หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[ExecutioneR]

อ่ะ มาแระ อิอิ
ขอโทษทีนะครับ พอดีงานยุ่งมากมาย
พอจะลงๆแล้วก็ดันต้องไปสอนต่อ
กว่าจะเสร็จก็ดึก แถมเม้ากะแม่เด็กอีก 5555

พรุ่งนี้จะมาบวกให้คนละจึกนะครับ คืนนี้ขอไปนอนก่อนและนะ ง่วงแอนด์เหนื่อยมากมาย

 

ปล. รักเฮียจุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มิสยูเอฟวี่เดย์ค่ะ!

[ExecutioneR]

A 45


ผมรีบผุดลุกออกจากเตียงแล้ววิ่งตรงไปยังประตูห้องทันที แต่เมื่อผมคิดได้ว่าผมไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลยนอกจากกางเกงขาสั้นตัวเดียว ผมจึงรีบหันกลับไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วคว้าเอาเสื้อยืดอีกตัวนึงขึ้นมาสวม ก่อนที่จะรีบพุ่งออกจากห้องแล้วตรงไปยังชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ผมเปิดไฟทุกดวงไล่ไปตลอดทางจนกระทั่งผมไปถึงที่หน้าประตูบ้าน และเมื่อผมเปิดประตูออกและมองไปที่ประตูรั้ว ผมก็เห็นเงาดำๆของคนๆหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าบ้านจริงๆ

“มีอะไรรึเปล่าครับ น้องนนท์”

ผมรีบหันหลังกลับไปยังที่มาของเสียงทันที “อ้าว พี่โก๋”

“ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”

“อ๋อ ยังอ่ะครับพี่” ผมหันกลับมามองที่หน้ารั้วบ้านก่อนจะหันกลับไปหาพี่โก๋อีกครั้ง “แม่หลับแล้วใช่มั๊ยครับ แล้วคนอื่นๆล่ะ”

“คนอื่นๆยังไม่หลับหรอกครับ แต่แม่น้องนนท์น่ะ น่าจะเข้านอนไปแล้วมั๊งครับ เพราะเห็นเมื่อตอนเย็นก็บ่นว่าปวดหัวๆอยู่นี่ ว่าแต่ว่าน้องนนท์กำลังมองอะไรอยู่เหรอครับ.......” พี่โก๋ชะโงกผ่านตัวผมเพื่อมองไปยังหน้าบ้าน “อ้าว แล้วนั่นใครล่ะน่ะ”

“เพื่อนนนท์เองครับ” ผมถอนหายใจเบาๆ “ไม่รู้มันมีอะไรเหมือนกันถึงได้มาดึกเอาป่านนี้อ่ะ งั้นเดี๋ยวนนท์ขอไปรับมันเข้าบ้านก่อนนะครับ”

พี่โก๋พยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปหลังบ้านอีกครั้ง ดังนั้นผมจึงรีบมุ่งตรงไปยังประตูรั้วหน้าบ้านทันที และยิ่งผมเดินเข้าไปใกล้ประตูรั้วมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเห็นรูปร่างของคนๆนั้นชัดมากขึ้นเท่านั้น เขาคนนั้นกำลังยืนหันหลังพิงรั้วบ้านของผมอยู่ และแค่ผมได้เห็นเพียงแผ่นหลังอันดำมืดเพียงเท่านี้ ผมก็สามารถบอกได้ทันทีแล้วว่าเขาคนนี้ก็คือโจตัวจริงเสียงจริงไม่ผิดอย่างแน่นอน

“ไอ้โจ” ผมร้องทักขึ้น

เขาหันกลับมาหาผมช้าๆ “มาช้าจริงนะมึง”

“ก็ใครจะไปคิดว่ามึงจะมาบ้านกูดึกดื่นป่านนี้ล่ะวะ ตอนแรกกูก็คิดว่ามึงแค่อำกูเล่นอ่ะดิ่” ผมเปิดประตูรั้วให้แก่เขา แสงสลัวๆจากไฟถนนส่องให้ผมเห็นว่าเขายังคงใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย แต่มันก็ยังไม่สว่างมากพอที่จะทำให้ผมสามารถเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจนอยู่ “เข้ามาบ้านมาก่อนเถอะ ยุงกัดมั่งป่าววะเนี่ย”

เขาไม่ตอบแต่ก้มลงคว้ากระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆผม และเมื่อผมหันกลับไปหาเขาหลังจากปิดประตูรั้วเสร็จแล้ว ผมก็ต้องตกใจเมื่อผมเห็นว่ามีรอยช้ำเล็กๆอยู่ที่มุมริมฝีปากข้างซ้ายของเขาอยู่ด้วย

“เฮ้ย ไอ้โจ! มึงไปโดนอะไรมาวะ!” ผมอุทานออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อที่จะจับตรงแก้มใกล้ๆกับบริเวณแผลของเขาของเขา

โจผงะไปข้างหลักเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นมาคว้ามือของผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะทันได้แตะลงบนใบหน้าของเขา แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ละมือลง ผมจึงค่อยๆใช้มือขวาวางลงบนแก้มของเขาแล้วดันให้เขาหันไปทางขวาอย่างช้าๆเพื่อที่ผมจะได้เห็นแผลได้ชัดๆ

ผมใช้นิ้วชี้แตะลงบนรอยช้ำที่มุมปากของเขาอย่างเบามือ แต่ก็ทำให้เขาต้องสะดุ้งออกมาเบาๆจนได้

“เจ็บเหรอวะ” ผมถาม

“นิดหน่อย.......”

“มึงไปทำอะไรมาวะเนี่ย ไอ้โจ นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปมีเรื่องกับพวกไอ้แม็กซ์มาน่ะ......” ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา และแววตาอันเป็นประกายที่สะท้อนอยู่ในความมืดของเขานั้นก็ทำให้ผมต้องรู้สึกเขินขึ้นมาเอาซะดื้อๆ “อะ เอ่ออ คือ...... เฮ้ย กูว่าเราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าว่ะ อย่ามายืนตากยุงอยู่เลย”

เขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินตามผมเข้ามาในบ้าน และทันทีที่เราสองคนเปิดประตูบ้านเข้าไป พี่โก๋ก็โผล่ออกมาจากห้องครัวอีกรอบพร้อมกับน้ำเย็นหนึ่งแก้วในมือ

“พี่ก็นึกว่าใครซะอีก ที่แท้ก็น้องโจขาประจำของเรานี่เอง” พี่โก๋ยื่นแก้วน้ำให้โจพร้อมรอยยิ้มกว้าง “อ่ะนี่ครับ น้ำ”

คำพูดของพี่โก๋ทำให้ผมต้องสะอึกและรู้สึกเขินแบบแปลกๆขึ้นมาทันที แต่ดูท่าทางโจจะไม่ได้คิดหรือรู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียวล่ะมั๊งเนี่ย

“ขอบคุณครับพี่” เขารับแก้วน้ำมาจากมือของพี่โก๋พร้อมกับคำขอบคุณ

“แล้วเดี๋ยวจะขึ้นห้องกันเลยรึเปล่าครับ หรือจะให้พี่แหวนเค้าขึ้นไปเตรียมห้องเดิมไว้ให้”

“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมนอนกับไอ้นนท์มันก็ได้ ดึกแล้ว ผมเกรงใจ” โจรีบชิงตอบขึ้นก่อนผม

พี่โก๋ยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันมาหาผม “ถ้างั้นน้องนนท์พาน้องโจขึ้นห้องเลยก็ได้นะครับ แล้วเดี๋ยวพี่ปิดบ้านให้เอง”

“ครับพี่” ผมพยักหน้าให้พี่โก๋ จากนั้นก็หันไปหาโจ “งั้นกูว่ามึงขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนดีกว่าว่ะ โจ”

เขาพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามผมขึ้นไปยังบนชั้นสอง และระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่ห้องนอนอยู่นั้น ผมก็อดแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ว่าทำไมพี่โก๋ถึงไม่ถามคำถามอะไรกับโจเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงได้มาหาผมดึกดื่นป่านนี้ และทำไมเขาถึงได้มีรอยช้ำอยู่ที่มุมปากแบบนั้นได้.......

ผมหันกลับไปมองหน้าโจอีกครั้ง และเมื่อผมเห็นแผลของเขาอีกครั้งชัดๆแล้ว ผมก็อดที่จะรู้สึกหวั่นๆในใจขึ้นมาเล็กๆไม่ได้ และผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าไอ้สิ่งที่ผมกำลังรู้สึกอยู่นั้น แท้จริงแล้วมันคือความรู้สึกที่เรียกกว่าอะไรกันแน่.........

“มองอะไร” เขาถาม

“ก็เปล่านี่” ผมยักไหล่

“งั้นก็รีบๆขึ้นไปได้แล้ว” เขาผลักหลังผมเบาๆ

“ปากเจ็บขนาดนี้ก็ยังปากเก่งได้อีกนะ มึงเนี่ย แม่งงงง น่าปล่อยให้นอนโดนยุงกัดอยู่หน้าบ้านชิบหายเลย”

“ใครบอกว่ากูเจ็บ”

“ก็มึงนั่นแหละบอก” ผมหัวเราะในลำคอเบาๆ “เออๆ ช่างมันเหอะ เอ้า เข้ามาสิ” ผมเปิดประตูห้องออกและเขยิบตัวหลบให้เขาเดินผ่านผมเข้าไปในห้อง และเมื่อเขาเข้าไปยืนอยู่ในห้องแล้ว เขาก็เริ่มถอดชุดนักเรียนที่ใส่อยู่ออกทันที “เฮ้ยยๆๆ มึงจะทำอะไรวะ!”

“ก็จะอาบน้ำไง”

“แล้วมึงจะแก้ผ้าเลยรึไง รอให้กูหยิบผ้าเช็ดตัวให้ก่อนรึไม่ก็ไปแก้ในห้องน้ำสิวะ” ผมเดินไปเปิดตู้แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่เขาเคยใช้ออกมา “เอ้า นี่”

เขายิ้มที่มุมปากออกมาเล็กน้อย แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นจริงๆ เพราะเขาต้องรีบหุบยิ้มลงไปอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยรอยย่นที่หน้าผากและคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทันที และนั่นก็ทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

“เจ็บล่ะสิ” ผมนั่งลงบนเก้าอี้

“เปล่า” เขาตอบ พยายามรักษาสีหน้าให้ดูนิ่งที่สุด

“แล้วนี่สรุปทำไมมึงถึงมาหากูที่บ้านเอาเวลาป่านนี้เอาได้วะ โจ ที่โรงเรียนไม่เป็นไรเหรอ พ่อแม่ไม่ว่ารึไง เค้ารู้รึเปล่าเนี่ยว่ามึงมาที่นี่รึไม่ได้นอนอยู่หออ่ะ แล้วสรุปว่านี่มึงไปต่อยกับใครมาวะ ถึงได้เป็นแผลแบบนั้นได้อ่ะ.........”

เขาหันมามองหน้าผมแล้วเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง จากนั้นเขาก็ส่ายหน้าและถอนหายใจออกมาเบาๆ

“อะไร” ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“เอาไว้กูอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยคุยก็แล้วกัน........” เขาตอบก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าออกอีกครั้ง ส่วนผมก็ต้องทำเป็นหันไปมองทางอื่นเป็นการชั่วคราว จนกระทั่งเขาแก้ผ้าเสร็จจนหมดและพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวเรียบร้อยแล้วนั่นแหละ ผมจึงสามารถหันกลับมามองเขาอีกครั้งได้ และผมก็ต้องพบว่าเขาเองก็กำลังยืนมองผมอยู่ก่อนแล้วด้วยเหมือนกัน

“อะไร”

“เปล่า” เขายักไหล่ “เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้กูด้วยก็แล้วกัน ถ้าไม่อยากให้กูนอนแก้ผ้าน่ะนะ”

“ยังกะมึงจะกล้าเนอะ” ผมหัวเราะเบาๆ

เขาเดินตรงเข้ามาหาผมทันที “จะลองดูมั๊ยล่ะ.......”

ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นทันทีที่เขาพูดจบ ดังนั้นผมจึงผลักตัวเขาออกเบาๆแล้วไล่ให้เขาไปอาบน้ำได้แล้ว และหลังจากที่เขาเดินออกจากห้องไปได้แค่ไม่กี่นาที เสียงเคาะประตูห้องของผมก็ดังขึ้น และเมื่อผมเปิดประตูออกผมก็พบกับพี่โก๋ยืนที่อยู่หน้าห้องพร้อมกับถือกล่องยาเอาไว้ในมือ

“นี่ครับ เอาไว้ทำแผลให้เพื่อน” พี่โก๋พูดพร้อมยื่นกล่องยาให้กับผม

“หืออ..... อ๋อ ขอบคุณมากครับ พี่”

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าไงก็รีบนอนนะครับ แต่ถ้าเค้าหิว น้องนนท์ก็ลงไปหาอะไรให้เพื่อนกินได้เลยนะครับ อีกเดี๋ยวพวกพี่ก็จะเข้านอนกันแล้ว”

“ครับพี่ ขอบคุณมากนะครับ......” ผมตอบ จากนั้นเมื่อพี่โก๋หันหลังจะเดินจากไป ผมก็รีบร้องเรียกพี่เขาเอาไว้ก่อน “เอ้อ เดี๋ยวครับ พี่โก๋”

พี่โก๋หันกลับมาหาผม “ครับ”

“พี่....... จะไม่ถามเลยเหรอครับ ว่าทำไมไอ้โจมันถึงเป็นแผลแบบนั้น แล้วก็ทำไมมันถึงได้มาบ้านเราตอนดึกๆแบบนี้ได้น่ะครับ”

พี่โก๋หัวเราะเบาๆ “พี่ไม่ถามหรอกครับ มันไม่ใช่เรื่องของพี่นี่ ไอ้พี่ก็ไม่อยากจะทำตัวยุ่งวุ่นวายน่ะนะ....... แต่ก็ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ น้องนนท์ เอาเป็นว่าพี่เองก็พอจะเข้าใจวัยรุ่นอยู่บ้างก็แล้วกัน”

คำพูดสุดท้ายของพี่โก๋ทำให้ผมต้องอมยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่หลังจากที่พี่โก๋เดินลงชั้นล่างไป ผมก็หันกลับเข้ามานั่งรอโจอยู่ในห้องอีกครั้ง ผมมองดูนาฬิกาก็เห็นว่ามันเป็นเวลาห้าทุ่มจะครึ่งแล้ว และนั่นก็หมายความว่าตอนนี้มันเลยเวลานอนตอนปกติของผมไปกว่าสองสองชั่วโมงแล้ว และเมื่อคิดอย่างนั้นขึ้นได้ ผมก็อ้าปากหาววอดออกมาทันที

“ง่วงแล้วเรอะ”

ผมสะดุ้งเบาๆทันทีที่ได้ยินเสียงของโจดังขึ้นจากตรงประตูห้อง “ไอ้สาดดด! กูตกใจหมด! ทำไมมาเงียบๆวะ”

“ก็มึงปิดประตูไม่สนิทเองนี่” เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วหยิบเสื้อผ้าที่ผมวางไว้บนเตียงขึ้นมาถือไว้ในมือ จากนั้นเขาก็กระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวอยู่ออกเผยให้ผมเห็นร่างกายของเขาอย่างเต็มๆตาทันที

“มึงนี่เป็นโรคจิตชอบโชว์รึไงวะ” ผมถามพลางเบนสายตาหลบไปจากเรือนร่างของเขา

“แล้วมึงเป็นโรคจิตเห็นคนอื่นแก้ผ้าได้แต่เห็นกูแก้ผ้าไม่ได้รึไง”

ผมหน้าแดง “รีบๆแต่งตัวให้เสร็จแล้วมาเล่าให้กูฟังสักทีว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“แล้วนั่นอะไรวะ” เขาถามขึ้น และเมื่อผมหันกลับมามองก็เห็นเขากำลังชี้ไปที่กล่องยาที่พี่โก๋เพิ่งเอามาให้ผมเมื่อครู่นี้

“อ๋อ พี่โก๋เอาขึ้นมาให้กูเมื่อกี๊น่ะ เอามาให้กูทำแผลให้มึงไง” ผมตอบ รู้สึกโล่งใจที่อย่างน้อยๆเขาก็ใส่กางเกงเสร็จเรียบร้อยแล้ว

โจนิ่วหน้า “ทำแผลอะไร”

“เอ๊า ก็ที่ปากมึงไง มานี่ดิ่ แต่งตัวเสร็จแล้วก็มานั่งนี่ ขอกูดูแผลชัดๆหน่อย” ผมกวักมือเรียกเขาให้มานั่งข้างๆผมบนเตียง

“กูไม่เป็นไรหรอกน่า” เขาพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆอย่างรำคาญใจ

“อย่ามาพูดมาก บอกให้มาก็มาเหอะน่า ที่นี่บ้านกูนะ มึงห้ามหือ”

เขามองหน้าผมเคืองๆ แต่ก็ยอมเดินมานั่งข้างๆผมแต่โดยดี และนั่นก็ทำให้ผมมองเห็นแผลของเขาได้ชัดเจนมากขึ้น จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องการทำแผลอะไรมากมายหรอกนะ และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าไอ้แผลแบบนี้มันจะมีอาการเป็นยังไง มันควรจะต้องดูแลหรือรักษาแบบไหนถึงจะหายไวที่สุด แต่ผมก็บอกเขาไปว่าบางทีอีกสองสามวันมันก็คงจะหายแล้ว เพราะมันก็ไม่ได้ดูฟกช้ำรุนแรงอะไรมากมายเท่าไหร่นัก

“แล้วตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ” ผมถามขณะที่ใช้สำลีชุบยาแตะลงบนแผลของเขาเบาๆ

“ต่อยกับไอ้เค”

“หา! ว่าไงนะ!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ “นี่มึงพูดจริงเหรอวะ แต่ไอ้เคมันก็เพื่อนมึงไม่ใช่รึไง”

“ก็คงจะไม่อีกต่อไปแล้ว...........”

“เฮ้ย ไอ้โจ” ผมมองหน้าเขาอย่างกังวล

โจจับมือของผมออกจากตรงใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วแล้วเดินไปที่กระเป๋านักเรียนของเขา เขาก้มลงค้นบางอย่างในกระเป๋าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินกลับมาหาผมที่เตียงอีกครั้ง

“นี่ ของที่มึงต้องการ........” เขายื่นแฟลชไดรฟ์ให้กับผม

“อะไรวะเนี่ย” ผมสงสัย

“คลิปของไอ้ปั๊กวันนั้นไง”

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาทันที “เฮ้ย จริงเหรอวะ แล้วมึงไปเอามาได้ยังไงอ่ะ”

เขานั่งลงที่เดิมตรงหน้าของผม “ไอ้เอกมันไปแอบเซฟมาจากคอมไอ้เคให้ แล้วกูก็จัดการลบคลิปในมือถือของไอ้ติ๊กไปเรียบร้อยแล้วด้วย”

ผมมองหน้าเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง และที่สำคัญ ผมเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เขาพูดออกมาเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ “ไอ้เอก........ ไอ้เอกเพื่อนในกลุ่มมึงอีกคนน่ะนะ”

“ใช่”

“แล้วทำไม........ แล้วยังไงวะ คือ กูหมายถึงว่า ทำไมมันถึงไปเซฟไอ้นี่มาให้มึงอ่ะ แล้วมันทำยังไงวะ แล้วยังมึงอีกอ่ะ มึงไปลบคลิปจากในมือถือไอ้ติ๊กออกไปได้ยังไง แล้วเรื่องทั้งหมดนี่มันไปเกี่ยวอะไรกับที่มึงไปต่อยกะไอ้เคมาแบบนี้วะ”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆทั้งๆที่เจ็บปาก “มึงนี่มันช่างสงสัยจริงๆนะ”

“ก็มึงเล่าไม่เคลียร์เองนี่หว่า มึงก็อย่าย่อดิ่ เอาเต็มๆ กูอยากรู้อ่ะ”

เขาเงียบลงไปครู่หนึ่ง “........ไม่เอาอ่ะ”

“อะไรไม่เอาวะ” ผมงง

“กูจะไม่เล่าเต็มๆ กูอยากย่อ เพราะกูอยากนอนแล้ว” เขาตอบ

“เอ๊า เวร อ้ะๆ ก็ได้วะ งั้นมึงเล่าย่อๆก่อนก็ได้ แล้วพรุ่งนี่ค่อยเล่าแบบเต็มๆ แต่ต้องเล่าให้กูรู้เรื่องด้วยนะเว้ย”

เขาเงียบไปพักหนึ่งเหมือนกำลังพยายามเรียงเรียงคำพูด ก่อนที่สุดท้ายจะเริ่มเล่าออกมา “........ไอ้เอกมันตกลงจะช่วยกูไปแอบเซฟคลิปของไอ้ปั๊กมาให้ และมันก็เลยลบไฟล์ต้นฉบับในคอมไอ้เคออกไปเลยด้วย ส่วนกูก็เป็นคนบอกให้ไอ้ติ๊กมันลบคลิปในมือถือทิ้งไปเองตอนก่อนที่มันจะเข้าไปพบอาจารย์ชัชวาลย์ เพราะกูบอกมันว่าอาจารย์เค้าจะยึดแล้วตรวจมือถือด้วย มันก็เลยกลัวแล้วรีบลบทิ้งเองซะเลยก่อนที่มันจะซวย........”

“แล้วอาจารย์เค้าตรวจจริงๆรึเปล่าวะ” ผมถามขึ้น

“เปล่า กูโกหกมัน” เขาตอบ “.......แล้วคราวนี้พอตอนหัวค่ำ ไอ้เคมันเปิดคอมแล้วหาคลิปไม่เจอ มันก็เลยโวยวาย แล้วกูก็ทะเลาะกับมัน แล้วมันก็ต่อยกู กูก็เลยต่อยกลับ แต่ไอ้ติ๊กกับไอ้เอกก็มาช่วยกันแยกพวกกูเอาไว้ได้ แล้วกูก็หงุดหงิด ก็เลยมาหามึงที่บ้านนี่แหละ เคลียร์ยัง”

“เอ่ออ........ ถ้ากูบอกว่ายังไม่ค่อยจะเคลียร์เท่าไหร่เนี่ย มึงจะเล่าต่อรึจะอธิบายให้กูฟังมั๊ยอ่ะ”

“ไม่ ไม่ใช่คืนนี้ กูเหนื่อย กูอยากนอน บ้านมึงมันก็ไกลนะเว้ยเฮ้ย”

“ก็ได้ๆ” ผมยอมแพ้ทั้งๆที่ถึงแม้ว่าผมจะยังมีคำถามมากมายอยู่ในหัวของผมเต็มไปหมดก็ตาม “งั้นจะนอนเลยมั๊ยล่ะ รึมึงอยากกินอะไรก่อนรึเปล่า เดี๋ยวกูลงไปดูให้ว่ามีอะไรกินมั่ง เอามั๊ย”

“ไม่ต้องหรอก นอนเลยเหอะ........” เขาพูดพลางเขยิบตัวขึ้นไปหนุนหัวลงบนหมอน

“คืนนี้จะนอนบนเตียงเหรอวะ” ผมถาม

เขาลุกขึ้นนั่งทันที “โทษที กูลืมไปว่ากูต้องนอนข้างล่าง.........”

“เฮ้ยๆ ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบร้องห้ามและคว้าแขนของเขาเอาไว้ “กูไม่ได้หมายความแบบนั้น กูก็แค่ถามเล่นๆเฉยๆเอง เพราะแบบนี้ก็เท่ากับว่ากูไม่ต้องคลานลงไปอนกับมึงข้างล่างเตียงแล้วไง อย่างนี้ก็ดีออก”

“แล้วทำไมมึงถึงจะต้องคลานไปนอนกับกูข้างล่างด้วยวะ”

ผมหัวเราะแล้วลุกขึ้นเดินไปกดปิดสวิตช์ไฟ ทำให้ทั่วทั้งห้องมืดลงทันที จากนั้นผมก็ค่อยๆเดินกลับมาคลานลงบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆเขา “กูไม่ได้ทับมึงใช่ป่าววะ”

“เปล่า” เขาตอบออกมาเบาๆ

“ไหน มึงอยู่ไหนวะเนี่ย........” ผมยื่นแขนออกไปควานหาตัวของเขา และเมื่อพบว่าเขากำลังนอนตะแคงหันหลังให้กับผมอยู่ ผมก็เหยียดแขนออกไปกอดเขาเอาไว้ทันที “แบบนี้โอเครึเปล่า........”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “มึงแน่ใจเหรอว่ามึงอยากจะนอนกอดกูแบบนี้น่ะ”

“ทำไมวะ”

“ไม่เขินรึไง ทำแบบนี้น่ะ”

แล้วใครบอกเขากันล่ะว่าผมไม่เขินน่ะ ถ้าเพียงแต่เขาสามารถมองเห็นใบหน้าของผมในความมืดได้ล่ะก็นะ เขาคงจะไม่ถามคำถามแบบนั้นออกมาอย่างแน่นอน

“เอาเถอะ นอนกันดีกว่าว่ะ อย่าว่าแต่มึงเลย กูเองก็ง่วงเหี้ยๆแล้วด้วยเหมือนกันนั่นหล่ะห่ะห้าวววว.....” ผมอ้าปากหาว

“แล้ว...... มึงจะกอดกูแบบนี้ทั้งคืนเลยมั๊ยวะเนี่ย กูก็อึดอัดเหมือนกันนะเว้ย”

ผมหัวเราะเบาๆ “นี่ไอ้โจ กูพูดจริงๆเลยนะ บางทีกูก็คิดนะว่า มึงเนี่ย ไม่รู้ว่าเป็นคน ‘เอาแต่ใจ’ หรือ ‘ขี้งอน’ กับเป็นคน ‘หัวแข็ง’ หรือแค่ ‘ปากไม่ตรงกับใจ’ กันแน่นะเนี่ย.........”

[patz]

^
^
^
เข้ามาจิ้มคนจอง 

[blackberry2214]

หึๆ คงไม่ใช่จองเล่นๆ นะพี่ต้น


นั่งรอเลยละกัน 555+


 

[VICTORY]

ทำไมพี่ไม่เอาเรื่องมาลงค่ะ

หนูจะลงแดงอยู่แล้วววว



คิดถึงโจจ

[~•SAkurAIro•~]

เอ๊ยยยยส์ พี่ต้นมาจองไว้ทำไรอ่ะ ??
งั้นขอมาปุเสื่อนั่งรอพี่ต้นเลยล่ะกันนนน เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

อะฮึ่ย ๆ ๆ รอจนหลับคาเสื่อไปเลยอ่ะ
นี่ก้เพิ่งตื่น แหะ ๆ ๆ
อ๊ายยยยยยยยยยยย ตอนนนี้ถุกใจมากอ่ะ โจน่าร๊ากกกกกกกกกกกกที่สู๊ดดดดดดดดดดดด
แอบมีเล่นตัวอีกนะ แหมมม เด๋วนนท์ไม่กอดแล้วจะรุ้สึก ฮ่า ฮ่า

[jaaeyboy]

เห็นคนแต่งโพสจอง

ปูเสื่อนั่งรอเลยดีกว่า 

อย่าให้รอนานน่ะค่ะ  เด๋วมานจา

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

มาจองงี้ เราก็จองมั้ง 

มารอดูรักหวานแหววว 

[หอยทาก]

แหงะ รอด้วยคนคร้าบบบบบบ ><
ไม่มีเสื่ออ่ะ ทำงายดี เอิ้กๆ

[ExecutioneR]

^
^

นั่งเสื่อเหมือนคนอื่นไม่ได้ มานั่งในใจผมเลยและกัน ปูกำมะหยี่รอเลยเนี่ย คริๆ

 

[จันทร์ผา]

ตายแล้ว!!!!น้องนัทฉาน

ไปอยู่ไหนนี้ปล่อยให้โจทำคะแนนนำ

ทามไมน้องนัทสู้เขาลูก

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

[A-ram 70]

งานนี้นนท์เริ่มก่อนเลยนะนั่น


อย่างนี้สิมันโจรุกต่อไป

 

[mantdash]

อ้ามาแล้วว

นนท์กอดก่อนเลยแหะ

รู้หน้าที่ อิอิ

พี่ต้นอย่าตัดตอนนะ

ไหนๆก็ไหนๆแล้ว 

บวกไม่ไ่่ด้แล้วอะวันนี้

รอตอนหน้าละกันครับ

[Blurry]

รู้นะว่าโจปากไม่ตรงกับใจ บอกว่าอึดอัด
จริงๆก็อยากให้เค้ากอดอะดิ  

[Loidelohm]

เค้าอยากนอนกอดต่งต้นเหมือนนนท์กอดโจอ่ะ
      

[Lacus]

คราวนี้....มันโจเสร็จนนท์นี่นา  อะจึ้ย!! 

[BIRD]

 

เขินนนนนนนน

ขอบคุณนะค๊าบ มาต่อไวๆๆนะ

[mole eye man]

ชอบพี่โก๋อ้ะ  จีบได้มะ  ๆๆ    

ว่าแต่  ในเรื่องตอนนี้นี่  พี่โก๋อายุเท่าไหร่แล้วเหรอฮะ    

รอดูต่อไป  ว่าสถานภาพของโจกับเอกจะเป็นไงต่อ  

จะรอติดตามต่อนะฮะ ^^\

[patz]

ฮิ้วววววๆๆๆๆ....


โจพระเอกมากๆ วันเดียวทำคะแนนท่วมท้นเลยทีเดียว 

[wan]

ตอนนี้ โจ ทำคะแนนไปได้อักโข

FC น้องนัท ชักตายแน่ ๆ

เข้าใจเล่นนะครับ ต้น +1 ให้เป็นกำลังใจครับ

[THIP]

 

หุหุ อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง   

[VICTORY]

โจสู้ๆๆ

[/color]

[artkung]

ตอนนี้ถูกใจสุดๆ 

โจ นายแน่มาก คงตัดสินใจได้แล้วสินะ ว่าควรเลิกคบกับไอ้พวกเลวๆ นั่น เจ๋งมากเลย โจ 


อย่างนี้ นนท์ คงมีใจให้แน่ๆ รุกเข้าไปอย่างนั้นแหละ ดูดิ คราวนี้นู๋นนท์กอดเองเลยด้วย ไม่ต้องรอให้ฝันร้ายก่อนเลย

ฮู้ว์เร่ๆ นัทเอ๋ย เจอคู่แข่งที่น่ากลัว มาแรง แซงหลายโค้งแล้ว เอิ้กๆ

ว่าแต่ นนท์จะทำยังไงกับแฟลชไดรฟ์นั่นอ่ะ



+1 ให้ด้วยนะครับตอนนี้ ชอบมากๆ

ปล. ฝากกอดพี่ทึ่มด้วย คิดถึงมากๆ อิอิ 

แล้วมาต่อไวๆ นะคร้าบบบบ 

[น้ำค้าง]

โจน่ารักจริงๆ  อย่าปากแข็ง ปากกะใจไม่ตรงกันนักเลยน่า อยากให้นนท์กอดทั้งคืนก็บอกมาตรงๆ ก็ได้

รักน้องต้น

[timeless]

  อ่านไปยิ้มไป มีความสุข 

[Caution]

ตกลง เจ้าโจ นุ่งผ้านอนมั้ยเนี่ยะ
ไปให้เจ้านนท โอบหลังอิก


บรูววววววววววววววววววววว


รอฉาก NC คาบบบบ

[BIRD]

เป็น FC โจ และรอฉาก NC ของ โจ ค๊าบบบบ 555+
                                      

[schteuben]

ดู ดู๊ ดู ดู โจ ทำ

น่ารักจะตาย นนท์เลือกโจเหอะ

ผมชอบแบบโจจะตาย

[VICTORY]

^
^
^
^
คิดเหมือนพี่ข้างบน

นนเลือกโจเถอะ

[artkung]

กองเชียร์โจ

ออกมาเรียกร้อง NC กันมากโข 

จะไม่สนอง Need กันหน่อยเหรอพี่ต้น 


แต่ว่า ไม่เอาแบบคราวก่อนนะ (แบบจิ้นหลอกๆ คนอ่านน่ะ)     


เอ้า ใครอยากให้นนท์เสร็จโจไวๆ เข้ามาช่วยเรียกร้องพี่ต้นกันเยอะๆ หน่อยคร้าบบบ (แอบกดดัน  )