หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[-~iK@iZ_KunG~-]

เชียร์โจเท่านั้นครับ


โจ FC

[shoky_9]

 

ไม่เอา ไม่ยอมนะ ต้องให้นัทเป็นคนที่อยู่กับนนท์ และรับรู้เรื่อง

ในอดีตของนนท์สิ


นัทรีบมาเซอร์ไพรส์นนท์ที่บ้านสิ นะ

เชียร์นัทททททททททททททททททท

[bobie]

นนท์น่าสงสารอ่า

นัทไปไหน

มาปลอบด่วน

โจทำคะแนนใหญ่แล้วนะ

มาด่วนๆเลย

[wan]

เพราะมีปมเหมือนกันหรือเปล่า จึงทำให้นนท์ เข้าใจและเห็นใจซึ่งกันและกันมากขึ้น

ดูรูปการณ์แล้ว กองเชียร์โจ คงได้โห่...ฮิ้ว กันเป็นแน่แท้

เป็นกำลังใจให้ ต่นต๊น พร้อม +1 เช่นเคย

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

อ่านเสร็จเม้นท์เลย
'ความเคยชิน' หมายถึงการทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างคุ้นเคยจนชิน โดยไม่รู้ว่าหรืออาจจะไม่คิดว่าสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ผิดหรือถูก
ซึ่งหากเป็นอย่างนี้บ่อยๆเข้า อีกหน่อยนน้องนนท์ก็คงจะได้เข้าใจกับคำว่า'รักเขาโดยไม่รู้ตัว' แล้วหาว่าพี่ไม่เตือนนะน้องนนท์
ส่วนตอนนี้เกิดปมใหม่ขึ้นมาอีกแล้ว นนท์มีอดีตที่ฟังใจ
นนท์เกลียดและกลัวน้ำ นนท์เลยว่ายน้ำไม่เป็น
งั้น มามะ มาเป็นลูกศิษย์สุดที่รักของฉลามโจซะโดยดี
  ติดตามอ่านต่อไปค่ะ

[patz]

อดีตของนนท์ ก็น่าสงสารเหมือนกันนะครับเนี่ย ต่างคนต่างมีฝันร้ายจากอดีตฝังใจกันทั้งนั้น



รอลุ้นว่าหลานของทนายคนนั้นคือใคร น่าจะเป็นใครซักคนที่นนท์รู้จักแน่เลย แต่ไม่รู้ว่าอยู่ฝั่งไหน




ที่โจพูดคำว่า "โคตร" กับแม่ของนนท์ เพราะความสนิทด้วยแหละครับผมว่า เหมือนคุยกับแม่ตัวเองอะ อีกอย่างแม่ของนนท์ก็ดูไม่ถือสาด้วย เชื่อว่าถ้าโจพูดแบบนี้กับแม่ของนนท์ต่อหน้านัท จะยิ่งเป็นการประกาศศึกกันแน่ๆอะ ว่าเห็นไหม กุเข้าทางแม่ได้แล้วนะเว้ยยย ทำนองนี้ สู้ๆนะโจ

เชียร์โจ เชียร์โจ 

[Ploy-Tawan]

เพราะนนท์คิดว่าตนเองทำให้พ่อยุทธต้องตายหรือเปล่า เลยเป็นฝันร้ายคอยหลอกหลอนตัวเองอยู่เรื่อย 
ยังไม่รู้ว่าพ่อยุทธตายเพราะอะไร แต่เดาว่าเกี่ยวกับอุบัติเหตุทางน้ำ ทำให้นนท์ไม่ชอบไปว่ายน้ำ และพาลโกรธโจขึ้นมา
เดาทั้งนั้น 

[1582]

โจได้รู้อดีตของนนท์ก่อนนัท  โจนำนัทไปอีก 1 ก้าวแล้ว
หวั่นไหว..หวั่นไหว

[morrian]

โจ     นนท์

[konnarak]

เป็นกำลังใจให้นนท์น่ะคับ  สุ้ๆๆ    แต่ยังไงๆ  ก็เชียโจ เหมือเดิม

[Ex'ecuzě]

แว่บมาดันเฮียยยยยยย

>.<
เด๋ววันพุธนี้ต้องไปแล้ววววววว ...

[DexTunG]

 

[→Yakuza★]

โจ FC แวะมาดันโจ 

โจ     นนท์

[Tongfangpupai]

ยังไงก

[จันทร์ผา]

มารอน้องนัท

มาเชียร์น้องนัท 

Fc นัท

[Phichchii]

โจ.  FC.     โจสู้สู้ อีกแค่นิดเดียวเอง

[thaitanoi]

มารอกันต่อไป

[sexyman]

มีแต่คนเชียร์โจทั้งนั้น

ผมไม่เหมือนคนอื่นหรอก

เพราะผมจะเชียร์.....

พี่ต๊น ต้น  คนเดียว

 

[nopkar]

จริงๆแล้วโจน่าจะสังเกตเห็นอาการของนนท์ป่าวอ่ะ แต่ว่ายังไม่กล้าเข้ามาก้าวก่ายมาก?????

[WinterLove]

เพิ่งตามอ่านอยู่ค่ะ อีกนานเลยกว่าจะถึงตอนปัจจุบัน TT

เชียร์นัทอ่ะ  ฮือ ๆ ขอนัทได้มั้ยคะ?
 

คุณต้นเขียนได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ ชอบจัง แบบอ่านแล้วเห็นภาพตาม 

[nattynoppy]

 



มาเป็นกำลังใจให้คุณต้นครับ





ว่าแล้วก็กลับไปตามอ่านต่อ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

อ่าวววว
พี่ต้นยังไม่เสด็จมาอีกหรือนี่??

[Ex'ecuzě]

แว่บมาดันให้พี่ชาย

วันนี้สอบแหละเฮีย >.<'

[yaoifan]

คนอ่านหายไปนาน ชนิดน่า

เพิ่งกลับมาอ่านเกือบทัน เลยมาลงเมนต์เป็นกำลังใจให้คุณต้นก่อนนะคะ

จองหนังสือโปรเจครัก ๔ ฤดูแล้ว รออ่านสำนวนคุณต้นต่อ

คิดถึงวายุ มากกว่า นัท นนท์ โจ แล้ว

 
 

[ExecutioneR]

A 80


ผมไม่ได้เล่าเรื่องความฝันของผมให้โจฟัง และเมื่อผมถามแม่ แม่บอกว่าแม่เองก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดของเรื่องนั้นให้โจฟังด้วยเหมือนกัน สิ่งที่โจรู้ก็มีแค่เรื่องที่แม่แต่งงานใหม่กับพ่อกิต รวมถึงเหตุผลที่ทำให้เราสองคนต้องย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังนี้เท่านั้นเอง ซึ่งผมคิดว่ามันก็ควรที่จะเป็นอย่างนั้นอยู่หรอก เพราะถ้าหากว่าเขารู้ถึงเรื่องในอดีตของผมดีอยู่แล้ว แต่เขากลับยังสามารถพูดแบบนั้นกับผมได้อีกล่ะก็ ผมว่าเขาก็ดูจะเป็นคนไร้หัวใจมากเกินไปจริงๆ

เมื่อผมไม่ได้พูด และเขาเองก็ไม่ได้ถาม เราสองคนจึงไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้กันอีก จนกระทั่งเวลาผ่านไปถึงตอนเย็น แม่ก็ทำให้เราสองคนต้องประหลาดใจขึ้นอีกครั้งเมื่อแม่เดินขึ้นมาหาเราถึงบนห้องเพื่อบอกว่าแม่ชวนพลอยมากินข้าวเย็นที่บ้านกับพวกเราด้วย

ผมที่ยืนอยู่ตรงประตูถึงกับต้องหันขวับกลับไปมองหน้าโจที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงทันที แต่ก็อีกครั้งที่เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมาให้ผมจับได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“มีอะไรรึเปล่า นนท์”

“เปล่าครับแม่ แล้วว่าแต่เราจะกินข้าวกันกี่โมงอ่ะ แล้วพลอยจะมากี่โมง”

“น่าจะเหมือนเดิมนั่นแหละ ประมาณทุ่มนึงมั๊ง ยังไงก็เตรียมตัวไว้ด้วยแล้วกัน ไม่ใช่เดี๋ยวจะใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวลงไปข้างล่างเหมือนเมื่อตอนนั้นอีก” แม่หัวเราะเบาๆ

“รู้แล้วน่ะค้าบบบ แล้วมีอะไรอีกป่าว แม่”

“ไม่มีแล้ว แค่นี้แหละ เราทำอะไรกันอยู่ก็ทำกันต่อไปเถอะ” แม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป

ผมปิดประตูห้องลงและเดินกลับไปนอนลงบนเตียงข้างๆโจเหมือนเดิม “พลอยจะมาอ่ะว่ะ”

“กูได้ยินแล้ว”

ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเขา “มึงไม่รู้สึกอะไรเลยเรอะไง”

เขาไม่ตอบ ผมเองก็เลยเงียบลงไปพักหนึ่งด้วยเหมือนกัน และในระหว่างนั้นผมก็คิดถึงเรื่องที่เคยคุยกับพลอยเมื่อตอนนั้นไปด้วย เวลาผ่านมาจนถึงตอนนี้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าในตอนนั้นใครที่เป็นฝ่ายโกหกผมกันแน่ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมในตอนนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีกต่อไปแล้วเหมือนกัน เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ผมก็คงไม่สามารถพูดคุยกับโจเป็นปกติ และรู้สึกกับพลอยเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมาได้หรอก

แต่ที่จริงแล้วผมกำลังรู้สึกแบบเดิมอย่างที่ตัวเองเชื่อแน่รึเปล่า.......

“เป็นอะไร” โจถาม

“เปล่า......” ผมตอบก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง

เขาเขกหัวผมเบาๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ผมจึงหันกลับไปหาเขาอีกครั้ง แต่เขาก็กำลังสนใจหนังสือที่กำลังอ่านอยู่เหมือนเดิม ผมนอนมองหน้าเขาอยู่แบบนั้นครู่หนึ่งจนกระทั่งเขาเหลือบมาสบตากับผมด้วยหางตา

“เหี้ยไร”

“ป่าว” ผมตอบ

เขาปิดหนังสือลง “คิดเรื่องพลอยใช่มั๊ย”

“เรื่องพลอยทำไม กูต้องคิดอะไรวะ” ผมปฏิเสธ

“เออดี ไม่คิดก็ดีแล้ว เพราะสิ่งที่มึงควรจะคิดน่ะ ไม่ใช่เรื่องของพลอยกับกูที่จบไปแล้วหรอก แต่เป็นเรื่องของพวกไอ้แม็กซ์ต่างหาก”

“เรื่องพวกไอ้แม็กซ์ทำไมอีกวะ”

เขามองหน้าผมเหมือนกับผมเป็นคนเสียสติรึอะไรสักอย่าง “นี่มึงลืมจริงๆหรือมึงแกล้งลืม ไอ้นนท์ ก็ที่กูเคยเตือนมึงเรื่องพวกไอ้แม็กซ์หรือโดยเฉพาะไอ้เคนั่นไง”

“อ้อออ” ผมพยักหน้า “กูก็แค่ลืมนึกไปอ่ะ”

“อย่าลืม” เขาพูดเสียงเด็ดขาด “เพราะกูเคยบอกแล้วว่าคนอย่างแม็กซ์น่ะ มันไม่รามือง่ายๆหรอก ดังนั้นมึงห้ามลืมและเผลอไม่ระมัดระวังตัวเด็ดขาด จำเอาไว้”

หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันถึงเรื่องนี้อีก เขาก็กลับไปอ่านหนังสือของเขา ส่วนผมก็ลุกขึ้นไปเปิดคอมและนั่งเล่นเกมคุยเอ็มกับเพื่อนไปเรื่อยเปื่อย จนเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงตอนเย็น หลังจากที่พลอยมาถึงบ้านและเราสามคนได้เจอหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงแล้ว บรรยากาศระหว่างผมกับโจก็ดูเปลี่ยนไปทันที ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกผมคงต้องบอกว่า บรรยากาศที่รู้สึกได้จากโจต่างหากที่ดูเปลี่ยนแปลงไป

ผมพูดคุยกับพลอยเหมือนอย่างปกติ ถึงแม้จะอดรู้สึกไม่ได้ว่าภายใต้รอยยิ้มและน้ำเสียงของพลอยที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไปนั้นดูจะมีความเหินห่างหลบซ่อนอยู่ข้างใน มันอาจจะไม่ใช่ความเหินห่าง แต่เป็นความผิดปกติเล็กน้อยที่ผมสามารถรู้สึกได้ มันทำให้ผมแอบคิดว่าบางทีพลอยคงจะกำลังรู้สึกไม่สบายใจเรื่องของโจอยู่ ซึ่งนั่นก็คงไม่น่าแปลกเท่าไหร่นักก็ในเมื่อเขาสองคนก็เคยเป็นแฟนเก่ากัน และแม้แต่โจเองก็ยังทำตัวแปลกไปด้วยเลยเหมือนกัน แต่ความเป็นไปได้อีกอย่างที่ผมรู้สึกกลัวมากกว่านั่นก็คือ มันอาจจะเป็นเพราะผมเองคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกไม่สนิทใจกับพลอยเหมือนที่เคยเป็นและทำให้ผมรู้สึกถึงความเหินห่างแบบนั้นไปได้

แต่ถึงแม้จะมีความตึงเครียดเล็กน้อยเกิดขึ้นระหว่างเราสามคน แต่เราก็สามารถผ่านมื้อเย็นที่มีแม่นั่งอยู่ด้วยไปได้อย่างเรียบร้อย โดยแม่กับพลอยก็จะคุยกันเป็นส่วนมาก มีบ้างที่ผมพูดคุยไปกับทั้งสองคน ส่วนโจก็จะพูดน้อยและถามคำตอบคำเป็นปกติธรรมดาของเขาอยู่แล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็เดินขึ้นห้องไปเพื่อที่จะหยิบยาลงมากินข้างล่าง แต่เมื่อผมเดินไปถึงที่ห้องผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองกำลังดังอยู่ แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องออกมันก็ดับลงไปเสียก่อนแล้ว ผมหยิบมันขึ้นมาดูแล้วก็พบว่ามีสามสายที่ผมไม่ได้รับ สองสายแรกเป็นเพื่อนของผมที่เชียงใหม่ ส่วนสายล่าสุดเมื่อกี๊นั้นก็เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากนัทนั่นเอง

ผมกดปุ่มโทรกลับไปหานัททันที

“ว่าไง นัท”

“ไม่มีอะไร โทรหาเฉยๆ แล้วทำไรอ่ะ กินข้าวเหรอ”

“ช่ายยย นี่เพิ่งเดินขึ้นห้องมาเนี่ย ได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วล่ะ แต่นนท์เดินมารับไม่ทันว่ะ แล้วว่าแต่นัทอ่ะกินไรยัง”

“กินแล้วๆ ว่าแต่ไอ้ป๊อปรึไอ้ตี๋ได้โทรหานนท์มั่งป่ะ”

“ป่าวนี่ ทำไมเหรอ”

“ไม่มีไรหรอก นัทก็แค่โทรหาไอ้ป๊อปไม่ติดอ่ะ โทรหาไอ้ตี๋ก็ไม่ติด ก็เลยแปลกใจไง เพราะปกติมันไม่เคยปิดเครื่องพร้อมกันไรงี้อ่ะ"

“นัทกลัวมันจะมีปัญหาอะไรกันรึเปล่าเหรอ”

“ก็เปล่าหรอก นัทไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นอ่ะ แต่ก็แค่รู้สึกแปลกใจเฉยๆไง คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง ปกติมันสองคนก็แทบไม่เคยทะเลาะหรือมีปัญหาอะไรกันอยู่แล้วอ่ะ”

ผมหัวเราะเบาๆ “แม่งโคตรเหมือนแฟนกันเลยว่ะเนอะ”

“ก็อาจจะมั๊งง แต่.......”

“แต่อะไร”

“แต่นัทว่าคนเป็นแฟนกันยังไงมันก็ต้องมีทะเลาะกันมั่งอ่ะแหละ นนท์ อาจจะไม่จำเป็นต้องถึงกับใช้คำว่าทะเลาะกัน แต่ไอ้เรื่องงอนกันนิดๆหน่อยๆนี่มันก็ต้องมีกันบ้างอ่ะว่ะ นนท์ว่าจริงมั๊ยล่ะ”

“จริงๆ เห็นด้วย”

“และที่สำคัญนะ ไอ้ตี๋กะไอ้ป๊อปมันก็เคยมีงอนกันบ้างแหละ เพียงแต่เราไม่ค่อยได้เห็นกันเท่านั้นเอง” นัทหัวเราะเบาๆ

“แต่........ แล้วนัทอ่ะ”

“หือ นัททำไม”

“นัทอยาก....... แบบว่า อยาก.......” ผมพูดตะกุกตะกักเพราะความอาย “นัทอยากจะเป็น...... เป็นแฟนของนนท์ แบบไหนอ่ะ”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง แต่ผมก็ได้ยินเสียงของเขาหัวเราะในลำคอเบาๆไปด้วย “นนท์บอกนัทก่อนดิ่ว่าไอ้ที่นนท์พูดน่ะ มันหมายความว่ายังไง”

“เปล่าๆ ช่างมันเถอะ ไม่มีไรหรอก” ผมตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง

“นัทอยากเป็นแฟนกับนนท์แบบที่รักกันมากๆและไม่ต้องทะเลาะกันเลยอ่ะ” เขาพูดขึ้น “แบบนั้นได้ป่ะล่ะ”

ผมเขินหน้าแดงจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปอีกดี “......เออๆ นัท เดี๋ยวนนท์ต้องโทรหาเพื่อนอีกคนอ่ะ เดี๋ยวไว้เราค่อยคุยกันอีกทีได้ป่ะ”

“โหไรวะ เขินแล้วหนีนี่หว่า” เขาหัวเราะ

“เขินห่าไร ใครเขิน ไม่ได้เขินสักหน่อย”

“เออๆ ไปเถอะๆ แล้วไงก่อนนอนโทรมาหาด้วยแล้วกันนะ เข้าใจป่าว”

“ค้าบบ รู้แล้วน่า”

ผมวางสายจากนัท แล้วก็โทรกลับไปหาเพื่อนของผมคนที่โทรมาเมื่อครู่ เราคุยกันอีกราวๆสิบนาทีผมก็ขอตัววางสายไป จากนั้นผมก็เดินกลับลงไปกินยาที่ชั้นล่าง และเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ผมก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าแม่กำลังนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว

“อ้าว แล้วคนอื่นๆล่ะครับ พลอยกลับไปแล้วเหรอ”

“อื้ออ โจเดินออกไปส่งน่ะ”

“ไปส่งที่ไหน ที่บ้านเหรอครับ” ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิ ตอนแรกก็บอกว่าจะไปแค่หน้าประตูบ้านนะ แต่นี่ก็หายไปกันสักพักแล้วล่ะ แม่ว่าก็น่าจะไปส่งที่บ้านเลยล่ะมั๊ง” แม่ตอบ “เออนี่ นนท์ บางทีแม่ก็รู้สึกเหมือนโจกับหนูพลอยเค้ารู้จักกันมาก่อนแล้วยังไงก็ไม่รู้สินะ แม่ไม่รู้แม่คิดไปเองรึเปล่านะเนี่ย”

“ทำไมแม่คิดงั้นอ่ะครับ”

“ไม่รู้สิ ก็บางทีเวลาเค้ามองๆกันน่ะ อืมมม...... หรือบางทีเค้าจะแอบปิ๊งๆกันอยู่รึเปล่าน้า” แม่ยิ้ม

“งั้นนนท์ขอลองออกไปดูที่หน้าบ้านนะครับ” ผมพูดพร้อมกับเดินตรงไปที่หน้าประตูบ้านทันที

ผมเดินออกจากบ้านไปที่สวนแล้วก็มองหาโจกับพลอยไปด้วย ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมผมถึงต้องทำแบบนั้นทั้งๆที่โจก็น่าจะเดินไปส่งพลอยที่บ้านอย่างที่แม่บอกแล้วจริงๆ แต่ทว่าสุดท้ายผมก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อสายตาของผมเหลือบไปเห็นเงาของคนสองคนกำลังยืนกันอยู่ตรงชิงช้าในสวน

ผมเดินตรงเข้าไปหาทั้งคู่ทันที

“พลอย ยังไม่กลับเหรอ”

“กำลังจะกลับแล้ว นนท์” พลอยที่จริงๆแล้วกำลังนั่งอยู่บนชิงช้ายืนขึ้น

“มึงไปส่งเพื่อนมึงด้วยแล้วกัน กูเข้าบ้านก่อนนะ” โจหันมาพูดกับผมแล้วจากนั้นเขาก็เดินออกจากตรงนั้นไปเลยทันที

“งั้นพลอยก็กลับแล้วนะ”

“เดี๋ยวนนท์ไปส่งเองพลอย” ผมอาสา และจากนั้นเราสองคนก็เริ่มออกเดินไปพร้อมๆกัน

“อืม แต่นนท์ไปส่งพลอยแค่หน้าบ้านก็พอ”

“ไม่เป็นไร มันดึกแล้ว นนท์ไปส่งพลอยถึงบ้านเลยก็ได้” ผมยืนกราน

“ดึกอะไร เพิ่งจะแค่สองทุ่มเอง แถมบ้านพลอยก็ใกล้แค่นี้ ซอยนี้พลอยเดินมาตั้งเท่าไหร่แล้ว นนท์ไม่ต้องห่วงหรอก”

“ไม่เอาๆ ปกตินนท์ก็ไปส่งพลอยประจำอยู่แล้วนี่ เรื่องแค่นี้เอง”

“พลอยว่านนท์ไปอยู่กับโจเถอะ เดี๋ยวเค้าก็สงสัยเอาหรอกว่าทำไมนนท์หายไปนานน่ะ”

“ก็เรื่องของมันดิ่ แค่นี้เอง มันคงรู้แหละว่านนท์ต้องไปส่งพลอยอ่ะ”

พลอยเงียบลงไปครู่หนึ่งจนกระทั่งเราเดินมาถึงที่หน้าประตูรั้วบ้านพอดี จากนั้นเขาถึงหันมาหาผมอีกครั้ง “ส่งแค่นี้แหละ นนท์ พลอยอยากเดินกลับเองคนเดียวมากกว่า”

ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก ผมเปิดประตูบ้านออก และเราสองคนก็เดินออกมายืนอยู่นอกบ้านด้วยกัน

“ขอบใจมากนะนนท์ พลอยกลับบ้านแล้วนะ”

“ถ้างั้นก็เดินกลับดีๆก็แล้วกันนะ”

พลอยพยักหน้า จากนั้นก็เดินออกห่างจากผมไปได้แค่เพียงสามก้าวเท่านั้นก่อนที่จะหยุดฝีเท้าลง ผมกำลังจะอ้าปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พลอยก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนพอดี

“นนท์.........” เขาหันหน้ากลับมาหาผม “ระวังโจเอาไว้บ้างก็ดีนะ อย่าไปไว้ใจหรือสนิทสนมอะไรกับมันมากนักล่ะ”

เราสองคนสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง และคำพูดของพลอยก็ทำให้ผมต้องถึงกับนิ่งอึ้งไปด้วยความงุนงงอยู่พักนึงเลยด้วยเหมือนกัน และเมื่อผมรู้สึกตัว พลอยก็เริ่มออกเดินจากไปโดยไม่สนใจผมที่พยายามเรียกชื่อของเขาอีกเลยแม้แต่นิดเดียว

[ExecutioneR]

ขอโทษครับมาช้า เพิ่งเคลียร์งานหมด เหนื่อยมากมาย 

[โมโม่ที่รัก]

เรื่องโจมันอะไรกัน
แล้วที่พลอยเืตือนมันคืออะไรอ่ะ
มันจะเกิดเรื่องอะไรอีกอ่ะ
แถมยังมีเรื่องไอ้เคอีก
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย
นนท์จะเป็นอะไรไหมเนี่ย
 

[Xerxes]

บทพิสูจน์..ความเชื่อใจ

[จันทร์ผา]

พลอยเตือนนนท์

หรือว่าพลอยยุนนท์กันแน่

มาต่อไวๆนะครับคุณต้นคนเก่ง

[Gulp]