หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[tantalize]

FC โจ  ขอกรี๊ดล่วงหน้า 

[andy_kwan]

ป้าเข้ามากรี้ดล่วงหน้าอีกคน   อิอิ
 

เชียร์"โจ"ต่อไปจนกว่าจะจบเรื่อง

[~•SAkurAIro•~]

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
พี่แฟรงค์หล่อมากกกกก
(เวอร์จริงๆ ไิอ่นี้ ฮ่า ฮ่า > <)

กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
อีกทีเพื่อโจจจ

ฮ่า ฮ่า

[Laxxeez]

น่าอ่านดีคับ เดี๋ยวต้องหาเวลาอ่านตั้งแต่ต้น จัยคับ

[Phichchii]

โจ

[~prince™~]

เชียร์ยิ่วต่อไป

[ExecutioneR]

น่าอ่านดีคับ เดี๋ยวต้องหาเวลาอ่านตั้งแต่ต้น จัยคับ

จุ๊บๆ 5555 ไปแระ เก็บของเตรียมไปแรดที่ทะเล

[jira]

ตามอ่านแทบไม่ทัน..คุณต้นเล่นไม่เปลี่ยนหัวแบบนิยายเรื่องอื่น  แต่มันก็เป็นสเน่ห์นะคะ  เราต้องเข้ามาเปิดดูบ่อย ๆ 5555
น้องนนท์เรียกน้องโจว่า เหี้ยตัวพ่อ  แต่น้องโจเค้าไม่เคยเหี้ยในเรื่องที่น้องนนท์ไม่ชอบนะคะ  คริคริ
พี่แฟรงค์หล่อ ลาก จะช่วยคริสได้ยังไงเนี่ย?
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
เพราะบทหน้า...น้องโจเด่นนนนนนนน  กร๊ากกกกกกก
รักโจ  เชียร์โจ  โหวตโจ
+1ขอบคุณค่ะคุณต้น 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มีเอาอะไรมาล่อแฟนคลับโจอีก
แหม่
พ่อครูสอนพิเศษ น่าตาดี ตัวไม่สูงนัก

ขอบคุณแล้วจะติดตามครับ

[getto]

 :pig4:พี่ต้น ในที่สุดก็ตามทัน เที่ยวให้สนุกนะค้าบ
ดีจาย โจจะมีบทเพิ่มแล้วววววว

[BIRD]

อ่านทันแล้ววววว เข้ามาเชียร์โจต่อ อิอิ
 

[จันทร์ผา]

ตกไปหน้าสองแล้วววว

เอ้า

[ordkrub]

ขอบคุณสำหรับตอนต่อครับ
ตั้งใจเอาpost ถึง 200000 เลยหรือครับ 55555

[ExecutioneR]

ขอบคุณสำหรับตอนต่อครับ
ตั้งใจเอาpost ถึง 200000 เลยหรือครับ 55555

แค่คนวิวอ่ะครับ ไม่ถึงกับโพส 200000 หรอกก อิอิ

ปล. คืนนี้เจอกันครับ ตามสัญญา

[THIP]

หุหุ FC โจ เข้ามากรี๊ดล่วงหน้า

[ExecutioneR]

A 95


นับตั้งแต่วันที่นัทย้ายเข้ามาอยู่กับผมจนถึงตอนนี้ เวลาก็ผ่านไปถึงสัปดาห์กว่าๆแล้ว และวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เขาจะต้องกลับบ้านแล้วด้วยเหมือนกัน ตอนแรกเราคิดกันไว้ว่าเขาจะอยู่กับผมได้ถึงวันอาทิตย์ แต่แล้วจู่ๆอานกก็โทรมาบอกว่าอานกกับอาหมูจะต้องออกไปธุระด่วนที่ต่างจังหวัดด้วยกันสองวันหนึ่งคืน ดังนั้นนัทจึงต้องกลับไปเฝ้าบ้านให้ที เนื่องจากในบ่ายวันเสาร์ ซึ่งก็คือวันพรุ่งนี้ จะมีช่างมาซ่อมแอร์เครื่องที่เสียไปให้ ซึ่งก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะเปิดบ้านให้คนแปลกหน้าเข้ามาซ่อมนู่นทำนี่โดยที่ไม่มีใครอยู่เฝ้าบ้านเลยแม้แต่คนเดียว

หลังจากที่นัทวางโทรศัพท์จากอานกและเล่าเรื่องเมื่อกี๊ให้ผมฟังจบแล้ว เขาก็ดูซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่เอาน่าาาา เดี๋ยววันจันทร์ก็ได้เจอกันแล้วอยู่ดีอะ หรือเอาไว้นัทจะมานอนกับนนท์อีกก็ได้นี่น่า” ผมเขยิบเข้าไปกอดเขา

“นัทคงมานอนยาวๆแบบนี้ไม่ได้แล้วอะนนท์ นัทมีงาน มีประชุมของกรรมการนักเรียนน่ะ นัทคงให้คนอื่นทำแทนนัทไม่ได้อีกแล้วอะ” เขาถอนหายใจเบาๆ “นัทว่านัทใจหายว่ะ มันเหมือนกับเมื่อตอนที่นนท์ไปนอนกับนัท แล้วนนท์ต้องกลับบ้านเลย........”

“นนท์คิดว่านนท์จะรู้สึกแบบนั้นคนเดียวซะอีก”

เขาหอมแก้มผมเบาๆ “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ฮึ เพียงแต่นัทรู้สึกว่าครั้งนี้นัทรู้สึกแย่กว่าเดิมอีกเท่านั้นเอง”

“หืออ ทำไมเป็นงั้นอะ” ผมคิดว่าเขาคงจะต้องกังวลถึงเรื่องโจด้วยแน่ๆ

“ก็อย่างแรกเลยคือ คราวนี้นัทคิดว่านัทจะมีเวลาอยู่กับนนท์มากกว่านี้อีกตั้ง...... อืมมม นับจริงๆก็เกือบสองวันกะอีกหนึ่งคืนเลยนี่หว่า แต่นี่ไปๆมาๆ เวลาตรงนั้นมันก็ดันหายไปซะหมด เพราะว่าอานกเค้าจะมารับนัทกลับไปตั้งแต่พรุ่งนี้เช้าอะ แบบนี้มันก็เซ็งอะดิ”

“แล้วอย่างอื่นล่ะ”

“อีกอย่างก็คือ คราวนี้นนท์ไม่ได้เป็นฝ่ายกลับไป แต่เป็นฝ่ายนัทที่จะต้องไปจากนนท์อะ มันทำใจลำบากนะเนี่ย......”

“แค่นั้นเหรอ”

เขาพยักหน้าหงอยๆ “เฮ้อออ...... เซ็งมากกกกกกกก”

“ไม่เอาน่าาาา คิดซะว่าผลัดกันไง” ผมยิ้มให้กำลังใจเขา “นนท์เองก็เหงาเหมือนกัน แต่ก็อย่าไปคิดซะว่ามันเป็นการจากลาดิ แค่คิดว่าอีกวันกว่าๆเราก็ได้เจอกันอีกแล้วแทน ก็แค่นี้เอง”

นัทหันมามองหน้าผม จากนั้นก็หอมแก้มผมเบาๆอีกครั้ง “นัทโคตรรักนนท์เลยว่ะ ไม่อยากจะอยู่ห่างกันสักวันเลย”

“นนท์ก็เหมือนกัน ช่วงเวลาดีๆก็อยากจะยืดมันไว้ให้นานๆอะนะ”

เขายิ้มตอบผมกลับมา แต่แล้วจู่ๆรอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆจางหายไป

“เหอ มีอะไรอะ ยังคิดมากอยู่อีกเหรอวะ” ผมถามพร้อมกับเอนตัวลงไปนอนบนตักของเขา

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” เขาส่ายหน้า แต่ผมรู้ดีเลยว่าเขากำลังโกหกแน่นอน

“เฮ่ยย ถ้าไม่บอกโกรธนะเว้ย”

“ป่าววว ไม่มีอะไรจริงๆ นัทก็แค่คิดว่านนท์จะเคยคิดเหมือนนัทมั่งมั๊ยว่า...........”

“ว่าอะไร”

“ว่ามันจะเป็นไปได้มั๊ย ที่คนเราจะยังรักกัน เป็นแฟนกัน แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกันมากก็ตามอะ”

“ได้ดิ” ผมรีบตอบทันที “ถ้ารักกันซะอย่าง ระยะทางไม่ใช่ปัญหาหรอก ขอแค่รักกันจริง ไว้ใจเชื่อใจกันจริง แค่นั้นก็พอแล้ว”

“นนท์แม่งมองโลกในแง่ดีเว่อร์เหมือนเคยอะ” เขาหัวเราะเบาๆ “แต่ก็สมเป็นเป็นคำตอบของนนท์อะนะ”

“ทำไมอะ นัทว่าไม่ได้รึไง”

“เปล่า นัทไม่ได้พูดแบบนั้น แต่นัทแค่ไม่รู้ต่างหาก เพราะนัทเห็นมาหลายคนแล้วไง ที่พออยู่ห่างกันก็เริ่มมีปัญหากันอะไรแบบนั้นอะนะ ไอ้ตี๋ยังเคยเล่าให้ฟังเลยว่าขนาดเจ๊มันกับแฟนอะ พอเข้ามหาลัยแล้วยังต้องเลิกกันเลย ทั้งๆที่เค้าคบกันมาตั้งสามปีแถมยังรักกันมากๆด้วยนะเว้ย”

“แต่นนท์ว่ามันอยู่ที่คนจริงๆอะว่ะ แล้วก็คงที่สถานการณ์ด้วยล่ะมั๊ง นนท์ก็ไม่รู้ดิ แต่นนท์คิดว่ายังไงถ้าหากเราพยายามมากพอ มันก็น่าจะไปรอดอยู่แล้วอะนะ”

“แม้แต่อยู่ไกลกันแบบ คนละประเทศหรือไม่ก็ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่เลยอะเหรอ”

“เอ่ออ ก็คงงั้นมั๊ง นนท์อยากจะเชื่อแบบนั้นว่ะ”

“แล้วถ้าสมมติว่า......... มันเกิดขึ้นกับเราสองคนล่ะ นนท์จะยังพูดเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า”

ผมรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าเขาทันที “ทำไม นัทจะไปไหนรึไง ทำไมถามแบบนั้นอะ”

“เฮ้ยๆ เปล่าๆๆๆ นัทแค่สมมติเฉยๆเอง” เขารีบปฏิเสธ “โทษทีๆๆ นัทไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจอะ”

“ทีหลังอย่าสมมติอะไรแบบนี้อีกเว้ย ใจหาย รู้ป่าว” ผมค่อยๆทิ้งตัวนอนลงบนตักของเขาอีกครั้ง “แต่ถ้าจะให้ตอบล่ะก็ นนท์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เพราะนนท์ยังไม่เคยคิดและไม่ก็อยากคิดเรื่องที่ต้องอยู่ห่างกับนัทไกลๆแบบนั้นเลย แต่ถ้าเป็นไปได้ นนท์ก็ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นล่ะนะ.......”

เช้าวันเสาร์ นัทกลับไปพร้อมกับอานกที่มารับเขาไปตั้งแต่ยังไม่แปดโมงดี แน่นอนว่าผมย่อมรู้สึกใจหายไม่ต่างจากทุกๆครั้งที่เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วต้องมาแยกจากกันในท้ายที่สุด แต่ในเมื่อผมเป็นคนบอกเขาเองว่าให้คิดซะว่าอีกวันกว่าๆเราก็จะได้เจอกันแล้ว ผมก็จะมาเป็นฝ่ายที่เศร้าซึมอยู่แบบนี้คนเดียวไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีแม่อยู่ใกล้ๆแบบนี้ด้วยแล้ว ผมก็ยิ่งจะแสดงท่าทีมีพิรุธออกมาให้แม่เห็นไม่ได้โดยเด็ดขาด

“เอ้า แล้วจะไดต่อลูก จะปิ๊กไปนอนต่อแหมก่อ”

“บ่แล้วครับ บ่อยากนอนละ นนท์ว่านนท์ผ่อทีวีอยู่นี่ฆ่าเวลาดีกว่า”

“แล้วเปื้อน เฮาแหมคนนึงตื่นละยังล่ะ”

“บ่ฮู้ก่ะครับ มันลงมารึยังล่ะ ถ้ายังบ่ลงมาก่อคงยังบ่ตื่นละก้า” ผมมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาแปดโมงตรงพอดีแล้วรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย เพราะผมว่าปกติแล้วโจมักจะค่อนข้างตื่นเช้าพอสมควรเลยนะ “เอ้ออ แม่ครับ แม่ได้คุยกับโจพ่องรึยัง”

“ไอ้คุยก็คุยกั๋นกู่วันนั่นละ แต่ว่าเรื่องอะหยังล่ะ” แม่เดินมานั่งลงบนโซฟาข้างๆผม

“เรื่องแม่มัน อะครับ มันบอกนนท์วันก่อนว่าแม่มันอยากเข้ามาตี้บ้านกะจะไดเนี่ยล่ะ ใจ่ก่อล่ะ แม่ได้คุยกับมันเรื่องนี้รึยัง”

“อ๋ออ เรื่องนั้นแม่คุยแล้ว แล้วก่อคุยกับแม่เขาเรียบร้อยแล้วตวย แม่ก่อว่าจะบอกนนท์วันนี้ต๋อนกิ๋นข้าวเจ๊านี่ล่ะ โจก่อจะได้นั่งอยู่ตวยกันเลย”

“แล้วจะไดครับ สรุปว่าเอาจะได”

“นนท์ ว่าจะไดล่ะ แม่ว่าแม่จะเจินเปิ้นมาตี้บ้านล่ะ กะว่าจะออกไปกิ๋นตางนอกดี แต๊ๆแม่ก่ออยากหื้อเปิ้นมาตี้บ้านเฮานา แต่เปิ้นบอกว่าเกรงใจ๋ เปิ้นว่านัดปะกั๋นตี้ร้านอาหารดีกว่า แม่ก่อเลยยังบ่ได้สรุปเหมือนกั๋น”

“อืมมม นนท์ว่านนท์อยากออกไปตางนอกมากกว่าครับ......... แล้วไผจะมาพ่องล่ะ มีแม่มันคนเดียวกาครับ”

“ก่อน่าจะเป๋นแม่เปิ้นกับน้องสาวเปิ้นแหมคน นึงล่ะก๊า....... นี่ นนท์” จู่ๆแม่ก็มองหน้าผมด้วยแววตาซีเรียส “โจเปิ้นมีปั๋นหากับป้อของเปิ้นอยู่ใจ้ก่อ”

“ครับ”

“แล้วป้อ กับแม่เปิ้นก่อมีปั๋นหากั๋นอยู่ตวยเหมือนกั๋น ถ้าแม่เดาบ่ผิดก่อน่าจะเป๋น........เรื่องแม่ญิงใจ้ก่อ”

“ก่อ....... จะว่าจะอั้นก่อได้ก้าครับ”

“โอเค เอาล่ะ อย่างน้อยแม่ก่อจะได้มั่นใจ๋ เฮ้อออ.......ละอ่อนคนนี้น่าสงสาร มีป้อจะอั้น เต้าตี้คุยกับคุณกานต์แม่ของเปิ้นผ่อแล้ว แม่ก่อปอจะฮู้ได้พ่องล่ะว่าเป๋นเรื่องแม่ญิง แต่แม่ก่อบ่อยากแน่ใจ๋ บ่อยากจะอู้อะหยังเสียมารยาทน่ะ”

หืมมมมมม ผมเพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าแม่ของโจชื่อว่า กานต์ น่ะ

“เอาล่ะ ไหนๆนนท์ก่อตื่นล่ะ แม่ว่านนท์ไปฮ้องโจฮื้อตื่นได้ละ จะได้กิ๋นข้าวเจ๊าตวยกั๋นแล้วก่อจะได้คุยเรื่องแม่ของเปิ้นไปตวยเลย”

ผมพยักหน้าแล้วก็เดินขึ้นไปยังชั้นสอง จากนั้นก็ไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของโจแล้วเคาะลงประตูเบาๆสองสามที แต่เขาก็ไม่ตอบกลับมา ดังนั้นผมจึงเคาะแรงขึ้นอีกนิดแล้วก็เรียกชื่อของเขาด้วย แต่เขาก็ไม่ตอบผมอยู่ดี เมื่อผมลองบิดลูกบิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคเอาไว้ ผมจึงค่อยๆแง้มประตูออกเล็กน้อยอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้าที่ผิวของผมในทันที

“.......ไอ้โจ” ผมมองไปที่เตียงแล้วก็เห็นว่าเขายังคงนอนห่มผ้าอยู่บนเตียงอยู่เลย ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่เขายังไม่ตื่นแถมยังไม่ได้ยินเสียงผมเรียกปลุกเขาเมื่อกี๊นี้ด้วย เพราะปกติแล้วเขาเป็นคนที่หูไวและก็ตื่นเร็วจะตายไป

ผมลังเลอยู่นิดหน่อยว่าจะปลุกเขาดีมั๊ย แต่ในเมื่อแม่เป็นคนบอกเองว่าผมควรจะมาปลุกเขาได้แล้ว ผมจึงปิดประตูห้องลงแล้วค่อยๆเดินไปที่เตียงเบาๆ

“ไอ้โจ” ผมจับหัวไหล่ของเขาแล้วเขย่าเบาๆ “ตื่นได้แล้วเว้ย”

และตอนนั้นเองที่จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับสะดุ้งออกมาอย่างแรง จนผมต้องรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ

“เฮ้ย! มึงเป็นไรวะ ไอ้โจ!”

เขามองหน้าผมด้วยแววตาที่ดูเหมือนกับหวาดระแวงหรือตื่นกลัวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเขยิบตัวเป็นนั่งชั่นเข่าแล้วยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองเอาไว้

“มึง........ มึงฝันร้ายเหรอวะ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับนั่งลงข้างๆเขาด้วย “นี่เช้าขนาดนี้แล้วมึงก็ยังฝันแบบนั้นอยู่อีกเหรอวะเนี่ย”

“กี่โมงแล้ว” เขาลดฝ่ามือลงแล้วถามผม

“แปดโมงนิดๆแล้วว่ะ แม่กูให้ตามลงไปกินข้าวน่ะ จะได้คุยเรื่องแม่มึงด้วยกัน”

“เออๆ ขอโทษที กูนอนยาวไปหน่อย เดี๋ยวกูรีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วจะลงไป”

“ตกลงเมื่อกี๊มึงฝันร้ายเหรอวะ โจ”

“ไอ้นัทกลับไปแล้วเหรอ”

“อืออ เมื่อกี๊นี้เอง..... เฮ้ย แต่มึงยังไม่ได้ตอบคำถามกูเลยนะเว้ย ตกลงเมื่อกี๊มึงฝันร้ายจริงๆเหรอ แล้วปกติมึงเคยฝันตอนรุ่งเช้าแบบนี้ด้วยรึเปล่า นี่เมื่อคืนมึงได้นอนมั่งมั๊ยเนี่ย”

เขาสะบัดผ้าห่มออก “เดี๋ยวกูไปแปรงฟันก่อน แม่มึงจะได้ไม่รอนาน”

“ไอ้โจ!” ผมรั้งแขนของเขาเอาไว้ “กูเป็นห่วงมึงจริงๆนะเว้ย ตั้งแต่รู้จักมึงมา กูยังไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้สักครั้งเลยนะ และไหนมึงเคยบอกว่ามึงจะบอกกูถ้าเกิดมึงฝันไม่ดีอะไรแบบนั้นอีกไง” ผมอยากจะพูดออกไปเหลือเกินว่าที่ผมเป็นห่วงเขามากขนาดนี้ ก็เพราะว่าผมเพิ่งเคยเห็นเขามีแววตาหวาดระแวงจนแทบจะเป็นความตื่นกลัวแบบเมื่อกี๊เป็นครั้งแรก และมันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ ผมอยากรู้ว่าเขาฝันเห็นอะไรกันแน่ ผมรู้ว่าเวลาที่เขาละเมอออกมาเพราะฝันร้าย เขาจะแสดงความหวาดกลัวออกมาด้วยทุกครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันอยู่ในแววตาของเขายามที่เขาตื่น และผมก็คงจะไม่สามารถทนอยู่เฉยโดยที่ไม่ได้ยินอะไรบางอย่างออกจากปากเขาเลยได้แน่ๆ

“กูฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นมาหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกว่ะ” เขาสะบัดแขนออก “มึงคิดว่ากูอยากจะพูดเรื่องน่าอายของกูบ่อยๆนักรึไงวะ ทำไมมึงถึงชอบย้ำเรื่องนี้กับกูนักวะ”

“โจ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยสักนิดนะเว้ย”

“ทำไมจะไม่ใช่วะ มึงไม่ใช่กู มึงจะรู้ได้ยังไงว่ากูรู้สึกยังไง” เขาหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด “มึงอย่าคิดว่ามึงจะรู้ความคิดและเข้าใจคนอื่นๆไปซะหมดนะเว้ย ไอ้นนท์”

“กูไม่เคยคิดว่ากูจะเข้าใจใครทุกคนไปซะหมด” ผมตอบ “แต่กูแค่รู้ว่าการที่กูเป็นห่วงคนอื่นมันเป็นยังไง และมันทรมานขนาดไหนที่ถ้าได้แค่เป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ได้เลยอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ มึงเคยคิดแบบนั้นมั่งมั๊ยล่ะ”

เขาหันไปทางอื่นแล้วพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ

“อีกอย่าง.......” ผมพูดต่อ “มึงจะอยากคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าอายก็เรื่องของมึง กูเข้าใจตรงนั้นจริงๆ แต่นี่คือ ‘กู’ นะเว้ย ไม่ใช่เพื่อนมึงคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย กูว่ามึงน่าจะเลิกอายกับกูได้แล้วว่ะ ไอ้โจ บางทีการที่มึงได้พูดได้ระบายออกมาบ้าง มันอาจจะช่วยให้มึงคลายความกังวลลง แล้วมึงอาจจะฝันแบบนั้นน้อยลงก็ได้นะเว้ย”

เขานิ่วหน้าอย่างหัวเสีย “นี่มึงมองโลกในแง่ดีหรือแค่บ้าวะ ไอ้นนท์ ถ้าถ้าทำแบบนั้นแล้วกูจะฝันร้ายน้อยลงล่ะก็ ที่กูเคยคุยๆกับมึงไปตั้งขนาดนั้น ป่านนี้กูก็คงไม่.........” จู่ๆสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

“คงไม่อะไร” ผมสงสัย

เขาทำหน้าครุ่นคิดครู่หนึ่ง “เออว่ะ....... ก็จริงของมึง”

“เฮ้ยย จริงของกูอะไรวะ” ผมยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

เขาหันมามองหน้าผม “ตั้งแต่ที่กูมาบ้านมึง แล้วนอนกับมึง และได้คุยกับมึงอะ กูก็ฝันร้ายน้อยลงจริงๆด้วยว่ะ ต่อให้มึงไม่ได้นอนกอดกูแล้วกูต้องนอนคนเดียว แต่แค่กูได้มาอยู่กับมึงที่นี่ กูก็ฝันร้ายน้อยลงจริงๆ.......” เขาพูดด้วยสีหน้าและแววตาที่นิ่งเฉย แต่ผมน่ะ หน้าแดงไปถึงหูตั้งแต่เขาพูดว่าผมนอนกอดเขาแล้ว “บางทีถ้าไม่ใช่เพราะกูรู้ว่ามีมึงอยู่ใกล้ๆที่ช่วยกูได้บ้าง ก็อาจจะเป็นเพราะกูได้คุยเรื่องพวกนั้นหรือเรื่องอะไรๆกับมึงมากขึ้นจริงๆล่ะมั๊ง”

“อะ เอ่อออ คือออ.........” ผมไม่ได้คิดมาก่อนว่ามันจะเยอะแยะมากมายขนาดนี้จริงๆ

“เออ กูรู้ละ”

“หะ..... เหอออ ระ รู้อะไรวะ”

“นี่ ไอ้นนท์” เขาจ้องตาผมนิ่งด้วยแววตาที่มุ่งมั่นจนเกือบจะดูดุดัน “กูว่าเราต้องนอนด้วยกันว่ะ เพราะแม่งเวิร์คสุดแล้วจริงๆ”

[mole eye man]

แมวไม่อยู่ หนูร่าเริง ตะละลา   

[shoky_9]

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!  

เพราะทำไมบทโจจะเด่นขึ้นล่ะ แล้วนัทล่ะ

นนท์ใจดีเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวกลายเป็นให้ความหวังโจหรอก ฮิๆ (เชียร์นัทนี่)

แล้วมาพูดว่าต้องนอนด้วยกันได้ไง นัทไม่อยู่เริ่มรุกนนท์เลยเหรอ

นนท์ก็อย่าไปนอนกอดโจนะ  เดี๋ยวนัทรู้แล้วจะเสียใจนะ

เชียร์ นัทๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เท่านั้น

[Phelyra]

“กูว่าเราต้องนอนด้วยกันว่ะ เพราะแม่งเวิร์คสุดแล้วจริง ๆ” เชิญไอ้คุณโจเวิร์คไปคนเดียวจะดีมั๊ยค่ะ นนท์เสียเปรียบสุด ๆ

[micky99]

  อ่านตอนนี้แล้วไม่อยากให้ใครผิดหวังเล้ย จะทำไงดี

[จันทร์ผา]

นนท์อย่าไปยอมให้โจนอนห้องเดียวกันนะ

FC นัทไม่ยอม

[gneuhp]

โหหห โจวางแผนไว้ป่ะเนี่ย
นัท ไม่อยู่ โจเริงร่า เลยน้าา
นนท์ อย่าหวั่นไหวนะ
นนท์ ต้องคู่กะ นัท เท่านั้น หุหุ

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เวิร์คมากๆ เลยโจ
ต้องแบบนั้นแหละ
ไม่อย่างงั้นโจนอนคนเดียวน่าสงสารมากๆ
นนท์ก็เป็นคนมีเมตตา
ควรต้องไปนอนให้โจกอดนะครับ คนดีของโจ 5555
เจ๋งมาก นายโจ 
เอาไป +10 5555

[iiดาวพระสุขლii]

เวิร์คมากๆ เลยโจ
ต้องแบบนั้นแหละ
ไม่อย่างงั้นโจนอนคนเดียวน่าสงสารมากๆ
นนท์ก็เป็นคนมีเมตตา
ควรต้องไปนอนให้โจกอดนะครับ คนดีของโจ 5555
เจ๋งมาก นายโจ 
เอาไป +10 5555

อร๊ายยยยยยยย
เจ๊ก็ว่าอย่างงนั้นแหละจ้าาา...  นอนด้วยกัน เวิร์กสุดแล้ว...   

เข้านอนอย่างอารมณ์ดี  คึคึ 
ฝันดีค๊าบบบบ 

[Loquarist]

1st ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆครับที่มาอัพให้วันอาทิตย์(ก่อนเปิดเทอม)
เพราะเปิดเทอมแล้วคงแทบไม่ได้อ่าน ต้องเตรียมเอนท์
 
2nd ขอบคุณไรท์เตอร์อีกรอบ
ฉลองนายโจของเรา ทำได้ดีมาก

  มันเวิร์คๆจริงๆแหละ นอนด้วยกันเนี่ย
ฮ่าๆ ~ : )

JOE FC' โหวต
(ปล. กดบวกไม่เป็นง่ะ)

ขอบคุณคร้าบบบบบ ; P

[Gulp]

โจแรว๊งส์

[konnarak]

เวิร์คมากๆ เลยโจ
ต้องแบบนั้นแหละ
ไม่อย่างงั้นโจนอนคนเดียวน่าสงสารมากๆ
นนท์ก็เป็นคนมีเมตตา
ควรต้องไปนอนให้โจกอดนะครับ คนดีของโจ 5555
เจ๋งมาก นายโจ  
เอาไป +10 5555

ใช่ๆ  ถุกต้องที่สุด

[kasarus]

โจเนียนมาก
เหตุผลสุดๆ ไปเลย อิอิ

[O_o]

ชอบนนท์เวลาคุยกับแม่เป็นภาษาเหนือจัง น่ารักดีค่ะพี่ต้น

สึดท้ายก็เชียร์พี่ต้นหักมุม โจ-นัท อยู่ดี อิอิ

[pearleye]

รอดูกันต่อปาย