A 55
ผมพยายามโทรกลับไปหาโจอีกหลายครั้งแต่ก็โทรไม่ติดสักที ดังนั้นผมจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาเขาแทน ในข้อความนั้นผมบอกเขาไปว่าผมจะไม่อยู่บ้านและจะออกไปดูหนังกับนัท และผมก็หวังว่าเขาจะเปิดเครื่องมาเห็นข้อความของผมก่อนที่เขาจะออกเดินทางมาที่บ้านของผมนะ เพราะไม่อย่างนั้นผมว่าเดี๋ยวเราก็ไม่พ้นที่จะต้องมีปัญหากันอีกแน่ๆ
อืมม......... ผมว่ามันคงไม่ใช่ปัญหาแบบที่ว่าเราจะต้องมาทะเลาะอะไรกันหรอก แต่ผมรู้สึกว่ามันจะเป็นปัญหาประมาณว่า เขามาบ้านผมแล้วไม่เจอผม หรือมาหาผมตอนผมกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี จนทำให้เขาต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีกอะไรแบบนี้มากกว่าน่ะสิ
ตอนเช้าผมลุกขึ้นออกจากเตียงแล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างกระตือรือร้น แต่เมื่อผมแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก็ไม่ลืมที่จะลองโทรกลับไปหาโจอีกครั้งด้วย แต่ว่าเขาก็ยังคงปิดเครื่องอยู่ดี และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกกระวนกระวายใจมากขึ้นตามไปด้วยเช่นกัน แต่สุดท้ายผมก็บอกตัวเองว่าถ้าหากเขาเปิดเครื่องแล้วเห็นเมสเสจของผมแล้ว เขาก็คงล้มเลิกความคิดที่จะมาบ้านของผมหรืออย่างน้อยๆก็โทรกลับมาหาผมเองนั่นแหละ...........
พอตกสาย ผมก็ไปหานัทที่สถานีรถไฟฟ้าสยามตามที่เรานัดกันเอาไว้ ผมยืนรอเขาอยู่แค่ไม่ถึงสิบนาทีก็มีคนเดินมาตบลงบนบ่าผมเบาๆ และเมื่อผมหันไปมองทางด้านหลัง ผมก็พบว่านัทกำลังยืนยิ้มให้กับผมอยู่ และรอยยิ้มของเขาก็ทำให้หัวใจของผมต้องเต้นแรงขึ้นและรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และนอกจากรอยยิ้มของเขานั่นแล้ว ก็ยังเป็นเพราะว่าวันนี้เขาแต่งตัวหล่อมากจริงๆอีกด้วย เสื้อยืดแขนสั้นสีขาว สร้อยคอสองเส้น กางเกงขาสั้นลายพราง และรองเท้าคอนเวิร์สสีน้ำตาลเข้ม มันอาจจะไม่ได้ดูเยอะแยะอะไรมากมาย แต่เพียงเท่านี้มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขาดูดีมากแล้วจริงๆ
“ยิ้มอะไรอยู่ได้ จะไปกันได้ยัง” เขาพยักหน้าเบาๆ
“อืออ” ผมพยักหน้าตอบ
“ไปดูที่พารากอนกันเนอะ โรงใหญ่ดี” เขาพูดพลางเริ่มออกเดิน ผมจึงตามไปเดินอยู่ข้างๆเขา
“ไงก็ได้อ่ะ พานนท์เดินด้วยแล้วกัน นนท์เด็กบ้านนอกอ่ะ กลัวหลงว่ะะะะ” ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วแกล้งทำตาปริบๆ
เมื่อนัทหันมามองตาผมแล้วเขาก็ขำก๊ากออกมาทันที “ฮ่าๆๆๆ ไปเหอะ จะได้ไปหาอะไรกินกันก่อนด้วย” เขากอดคอผมแล้วโยกตัวผมเบาๆสองสามทีก่อนจะคลายวงแขนออก
จากนั้นเราสองคนก็ไปเช็ครอบหนังกัน แล้วก็ไปกินเอ็มเคด้วยกัน ก่อนที่จะเดินเล่นฆ่าเวลาอีกนิดหน่อยจนกระทั่งถึงเวลาหนังเข้าฉาย และพอเรานั่งอยู่ในโรงหนังกันเรียบร้อยแล้ว นัทก็คว้ามือของผมไปกุมเอาไว้ทันที
“รอเวลานี้มานานแล้ว.......” เขาหันมามองหน้าผมแล้วกระซิบเบาๆ
“เวลาอะไร”
“ก็เวลาที่จะได้นั่งจับมือนนท์แบบนี้ไง”
ผมหน้าแดงและยิ้มกว้าง “งั้นก็จับให้ได้ตลอดสองชั่วโมงก็แล้วกัน”
“นั่นมันก็แหงอยู่แล้ว” นัทยิ้มตอบกลับมา
ดังนั้นตลอดเวลาที่เราดูหนังด้วยกันสองชั่วโมง เราสองคนจึงนั่งจับมือกันอยู่อย่างนั้นแทบจะตลอดเวลา จนกระทั่งถึงเวลาที่หนังฉายจบ พอคนอื่นๆเริ่มลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจะเดินออกจากโรงกันแล้ว ผมจึงจะชักมือกลับแล้วก็จะลุกขึ้นยืนด้วยเช่นกัน แต่นัทกลับยังไม่ยอมปล่อยมือของผมออก แถมเขายังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นยืนเลยอีกด้วย ผมจึงหันไปมองหน้าเขางงๆ เขายิ้มให้ผมก่อนจะยกมือของผมขึ้นแล้วจูบลงบนหลังมือของผมเบาๆ และนั่นก็ทำให้ผมต้องหน้าแดงออกมาแบบสุดๆทั้งจากความเขิน ความอาย และความกลัวว่าจะมีคนอื่นเห็นสิ่งที่เขาทำไปเมื่อกี๊ด้วย
“อายคนอื่นเค้ามั่งมั๊ย ไอ้บ้า เดี๋ยวใครเห็นเค้าจะว่าไง” ผมดึงมือกลับ
“เห็นก็เห็นไปดิ่ ก็นัทอยากทำนี่ ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะได้นั่งจับมือนนท์นานๆแบบนี้อีกอ่ะ”
ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “ไปเหอะ รีบออกไปกันดีกว่า นนท์ปวดฉี่แล้วว่ะ”
หลังจากนั้นเราสองคนก็ไปเดินเล่นดูมือถือรุ่นใหม่ๆด้วยกันครู่หนึ่ง ผมคิดว่าเราต่างก็คงจะกำลังรู้สึกเหมือนๆกันอยู่ นั่นก็คือ เรายังไม่อยากจะแยกจากกันเท่าไหร่เลย ผมรู้สึกว่าผมยังอยากจะอยู่กับเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆมากกว่า แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านตอนเวลาประมาณบ่ายสามโมงกว่าๆเกือบสี่โมง ก็อย่างที่เขาว่ากันล่ะนะว่าเวลาที่เรามีความสุขแล้วเนี่ย มันก็ดูเหมือนกับว่าเวลาจะช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน........
“แล้วเจอกันวันจันทร์นะ นนท์” นัทยิ้มให้ผมตอนที่รถไฟฟ้าของผมกำลังจะมาถึงแล้ว
“อือ กลับบ้านดีๆล่ะ แล้วเจอกันวันจันทร์” ผมตอบเขากลับไป
นัทดูอึกอักๆเล็กน้อยเหมือนมีอะไรที่อยากจะพูด แต่แล้วสุดท้ายเมื่อรถไฟฟ้ามาจอดสนิทดีแล้ว เขาก็ได้แต่ยิ้มและโบกมือให้กับผมเบาๆขณะที่กำลังเดินถอยหลังออกไปเล็กน้อยด้วย “โชคดี นนท์ แล้วไว้เดี๋ยวคุยกันอีกทีนะ ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยอ่ะ”
ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในรถไฟฟ้าพร้อมกับกลุ่มคนอีกเจ็ดแปดคน และเมื่อประตูรถไฟฟ้าปิดลง ผมก็หันไปโบกมือให้เขาอีกครั้ง เราสองคนมองหน้ากันและโบกมือให้กันจนกระทั่งรถไฟฟ้าเคลื่อนตัวออกจากสถานีไป
ผมยืนเอาหลังพิงประตูอีกฝั่งแล้วก็นึกถึงช่วงเวลาที่ผมเพิ่งใช้กับเขามาเมื่อครู่นี้ มันเป็นความรู้สึกแท้จริงที่ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่า เวลาที่ผมอยู่กับเขานั้นผมจะรู้สึกมีความสุขและรู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เขาทำหรือสิ่งที่เขาไม่ได้ทำ ทุกๆอย่างเหล่านั้น มันล้วนเป็นความปราถนาดีที่เขามีให้กับผม และผมก็สามารถรับรู้และรู้สึกถึงมันได้อย่างเต็มหัวใจ.........
และถึงแม้ว่าวันนี้ผมจะมีความสุขมาก แต่นั่นก็ทำให้ผมลืมเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งไปเสียสนิทเลยด้วยเช่นกัน และกว่าผมจะรู้สึกตัวและนึกถึงมันขึ้นมาได้นั้น ผมก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเองแล้ว
“ชิบหายแล้ว แล้วไอ้โจล่ะว่ะ” ผมอุทานกับตัวเองขึ้นมาเบาๆ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเขาทันที และคราวนี้ผมก็โทรหาเขาติดจนได้
“อยู่ไหน” เขาพูดขึ้นทันทีที่รับสาย
“อยู่หน้าบ้าน กูกำลังจะเข้าบ้านแล้วเนี่ย แล้วว่าแต่มึงอยู่ไหนวะ ทำไมไม่เห็นเปิดเครื่องรึไม่เห็นโทรกลับกูเลย” ผมตอบเขาไปพลางเปิดประตูรั้วบ้านไปด้วย
“สนุกมั๊ย ดูหนังกับไอ้นัทน่ะ”
“อะไรของมึงเล่า ไอ้โจ กูถามมึงดีๆนา สรุปว่ามึงอยู่ไหนวะเนี่ย”
“อยู่ในห้อง”
“อ้อ มึงอยู่ที่หอเหรอ นี่แปลว่ามึงจะไม่มาบ้านกูแล้วเหรอวะ”
“หึ อยากให้ไปมั๊ยล่ะ” เขาถาม
“ก็........ แล้วแต่มึงอ่ะ” ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้วกำลังถอดรองเท้าออก “เฮ้ย ไอ้โจ กูกำลังจะเข้าบ้านแล้วว่ะ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวไว้กูโทรหามึงใหม่ก็แล้วกัน”
“คงไม่ต้องหรอกมั๊ง” เขาตอบสั้นๆก่อนจะตัดสายทิ้งไปเลย
“อ้าว” ผมพูดกับตัวเองขณะมองมือถือที่อยู่ในมือของตัวอย่างงงๆไปด้วย “เป็นไรอีกวะ แม่งงอนกูอีกและเหรอเนี่ย”
“น้องนนท์ กลับมาแล้วเหรอครับ” พี่โก๋เดินเข้ามาทักผมจากทางหลังบ้าน “คุณแม่ออกไปธุระข้างนอกเดี๋ยวเย็นๆจะกลับมานะครับ”
ผมพยักหน้าเบาๆ “มิน่าล่ะนนท์ถึงว่ารถไม่อยู่”
“แล้วนี่ทานอะไรมารึยังครับ”
“ก็ยังอ่ะครับ พี่ คือถ้าหมายถึงข้าวเย็นล่ะก็ นนท์ก็ยังไม่ได้กินมาเลย”
“คุณแม่สั่งไว้ว่าถ้าเค้ากลับเย็นมากและน้องนนท์หิวก็ให้กินกันไปก่อนได้เลยนะครับ ไม่ต้องรอ เดี๋ยวเย็นๆเค้าจะโทรบอกอีกทีว่ากลับประมาณกี่โมง”
“ครับพี่ งั้นเดี๋ยวนนท์ขึ้นห้องก่อนนะครับ” ผมพยักหน้าตอบพี่โก๋ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป แต่แล้วผมก็เพิ่งจะรู้สึกขึ้นมาได้ว่าคำพูดของพี่โก๋มันฟังดูแปลกๆอยู่นา....... จนกระทั่งเมื่อพอผมเดินไปถึงหน้าห้องของตัวเองและเปิดประตูห้องออก ผมก็ต้องรู้สึกตกใจมากเมื่อถูกใครบางคนที่อยู่ในห้องดึงตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นผมก็ถูกคนๆนั้นกอดเอาไว้จากทางด้านหลังแน่นจนผมแทบขยับตัวไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“ไปมีความสุขกันจนลืมนึกถึงกูเลยนะ.........”
“ไอ้โจ!!” ผมหันกลับไปมองหน้าเขา “เฮ้ย มึงมาอยู่ในห้องกูได้ไงวะ แล้วก็ปล่อยกูได้แล้ว ไอ้สัสส กูหายใจไม่ออก!” ผมดิ้น
“ไม่ปล่อย”
“เฮ้ย กูไม่เล่นนะเว้ย ไอ้โจ ปล่อยกู” ผมพยายามดันตัวเขาออกแต่ก็ไร้ผล
“ไม่ปล่อย”
ผมหยุดดิ้นลงทันที “อ่ะ ไม่ปล่อยก็ไม่ปล่อย ตามใจมึง อยากจะยืนอยู่อย่างนี้ทั้งคืนก็ตามใจ........”
“ก็ได้นะ ได้ยืนกอดมึงแบบนี้ทั้งคืนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ตลกและ ไอ้บ้า” ผมหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้ง “ปล่อยได้และ ไอ้โจ กูปวดเยี่ยว เหนียวตัวด้วย อยากอาบน้ำ”
“ไม่ปล่อย”
“ปล่อย ไม่งั้นกูต่อยมึงจริงๆนะเว้ย”
“คิดว่าอยู่ท่านี้แล้วต่อยกูได้ก็ลองดู”
“โธ่เว้ยยยย ไอ้บ้าาาา! ต้องให้กูทำไงมึงถึงจะยอมปล่อยกูวะเนี่ยยย”
“อยู่นิ่งๆ แล้วเดี๋ยวกูปล่อยเอง........”
“โอเคๆ.........” ผมถอนหายใจเบาๆและยอมทำตามที่เขาบอก และแล้วจู่ๆผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกออกมาเมื่อรู้สึกถึงจมูกเย็นๆของเขามาสัมผัสเข้าที่แก้มของผมเต็มๆ
หลังจากที่เขาหอมแก้มผมเสร็จแล้ว เขาก็คลายวงแขนออกทันที ผมหันไปมองหน้าเขาแล้วก็เห็นเขายืนยิ้มกวนๆให้กับผมอยู่
“หน้าแดงอะไรขนาดนี้วะ เขินมากเลยเหรอ”
“ครวยยย ไอ้บ้าาา!! แล้วนี่อะไรของมึง มานอนอยู่ในห้องกูแถมยังเปิดแอร์หน้าตาเฉยเลยนะ ความเกรงใจนี่มีมั่งมั๊ยวะเนี่ย”
“ไม่มี” เขาเบ้ปากแล้วยักไหล่ แถมยังยักคิ้วกวนๆใส่ผมอีกด้วย “จะอาบน้ำก็รีบๆไปอาบไป ก่อนที่กูจะอดใจไม่ไหว........”
“อดใจไม่ไหวอะไรของมึง” ผมรู้สึกระแวงขึ้นทันที
“อยากรู้รึไง” เขายิ้มที่มุมปากพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมอีกก้าวหนึ่ง
“ไปห่างๆเลยกูเลย สาดดด” ผมยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาทำท่าจะถีบเขา ถ้าหากเขาเข้ามาใกล้กว่านี้อีกนิดเดียวล่ะก็ ผมถีบเขาจริงๆแน่
เขาหัวเราะ “กลัวกูขนาดนั้นเลยรึไง แล้วถ้าแบบนี้คืนนี้จะยังยอมนอนกอดกูอยู่อีกมั๊ยวะเนี่ย”
“ปากดีอีกและ เชี่ยนี่ ตกลงมึงจะเล่าให้กูฟังมั๊ยว่ามึงมาบ้านกูตั้งแต่เมื่อไหร่ มาทำไม และทำไมถึงมาอยู่ในห้องกูได้แบบนี้เนี่ย”
“ก็ไม่ทำไมอ่ะ ก็แค่ได้เมสเสจมึงเมื่อเช้าตอนเปิดเครื่อง แต่กูตั้งใจจะมาหาแม่มึงอยู่แล้ว เพราะกูแวะซื้อขนมเค้กมาฝากแม่มึง กูก็เลยมา ยังไงก็จะมาอ่ะ ทำไม ไม่ได้รึไง”
“ก็เปล่า กูก็ไม่ได้ว่าอะไร.......... แล้วนี่ก็คือสรุปว่ามึงเจอแม่กูแล้วใช่มะ”
“ใช่ ก็กินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนแม่มึงด้วยนั่นแหละ”
“แล้วมึงก็เลยรอกูจนกว่ากูจะกลับมาเลยว่างั้น........ แล้วไมมึงไม่โทรหากูวะ”
“ไม่อยากจะกวนเวลามึงอยู่กับไอ้นัทมัน” เขายักไหล่ “แล้วนี่กลับถึงบ้านเนี่ย มึงโทรบอกมันรึยัง”
“เออว่ะ กูลืมสนิทเลย.........” ผมรีบหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงทันที แต่แล้วผมก็ต้องหันไปมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ “นี่มึงรู้ได้ไงว่านัทบอกให้กูโทรหาเค้าด้วยตอนกูกลับถึงบ้านแล้วอ่ะ”
“ก็แค่เดาเอา เพราะเป็นใครก็คงจะทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ” เขาเดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วหันกลับมามองผม “ออกไปคุยข้างนอกเลยไป ไม่อยากได้ยิน”
“มึงนี่นะ.......” ผมนิ่วหน้า “เออ แล้วกูบอกนัทได้มะว่ามึงมาที่บ้านน่ะ”
“ไม่ต้อง........ ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“แต่ถ้าบอกไม่ตอนนี้แล้วไปบอกทีหลัง ก็เหมือนกูโกหกปิดบังอะไรเค้าอีกอ่ะดิ่ กูไม่ค่อยอยากทำแบบนั้นเลยอ่ะ ไอ้โจ”
เขามองหน้าผมตึงๆ “งั้นมึงรีบๆโทรไปบอกมันก่อนเลยไปว่ามึงมาถึงบ้านแล้วน่ะ....... ไม่ต้องออกไปข้างนอก คุยมันในนี้นี่แหละ”
ผมรู้สึกงงๆเล็กน้อยจากนั้นก็กดโทรศัพท์ไปหานัท หลังจากนัทรับสายแล้วผมก็บอกเขาว่าผมมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว และขณะที่ผมคุยกับนัทอยู่นั้น ผมก็อดที่จะเหลือบไปมองหน้าโจเป็นพักๆไม่ได้ จากนั้นจู่ๆเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาผม เขาแบมือขอโทรศัพท์ไปจากผม แต่ผมก็รีบส่ายหน้าออกไปทันที นี่เขาคิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย
“เอามาเหอะน่า” เขาพูดแล้วดึงโทรศัพท์ออกไปจากหูของผมทันที “ไอ้นัทเหรอวะ กูมาบ้านไอ้นนท์นะ........ ใครเหี้ยอะไรของมึง ก็คนที่กำลังจะจีบไอ้นนท์แข่งกับมึงนั่นแหละ”
ผมตาโตและอ้าปากค้างทันที นี่เขาพูดอะไรแบบนั้นออกไปกันเนี่ย! ผมรีบยื่นมือออกไปเพื่อจะแย่งโทรศัพท์คืนมาจากเขา แต่เขาก็รีบเบี่ยงตัวหลบผมไปเสียก่อน
“.......... เปล่า กูมาของกูเอง แล้วไงอ่ะ ก็ผลัดกันสิวะ มึงเคยมานอนบ้านมัน กูก็มาบ้าง กูเคยไปดูหนังกับมัน วันนี้มันก็ไปดูหนังกับมึง มันก็โอเคแล้วนี่” เขาพูดไปพลาง แล้วก็คอยหลบมือของผมที่พยายามจะแย่งโทรศัพท์คืนไปพลางด้วย “ดูท่าทางไอ้นนท์มันจะอยากคุยกับมึงว่ะ แต่ขอกูพูดอีกแค่นิดเดียวเท่านั้นพอ”
เมื่อได้ยินโจพูดออกมาอย่างนั้น ผมจึงหยุดที่จะพยายามแย่งมือถือคืนจากเขาทันที เขามองหน้าผมด้วยแววตาที่ซีเรียส จนดูเหมือนว่าเขากำลังจะพูดกับผมมากกว่าที่จะพูดกับนัทด้วยซ้ำ
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องกูจะมีอะไรกับมันหรอก เพราะกูจะไม่ทำอะไรแบบนั้นโดยที่มันไม่ยอมเด็ดขาด และตอนนี้กูว่ายังไงๆไอ้นนท์มันก็คงยังไม่ยอมกูหรอกว่ะ เพราะมันชอบมึงมากกว่ากูเยอะ ไม่สิ กูว่ามันอาจจะชอบมึงคนเดียวด้วยซ้ำ ไม่ใช่กู กูลูกผู้ชายพอที่จะยอมรับความจริงได้ว่ะ แต่ก็เพราะงั้นแหละ กูถึงจะไม่ยอมแพ้มึงง่ายๆแน่นอน ไอ้นัท เพราะกูเองก็ชอบมันจริงๆเหมือนกัน.........”
ผมมองหน้าเขาแล้วพูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าพูดออกมาถึงขนาดนี้ และหลังจากที่เขาพูดจบแล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์คืนมาให้กับผม
“ฮัลโหลนัท...........” ผมพูดไปในโทรศัพท์
“นนท์ชอบนัทจริงๆใช่มั๊ย........” เขาถาม
“อะ อืมมม”
“นนท์ไม่ได้คิดอะไรกับไอ้โจแบบเดียวกับที่คิดกะนัทอย่างที่มันว่าจริงๆรึเปล่า”
ผมเหลือบไปมองหน้าโจ “อือออ........”
“งั้นนัทก็สบายใจอ่ะ แล้วนัทก็จะเอาชนะมันให้ได้ด้วยการเอาชนะใจนนท์มาเป็นของนัทด้วยเหมือนกัน.........” เมื่อพูดจบเขาก็เงียบไปครู่หนึ่ง ส่วนตัวผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดีจริงๆ “ถ้างั้นแค่นี้ก็แล้วกันนะ นนท์ นัทรักนนท์นะครับ เอาไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะ”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1708015 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก