หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

เขียนเยอะจะโดนด่ามั้ยเนี่ยว่าทำไมไม่ไปคุยห้องพูดคุย

ขอตอบสั้นๆว่า ไม่ครับ กระทู้นี้ ผมคุม (แต่เจ๊สองคุมผมอีกที) 55555

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

พี่ต้นครับ
ได้ข่าวว่าปีที่แล้วที่มีระเบิดในเล้าเป็ด
ผมก็โดนด่านะครับ
เหอๆ

[ExecutioneR]

ไม่ครับ เราคุยเรื่องนิยาย งุงิๆเนอะ ^__^

คริคริ

[~•SAkurAIro•~]

เอิ่มมม อยากเหนพี่ชายคริสสส  ฮ่า ฮ่า

เรื่องเด็กน้อยที่พี่ต้นเล่ามานี้กลบนิยายตอนนี้ไปเลยอ่ะ
สงสารมากอ่ะ อยากจะช่วย แต่ตัวเองก้ยังไม่รอด 
กลัวว่าน้องเค้าจะเจอเพื่อนหรือสังคมที่ไม่ดี แล้วจะพาเสียคน
แต่คิดว่าไม่ น้องมีความคิดที่ดีมากอ่ะ (กลับไปคิดของตัวเอง ตอนมอหนึ่งเราคิดเรื่องไรหว่า - -)

ฮ่า ฮ่า

รอ ร๊อ รอ ตอนต่อปายยยย

[iiดาวพระสุขლii]

ขอบคุณพี่ต้นสำหรับ ที่มาตอบ ment ดาวนะค๊าบบบบ

เรื่องของเด็กคนนั้น ประทับใจ ดาวมากเลยพี่...
ดาวเจอแต่เด็กที่แม่ง โตแบบรับรู้ข่าวสารเกินวัย  โตแบบที่เรียกกันว่าแก่แดด...
แต่ทำห่าไรเองไม่เป็น ความคิดกลวงๆ คิดเรื่องแฟชั่น เรื่องอยากมีอยากได้ ไปวันๆ (ถ้าหยาบไปขออภัย)

ชีวิตดาวไม่่ค่อยได้เห็นเด็กที่มีความคิดโตแบบนี้มากนัก...(เห็นแต่เด็ก เอี้ยๆ)
ประทับใจๆ 
อ่านแล้วอยากช่วยเลยว่ะพี่...   
อยากช่วยเด็กที่เป็นแบบนี้จริงๆ  เด็กที่เราสัมผัสได้ว่าเค้ามีความมุ่งมั่นจริงๆ

น่าสงสารเด็กที่คุณต้นเล่าให้ฟังจัง

น่าเอาไปแต่งนิยายมั๊ยครับพี่ แบบว่า ความรักของเด็กผู้ชายจนๆแต่เรียนดี กับครูสอนพิเศษจนๆแต่หน้าตาดี ไรงี้ เอิ๊กๆ

เอาจริงดิพี่....     กลิ่นน้ำเน่ามาแต่ไกลเลย 555




ส่วนเรื่องการสลับฉาก  ดาววว่าพี่ลอง ทำให้จบเรื่องราวใหญ่ๆ ในมุมมองของ A ก่อน แล้วค่อยเสริม ในมุมของ B ให้ชัดเจนขึ้น  มันก็อาจจะเข้าใจง่ายมากกว่า ผลัดกันเ่ล่าในมุมมองของ A  B นา  (แนะนำ เฉยๆ นะพี่...ดาวเองก็ไม่ได้เก่งอะไร งานเขียนของตัวเองก็ยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ 555 แต่อาศัยชอบอ่านหนังสือเอา...) 

แล้วจะเเว๊บมาคุยด้วยบ่อยๆ นะค๊าบบบ

ส่วนเรื่องหนังสือ ขอบคุณมากค๊าบบบ   เดี๋ยว Pm ไปแน่นอน...      

[~prince™~]

สงสารยิ่ว

[ExecutioneR]

ตอนใหม่เมื่อไหร่ดีครับ พรุ่งนี้? มะรืน? มะเรื่อง? มะระ?

ไม่รู้คนยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุดเยอะรึเปล่า

[PirateZ]

หนึ่งเสียง!
เอาตอนล่าสุดเร็วๆ > <
วันนี้เลยได้ไหมอะ เอิ๊ก
หุหุ

ป.ล.พูดเล่นนะคะ สะดวกเมื่อไหร่ก็มาเลย เราอ่านได้ทุกเมื่อ หึหึ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

พี่ต้นครับ
ช่วงนี้มันวันหยุด
มาต่อเหอะคับ
ได้ประโยชน์ทั้งผู้แต่งและผู้อ่านเพราะ
คนแต่ง ก็หยุดก็อาจจะเบื่อ ก็มาแต่งนิยายครับ จะได้ไม่เบื่อ
คนอ่านก็หยุดเหมือนกัน ก็มีนิยาย "ดีดี" อ่านไงค้าบบบบบ
มาต่อเหอะนะ   555555
ตื้อมากไปป่าววะกรู 555

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ช่วงนี้มีคนตอบเมนต์เยอะนะนี่

เอาเถอะ เราค่อยใส่ทีเดียว 

เรื่องเด็กโตเกินวัยนี่ รู้สึกเคยคุยกันไปแล้วรอบนึง ก็โอเค เพราะมองดูไอ้น้องเรา (ตอนนั้นมันเรียน ม.ต้น) มันก็งี้ล่ะ
แม้แต่มองตัวเอง บางคนบอกว่าเราโตเกินวัย ตอนเรียนอยู่มัธยม สงสัยเพราะเราเจออะไรที่บ้านต้องลำบา่กมั้ง เลยคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง

ส่วนนิยายที่ว่า ความรักของเด็กผู้ชายจนๆแต่เรียนดี กับครูสอนพิเศษจนๆแต่หน้าตาดี ไรงี้ ก็....

เอ่อ....

พยายามนึกภสพครูสอนพิเศษจนๆ แต่หน้าตาดี พร้อมตัวไม่สูงนัก...

อืม...

พอจะนึกภาพออก และก็เด็กผู้ชายจนๆ นี่ สูงสัก 180 แหม่ เหมาะสมกันจริงๆ 

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[Phelyra]

เด็กที่ Writer เล่าให้ฟังเป็นเด็กดีและน่าสงสารจังเลยค่ะ แต่ก็น่านับถือที่ขยัน กตัญญู และเข้มแข็งที่จะไขว่คว้าโอกาสให้ตัวเอง น้องคนนั้นน่าจะได้เรียนกับ Writer ต่อนะค่ะแลกกับการทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อยก็ได้ แต่ความเป็นจริงและความจำเป็นของแต่ละคนมันต่างกัน ขอให้มีโอกาสที่ดี ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตของน้องคนนั้นด้วยนะค่ะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน

มัวแต่ไปทำหน้าที่พ่อพิมพ์ของชาติ อิอิ

24 พ.ค. ก็เปิดเทอมแระ

ไว้จะมาอ่านบ่อยๆ นะครับ

[pearleye]

กราบสวัสดีท่านผู้แต่งที่เคารพ
ดิฉันมีนามว่ากุหลาบ มารายงานตัวเป็นผู้อ่านหน้าใหม่ตั้งแต่วันนี้ไป 

อันที่จริงไม่ใหม่แระค่ะ อ่านทันแระ  ใช้เวลาตั้งสามวันสองคืนแน่ะ แต่ก็คุ้มดีจริงๆ เก็บเอาไปนอนฝันดีทุกคืนเลย โดยเฉพาะเวลาอ่านตอนที่นัทก่ะนนท์หวานนนนนนนนนนนกันแบบ...พุ่ง  อินังกุหลาบฝัน...ดีนักแล  แต่บางตอนอ่านๆไปแล้วก็ทำเอาไม่กล้านอนกันเลยทีเดียว  โดยเฉพาะเรื่องของ โจ...แต่ก็อาจจะไม่ใช่เสียทีเดียว...อันที่จริง...เรียกว่าเป็นเรื่องของ ใจของนนท์ จะดีกว่า...

โดยปกติแล้วกุหลาบเป็นคนที่ออกจะร้องไห้ยากอยู่สักนิด แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ร้องออกมาได้ง่ายมาก...นั่นก็คือ "การเปลี่ยนพระเอกกลางอากาศ"...ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำให้กุหลาบนึกกลัวอยู่ตลอด จนบางทีแทบจะทนอ่านต่อไปไม่ได้...ไม่มีอะไรในโลกน่ากลัวไปกว่าใจคนอีกแล้ว...ซึ่งนนท์เองบางทีก็ดูโลเลไม่น้อย...เรื่องบางเรื่องคนอื่นเขาร้องกัน กุหลาบไม่ อาจจะมีแค่รู้สึกแน่นๆในใจบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับร้องไห้...แต่เรื่องแบบนี้ คนอื่นอาจจะคิดว่าไม่น่าร้องไห้เสียน้ำตาแต่กุหลาบก็ร้อง...

บางครั้งก็อดที่จะสงสัยไม่ได้...ว่านัทคืออะไรสำหรับนนท์...ความสบายใจ?...ความสุข?...หรือความรัก...เป็นไปได้ไหมที่ทั้งสามสิ่งนั้นจะรวมอยู่ในตัวคนคนเดียวได้เหมือนไมโลทรีอินวัน...

เพราะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ...สบายใจแล้วจึงมีความสุข...และลงท้ายคือความรัก...
หรือเพราะรัก...จึงอยู่ด้วยแล้วสบายใจ...และมีความสุข...

...อย่างแรก เหตุคือสบายใจและมีความสุข ผลจึงรัก...
...อย่างที่สอง เหตุคือรัก...จึงสบายใจและมีความสุข...

แต่อย่างไรก็ตาม...เหนือสิ่งอื่นใด...ใจท่านผู้แต่งน่ากลัวที่สุด!!!

สารภาพว่าร้องไปแล้วจริงๆกับเรื่องนี้...แต่ไม่ว่าตอนจบจะเป็นยังไง ถ้าไม่เป็นอย่างที่ฝันไว้ ก็จะพยายามกล้ำกลืนอ่านผ่านม่านน้ำตาให้จบ แต่โดยส่วนตัวแล้วเชื่อว่า พระเอก...น่าจะเป็นนัท...

ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมค่ะ ว่าอินังกุหลาบแฟนคลับ นัท ค่ะ 

ด้วยรักและเคารพ

[iiดาวพระสุขლii]

ส่วนนิยายที่ว่า ความรักของเด็กผู้ชายจนๆแต่เรียนดี กับครูสอนพิเศษจนๆแต่หน้าตาดี ไรงี้ ก็....

เอ่อ....

พยายามนึกภสพครูสอนพิเศษจนๆ แต่หน้าตาดี พร้อมตัวไม่สูงนัก...

อืม...

พอจะนึกภาพออก และก็เด็กผู้ชายจนๆ นี่ สูงสัก 180 แหม่ เหมาะสมกันจริงๆ 

 

[ExecutioneR]

...อย่างแรก เหตุคือสบายใจและมีความสุข ผลจึงรัก...
...อย่างที่สอง เหตุคือรัก...จึงสบายใจและมีความสุข...

ชอบบบบบบบบบบบครับ!!!!

เอาไปเลยสิบกะโหลก!!!

^_____________^/~~~

[ExecutioneR]

A 93


“เมื่อคืนย่ากูเค้าโทรมาจากที่อเมริกา” คริสเริ่มต้นเล่าเรื่องโทรศัพท์เมื่อคืนให้พวกเราที่มีโจนั่งอยู่ด้วยฟังในตอนเช้า “เค้าบอกว่าเค้าจะบินมาถึงกรุงเทพพรุ่งนี้ว่ะ”

“เฮ้ยยย! กะทันหันขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เจย์อุทาน

“อืออ เค้ารู้เรื่องของกูแล้ว และเค้าก็เลยจะมาคุยกับพ่อกูถึงที่นี่เลยอะดิ”

“นี่ก็แปลว่าย่ามึงเค้าอยู่ข้างมึงใช่มั๊ยวะ ไอ้คริส” ตี๋เล็กถาม

“อืออ ใช่ ทั้งปู่ทั้งย่าเลย พอเค้ารู้ว่าตอนนี้ที่บ้านกูมีปัญหาอะไร เค้าก็ทะเลาะกับพ่อกูยกใหญ่ แต่พ่อกูก็หัวดื้อ เมื่อคืนเค้าเลยโทรมาบอกกูเองเลยว่าเค้ากำลังจะบินมาที่นี่น่ะ”

“ที่มีคนโทรหามึงเมื่อคืนตอนเราคุยกันอยู่อะเหรอวะ คริส” ผมถาม

“ใช่ นั่นแหละ แล้วไอ้ยุก็โทรกลับไปบอกไอ้นัทอย่างที่กูเพิ่งเล่าไปเมื่อกี๊นี่แหละ”

“เอออ ก็ดีนี่หว่า เผื่อพ่อมึงเค้าจะใจเย็นลงบ้าง หรืออย่างน้อยๆเค้าก็อาจจะเห็นแก่ปู่กะย่ามึงบ้างน่ะเว้ย” เจย์พยักหน้า

“กูก็คิดว่างั้นเหมือนกัน อย่างน้อยๆ มึงก็ได้มีแนวร่วมที่คอยสนับสนุนมึงแล้วนะ ไอ้คริส” นัทพูด “แต่เมื่อคืนไอ้ยุบอกกูว่า มึงได้คุยกับพี่มึงด้วยนี่หว่า พี่มึงเค้าว่าไงมั่งวะ”

“เออ แล้วปู่กะย่ามึงจะบินมากันแค่สองคนเองเหรอวะ” เคนถามขึ้นบ้าง “ปู่กะย่ามึงแม่งคตรเปรี้ยวเลยว่ะ สาดดด บินข้ามโลกมากันแค่สองคนอ้ะ”

“อันดับแรกเลยนะ ไอ้เคน ปู่กะย่ากูเค้าไม่แก่ขนาดนั้นหรอก กูเคยเล่าตั้งนานแล้วไงว่าเค้าแต่งงานกันตั้งแต่ยังวัยรุ่นน่ะ และที่สำคัญอีกอย่างเลยคือ พี่กูเค้าก็จะมาด้วยว่ะ”

“พี่มึงก็จะมาด้วยเหรอวะ” ป๊อปเป็นฝ่ายแสดงความตกใจขึ้นบ้าง “โหหห นี่ญาติพี่น้องมึงกะมาเล่นพ่อแม่มึงเต็มที่เลยเหรอวะเนี่ย ว่าแต่ว่าพี่มึงเค้าจะมาทำไมวะ ในเมื่อเค้ากะมึง จริงๆก็คนละแม่กันนี่หว่า แล้วแม่เค้าไม่ว่าอะไรเลยรึไง”

“พี่กูเค้ายี่สิบสี่แล้วมึง เค้าจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ” คริสตอบ

ผมนั่งฟังที่พวกเขาคุยกันแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากจริงๆ ที่นัทได้เล่าเรื่องครอบครัวของคริสในส่วนที่ผมไม่เคยรู้ให้ฟังมาก่อนแล้วเมื่อคืนนี้ เพราะไม่อย่างนั้นผมก็คงจะจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกไปเลยเหมือนกัน

เมื่อคืนหลังจากที่เราปิดไฟและเตรียมตัวเข้านอน นัทก็เล่าให้ผมฟังว่า ก่อนที่พ่อกับแม่ของคริสจะแต่งงานกันนั้น พ่อของเขาเคยแต่งงานมาก่อนแล้วครั้งหนึ่งที่อเมริกา แต่นั่นก็ตั้งแต่สมัยที่เขายังอายุได้ราวๆยี่สิบปีแถมยังเรียนอยู่เลยด้วยซ้ำ หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือ มันเป็นความผิดพลาดที่เกิดขึ้นโดยที่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เขาและแฟนของเขาต้องแต่งงานกันตามธรรมเนียมและตามที่พ่อแม่ของฝ่ายหญิงต้องการ เด็กผู้ชายที่เกิดขึ้นในตอนนั้นก็คือ แฟรงค์ พี่ชายคนละแม่กับคริสที่พวกเขากำลังพูดถึงกันอยู่นี่เอง เรื่องของเรื่องก็คือ ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนไม่ได้รักกัน แต่เมื่อพวกเขาอยู่ด้วยกันได้เพียงแค่ราวๆสามปี ความรู้สึกของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปเป็นเพียงแค่คำว่าเพื่อน ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจจดทะเบียนหย่าแล้วเริ่มออกเดทกับคนอื่นโดยที่ยังมีมิตรภาพดีๆให้แก่กันอยู่ และนั่นก็เป็นต้นกำเนิดที่ทำให้พ่อของคริสได้พบกับแม่ที่ไปเรียนโทอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน แล้วทั้งคู่ก็เริ่มคบหากันอย่างจริงจัง ที่จริง หลังจากที่แม่ของคริสเรียนจบแล้ว พวกเขาก็แต่งงานและอยู่กินด้วยกันที่นั่นพักหนึ่งเลยด้วยซ้ำ จนเมื่อคริสอายุได้ราวๆเจ็ดขวบ ตาของเขาที่ประเทศไทยก็จากไปเพราะโรคหัวใจ ทำให้แม่ของเขาตัดสินใจพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่

แล้วพี่ชายของคริสที่ชื่อแฟรงค์มาเกี่ยวอะไรด้วยอย่างนั้นน่ะหรือ...... ก็นั่นน่ะสิ ผมก็กำลังรู้สึกสงสัยอยู่พอดีเหมือนกัน โชคดีที่ป๊อปเองก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นพอดี

“ที่พี่กูเค้ามาเนี่ย ก็เพราะ......” จู่ๆคริสก็ชะงักลงไป แถมยังดูมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อยด้วย ที่จริงผมรู้สึกว่าหน้าของเขาดูเหมือนจะแดงขึ้นด้วยซ้ำ

“มึงให้กูพูดให้มั๊ย ไอ้คริส” วายุเสนอ

“ไม่เป็นไร กูว่ากูเล่าเองดีกว่า ถึงมันจะค่อนข้างพูดยากและซับซ้อนนิดหน่อยก็เหอะ เอาเป็นว่า กูขอเรียบเรียงคำพูดหน่อยก็แล้วกัน......” คริสมีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “คือ มึงก็รู้ว่าพ่อกูเค้าโกรธมากๆ เรื่องที่กู เอ่อออ....... กู.......” เขาเริ่มอึกอัก พลางชายตามองมาที่โจอย่างไม่สบายใจ แต่โจกลับไม่แสดงท่าทีสนใจสิ่งที่คริสหรือพวกเรากำลังพูดกันอยู่เลยแม้แต่น้อย

“เออๆ พวกกูเข้าใจหรอกน่ะ มึงรีบๆพูดต่อเถอะ” เจย์เร่ง

“โอเค กูขอโทษ คือเรื่องนั้นก็เรื่องนึง แล้วพวกมึงก็คงเคยได้ยินกูพูดถึงพี่กูคนนี้บ้าง อาจจะยกเว้นมึง ไอ้นนท์ แต่กูว่านัทคงเล่าให้มึงฟังแล้วใช่มั๊ยล่ะ”

ผมพยักหน้า “เมื่อคืนกูพอรู้เรื่องมาหน่อยๆแล้วอะ”

“อืมม แต่คราวนี้มันมีอยู่อย่างนึงที่พวกมึงไม่รู้เกี่ยวกับพี่กูคนนี้ว่ะ” คริสหยุดลงไปอีกครั้ง คราวนี้ผมคิดว่าเขากำลังรอดูปฏิกิริยาของพวกเรามากกว่า “เพราะที่จริงกูเองก็เพิ่งจะรู้จากปากเค้าเมื่อคืนนี้เองด้วยเหมือนกัน”

“อะไรวะ” เคนถามอย่างใคร่รู้

“พี่กูเค้าเป็นเกย์”

ผมเชื่อว่านอกจากผมแล้ว คนอื่นก็คงต้องรู้สึกตกใจเหมือนกันอย่างแน่นอน เพราะแม้แต่นัทที่นั่งอยู่ข้างๆผมเองก็ยังอ้าปากค้างหน่อยๆด้วยเลยเหมือนกัน

“ก่อนที่พวกมึงจะถามนะ กูขอบอกก่อนเลยว่าพ่อกูเค้าก็รู้เรื่องนั้นเหมือนกัน เพราะงั้นแหละ เค้าถึงยิ่งรับไม่ได้เรื่องของกูเข้าไปใหญ่ไง” คริสพูดต่อ

“ละละแล้วๆๆๆๆๆๆ” เคนพูดติดอ่าง

“แล้วๆๆ พ่อมึงเค้า เค้า......” ดูเหมือนว่าโรคติดอ่างจะลามจากเคนไปสู่ตี๋เล็กที่นั่งอยู่ติดกันแล้วด้วยสิ

“เค้าเองก็รับเรื่องพี่กูไม่ได้เหมือนกัน ที่จริงกูเองก็เพิ่งจะรู้จากปากพี่กูเมื่อคืนนี่แหละว่าหนึ่งในเหตุผลที่พ่อเค้าย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยกับแม่กูเนี่ย ก็เพราะมีเรื่องของเค้าอยู่ด้วย” คริสถอนหายใจ “ไม่รู้สิ กูว่าพอพ่อเค้ามาเจอเหตุการณ์เดิมเกิดซ้ำขึ้นกับกูอีก เค้าก็เลยยิ่งรับไม่ได้ล่ะมั๊ง ที่จริง....... กูว่ากูก็พอจะเข้าใจเค้านะ”

“เข้าใจเหี้ยอะไรวะ ไอ้คริส” เจย์โวยขึ้นทันที “เค้าเป็นพ่อมึงนะเว้ย แล้วมึงกับพี่มึงก็ลูกเค้า นี่เค้าคิดจะทำร้ายลูกชายของตัวเองทั้งสองคนเลยรึไง ทำไมเค้าไม่หัดเข้าใจอะไรง่ายๆกว่านี้แล้วหัดเรียนรู้ที่จะรับฟังหรือยอมรับในสิ่งที่ลูกของตัวเองเป็นบ้างวะ”

“เฮ้ยๆๆ มึงใจเย็นๆ ไอ้เจย์ กูว่ามึงเริ่มเสียงดังไปแล้วว่ะ” นัทปราม

“จริงๆเรื่องมันก็ซับซ้อนมากกว่านี้เยอะน่ะนะเว้ย กูเองก็เพิ่งจะรู้รายละเอียดลึกๆเมื่อคืนนี้นี่เอง ตอนแรกกูคุยกับย่าแล้วก็พี่กูแค่แป๊บเดียว แต่พออีกรอบอะ กูคุยกับพี่กูตั้งเกือบสองชั่วโมงนะ มึงคิดดูดิ”

“ห่าาาา ทำไมมึงไม่คุยเอ็มหรือสไกป์เอาวะ” เคนนิ่วหน้า

“แต่คุยโทรศัพท์ กูสามารถคุยได้เป็นส่วนตัวกว่า โดยไม่ต้องรบกวนใช้คอมของอาไคล์นานๆนี่หว่า” คริสตอบ

“เอออ ว่ะ ขอโทษทีมึง กูลืมคิดไป”

“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เรื่องของเรื่องคือกูอยากจะเล่าให้พวกมึงฟังว่า ที่จริงตอนกูยังเด็กกูก็พอจำได้ลางๆเหมือนกันนะว่าพวกเค้าเคยมีปัญหากันอะ แต่กูก็ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมาย แล้วกูก็คงยังเด็กเกินไปที่จะสนใจมันด้วย แต่ตอนนี้กูได้รู้อะไรๆเยอะมากขึ้นแล้วว่ะ” คริสจบประโยคพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “ขอโทษพวกมึงนะเว้ย ที่กูไม่ค่อยได้พูดเรื่องบ้านกู แล้วก็เรื่องพวกนี้ให้พวกมึงฟังเท่าไหร่อะ เพราะว่ากูเองก็ไม่เคยรู้เรื่องลึกๆมาก่อนเลยเหมือนกัน”

“เฮ้ยย ช่างมันเหอะ ไอ้คริส มึงอย่าคิดมากดิว่ะ จะขอโทษทำเหี้ยอะไร พวกกูเพื่อนมึงนะเว้ย ไม่มีคิดมากอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว” เจย์พูด

“ช่ายๆๆ กูว่าตอนนี้มึงต้องยิ้มได้แล้วมากกว่านะเว้ย เดี๋ยวปู่กะย่ามึงก็มาหาแล้ว แถมพี่มึงก็มาด้วยนี่ กูจำได้ว่ามึงเคยบอกว่ามึงค่อนข้างสนิทกับพี่มึงพอควรเลยไม่ใช่เหรอวะ” ป๊อปพูดสนับสนุน

“ก็ใช่อะนะ” คริสยิ้ม และเป็นรอยยิ้มจริงๆที่ไม่ใช่ฝืนยิ้มเศร้าๆแบบที่เขาเป็นมาสักพักด้วย

“เอออ ใช่ กูจำได้ว่าพี่มึงก็หล่อเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ” เจย์ยิ้มกว้างพร้อมยักคิ้วกวนๆ “คราวนี้พวกกูจะมีโอกาสได้เจอเค้ามั่งมั๊ยวะเนี่ย รู้จักกับมึงมาก็จะสามปี กูยังเคยเห็นพี่มึงแต่ในรูปเองนะเว้ย”

“เอาละ ไอ้เชี่ยหมีแม่งเกิดอาการคันอีกแล้วสิมึง” เคนส่ายหน้า “เดี๋ยวพ่องเอาปูนขาวราดซะนี่ สาดดดด จะได้หายคัน”

“เออคัน! คันส้นตีนอยากถีบหน้ามึงนั่นแหละ เหี้ยแป้น!”

พวกเราทุกคนหัวเราะขึ้นพร้อมๆกัน และเท่าที่ผมจำได้ นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันเลยที่พวกเราสามารถหัวเราะออกมาจากใจพร้อมๆกันได้อย่างแท้จริงแบบนี้

เนื่องจากเรื่องของคริส ทำให้พวกเราตัดสินใจที่จะยืดเวลาเรื่องของป๊อปออกไปก่อนอีกสักพัก ซึ่งผมก็คิดว่าดีอยู่เหมือนกัน เพราะถึงแม้จะมีอะไรบางอย่างที่ยังคลุมเคลือและไม่แน่นอน แต่ผมก็อยากที่จะยืดเวลาที่พวกเราทุกคนสามารถยิ้มให้แก่กัน และหัวเราะด้วยกันได้แบบนั้นอีกครั้งออกไปให้ยาวนานกว่านี้อีกสักนิดก็ยังดี

วันรุ่งขึ้น ผมสังเกตเห็นว่าคริสมีท่าทางหมองเศร้าลงไปเล็กน้อยบอกไม่ถูก ตอนแรกผมก็คิดว่าผมอาจจะคิดไปเอง แต่ด้วยความที่ผมนั่งเรียนอยู่ข้างๆเขา ผมจึงคิดว่าผมมองไม่ผิดอย่างแน่นอน ดังนั้นเมื่อสบโอกาสตอนเปลี่ยนคาบเรียน ผมจึงหันไปถามเขาว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่าทันที

คริสมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ที่จริง ตอนแรกดูเหมือนว่าเขากำลังคิดที่จะส่ายหน้าและอ้าปากพูดว่า ‘ไม่มีอะไร’ ออกมาด้วยซ้ำ

“มึงอย่าโกหกกูเลย คริส ถึงกูจะไม่ใช่ไอ้ยุ แต่กูก็รักและเป็นห่วงมึงนะเว้ย แล้วกูก็พอดูมึงออกด้วยเหมือนกัน” ผมรีบพูดดักเขาเอาไว้ทันที เพราะนี่ก็เป็นสิ่งผมคิดและรู้สึกจริงๆ “กูรู้ว่ามึงอาจจะไม่อยากให้กูหรือคนอื่นๆเป็นห่วงมึง แต่การที่มึงเป็นแบบนี้น่ะ มันจะยิ่งทำให้กูไม่สบายใจ รู้รึเปล่า...... แต่ถ้ามึงไม่สบายใจที่จะบอก กูก็จะไม่บังคับมึงหรอกนะเว้ย จริงๆ”

“เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น คืออ......” เขามองตาผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลุบตาลงต่ำ “กูกลัวว่ะ ไอ้นนท์ ถ้าพวกปู่กะย่ากูมาจริง ตอนนั้นกูก็ต้องกลับบ้านน่ะสิวะ กูต้องกลับบ้านไปนั่งคุยกับพวกเขา...... กับพ่อ”

คราวนี้ผมก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเขากำลังคิดและรู้สึกอย่างไร “กูคิดว่ากูเข้าใจแล้วว่ะ คริส........ แล้วมึงคิดจะทำยังไงต่อ จะไม่ไปเหรอ หรือให้ปู่กะย่ามึงมาหาที่บ้านของอาไคล์”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน คือมึงต้องเข้าใจนะเว้ย พวกอาไคล์เค้าดีกับกูมากก็จริง แต่ว่ากูก็เกรงใจเค้าอะว่ะ มาอาศัยเค้าอยู่เพราะเรื่องส่วนตัว เรื่องปัญหาครอบครัวของกูเองแบบนี้ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่แม้แต่พ่อแม่ของไอ้ยุอะ”

“เฮ้ย มึงอย่าคิดแบบนั้นสิวะ ไอ้คริส กูว่าถ้าพวกอาไคล์หรือไอ้ยุรู้ว่ามึงคิดแบบนี้นะ พวกเค้าต้องไม่สบายใจแน่ๆ แล้วก็คงต้องบอกมึงให้มึงคิดว่าที่นั่นเป็น ‘บ้าน’ อีกหลังนึงของมึงได้แล้วแหงๆเลยอะ”

คริสมองหน้าผมด้วยแววตาที่เหมือนกับ เอ่อออ....... “ทึ่งๆ” ล่ะมั๊ง อยู่ครู่หนึ่ง

“อะไรวะ กูพูดอะไรแปลกๆออกไปเรอะ” ผมเริ่มไม่มั่นใจ

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร” เขาส่ายหน้าเบาๆ “มึงพูดถูกนะ ไอ้นนท์ แต่นั่นมันก็ยังคนละเรื่องกับการที่กูต้องกลับไปหาพ่อกูอยู่ดีอะ”

“กูว่ามึงลองปรึกษาพวกอาไคล์ดูก่อนดิ อย่าเพิ่งกังวลไปเองเลย กูว่าถ้ามึงยังไม่พร้อม มึงก็ยังไม่ต้องกลับไป แต่นัดเจอปู่กับย่าแล้วก็พี่มึงที่คอนโดซะ หรือไม่ถ้ามึงไม่สบายใจที่จะใช้บ้านของอาไคล์อาพีจริงๆ มึงก็ลองไปนัดเจอกันที่อื่นดู ปรึกษาพวกเค้าดูก่อน แต่กูมั่นใจว่าพวกอาไคล์ต้องไม่มีปัญหาเรื่องนี้แน่ๆอะว่ะ ส่วนเรื่องเจอหน้าพ่อมึง กูก็อยากจะพูดหรอกนะว่ามึงไม่ควรที่จะหนีน่ะ เพราะมึงหนีไม่ได้ตลอดหรอก แต่กูเข้าใจความรู้สึกมึงจริงๆว่ะ เอาเป็นว่ามึงลองคุยกับพวกผู้ใหญ่เค้าดูก่อนเถอะ ถ้ามึงตัดสินใจจะไปเจอหน้าพ่อมึงจริงๆ กูว่าพวกเค้ารวมทั้งไอ้ยุ คงต้องคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆมึงตลอดแน่นอนอะ”

คริสครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง “นั่นสินะ กูก็รู้ตัวแหละว่ากูไม่ควรที่จะกลัว แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆว่ะ กูไม่ได้เข้มแข็งเหมือนคนอื่นเค้านี่หว่า ยิ่งเป็นเรื่องพวกนี้ด้วยแล้ว.......”

“แต่มึงก็เข้มแข็งขึ้นได้เพราะมีคนอื่นช่วยนี่” ผมพูดต่อ จากนั้นก็วางมือลงบนบ่าของเขาแล้วบีบเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก คริส กูไม่ได้จะบอกว่าเรื่องมันจะต้องจบลงด้วยดีนะเว้ย แต่กูจะบอกว่า กูมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยอะ ว่ามึงต้องผ่านมันไปได้แน่นอน ถ้ามึงไปเองไม่ไหว กูก็จะช่วยให้มึงผ่านพ้นมันไปเอง พวกกูทุกคนเลย” ผมยิ้ม

เขายิ้มตอบให้กับผม และผมก็ยังคงยืนยันว่าเวลาที่เขายิ้มแบบนี้แล้วเขาดูน่ารักขึ้นเป็นกองจริงๆนั่นแหละ

“ขอบใจมากจริงๆ ไอ้นนท์ มึงรู้อะไรมั๊ย.........”

“อะไรวะ” ผมสงสัย

“มึงเป็นคนที่คุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจจริงๆว่ะ”

ผมรู้ตัวเลยว่าผมต้องหน้าแดงขึ้นในทันทีแน่ๆ “เฮ้ยยย ไม่น่าาาา กูก็แค่พูดอย่างที่กูคิดอะ”

“เอาเป็นว่า กูขอบใจมึงจริงๆนะ ไอ้นนท์ แล้วไงถ้ากูมีอะไร กูจะบอกมึงนะเว้ย”

ผมยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ จากนั้นอาจารย์คนต่อไปก็เดินเข้ามาในห้อง ทำให้เราต้องหยุดคุยกันลงเพียงแค่นั้น

คืนนั้นผมนั่งดูทีวีกับนัทและโจด้วยกันสามคนที่ชั้นล่าง ผมรู้สึกว่าตั้งแต่เขาสองคนมาอยู่กับผมที่นี่แล้วเนี่ย บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ดูจะดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดจริงๆ พวกเขามีการพูดคุยโต้ตอบกันมากขึ้น แม้จะไม่ถึงขั้นเล่าเรื่องอะไรให้อีกฝ่ายฟังหรือหัวเราะเพราะใครอีกคน แต่พวกเขาก็ดูเป็นมิตรกันมากขึ้น และแลกเปลี่ยนบทสนทนากันมากขึ้นกว่าแค่เพียงการถามคำตอบคำแบบในช่วงแรกๆ เว้นก็เพียงแค่อย่างเดียวตรงที่โจเป็นคนไม่ค่อยพูดเท่ากับนัทเนี่ยแหละ ที่อาจจะทำให้อะไรๆระหว่างพวกเขามันพัฒนาไปได้ค่อนข้างที่จะช้าพอสมควร

เราสามคนนั่งดูทีวีกันอยู่พักใหญ่ๆนัทก็ขอตัวไปอาบน้ำก่อน ทำให้เหลือผมกับโจนั่งกันอยู่แค่ตามลำพัง

“นี่ ไอ้โจ กูถามอะไรมึงอย่างได้ป่าววะ”

“อะไร”

“ตอนนี้มึงยังฝันร้ายอยู่รึเปล่าวะ......” พอผมพูดจบ เขาก็หันขวับมามองหน้าผมทันที “เฮ้ยยๆ มึงใจเย็น กูไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะเว้ย แต่กูเป็นห่วงมึงอะ เดี๋ยวนี้มึงไม่ค่อยได้พูดถึงเรื่องนั้นกับกูเลย แล้วกูก็ไม่ค่อยได้ถามอะไรมึงแบบนี้ด้วย”

“มึงพูดว่ามึงกับกูไม่ค่อยได้คุยกันทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกันแบบนั้นไปเลยดีกว่าว่ะ ไอ้นนท์”

ผมสะอึกไปเล็กน้อย “เหี้ยย มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิวะ มันก็ไม่ใช่ว่ากูกะมึงจะไม่ได้คุยกันเลยสักหน่อยนี่หว่า”

“แต่มันก็ไม่เหมือนตอนที่เราเคยอยู่กันสองคน”

“เรื่องนั้นมันก็..........” ผมก้มหน้าเล็กน้อย “กูขอโทษอะว่ะ กูเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่กูคงรู้สึกว่าแบบนี้มันก็ดีแล้ว กูก็เลยไม่ได้.........”

“ช่างเหอะ งั้นกูตอบคำถามมึงเลยดีกว่าว่า เออ ก็ยังมีบ้าง แต่ก็ไม่เยอะเท่าตอนอยู่หอหรอก”

“แล้วมึงทำไงวะ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ทำเหมือนที่ผ่านๆมานั่นแหละ........ ไม่ทำอะไรเลย”

“เอ้า..... เอ่ออ แล้วมึงได้คุยกับที่บ้านมั่งรึเปล่า”

“กูคุยกับแม่ แต่ไม่คุยกับพ่อ”

“แล้วแม่ว่าไง”

“ก็ไม่ว่าไง” เขายักไหล่ “แต่แม่บอกว่าอยากเจอมึง”

“เฮ้ย! จริงดิ เจอกูทำไมวะ”

“แม่กูก็คงอยากเจอหน้าเพื่อนคนที่กูมาอาศัยอยู่บ้างนั่นแหละวะ กูเพิ่งคุยกับแม่กูเมื่อเย็นนี่เอง แม่กูเค้าบอกว่าเค้าอยากจะเข้ามาที่นี่ หรือไม่ก็ให้กูพามึงไปหาเค้าที่บ้าน........”

“เอ่ออออ เรื่องนั้นกูว่าคงต้องคุยกับแม่กูดูก่อนอะว่ะ ที่ว่าแม่มึงจะมาที่บ้านเนี่ยอะ” ผมว่าผมก็ยังคงรู้สึกค่อนข้างลำบากใจกับการมีแขกมาที่บ้านอยู่ดีนั่นแหละนะ โดยเฉพาะแขกคนที่เรากำลังพูดถึงกันอยู่นี้คือแม่ของโจด้วย

“เรื่องนั้นกูรู้หรอกน่า กูเองก็คิดว่าจะคุยกับแม่มึงอยู่เหมือนกัน.........” เขามองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปาก “กูว่ากูคิดออกแล้วว่ะว่าแบบไหนถึงจะดี”

“แบบไหนวะ” ผมสงสัย แถมยังรู้สึกระแวงขึ้นมาเล็กน้อยบอกไม่ถูก

“ไม่บอกเว้ย” เขายิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้ววางมือลงบนหัวของผมพลางโยกไปมาเบาๆ “เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละว่ะ”

[pearleye]

...อย่างแรก เหตุคือสบายใจและมีความสุข ผลจึงรัก...
...อย่างที่สอง เหตุคือรัก...จึงสบายใจและมีความสุข...

ชอบบบบบบบบบบบครับ!!!!

เอาไปเลยสิบกะโหลก!!!

^_____________^/~~~

 

ขอเปลี่ยนเป็น

ยกผลประโยชน์ให้นัทแทนได้ม่ะเจ้าค่ะ อิอิ


แอร๊ยยยยย มาต่อได้อ่านแล้ว  
เรื่องรักเราพักไว้ก่อน...ตอนนี้ถึงเวลา SHOW TIME! (เกี่ยวไรกันวะ=.=)

[anajulia]

โจ วางแผนจะทำอะไรอ้ะคุณน้อง???


แต่ๆๆ ยินดีต้อนรับค่ะแฟรงค์ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
(คนเขียนให้พวกน้องนนท์ปล่อยเรื่องน้องป๊อปไปก่อน คนอ่านก็จะปล่อยไปก่อนเหมือนกันค่ะ  :กอด1:น้องตี๋)

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อ่านถึงหน้า 51 เอง  ชอบมากกเลยย 


สนุกๆมากกกกก  ตอนนี้เชียร์โจๆๆ  โจ!! และ โจ!!!

...แต่พอถึงหน้า 189 จะเชียร์ใครไม่รู้

[ExecutioneR]

สนุกๆมากกกกก  ตอนนี้เชียร์โจ้ๆๆ  โจ้!! และ โจ้!!!

5555555555
ขอบคุณครับ

แต่โจนะครับ ไม่ใช่โจ้

เอิ๊กกกกกก 

[pearleye]

สนุกๆมากกกกก  ตอนนี้เชียร์โจ้ๆๆ   โจ้!! และ โจ้!!!

5555555555
ขอบคุณครับ

แต่โจนะครับ ไม่ใช่โจ้

เอิ๊กกกกกก  

 

เชียร์ นัทๆๆ  นัท!! และ นัท!!!

ฮึ้ยๆๆๆๆ FC นัท ไม่มีวันแพ้ ก๊าซซซซซซซซซซ

[iiดาวพระสุขლii]

“แบบไหนวะ” ผมสงสัย แถมยังรู้สึกระแวงขึ้นมาเล็กน้อยบอกไม่ถูก

“ไม่บอกเว้ย” เขายิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้ววางมือลงบนหัวของผมพลางโยกไปมาเบาๆ “เดี๋ยวมึงก็รู้เองนั่นแหละว่ะ”

โจมาแบบนี้ตลอดเลยนะ    หึหึ....

เ็ห็นด้วยกับนนท์ ว่าเรื่องราวของคริส อาจจะจบลงไม่ได้ด้วยดี....
แต่สิ่งที่มันต้องเป็นไป คือผ่านมันไปให้ได้....ต้องเข้มเข็งมากๆนะเด็กๆ เอ๋ย...

   เอาใจช่วยเด็กๆ   และ

ครูสอนพิเศษจนๆ แต่หน้าตาดี พร้อมตัวไม่สูงนัก...

   

[จันทร์ผา]

ปู่กับย่าของคริสลงทุนมาเอง

แบบนี้เรื่องของคริสน่าจะดีขึ้น

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[shoky_9]

โจ จะทำอะไรอีกเนี่ย

เชียร์ นัท-นนท์ เท่านั้นค่ะ

 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อุ้ย พิมผิด
แอบedit 

แล้ว แล้วว ไอ่ตอน 3P ปลอมๆแถวนี้มันคืออะร๊ายยยย

 

[ExecutioneR]

อุ้ย พิมผิด
แอบedit 

แล้ว แล้วว ไอ่ตอน 3P ปลอมๆแถวนี้มันคืออะร๊ายยยย

 

เอ้อออออ เกือบลืมไปแล้วนะเนี่ยว่ามี 55555

เอาอีกสักหนสองหนดีมั๊ยเนี่ย 5555

[Phelyra]

ขอให้เรื่องของคริสผ่านพ้นไปได้ด้วยดีด้วยเถอะค่ะ โจก็เหมือนกันน๊า ขอให้ผ่านเรื่องร้าย ๆ เจอแต่เรื่องดี ๆ ซะที

[tantalize]

โจ จะทำอะไรกับนนท์น้า น่าลุ้น อิอิ   

รัก โจ ที่สุด 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เคลียร์ไปบางส่วนเรื่องนึง
ยังไม่เคลียร์อีกสิบเรื่อง 5555
เดานะ
โจเรียกแม่เข้ามาที่บ้านนนท์

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

สงสัยวันนี้ได้ถึงแค่หน้า70 
โจสู้ตาย ขนาดเถียงกันเรื่องน้องปั๊กยังมันส์เลย 555
ชอบแบดบอย มากมาย

JOOOOOOOOO!!!! 

edit. p.80 ละ สลบคานิยาย -  -Zzzz