดูแล้ว แม่ของโจ หรือป้ากานต์ ก็ดูไม่มีท่าทีที่จะถามถึงเรื่องพวกนั้นกับผมเลยแม้แต่นิดเดียว
“ว่าแต่หิวกันรึยังล่ะเนี่ย นี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย นนท์เริ่มจะหิวรึยังล่ะ ลูก”
“อ๋ออ ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่อะครับ”
“แล้วโจล่ะ หิวรึยัง นี่แม่กำลังคิดอยู่ว่าเราจะกินข้าวเที่ยงกันที่บ้าน หรือจะออกไปกินข้างนอกกันดีนะ”
“อ้าว ทำไมอะ แม่”
“ก็ไหนๆเราก็จะต้องออกไปบ้านของนนท์อยู่แล้ว แม่ก็เลยคิดว่าจะพาเจนนี่ไปเดินซื้อเสื้อผ้าของใช้ด้วยสักหน่อยน่ะสิ ว่ายังไงล่ะ โจอยากจะกินข้าวนอกบ้านหรือกินที่นี่ก่อนออกไปดี”
“ไปกินข้างนอกก็ได้ จะได้เดินเล่นได้นานๆด้วย โจเองก็อยากซื้อเสื้อผ้าใหม่เหมือนกัน”
“โอเค ถ้างั้นโจพาเพื่อนขึ้นห้องก่อนก็ได้ลูก เดี๋ยวแม่จะจัดการธุระนั่นนี่อีกนิดหน่อย พอเสร็จแล้วแม่จะให้คนไปตามลงมาก็แล้วกัน”
“ครับ” โจรับคำพร้อมกับลุกขึ้นยืน “มานี่มา ไอ้เผือก ตามกูมาที่ห้องนี่”
ผมชักสีหน้าใส่เขานิดหน่อยที่เขาเรียกผมแบบนั้น แต่ก็พายามเก็บซ่อนไว้ไม่ให้ป้ากานต์เห็น
เมื่อขึ้นไปถึงห้องของเขา ผมก็มองสำรวจไปรอบๆห้อง เนื้อที่ห้องของเขาก็ดูพอๆกับห้องของผมที่บ้าน เพียงแต่สิ่งที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดจนผมต้องรู้สึกตกใจนั้นไม่ใช่การตบแต่งของห้อง ไม่ใช่เฟอร์นิเจอร์หรือโปสเตอร์ที่แปะอยู่บนผนัง แต่เป็นจำนวนของชั้นวางหนังสือและหนังสือที่วางเรียงรายกันอยู่บนนั้นต่างหาก ผมก็รู้หรอกนะว่าเขาชอบอ่านหนังสือน่ะ ห้องเก่าของเขาที่หอก็มีหนังสือเยอะอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อเทียบกับที่นี่แล้ว สิ่งที่ผมเคยเห็นในตอนนั้นก็ดูจะจิ๊บจ๊อยไปเลยทีเดียว
“มึงแม่งชอบอ่านหนังสือจริงๆอะว่ะ ไอ้โจ.........” ผมเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากชั้น “นี่มึงอ่านหมดแล้วทุกเล่มเลยเหรอวะ”
“ไม่ว่ะ บางเล่มไม่สนุกกูก็ไม่อ่าน ก็ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ”
“แล้วเยอะมั๊ยวะ เล่มที่มึงไม่ได้อ่านอะ”
“ก็พอสมควรล่ะมั๊ง แต่ถ้าบางทีกูเบื่อๆ กูก็จะหยิบมันมาเปิดๆอ่านใหม่เหมือนกัน” เขาเดินเข้ามาหาผม “ชั้นที่มึงหยิบมานั่นก็เป็นชั้นหนังสือที่กูไม่ได้อ่านหรือยังอ่านไม่จบนั่นแหละ”
“โหหห หลายเล่มเหมือนกันนะเว้ยเนี่ยย แล้วไม่เปลืองตังค์แย่เหรอวะ ซื้อมาแล้วไม่อ่านอะ”
“กลัวเหี้ยไร” เขาดึงหนังสือไปจากมือของผมแล้วเก็บมันกลับไปวางไว้ที่ชั้นเหมือนเดิม “กูมีเงินซะอย่าง”
“เออจ้าาาาา พ่อคนรวยย สาสสสสสส”
“มึงนั่งรอก่อน เดี๋ยวกูเก็บของแป๊บ ไหนๆก็กลับมาบ้านแล้ว”
“เก็บของไรวะ” ผมสงสัย
“เก็บเสื้อผ้าเพิ่ม กับของใช้อีกนิดหน่อย เพราะกูไม่ได้ขนออกมาจากที่หอหมด”
ผมพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งลงบนเตียงมองดูเขาดึงเสื้อผ้าบางชุดออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วยัดมันลงกระเป๋า รวมทั้งของใช้บางอย่าง และหนังสืออีกสามสี่เล่มด้วย แต่แล้วในขณะที่เขากำลังเลือกหยิบหนังสือออกจากชั้นอยู่นั้น เขาก็หันมามองหน้าผม
“มึงเบื่อรึยังวะ”
“เฮ้ยย เบื่ออะไร กูเพิ่งมาถึงบ้านมึงได้แค่ครึ่งชั่วโมงเองมั๊งนะเว้ย” ผมตอบ “อ๋ออ หรือมึงกลัวกูเบื่อที่กูนั่งรอมึงนี่ ไม่เป็นไรๆ มึงเก็บของไปเหอะ กูไม่เบื่อหรอกน่า”
“กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” เขาเดินเข้ามาหาผม “กูหมายถึงมึงเบื่อรึยัง ที่กูต้องไปอาศัยบ้านมึงแบบนั้นน่ะ”
“เฮ้ยยย ไม่หรอกกก ทำไมมึงคิดแบบนั้นวะ”
“กูเกรงใจมึง” เขาตอบสั้นๆ “กูเกรงใจแม่มึงมากๆด้วย ถ้ามันรบกวนมากเกินไป กูกลับไปนอนที่หอกับไอ้เหี้ยนัทก็ได้”
“เฮ้ยย ไม่หรอก มึงกลับไปหอมึงก็ไม่สะดวกใจอีกอะ กูรู้ และไหนจะเรื่องพวกไอ้เคอีก เดี๋ยวเกิดมันมาหาเรื่องมึงอีก มึงจะทำยังไง มึงแม่งยิ่งเป็นคนใจร้อนอยู่ เกิดมีปัญหาขึ้นอีกมึงก็ซวยหนักเลยดิที่นี้ และเดี๋ยวก็พาลมีปัญหากับพ่ออีกอะ ใช่มะล่ะ เพราะงั้นมึงไม่ต้องเกรงใจหรอก ไอ้โจ กูชินแล้ว และที่สำคัญ แม่กูเค้าก็ชอบมึงอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน มีมึงอยู่บ้านก็ไม่เหงาขึ้นอีกเป็นกองอะ”
เขามองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มน้อยๆออกมา รอยยิ้มของเขาครั้งนี้ทำให้ผมนึกไปรอยยิ้มของป้ากานต์ขึ้นทันที และมันก็ทำให้หัวใจของผมต้องเต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุด้วยเช่นกัน
“ขอบใจว่ะ ไอ้นนท์ มึงรู้อะไรมั๊ยว่ามึงเองก็เป็นเพื่อนคนแรกที่กูพามาเที่ยวที่บ้านเหมือนกันนะเว้ย”
“เหออออ จริงดิ แล้วพวกไอ้แม็กซ์ล่ะ”
“เฮอะะะ กูไม่เคยคิดจะพาพวกมันมาเหยียบที่บ้านกูหรอก และพวกมันเองก็รู้เรื่องที่กูมีปัญหากับพ่ออยู่แล้วด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นส่วนมากพวกกูก็จะไปที่บ้านของไอ้แม็กซ์มันมากกว่าน่ะ และอีกอย่าง ที่บ้านมันก็มีสระว่ายน้ำด้วย”
ผมพยักหน้า “เออๆ ว่าแต่น้องมึงคนเมื่อกี๊ก็เคยไปที่โรงเรียนด้วยใช่ป่าววะ กูจำได้ว่ากูเคยเห็นมึงเล่นกับเด็กคนนึงที่ตรงสวนหย่อมฝั่งมอต้นอะ”
“ใช่”
“น้องเค้ากี่ขวบแล้ววะ”
เขาเดินตรงเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ “หกขวบ”
“เฮ้ยย จริงดิ ตัวนิดเดียวเองอะ ไม่เห็นเหมือนมึงเลย ตัวยังกะควายแน่ะ”
เขานั่งลงข้างๆผม “น้องกูมันอ่อนแอมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว ก็เลยไม่ค่อยโตเหมือนเด็กคนอื่นๆเค้า”
“อืมมม แต่น้องมึงก็น่ารักจริงๆนะเว้ย ไม่เห็นเหมือนพี่เลย” ผมหัวเราะ
เขาหันขวับมามองหน้าผมทันที “เมื่อกี๊ก็ว่ากูตัวยังกับควาย แล้วนี่ก็ยังมากัดกูไม่เลิกอีก มึงจะเอาไงกะกูวะ ไอ้นนท์” เขาพูดเสียงดุ แต่ทว่าใบหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นเล็กน้อย และยังไม่ทันที่ผมจะทันได้พูดอะไรตอบเขากลับไป เขาก็ผลักผมล้มลงไปนอนอยู่บนเตียง จากนั้นก็ขึ้นคร่อมตัวผมเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยย!!” มึงเล่นเหี้ยอะไร ไอ้โจ กูไม่เล่นนะเว้ยย!” ผมรีบร้องโวยวายออกมาทันที
“มึงอยู่บ้านกูละ มึงไม่มีสิทธิ์ขัดขืนกูแล้ว ไอ้นนท์!!” เขายิ้มแยกเขี้ยว จากนั้นก็รัวนิ้วจิ้มลงบนเอวของผม
“โอ๊ยยยยๆๆ!! ไอ้โจ! กูเจ็บมืออ!!”
“เฮ้ย กูขอโทษ!” เขารีบดีดตัวออกจากตัวของผมทันที “เจ็บมากป่าววะ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรๆ ไม่เท่าไหร่หรอก แค่เมื่อกี๊หัวเข่ามึงมันมากระแทกโดนมือกูพอดีอะ”
เขาคว้ามือของผมไปประคองเอาไว้ในฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเองอย่างนุ่มนวล ก่อนจะค่อยๆลูบเบาๆ “ห่าเอ๊ยยย แม่งงงง ไอ้เชี่ยเค! กูจะไม่มีวันให้อภัยแม่งเลยจริงๆ!”
“ไม่เอาน่า ไอ้โจ อย่าไปใส่ใจเลย กูเองยังไม่ใส่ใจแล้วเลยนะเว้ย อะไรแม่งผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเหอะ อย่าไปผูกใจเจ็บเลย”
“จะไม่ให้กูใส่ใจได้ไงวะ ก็แม่งทำคนที่กูรักเจ็บหนักขนาดนี้อะ” เขานิ่วหน้า
ผมหน้าแดงฉ่าทันที “เพ้อเจ้อแล้วมึง ไอ้โจ”
“เพ้อเจ้อที่ไหน” เขาทำเสียงดุ “หรือมึงจะให้กูพิสูจน์มากกว่านี้อีกกว่ากูคิดยังไงกับมึงน่ะ”
“ไม่ต้องแล้วๆ” ผมดันตัวเองให้ลุกขึ้นเป็นท่านั่ง
โจสอดแขนไปใต้ตัวของผมแล้วช่วยประคองให้ผมลุกขึ้นนั่งได้ถนัดๆ และในตอนที่ผมไม่ทันได้ระวังตัวนั้นเอง จู่ๆเขาก็ชะโงกหน้าเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆ แล้วกระซิบลงในหูของผม
“มึงมาเป็นแฟนกูสักทีเหอะ ไอ้นนท์..........”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1711489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก