หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[som]

ยังไม่อิ่มเลยครับอยากอ่านต่อ

[morrian]

joe เท่าน้านนนน

[-~iK@iZ_KunG~-]

โจ ONLY

ONLY โจ



โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ โจ

[UnFabulOus]

เชียร์ โจ ด้วยคนครับบบบ !!!!

[vickytale]

โจ

ด้วยคนนะ น่าสงสารโจอ่า

โจ โจ โจ โจ สู้ๆๆนะ

[nopkar]

น้องโจแมนได้อีกกกกกกกกก

[Ryuse]

น้องต้น แฟนคลับไอ้2พระหน่อนี่จะตีกันตายแล้ว เมื่อไหร่จะเคลียร์ลงตัวซะทีกับบทพระเอกเนี่ย

หรือว่า...จะมี"ตาอยู่"มาคว้าเอาพุงน้องนนท์ไปกินกัน?

[konnarak]

โจ   อยุ่ใหน รีบมาดิ.......................

[peppier]

ยังค้างนันท์นนอยู่อ้ะ .

พี่ต้นยังไม่ต่อตอนโน้นนน '  ให้เลยย .

[shoky_9]

 

เค้ารอ A ของ นัทกับนนท์อยู่น๊า อยากอ่านง่า

คุณ Ryuse พูดถูก เคลียร์ไปเลยเหอะ คุณต้น ว่าพระเอกของนนท์น่ะ

คือ นัท คนเดียว ฮ่าๆๆๆ
 
 
 

[knightto]

คือ นัท คนเดียว ฮ่าๆๆๆ
 
 
 

^
^
^

คือใคร. .. . .ทำไมไม่พิมพ์ตัวใหญ่ๆชัดๆอ่ะ

กร๊าก ก   ๆ ๆ   .. .. .. .    

คนที่นนท์รัก.  . .
คนที่นนท์ต้องการ . . .
คนที่จะอยู่ข้างนนท์ตลอดไป. . .
และคนที่รักนนท์ .. . .

คือ นัท คนเดียวเท่านั้น!

นัท & นนท์

นัท & นนท์   นัท & นนท์  นัท & นนท์  นัท & นนท์
นัท & นนท์  นัท & นนท์      นัท & นนท์    นัท & นนท์
 นัท & นนท์      นัท & นนท์     นัท & นนท์   นัท & นนท์
 นัท & นนท์    นัท & นนท์       นัท & นนท์      นัท & นนท์
  นัท & นนท์  นัท & นนท์  นัท & นนท์  นัท & นนท์   
 นัท & นนท์   นัท & นนท์
นัท & นนท์     นัท & นนท์
 นัท & นนท์  นัท & นนท์
นัท & นนท์      นัท & นนท์
 นัท & นนท์      นัท & นนท์
นัท & นนท์  นัท & นนท์

 

[THIP]

โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  
โจเท่านั้น  

 

[Gulp]

นนท์กับนัทหลับไปแล้ว โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 

[จันทร์ผา]

มารอนัทครับ

[banana49]

เราหายไปนานเลยย  และกลับมาอีกทีก็ยังคง

นัท นัท นัท นัท นัท เช่นเดิม อิอิ

นัทเท่านั้น 555+

[Phichchii]

โจ FC  มารายงานตัว

ขอให้โจได้คู่กับนนท์

อย่างที่ใจหวัง

 

[Lacus]

อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก.....

ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นานมาาาาาาาาาาาาาก เพราะก่อนหน้านี้ยุ่งมาาาาาาาาาาาากค่ะ



กรี๊ดดดดดดดดดดดดด....  ได้อ่านต่อจนทันตอนล่าสุดซักที.....



เศร้ากับเรื่องป๊อบกับตี๋เลยมาก 


แล้วก็....  กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาากๆๆๆๆ  เดี๋ยวนี้ FC นัทนนท์ โจนนท์  ตีกันโจ่งแจ้งแบบนี้เลยเหรอ   


งั้นเราขอสามดีกว่านะ  เลือกไม่ได้อ่ะ  โจ-นนท์-นัท

[shoky_9]

คือ นัท คนเดียว ฮ่าๆๆๆ
 
 
 

^
^
^

คือใคร. .. . .ทำไมไม่พิมพ์ตัวใหญ่ๆชัดๆอ่ะ

กร๊าก ก   ๆ ๆ   .. .. .. .    

ครือว่า...

  เราตั้งใจจะทำตัวใหญ่นะ แต่ทำไมมันเล็กแค่นี้ก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ

แต่ก็เชียร์ นัท-นนท์ เหมือนเดิม


รอคุณต้นอยู่น๊า 

[jira]

 
เข้ามาวิ่งเล่นรอ...

.
.
.
.
.
.
.
น้องโจค่ะ!!!!!!
 

[๋JEFF]

  อย่ามา จิจ๋ะ นะจ๊ะ เด็กๆ ..




               นัทคือความรัก ที่ถูกประทานมาให้เคียงคู่กับนนท์

อร๊ายย อร๊างง อะหู่ยย ฮุเล่ ฮ่ าาาาาาาาาา                        



ย่ะฮู้
NONNUT

ใครริอาจขัดขวาง จเอ   พี่ ต๊ะติ๊งโหน่งสูบบ

[gneuhp]

แว่บเข้ามาบอกว่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

NUT & NON Only หุหุ

นัท เท่านั้นที่ นนท์ จะเลือก ฮ่าๆๆ

นัท สู้ๆๆๆๆๆๆ

[Xerxes]

โจ

มาดูกันว่าใครจะได้ไปต่อ
รักใครชอบใครเชียร์คนนั้น คุณคือผู้ตัดสิน!!

[PirateZ]

สวัสดีค่า!
น้องใหม่ค่า เอิ๊ก
กำลังตามอ่านให้ทันตอนล่าสุดอยู่
อีก 30 กว่าหน้าเอ๊งงงงงงงงง...

อ่านแล้วแบบชอบน้องนนท์ > <
ส่วนจะให้เชียร์ใครระหว่างนัทกับโจเนี่ย
บอกตรงๆ ว่าเลือกไม่ถูก...ได้ทั้งคู่

ไปล่ะค่า
ต้องไปตามอ่านต่อ ^^

[kasarus]

ยังยืนยันเชียร์โจต่อไป

[konnarak]

โจ ต้อง คู่ กับ นนท์  เท่า นั้น    

[KaorPaor]

หวัดดีค่ะคุณต้นและกองเชียร์ โจ นัท นนท์ ทุกคน

แบบว่าเราเพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะ อ่านแล้ววางไม่ลงเลย ติดใจชอบมาก

เลยอยากมาร่วมเชียร์..................โจ.................ด้วยคน

ชอบอะ ยังอ่านไม่จบถึงปัจจุบันเลย แต่ก็รู้สึกชอบโจแล้ว คิดว่าโจเป็นคนดีที่น่ารัก และสงสารมาก รักโจ อะ

ขอบคุณคุณต้นที่แต่งเรื่อวดีๆ ให้อ่าน

ปล. ไปตามอ่านงานเก่าของคุณต้นมาชอบมากทุกเรื่องเลย โดยเฉพาะ เมฆกับซัน แต่หารักครั้งที่สอง และรักครั้งที่สามของคุณต้นไม่เจออะ

อยากถามอะ ว่าจะมีเรื่องของ ไคล์กับพี มาให้อ่านบ้างไหมค่ะ

[PirateZ]

ในที่สุดก็อ่านทันสักทีเรื่องนี้...
หึหึ

แต่แบบว่า...
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเครียดคะเพ่คะ!!!
ปมมันจะเยอะไปไหมมมมม > <

[uefaza]

นัทนนท์ only

แวะมาเชียร์ นัท ให้เป็นพระเอก
>.,<

[ExecutioneR]

ขอโทษที่หายไปนานนะครับ ไม่ได้นอนบ้านเลย ไม่ได้อยู่กะคอมตัวเองด้วย ทำงานหนักมากๆๆๆ เหนื่อยสุดๆ
ช่วงนี้อาจมาช้าหน่อยนะครับ ขอโทษจริงๆ

แต่ผมก็ยังอ่านทุกรีพลายนะครับ ขอบคุณมากๆสำหรับทุกกำลังใจ ถึงงานจะเยอะแค่ไหนเหนื่อยขนาดไหนผมก็ไม่สามารถทิ้งนิยายเรื่องนี้ผมไปได้ ก็เพราะทุกๆคนนี่แหละครับ ^___^

ขอบคุณมากครับ

[ExecutioneR]

A 89


“แม่ไอ้คริสบอกให้มันกลับบ้านน่ะ” วายุพูดให้พวกเราฟังในตอนที่คริสเดินไปเข้าห้องน้ำ

“เฮ้ยยย แบบนี้ก็ดีน่ะสิวะ” เจย์พูดขึ้น และผมเองก็กำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ด้วยเหมือนกัน

“แต่ข้อแม้คือ มันจะต้องเลิกคบกับพวกเราทุกคน เอาคอมออกจากห้องนอน มีเคอร์ฟิว ไปโบสถ์ทุกวันอาทิตย์ และสาบานว่าจะเลิกชอบผู้ชายให้ได้โดยเด็ดขาดด้วยว่ะ”

“อ้าวววว” พวกเราทุกคนร้องขึ้นแทบจะพร้อมๆกันทันที

“พ่อแม่แม่งประสาทแดกป่าววะเนี่ย!”

“เฮ้ยย มึงระวังปากหน่อยไอ้เจย์” นัทกระทุ้งสีข้างของเจย์เบาๆ

“เอ๊า ก็จริงป่าวล่ะวะ มึงดูดิ แล้วแบบนี้ไอ้คริสมันจะไม่ยิ่งเครียดหนักกว่าเดิมอีกเหรอวะ เพราะนี่ก็เท่ากับว่าพ่อแม่มันไม่ได้ใจเย็นลงหรือยอมรับในตัวของมันได้เลยแม้แต่นิดเดียวนี่หว่า”

“ก็นั่นน่ะสิวะ บอกตรงๆนะเว้ยว่ากูโคตรเป็นห่วงแล้วก็สงสารแม่งมากๆเลยอะ” วายุถอนหายใจ “พวกมึงรู้มั๊ยว่าถึงมันจะอยู่กะกูแทบตลอดเวลานะ แต่บางครั้งกูกลับรู้สึกเหมือน...... ไม่รู้ว่ะ กูก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน มันเหมือนกับ กูไม่รู้เลยว่ามันคิดอะไรยังไงอะ ดูมันห่างไกลๆ เหงาๆ เหมือนกับมันไม่ใช่คนเดิมอะไรแบบนั้นอะว่ะ”

“กูว่ากูเข้าใจว่ะ.........” ตี๋เล็กพูดขึ้นเบาๆ และคำพูดของเขาก็ทำให้เกิดความเงียบขึ้นในกลุ่มของพวกเราทันที จากนั้นเขาที่ดูเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกมาก็ค่อยๆยืนขึ้น “เออ โทษทีว่ะ กูขอไปซื้อน้ำหน่อยนะ แล้วเจอกันบนห้องเลยแล้วกันนะเว้ย พวกมึง”

หลังจากที่ตี๋เล็กเดินออกจากโต๊ะไปแล้ว ป๊อปก็ลุกขึ้นยืนด้วยเหมือนกัน “กูไปยิมนะ แล้วค่อยเจอกันเว้ย”

“เดี๋ยว ไอ้ป๊อป” นัทร้องห้ามป๊อปขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้เดินจากไป “มึงก็รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้ตี๋มันไม่ได้ตั้งใจจะพูดประชดหรืออะไรมึงน่ะ”

ป๊อปนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมาพยักหน้าเบาๆให้กับพวกเราทุกคน “กูรู้........ เพราะที่จริงกูก็รู้สึกแบบเดียวกับที่มันคิดด้วยเหมือนกันนั่นล่ะว่ะ”

“เฮ้ย ไอ้ป๊อป........”

“เอาเหอะ กูฝากพวกมึงไปดูๆมันหน่อยแล้วกันเว้ย ไอ้เหี้ยนั่นมันยิ่งเป็นคนชอบคิดมากอยู่ อย่าปล่อยให้มันอยู่คนเดียวเลย” ป๊อปพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินจากไป

“ทำพูดดีไปนะ ไอ้เชี่ยนี่ กูว่ามันก็อาการหนักพอกันนั่นแหละวะ” เคนส่ายหน้าเบาๆ

“งั้นกูขอไปดูอาการมันเอง กูก็ไม่อยากปล่อยมันไปแบบนี้เหมือนกันว่ะ” เจย์พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“งั้นแยกกันไปเลยมั๊ยล่ะ ไอ้คริสมันก็เดินมานั่นแล้วด้วย เพราะกูก็อยากจะเดินตามไอ้ตี๋ไปเหมือนกัน” ผมพูด

“โอเค งั้นมึงมากะกูมั๊ย ไอ้แป้น” เจย์หันไปถามเคน

“มันแน่นอนอยู่แล้ววว”

“อ้าว จะไปกันแล้วเหรอ” คริสที่เดินมาถึงที่โต๊ะแล้วถามขึ้น “กูว่าจะชวนพวกมึงไปห้องสมุดพอดีเลยอะ”

“งั้นมึงไปห้องสมุดกะกู ไอ้คริส เดี๋ยวไอ้นนท์กะไอ้นัทมันจะขึ้นห้องก่อนนะ ส่วนพวกไอ้เจย์มันจะไปที่โรงยิมน่ะ”

“โอเค แล้วไงเจอกันอีกทีก็หลังเลิกเรียนเลยแล้วกันเว้ย พวกมึง” นัทหันไปพูดกับเจย์และเคน จากนั้นทั้งสองคนก็บอกลาพวกเราแล้วเดินจากไป

“ไม่รู้ว่าไอ้สองคนนี้มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่นะ นัท.........” ผมพูดกับนัทในขณะที่เรากำลังเดินตามตี๋เล็กกลับไปที่ห้องอยู่

“นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเป็นไปได้ นัทก็อยากให้มันกลับมารักกันเหมือนเดิมให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะนะ” เขาตอบพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ “ถึงมันอาจจะไม่ใช่คำว่า ‘รัก’ แบบนั้น แต่นัทก็ขอให้มันยังจำสิ่งดีๆที่มันเคยมีให้กันได้และกลับไปเป็นเหมือนเดิมแบบนั้นได้สักนิดก็พอแล้ว”

ผมก็พอจะดูรู้นะว่าทั้งสองคนก็ยังคงห่วงใยและมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่ ดูอย่างเมื่อกี๊ ป๊อปเองก็แสดงออกอย่างชัดเจนแล้วนะว่าเขาเองก็เป็นห่วงความรู้สึกของตี๋เล็กอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ก็เพราะแบบนั้นนั่นแหละผมถึงไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมพวกเขาถึงกลับมาคุยกันเป็นปกติแบบเดิมไม่ได้ อะไรคือสิ่งที่เหนี่ยวรั้งความรู้สึกของพวกเขาเอาไว้ไม่ให้กลับไปเป็นดังเดิมได้อยู่กันแน่

ส่วนเรื่องของโจกับผมตอนนี้ก็เริ่มกลายเป็นหัวข้อคุยของคนหลายๆคนกันมากขึ้นซะแล้ว ข่าวเรื่องที่โจไปต่อยกับเคนั้นแพร่กระจายไปเร็วมากก็จริง แต่เรื่องที่เขาย้ายออกจากหอไปนอนที่อื่นนั้นกลับแพร่ไปเร็วยิ่งกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคนเห็นโจขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมกับผมและนัทเมื่อวันก่อน ก็ทำให้เรื่องมันยิ่งสะพัดกันไปไกลและหนักมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก และแน่นอนว่าข่าวที่คนเริ่มพูดถึงกันก็คือเรื่องรักสามเส้าของผม นัท แล้วก็โจ นั่นเอง

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าโจจะถูกถามคำถามเหมือนผมสองคนรึเปล่า และถ้าเกิดว่าเขาต้องตอบคำถามเหล่านั้นเขาจะตอบว่ายังไง แต่ผมกับนัทก็ได้แต่ปฏิเสธไปว่าเราเป็นแค่เพียงเพื่อนกัน ส่วนโจไปนอนที่บ้านของผมจริง แต่ก็เพียงเพราะแค่ว่าเขาไว้ใจผมแค่คนเดียวเท่านั้นเอง ซึ่งถึงคำตอบเหล่านี้อาจจะไม่ได้ชักจูงและน่าเชื่อถือไปซะทั้งหมด แต่มันก็พอช่วยให้พวกผมรอดพ้นจากความสงสัยและคำถามอื่นๆที่อาจจะตามมาได้ในระดับหนึ่งล่ะนะ ซึ่งที่จริงนอกจากผมกับนัทแล้ว พวกวายุและคนอื่นๆเองก็ต้องคอยตอบคำถามเหล่านั้นอย่างไม่รู้จักจบสิ้นด้วยเช่นเดียวกัน

“กูว่าพวกมันก็ยังคิดอยู่ดีอะว่ะว่าพวกมึงเป็นแฟนกัน หรือไม่ก็คิดกันว่ามึงกะไอ้โจกำลังแย่งกันจีบไอ้นนท์อยู่น่ะนะ ไอ้นัท” เคนพูดขึ้นในตอนเย็นขณะที่พวกเรากำลังจะกลับบ้านกัน

“ก็ให้มันคิดกันไป กูก็ตอบเท่าที่ตอบได้แบบกลางๆอะว่ะ มันอยากจะคิดอะไรกันกูก็ห้ามพวกมันไม่ได้หรอก และที่สำคัญ.....” นัทหันมาสบตากับผมครู่หนึ่ง “สิ่งที่พวกมันเข้าใจก็ใช่ว่าจะผิดซะทีเดียวนี่น่ะ”

“แล้วนี่มึงก็รอไอ้โจกลับพร้อมกันด้วยใช่ป่ะวะ” วายุถาม

“แล้วมันไปไหนซะล่ะเนี่ย” คริสถามขึ้นบ้าง

“มันกลับไปที่หอน่ะ” ผมตอบ “มันโทรมาบอกว่าไปทำธุระที่หอนิดหน่อย เดี๋ยวมันก็คงกำลังจะมาแล้วล่ะว่ะ”

“มึงว่าไอ้โจแม่งจะยอมตัดใจมั๊ยวะ.......” ป๊อปพูดขึ้นลอยๆ “คือกูก็สงสัยเหมือนกันนะเว้ย ถึงมันจะบอกว่ามันไม่ได้คิดจะแย่งไอ้นนท์มาจากไอ้นัทก็เหอะว่ะ”

“กูว่ายากว่ะ” เจย์เบ้ปากพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “บางทีคนเราพอชอบใครสักคนเข้าจริงๆนะเว้ย แม่งจะให้ตัดใจมันก็ยากอะว่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกูว่าคนสันดานเหี้ยๆดื้อๆอย่างไอ้เชี่ยโจด้วยแล้วล่ะก็นะ..........”

“บางทีคนเราไม่ต้องสันดานเหี้ยก็ดื้อที่จะรักได้เหมือนกันนะเว้ย” ตี๋เล็กพูดขึ้นบ้าง “บางทีการจะตัดใจจากคนที่เรารักมันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอก ยิ่งถ้ารักมานานด้วยแล้วล่ะก็ มันก็คงจะยิ่งยากว่ะ.........”

พวกเราทุกคนมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วนทันที จนกระทั่งในที่สุดเจย์ก็เป็นฝ่ายทำลายบรรยากาศตึงเครียดนี้ลง

“แต่ไอ้โจแม่งก็ไม่ได้รู้จักไอ้นนท์มานานขนาดนั้นนี่หว่า ถ้าเกิดแม่งทำตัวกวนส้นตีนขึ้นมาล่ะก็นะ ไอ้นัท มึงรีบบอกกูเลยนะเว้ย กูจะจัดการสอยแม่งให้มึงทันทีเลย!” เจย์จบประโยคพร้อม กับชูกำปั้นขึ้นกลางอากาศ

“พอก่อนเว้ยๆ มันกำลังเดินมานั่นแล้วน่ะ” วายุพูดขึ้นพลางมองไปทางด้านหลังของเจย์

โจกำลังเดินตรงเข้ามาหาพวกเราพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งในมือ จนกระทั่งเขาเดินเข้ามาใกล้พวกเรามากแล้ว ผมถึงเพิ่งดูออกว่ามันคือซองจดหมายสีขาวนั่นเอง

“เอ้า ไอ้นัท นี่ของมึง” เขายื่นซองจดหมายนั้นให้กับนัท

นัทรับมันมาถือเอาไว้ในมือ และเมื่อเขาอ่านชื่อผู้ส่งที่อยู่บนซองจดหมายแล้ว ผมก็เห็นว่าสีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปแทบจะในทันที

“ลุงยามเค้าฝากกูมาให้มึง มันเพิ่งมาถึงเมื่อเช้า แต่มึงก็ดันไม่ได้นอนหอแล้วน่ะ”

นัทเงยหน้าขึ้นจากซองจดหมาย รีบเปิดซิปกระเป๋าออก แล้วจากนั้นก็สอดมันลงไปข้างในอย่างรวดเร็ว “ขอบใจเว้ย ไอ้โจ”

“ไอ้นัท หรือว่านั่นมันจดหมายจาก........” วายุพูด

“อืออ” นัทพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่ผมกลับรู้สึกว่าแววตาของเขากลับดูประหม่าขัดกับรอยยิ้มสดใสนั่นชอบกล “จากแม่ของกูเอง”

“เฮ้ยยย จริงดิ!” เคนร้องด้วยความดีใจ “แล้วทำไมมึงไม่เปิดอ่านเลยวะ ไอ้นัท”

“เอาไว้ก่อนดีกว่าว่ะ กูยังไม่รีบหรอก”

“จะเก็บไปอ่านที่บ้านเหรอ” ผมถามเขา

“อื้ออ ไว้คืนนี้นัทค่อยอ่านก็ได้”

“หวังว่าจะเป็นข่าวดีนะมึง”

“อืออ กูก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน ไอ้คริส” นัทยิ้มน้อยๆตอบ “แต่ปกติแล้วแม่กูเค้าก็ไม่เคยเขียนอะไรไม่ดีมาให้กูหรอกนะ กูก็แค่ดีใจที่แม่กูเค้าเขียนมาหากูอะว่ะ แล้วกูก็หวังว่าแม่เค้าจะสบายดีเท่านั้นก็พอ”

“ถ้ามีเบอร์ติดต่อมาให้มึงก็คงดีนะ ไอ้นัท” ป๊อปพูด “มึงจะได้โทรไปคุยกับแม่มึงได้สักทีอ้ะ ไม่ใช่เอาแต่ส่งจดหมายไปแล้วนานๆทีถึงได้จดหมายตอบกลับมาแบบนี้น่ะ”

“ว่าแต่ที่อยู่แม่มึงคือที่เดิมป่าววะ” เจย์ถาม

“เหมือนจะไม่ใช่ว่ะ” นัทส่ายหน้า “กูเห็นตั้งแต่แรกแล้วว่าบ้านเลขที่ชื่อถนนมันไม่ใช่อะ แล้วก็เห็นแว้บๆด้วยว่าคนละเมือง แต่ก็ช่างเหอะ พวกมึง ถึงแม่กูเค้าจะไม่ได้ให้เบอร์ไว้ แต่แค่กูได้จดหมายจากเค้าแบบนี้ กูก็ดีใจมากๆแล้วจริงๆ แค่กูรู้สึกว่าเค้ายังไม่ลืมกู แค่นี้กูก็พอใจแล้วว่ะ.........”

ตอนที่เรานั่งอยู่บนรถกัน นัทก็เล่าให้ผมฟังว่าปกติแล้วเขาจะเป็นฝ่ายที่ส่งจดหมายไปหาแม่อยู่ฝ่ายเดียวเสมอ ซึ่งแม่ของเขานั้นจะย้ายที่อยู่ค่อนข้างบ่อย เพราะว่าแฟนใหม่ของแม่ของนัทนั้นทำงานที่ไม่ค่อยเป็นหลักเป็นแหล่งเท่าไหร่นัก นัทอธิบายว่าเมื่อแม่ย้ายบ้านใหม่ทุกครั้ง แม่จะบอกที่อยู่ใหม่ให้กับอานก หรือไม่แม่ของเขาก็จะให้คนที่อยู่ในที่อยู่เก่านั้นฟอร์เวิร์ดจดหมายไปยังที่อยู่ใหม่ที่แม่ของเขาย้ายไปให้เสมอ ถึงมันจะไม่แน่นอนนักว่าจดหมายของนัทจะไปถึงมือแม่ทุกฉบับ แต่นี่ก็เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขายังคงสามารถติดต่อและส่งจดหมายหาแม่ได้ทุกๆเดือน เมื่อผมถามเขาว่าทำไมแม่ของเขาถึงต้องทำแบบนี้ ทำไมถึงไม่ติดต่อกับนัทตรงๆ ติดต่อกลับมาให้บ่อยกว่านี้ หรือถ้าจะให้ดีก็บอกเบอร์โทรศัพท์มาเลยเพื่อที่จะได้คุยกันให้บ่อยขึ้น สะดวกมากขึ้น หรืออะไรก็ตาม นัทก็ส่งยิ้มเศร้าๆให้กับผมและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า

“นัทเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นนท์ และนั่นก็เป็นคำถามที่นัทเฝ้าถามตัวเองกับอานกมาตลอด แล้วในขณะเดียวกันก็พยายามที่จะหลีกเลี่ยงคำตอบนั้นมาตลอดด้วยเหมือนกัน...........”

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่ก็บอกว่าเย็นนี้จะมีแขกมาทานข้าวที่บ้านของเราด้วย และแขกคนนั้นก็คืออาหมูที่เป็นทนายของแม่นั่นเอง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ผมต้องรู้สึกประหลาดใจนั้นก็คือเมื่อตอนที่แม่พูดเรื่องนี้ขึ้น และแม่ก็หันไปถามคำถามบางอย่างกับนัท

“อาของนัทชื่อว่าอานกใช่มั๊ย ลูก”

“อะ ครับ ใช่ครับ” นัทตอบกลับไปแบบงงๆ

“แหมมม มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆนะ เพราะแม่ก็เพิ่งจะรู้เรื่องวันนี้นี่เอง”

“เรื่องอะไรครับแม่” ผมสงสัย

“ก็นนท์จำที่แม่เคยบอกได้มั๊ยล่ะว่าอาหมูทนายของแม่น่ะ เค้ามีหลานคนนึงที่เรียนที่เดียวกับนนท์เหมือนกันน่ะ ไอ้ตอนแรกแม่ก็นึกว่าเค้าหมายถึงหลานแท้ๆซะอีก แต่พอมาคุยกันวันนี้ก็กลายเป็นว่า หลานคนที่เค้าว่านั้นน่ะ คือหลานของแฟนเค้า และก็ชื่อนัทเหมือนกันซะด้วย”

“เหอออ.......” ผมยืนงงอยู่ราวเสี้ยววินาทีหนึ่งก่อนจะเริ่มเข้าใจ “อ๋อออออออออ”

“แปลว่าอาหมูเป็นทนายให้กับคุณแม่เองหรอกเหรอครับ” นัทพูดขึ้นบ้าง “คือ ผมก็เคยได้ยินอานกกะอาหมูคุยกันเรื่องนี้อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าลูกค้าของอาหมูจะเป็นคุณแม่ของนนท์นี่เอง”

“ก็นั่นน่ะสิ เพราะแม่เล่าให้เค้าฟังเมื่อวานว่าลูกชายแม่พาเพื่อนมานอนบ้านด้วยสองคน คนนึงชื่อโจ ส่วนอีกคนนึงชื่อนัท เค้าก็เลยบอกว่าหลานของแฟนเค้าก็ชื่อนัทเหมือนกัน จากนั้นเราก็คุยกันไปกันมาก็นี่แหละ กลายเป็นนัทคนเดียวกันซะได้ มันช่างบังเอิญจริงๆเลยเนอะ ว่ามั๊ย”

“แล้วแปลว่าคืนนี้อาหมูจะมาที่นี่เหรอครับ แล้วอานัทล่ะครับ จะมาด้วยรึเปล่า” นัทถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย

“มาสิ แม่ก็เชิญมากันทั้งคู่นั่นแหละ เพราะงั้นพวกเราสามคนขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมทำการบ้านอะไรกันให้เรียบร้อยได้แล้วไป และเดี๋ยวพออาหารพร้อมแล้ว แขกมาถึงแล้ว แม่จะให้คนขึ้นไปเรียกก็แล้วกันนะ โอเค๊”

“ครับ” พวกเราสามคนรับคำพร้อมๆกัน ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป

“นนท์รู้มั๊ยว่านัทคิดอะไรน่ะ.......” นัทหันมากระซิบกับผมเบาๆ

“คิดไร ดีใจเหรอ หรือตื่นเต้น”

“เปล่า แต่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิตกันแน่ต่างหาก”

“อย่ามาน้ำเน่า จะอ้วก” ผมหัวเราะพลางกระทุ้งสีข้างเขาเบาๆ

“อามึงชื่อนกเหรอวะ ไอ้นัท” โจที่เดินตามหลังเราสองคนพูดขึ้น

“อืออ ทำไมวะ” นัทหันไปตอบ

“เปล่า........” โจยักไหล่พร้อมกับเดินผ่านเราสองคนไปยังห้องของตัวเอง “กูเกลียดผู้หญิงชื่อนกว่ะ”

“อ้าว!” นัทร้องขึ้นด้วยความไม่พอใจ “มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้โจ นั่นอากูนะเว้ย”

“กูไม่ได้บอกสักคำว่ากูเกลียดอามึงน่ะ” เขาพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตามหลังลงทันที

“มันเป็นห่าอะไรของมันวะ นนท์” นัทพูดอย่างหงุดหงิด

“เอาน่าๆ อย่าไปสนใจมันเลย ไอ้โจมันก็พูดจาแบบนี้แหละ มันคงไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก” ผมตบบ่านัทเบาๆ “ว่าแต่ตอนนี้นนท์ว่านัทรีบอ่านจดหมายของแม่นัทก่อนดีกว่ามั๊ย จะได้รู้ไงว่าแม่ว่ายังไงมั่งนะ”

นัทเปิดประเป๋านักเรียนออกแล้วหยิบซองจดหมายสีขาวซองนั้นขึ้นมา เขายืนมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาหาผม “นนท์จะว่าอะไรมั๊ยถ้าเกิดนัท........ เอ่ออ........”

“อะไรอะ ว่ามาดิ ไม่ต้องอ้ำอึ้งหรอกน่า”

“คือ....... นนท์จะว่ามั๊ย ถ้าเกิดว่านัทอยากจะขออ่านมันคนเดียวน่ะ........”

นั่นเป็นคำขอที่ผมคิดไม่ถึง แต่ก็ไม่ได้น่าแปลกใจสักเท่าไหร่นัก เพราะผมคิดว่าผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเขาอยู่เหมือนกัน

ผมพยักหน้าเบาๆ “งั้นนัทเข้าไปอ่านในห้องก็ได้ เดี๋ยวนนท์ไปนั่งเล่นในห้องไอ้โจแป๊บนึงก็แล้วกัน ถ้าเสร็จแล้วก็โทรมายิงหรือไม่ก็มาเคาะเรียกก็ได้ แล้วเดี๋ยวนนท์ค่อยกลับไปอะ โอเค๊”

“ขอบคุณมากนะครับ ที่รัก” เขายิ้มแล้วชะโงกหน้าเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆ “แล้วเดี๋ยวนัทจะเล่าให้ฟังนะว่าแม่เขียนว่ายังไงบ้างน่ะ”