]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)  (อ่าน 1707444 ครั้ง)

ออฟไลน์ imac

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 914
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +39/-1
พักผ่อนเยอะๆ นะคร้าบ เป็นกำลังใจให้พี่ต้นนะครับ

ISACBTMN

  • บุคคลทั่วไป
 :L2: เป็นกำลังใจให้

รออ่านพรุ่งนี้แบบอดใจไม่ไหว  :กอด1:

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10

ออฟไลน์ Ex'ecuzě

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1016
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-1
เฮียอ้ะ
พี่ๆในบอร์ดมีแต่คนเชียร์โจ  :monkeysad:
วีก็เชียร์โจเหมือนกันนะ

.
.
.
.
.

แต่ว่า เชียร์นัทมากกว่าเฉยๆอ้ะ :m15:

น้องชายขอหน่อยน้าาาาาาาา >.<
เด๋วห้ายนอนกอดหลายๆคืนเรยยยยย อิอิ

ปล. ถ้าห้องว่างนะ  :z1:

ออฟไลน์ ExecutioneR

  • จุ๊บ จู๊บบบบบ ~~ ♥
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1722/-40
    • FB Page
^
^

เวรรรรร!
เดี๋ยวคนเค้าก้อเข้าใจผิดหรอก!
 :z6:

ขอโทษนะครับที่หายไปหลายวันหน่อย คราวนี้
พอดีช่วงนี้ยุ่ง เหนื่อย เครียด มากมายและมากมาย.....  :z3:
แย่หน่อยตรงที่เราจะปฎิเสธมันก็ไม่ได้ แถมจะพักก็ไม่ได้ด้วยนี่สิ เพราะมันเป็นเหมิอนกิจวัตรไปซะแล้ว
 :เฮ้อ:

แต่ก้อสู้ๆค้าบ ขอบคุณกำลังใจและความเข้าใจจากทุกคนมากนะครับ ขอบคุณจริงๆๆๆ
 :L2: :L2: :L2:

ปล. ตอนนี้เหมือนแลปทอปจะพังง่ะ ฮือๆๆๆ  :sad4:


ออฟไลน์ ExecutioneR

  • จุ๊บ จู๊บบบบบ ~~ ♥
  • เป็ดนักเขียน
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1722/-40
    • FB Page
A 43


หลังเลิกเรียน นัท เจย์ และวายุ ก็เตรียมตัวที่จะทำตามอย่างที่โจบอกเราเอาไว้ แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น เพราะถึงผมกับคริสและคนอื่นๆจะไม่ได้ไปกับพวกเขาด้วย แต่ว่าเราก็ยังมีหน้าที่ที่เราต้องทำอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่ก่อนหน้านั้น พวกเราทุกคนก็ต้องไปพบกับโจตามที่ที่เขานัดเอาไว้เสียก่อน........

“มึงแน่ใจนะว่ามันหมายถึงพวกเราทุกคน ไม่ใช่แค่พวกไอ้ยุแค่สามคนน่ะ” ตี๋เล็กถามผม

“เอ่อ........ กูก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่ะ”

“อ้าว ไอ้เหี้ย”

“ก็กูจำไม่ได้นี่หว่า” ผมหยิบมือถือขึ้นมาทันที

“ก็นั่นอ่ะดิ่ เพราะว่าถ้าเราแห่กันไปหมดแบบนี้มันจะดีเหรอวะ” เคนพูดขึ้น

“กูว่ามึงโทรไปหาไอ้โจก่อนดีกว่าว่ะ ไอ้นนท์” วายุหันมาบอกผม

“อืออ กูก็กำลังโทรอยู่เนี่ย” ผมตอบ “.......แต่มันไม่รับโทรศัพท์ว่ะ”

“เอางี้ กูว่าพวกมึงไม่ต้องไปหรอก กูก็ไม่ค่อยอยากให้พวกมึงไปด้วยเท่าไหร่อยู่แล้วอ่ะ โดยเฉพาะนนท์กะมึงอ่ะ ไอ้คริส กูว่ามึงสองคนรีบไปที่ตึกมอสองอย่างที่เราคุยกันไว้ดีกว่า”

ผมกับคริสมองหน้าเขาแล้วพยักหน้าออกมาเบาๆ “แบบนั้นก็ได้มั๊ง........”

“เอ้า งั้นเราไปกันเหอะ ต่างคนต่างแยกย้ายเว้ย” เจย์พูดขึ้น “อย่าลืมมือถือของพวกมึงก็แล้วกัน”

พวกเราทุกคนพยักหน้า ก่อนจะแยกย้ายกันเดินออกไปเป็นสามกลุ่ม แต่แล้วเมื่อผมกับคริสเดินแยกออกมาได้แค่เพียงไม่กี่นาที โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น

“กูไปหาพวกมึงไม่ได้แล้ว ตอนนี้กูอยู่กับพวกไอ้แม็กซ์” โจพูดขึ้นทันทีที่ผมรับสาย

“อ้าว มึงไปไม่ได้ แต่ตอนนี้พวกนัทกำลังจะไปหามึงที่ๆมึงนัดไว้แล้วนะ”

“ก็ไม่เป็นไร ให้พวกมันไปนั่นแหละ แต่มึงโทรบอกพวกมันก็แล้วกันว่าพอถึงเวลาแล้ว ก็ให้พวกมันทำอย่างที่กูบอก”

“แล้วพวกนั้นจะรู้ได้ไงว่ามันถึงเวลาแล้วอ่ะ”

“มึงก็โทรบอกมันสิวะ”

“เออเนอะ....... แต่มึงต้องโทรบอกกูก่อนใช่ป่ะ”

“อืม”

“โอเค งั้นก็แค่นี้แหละ”

“เดี๋ยว” เขาพูดขึ้นก่อนที่ผมจะทันได้กดปุ่มวางสาย “มึงทำตามสัญญารึเปล่า”

ผมถอนหายใจเบาๆ “เออ กูไม่ได้ไปกับพวกนั้นหรอก มึงสบายใจได้”

“ดีแล้ว” และนั่นก็คือคำพูดสุดท้ายของเขาก่อนที่เขาจะวางสายไป

“ได้ยินแล้วป่ะ......” ผมหันไปหาคริส ส่วนเขาก็พยักหน้าตอบกลับมาเบาๆ ผมจึงกระตุกดึงสายสมอลทอร์คออกจากหูของผมกับเขาเบาๆ “งั้นวานบอกพวกนัทเลยก็แล้วกันนะ”

คริสพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา “นนท์ นั่นไงไอ้ค็อป”

ผมหันไปมองตามที่คริสชี้แล้วก็เห็นค็อปกำลังนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึก และดูเหมือนเขาก็จะสังเกตเห็นพวกผมพอดีด้วยเหมือนกัน เพราะเขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงเข้ามาหาเราสองคนทันที

“คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวกูขอโทรไปคุยกับพวกมันแป๊บ ไม่อยากให้น้องมันได้ยิน” คริสกระซิบกับผมก่อนจะเดินถอยออกไปเล็กน้อย

“พี่นนท์ พี่คริส” ค็อปยกมือไหว้เราสองคน

“แล้วคนอื่นๆล่ะ” ผมถาม

“ยังไม่เลิกเรียนครับพี่ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงอ่ะ ค็อปโดดลงมาหาพี่ก่อนนี่แหละ”

“แล้ววันนี้ไอ้ปั๊กมันเป็นไงมั่งล่ะ ตอนนี้ยังอยู่ในห้องรึเปล่า”

“อยู่ครับพี่.......” ค็อปจ้องหน้าผม “พี่นนท์ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ครับเนี่ย พอค็อปถามพี่นัท พี่นัทก็ไม่ยอมบอกอะไรค็อปเลยอ่ะ”

“พี่เองก็ยังบอกไม่ได้เหมือนกันค็อป เรื่องนี้มันก็พูดยากนะ.......” ผมถอนหายใจ

“แล้วไอ้บอลล่ะ อยู่รึเปล่า ค็อป” คริสที่เดินกลับมาหาพวกเราแล้วพูดขึ้น

“อยู่ครับ ก็อยู่บนห้องนั่นแหละ”

“อืม เพราะว่าพี่จะมาตามมันให้ไปเข้าคอร์ทน่ะ พอดีอาจารย์เค้าก็เรียกด้วย”

“ชมรมเทนนิสน่ะเหรอฮะ”

“ใช่” คริสพยักหน้า

“แล้วพี่นนท์อ่ะ มาหาผม..... มาหาพวกเราเนี่ย มีอะไรรึเปล่าครับ”

“พี่มีเรื่องอยากคุยกับปั๊กหน่อยน่ะ” ผมตอบ “งั้นเอาเป็นว่าพี่จะรออยู่ข้างล่างนี่ก็แล้วกัน เวลาลงจากตึกยังไงมันก็ต้องลงมาทางบันไดนี้แค่บันไดเดียวใช่มั๊ยล่ะ”

ค็อปพยักหน้า “แล้วทำไมพี่ไม่ขึ้นไปบนตึกเลยล่ะครับ”

ผมกับคริสมองหน้ากัน ก่อนที่ผมจะกันกลับมาหาค็อปอีกครั้ง “ไม่เป็นไรหรอก พี่รออยู่ที่นี่ดีกว่า แล้วค็อปจะกลับขึ้นเรียนอีกรึเปล่า”

“คงไม่เรียนแล้วอ่ะพี่ แต่ยังไงเดี๋ยวค็อปก็ต้องกลับขึ้นไปเอากระเป๋าก่อนอยู่ดีอ่ะ งั้นเดี๋ยวค็อปไปเลยก็แล้วกันนะครับ”

ผมกับคริสพยักหน้าให้กับค็อป จากนั้นเขาก็วิ่งเหยาะๆจากไปทันที และเมื่อเขาหายลับเข้าไปในตึกแล้ว คริสก็พูดขึ้น “จะให้พูดได้ไงล่ะวะ ว่าถ้าเกิดไอ้ปั๊กมันเห็นพวกเรายืนรอมันอยู่แล้วมันเกิดหนีไปก่อนก็แย่อ่ะดิ่”

ผมกับคริสนั่งคุยกันถึงเรื่องของวันนี้อยู่สักพักหนึ่ง เด็กชั้นมอสองก็เริ่มทยอยเดินลงมาจากตึกเรียนพร้อมด้วยเสียงดังเจี๊ยวจ๊าววุ่นวาย เราสองคนหยุดคุยกันและหันไปมองตรงบันไดตึกเพื่อมองหาคนที่เรากำลังต้องการตัวอยู่ทันที และเราก็ไม่ต้องรอกันนานเลย เพราะหลังจากที่นักเรียนเริ่มทยอยเดินลงมาจากตึกกันสักพักแล้วนั้น ผมก็เป็นคนสังเกตเห็นกลุ่มของค็อปที่มีปั๊กและบอลอยู่ในนั้นด้วยขึ้นมาเป็นคนแรก

“เจอแล้ว อยู่นั่นไง........ ไปกันเถอะ คริส” ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน จากนั้นเราสองคนเดินตรงเข้าไปหาเด็กกลุ่มนั้นทันที “พูดกันอย่างที่เราคุยกันไว้ก็แล้วกันนะ” ผมหันไปพูดกับคริสเบาๆก่อนที่เราจะเข้าถึงตัวพวกเขา

“บอล” คริสร้องเรียกขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทำให้เด็กกลุ่มนั้นทุกคนหันมามองที่พวกเราพร้อมๆกันทันที

“หวัดดีครับพี่คริส พี่นนท์” พวกเขาทุกคนพูดแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน รวมทั้งปั๊กก็ด้วยเช่นกัน

“อืมมม......” ผมพยักหน้าและมองหน้าปั๊กอย่างพินิจวิเคราะห์ และแน่นอนว่าผมก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขากำลังดูไม่มีความสุขหรือเหมือนกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองมากจริงๆ

“บอล พี่มาตามให้เราไปเข้าชมรมน่ะ เมื่อวันพุธเราก็ไม่ได้เข้านี่หว่า อาจารย์เค้าถามหานะ”

“ผมเหรอครับ วันนี้เนี่ยเหรอ......” บอลทำท่าอึกอัก ผมเห็นเขากับปั๊กลอบมองหน้ากันครู่หนึ่งด้วย “อาทิตย์หน้าไม่ได้เหรอพี่”

“เฮ้ย งั้นพวกกูไปกันก่อนนะ ไอ้ปั๊ก ไอ้บอล” ค็อปพูดขึ้น “ผมไปแล้วนะครับ พี่คริส พี่นนท์ โชคดีครับพี่”

กลุ่มของค็อปอีกสามคนเดินจากไปทิ้งให้เรายืนกันอยู่แค่สี่คน คริสจึงเริ่มพูดต่ออีกครั้ง “พี่ว่าคงไม่ได้หรอก อาจารย์เค้าไม่ชอบให้ใครโดดบ่อยๆนา เราเองก็รู้นี่”

“เออ ว่าแต่แล้วต้องไปกี่โมงอ่ะ” ผมถามขึ้น

“ประมาณสามโมงครึ่งน่ะ”

“เฮ้ย แต่นี่มันก็จะสามโมงครึ่งอยู่แล้วนี่หว่า” ผมดูนาฬิกา

“งั้นเรารีบไปกันเหอะ บอล เดี๋ยวพี่จะพลอยโดนอาจาย์ด่าไปด้วยอีกคน”

บอลหันไปมองหน้าปั๊กอีกครั้ง “แต่ แต่ว่า.......”

“ว่าแต่ปั๊กต้องเข้าสระใช่ป่ะวันนี้” ผมถามปั๊ก

“ครับ” เขาพยักหน้า

“งั้นมึงก็ไปกับบอลเลยก็ได้ คริส เดี๋ยวกูไปกับปั๊กเอง เพราะกูว่ากูจะไปแถวนั้นพอดีน่ะ” ผมหันไปพูดกับคริส

“งั้นไปกันเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน” คริสหันไปพูดกับบอล จากนั้นก็ออกเดินไปทันที ทำให้บอลต้องรีบเดินตามเขาไปอย่างช่วยไม่ได้

“งั้นเราก็ไปกันเถอะ ปั๊ก” ผมหันไปยิ้มให้กับปั๊ก

“พี่นนท์จะไปไหนเหรอครับ” ปั๊กถามผม

“ก็แถวสระนั่นแหละ พอดีพี่ว่าพี่จะไปหาเพื่อนหน่อยน่ะ” ผมตอบ

ปั๊กพยักหน้ารับเบาๆ และหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก แต่ขณะที่เดินด้วยกันอยู่นั้น ผมก็ลอบมองหน้าของน้องเขาอยู่เรื่อยๆ และสิ่งที่ผมเห็นมันก็ทำให้หัวใจของผมต้องบีบรัดด้วยความเศร้าใจ ถ้าหากคำว่า “อมทุกข์” สามารถใช้บรรยายใครในโลกนี้ได้เพียงแค่คนเดียวแล้วล่ะก็ ปั๊กในตอนนี้ก็คงเป็นคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งนั้นที่สุดแล้ว เพราะว่าเขากำลังดูไม่มีความสุขแบบที่สุดของที่สุดเลยทีเดียว เขาดูซึมเศร้า เป็นทุกข์ เต็มไปด้วยความคิดและความเครียด และที่สำคัญก็คือ เขาช่างดูต่างไปจากเด็กคนที่ผมเคยเห็นอยู่กับเพื่อนๆเมื่อก่อนหน้านี้ลิบลับเลยทีเดียว

ผมรู้ว่าผมไม่ควรที่จะทำแบบนี้ มันไม่ใช่สิ่งที่พวกเราคุยกันเอาไว้ แต่ว่าผมก็อดทนอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ผมไม่อยากเห็นใครต้องมาเจอเรื่องราวเลวร้ายจนต้องรู้สึกหรือกลายเป็นแบบนี้เลยจริงๆ........

“ปั๊ก พี่รู้ว่าปั๊กกำลังมีเรื่องไม่สบายใจนะ” ผมพูดขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่......” เขาตอบกลับมาเบาๆแทบจะทันทีที่ผมพูดจบ ราวกับว่าเขาเองก็รู้อยู่แล้วว่าผมต้องพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

“ใครดูไม่ออกก็บ้าแล้ว ปั๊ก ปั๊กกำลังทำให้เพื่อนๆคนอื่นๆเป็นห่วงอยู่มากๆนะครับ และพี่มั่นใจว่าถ้าคนที่บ้านต้องเห็นปั๊กเป็นแบบนี้ทุกวันล่ะก็ พวกเค้าก็ต้องกำลังเป็นห่วงเราอยู่มากๆแน่ๆด้วยเหมือนกัน” ผมหันไปพูดกับเขา “พี่รู้ว่าปั๊กก็รู้ว่าคนอื่นๆดูออก เพราะงั้นพี่ว่าปั๊กอย่าปิดบังหรือโกหกตัวเองอะไรอีกต่อไปเลย”

เขาไม่ตอบ แต่ผมเห็นว่าคงกำลังใช้ความคิดอยู่อย่างหนักเลยทีเดียว

“งั้นถ้าพี่พูดว่าพี่รู้ว่าปั๊กเป็นอะไรล่ะ........” ผมเสี่ยงพูดขึ้น

ปั๊กหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าที่พยายามเก็บซ่อนความตกใจเอาไว้ทันที แต่ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามซ่อนความรู้สึกนั้นเอาไว้ข้างในเป็นอย่างดีแล้ว ผมก็ยังคงสามารถมองเห็นทั้งความตกใจและความหวาดกลัวในแววตาของเขาได้อยู่ดีนั่นแหละ

เราสบตากันอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งดวงตาทั้งคู่ของปั๊กเริ่มรื้นไปด้วยน้ำตา เขาจึงรีบหันกลับไปอีกครั้ง

“ผม...... ผม........” เขาพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย

“มานี่เถอะครับ......” ผมโอบบ่าของเขาแล้วดึงตัวเขาให้เดินคู่กับผมไปนั่งอยู่ที่ใต้ต้นก้ามปูใหญ่หลังโรงเก็บเครื่องมือพละ ที่ๆเราจะพอหลบสายตาคนอื่นๆได้ ถึงจะไม่ได้มาก แต่มันก็คงดีกว่าปล่อยให้เขาเดินร้องไห้อยู่แบบนั้นไปจนกระทั่งถึงแถวสระว่ายน้ำที่มีคนอยู่เยอะกว่านี้แน่นอน

“พี่นนท์ คือผม......... พี่........”

“ไม่เป็นไร ปั๊ก พี่พอจะเข้าใจว่ามันลำบาก แต่พี่กับพี่นัทเองก็น่าจะพูดไปหลายรอบแล้วนี่ว่าถ้ามีอะไรที่พี่พอจะช่วยได้ พี่ก็จะช่วย และแน่นอนว่าพี่ก็จะพยายามช่วยเราให้ได้ด้วย”

ปั๊กก้มหน้าเงียบไปพักหนึ่ง “เมื่อกี๊พี่พูดว่า..........”

“พี่พูดว่าพี่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับปั๊กครับ” เมื่อผมพูดจบผมก็สังเกตเห็นว่าปั๊กตัวสั่นขึ้นเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็แดงก่ำ “......แต่จริงๆพี่ก็ไม่ได้รู้รายละเอียดหรอกนะ พี่ก็แค่รู้ว่า ‘ใคร’ คือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้เท่านั้นเอง”

“ผม....... ผม........” น้ำตาของปั๊กค่อยๆร่วงจากดวงตาของเขาลงบนหลังมือที่กำแน่นอยู่บนตักของตัวเอง “ทำไมพี่ถึงได้.........”

“พี่บังเอิญได้ยินเรื่องนี้จากพวกไอ้แม็กซ์ตอนมันกำลังคุยกันน่ะ” ผมพูดต่อ “และพี่ก็อยากจะช่วยปั๊กจริงๆนะ ปั๊กต้องเชื่อใจพวกพี่สิครับ”

“มีคนอื่นๆรู้ด้วยเหรอครับ” ปั๊กหันมามองหน้าผมทันที

ผมพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วนออกไป ผมไม่ควรจะพูดเรื่องนี้กับเขาออกไปเลยจริงๆ “ก็แค่พวกพี่นี่แหละครับ เพราะงั้นไงพี่ถึงได้พยายามหาทางช่วยเหลือปั๊กกันแบบสุดๆเลยนี่ไง เพราะไม่งั้นแล้วลำพังพี่คนเดียวคงทำอะไรไม่ได้หรอกนะ ปั๊ก พี่ถามจริงๆ ปั๊กอยากจะจบๆเรื่องนี้สักทีรึเปล่าล่ะ”

“แต่มันจบไม่ได้น่ะสิพี่!” ปั๊กก้มหน้าลง “ผมไม่รู้จะทำยังไงดีจริงๆ.......”

“ปั๊กไม่ต้องทำอะไรหรอก ที่เหลือน่ะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของพวกพี่เถอะ”

“ไม่ใช่ มันไม่ใช่แค่นั้น” ปั๊กส่ายหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้ง “พี่ไม่เข้าใจ เรื่องนี้มันจบไม่ได้ มันให้ใครรู้ไม่ได้ และมันก็ไม่มีใครที่จะทำอะไรได้ด้วย!”

การที่เขาพูดออกมาขนาดนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขากำลังโดนพวกนั้นใช้อะไรบางอย่างข่มขู่อยู่จริงๆ

“วันนี้มันอาจจะยังไม่ได้แก้ปัญหาได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ปั๊กจะว่ายังไงล่ะ ถ้าพี่บอกว่ายังไงต่อไปมันจะต้องดีขึ้นแน่ๆ และวันนี้ปั๊กก็จะไม่ต้องไปทำอะไรในสิ่งที่เราไม่อยากทำด้วย........ แค่นี้มันจะโอเคพอมั๊ย”

“แต่..... แต่ว่า ถ้าเกิดเค้าโกรธผมแล้วเค้า...........”

“ไปเถอะ” ผมยืนขึ้น “เราไม่มีทางหนีมันได้ตลอดหรอก และถ้าเราไม่ลงมือทำอะไรเลยมันก็เท่ากับได้แต่ปล่อยให้เราต้องทนทุกข์ต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่มีวันจบเท่านั้นเอง.........”

ปั๊กมองผมอย่างไม่ค่อยมั่นใจก่อนจะลุกขึ้นยืนตามผม ผมยิ้มให้เขาก่อนจะยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อนักเรียนของเขาและใช้มันเช็ดน้ำตาให้เขาเบาๆ และในที่สุดผมก็เห็นรอยยิ้มน้อยๆฉายขึ้นบนใบหน้าของเขาจนได้

“พี่นนท์...... พี่คิดว่าพวกพี่จะช่วยผมได้จริงๆเหรอครับ”

ผมยิ้มและพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แน่นอนเลย พวกมันมีกันแค่สี่ห้าคน แต่พวกพี่มีถึงแปดเชียวนะครับ........ ไม่สิ อาจจะเก้าด้วยซ้ำ...........”

ปั๊กมองหน้าผมงงๆ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก จากนั้นผมกับเขาก็เดินคู่กันไปจนถึงที่สระว่ายน้ำ และระหว่างทางขณะที่เรากำลังเดินด้วยกันอยู่นั้นผมก็อดคิดอยู่ตลอดไม่ได้ว่าการที่ผมตัดสินใจพูดเรื่องนั้นกับเขาไปนั้นมันจะเป็นสิ่งที่ผมควรทำจริงหรือเปล่า แต่อย่างน้อยๆตอนนี้ปั๊กก็ดูที่จะยอมเปิดใจและยอมให้พวกเราได้ช่วยเหลือเขามากขึ้นแล้วล่ะนะ ถึงแม้ว่าผมจะยังสามารถสังเกตเห็นความไม่มั่นใจในแววตาของเขาอยู่บ้างก็ตามที.........

“ไอ้นนท์ มึงมาทำอะไรที่นี่!” เสียงของโจดังขึ้นจากตรงห้องชมรมว่ายน้ำ และเมื่อเราสบตากัน เขาก็รีบเดินตรงเข้ามาหาผมทันที “กูบอกมึงไปแล้วไม่ใช่รึไง ว่า........” โจชะงักลงเมื่อเขาสังเกตเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม

ผมหันไปมองปั๊กแล้วก็เห็นว่าเขาดูตัวเกร็งขึ้นมาในทันที ผมจึงวางมือลงบนบ่าของเขาเบาๆเพื่อแสดงให้เขารู้ว่าผมยังอยู่ข้างๆเขาและเขาไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล “กูมาหามึง และมึงก็ไม่ได้บอกกูนี่ว่ามึงห้ามกูมาที่นี่น่ะ”

ปั๊กหันมามองหน้าผมทันที “คนที่พี่จะมาเจอนี่คือพี่โจอย่างนั้นเหรอครับ” เขาหันกลับไปมองโจ จากนั้นก็หันกลับมาหาผมอีกครั้ง “พี่โกหกผม!”

“เดี๋ยวปั๊ก!” ผมรีบร้องห้าม แต่ทว่าก็ช้าเกินไป เพราะว่าปั๊กวิ่งหนีผมไปยังอีกทางหนึ่งเสียแล้ว “โธ่เว๊ยย!” ผมสบถออกมาก่อนจะรีบวิ่งตามเขาไป

ปั๊กวิ่งไปทางหน้าโรงเรียน และผมก็รีบวิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ผมทำได้ เพราะผมจะไม่ยอมให้เขาเข้าใจผมผิดแบบนี้เด็ดขาด และที่สำคัญก็คือ ผมจะไม่ยอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราพยายามคิดวางแผนกันมาต้องมาพังลงเพราะผมหรือเพราะเรื่องแบบนี้เป็นอันขาด

“เดี๋ยวปั๊ก! รอพี่ก่อน!” ผมร้องเรียกเขา และในที่สุดผมก็วิ่งตามเขาจนทันและสามารถคว้าข้อมือของเขาเอาไว้จนได้ “พี่พยายามจะช่วยปั๊กอยู่จริงๆนะ!”

ปั๊กหันกลับมาหาผมด้วยแดงตาที่แดงก่ำและโกรธเคือง “พี่โกหกผม! ถ้าพี่บอกว่าพี่รู้แล้วว่าใครที่........” เสียงของเขาขาดหายไป “แต่นี่ทำไมพี่ถึงได้.......”

“ก็เพราะมันพยายามจะช่วยมึงจริงๆน่ะสิ”

ผมรีบหันกลับไปมองทางด้านหลังทันที แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าโจเองก็วิ่งตามเราสองคนมาด้วย แถมทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาก็ยังมีแค่เพียงกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วเพียงตัวเดียวกับผ้าขนหนูผืนเล็กพาดคออยู่เท่านั้นด้วย

ผมหน้าแดงขึ้นมาทันที แต่ไม่ใช่เพราะการที่เห็นเขาแต่งตัว ‘เปิดเผย’ แบบนี้แต่เพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะความอายที่เขากล้าวิ่งออกมาจากบริเวณสระว่ายน้ำทั้งๆที่อยู่ในสภาพแบบนี้ด้วยต่างหาก

เด็กๆและผู้ปกครองคนอื่นที่อยู่แถวนั้นหันมามองที่เราสามคนเป็นตาเดียวกันทันที

“ไอ้นนท์มันมาขอร้องกูให้กูช่วยมึงเรื่องนี้ และกูก็กำลังพยายามช่วยมึงเท่าที่กูทำได้อยู่เหมือนกัน......”

“ไอ้โจ นี่มึงกล้าวิ่งมาถึงที่นี่ทั้งๆที่มึงแต่งตัวแบบนี้เนี่ยนะ” ผมพูดกับเขาแบบอายๆ

“มึงไม่ต้องมาพูดเลย มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะ ไอ้นนท์ นี่มึงกำลังจะทำให้สิ่งที่พวกมึงพยายามจะทำมาตลอดพังลงอย่างนั้นน่ะเหรอ” โจทำหน้าดุใส่ผม

“กู...... กูขอโทษ” ผมก้มหน้าจ๋อย

“มึงไม่ต้องเชื่อในตัวกูก็ได้ ไอ้ปั๊ก แต่กูขอให้เชื่อไอ้นนท์และพวกไอ้นัทก็พอ........” โจพูดขึ้น “กูกลับไปที่สระก่อนนะ พวกมึงสองคนก็รีบๆตามไปก็แล้วกัน”

โจหันหลังวิ่งเหยาะๆกลับไปที่สระโดยมีสายตาของคนรอบข้างมองตามไปด้วย จากนั้นผมก็หันกลับมาหาปั๊กอีกครั้งทันที “พี่ขอโทษนะปั๊ก แต่เราต้องเชื่อใจพี่นะ ไอ้โจมันอาจจะเคยทำไม่ดีมา แต่ตอนนี้มันก็บอกพี่เองแล้วว่ามันจะช่วยจริงๆ ถึงพี่จะอยากให้มันพูดคำว่าขอโทษกับปั๊กด้วยก็เหอะ แต่ว่าคนอย่างมันเนี่ยก็นะ.........” ผมส่ายหน้าเบาๆ “เอาเถอะ ยังไงตอนนี้เรากลับกันไปก่อนดีกว่า แล้วพวกไอ้เจย์หรือนัทก็คงจะทำอะไรได้บ้างล่ะ พี่รับรองว่าวันนี้ปั๊กไม่ต้องทำเรื่องเหี้ยๆที่พวกนั้นมันจะให้ปั๊กทำอย่างแน่นอน”

ปั๊กพยักหน้าให้กับผมเบาๆก่อนที่จะพูดด้วยคำพูดที่เบาเสียจนผมฟังแทบไม่ได้ยิน แต่เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นแล้ว ผมก็อดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้จริงๆ

“ผมเชื่อใจพี่นนท์ฮะ.......”

ผมพาปั๊กเดินกลับมาจนเกือบถึงสระว่ายน้ำ แต่ผมรู้ดีว่าผมไม่ควรที่จะเดินเข้าไปใกล้กว่านั้นแล้ว ดังนั้นผมจึงหันไปหาเขาแล้ววางมือลงบนบ่าของเขาเบาๆ......

“พี่คงเข้าไปไม่ได้แล้วนะ ปั๊ก แต่ว่าหลังจากนี้ให้ปั๊กทำตามที่ไอ้แม็กซ์มันพูดไปก่อนก็แล้วกัน และเดี๋ยวพวกพี่นัทหรือไอ้โจก็จะดูแลเราต่อเอง”

“ครับ.......” เขาพยักหน้าอย่างคนกล้าๆกลัวๆก่อนจะเดินเข้าไปในสระว่ายน้ำ

ผมมองตามหลังของเขาไปจนกระทั่งเขาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นผมก็หันหลังกลับและเดินจากมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคริส เขาบอกผมว่าเขากำลังรอผมอยู่ที่คอร์ทเทนนิส ผมจึงตัดสินใจเดินไปหาเขาที่นั่นทันที และเมื่อผมไปถึง ผมก็พบว่านอกจากคริสแล้ว แต่ก็ยังมีเคนและน้องบอลนั่งอยู่ด้วยกันด้วย

“มึงไปไหนมาวะ” เคนเงยหน้าขึ้นมาถามผม

“ไปส่งปั๊กที่สระมา ว่าแต่........” ผมมองไปรอบๆ “วันนี้เค้าไม่มีซ้อมกันเหรอ ทำไมเหลือเด็กอยู่แค่นี้ล่ะ อาจารย์ไปไหนวะ”

“อาจารย์แกเพิ่งถูกเรียกไปเมื่อกี๊เอง” คริสตอบ “แต่กูว่ามึงควรต้องฟังเรื่องนี้มากกว่าว่ะ......” เมื่อพูดจบเขาก็หันไปมองที่บอลที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ตรงกลางระหว่างคริสกับเคน

“ผม........” บอลก้มหน้า “ผมไม่อยากพูดแล้วครับ พี่คริส........”

คริสถอนหายใจเบาๆ “พี่เข้าใจ บอล....... ถ้างั้นพี่ขอเป็นคนพูดเองก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นกว่าสิบห้านาที ผมก็ยืนฟังถึงเรื่องราวที่แม็กซ์เคยทำเอาไว้กับบอลเมื่อปีก่อนนี้ผ่านทางปากของคริส และหลังจากนั้นอีกประมาณห้านาที ก็ถึงคราวเรื่องราวของปั๊กที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ถึงแม้ผมเพิ่งจะได้รับรู้เรื่องราวของปั๊กเป็นครั้งแรก และมันก็เป็นเพียงเรื่องราวคร่าวๆที่ไม่ได้เจาะจงรายละเอียดอะไรมากมาย เพราะว่าบอลเองก็ยืนยันว่าเขาไม่ใช่คนที่มีสิทธิ์ที่จะพูดเรื่องเหล่านั้นได้โดยปราศจากการยินยอมของปั๊ก แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้สึกสะอิดสะเอียดกับการกระทำของพวกไอ้แม็กซ์มากจริงๆ และที่สำคัญเหนือสิ่งอื่นใดเลยก็คือ ผมมั่นใจเลยว่าผมคงไม่อยากจะได้ยินหรือทนฟังสิ่งที่เกิดขึ้นกับปั๊กในห้องของโค้ชอย่างเต็มๆแน่นอน เพราะแค่เพียงเท่าที่ผมรับรู้นี้ผมก็พอจะเดาได้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในนั้นมันเลวร้ายมากขนาดไหน........

“แล้วตกลงพวกไอ้แม็กซ์มันรู้แล้วเหรอว่ามึงรู้เรื่องนี้น่ะ บอล” เคนถามสิ่งที่ผมเองก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันขึ้น

“ครับ.......” บอลพยักหน้า “ตอนนั้น........ เมื่อประมาณสามสี่วันก่อน ผมกำลังนั่งอยู่กับไอ้ปั๊ก แล้วพี่ติ๊กกับพี่เคก็เดินมาเจอเราสองคน พวกมันก็เลยเริ่มแกล้งพูดแซวไอ้ปั๊กด้วยเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องโค้ชวันนั้นน่ะครับ แบบว่า มันไม่รู้ว่าผมรู้อยู่แล้ว และก็เลยพยายามจะทำให้ผมสงสัยว่าพวกมันกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แล้วไอ้ปั๊กมันจะได้รู้สึกอายอะไรประมาณนั้นมั๊งครับ แต่ผมอ่ะเฉยๆ และยังสวนกลับมันไปนิดหน่อยด้วย พอดีพี่แม็กซ์กับพี่โจแล้วก็พี่เอกเดินมาพอดี พวกมันก็เลยพอรู้น่ะว่าผมคงรู้อะไรอยู่แล้วแน่ๆ มันก็เลยกำชับผมไม่ให้ผมบอกใครด้วย เพราะไม่งั้น........” บอลเว้นช่วงไปก่อนที่จะหันมามองหน้าพวกเราทั้งสามคนสลับกันไปมาด้วยดวงตาที่กังวลใจ แต่ก็ยังแฝงความคาดหวังลึกๆบางอย่างเอาไว้ข้างใน “พวกพี่คิดจริงๆเหรอครับว่าจะช่วยไอ้ปั๊กได้น่ะ.........”

“พวกพี่จะพยายาม บอล พวกเราไม่มีใครยอมได้ยินเรื่องนี้แล้วจะปล่อยผ่านไปเฉยๆแบบนี้หรอกนะครับ” ผมตอบ

“ช่ายๆ แม่งเหี้ยจริงๆนะไอ้พวกนั้นอ่ะ” เคนถอนหายใจก่อนจะโอบแขนลงบนบ่าของบอลแล้วโยกตัวเขาเบาๆ “ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ว่าพวกไอ้เจย์มันต้องทำอะไรได้อยู่แล้วล่ะน่า”

“แต่ถ้าถึงแม้ครั้งนี้มันอาจจะผ่านไปได้ดีจริงๆ แต่ถ้าครั้งหน้าพวกไอ้พี่แม็กซ์มันเกิดโกรธหรือไม่พอใจแล้วเรื่องมันยิ่งเลวร้ายกว่านี้ล่ะ.......” บอลหันมาสบตากับผม แววตาของเขามันช่างบริสุทธิ์และเปิดเผย จนผมสามารถมองเห็นเงามืดแห่งความหวาดกลัวที่ซ่อนแฝงอยู่ในดวงตาสีดำขลับของเขาได้อย่างชัดเจน “โดยเฉพาะไอ้พี่เคน่ะ พวกพี่ไม่รู้หรอกนะครับว่ามันเป็นคนเหี้ยขนาดไหน!”

“ใช่ พวกพี่ไม่รู้หรอก.......” ผมส่ายหน้าเบาๆ

“แต่พวกพี่รู้ว่าพวกเราเองก็จะไม่ยอมให้เรื่องนี้มันเลวร้ายไปกว่านี้แล้วแน่นอน” คริสพูดต่อจากผม

เคนพยักหน้าอีกครั้ง “เดี๋ยวเย็นนี้ก็รู้แล้ว ไอ้บอล พวกพี่เองก็กังวลใจเหมือนกันนะเว้ย แต่ตอนนี้พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ก็ทำได้แค่รอ แล้วก็เชื่อใจในตัวของพวกไอ้นัทมันเท่านั้นเอง........”


ออฟไลน์ myxt

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-1
 :z13: จิ้มๆคุณต้น
ชะแว้บไปอ่านก่อน
.....
โหย ลุ้นอะ จะสำเร็จมั้ยเนี่ย
ว่าแต่ โจวิ่งตามน้องนนท์ออกทั้งมาแบบนั้น เอิ๊กกกก กล้าเนอะ   :m1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-07-2009 09:11:27 โดย myxt »

ออฟไลน์ jaaeyboy

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 522
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
แวะมาตอนเช้า  ก้อได้อ่านเลย ดีจัง 

แอบลุ้นไปกะนนท์และเพื่อนๆๆ จะช่วยปั๊กกันยังไงเนี่ย

เรื่องมานคงไม่จบง่ายๆแน่ๆ

ปล. น้องโจจ๊ะ  ช่างกล้าเนอะ วิ่งมาหานนท์ด้วยชุดว่ายน้ำเลย  :o8:

~•SAkurAIro•~

  • บุคคลทั่วไป
เอ๊ยยยยยยยยยส์ เขิลลลล
ตแนโจวิ่งมาทั้งชุดว่ายน้ำ+ผ้าขนหนุ ฮ่า ฮ่า   :-[ อ๊ายยยยยยย
เฮ้อออ อ่านแล้วก้ได้แต่สงสารปั๊กกะบอล เอาใจช่วยให้ผ่านเรื่องเลวร้ายไปได้เร็วๆ
แล้วก้ +1 เป็นกำลังใจให้พี่ต้นครับบบ

ISACBTMN

  • บุคคลทั่วไป
 :m25: น้องนนท์แอบอายในสถานการณ์แบบนี้อีกเหรอ เริ่มเอียงไปทางโจนนท์ละ อิอิ

ตอนต่อไป ตื่นเต้นมากกกกกกกกกก อยากอ่านอยากอ่าน เป็นกำลังใจให้คนเขียน  :impress3:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ wowhaha

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 273
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าเรื่องซักทีเนี่ย ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ มันจะสลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนเกินไป หรือเปล่า เหมือนกับว่าเป็นนิยายแฟนตาซีเลย
เฮ้ออออออออออออออออออออออ :เฮ้อ:

ออฟไลน์ Ex'ecuzě

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1016
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-1
อร๊าาางงงงงงงง
จบตอนนี้รักโจขึ้นเป็นกองเลยอ้ะ  :3123:

ปล. เฮียยยย คนอื่นเค้าจะเข้าใจอะไรผิดหยอออออ >.<

mole eye man

  • บุคคลทั่วไป
ตอนหน้าเป็นไซด์บีให้คนอื่นบรรยายรึเปล่าหว่า?   :-[

เป็นกำลังใจให้คนเขียน  แล้วจะรอติดตามต่อนะฮะ ^^\

DexTunG

  • บุคคลทั่วไป
แล้วจะเปนยังงัยต่อหละทีนี้


จะช่วยได้หรือป่าว  นนท์


โจ ต้องช่วย นนท์ นะ  ให้นนท์ ช่วยน้องปั๊ก ได้สำเร็จด้วย


เพื่อที่ โจ จะได้คะแนนความรัก จาก นนท์ เพิ่มขึ้น


 :กอด1: โจ นะคับ    +1  ให้ ผู้แต่งนะคับ

nubeebaa

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ VICTORY

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 787
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-1
ไอแม๊ก ไอเค โคดชั่ววว

ออฟไลน์ THIP

  • Global Moderator
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7674
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +986/-10
โจสู้ๆ โจสู้ตาย ช่วยปั๊กให้ได้  :z2: :z2: :z2:

mantdash

  • บุคคลทั่วไป
ลุ้นระทึกมากมาย

แต่แอบยืดนิดนึงนะเนี่ยยย

ตอนหน้าจะเป็นยังไงนะ

โจจะแตกหักกลับกลุ่มแม็กซ์ไหมมม o18

Koa-ka

  • บุคคลทั่วไป
สวัสดีครับ

แผนอย่างไรขอโจนะ

แต่โจเองก็คงรักชาตินนท์มาก ถึงวิ่งตามออกมาด้วยชุดวาบหวิว ไม่แคร์สายตาประชาชี เพื่อช่วยอธิบายให้ปลั้กฟัง (ชั่งตั้งชื่อเนาะ ปลั๊ก มันแผลงได้เสียงอื่นๆอีกมากมาย)
นัทคนดีศรีกรุงเทพฯ หายไปไหนแล้วนี่.... :serius2:

ต่งต๊น
ว่างเมื่อไหร่มาโพส แต่อย่าให้ห่างเกิน สอง อาทิตย์ เข้าใจนะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

Taurus

  • บุคคลทั่วไป

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ wan

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5575
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +643/-10
มารอข่าว ที่จะเกิดขึ้น

คุณต้น เหนื่อยหรือครับ เป็นกำลังใจให้นะ

+1 ให้ด้วย แล้วก็รอต่อไป

ออฟไลน์ จันทร์ผา

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2264
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-2
นัทเคลียกะไอ้ชั่วนั้นให้ได้

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

สงสารบอลกะปั๊กเนอะ :pig4:

ออฟไลน์ lomekung

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1762
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-1

seasons

  • บุคคลทั่วไป
มาตามลุ้น ว่า นนท์กะช่วยปั๊กได้สำเร็จไม๊  :mc4:

yaoifan

  • บุคคลทั่วไป
ลุ้น ลุ้น

 :serius2:  :angry2:

ทำไมกดบวกไม่ได้ล่ะ

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
ตื่นเต้นตอนโจวิ่งมานี่แหละ  :z1:  :z1:

ออฟไลน์ A-ram 70

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 765
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +31/-0
โจวิ่งออกมาที
นนท์หน้าแดงเลย
แอบคิดอารายป่าวเนี่ย :-[

ออฟไลน์ nopkar

  • เป็ด indy
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2159
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-3
ปกติไม่ค่อยเอ่ยตามตอนต่อนะ
แต่ตอนนี้ขอเถอะนะคร้าบบบบบบ

มาต่อเถอะคร้าบบบบบบ ลุ้นอ่ะ :3123:

yochiyuki

  • บุคคลทั่วไป

patz

  • บุคคลทั่วไป
อยากเห็นภาพประกอบตอนโจวิ่งออกมาตามนนท์กับปั๊กจังเลย  :z1:

หวังว่าเรื่องแย่ๆพวกนี้คงจบลงในไม่ช้านะ

ว่าแต่ ถ้าเรื่องจบลงด้วยดี แล้วทำให้นนท์มีใจให้โจมากขึ้น นัทจะคิดยังไงละเนี่ย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด