หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Ploy-Tawan]

นนท์เปรียบเสมือนฤดูใบไม้ผลิสำหรับใครหลาย ๆ คนเลยทีเดียว
โดยเฉพาะนัทและโจ
 

[จันทร์ผา]

มารอคุณต้นเจ้า

[DexTunG]

 

[KevinKung]

 

[PrinceTR]

มาตามอ่านครับ

ยังอ่านไม่จบอ่ะ เดี๋ยวจะรีบมาอ่านต่อนะครับ 

[0nePiece]

 

[→Yakuza★]

เออ... ถ้าคนแต่งหนักใจเลือกใครไม่ได้

ก็ 3P!!!!  มันไปเลย  

[izanagi]

เห็นด้วยๆ
ถ้าไม่ใช่โจ ก็3พีเถอะนะ

[thaitanoi]

หวานรับวันวาเลนไทน์เลยครับ ขอบคุณนะครับ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

พูดจริงๆ นะ
พี่ต้นแต่งเรื่องนี้ดีอ่ะคับ
มันเหมือนกับว่า
ถ่ายทอดความคิดของเด็กออกมาได้จริงๆ
คือสิ่งที่แต่ละคนพูดออกมา
มันแสดงอย่างอ้อมๆ ว่า เป็นเด็ก
ซึ่งเจ๋ง

เพราะว่าพี่ต้นคงไม่ได้เด็กๆ แน่
ตอนนี้อ่ะ 

[ExecutioneR]

A 78


“มึงโทรบอกไอ้นัทรึยัง” โจถามผมขณะที่เขาโยนกระเป๋าของเขาลงไปบนเตียง

“บอกเรื่องอะไร” ผมถามออกไปทั้งๆที่ผมก็รู้ดีอยู่แล้วว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร

“กะล่อนนักนะมึง” เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง “เออ แต่ไม่บอกก็ดีแล้ว”

“ทำไมวะ” ผมนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ

“ก็เปล่า” เขายักไหล่

“แต่เดี๋ยวถึงไงกูก็ต้องโทรบอกเค้าอยู่ดีอ่ะว่ามึงมาบ้านกูเนี่ย ไอ้โจ”

เขาหันไปมองยังหัวเตียง “ก็แล้วแต่มึงดิ่วะ........”

“หือออ นี่มึงเป็นไรของมึงวะเนี่ย กูว่าวันนี้มึงดูทำตัวแปลกๆนะ”

“เปล่า”

“เออ งั้นเดี๋ยวกูมานะ กูขอออกไปโทรหานัทก่อน” ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป”

“ทำไมวะ” ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“นั่งลงก่อน” เขาสั่ง “กูมีเรื่องจะขอร้องมึง”

“เหอ อะไรวะ” ผมกลับลงไปนั่งบนเก้าอี้เหมือนเดิม รู้สึกว่าวันนี้เขาจะมาแปลกกว่าทุกครั้งจริงๆนะเนี่ย

“มึงไม่ต้องบอกไอ้นัทได้รึเปล่า”

ผมเลิกคิ้วขึ้นทันที “เฮ้ย ทำไมวะ”

“กูไม่อยากให้มึงบอก”

“เฮ้ยย เหี้ยยย ไม่เอาๆๆ กูไม่อยากให้นัทรู้ทีหลังแล้วเดี๋ยวกูจะทะเลาะกันอ่ะ แถมอีกอย่างกูก็ไม่อยากจะโกหกปิดบังอะไรเค้าด้วย”

“เหี้ย แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ไม่เห็นจะเป็นห่าอะไรเลย” เขาทำหน้าหงุดหงิด

“ไม่เอาๆ ไอ้โจ สาดดด และอีกอย่าง ไอ้ยุก็รู้แล้วด้วยอ่ะว่ามึงมาที่นี่ กูยิ่งต้องบอกนัทเข้าไปใหญ่เลย”

“เออ แบบนั้นยิ่งดีเลย มึงก็ถือว่ามึงบอกไอ้ยุไปคนนึงแล้วก็ได้นี่หว่า แบบนี้มึงก็ไม่ได้โกหกปิดบังอะไรใครไปซะหมดไง มึงก็แค่โทรไปบอกไอ้ยุไม่ให้มันบอกไอ้นัทก็แค่นั้นเอง แค่เนี๊ย ทำได้ป่ะวะ”

“แล้วทำไมมึงต้องไม่ให้กูบอกนัทด้วยวะ กูไม่เข้าใจ ไอ้โจ”

“เออ กูมีเหตุผลก็แล้วกันน่ะ ถ้ามึงอยากรู้ มึงต้องรับปากกับกูก่อน กูถึงจะบอก”

ผมอึกอัก “แต่ว่า........”

“แต่กูมีข้อแลกเปลี่ยนให้กับมึง กูไม่ได้จะขอให้มึงทำให้กูฝ่ายเดียวหรอกนะเว้ย”

“อะไรวะ”

“ถ้ามึงไม่บอกไอ้นัทว่ากูมานอนกับมึงวันนี้ กูรับปากว่าหลังจากนี้ก่อนกูจะมาบ้านมึง กูจะโทรบอกมึงก่อนทุกครั้ง โอเคป่ะ”

โหหห ข้อเสนอน่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย

“กูไม่เคยผิดสัญญา” เขาพูดย้ำอีกครั้ง

ผมนั่งคิดอยู่แป๊บหนึ่ง “แต่ถ้าไอ้ยุมันไม่ยอมล่ะ”

“กูจะคุยเอง”

ผมมองหน้าเขาและพยายามจะเดาความคิดของเขาให้ได้ แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงนิ่ง สงบ และไม่สามารถอ่านใจออกได้เหมือนอย่างเคย “มึงจะไม่ทำอะไรเหี้ยๆกะกูใช่ป่ะวะ ไอ้โจ กูยังเจ็บอยู่กูสู้มึงไม่ไหวนะเว้ย สาดดด”

“นี่ตกลงคือกูเหี้ยเองหรือว่าเป็นมึงนั่นแหละที่คิดอะไรเหี้ยๆทะลึ่งๆแบบนั้นอยู่ฝ่ายเดียว”

ผมรู้สึกว่าหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย “เหี้ย! กูก็กลัวใจมึงนั่นแหละ คนเหี้ยอะไรเดาใจยากชิบหาย”

“ตกลงว่าไง จะยอมรับข้อเสนอกูรึเปล่า”

“เออๆ ก็ได้วะ” ผมตัดสินใจตอบตกลง “แต่มึงต้องรักษาสัญญานะเว้ย ว่าต่อจากนี้ไปเวลามึงจะมาบ้านกู มึงต้องขออนุญาตกูก่อนนา”

เขายักไหล่ “แล้วตกลงมึงจะโทรคุยกับไอ้ยุเองหรือจะให้กูคุยให้”

“กูลองคุยดูก่อนเองก็ได้” ผมลุกขึ้นยืนและหยิบโทรศัพท์ออกมาอีกครั้ง จากนั้นผมก็กดเบอร์ของวายุและอธิบายเงื่อนไขที่โจเสนอให้กับผมให้เขาฟัง ซึ่งเขาก็เข้าใจและยินดีที่จะให้ความร่วมมือกับผมอย่างง่ายดาย แต่เมื่อผมกำลังจะบอกลาเขาและวางสายไปนั้น จู่ๆเขาก็ขอคุยกับโจก่อน ผมจึงยื่นโทรศัพท์ให้กับโจไป

“ไรวะ.....” โจพูดใส่โทรศัพท์มือถือของผม “เออ จริง ก็ตามที่มันพูดนั่นแหละ........ ใช่” เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะเว้นช่วงฟังสิ่งที่วายุพูดอยู่ครู่หนึ่ง “เออ กูรู้ มึงไม่ต้องบอกกูหรอก” เขากลอกตาทำหน้าเซ็งๆ “เออ งั้นแค่นี้แหละ” เขาพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสายไปและยื่นโทรศัพท์คืนให้กับผม

“ไอ้ยุมันว่าไงมั่ง”

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก” เขาลุกขืนยืน “ป่ะ”

ผมสงสัย “ไปไหน”

“ไปข้างล่าง ก็อีกเดี๋ยวแม่เค้าก็จะออกไปข้างนอกแล้วไม่ใช่รึไง เราก็จะได้ไปรอส่งแม่ด้วยทีเดียวเลยไงเล่า หรือมึงจะให้แม่เค้าเดินขึ้นมาบอกลามึงกะกูถึงบนห้อง ฮึ ไอ้เผือก”

“มึงไม่ต้องมาเรียกกูแบบนั้นเลย ไอ้สัตว์แสบ” ผมสวนกลับ “อย่านะมึง มึงยังมีกรณีอยู่นะ ไอ้โจ แม่งมาเหมาแม่กูเป็นแม่มึงด้วยเฉยเลยเนี่ย สาดดดด”

“ก็แล้วจะทำไมอ่ะ ก็แม่มึงอนุญาตแล้วนี่หว่า” เขายิ้มกวนๆ “ทำปากแข็งไปเหอะมึง สักวันนึงกูจะเป็นลูกเขยบ้านนี้ให้ดู”

“เหี้ยยย!!” ผมพุ่งเข้าไปทำท่าจะเตะใส่เขา แต่เขาก็หมุนตัวหลบผมไปซะก่อน “ปากดีนะมึง ไหนก่อนนี้ยังบอกว่าจะไม่แย่งกูไปจากนัทห่าอะไรของมึงนั่นไง”

“กูไม่ได้จะแย่งมึง แต่กูจะรอจนกว่ามึงกับมันจะเลิกกันต่างหาก และระหว่างนั้นอ่ะ กูก็จะทำให้มึงชอบกูมากกว่านี้ให้ได้ มึงคอยดู สักวันมึงจะต้องรักกู” เขาพูด

ผมหน้าแดงฉ่าทันที ทำไมเขาเป็นคนพูดตรงได้ถึงขนาดนี้วะเนี่ยยยยย

“และระหว่างนั้นมึงก็ทำตัวให้แน่ใจไว้เถอะว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับกูจริงๆน่ะ ไอ้นนท์” เขายักคิ้วพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

“ไอ้.......!!” ผมอ้าปากค้าง “โอ๊ยยย แม่งงงง!! นี่กูไม่รู้จะด่ามึงว่าอะไรดีแล้วจริงๆนะเนี่ย ไอ้เชี่ยโจ! มึงแม่งหน้าด้านชิบหายเลยจริงๆเว้ยยยย!!”

“ไม่ด้านก็อดแดกสิวะ” เขาพูดเบาๆพร้อมกับเปิดประตูห้องออก “ไปได้แล้ว ไป”

เราสองคนเดินลงไปนั่งดูทีวีรอแม่อยู่ในห้องนั่งเล่นสักพักแม่ก็เดินลงมาจากชั้นสอง เราเดินไปส่งแม่ขึ้นรถ และแม่ก็กำชับกับโจไว้ว่าให้เขาคอยดูแลผมดีๆด้วย ซึ่งเขาก็รับคำอย่างว่าง่าย แถมยังดูกระตือรือร้นกว่าที่เคยนิดหน่อยอีกด้วย ผมแอบหันหน้าไปทางอื่นแล้วแลบลิ้นออกมาด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะหันกลับมาพบว่าเขากำลังมองหน้าและยักคิ้วกวนๆแบบคนได้รับชัยชนะรอผมอยู่แล้ว

เมื่อตกกลางคืน เราสองคนก็นั่งกินข้าวและดูทีวีด้วยกันที่ห้องนั่งเล่นจนถึงประมาณสามทุ่ม ซึ่งแม่ของผมก็ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลย แต่ผมก็เริ่มจะอ้าปากหาวเพราะความง่วงออกมาแล้ว และเมื่อเขาบังเอิญหันมาเห็นว่าผมกำลังอ้าปากหาววอดอยู่นั้น เขาก็ยกมือขึ้นมาขยี้หัวผมเบาๆ

“ง่วงแล้วเหรอวะ”

“อือออ นิดหน่อยว่ะ” ผมขยี้ตาข้างขวาพร้อมอ้าปากหาวออกมาอีกครั้ง “ฮ้าววววว........ แล้วมึงอ่ะ ง่วงยางง”

“ง่วงก็ได้ ป่ะ งั้นไปนอนกัน” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“อืออออ” ผมลุกขึ้นยืนตามเขาติดๆ

“จะว่าไปมึงอาบน้ำแต่งตัวได้เองตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไอ้นนท์” เขาถามผมขณะเรากำลังเดินตรงไปที่บันไดพร้อมกัน

“ครั้งแรกก็เมื่อวันพฤหัสอ่ะ”

“งั้นไอ้นัทก็ไม่ได้อาบให้มึงตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใช่มั๊ย”

“ก็...... ประมาณนั้นแหละ” ผมรู้สึกเขินขึ้นเล็กน้อย “คืออะไรที่กูทำได้กูก็อยากทำด้วยตัวเองอ่ะว่ะ ว่าแต่ว่านี่มึงจะถามกูทำไมวะ”

“ก็ถามเฉยๆ” เขาตอบ และจากนั้นเขาก็ตีก้นผมเบาๆ

ผมสะดุ้งทันที “เฮ้ย!”

“ตูดนิ่มเหมือนกันนี่หว่า”

“พอเลยมึง! มึงมาเดินนำหน้ากูเลย” ผมหยุดเดินและปล่อยให้เขาเดินแซงผมขึ้นบันไดไป

เราสองคนเดินขึ้นไปยังชั้นสองจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของผม ผมจึงหันกลับไปหาเขา “เออ งั้นก็ฝันดีเว้ย ไอ้โจ พรุ่งนี้เช้ามึงมาปลุกกูด้วยแล้วกัน”

“เออ กูจะปลุกมึงเอง” เขาตอบ

เราสองคนยืนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง “.......อะไรวะ”

“อะไร”

“อ้าว อะไรของมึงวะ ไอ้โจ เออๆ ฝันดีละกันเว้ย” ผมจะปิดประตู แต่เขาก็กลับใช้แขนดันมันเอาไว้อีก “เอ๊า อะไรอีกวะ”

“เปล่า” เขาตอบพร้อมกับเดินแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาในห้องของผม แล้วจากนั้นเขาก็ปิดประตูห้องลง

“เอ้า อะไร มึงยังไม่นอนอีกเหรอวะ กูง่วงแล้วนา”

เขาเดินตรงไปที่เตียง จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้ทันที “ฝันดี”

“เฮ้ยยย มึงจะนอนที่นี่เหรอ” ผมเดินเข้าไปหาเขา “ทำไมมึงไม่ไปนอนห้องนั่นเหมือนเดิมอ่ะวะ ไอ้โจ”

เขาผงกหัวขึ้นมามองหน้าผม “ทำไม เดี๋ยวนี้รังเกียจกูแล้วรึไงวะ หรือมึงคิดว่ากูจะทำอะไรมึงอีก แบบนั้นมันก็จะหยามกูกันเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั๊งง”

“เฮ้ยย ป่าวเว้ย กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คือ กูก็แค่ถามเฉยๆว่าทำไมวันนี้มึงถึงไม่ไปนอนห้องนั้น ก็แค่นั้นเอง” ผมปิดไฟลงและคลานขึ้นไปนอนลงข้างๆเขาบนเตียง

“แต่ก่อนกูยังนอนกับมึงได้”

“แต่ก่อนนี้มึงนอนข้างล่างเตียงนี่หว่า”

“และมึงก็คลานลงมานอนกับกูอยู่ดี”

“ก็....... ก็ตอนนั้นมึงฝันร้ายอ่ะ” ผมรู้สึกเขินขึ้นเล็กน้อย “แล้วว่าแต่ตอนนี้มึงยังฝันแบบเดิมอยู่มั๊ยวะ”

“ถามอยู่นั่นแหละ น่าเบื่อ” เขาทำเสียงหงุดหงิด “ถ้าจะคุยก็เปลี่ยนเรื่องคุยเหอะว่ะ ไม่งั้นก็นอนได้แล้ว ง่วงไม่ใช่รึไง”

“อ้าวว เออๆ ก็ได้วะ”

หลังจากนั้นผมก็หลับตาลงและพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันหลังให้กับเขา แต่อีกแค่ไม่นานผมก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของเขา ผมรู้สึกว่าเขาพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันมาหาผม ผมเริ่มคิดแล้วว่าอีกเดี๋ยวเขาอาจจะต้องกอดผมแน่ๆ ผมจึงขยับตัวเพื่อที่จะพลิกกลับไปเป็นนอนหงายเหมือนเดิม แต่ก่อนที่ผมจะทันได้ทำแบบนั้น ผมก็ต้องถูกหยุดลงด้วยคำพูดของเขา

“มึงจำที่มึงเคยเล่าเรื่องพ่อของมึงให้กูฟังได้ใช่มั๊ยวะ”

ผมชะงักตัวลง “หือ อือ จำได้ๆ”

“ไหนมึงหันมานี่ดิ๊”

ผมผงกหัวขึ้นแล้วหันกลับไปหาเขา “ทำไมวะ”

“เหอะน่ะ หันมาคุยกับกูหน่อย”

ผมพลิกตัวเป็นนอนหงายและหันหน้าไปหาเขาอย่างที่เขาต้องการ “แล้วมึงถามเรื่องนั้นกูทำไมวะ”

“เมียน้อยพ่อกูท้องว่ะ”

“เฮ้ยย! จริงดิ่!” ผมผงกหัวขึ้นด้วยความตกใจทันที

“มึงจะตกใจทำไมวะ” เขายกมือขึ้นจับหัวผมกดกลับลงไปบนหมอนเหมือนเดิม

ที่จริงผมก็ไม่ได้ตกใจเรื่องที่เขาบอกเท่าไหร่หรอก แต่สิ่งที่ผมคิดถึงเป็นอันดับแรกกลับเป็นความรู้สึกของเขามากกว่า เพราะพอได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ผมก็รู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาทันที ผมรู้ดีเลยว่าเขาคงจะต้องเจ็บปวดและไม่ชอบใจกับเรื่องนี้มากแน่ๆ

“ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่ะ แต่กูไม่ชอบ” เขาพูดเบาๆ

“แล้ว....... แล้วแม่มึงว่าไงมั่งวะ”

“จะว่าไงได้ แม่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรหรอก เรื่องพวกนี้มันเรื้อรังมานานแล้วสำหรับบ้านกูอ่ะ แต่กูรู้ว่าแม่กูก็เสียใจมากเหมือนกัน”

“งั้นทำไมแม่มึงถึงไม่หย่ากับพ่อมึงไปซะวะ ทำไมถึงต้องเป็นฝ่ายที่เหมือนถูกไล่ออกจากบ้านไปอยู่บ้านเล็ก ในขณะที่เมียน้อยพ่อมึงกลับได้อยู่ในบ้านใหญ่แบบนั้นด้วยอ่ะ” ผมถามด้วยความข้องใจ “มึงเคยเล่าให้กูฟังแบบนั้นใช่ป่าววะ ถ้ากูจำไม่ผิดอ่ะ”

“ก็ประมาณนั้นแหละ แต่จริงๆคือ แม่กูอ่ะ ไม่ได้ออกมาอยู่บ้านเล็กแบบถาวรหรอก และเมียน้อยพ่อกูมันก็ไม่ใช่ว่าย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านกูแบบเต็มตัวอะไรแบบนั้นด้วย มันก็แค่ไปๆมาๆแต่บ่อยแบบเหี้ยๆ และแม่กูเค้าไม่ชอบเห็นมันกับพ่อกูทำเหมือนไม่เห็นหัวแม่กูทั้งๆที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกันแบบนั้น เค้าก็เลยย้ายไปนอนกับยายกูที่บ้านหลังเล็ก มันก็เท่านั้นแหละ ถึงพักหลังๆแม่กูจะนอนที่บ้านหลังเล็กบ่อยกว่าอยู่ในบ้านใหญ่อีกก็เหอะนะ” เขาอธิบาย “ส่วนเรื่องคำถามแรกของมึงที่ว่าทำไมเขาไม่หย่ากันสักที กูก็เคยถามแม่เหมือนกัน แต่แม่กูเค้าทำไม่ได้ไง หนึ่งเลยคือเรื่องหน้าที่การงานหน้าตาของทั้งสองคนและอีกอย่าง พ่อกูเค้าก็ไม่ยอมด้วย”

เมื่อเขาเล่าจบ เราสองคนก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง

“ว่าแต่........ ถ้ากูถามว่าทำไมจู่ๆมึงถึงพูดเรื่องนี้กับกูเนี่ย มึงจะโกรธกูป่าววะ ไอ้โจ”

เขาหันมามองหน้าผมแล้วจ้องหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง “ถ้ามึงโกหกกู กูจะโกรธมึง ถ้ามึงหาเรื่องทำตัวเองบาดเจ็บอีก กูจะโกรธมึง และถ้ามึงเลิกกับไอ้นัทแล้วและไม่คิดถึงกูก่อนเป็นคนแรก กูก็จะโกรธมึง แต่นอกจากเหตุผลพวกนั้นแล้ว ตอนนี้กูก็ยังไม่เห็นว่ากูจะโกรธมึงไปทำไม ไอ้นนท์”

ผมหน้าแดงฉ่า ซึ่งโชคดีที่ความมืดยังสามารถช่วยปกปิดสีหน้าและความอายของผมเอาไว้ได้

“และอีกอย่าง........” เขาหันกลับไปมองบนเพดานเหมือนเดิม “กูก็แค่เล่าเพราะกูอยากเล่าให้ใครสักคนฟัง และคนๆนั้นก็คือมึง มึงพอจะรับฟังได้มั๊ยล่ะ”

“ได้ดิ่วะ ไอ้โจ ก็กูเป็นเพื่อนมึงนี่หว่า มึงมีไรไม่สบายใจมึงก็เล่าให้กูฟังได้เสมอแหละ เข้าใจป่าว”

ผมได้ยินเสียงเขาหัวเราะหึในลำคอพร้อมกับเสียงพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ “กูล่ะเกลียดมึงจริงๆว่ะ”

ผมไม่ค่อยจะเข้าใจที่เขาพูดนักว่าเขาเกลียดผมเรื่องอะไร แต่ผมก็ตัดสินเอาจากน้ำเสียงของเขาเองว่าเขาคงไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นจริงๆ และผมก็เลยตัดสินใจที่จะไม่ถามเขาออกไปด้วยเช่นเดียวกัน

“เออ ว่าแต่ว่า......” ผมนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เมื่อตอนแรกมึงถามถึงพ่อกู ไม่ใช่เรื่องพ่อของมึงนี่หว่า มึงถามว่ากูจำที่กูเล่าเรื่องพ่อของกูให้มึงฟังได้มั๊ย ไม่ได้ถามว่ากูจำเรื่องพ่อของมึงที่มึงเคยเล่าให้กูฟังได้รึเปล่า ใช่มั๊ยวะ ถ้าแบบนั้นที่มึงถามถึงเรื่องพ่อของกูตอนแรกมันไปเกี่ยวอะไรกับพ่อของมึงวะ ไอ้โจ”

“ไม่เกี่ยวหรอก” เขาตอบสั้นๆ “ก็แค่แม่มึงเค้าเคยเล่าให้กูฟังเรื่องพ่อแท้ๆกับพ่อใหม่ของมึงนิดหน่อย......”

“แม่กูเล่าให้มึงฟังเหรอวะ” ผมตกใจ “แม่เค้าเล่าให้มึงฟังขนาดไหน และนี่มึงไปคุยเรื่องนี้กับแม่เค้าตั้งแต่ตอนไหนวะเนี่ย”

“ไม่มากหรอก กูก็แค่พอรู้ว่าแม่มึงเค้าเป็นห่วงความรู้สึกของมึงมากเท่านั้นเอง”

ผมรู้สึกไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมกำลังไม่พอใจเรื่องอะไร ผมไม่ได้โกรธเขา และไม่ได้โกรธแม่ของผมด้วย บางที มันอาจจะเป็นเพราะผมแค่กำลังรู้สึกกลัวอยู่ก็เป็นได้ล่ะมั๊ง......

“ทำไม” เขาหันมามองหน้าผม “ไม่อยากให้กูรู้รึไง”

“เปล่า......” ผมตอบ “ไม่ใช่แบบนั้น คือ บางที......... ไม่รู้ดิ่ กูอาจจะคิดว่ากูน่าจะเป็นคนที่ได้พูดเรื่องนั้นเองมากกว่ามั๊ง เพราะถึงไงมึงก็เพื่อนกู กูเป็นเพื่อนมึง กูเลยน่าจะเป็นคนพูดกับมึงเอง ไม่ใช่แม่กู”

“ก็แล้วทำไมมึงไม่เล่าให้กูฟังเอง”

ผมนิ่วหน้าและถอนหายใจ “แล้วเรื่องนี้มันเล่ากันได้ง่ายๆเหรอวะ กูเองก็ไม่ได้ชอบพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่หรอกนะเว้ย ไอ้โจ พวกวายุกับคนอื่นๆก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ และนี่วันก่อนกูก็เพิ่งเล่าให้นัทฟังไปเอง และเค้าก็เล่าเรื่องของเค้าให้กูฟังด้วยเหมือนกัน”

“ไอ้นัทอีกแล้ว” เขาพูดพร้อมเสียงหัวเราะแบบประชดประชันเบาๆ

“ก็ตอนนั้นเรากำลังคุยเรื่องพวกนี้กันอยู่แล้วหัวข้อมันก็วนมาถึงเรื่องนี้กันเองอ่ะ ไม่ใช่ว่าจู่ๆกูก็พูดขึ้นมาเฉยๆหรือจู่ๆนัทเค้าก็ถามกูขึ้นมาหรอกนะเว้ย”

“แต่กูเองก็ยังเริ่มพูดเรื่องของกูให้มึงฟังก่อนเหมือนกัน”

ผมสะอึกไปเล็กน้อยทันที “แต่ แต่ว่ากูก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังมึงหรือไม่อยากให้มึงรู้หรอกนะเว้ย ไอ้โจ.........” ผมอยากจะสารภาพออกไปกับเขาตรงๆว่าเวลาที่ผมคุยกับเขา ผมก็รู้สึกปลอดภัยและสบายใจที่จะพูดเรื่องของตัวเองออกไปด้วยเหมือนกัน แต่แล้วผมก็กลับเก็บคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ในความคิดของผมแต่เพียงฝ่ายเดียว

“เอาเหอะ......” เขาพูดเบาๆ “กูจะนอนแล้วนะ ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้วว่ะ เสียอารมณ์” เมื่อพูดจบ เขาก็พลิกตัวเป็นนอนหันหลังให้กับผม

ผมนิ่วหน้าเล็กน้อย “ทำเป็นขี้งอน ไอ้ตูด”

เขาหันขวับกลับมาหาผมทันที “มึงว่าใครงอน”

“เปล๊า” ผมตอบ “ใครอยากรับก็รับไปดิ่ สาดดด”

“กวนตีนนะมึง” เขากระทุ้งศอกใส่ผม “เออ ว่าแต่กูอยากถามมึงมานานแล้วว่าทำไมกูไม่ค่อยเห็นมึงแถวสระว่ายน้ำเลยวะ ไอ้นนท์”

“ก็แล้วมึงจะให้กูไปทำอะไรล่ะวะ”

“ไปหากูไง”

“โหหห นั่นยิ่งหนักเลย กูจะไปหามึงทำไมวะ สาดดด” ผมเขินเล็กน้อย

“เออๆ เหี้ย กูมันไม่ใช่ไอ้นัทนี่ แม่ง” เขาพูดประชด

“เอาอีกและ อาการออก......” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ

“อาการเหี้ยอะไร” เขาถาม

“เปล๊า ไม่มีอะไร พูดลอยๆ” ผมตอบ

“เดี๋ยวเหอะ ปากดีนักนะมึง วันไหนกูรู้สึกหมั่นไส้ๆและเห็นมึงเฉียดเข้าไปใกล้สระที่โรงเรียนนะ กูจะถีบมึงตกน้ำให้ดู ไอ้นนท์”

คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกสะกิดใจขึ้นเล็กน้อย “มึงตั้งใจจะพูดอะไร ไอ้โจ”

“พูดเหี้ยอะไร กูก็พูดอย่างที่กูพูดนั่นแหละ ทำไม มึงมีปัญหาอะไรวะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร” ผมพลิกตัวเป็นนอนหันหลังให้กับเขาและตัดสินใจจะปล่อยให้เรื่องนี้มันจบลงไป เพราะเมื่อฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เขาก็ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องนั้นจริงๆนั่นแหละ แต่ผมก็ต้องเตือนตัวเองแล้วว่า วันรุ่งขึ้นผมจะต้องถามแม่ให้ได้เลยว่าแม่คุยอะไรกับเขาไปแล้วบ้าง......

“มึงชอบว่ายน้ำป่าววะ ไอ้นนท์” เขาถามขึ้นอีก

“กู........” ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“เออ ช่างเหอะ กูก็แค่คิดว่ามึงจะอยากไปดูกูที่สระตอนซ้อมหรือตอนแข่งอะไรมั่งรึเปล่าแค่นั้นเอง” เขาตัดบท ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กำลังเจตนาอย่างที่ผมคิดจริงๆ “นอนดีกว่าว่ะ”

“อืออ นอนเหอะ” ผมพูดเบาๆ “ฝันดีเว้ย ไอ้โจ”

ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากเขาไปอีกครู่หนึ่งจนผมคิดว่าบทสนทนาของเราคงจะจบลงแค่ตรงนั้นไปแล้ว แต่ทว่าจู่ๆผมก็ต้องรู้สึกประหลาดใจขึ้นอีกครั้งเมื่อผมได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นเบาๆ

“และถ้ากูฝันไม่ดี มึงจะช่วยกูอีกมั๊ยวะ.......”

ผมพลิกตัวกลับไปหาเขาทันที แต่ก่อนที่ผมจะทันได้อ้าปากตอบเขากลับไปนั้น เขาก็ชิงพูดขัดผมขึ้นเสียก่อน

“อย่า ไม่ต้องตอบ” เขาพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขากำลังนอนหันหลังให้กับผมอยู่ก็เป็นได้ ถึงทำให้ผมได้ยินเสียงของเขาไม่ค่อยชัดแบบนี้ “แค่มึงแสดงออกมาก็พอ”

ผมปล่อยให้คำพูดเมื่อครู่ของเขาผ่านเข้าไปในหัวและดังก้องอยู่ในนั้นครู่หนึ่ง ความรู้สึกที่คล้ายกับความสงสารแต่ก็ดูไม่ใช่มันเอ่อล้นขึ้นมาข้างในใจของผม มันคล้ายกับความเศร้า แต่ก็ไม่ได้น่าเศร้าโศกเสียใจอะไรซะทีเดียว มันเกือบจะเป็นความอบอุ่น แต่ผมก็ยังกลับรู้สึกเหงาๆขึ้นแบบแปลกๆ และก็เป็นเพราะความรู้สึกที่ว่านี่เองที่ทำให้ผมเผลอยื่นมือออกไปลูบหัวของเขาเบาๆโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“ฝันดีเว้ย โจ........” ผมพูดเบาๆพร้อมกับชักมือกลับ และหลังจากนั้นผมก็หลับตาและนอนหลับลงในท่าที่นอนตะแคงหันไปหาแผ่นหลังของเขา “กูรู้ว่าคืนนี้มึงจะต้องฝันดีแน่นอน”

[Ex'ecuzě]

 

จิ้มเฮียยยยย

คิดถึงมากมาย >.<

เคลียร์คิวด้วยน้าาาาาาาา >/////<

[mantdash]

พรึบพับมากๆเลยโจ จะมาจะไปนี่เซอไพร์สคนอ่านกันตลอด

นี่ก็เหลือแค่นัททำอย่างเดียวกันกับโจนะ นนท์จะได้เซอไพร์สจริงๆ 

เขินแทนนนท์จริงๆตอนที่โจบอกว่าถ้าเลิกกับนัทแล้วไม่คิดถึงคนแรกจะโกรธธธธธธ 

[โมโม่ที่รัก]

ไม่ด้านก็อด...555+
ชอบคำนี้อ่ะ
 

[Ryuse]

โลเล...

คนมีแฟนแล้วอย่าทำแบบนนท์นะ ถึงแฟนเราเขาไม่พูดอะไร แต่ไม่ได้แปลว่าเขาไม่คิดหรือเชื่อใจเราเสมอหรอกนะ

[andy_kwan]

ฝันดีนะโจ

พยายามเข้าไว้  เด๋วไอ้ลิงเผือกคงจะใจอ่อนสักวัน   อิอิ

[1582]

ยิ่งอ่านยิ่งกลัวใจนนท์จริงๆ  ความรู้สึกที่มีต่อโจมันเริ่มซึมแทรกเข้ามาเรื่อยๆ
หวั่นใจแทนนัทจัง 

[จันทร์ผา]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารนัท

ขึ้นมาอย่างไงไม่รู้ หวั่นใจ

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

สองรัก ชั้นรับไม่ไหว
เธอมีหนึ่งใจ ให้ไปตั้งสองรัก
ทั้งเขาและชั้น ฝันไปหรือเธอ?

น้องนนท์ พี่จ๋าอึดอัดกับความโลเลของน้องจริงๆ

ไม่ไหวจะเคลียร์ ถ้าไม่รักก็อย่าให้ความหวังโจอีกเลย
เขาคิดลึกนะน้อง พี่ขอเตือน
 

[patz]

โจสุดยอดอะ รู้สึกว่าคู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วหลากอารมณ์ ดูมีชีวิตชีวาดีจัง


โจสู้ๆ

[Blurry]

ทำอะไรลับหลังนัทแบบนี้บ่อยๆไม่ไดีแน่
หวั่นใจๆ ไม่อยากให้นัทอกหัก

[@BUA@]

นัทรู้คงเสียใจแย่
 

[bobie]

นัทไปไหนเนี่ย

ปล่อยให้โจทำคะแนนอยู่คนเดียวเลย

[ExecutioneR]

ใกล้และใกล้แล้ววว
ใครเชียร์โจคงปลื้ม ใครเชียร์นัทคงเครียด
ตอนนี้คนเริ่มแบ่งความรู้สึกกันอย่างชัดเจนมากขึ้น

สงสารนนท์นะ คงไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้หรอก แต่คนเสน่ห์แรง (เหมือนคนเขียน) มันก็ช่วยไม่ด้ายยย
5555

จากนี้ก็คงเครียดขึ้นทีละนิดๆล่ะครับ ใสๆกันมานานและเนอะ ยังไงเรื่องราวความรักแบบนี้ ก็คงต้องมีใครสักคนที่ตัดใจ และใครสักคนที่ไม่สามารถตัดสินใจ.....


ปล. ใครรอป๊อปกับยิ่ว อีกไม่นานแล้วครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

^
^
^
^
^
จิ้มต่นต๊น

แหม่ ใกล้จบละหรือ

ยังเดาไม่ออกจะจบอย่างไรนะ

สงสารชาตินนท์หรือ.... แถมเนื้อหอมเหมือนต่นต๊นอีกหรือ....
สงสัยท่าจะตกถังน้ำหมอมาเลยหอมจนเหม็นเลยอ่า ต่นต๊น

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[morrian]

Only Joe 

[UnFabulOus]

โจ สู้ๆ โจ สู้ๆ

[wan]

เหตุการณ์พาให้เคลียด สุดท้ายคนที่เคลียดกว่าใครคงไม่พ้นนนท์ซินะ

จะเป็นยังไง ก็คงต้องตามต่อไปเรี่อย ๆ เป็นกำลังใจให้ต่นต๊น เช่นเคย

พร้อม แต้มอีก 1

[rellachulla]

ถ้าไม่ใช่นัท จะเสียใจมาก
 
นัทนนท์ ลงตัวที่สุดแล้วค่ะ

[โมโม่ที่รัก]

^
^
^
ไม่เอานะๆๆๆๆๆๆ
จะเอาโจคนเดียววววววว
555+