หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[VICTORY]

มารอ

โจ♥นน

[/size]

[artkung]

อ๊ากกกกกกกกก

นนท์หน้าแดงตอนโจวิ่งตามมาเคลียร์  

นนท์คงมีใจเอนเอียงไปทางโจแล้วแน่ๆ  


หวังว่านัท เจย์ แล้วก็วายุ คงช่วยจัดการเรื่องนี้ได้นะ สงสารปั๊กกับบอลมากๆ ไม่น่าต้องตกเป็นเหยื่อของไอ้พวกชั่วๆ นี่เลยจริงๆ  

โจต้องช่วยนนท์อยู่แล้วนี่เนอะ  




แล้วมาต่อไวๆ นะคร้าบพี่ต้น     ฝากกอดพี่ทึ่มด้วย คิดถึง  

[ExecutioneR]

^
^

ฝากกอดทุกอาทิตย์ทุกตอน -"-
มากอดเองเลยแมะะะะ

 

[wan]

^^
^^
จิ้มคุณต้น หึงอะเด่ ถึงได้ว่าประชดอย่างนั้น 

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

[M@nfaNG]

เรื่องจะไปต่อแบบไหนหว่า  :

[yaoifan]

          ุู^
          ^

นั่นดิ จะเป็นยังไงต่อ

 :z2:รอต่อปายยยย

ปล. มีการหึงหวงกันนอกบทด้วย อิอิ

[*SparklinG*]

เชียร์โจและนนท์เหมือนเดิม หึๆๆ สู้ๆนะโจ เราเชียร์นายอยู่

[yochiyuki]

รออย่างใจเย็นครับ^^ 

[ExecutioneR]

แวะมาบ่นครับ ว่าเหนื่อยมากๆๆๆๆๆๆๆ

แต่ไม่ต้องรอแล้วครับ เด๋วมาลงให้แล้ว  

อ้อ ขอบอกอย่างนึงด้วยว่า เด็กสมัยนี้น่ะ ไม่ใช่เด็กๆแบบเมื่อก่อนแล้วนะครับ
เพราะเผื่อใครยังไม่รู้ ผมขอบอกอีกทีก็แล้วกันว่าที่ผมตัดสินใจเขียนเรื่องนี้น่ะ เพราะผมได้ใช้เวลาคลุกคลีอยู่กับเด็กๆวัยรุ่นหลายเพศ หลายวัย หลายพื้นเพครอบครัว และหลายขนาด อยู่หลายๆคนครับ

ไหนๆก้ออ่านกันมาถึงนี้แล้วก็ติดตามกันต่อไปนะครับ รับรองว่ามีอะไรให้น้องนนท์เจอ และมีอะไรให้คนอ่านได้คิดอีกเยอะแน่ๆ
รับรองว่าเรื่องนี้เป็น"เรื่องไม่สั้น"สมชื่อแน่นอน!

55555

ปล. เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแนวสืบสวนครับ ไม่ใช่แบบเรื่องขอบฟ้าฯ เพราะงั้นสบายใจได้ครับ อิอิ ถึงไงธีมหลักผมก็เน้นให้อ่านสบายๆเรื่อยๆอยู่แล้วครับ ^_^

[jaaeyboy]

แวะมาปูเสื่อนั่งรอค่ะ 

ได้ป๊อปคอร์นกับเป็ปซี่เย็นๆอีกซักแก้ว คงดี 55555

[ExecutioneR]

^
^

เอาเป็น(ไอ้)ป๊อป กับ ตี๋เล็กร้อนๆสักคนไปก่อนมั๊ยครับ 55555

ปล. ขอย้อนไปบวกหนึ่งให้ทุกคนนะครับ แทนคำขอบคุณจากใจ 

[ExecutioneR]

A 44


โชคดีที่วันนี้เป็นวันศุกร์ และยังเป็นวันที่นักเรียนส่วนมากจะอยู่ทำกิจกรรมชมรมกันต่อด้วย ทำให้ผมและคนอื่นๆสามารถกลับบ้านกันได้เย็นกว่าปกติ แต่เมื่อถึงเวลาประมาณห้าโมงสิบห้า แม่ของบอลก็มารับเขากลับบ้านไป ผมและทุกคน ซึ่งรวมถึงตี๋เล็กและป๊อป ต่างก็ยืนยันกับเขาว่าเรื่องราวมันจะต้องจบลงด้วยดี และเราก็สัญญาว่าจะโทรไปบอกเขาด้วยว่าสุดท้ายแล้วเรื่องราวในวันนี้มันจบลงอย่างไร

พวกเราอีกห้าคนที่เหลือต่างก็นั่งรอพวกนัทอย่างกระวนกระวายใจกันพอสมควร เพราะนับตั้งแต่ที่ทั้งสามคนแยกจากเราไปแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาพวกเราอีกเลย และพวกเราเองก็รู้ดีว่าเราไม่ควรที่จะโทรไปหาพวกเขาก่อนด้วยเช่นเดียวกัน

“เฮ้ย ทำไมมันนานจังวะ แม่งงงง” ป๊อปเป็นคนแรกที่พูดขึ้นอย่างอึดอัด “จริงๆนี่พวกมันก็แค่จะไปกันไอ้ปั๊กออกจากพวกไอ้แม็กซ์ไม่ใช่เหรอวะ ถ้าแค่นั้นแล้วทำไมมันนานขนาดนี้วะเนี่ย”

“มึงอย่าพูดงั้นดิ่วะ ไอ้เชี่ยป๊อป กูยิ่งกำลังคิดๆอยู่ แม่งงง” ตี๋เล็กถอนหายใจ

“อ้าว เห็นมะ มึงก็คิดเหมือนกู ไอ้ตี๋ เนี่ยกูว่ายังไงมันก็นานเกินไปแล้วนะเว้ย นี่มันห้าโมงครึ่งกว่าแล้วนา” ป๊อปมองดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะยืนขึ้น “กูว่ากูโทรไปถามพวกมันหน่อยดีกว่าว่ะว่าเป็นยังไงบ้าง”

“อย่าเพิ่งเลย ไอ้ป๊อป” คริสห้าม “รออีกสักพักก่อนเถอะ”

“แต่ถ้าแค่เอาไอ้สามคนนั้นไปเป็นไม้กันหมา แล้วดึงตัวไอ้ปั๊กออกมาเพื่อให้ไอ้แม็กซ์มันเห็นว่าปั๊กมันไม่ได้ตั้งใจจะหลบหน้าล่ะก็ นี่มันก็นานเกินไปจริงๆนะเว้ย พวกมึงไม่มีใครสงสัยกันบ้างเลยเหรอวะ”

“พวกกูเองก็คิดเหมือนกัน ป๊อป แต่กูว่าเราก็ยังไม่ควรโทรไปอย่างที่คริสว่าจริงๆนั่นแหละ” ผมพูดขึ้นบ้าง “เพราะนัทเองก็บอกไว้แล้วไม่ใช่เหรอวะ ว่าถ้าเกิดยังไงพวกเค้าก็จะโทรมาหาเราเองน่ะ.......”

“มันก็ช่ายยย แต่มันไม่ได้บอกว่าจะนานขนาดนี้นี่หว่า” ป๊อปนิ่วหน้า “ไม่รู้เว้ย กูขอโทรก่อนล่ะ กูรู้ว่าพวกมึงก็อยากโทรเหมือนกัน เพราะงั้นกูโทรเอง และถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆล่ะก็ กูยอมโดนด่าเองคนเดียวเอ้า” เขาพูดพลางกดปุ่มโทรศัพท์ไปพลาง และเมื่อเขาพูดจบ เขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบที่หูแล้วพอดี

พวกเราที่เหลืออีกสี่คนมองไปที่ป๊อปอย่างคาดหวัง มันก็จริงอย่างที่เขาพูดว่าเราเองต่างก็อยากโทรไปหาพวกนัทกันใจจะขาดอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเราต่างก็ไม่มีใครกล้าที่จะแบบนั้นเท่านั้นเอง บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเราเชื่อในตัวและในคำพูดของพวกเขา เราก็เลยสามารถทนรอกันได้มาตั้งนานแบบนี้ หรือไม่อย่างนั้นมันก็อาจจะเป็นแค่ความกลัว ที่ทำให้เราไม่มีใครกล้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาพวกเขาเลยก็เป็นได้

“เอออ ไอ้เหี้ยย!! ตายไปยังวะ!” ป๊อปพูดใส่โทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “อ้าว เหรอวะ เออๆ พวกกูก็นั่งรอมึงกันอยู่เนี่ย ทำไมมันนานชาติขนาดนี้วะ........” เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง “เอ๊า ก็แล้วทำมายพวกมึงไม่เห็นโทรมาบ่งมาบอกกันมั่งล่ะวะ........ เออ ที่เดิมนี่แหละ ไอ้คริสมันก็ใกล้จะกลับบ้านแล้วมึง แม่มันจะมาถึงแล้ว พวกมึงรีบกลับมาเลย แล้วก็รีบๆมาเล่าให้พวกกูฟังด่วน!”

“ว่าไงวะ” เคนถามขึ้นทันทีที่ป๊อปกดปุ่มวางสายไป

“พวกมันกำลังเดินมาแล้ว อีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึงแล้วเนี่ย มันบอกเดี๋ยวมันมาเล่าให้ฟังทีเดียวว่ะ”

“ว่าแต่มะกี๊มึงโทรหาใครวะ” ตี๋เล็กถามขึ้นบ้าง

“ไอ้เจย์” ป๊อปพูดพร้อมกับนั่งลงที่เดิม “ท่าทางจะไม่มีอะไรน่าห่วงมั๊ง กูว่าน้ำเสียงมันก็ฟังดูปกติดีน่ะนะ.......”

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสามคนที่เหลือก็เดินกลับมาหาพวกเรา และผมก็ต้องรู้สึกแปลกใจที่ได้เห็นว่าพวกเขาทุกคนไม่มีใครมีสีหน้าเคร่งเครียดหรือดูเป็นกังวลจนน่าเป็นห่วง และในขณะเดียวกัน ก็ไม่มีใครมีรอยยิ้มที่เป็นสัญญาณบอกว่าเรื่องทุกอย่างมันจบลงด้วยดีแล้วแม้แต่นิดเดียวด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งสามคนเดินคุยกันเงียบๆจนกระทั่งพวกเขามาถึงที่ๆพวกเรานั่งกันอยู่ นัทก็หันมาสบตากับผมจากนั้นก็ส่งยิ้มที่ดูเหนื่อยอ่อนเล็กน้อยให้กับผม

“เป็นไงวะ พวกมึง หายไปนานชิบหายเลยอ่ะ พวกกูก็นั่งเป็นห่วงกันอยู่เนี่ย” ตี๋เล็กพูดขึ้น

“ไหนๆ มีรอยถูกต่อยที่ไหนป่าววะ ได้ไปมีเรื่องกะพวกมันมามั๊ยวะเนี่ย” ป๊อปลุกขึ้นยืนแล้วชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ๆกับวายุเพื่อมองหารอยฟกช้ำ

“ไม่มีหรอกน่า ไอ้เหี้ยยย” วายุใช้มือดันหน้าป๊อปออก

“เฮ้ยย! เซ็งชิบหายเลยเว้ย!” เจย์พ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆขณะนั่งลงบนม้านั่ง

“ทำไมวะ” เคนถาม

“ก็กูไม่ได้ต่อยหน้าใครสักคนเลยน่ะสิวะ แม่งงง เห็นหน้าพวกแม่งแล้วของขึ้นชิบหายเลย!”

“เอาอีกและ ไอ้หมีนี่แม่งก็เอาแต่จะใช้กำลังอยู่เรื่อย” เคนส่ายหน้า

“แล้วสรุปว่ายังไงมั่งวะ แล้วนี่ปั๊กอยู่ไหนเนี่ย” ผมถาม

“กลับบ้านไปแล้ว” นัทหันมาพูดกับผม “ที่พวกนัทมาช้าก็เพราะว่ารอส่งไอ้ปั๊กมันขึ้นรถแม่ไปก่อนด้วยแหละ”

“แล้วก่อนหน้านั้นก็เข้าไปคุยกับอาจารย์ชัชมาด้วย” วายุพูดเสริม

“อาจารย์ชัชวาลย์อ่ะนะ” ตี๋เล็กเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “อีท่าไหนวะเนี่ย!”

“คืองี้...... พวกมึงก็รู้ใช่มั๊ยว่าจริงๆแล้ววันนี้ไอ้โจมันก็ตั้งใจแค่ให้กูเข้าไปเหมือนกับบังเอิญเจอไอ้ปั๊กตอนที่พวกมันกำลังจะไปที่ห้องน้ำนั้นเท่านั้นเองอ่ะ” นัทหันมามองพวกเราทุกคน

“เออ แล้วจะว่าไป สรุปว่าทำไมถึงต้องเป็นสามคนด้วยวะ” ป๊อปถามขึ้น

“ไอ้โจมันบอกว่ามันไม่อยากให้เราไปกันเยอะน่ะ ไม่งั้นมันก็จะดูน่าสงสัยไป” วายุเป็นคนตอบ “แต่พวกมึงเชื่อมะว่าตอนนี้กูกลับรู้สึกเป็นห่วงไอ้โจว่ะ.........”

“ไอ้โจทำไมวะ” ผมถามขึ้นทันที

นัทหันมามองหน้าผม “........เพราะดูเหมือนว่ามันจะมีเรื่องกับพวกไอ้แม็กซ์น่ะสิ และมันก็บอกว่ามันจะเป็นคนจัดการกับหลักฐานแบล็คเมล์ที่เหลืออยู่เองด้วย”

“ตกลงพวกมันมีของแบล็คเมล์จริงๆใช่มั๊ยวะเนี่ย” ตี๋เล็กพูดขึ้น “พวกมันไปทำเหี้ยอะไรไว้วะ”

“พวกมันอัดวีดีโอตอนที่มัน........” เสียงของนัทจางหายไป และนี่ก็แปลว่าเขาเองก็น่าจะพอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องของโค้ชวันนั้นแล้วด้วยเหมือนกันอย่างแน่นอน

“ไอ้พวกสันดานหมาเอ๊ย!” เจย์สบถอย่างโกรธเคือง

“เฮ้ยๆนี่ พวกกูสองคนยังไม่รู้เลยนะเว้ยว่ามันทำเหี้ยอะไรอ่ะ” ป๊อปพูดพลางมองพวกเราทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆ “พวกไอ้นนท์แม่งก็ไม่ยอมบอกอ้ะ”

“เชื่อกูเถอะ ไอ้ป๊อป มึงเองก็คงไม่อยากรู้จนถึงรายละเอียดหรอก คือจริงๆพวกกูเองก็ไม่ได้รู้อะไรละเอียดมากมายเหมือนกันหรอกนะเว้ย แต่เอาเป็นว่าตอนที่พวกมันทำเรื่องเหี้ยๆแบบนั้นกับไอ้ปั๊กอยู่อ่ะ พวกมันก็ถ่ายคลิปวีดีโอเก็บเอาไว้ด้วย และถ้ามึงเป็นไอ้ปั๊ก มึงก็คงไม่อยากให้ใครรู้เรื่องในวันนั้นหรือได้เห็นคลิปนั้นอย่างแน่นอนอ่ะว่ะ”

“ก็แล้วมันอะไรอ่ะวะ กูอยากรู้อ่ะ”

“ไอ้ป๊อปเอ๊ยย พูดแค่นี้ยังไม่รู้อีกเหรอวะ งั้นถ้ากูบอกว่าหลังจากนั้นไอ้ปั๊กมันตัวเลอะไปด้วยน้ำเงี่ยนนี่มึงจะพอใจรึยัง!” เจย์โพล่งขึ้น และนั่นก็ทำให้เราทุกคนต้องเงียบกันลงไปทันที

“.......แล้วพวกมึงรู้เรื่องนั้นได้ยังไงวะ นัท” คริสเป็นฝ่ายพูดขึ้น

“ไอ้ปั๊กเล่าให้พวกกูฟังตอนก่อนที่แม่มันจะมารับนั่นแหละ” นัทตอบ

“แล้วที่มึงบอกว่ามึงเจออาจารย์ชัชอ่ะ มันยังไงวะ แล้วตกลงมึงไปช่วยมันยังไงกันแน่ และที่สำคัญนะ เรื่องนี้มันจะจบลงได้รึยังวะ” ตี๋เล็กถาม

“กูเล่าสั้นๆก็แล้วกันนะเว้ย เดี๋ยวพ่อแม่พวกมึงจะมารับกันไปซะก่อน นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย” นัทมองดูนาฬิกาข้อมือ “คืองี้ กูอ่ะ ก็ดักรออยู่ตรงทางเดินไปหลังหอประชุมอยู่แล้ว แต่ไอ้เจย์กับไอ้ยุอ่ะ ไปนั่งกันอยู่ตรงหลังหอประชุมแถวๆทิวสนอ่ะ ซึ่งตรงนั้นมันก็ไม่ค่อยมีคนอยู่แล้วด้วย เพราะไอ้โจก็บอกเอาไว้แล้วว่าไอ้แม็กซ์มันน่าจะเดินกันไปทางไหนถึงจะหลบสายตาคนได้มากที่สุด พวกกูก็แค่ไปรอกันอยู่ตรงๆที่มันบอกเอาไว้เท่านั้นเอง”

“และพอไอ้นัทมันเห็นไอ้ปั๊กเดินมากับไอ้เคแล้วก็ไอ้ติ๊กอ่ะ มันก็เดินเข้าไปทักน้องมันแล้วบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย กำลังตามหาตัวอยู่เลย อะไรประมาณนี้อ่ะนะ” วายุเล่าต่อ

“ใช่ แล้วกูก็ยืนเถียงๆกับไอ้สองคนนั้นอยู่แป๊บนึง เพราะมันจะไม่ยอมให้ไอ้ปั๊กมากับกู แล้วสักพักไอ้โจกับไอ้แม็กซ์ก็เดินตามมาทีหลัง พวกไอ้ยุที่ได้ยินเรื่องที่กูคุยกับพวกมันทางโทรศัพท์ก็เลยรีบเดินออกมาหากู.......”

“เดี๋ยวนะๆ ทางโทรศัพท์เหรอวะ” เคนถามขึ้น

“ใช่ ก็กูโทรหาไอ้ยุแล้วก็เก็บมือถือเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อไง มันก็เลยได้ยินทุกอย่าง.......”

“อ้ออ”

“แต่จริงๆพวกกูก็เดินออกจากตรงนั้นไปตั้งแต่ได้ยินไอ้เคแม่งทำท่าจะหาเรื่องไอ้นัทแล้วล่ะ” วายุพูดขึ้น

“เออ นั่นแหละ แล้วจากนั้น คือหลังจากที่พวกเรายืนเถียงๆกับพวกไอ้แม็กซ์อยู่นั่นอ่ะ ไอ้เจย์แม่งก็เกิดฟิวส์ขาดขึ้นจนได้” เมื่อนัทพูดจบทุกคนก็หันไปมองที่เจย์พร้อมๆกันทันที

“ก็จะไม่ให้กูฉุนได้ไงอ่ะ พวกมึงต้องเห็นสีหน้าแววตาและน้ำเสียงของไอ้เชี่ยแม็กซ์กับไอ้เค แม่งงง กวนส้นตีนสัตว์ๆอ่ะ”

“แล้วมันยังไงต่อวะ” ป๊อปเร่ง

“คือพอพวกมันทำท่ายึกยักๆ กูก็เลยถามออกไปเลยว่าพวกมึงจะพาน้องมันไปทำอะไรรึไง ประมาณนั้นอ่ะ” เจย์พูดต่อ “พวกมันก็เลยอึ้งๆ และไอ้เคก็พูดกลับมาว่า ‘เสือก!’ แม่งงงง มึงคิดดูดิ่ แม่งแทบจะตะคอกใส่หน้ากูเลยนะเว้ย!”

“เอาเป็นว่า พวกกูก็แทบจะมีเรื่องกับพวกมันเหมือนกันจริงๆนั่นแหละ แต่ว่าไอ้โจมันก็ช่วยห้ามๆเพื่อนมันเอาไว้ด้วยเหมือนกัน เลยทำให้พวกมันทะเลาะกันเองอยู่แป๊บนึง จนกระทั่งอาจารย์ชัชกับพี่ยามที่อยู่แถวนั้นพอดีเดินมานั่นแหละ” นัทเล่าต่อ

“แล้วพวกกูก็เลยโดนเรียกไปคุยกันที่ห้องของอาจารย์กันหมดทุกคน คุยแบบทีละคนด้วยนะเว้ย อาจาย์แม่งจะเช็คว่าพวกเรามีใครพูดโกหกกันรึเปล่าน่ะ แต่ไปๆมาๆรู้สึกว่าเรื่องของไอ้โจมันจะไม่ตรงกับเรื่องของพวกไอ้แม็กซ์น่ะสิ ไอ้เชี่ยแม็กซ์ก็เลยโมโหอยู่พอควรเลยเหมือนกัน”

“แล้วอาจารย์ถามอะไรพวกมึงมั่งวะ ไอ้ยุ” เคนถาม

“แล้วนอกจากนั้นนะ พวกมึงตอบอะไรกันไปมั่งวะ” ตี๋เล็กถามต่อ

“พวกกูก็ตอบเหมือนกันนั่นแหละ พวกกูตอบเค้าไปว่าพวกกูบังเอิญเจอกับพวกไอ้แม็กซ์ที่กำลังเดินไปหลังหอประชุมแล้วก็เลยมีเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อยแค่นั้นเอง.......” นัทตอบ

“คืออย่างน้อยๆพวกกูสามคนก็พูดตรงกันน่ะนะ แต่กูก็ไม่รู้ว่าไอ้โจมันพูดอะไรไปมั่งอ่ะ แต่กูว่าดูท่าทางอาจารย์ชัชเค้าก็พอจะรู้อะไรๆอยู่เหมือนกันล่ะมั๊ง เพราะว่า........” วายุยักไหล่ “ก็นะ พวกมึงก็รู้ว่าอาจารยเค้าก็ไม่ได้ปลื้มพวกไอ้เชี่ยแม็กซ์เท่าไหร่อยู่แล้ว”

“พอหลังจากนั้น พวกกูก็เห็นไอ้โจมันยืนคุยอะไรกับไอ้แม็กซ์ไม่รู้ ท่าทางไอ้แม็กซ์จะหงุดหงิดไม่เบาเลยว่ะ และหลังจากที่มันเห็นพวกกูเดินออกมากัน มันก็เดินหายไปเลย ไอ้โจก็เลยบอกกูว่ามันจะไปจัดการกับของแบล็คเมล์ที่เหลือให้น่ะ และไอ้ปั๊กก็เลยยอมเล่าให้พวกกูฟังจนได้ว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้มันต้องมาทนถูกแกล้งถูกข่มขู่อยู่ได้แบบนี้” นัทเล่า

“กูยอมรับนะเว้ยว่ากูเองก็แปลกใจเหมือนกันที่เห็นไอ้โจพยายามช่วยพวกเราจริงๆแบบนี้น่ะ” เจย์พูดขึ้น “แต่กูก็ยังไม่อยากจะปักใจเชื่อมันเท่าไหร่หรอกนะ จนกว่ามันจะเอาไอ้คลิปพวกนั้นมาให้กูดูจริงๆน่ะ”

“มึงจะเอามาดูเหรอวะ ไอ้เจย์!”

“พ่อมึงสิ ไอ้ป๊อป! กูจะเอามาเป็นหลักฐานว่าไอ้โจมันเชื่อได้จริง แล้วก็จะลบทิ้งต่างหาก กูไม่ดูและไม่เก็บของเหี้ยๆพรรค์นั้นเอาไว้หรอกเว้ย”

“แล้วปั๊กได้บอกอาจารย์ไปรึเปล่าว่าโดนไอ้พวกนั้นทำอะไรลงไปมั่งน่ะ” ผมถาม

นัทส่ายหน้า “ไม่ได้บอกหรอก ไอ้ปั๊กมันไม่กล้าน่ะ”

“แต่มันกล้าเล่าให้พวกมึงฟังเหรอวะ” ป๊อปถาม

“กูบอกแล้วไง ไอ้ป๊อป ว่าพวกกูก็ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมายหรอก ไอ้ปั๊กมันก็ไม่กล้าเล่าเยอะเหมือนกัน มันคงอายแหละ”

“แล้วมันเล่าอะไรมั่งอ่ะ”

นัทมองหน้าป๊อปแล้วถอนหายใจเบาๆ “ไอ้ปั๊กมันบอกว่ามันโดนไอ้แม็กซ์กับไอ้เคขังไว้ในห้องโค้ชกับพวกมัน แล้วจากนั้นมันถูกก็บังคับให้ ‘ช่วย’ พวกแม่งสองคนน่ะ”

เมื่อนัทพูดจบ พวกเราก็ถูกความเงียบอันน่าอึดอัดแบบเมื่อตอนแรกเข้ามาปกคลุมอีกครั้งทันที แต่ในครั้งนี้ ผมรู้สึกได้เลยว่ามันเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดและดูหนักหน่วงกว่าเมื่อครู่นี้มากจริงๆ.........

“พอใจรึยังไอ้ป๊อป หรือมึงจะยังไม่รู้อีกว่าคำว่า ‘ช่วย’ น่ะ มันหมายถึงช่วยอะไร” เจย์ถาม

“พอแล้วๆ ไอ้เหี้ย กูไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ย สาดดด แต่ที่แน่ๆก็คงไม่ใช่ช่วยกันทำการบ้านแน่ๆอ่ะ ใช่มะ”

“แล้วจากนี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปกว่าเดิมอีกมั๊ยวะเนี่ย” คริสพูดขึ้น “ถ้าไอ้แม็กซ์มันโมโหแบบนี้ แล้วเกิดมันไปลงที่ไอ้ปั๊กอีกอ่ะ เราจะทำยังไง”

“ก็เพราะงั้นแหละ กูถึงได้ต้องกำชับไอ้เหี้ยติ๊กเอาไว้ไง” เจย์พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

“ยังไงวะ” เคนสงสัย

“ก็พอหลังจากไอ้แม็กซ์มันเดินหายไปแล้ว ไอ้ติ๊กที่ออกมาเป็นคนสุดท้ายน่ะ ก็โดนกูลากออกไปคุยในที่ๆไม่มีคนเห็น แล้วกูก็บอกมันไปว่าจริงๆแล้วกูน่ะรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว แต่คนอื่นๆน่ะยังไม่มีใครรู้หรอก กูรู้แค่คนเดียว และถ้ามันยังคิดจะทำอะไรเหี้ยๆแบบนั้นอีกล่ะก็ มันต้องเจอกับกูเป็นคนแรก”

“แค่นั้นน่ะนะ” ป๊อปนิ่วหน้า

“ก็แค่นี้แหละ มึงไม่รู้เหรอวะว่าไอ้เชี่ยติ๊กมันแหยจะตายห่า เวลาแม่งอยู่กับเพื่อนแม่งก็ทำกร่างไปงั้นเอง มึงต้องเห็นสีหน้ามันตอนโดนกูคว้าคอ เชี่ยแม่งซีดเป็นไก่ต้มเลยว่ะ” เจย์หัวเราะในลำคอเบาๆ

“กูบอกมึงแล้วนะไอ้เจย์ว่าทำแบบนั้นมันไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะเว้ย” นัทส่ายหน้าเบาๆ “เผลอๆมันอาจจะส่งผลเสียซะด้วยซ้ำไป”

“มันไม่กล้าหรอก มึงเชื่อกูเหอะ เพราะไอ้ติ๊กน่ะ มันก็เคยเจอกับกูมาแล้วเหมือนกัน......”

“หมายความว่าไงวะ ไอ้เจย์” วายุสงสัย

“เอาเป็นว่ากูเคยมีเรื่องสั่งสอนมันเพื่อไม่ให้มันกล้าหือกับกูไปครั้งนึงแล้วก็แล้วกัน แต่กูก็ไม่ได้บอกหรอกนะเว้ยว่าผลลัพธ์มันจะออกมาดีน่ะ กูยอมรับว่ามันอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ได้ แต่กูคิดว่ามันก็ยังดีกว่าไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยนั่นแหละวะ........”

น่าเสียดายที่หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็ไม่สามารถอยู่คุยกันต่อได้ เพราะว่าทั้งแม่ของผมและคริสต่างก็มารับเรากลับบ้านในเวลาไล่เลี่ยกันทั้งคู่ ทำให้พวกเราต้องแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันกันไปก่อน และเมื่อกลับถึงบ้าน พวกเราต่างก็เติมเต็มข้อมูลที่เหลือผ่านทางโทรศัพท์และเอ็มเอสเอ็นกันจนสมบูรณ์ เรื่องราวทั้งหมดสรุปได้สั้นๆว่า วันนี้ปั๊กรอดตัวจากพวกไอ้แม็กซ์ไปได้ และพวกมันก็คงไม่กล้าที่จะทำอะไรไปอีกสักพักด้วย เพราะอาจารย์ชัชออกปากเองเลยว่าเขาจะคอยจับตาดูพวกมันด้วยตัวเองอีกระยะเวลาหนึ่งจนกว่าเขาจะพอใจและแน่ใจว่าพวกมันจะไม่ก่อปัญหาอีก แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยังคงสงสัยและรู้สึกคาใจอยู่ก็คือ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าพวกมันจะไม่เอาคลิปนั้นของปั๊กออกมาเผยแพร่ เพราะถ้าหากว่าคลิปนั้นมันเกิดหลุดออกมาจริงๆแล้วล่ะก็ นั่นก็คงทำให้สิ่งที่พวกเราพยายามทำกันมาทั้งหมดพังทลายลงไปจนหมดสิ้น ซ้ำมันยังจะส่งผลลัพธ์ที่เลวร้ายมากเกินกว่าที่ใครจะกล้าคิดแก่ปั๊กและคนรอบข้างเขาอีกด้วย

และเรื่องอีกเรื่องนึงที่ผมไม่ได้อยากจะคิด แต่ก็อดที่จะคิดไม่ได้เลยนั่นก็คือ เรื่องที่ว่าโจจะจัดการกับคลิปเหล่านั้นอย่างไร และเรื่องที่วายุบอกเขามีปัญหากับพวกไอ้แม็กซ์นั่นเอง........

ในคืนนั้นนัทช่วยเล่ารายละเอียดที่เหลืออยู่ของสิ่งที่เกิดขึ้นให้ผมฟังผ่านทางโทรศัพท์ แต่ผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าจิ๊กซอว์ความคิดของผมนั้นมันยังคงไม่ครบถ้วนสมบูรณ์อยู่ดี ผมเกิดความคิดว่าผมอยากจะโทรไปหาโจหลายต่อหลายครั้ง แต่ทว่าผมก็ไม่กล้า เหตุผลหลักๆเลยก็คือผมไม่รู้ว่าผมจะโทรไปพูดกับเขาเรื่องอะไรและอย่างไร และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ผมกลัวว่าถ้าหากเขากำลังมีปัญหาอยู่จริง การที่ผมโทรไปหาเขานั้นมันอาจจะยิ่งสร้างปัญหาให้กับเขาก็เป็นได้ ดังนั้นผมจึงได้แต่อดทนรอเพียงอย่างเดียวเท่านั้นเอง........

แต่แล้วความอดทนของผมก็หมดไปเมื่อถึงเวลาประมาณสี่ทุ่มครึ่ง ผมที่นอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาโจ แต่แล้วผมก็ต้องรู้สึกผิดหวังและกังวลใจมากขึ้นไปอีกเมื่อพบว่าเขาปิดมือถือของตัวเองไปเสียแล้ว ผมลองพยายามโทรซ้ำอีกสองครั้ง แต่ทว่ามันก็ยังคงไร้ผล จนเมื่อผมเริ่มทำใจแล้วว่ายังไงๆวันนี้ผมก็คงจะไม่ได้คุยกับเขาแล้ว ตอนนั้นเองที่โทรศัพท์ของผมดังขึ้น และชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอของผมก็เป็นชื่อของโจนั่นเอง

“ฮัลโหล เฮ้ย โห ไอ้โจ นี่มึงรู้มั๊ยว่ากูโทรหามึงตั้งกี่รอบแล้วเนี่ย” ผมพูดขึ้นทันทีหลังจากที่กดปุ่มรับสาย “ทำไมมึงต้องปิดเครื่องด้วยวะ”

“กูไม่ได้ปิด แต่กูเปลี่ยนซิม”

“หา.......”

“กูมีสองเบอร์ จำไม่ได้รึไง”

“เอออออ จริงด้วยว่ะ”

“อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่ได้เมมเอาไว้อีกน่ะ”

“เปล่าๆ กูเมมแล้ว แต่กูลืมไปอ่ะว่ามึงมีอีกเบอร์ โทษทีๆ”

“แล้วไง แล้วมึงมีอะไรจะคุยกับกู”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก........” ผมอึกอักเล็กน้อย “คือพวกนัทเค้าบอกกูว่ามึงเหมือนจะมีปัญหาอ่ะ แล้วกูก็เลยจะโทรไปถามมึงว่ามึงเป็นยังไงแล้วบ้างก็เท่านั้นเอง”

“มึงเป็นห่วงกูเหรอวะ”

คำพูดของเขาทำให้ผมถึงกับต้องอึ้งไป เพราะผมไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่าความรู้สึกกังวลที่ผมมีนั้นมันจะเรียกว่าความเป็นห่วงได้ด้วย และที่สำคัญก็คือ ผมคิดว่าผมคงจะรู้สึกอย่างที่เขาพูดจริงๆซะด้วยนี่สิ

“กูก็แค่โทรหามึงเฉยๆเท่านั้นแหละ เพราะกูก็อยากรู้ด้วยว่าเรื่องวันนี้มันเป็นยังไงกันแน่น่ะ” ผมตอบกลับไป รู้สึกโชคดีที่เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้กับผมด้วย เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเห็นแน่ๆเลยว่าหน้าผมกำลังแดงมากขนาดไหน

“มึงเป็นห่วงกูก็พูดมาตรงๆเถอะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนกำลังรู้สึกพึงพอใจ

“ตกลงมึงจะบอกกูได้รึยังว่ามึงเป็นยังไงบ้าง” ผมรีบตัดบท “ไม่งั้นกูก็จะนอนแล้วนะ นี่มันก็ดึกแล้วอ่ะ กูง่วง”

“มึงนอนอยู่กับใคร”

“อ้าว กูก็นอนของกูคนเดียวดิ่ ทำไมถามงั้นอ่ะ”

“เปล่า ไม่มีอะไร..........”

ผมนิ่วหน้าให้กับตัวเองด้วยความแปลกใจ “ตกลงว่าเป็นไงมั่ง มึงโอเครึเปล่า ไอ้แม็กซ์มัน......... มันว่าอะไรมึงรึเปล่าวะ”

“หึ เรื่องนั้นน่ะนะ.........” เขาเว้นช่วงไป “ถ้าให้เล่าก็คงจะยาวว่ะ และกูก็อยากคุยกับมึงด้วยเหมือนกัน เพราะกูก็มีของที่อยากจะให้มึงด้วย”

“อะไรวะ”

“กูว่ามึงมาเอาเองดีกว่า” เขาตอบ “และจะได้คุยกันไปเลยทีเดียว”

“แล้วมึงจะให้กูไปเอาที่ไหนตอนไหนอ่ะ พรุ่งนี้เหรอ หรือจะรอจนถึงวันจันทร์ที่โรงเรียน”

“ที่หน้าบ้านมึง ตอนนี้เลย”

[~•SAkurAIro•~]

อ๊างงงงงงงงงงงง ขอจิ้มพี่ต้นก่อน แล้วค่อยไปอ่านนน จึ๊กๆ <<< เป็นครั้งแรกที่ได้จิ้มพี่ต้นเลยนะเนี่ยยย

....... อ่านจบแย้วววว
เอ๊ยยยยส์ โจรวดเร็วมั่กมาถึงบ้านเลยวุ้ยยยย
โจจะเอาอะไรมาให้นนท์ดุหว่า แอะ ๆๆ!!

แล้วเรื่องของปั๊กจะเป็นไงต่อเนี่ยยย จะมีบีของโจหรือแม็คก้ดี (ฮ่า ฮ่า) ในช่วงตอนนี้เป่าอ่า
อยากอ่าน ว่าแบบรายละเอียดช่วงนี้ลึกๆ เป็นไง อ่านแล้วมันยังค้างๆ อยุ่เลย หรือโจจะมาเล่าให้นนท์ฟังถึงบ้าน
ในเอ45 หว่า
แอบสงสัยอีกเรื่องงง เจย์ไปทำอะไรไอ่ติ๊กหว่า เค้าคิดไปไกลแล้วนะ ฮ่า ฮ่า

+1 ให้พี่ต้นนนน อิอิ โจจะได้นอนบ้านนนท์อีกเป่าเนี่ยยยยย ลุ้น ๆ ๆ

[jaaeyboy]

^
^

เอาเป็น(ไอ้)ป๊อป กับ ตี๋เล็กร้อนๆสักคนไปก่อนมั๊ยครับ 55555

ปล. ขอย้อนไปบวกหนึ่งให้ทุกคนนะครับ แทนคำขอบคุณจากใจ 

ขอเปลี่ยนเป็นน้องนนท์กะน้องนัทได้เปล่าอ่ะ 

[myxt]

อ๊ากกกกกกกก โจอยู่หน้าบ้าน อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ ทำดีมากโจเอ๊ย 555
นับวันยิ่งทำคะแนน 

แล้วก็ผ่านไปได้อีกหนึ่งวัน
แต่วันอื่นๆจากนี้ไป เด็กๆจะช่วยปั๊กได้ทุกครั้งมั้ยน๊อ....

[จันทร์ผา]

 :เฮ้อ:เหนื่อยแทนพวกนนท์กะนัท

เชียร์นัทสุดใจขาดดิ้น

ถ้าเกิดเรารักคนแต่งจะมีอะไรไหมเอ๋ยคิคิ

[blackberry2214]

555+
๋JOE FAN

ทำคะแนนเข้าลูก 555+

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

แบบว่าโจรู้แล้วไงว่านนนี่โทรตามหลายครั้งก็เลยจัดเซอร์ไำพส์หน้าบ้าน 

[mole eye man]

มันมาแล้วเว้ย!!!   

ถึงเนื้อถึงตัวดีชะมัดเลยแฮะ   

จะรอติดตามต่อนะฮะ  ^^\

[ISACBTMN]

ลงอย่างนี้ลงทำไม อดใจไม่ไหว 

ล้อเล่นๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ เหนื่อยน่าดูเลย เรื่องราวกำลังได้ที่เลย

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

มาอยู่ที่ประตูบ้านซะละ....
เอาอะไรมาฝากนะ

คลิปโดยน้องปั้กแสดงเพื่อปลุกอารมณ์ชาตินนท์?????????
ก๊ากกกกกกกกกกกกกก

นัทโดนตีห่างไปอีกแล้วสินี่ แฟนคลับโจได้เฮกันคราวนี้

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล. เหนื่อยก็นอนเสียให้มาก สักวันหนึ่งเป็นดี แล้วเงินน่ะ เดี๋ยวมันจะตายก่อนได้ใช้

[Blurry]

โจมาถึงบ้านเลยอะ ถึงตาโจออกโรงมั่งแล้ว
อย่ารุกหนักมากนะ แค่นี่กองเชียร์ก็เยอะมากมายละ

น่าเป็นห่วงแทนนัท 

[BaoBao]

เอ๊...นนท์ท่าทางจะห่วงโจมากนะเนี่ย...
แล้วนัทก็พอรู้บ้างแล้ว...แล้วนัทจะทำยังไงอ่ะ   
เหตุการณ์ชักจะตื่นเต้นขึ้นทุกที แถมอาจารย์ยังพอระแคะระคายด้วย
พอมาถึงตอนนี้สถานการณ์ของโจก็อันตรายเหมือนกันนะ
แต่คงรอดมาได้อย่างปลอดภัย เพราะตอนนี้ก็อยู่หน้าบ้านนนท์แล้วนี่นา
ขอบคุณพี่ต้นมากฮับ 
ปล. นัทสู้ๆ เน้อ   

[Lacus]

อร๊าง~  โจบุก!!!


ช่วงนี้คะแนนน้องโจพุ่งกระฉูดเลย  นองนัทเริ่มมอดอีกแล้ว แข่งกันมันส์ดีสองคนนี้  ชอบๆ  เอิ๊กๆ  

ขอบคุณ คุณต้นค่ะ ....... มากลิ้งรอตอนต่อไป (โจบุกๆๆ)

[patz]

โหย... โจ รู้ใจนนท์ซะจริงๆ ว่านนท์เป็นห่วง เลยโทรหาพร้อมบุกถึงหน้าบ้านเลย 


อ่านตอนนี้แล้วต้องบอกว่า โจแม่งเจ๋งว่ะ  

[น้ำค้าง]

ว๊าว โจบุกถึงบ้านเลย  เยี่ยม ถูกใจแม่ยกจริงๆ รุกเลยลูก อย่าให้เสียเวลา

[gboy]

หวัดดีค้าบพี่ต่นต๊น
ชักเข้มข้นขึ้นมาทุกตอน
 
แต่อยากรู้ ตอนต่อไปงะ
 
รีบมาต่อนะค้าบ
 

[yaoifan]

อาต้อย เอ้ย น้องต้นมาต่อแล้ว ขอบคุณมากค่ะ

ลุ้นอีกแล้ว ไม่อยากบอกว่า ค้างงอย่างแรง

[dahlia]

กรี๊ดดดดดดดดดดด น้องโจ

มันต้องแบบนี้ดิถึงจะเลิศ 

[nopkar]

น้องโจได้ใจ