หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[~prince™~]

 ...รอครับ

[gneuhp]

คิดถึง นัท กะ นนท์ อ่าาา

[ordkrub]

คิดถึงคร้าบ ไม่มาซักที

[jinha]

สวัสดีครับ

เข้ามาแสดงตัวว่าอ่านเรื่องนี้ด้วย......และอยากจะบอกว่าเป็นเรื่องที่สนุกมากจริง ๆ ครับ รวมกับอ่านคอมเม้นท์เของเพื่อน ๆ พี่ ๆ และน้อง ๆ ในนี้ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันต่างจากการอ่านนิยายในรูปแบบหนังสือมาก (ไม่ใช่ว่าอ่านจากเป็นเล่มไม่ดีนะครับ แต่มันให้ความรู้สึกต่างกันครับ) เหมือนว่ามีเพื่อนอ่านไปพร้อม ๆ กันเลย

ขอบคุณมากนะครับสำหรับนิยายดี ๆ แบบนี้

ปล.อยากจะบอกว่าเชียร์โจ

[shoky_9]

คิดถึง นัทกับนนท์ จังเลยยยยยยยยยย

ขอหวานๆ ของสองคนนี้เยอะๆ ได้เปล่าคะ คุณต้น
 

[knightto]

^
^
^
. . จิ้ม ม ม ม ม เจิ้มม มม ม ม ม  ~      

คิดถึงนัท นนท์ เหมือนกาน น น นน น~ .. .. 

ขอ นัท  สวีท กับ นนท์  ทุกตอนเลยได้มั้ยอ่า. . .. ชอบ บบ บ บ

 

N U T
O
N

 

[gankza]

โอ๊ย คิดถึงๆๆ

มาต่อเร็วๆน้า จาลงแดงแล๊วๆ

[0nePiece]

คิดถึงนัทสุดๆๆเลย
พี่ต้นมาเร็วๆๆๆนะครับบบบบบบ

[anajulia]

มาแสดงตัวรอด้วยคน

ปล.มาจิ้มบวกให้รีบนด้วยฐานที่อวาตาร์ฮิคารุกะอากิระ ว้ายวาย กรี๊ด

[[Y][J] SARANG~]

กรี๊ดดดดดด เพิ่งมาอ่านแล้วก็เพิ่งอ่านทันตอนล่าสุด แบบมาราธอน (แล้วแกจะกรี๊ดทำไม)
สนุกมากมากเลยค่าาาาาาาาาา เลือกไม่ถูกไม่รู้จะเชียร์ใคร นัทก็ดี โจก็เท่ อิอิ แต่ตอนนี้เทใจให้คนดีอ่ะนะ เรื่องราวเริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ นับถือคนแต่งจริงๆ เก่งสุดๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ แล้วจะเข้ามาตามอ่านทุกวันเลยนะค๊าาาาา

[Gulp]

รอค้าบบ

[bokiee]

ยังรออยู่น๊า

กำลังมันส์เรยอ่ะ

 

สู้น้าจ้า


คุณต้น...

[จันทร์ผา]

มารอนัทกับนนท์ครับ

[kasarus]

มาส่งแรงใจให้โจ

[ExecutioneR]

A 90


“ทำไมมึงถึงพูดว่ามึงเกลียดคนชื่อนกแบบนั้นวะ ไอ้โจ” ผมถามเขาไปทั้งๆที่ก็ไม่คิดหรอกว่าจะได้คำตอบ

“เมียน้อยพ่อกูชื่อนก”

ผมผงะไปเล็กน้อย “อะ เอ่ออ...... เหรอวะ”

“ว่าแต่มึงเถอะ” เขาหันมามองหน้าผม “ที่มานั่งกับกูในห้องได้เนี่ย...... ทำไม”

“อ๋ออ นัทเค้าจะขออ่านจดหมายคนเดียวน่ะ แล้วกูก็ไม่อยากจะกวนเค้าด้วยเหมือนกัน” ผมตอบ

“เออ ดี ถึงไงกูก็ได้แค่มาอาศัยมึงอยู่นี่หว่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะลุกขึ้นยืน

“เป็นไรของมึงวะ ไอ้โจ” ผมมองตามเขา

“เปล่า”

“เปล่าแล้วมึงเป็นแบบนี้ทำไม เดินไปเดินมาทำไมวะ แล้วทำไมพูดไม่มองหน้ากู”

เขาหันมามองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาผม “ไอ้นนท์”

ใบหน้าของเขาที่ยื่นเข้ามาใกล้ ทำเอาใจของผมมันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ “อะ.... อะไร”

“มึงรู้ปะว่าบางทีกูก็โคตรอยากจะต่อยหน้ามึงมากๆเลยนะเว้ย” จู่ๆเขาก็คว้าเข้าที่คอเสื้อของผม แต่ก็ไม่ได้กระชากรุนแรงหรืออะไร เหมือนกับเขาแค่จับเสื้อของผมเอาไว้เท่านั้นเอง “แต่กูแม่งก็ทำไม่ลงอีก กูไม่รู้ว่าทำไม แต่กูเกลียดแววตาของมึง ดวงตาของมึงมาก เวลากูเห็นมึงมองกูแบบนั้นแล้วกูก็รู้สึกอยากจะต่อยหน้ามึงสักทีจริงๆว่ะ”

“แล้วยังไง มึงจะบอกว่ามึงเกลียดกูมากเลยใช่มะ”

“เออ กูเกลียดมึงที่มึงไม่เคยรักกูบ้างเลย และกูเกลียดมึงที่ทำให้กูไม่เป็นตัวของตัวเอง ทำให้กูต้องชอบมึงขนาดนี้ ชอบแต่ทำอะไรไม่ได้ ชอบมากจนรู้สึกเกลียด แต่ก็เป็นเพราะความชอบนั่นแหละที่แม่งก็เสือกทำให้กูเกลียดมึงไม่ลงอีกอยู่ดี”

ผมได้แต่อึ้งกับอึ้ง และใบหน้าของผมก็ค่อยๆแดงฉ่ามากขึ้นเรื่อยๆด้วยเช่นเดียวกัน มันก็จริงที่ปกติเขาก็เป็นคนพูดจาตรงๆอยู่แล้วน่ะนะ เพราะตั้งแต่ผมรู้จักกับเขามา ผมก็เห็นว่าเขาเหมือนจะมีแค่ “ไม่คิดจะพูด” กับ “พูดจากใจออกไปเลย” เพียงแค่สองอย่างเท่านั้นเอง

“กูอยากได้มึงมาเป็นของกู....... ของกูคนเดียว”

ผมจำต้องเบือนหน้าหลบสายตาของเขาทันที และเมื่อผมตั้งสติได้แล้วผมก็หันกลับมาสู้สายตาของเขาอีกครั้ง “ไหนมึงเคยบอกว่ามึงจะไม่แย่งกูไปจากนัทไง”

“กูไม่ได้จะแย่ง แต่กูจะรอ....... รอจนกว่ากูจะตายเพราะทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วนั่นแหละ”

เมื่อเขาพูดจบ เราสองคนก็จ้องตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ.........

“มึงไม่ต้องเลย ไอ้โจ กูไม่อยากทำแบบนี้กับมึง” ผมผลักเขาออกก่อนที่เขาจะทันได้หอมแก้มผม “กูไม่อยากเสียความรู้สึกกับมึงนะเว้ย กูเป็นแฟนนัทแล้ว และกูก็รักนัทด้วยจริงๆ มึงชอบกู กูก็ดีใจ แต่อย่าให้มันมาทำลายความเป็นเพื่อนของเราเลยเหอะว่ะ กูขอร้องล่ะ” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“เออ มึงไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ ไอ้สัตว์” เขาสบถ “งั้นมึงออกไปเหอะ ก่อนที่กูจะหงุดหงิดมึงมากกว่านี้”

“เหี้ยย นี่บ้านกูนะ มึงไล่กูเหรอ”

“แต่ตอนนี้ที่นี่คือห้องกู หรือถ้ามึงไม่พอใจ กูก็จะออกไปจากบ้านนี้เอง”

“เออๆๆ ไม่ต้องๆ กูไปเอง กูขอโทษ” ผมเกาหัวตัวเองเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ผมก็รู้นะว่าเขาดูเป็นคนค่อนข้างขี้น้อยใจ แต่ยิ่งนานไปผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเป็นคนขี้งอนยิ่งกว่าที่ผมเคยคิดไว้เสียอีก....... แต่อย่าให้เขารู้ว่าผมคิดอย่างนั้นหรืออย่าให้เขาได้ยินคำๆนั้นเลยเชียว ไม่งั้นเราคงได้ทะเลาะกันอีกยาวแน่ๆ

เฮ้อออ ผมรู้สึกอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวายุแล้วตะโกนว่า “มันยังไม่ตัดใจจากกูเลยยยยยยยยย!!” ออกไปเหลือเกิน

ผมลงไปนั่งคุยกับแม่ที่ห้องนั่งเล่นครู่หนึ่ง นัทก็โทรตามผมให้กลับขึ้นไปบนห้อง เขาเปิดประตูรับผมด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้ผมคิดว่าอย่างน้อยๆจดหมายจากแม่ของเขาฉบับนั้นมันก็คงไม่ได้มีเนื้อหาไม่ดีอะไรล่ะนะ

“เป็นไงมั่ง นัท แม่ว่าไงมั่ง”

“ก็ไม่ยังไงหรอก แค่เล่านั่นเล่านี่นิดหน่อยน่ะนะ ก็เหมือนๆเดิมอะ”

“แล้ว....... แล้วมีเบอร์ติดต่อหรืออะไรมามั๊ย”

เขาส่ายหน้า “แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก นัทก็พอรู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้”

“น่าเสียดายนะ........”

“นนท์ นัทขอกอดหน่อยดิ” เขาพูดพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างออกมา จากนั้นก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้อย่างแนบแน่น “ขอบคุณมากนะ นนท์ สำหรับทุกๆอย่าง.......”

ผมนึกสงสัยนิดหน่อยว่าเขาขอบคุณผมเรื่องอะไร แต่อ้อมกอดและความอบอุ่นจากเขาก็ทำให้ผมเก็บกลืนความสงสัยเหล่านั้นไปจนหมด เพราะว่าแม้แต่ผมเองก็รู้สึกขอบคุณในตัวของเขาแทบจะทุกๆวันอยู่แล้วด้วยเหมือนกัน

พอประมาณทุ่มนึง ซึ่งทั้งผมและนัทต่างก็เริ่มบ่นหิวกันแล้ว เสียงเคาะประตูห้องของผมก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของพี่แหวนที่บอกว่าแขกมาถึงเรียบร้อยแล้ว

“นัทรู้สึกแปลกๆว่ะ นนท์”

“ยังไงอะ”

“ก็นัทจะได้กินข้าวกับอาหมูอานก แต่ดันเป็นที่บ้านของนนท์ แถมทั้งสองคนยังมาในฐานะแขกของแม่นนท์อีกด้วยนี่สิ นัทเลยรู้สึกยังไงไม่รู้อะ มันไม่รู้สึกปกติเหมือนตอนอยู่บ้านเลย แถมที่สำคัญ.......”

“อะไร”

“นัทตื่นเต้นที่อานกจะได้เจอนนท์นี่นา....... นัทรู้สึกอยากจะบอกอาเค้าใจจะขาดว่า ‘เนี่ยยย คนเนี้ยยย แฟนนัท’ แต่แม่งงงงงก็ทำไม่ได้อีก”

ผมหัวเราะเบาๆ “ให้เค้าคิดว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ ดีแล้ว เพื่อความปลอดภัยของตัวเราทั้งสองคนเองนะ”

“อืออ นัทรู้”

เมื่อคุยกันเสร็จ เราก็เดินไปตามโจที่ห้อง แล้วหลังจากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็เดินลงจากชั้นสองพร้อมๆกัน ที่ห้องนั่งเล่น นอกจากแม่แล้ว ผมก็เห็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ฝ่ายผู้ชายนั้นอยู่ในเสื้อเชิ๊ตกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม หน้าตาก็ธรรมดาๆ ส่วนฝ่ายผู้หญิงที่ดูเหมือนจะอยู่ในชุดทำงานนั้นมีผมซอยสั้นประบ่ารับกับใบหน้ารูปไข่ แถมยังมีรอยยิ้มและแววตาที่ดูเป็นอ่อนโยนมากๆเลยทีเดียว

“อาหมู อานก” นัทพูดขึ้นพร้อมกับเดินตรงไปที่ทั้งสองคน

“ไง เจ้านัท ที่แท้ก็หนีมานอนอยู่กับเจ้านายอานี่เอง” อาหมู ทนายของแม่พูดขึ้น

“บังเอิญจริงๆนะ ว่ามั๊ย” อานกยิ้ม

“ครับ บังเอิญจริงๆเนอะ” นัทพูดพร้อมกับหันมายิ้มให้กับผม

“งั้นนี่ก็น้องนนท์ ลูกชายคุณพี่ใช่มั๊ยครับ” อาหมูพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม “หน้าตาดีเหมือนคุณพี่เลยนะครับ”

“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ทั้งสองคนแบบอายๆ

“อานกครับ นี่แหละนนท์ คนที่นัทเคยพูดถึงบ่อยๆ แล้วนี่ก็โจ เพื่อนพวกเราที่โรงเรียนอีกคนน่ะครับ” นัทพูด

“แล้วนี่นอนอัดอยู่ด้วยกันหมดเลยทั้งสามคนรึเปล่าเนี่ย ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆกันเลยนะ”

“เปล่าครับ อาหมู ผมนอนกับนนท์ ส่วนโจนอนอีกห้องนึงน่ะครับ” นัทตอบ

“แล้วหิวข้าวกันรึยังล่ะ เด็กๆ” คราวนี้แม่ผมถามขึ้นบ้าง

“หิวมากกกกกกครับแม่” ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องตัวเอง “ท้องจะร้องแล้วเนี่ย”

“โอเคๆ งั้นเราไปกินข้าวกันเลยก็แล้วกันนะ เชิญเลยค่ะ เชิญทางนี้เลย” แม่หันไปพูดกับแขกของเราแล้วออกเดินนำไปยังห้องอาหาร

ระหว่างที่เรากินข้าวด้วยกันอยู่นั้น ผมก็รู้สึกชอบอานกของนัทขึ้นในทันที เขาดูเป็นคนที่เป็นกันเอง และใจดีมากๆๆ แม้แต่กับโจที่ส่วนมากไม่ค่อยจะได้พูดอะไรหรือแม้แต่ยอมแสดงท่าทีเป็นมิตรออกมาเท่าไหร่ อานกก็ยังคงพูดคุยและวางตัวด้วยเป็นอย่างดี ทำให้ผมแอบเห็นโจมีแสดงท่าทีเกรงใจแปลกๆที่ผมไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักด้วย ส่วนนัทเองก็ดูจะคลายกังวลลงไปมากเช่นเดียวกัน เพราะเขาดูพูดคุยมากขึ้น และยิ้มแย้มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมเองก็ได้แต่อมยิ้มอยู่เป็นพักๆเพราะรู้สึกชอบใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ และพอบางครั้งที่เราสองคนสบตากัน เขาก็จะยิ้มเขินๆให้กับผมแทบทุกครั้งไป

จนกระทั่งมีอยู่ครึ่งหนึ่งที่ผมสบตาเข้ากับอาหมูที่นั่งอยู่ข้างๆอานก อาหมูยิ้มให้กับผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปกระซิบบางอย่างกับแฟนของเขา แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะคิกคักกันเบาๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆชอบกล แต่ว่าตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากน่ะนะ........

หลังจากที่กินข้าวกันเสร็จแล้ว พวกผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกันที่โต๊ะอาหารอีกพักใหญ่ๆ ซึ่งส่วนมากก็จะเป็นเรื่องงานที่พวกเราไม่รู้เรื่องและไม่ได้รู้สึกสนใจกันแม้แต่นิดเดียว ดังนั้นพวกเราสามคนจึงย้ายออกมานั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยกันแทน

“ไง ไอ้โจ มึงยังจะเกลียดอากูอยู่มะ” นัทหันไปถามโจ

“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ได้เกลียดอามึง”

“เออๆ เอาเหอะ”

“เออ แล้วนัทไม่เล่าให้อานกฟังเหรอ เรื่องจดหมายจากแม่นัทอะ” ผมถามนัทขึ้น

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “.......ไม่อะ นนท์ นัทอยากคุยกะอานกตามลำพังมากกว่า เดี๋ยวไงคืนนี้นัทค่อยโทรไปหาเค้าก็ได้”

“แต่อานกเค้าก็น่ารักดีนะ ดูใจดีมากๆเลยอะ”

“ช่ายยย ก็ไม่งั้นเค้าก็คงไม่ดูแลนัทอย่างดีมาตั้งหลายปีหรอก จริงมะล่ะ” นัทยิ้มกว้าง แต่ผมกลับรู้สึกถึงความเหงาที่ถูกส่งผ่านออกมาทางคำพูดของเขาอย่างบอกไม่ถูก

“เหอะ.........” โจส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ

“อะไรวะ ไอ้โจ” ผมถามเขา

“เปล่า แค่เห็นมึงสองคนทำแบบนี้แล้วกูอยากจะอ้วกว่ะ”

“ทำแบบนี้น่ะแบบไหนวะ” นัทถามบ้าง

“ช่างเหอะ แต่ระวังไว้หน่อยเหอะนะ พวกมึงน่ะ เมื่อกี๊กูเห็นอานกของมึงกับแฟนเค้ามองพวกมึงกันหลายครั้งอยู่เหมือนกันนะเว้ย ถ้าโดนเค้าจับได้แล้วระวังจะซวยไม่รู้ตัว ทำเหี้ยไรกัน คุยไรกันก็ช่วยเก็บๆอาการกันหน่อย”

“เออ นั่นดิ พูดถึงเรื่องนี้แล้ว นัท ถ้าเกิดว่าอานกเค้ารู้เรื่องนี้ขึ้นมา นัทว่าเค้าจะว่าอะไรมั๊ยวะเนี่ย เพราะนนท์ว่าอาเค้าจะดูเป็นคนใจดีมากๆเลยนะ”

“นัทก็ไม่รู้ว่ะ นนท์ แต่ก็อย่างที่เราเคยคุยกันอะว่ายังไม่ให้รู้คงจะดีกว่า........ แล้วแม่นนท์อะ”

“โหหห ตายยยๆๆ เกิดแม่นนท์รู้นี่ตายห่าไปเลยจริงๆ”

“แล้วมึงอะวะ ไอ้โจ” นัทหันไปถามโจบ้าง “มึงว่าพ่อแม่มึงรู้เรื่องพวกนี้ได้มั๊ยวะ”

เขามองหน้านัทนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น “ถ้าเป็นแม่กู เค้าอาจจะเข้าใจกูก็ได้มั๊ง แต่........” เขาหันมามองหน้าผม “คนๆนั้นที่จะทำให้กูตัดสินใจบอกแม่กูเรื่องนี้ได้ก็มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละว่ะ”

“แล้วแฟนเก่ามึงล่ะ เป็นไงมั่งแล้ว”

โจกะพริบตาหนึ่งครั้งก่อนจะละสายตาจากผมไปหานัทแทน “ยังไงวะ”

“ก็ก่อนนี้มึงเคยมีปัญหากะแฟนมึงไม่ใช่เหรอวะ นนท์เคยเล่าให้กูฟังว่าแฟนมึงเค้าก็เป็นเพื่อนบ้านนนท์ด้วยนี่ แปลว่าบ้านเค้าก็ต้องอยู่แถวๆนี้น่ะสิวะ ใช่มั๊ย”

โจมองหน้าผมด้วยแววตาดุๆนิดหน่อย “กูไม่ได้คุยกับพลอยแล้ว....... ว่าแต่มึงเถอะ ไอ้นนท์ ยังคุยกับพลอยอยู่มั่งรึเปล่า”

“เอ่อออ ก็ไม่อะว่ะ กูก็ไม่ได้คุยมาสักพักแล้วเหมือนกัน”

และตอนนั้นเองที่บทสนทนาของเราสองคนถูกขัดขึ้นด้วยเสียงเลื่อนเก้าอี้จากในห้องกินข้าว พวกเราหันไปมองทางนั้นพร้อมๆกันก็พบว่าพวกผู้ใหญ่ทั้งสามกำลังลุกออกจากโต๊ะและเดินตรงมาที่ห้องนั่งเล่นที่พวกเรากำลังนั่งกันอยู่แล้ว

“นนท์ อานกกับอาหมูจะกลับแล้วนะลูก”

“อ้าวเหรอครับ” ผมลุกขึ้นยืน และนัทกับโจก็ทำแบบเดียวกันด้วยเช่นกัน

“ไงนัท กลับไปนอนบ้านเราเหมือนเดิมมั๊ย” อานกถามนัท

“เอ่อออ คือออ.......” นัทเหลือบมามองผมอย่างลำบากใจ

“อาพูดเล่นน่าาาา อายังไม่พาตัวเรากลับไปตอนนี้หรอก ยังไงก็ต้องรบกวนคุณแม่น้องนนท์อีกสักพักนะคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องเกรงใจเลย นัทเค้าเป็นเด็กดีจะตาย จะได้ช่วยดูแลเจ้านนท์ให้ด้วย โจเองก็เหมือนกัน อยู่นี่ก็จะได้ช่วยๆดูแลลูกชายป้าให้มันหายขี้เกียจสักทีเนอะ จริงมั๊ย”

“เอาอีกละ แม่อ้ะะะ” ผมนิ่วหน้า

“เอาล่ะ ไปส่งพวกอาหน่อยสิ นัท ไปเร็ว” อาหมูกอดคอนัทไว้แล้วพาเขาเดินตรงไปยังหน้าประตูบ้าน

ผมกับโจยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน และเมื่อพวกเขาเดินออกจากบ้านไปหมดแล้ว แม่ก็เดินกลับเข้าไปหาพวกป้ายวนในครัว ทิ้งให้ผมนั่งอยู่กับโจที่หน้าทีวีแค่ตามลำพังสองคน

“ทำไมมึงสองคนถึงชอบส่งสายตาให้กันนักวะ” จู่ๆเขาก็พูดขึ้น

“เฮ้ยยย มึงพูดเหี้ยอะไรของมึง”

“ไม่รู้ตัวจริงๆหรือแกล้งโง่กันแน่”

“อะไรของมึงวะ ไอ้โจ” ผมนิ่วหน้า

“เออ ช่างเหอะ” เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันกลับไปดูทีวีเหมือนเดิม

เราสองคนนั่งเงียบๆกันอยู่พักนึง นัทก็เปิดประตูบ้านเข้ามาอีกครั้ง

“อานกกับอาหมูกลับไปแล้วเหรอ นัท”

“อืออ........” นัทตอบพร้อมกับแววตาแปลกๆชอบกล “มีคนมาหานนท์อะ”

“เหอออ ใครวะ” ผมแปลกใจ ใครกันที่จะมาหาผมเวลานี้ได้

นัทมองผมกับโจสลับกันอย่างไม่ค่อยสบายใจ ก่อนจะหันไปมองยังด้านข้างของตัวเอง เขาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับที่คนๆนึงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูพอดี

“ไง นนท์”

“พลอย!” ผมกระเด้งลุกออกจากโซฟาแทบจะในทันที

“พลอยมากวนรึเปล่าเนี่ย”

“อะ เอ่อออ” ผมมองหน้าพลอยก่อนจะเหลือบไปหาโจ เขาเองก็กำลังมีสีหน้าแปลกใจอยู่ด้วยเหมือนกัน “ไม่หรอกๆ เข้ามาก่อนสิ พลอย”

“หวัดดีโจ” พลอยโบกมือทักโจพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก “ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ”

ผมพยายามจะตีความหมายจากสีหน้าของโจที่กำลังมองพลอยอยู่ แต่ทว่าผมก็ไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่กันแน่

[ExecutioneR]

มีเรื่องจะขอโทษครับ

1. ขอโทษที่มาช้า
2. ขอโทษถ้ามีพิมพ์ผิดเยอะ

เนื่องจาก งานเยอะมากๆๆๆๆๆๆจริงๆๆๆๆ ไม่มีเวลาจะตรวจทานหรือเข้ามาในเล้าเลยครับ
เลยไปพักใหญ่ๆเลย

ขอโทษจริงๆๆๆๆๆ

T___T


ปล. เพิ่งเห็นว่ามีคนอ่านใหม่ๆหลายคนเหมือนกัน ขอบคุณทุกคนๆๆๆๆๆมากๆๆๆๆครับบบบ มั๊วววะะฮ์ฮ์!!

[anterosz]

ยังคงเชียร์นัทต่อไป 

[anajulia]

แหงะ......แล้วพลอยมาทำไมอ้ะ?


ยุ่งเหยิงและวุ่นวาย สงสารหัวใจของโจ

[jira]

คุณต้น....โจไม่มีหวังเลยเหรอคะ?  น้องนัทเค้าก็น่ารักนะคะ  แต่น้องไม่มีออร่าของพระเอกค่ะ 
โจเรียนดี  หน้าหล่อ  เถื่อน  มีปม  ทุกอย่างเป็นคุณสมบัติพระเอกวายนะคะ
ยิ่งอ่านยิ่งอึมครึมแทนโจ  เมื่อไหร่จะพลิกให้น้องนนท์รักโจซักทีคะ
โจ  fc  รอได้นะคะ...ถ้าไม่นานมาก

ปล.ไฟท์ติ้งค่ะคุณต้น  ขอบคุณค่ะ 

[shoky_9]

 “กูไม่อยากเสียความรู้สึกกับมึงนะเว้ย กูเป็นแฟนนัทแล้ว และกูก็รักนัทด้วยจริงๆ มึงชอบกู กูก็ดีใจ แต่อย่าให้มันมาทำลายความเป็นเพื่อนของเราเลยเหอะว่ะ กูขอร้องล่ะ”

กรี๊ด！ ชอบจังเลย อ่านไปอมยิ้มไป โจก็ นนท์พูดขนาดนี้แล้ว ก็ตัดใจเถอะนะ

เพราะว่า เขามองตาก็รู้ใจกัน ว้าววววว  

แล้วก็ขอบคุณนะคะ ที่มาต่อแล้ว  

[wan]

ถือว่าเป็นการเปิดตัว ของนัทและนนท์ได้หรือเปล่าน้า.....

ส่วนโจ คงรู้สึกเป็นส่วนเกิน แต่ทำไงได้ รักเขาแล้ว  จะรอถึงที่สุด 

+1 พร้อมกำลังใจ ไม่มีใครว่าหรอกครับ ( หรือว่ามี ) ว่างเมื่อไหร่ก็อย่าลืมมาต่อละกัน 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มาต่อซะทีนะ

ต่นต๊นที่น่าสงสาร งานยุ่งจนไม่มีเวลาตรวจ ไม่มีเวลาลง
เอาเถอะ

ยังดีนึกว่าหายไปไหนเสียแล้ว

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. ตอนต่อไปขอ หนักๆ

[Phelyra]

Wowww มาแล้ว ๆ ดีจัง
เค้าว่ายัยพลอยท่าทางแปลก ๆ นะค่ะ ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก

[~•SAkurAIro•~]

เฮ้ออออ จะมีวันนั้นของนนท์กะโจมั้ยน้าาาา

สงสารโจจจจ

สงสารนัทด้วยย

แต่ไม่รุ้อ่ะะ ให้โจไปหมดใจแล้ววว  กรี๊สสสสสส

[ExecutioneR]

อย่างที่บอกไปใน หน้าแรก ครับว่า

"พระเอกคือใคร คุณเท่านั้นคือผู้ตัดสิน ... ใจ"

55555+

ยังไงงานนี้ก็ต้องมีคนผิดหวังแน่นอน (ในนิยาย)
และแฟนๆหลายคนคงต้องรู้สึกเสียใจที่ไม่เป็นตามต้องการแน่ๆ (ชีวิตจริง)

ถึงตอนนั้นขึ้นมา ก็ไม่รู้นะครับว่าจะเหลือคนอ่านนิยายเรื่องนี้ของผมอยู่กี่คน 555 เห็นเชียร์กันจริงจังเหลือเกินน



ปล. ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ 

[knightto]

ช่าย ยย ย . .. ..

พี่ต้น น นน   เมือไหร่ จะเปิดตัวพระเอกซะทีอ่ะ

แบบ .. .. .ยาวนานมาก ก  ก ก ก ก
มองไม่เห็นจุดหมายเลย

 

แต่ถ้า ไม่ใช่อย่างที่หวัง. . .ก็อย่างที่พี่ต้นบอกอ่ะแหละ

จะเหลือสักกี่คน.  . ที่จะอ่านอยู่
เพราะอาจจะ เป็นอะไรที่รับไม่ได้ ถ้าคนที่เชียร์ไม่ใช่

- -*

     ถ้าไม่ใช่นัท. .. .. คงทำใจไม่ได้. .. .จนต้องหยุดอ่าน
แต่ก็อยากรู้จุดจบ. . . .

แต่ก็เศร้า. . .ถ้าไม่ใช่นัท

อ่านๆไปบางที รู้สึกหดหู่ใจ. . .. ทำไม โจ มันเด่นจังว่ะ
5 5 5 5 +
อืม ม ม. . .. . 

แต่ก้อย่างว่าแหละ. . .. .. .พี่ต้น .. . .อีกนานไหม
5 5 5 + . . ..มีคนเคยถามประโยคนี้มั้งมั้ยหว

แบบ. . ..เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกอ่ะ ที่อ่านมาจน ป่านี้แล้วยังไม่รู้ตัวพระเอกเลย
เหมือนมันไม่มีจุดหมาย. . .. .. 

เป็นกำลังใจให้พี่ต้นน๊า .. .. . 


ยังไม่ได้อ่านตอนปัจจุบันเลย  เหอๆ.   . .  

[THIP]

ใครจะเป็นพระเอกก็ช่าง แต่พระเอกเรื่องนี้สำหรับพี่ คือโจคนเดียวเท่าน้านนนนนนนนนนนนนนนนน

[Ryuse]

เหนื่อยแล้วกะไอ้เด็กๆพวกนี้ ลุ้นแล้วลุ้นอีก จะให้หัวใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆไปอีกนานแค่ไหนน้อ ต้นคุง
หวังแค่มันจะไม่ดราม่าเท่ารุ่นพ่อมันละกัน บอกตรงๆ มันสุโค่ยมาก!!!

[[Y][J] SARANG~]

ต้นสู้ๆ ต้นสู้ตายๆ เย่ๆๆๆ มาให้กำลังใจ คนแต่งที่น่ารักที่สุดดดดดดด

[ExecutioneR]

จุดหมายมีแน่ครับ ส่วนทำไมไม่ชี้ไปเลยสักทีว่าใครเป็นพระเอก นั่นเพราะผมอยากให้คนอ่านตัดสินใจเองจริงๆครับ ตั้งใจแต่แรกแล้วว่าอยากแต่งเรื่องที่ "ตกลงใครเป็นพระเอกวะ"
อยากรู้ว่าคนอ่านร้อยคน จะคิดยังไงกันบ้างกับบทบาทของแต่ละคน จะเอนอียงกันแค่ไหนหรือคิดยังไงกัน อะไรแบบนั้น

พูดง่ายๆคือ พระเอกอาจจะไม่มี แต่ถ้าตามพล็อตเรื่อง คนที่ได้นนท์ไปครองจริงๆแบบไม่ต้องแย่งชิงใคร สุดท้ายมีแน่นอนครับ

แต่ถ้าถามว่า "ดราม่า" มั๊ย อืมมม.... หึหึหึหึคริคริครุครุ