A 94
ผมรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยกับคำพูดของโจ แต่ก็ตัดสินใจไม่ถามอะไรเขาอีก เพราะผมรู้ดีว่าเขาน่ะ ดื้อยิ่งกว่านัทซะอีก ถ้าเขาไม่คิดจะบอกผมล่ะก็ ผมก็คงไม่มีวันรู้ออกจากปากของเขาเองอยู่แล้วแน่นอน แต่ถึงยังไง ผมคิดว่าเรื่องแค่นี้มันก็คงไม่มีอะไรพิลึกจนผมจะต้องกังวลมากมายนักหรอกมั๊ง แถมที่สำคัญ ไม่ว่ายังไงโจก็ต้องไปคุยกับแม่ผมเรื่องนี้ดูก่อนอยู่ดี ซึ่งผมก็สามารถที่จะไปถามแม่เอาทีหลังเมื่อไหร่ก็ได้
วันถัดมานั้นเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคริสดูทั้งเป็นกังวลและตื่นเต้นมาก แต่เมื่อคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ทั้งปู่ ย่า และพี่ชายของเขาจะมาถึง และซึ่งนั่นก็เท่ากับเขาอาจจะต้องกลับไปที่บ้านภายในคืนนี้ด้วยเช่นกันแล้ว การที่เขาจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกเท่าไหร่นัก
“แล้วพวกเค้าจะมาถึงกี่โมงวะ คริส” ตี๋เล็กถาม
“ประมาณบ่ายโมงอะว่ะ”
“แล้วใครจะไปรับวะ พ่อแม่มึงเหรอ หรือเค้าเข้าบ้านกันเอง” เคนสงสัย
“เข้าเองไม่ได้หรอก พวกเค้าเคยมาประเทศไทยแค่คนละไม่กี่ครั้งเอง และที่สำคัญ เค้าไม่ได้จะไปนอนที่บ้านด้วย พี่กูเค้าบอกว่า ถ้าเกิดว่าพ่อกูเค้ายังไม่ยอมยกโทษให้กูล่ะก็ ย่าเค้าก็จะปฏิเสธการนอนที่บ้านโดยเด็ดขาด”
“โหหห ย่ามึงกะพ่อมึงนี่คงหัวดื้อพอกันเลยสิวะเนี่ย”
“กูก็ว่างั้นล่ะว่ะ ไอ้เจย์ และที่สำคัญ พ่อเองก็ใช่ว่าจะโอเคกับพี่แฟรงค์ด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นพวกเค้าก็เลยจะนอนโรงแรมกันอะ”
“แล้วจากสนามบินนั้นเค้าจะเข้าโรงแรมกันเองเหรอ หรือยังไง”
“พ่อกูเค้าก็คงไปรับแหละมั๊ง ไม่ก็แม่กูอะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้เคน ก็กูไม่ได้คุยกับพวกเค้าเลยนี่หว่า.......”
“เฮ้ย โทษทีว่ะ ไอ้คริส กูไม่ได้ตั้งใจจะย้ำมึงเรื่องนั้น” เคนเกาหัวตัวเองเบาๆ
ผมสังเกตเห็นวายุเหมือนมีอะไรจะพูดแต่กลับรั้งมันเอาไว้ แต่ทว่าเมื่อผมสบตากับเขา เขาก็กลับไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาอีกเลยจนทำให้ผมคิดว่าผมอาจจะแค่รู้สึกไปเองก็ได้
นอกจากเรื่องของกลุ่มพวกเราที่เรากำลังมีปัญหากันอยู่แล้ว ยังมีอยู่อีกอย่างหนึ่งที่เคยสร้างปัญหาให้กับพวกเรามามากพอสมควร แต่ตอนนี้มันกลับเงียบหายไปแล้วได้สักพัก เงียบจนชักจะทำให้ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเสียด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรือเรื่องของใครที่ไหน แต่เป็นเรื่องของพวกแม็กซ์นั่นเอง
นับตั้งแต่ที่เคมีเรื่องชกต่อยกับโจตอนนั้น พวกเขาก็ไม่เคยมาหาเรื่องอะไรกับพวกเราอีกเลย ถึงแม้ว่าทุกคนจะเห็นด้วยว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยก็ตามที่คนอย่างแม็กซ์จะยอมปล่อยเรื่องนี้ไปเฉยๆแบบนั้น มันก็จริงที่ผมไม่ได้รู้จักแม็กซ์และพรรคพวกของเขาดีขนาดนั้น แต่อย่างน้อยๆในความคิดของผม คนอย่างเคก็ไม่น่าจะยอมหยุดแค่นี้อยู่แล้วด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะในเมื่อผมเองก็ยังจำสิ่งที่ผมเคยคุยกับเขาตอนที่เรามีเรื่องกันได้ดีอยู่เลย เพราะฉะนั้นผมจึงคิดว่าเขาเองก็คงจะต้องยังจำมันได้เช่นเดียวกันแน่ๆ เพราะทุกครั้งที่เราเจอหน้ากันหรือแม้แต่สบตากันแค่ชั่วเสี้ยววินาที เขาก็จะส่งสายตาท้าทายและมุ่งร้ายอย่างที่สุดมาให้ผมอยู่เสมอๆ
“มันไม่ได้เริ่มทำอะไร ก็ไม่ได้หมายความมันไม่คิดจะทำนะเว้ย” เจย์เคยพูดเตือนพวกเราเอาไว้ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานก่อนหน้านี้ “ไอ้พวกเหี้ยนี่ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ พวกมึงระวังๆตัวไว้อย่าเผลอก็แล้วกัน ยังไงก็พยายามอย่าไปไหนมาไหนคนเดียวเหมือนเดิมนั่นแหละ โดยเฉพาะมึง ไอ้นนท์”
ผมเองก็เคยพูดเรื่องนี้กับโจอยู่เหมือนกัน เขาบอกผมว่าก็คงไม่แปลกหรอกที่พวกนั้นจะยังไม่กล้าทำอะไรมาก เพราะเคเองก็เพิ่งจะโดนลงโทษไป แถมปกติแล้วพวกนั้นก็มักจะหาเรื่องแกล้งคนนู้นคนนี้โดยเฉพาะเด็กรุ่นน้องไปเรื่อยเปื่อยเสียมากกว่า ซึ่งบางเรื่องนั้นอาจจะมาไม่ถึงหูของพวกเราหรือพวกเราอาจจะไม่รู้กันเองก็เป็นได้ ไอ้เรื่องใหญ่ๆเช่นการปะทะกันระหว่างกลุ่มของผมกับกลุ่มของพวกแม็กซ์ที่ผมเคยเจอมาทั้งหมดนั้น เป็นแค่ส่วนน้อยเท่านั้นเอง และที่สำคัญ เมื่อไม่มีเขาคอยวางแผนอะไรให้รอบคอบ พวกนั้นก็คงจะไม่กล้าทำอะไรมากอยู่แล้ว
“แล้วเพื่อนมึงอีกคนอะ ไอ้เอกน่ะ กูได้ยินว่ามันก็หัวดีไม่ใช่เหรอ”
“ไอ้เอกมันเก่งแต่เรื่องเรียนเท่านั้นแหละว่ะ และที่สำคัญ มันก็ไม่ได้ถนัดเรื่องวางแผนแกล้งคนอะไรอยู่แล้วด้วย คนที่อันธพาลจริงๆก็มีแค่ไอ้เค ไอ้แม็กซ์ แล้วก็ไอ้ติ๊กแค่นั้น แต่พวกแม่งทำอะไรปกติก็ไม่ค่อยใช้สมองเท่าไหร่หรอก โดยเฉพาะไอ้เคน่ะตัวดีเลย เพราะงั้นปกติเวลาที่ต้องคิดหาข้อแก้ตัวหรือหาทางหนีทีไล่อาจารย์ กูก็จะเป็นคนคิดเองทั้งหมด”
“อ่ออออ” ผมยิ้ม “แปลว่ามึงนี่เหี้ยตัวพ่อเลยใช่มะ ไอ้โจ ตัววางแผนการตัวเหี้ยเลยสิเนี่ยยย” และแน่นอนว่าเมื่อผมพูดจบ เขาก็หันมาขมึงตาใส่ผมทันที
เย็นวันนั้นหลังจากที่หมดชั่วโมงชมรม พวกเราทุกคนก็นั่งคุยเล่นกันเพื่อรอคนมารับกลับบ้าน และเนื่องจากที่ปกติแล้วทุกๆวันศุกร์ เด็กนักเรียนส่วนมากรวมทั้งพวกเราด้วยมักจะอยู่ในชั่วโมงชมรมเกินเวลา ทำให้กว่าพวกเราจะมารวมตัวกันครบทุกคนได้ก็เลยเวลาปกติไปพอสมควร และนอกเหนือไปจากนั้น วันนี้ยังสมควรจะเป็นวันที่ป๊อปกับต็เล็กต้องกลับบ้านด้วยกันอีกด้วย แต่ดูเหมือนว่าป๊อปจะยังคงยืนยันว่าเขาอยากจะนอนอยู่หอต่ออีกเหมือนเคย โดยเหตุผลของเขาก็คือเขาไม่อยากจะกลับไปเจอหน้าพี่ชายคนนั้นของเขา และเขาก็อยากจะอยู่เป็นเพื่อนเคนที่ก็ไม่ได้กลับบ้านด้วยเหมือนกัน
“เฮ้ยยย ทำไมมึงถึงดูลุกลี้ลุกลนชอบกลวะ ไอ้ยุ” จู่ๆเจย์ก็ถามขึ้น
“หะ เหออ กูดูเป็นแบบนั้นเหรอวะ” วายุถามกลับ
“ก็เออดิ มีเหี้ยไรวะ รีบกลับรึไง” เจย์ถามอีก “เออว่าแต่ คราวนี้ใครมารับมึงวะ พ่อมึง แม่มึง ป๊า พ่อเล็ก หรือพวกอาไคล์......” เขาทำท่านับนิ้ว “โอ๊ยยยยย ไอ้เหี้ย! สมาชิกครอบครัวมึงแม่งเยอะจริงจังอะว่ะ! คนมารับเยอะเหลือเกิ๊นนนนนน มึงดูกูกะไอ้นนท์ดิ๊ แม่งมีแต่คนขับรถที่บ้านมารับแค่นั้นเองอะ สาดดดด”
“แล้วความผิดกูมั๊ยล่ะที่กูมีพ่อสามคนอะ สาดนี่” วายุตอบ แต่ผมฟังดูรู้ว่าเขาไม่มีเจตนาจะประชดประชันหรือความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียงของเขาเลยแม้แต่น้อย “เออ กูก็รีบๆนิดหน่อยอะว่ะ แต่ไม่ได้รีบกลับไปทำอะไรหรอก แค่อยากให้เค้ารีบมารับไวๆหน่อยเท่านั้นเอง”
คริสหันไปมองวายุด้วยแววตาแปลกใจ “ทำไมวะ กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย และถ้ามึงไม่ได้จะรีบกลับไปทำอะไร แล้วมึงจะรีบให้เค้ามารับทำไมวะ แถมจะว่าไป กูเองก็ยังไม่รู้เลยเหมือนกันนะว่าวันนี้ใครจะมารับเราอะ ไอ้ยุ”
“อาไคล์” วายุตอบสั้นๆ
“แล้วนี่มึงยังเรียนกับอาไคล์อยู่ใช่มั๊ย ไอ้คริส” ตี๋เล็กถาม
“ใช่ ก็เรียนไปเรื่อยๆอะ ยิ่งตอนนี้เราก็อยู่บ้านเดียวกันแล้วด้วย อาไคล์เค้าว่างตอนไหนก็สอนตอนนั้นแหละ แถมแม่กูเค้าก็ยังโอนเงินค่าสอนให้เหมือนเดิมด้วย”
“เฮ้ยนี่ กูถามจริงนะเว้ย ไอ้คริส ตอนนี้มึงเรียนนำหน้าพวกกูไปถึงไหนแล้ววะ” ป๊อปถามบ้าง
คริสนิ่วหน้านึกอยู่ครู่หนึ่ง “.......ตอนนี้ถ้าเป็นเลข พิสิกส์ แล้วก็เคมี กูก็คงอยู่ราวๆมอห้ามอหกได้ล่ะมั๊ง”
“พรู่ดดดดดดดดด!!” เคนพ่นเอาน้ำส้มที่เพิ่งดื่มเขาไปออกมาจนเกือบหมด ทำเอาวายุที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขากระโดดหลบแทนไม่ทัน
“เฮ้ยยยย!! เหี้ยอะไรมึงวะเนี่ย ไอ้เชี่ยแป้นน!!” วายุโวย
“แค่กกๆๆ!! โทษที ไอ้ยุ!” เคนสำลักจนต้องไอโขลกออกมา “แค่กก...... ! เดี๋ยวนะ ไอ้คริส! นี่มึงจะบอกว่า ทั้งๆที่พวกเราอยู่มอสามกันได้มาแค่ครึ่งทางเนี่ย ตอนนี้มึงมีความรู้นำหน้าพวกเราไปถึงจะจบมอปลายแล้วเหรอวะ!!”
ที่จริงผมเองก็กำลังรู้สึกตกใจอยู่เหมือนกัน คือผมก็รู้ล่ะนะว่าเขาหัวดี แต่ก็ไม่คิดเลยจริงๆว่าเขาจะสามารถรับความรู้ได้ไวและได้มากถึงขนาดนี้ มันเกือบจะน่าแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขายังคงเรียนอยู่ชั้นเดียวกันกับพวกเราทั้งๆที่มีความสามารถขนาดนี้ แต่เมื่อคิดถึงเหตุผลที่ว่าเขาต้องการพวกเราแล้วนั้น ผมก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกที่เขาเลือกทำแบบนี้มากกว่าการเรียนเพื่อความต้องการของพ่อแม่ของเขาแบบนั้น
“ไม่มึง คือกูก็ไม่รู้เหมือนกันไง อาไคล์เค้าสอนกูลักษณะเหมือนกับสอนไปเรื่อยๆน่ะ ไม่ได้ยึดตามบทหรือตามแบบเรียนของหนังสือเรียน ข้ามนั่นมั่งนี่มั่ง บางทีเค้านึกสนุกและเห็นกูสนใจ เค้าก็สอนพื้นฐานของวิศวะที่เรียนกันในมหาลัยอะไรพวกนั้นให้กูเฉยเลย เพราะงั้นเอาจริงๆกูก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้กูเรียนไปถึงไหนแล้วน่ะ ที่กูตอบว่ามอห้ามอหกไปแบบนั้นก็เพราะว่ากูทำสามารถแบบฝึกหัดพวกนั้นได้แล้วเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดว่าจะทำถูกทุกข้อหรอกนะเว้ย”
ในขณะที่ผมกำลังนั่งทึ่งๆอยู่นั้น โจก็ชะโงกหน้าเข้ามาหาผมแล้วกระซิบเบาๆ “เฮ้ยย ไอ้คริสแม่งหัวดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูเพิ่งรู้”
“อ้าว มึงไม่รู้เหรอ กูคิดว่ามึงรู้อยู่แล้วซะอีก” ผมกระซิบตอบกลับไป
“กูรู้แต่ว่ามันมีความจำดีอะไรของมันนั่นอะ แต่ไม่รู้ว่านั่นจะทำให้มันเรียนดีได้ขนาดนี้ด้วยนี่หว่า”
“กูก็รู้ว่ามันหัวดี แต่ก็เพิ่งรู้ว่าดีขนาดไหนก็คราวนี้นี่แหละ มิน่าโรงเรียนถึงส่งมันไปแข่งขันไอ้นั่นไอ้นี่ประจำอะ”
โจพยักหน้าเบาๆแล้วผละออกไปเหมือนดิม ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นที่ผมกับโจคุยกันเมื่อกี๊นะ หรือต่อให้ถ้ามี ผมว่าก็คงไม่มีใครสนใจอะไรเท่าไหร่อยู่แล้วล่ะมั๊ง
“เฮ้ยย ไอ้ยุ นั่นใช่รถอาไคล์ป่าววะ กูจำได้” นัทชี้ออกไปบนถนน
“ใช่ๆๆ ในที่สุดก็มาสักที” วายุยิ้มกว้างพร้อมด้วยแววตาที่ดูราวกับเขากำลังรู้สึกตื่นเต้นยังไงยังงั้น
โชคดีที่พวกเรานั่งกันอยู่แถวลานจอดรถอยู่แล้ว ทำให้อาไคล์สามารถขับรถมาจอดเทียบที่ริมฟุตบาทใกล้กับม้านั่งที่พวกเรากำลังนั่งกันอยู่ได้อย่างไม่มีปัญหา
“งั้นไปกันเลยมั๊ย ไอ้ยุ” คริสหันไปชวนวายุที่ไม่มีท่าทีจะหยิบกระเป๋าขึ้นจากโต๊ะเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ๊ อาไคล์มากับใครวะน่ะ อาพีก็มาด้วยเหรอ” เคนพูดขึ้น
เสียงของเครื่องยนต์ดับลงไปพร้อมๆกับประตูหน้ารถทั้งสองฝั่งที่ถูกเปิดออก อาไคล์ก้าวลงมายืนอยู่ข้างนอกรถตรงฝั่งของคนขับ แต่ตรงฝั่งของคนนั่งนั้นกลับไม่ใช่อาพีอย่างที่เคน หรืออาจจะพวกเราทุกคนก็ด้วยคิด เพราะคนที่เปิดประตูรถแล้วเดินออกมานั้น เป็นฝรั่งผมสั้นสีน้ำตาลตาสีฟ้าใสที่หน้าตาดีมากๆคนหนึ่งเลยทีเดียว ผมคิดว่าคนอื่นๆที่มองมาทางพวกเราคงต้องคิดว่าสองคนนี้เป็นนายแบบกันทั้งคู่แน่ๆ อืมมม..... เว้นก็แต่ว่าอาไคล์เค้าก็เคยเป็นนายแบบมาแล้วจริงๆนั่นแหละนะ
“แฟรงค์!!!” คริสร้องออกมาพร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปหาเขาคนนั้นทันที
“เอออใช่! นี่พี่มันนี่หว่า กูจำได้แล้ว กูเคยเห็นในรูปๆๆ!!” ป๊อปร้องขึ้น
“กูก็เคย แต่แม่งงงง” เจย์มองอย่างทึ่งๆ “กูจำไม่ได้ว่ะ ห่าแม่ง หล่อกว่าในรูปอีกอ้ะ ไอ้เชี่ยแม็ทพี่กูแม่งชิดซ้ายไปเลย”
“คารามายด์มั๊ย ไอ้เจย์ หรือจะเอาปูนขาวอย่างที่ไอ้เคนเคยบอก” นัทหัวเราะ
“ครวย ไอ้เชี่ยนัท เดี๋ยวกูถีบ!”
คริสกับพี่ของเขากอดกันอยู่ครู่หนึ่ง ผมว่ามันเป็นภาพที่น่ารักดีนะ เพราะลองดูแค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าพวกเขารักและคิดถึงกันมากขนาดไหน
หลังจากที่ทั้งสองคนคลายอ้อมแขนออกจากกัน พวกเขาก็คุยกันด้วยภาษาอังกฤษแบบเร็วจี๋จนผมฟังแทบไม่ออกแม้แต่นิดเดียว ผมพอจับใจความได้ก็แค่ที่คริสถามว่าทำไมถึงมาหาเขาที่นี่ได้ แล้วไฟลท์เป็นยังไงบ้าง อะไรประมาณนั้นเท่านั้นเอง
“อาไคล์ หวัดดีครับ” วายุเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้นไหว้อาของเขา ทำให้พวกเราที่เหลือรีบทำแบบเดียวกันทันที
คริสกับแฟรงค์หยุดคุยกันแล้วหันมาหาพวกเรา จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้ามาตรงที่พวกเรานั่งกันอยู่
“พวกมึง นี่พี่กู ชื่อแฟรงค์ ขอโทษทีนะเว้ย มันพูดภาษาไทยไม่ได้เลยอะว่ะ แถมฟังไม่รู้เรื่องสักนิดเลยด้วย พูดเป็นแค่สวัสดี ขอบคุณ อะไรเทือกๆนั้นแหละ”
“ซาหวัดดีคาบ” แฟรงค์ทักทายออกมาเป็นภาษาไทย พร้อมกับยกมือไหว้พวกเราทุกคนแบบเกร็งๆ
พวกเรารีบยกมือไหว้ตอบเขาด้วยความตกใจพร้อมกับพูดสวัสดีกลับไปกันแทบจะไม่ทันเลยทีเดียว ดูท่าทางอาไคล์จะชอบใจใหญ่ ผมไม่รู้ว่าเขาตลกที่เห็นฝรั่งผู้ใหญ่ไว้เด็กไทยแบบเก้ๆกังๆ หรือขำเด็กไทยหลายคนที่ทำตัวไม่ถูกต่อหน้าผู้ใหญ่ฝรั่งคนนั้นกันแน่
คริสแนะนำพวกเราทุกคนเป็นภาษาอังกฤษอย่างรวดเร็ว โดยเจย์เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถพูดคุยกับแฟรงค์ได้อย่างคล่องแคล่วและเป็นกันเอง....... แต่แหมนะ มันก็คงไม่แปลกแหงอยู่แล้วนี่
“แล้วมึงอะวะ ไอ้ยุ มึงเองก็พูดได้ไม่ใช่รึไง ภาษาอังกฤษน่ะ” ป๊อปกระทุ้งสีข้างวายุเบาๆในขณะที่เจย์กำลังคุยกับแฟรงค์อยู่
“กู ‘พอ’ พูดได้เฉยๆ.........” เขาตอบก่อนจะหัวเราะเบาๆ “แต่ก็มั่นใจว่าพูดได้ดีกว่าพวกมึงล่ะนะ”
“ครวย” ป๊อปสบถ
“เออน่ะ ถึงไงเดี๋ยวกูก็ได้คุยกะเค้าตอนนั่งรถกลับบ้านกับตอนอื่นๆอีกเยอะแยะอยู่ดีแหละน่า กูไม่รีบหรอก”
“นี่แปลว่ามึงรู้อยู่แล้วสินะ ไอ้ยุ ว่าพี่ชายไอ้คริสจะมารับมันด้วยแบบนี้น่ะ”
เขาหันมายิ้มให้กับนัท “ก็แค่รู้ตั้งแต่เค้าบอกว่าจะมาถึงที่นี่ตอนกี่โมง แล้วก็รู้ว่ากูอยากจะทำให้เพื่อนๆของกูประหลาดใจนิดหน่อยเท่านั้นเองอะว่ะ”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1711701 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก