(ความเดิมตอนที่แล้ว)
นัทไม่ตอบแต่กลับเลื่อนมือของเขาขึ้นมากุมมือผมเอาไว้แทน “ถ้าได้นอนท่านี้ล่ะก็...... นัทก็ไม่อยากขยับตัวเปลี่ยนไปนอนท่าไหนอีกแล้ว”
เราสองคนเงียบกันลงไปอีกครู่หนึ่ง ก่อนที่ผมจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “อ้อ แล้วจำไว้อย่างด้วยนะว่านนท์กับพลอยไม่ได้เป็นแฟนกัน ตอนนี้นนท์ยังไม่มีแฟนและยังไม่ได้มีใครทั้งนั้นด้วย”
“คร้าบบ รู้แล้วคร้าบบ” เขาหัวเราะเบาๆ “ยังไงก็อย่าเพิ่งมีใครไปก่อนล่ะ เหลือหัวใจไว้เผื่อให้นัทได้จับจองด้วย”
“แหวะ จะอ้วก” ผมแกล้งทำน้ำเสียงประชด “นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว ฝันดีนะนัท”
“นัทได้นอนแบบนี้ก็ฝันดีแหงอยู่แล้วล่ะ....... นนท์เองก็ฝันดีเช่นกันนะครับ”
“อื้มม.........”
หลังจากนั้นเราสองคนก็หลับลงไปโดยที่มีผมนอนกอดเขาเอาไว้ทางด้านหลังอย่างนั้นแทบจะเกือบทั้งคืน........
A 27
เช้าวันต่อมา เราสองคนก็ตื่นขึ้นมาทำกิจวัตรของเราตามปกติ แต่จะผิดปกติไปหน่อยก็ตรงที่ว่าผมจะต้องแปรงฟันและอาบน้ำพร้อมๆกับนัทเหมือนเมื่อวาน เพราะว่าเขาก็ยังคงไม่สามารถช่วยตัวเองได้มาก แต่ว่าเราไม่มีเวลาที่จะมาหยอกล้อเล่นกันเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว เพราะว่าวันนี้เราต้องรีบไปสอบกันแต่เช้า และที่สำคัญก็คือ ทั้งนัทและทั้งผมต่างก็เขินกันเองจนเราแทบไม่กล้าแม้แต่จะสบตากันซะด้วยซ้ำ เพราะงั้นผมจึงได้แต่แอบลอบมองร่างกายและน้องชายของนัทอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้นเอง
แหม..... ก็แล้วใครมันจะอดได้กันเล่า
เมื่อไปถึงโรงเรียน เราสองคนก็ต้องตอบคำถามของเพื่อนๆหลายคนเรื่องที่นัทไปนอนค้างที่บ้านของผม และเรื่องที่เขาต้องมีอาการเจ็บกล้ามเนื้อแบบนี้ โดยเฉพาะเจย์กับป๊อปที่ดูจะสนใจมากเป็นพิเศษ แต่ว่าเราต่างก็ไม่ได้พูดหรือแสดงพิรุธอะไรออกไปมาก เราทั้งคู่ต่างก็ทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง แต่จะมีก็เพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่อาจจะแตกต่างออกไปจากทุกๆวัน นั่นก็คือ เวลาที่ผมมองหน้าของนัท ผมจะรู้สึกหวิวๆแปลกๆขึ้นมาข้างในอก และมันก็อดทำให้ผมต้องยิ้มออกมาแทบจะทุกครั้งไม่ได้.......
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร และก็น่าแปลกที่ถึงแม้เมื่อวานเขาจะบอกผมออกมาแล้วว่าเขาชอบผม และผมเองก็ยังพูดแบบเดียวกันนั้นกับเขาออกไปด้วยเหมือนกัน แต่ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าตกลงในตอนนี้ผมกับเขาได้เลื่อนขั้นจากคำว่าเพื่อนไปเป็นอย่างอื่นที่พิเศษยิ่งกว่านั้นแล้วหรือเปล่า เพราะผมยังไม่คิดว่าผมพร้อมสำหรับคำๆนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว และผมคิดว่าเขาเองก็คงกำลังคิดแบบเดียวกันกับผมอยู่ด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ผมลองมาคิดๆดูแล้ว บางทีเราสองคนอาจจะยังคงเป็นแค่เพื่อนกันที่แอบชอบกันอยู่ แต่ไม่จำเป็นต้องปิดบังหรือเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ในใจแต่เพียงฝ่ายเดียวอีกแล้วก็เป็นได้ล่ะมั๊ง
อืมมม....... เหมือนมันจะฟังดูน่าสับสนเนอะ แต่ผมว่าผมก็รู้สึกดีกับความรู้สึกแบบนี้ในตอนนี้มากๆเลยล่ะ เพราะอย่างน้อยๆความคิดนี้มันก็ทำให้ผมสามารถมีรอยยิ้มอยู่ได้ตลอดทั้งวันเลยทีเดียว.......
หลังจากนั้นกิจกรรมการสอบของพวกเราก็ดำเนินไปอย่างปกติ จนกระทั่งถึงวิชาก่อนสุดท้ายซึ่งเป็นวิชาพระพุทธศาสนา และผมก็ทำข้อสอบเสร็จไวมากเหมือนเคย หรือถ้าจะพูดให้ชัดเจนก็คือ ผมทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรกๆของห้องเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าคนอื่นๆในกลุ่มผมก็ยังไม่มีใครทำเสร็จเลยสักคน ผมจึงตัดสินใจส่งข้อสอบเลยและเดินออกจากห้องเรียนเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ
ขณะที่ผมกำลังยืนล้างมืออยู่นั้น ก็มีคนๆนึงเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วย ตอนแรกผมก็ไม่ได้สนใจว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แต่แล้วเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองในกระจก ผมก็ต้องพบว่าโจกำลังยืนมองผมอยู่
“ไง สอบเสร็จไวดีนี่” เขายิ้มให้ผมน้อยๆ
“ว่าไง.......” ผมหันกลับไปหาเขา
“เมื่อคืนมึงทำอะไร......” เขาถาม
“หา”
“กูถามว่าเมื่อคืนมึงทำอะไรบ้าง ทำไมไม่รับโทรศัพท์”
ผมนึกไปถึงเมื่อคืนก่อนแล้วก็ต้องร้องอ๋อออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่า หลังจากที่ผมกับนัทอาบน้ำด้วยกันเสร็จและกลับเข้ามาในห้องแล้ว ผมเห็นมีสายที่ไม่ได้รับอยู่สองสายจากเบอร์แปลกหน้าสองเบอร์ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจและไม่ได้โทรกลับด้วย เพราะผมไม่รู้ว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือใคร
“เออๆ เมื่อคืนก็มีเบอร์แปลกหน้าโทรมาหากูสองเบอร์อยู่เหมือนกัน แต่เป็นตอนที่กูอาบน้ำน่ะ ก็เลยไม่ได้รับ” ผมตอบเขาไป “นั่นเบอร์มึงเหรอ”
“นี่มึงยังไม่เมมเบอร์กูไว้อีกเหรอวะ” เขาทำท่าทางหงุดหงิด
“อืออ กูขอโทษที กูลืมว่ะ งั้นกูเมมเลยก็แล้วกัน” ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่แล้วเขาก็เดินเข้ามาคว้ามันออกไปจากมือของผมซะก่อน “เฮ้ยย ทำอะไรของมึงอีกเนี่ย”
“กูได้ยินว่าไอ้นัทมันไปนอนกับมึงมา”
“มึงไปได้ยินมาจากไหนวะ” ผมถามเขา เพราะถึงเราจะไม่ได้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แต่ทั้งๆที่เขาอยู่กันคนละห้องกับผมแถมยังไม่ถูกกับกลุ่มของพวกผมด้วย เขาก็ยังรู้เรื่องนี้ได้เลยเนี่ยนะ
“จะจากไหนก็ช่างเหอะ แต่กูอยากรู้ว่ามันจริงรึเปล่า แล้วมันไปทำอะไร”
ผมยื่นมือไปเพื่อที่จะคว้ามือถือกลับคืนมา แต่เขาก็ไม่ยอมคืนแก่ผมง่ายๆ ทำให้ผมเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยแล้วด้วยเหมือนกัน ทำไมเขาถึงชอบกวนส้นตีนผมแบบนี้อยู่เรื่อยเลยนะ
“จะจริงหรือไม่จริงรึนัทเค้าจะไปทำอะไรที่บ้านกู แล้วมันจะทำไมมึงวะ....... มึงรีบๆเอามือถือกูคืนมาได้แล้ว โจ”
เขายิ้มเหยียดๆที่มุมปากแล้วมองผมด้วยสายตาประชดประชัน “ทีตอนกูไปนอนด้วยนี่ทำหน้าทำตาเหมือนจะเป็นจะตาย แต่พอทีไอ้นัทไปเนี่ย มึงกลับดูมีความสุขซะเหลือเกินนะ”
ผมชะงักไปเล็กน้อย “มีความสุขอะไรของมึง มึงเป็นอะไรของมึงวะ โจ ทำไมมึงถึงจะต้องไม่พอใจกูแล้วมาหาเรื่องกูแบบนี้ด้วยวะเนี่ย”
“ใครบอกว่ากูไม่พอใจมึง”
“ก็ดูมึงทำท่าทำทางดิ๊เนี่ย...... เออๆ กูขอโทษก็แล้วกันที่ทำให้มึงไม่พอใจ โอเคป่ะ”
“แล้วที่มึงขอโทษกูเนี่ย มึงรู้รึไงว่ามึงทำอะไรให้กูไม่พอใจ และกูไม่พอใจมึงเรื่องอะไร”
ผมนิ่งไปเพราะคำถามของเขา ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้คำตอบ แต่มันเป็นเพราะผมคิดว่าผมรู้ต่างหาก เพราะเมื่อผมได้ยินเขาพูดกลับมาแบบนั้น และพอผมได้เห็นแววตาของเขาแล้ว มันก็ทำให้ผมนึกย้อนไปถึงคำพูดของเขาคำหนึ่งที่เขาเคยพูดกับผมที่ทำให้ผมต้องตกใจมากในวันนั้นขึ้นมาได้ บวกกับผมเองก็รู้ตัวดีอยู่แล้วด้วยว่า ในวันที่เขาไปบ้านของผมวันแรก ผมแสดงท่าทีไม่ชอบใจออกมามากขนาดไหน และผมเองก็รู้สึกผิดกับเรื่องนั้นอยู่ด้วยเหมือนกัน........
“กูคิดว่ากูรู้........” ผมหลบตาเขา “วันนั้นกูทำท่าทางไม่พอใจที่มึงไปบ้านกูจริงๆ กูยอมรับ กูขอโทษ แต่ตอนนั้นมันเป็นเพราะว่ากูแทบไม่เคยชวนเพื่อนคนไหนไปบ้านกูเลยต่างหาก กูเลยไม่ชินน่ะ”
“ก็แปลว่าตอนนี้มึงชินแล้วว่างั้นเถอะ” เขาพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ “เอาเหอะ ถ้ามึงคิดแบบนั้นก็ไม่เป็นไร”
“หมายความว่ายังไง....... มึงยังมีเรื่องอื่นที่ไม่พอใจกูอยู่อีกงั้นเหรอวะ” ผมถาม
เขาไม่ตอบแต่ยื่นมือถือคืนกลับมาให้ผม “เอาคืนไป แล้วก็เมมเบอร์กูเอาไว้ซะด้วย........ ทั้งสองเบอร์นั่นแหละ”
เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องน้ำไปทันที แต่ทว่าเขาไม่ได้เลี้ยวกลับไปทางห้องของตัวเอง แต่เดินไปอีกทางหนึ่งซึ่งเป็นทางเดินไปยังบันไดลงจากตึก ผมจึงไม่ได้เดินตามเขาไปเพราะไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหนกันแน่ และอีกอย่าง ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะตามเขาไปทำไมด้วย
นี่ขนาดผมเคยคิดว่าผมเริ่มเคยชินกับความเอาแต่ใจและความแปรปรวนของเขาแล้วนะ แต่เมื่อเจอเข้ากับอะไรแบบนี้อีกครั้ง ผมก็ต้องยอมรับเลยว่าผมคงจะคิดผิดไปซะแล้ว........ ไม่รู้ว่าชาตินี้ทั้งชาติผมยังจะสามารถเอาใจและเข้าใจเขาได้อย่างที่ผมคิดว่าผมทำได้รึเปล่านะเนี่ย และที่สำคัญก็คือ คำถามหนึ่งคำถามที่เกิดขึ้นในใจของผมและผมไม่สามารถหาคำตอบหรือแม้แต่สลัดมันออกไปจากความคิดของผมได้ นั่นก็คือ.......
เขาคิดยังไงกับผมกันแน่
.
.
.
“วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้วันเกิดไอ้ป๊อปมันแล้วนะ นนท์” นัทบอกผมขณะที่ผม นัท วายุ และคริสกำลังนั่งรอคนที่เหลืออยู่ใต้ต้นลั่นทมที่เดิมหลังจากสอบเสร็จ
“อ้าว จริงดิ่”
“ช่ายย เพราะงั้นอาทิตย์นี้มันก็คงจะกลับบ้านมันแหละมั๊ง” วายุพูด
“กลับบ้าน..... หมายถึงกลับบ้านที่ประจวบอ่ะเหรอ”
“อ๋ออ เปล่าหรอก ไอ้ป๊อปมันก็มีบ้านที่ กทม เหมือนกัน แต่เป็นบ้านลุงมันน่ะ”
“อ้าว แล้วตอนนั้นกูจำได้ว่า ป๊อปมันเคยบอกว่ามันไม่มีบ้านให้กลับนี่นา” ผมสงสัย จากนั้นก็หันไปหานัท “วันแรกที่นนท์มานอนหอกับนัทแล้วก็เจอป๊อปกับเคนน่ะ นัทจำได้ป่าว”
นัทพยักหน้าเบาๆ “จำได้สิ คือมันก็จริงอย่างที่ไอ้ป๊อปมันพูดนั่นแหละ มันไม่ได้มีบ้านอยู่กรุงเทพหรอก พ่อกับแม่มันอยู่ประจวบกันทั้งคู่เลย แต่ว่ามันมีบ้านลุงอยู่ที่นี่ด้วยไง แต่มันก็ไม่ค่อยชอบอยู่บ้านกับลุงมันซักเท่าไหร่หรอก มันไม่ค่อยถูกกับญาติมัน...... นัทหมายถึง ลูกของลุงคนนั้นน่ะ เพราะงั้นมันก็เลยไม่ค่อยชอบกลับบ้านไง มันไม่ได้คิดว่าที่นั่นคือบ้านของมันด้วยซ้ำ”
“แต่โชคยังดีนะ ที่บ้านลุงมันอ่ะ อยู่ใกล้ๆกับบ้านของไอ้ตี๋มัน เพราะงั้นมันสองคนก็เลยรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กแล้วไง” วายุพูดเสริม “แต่ก่อนเวลาที่ไอ้ป๊อปมันหนีออกจากบ้านน่ะ มันก็จะหนีไปอยู่กับไอ้ตี๋ประจำ”
“หนีออกจากบ้านเหรอ” ผมตกใจ
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ก็แค่เล่นด้วยกัน นอนด้วยกัน หรือไปขลุกอยู่บ้านไอ้ตี๋บ่อยๆเท่านั้นเอง” นัทอธิบาย “ไอ้เชี่ยยุแม่งก็พูดเว่อร์เกิ๊น”
คริสหัวเราะ “เฮ้ยย นี่ แต่ถึงไงวันนี้ก็สอบเสร็จแล้วนะเว้ย พรุ่งนี้ก็ไม่มีเรียน และวันเสาร์พวกมึงสองคนมีแผนจะทำไรกันป่าว”
“กูว่ากูไม่มีอ่ะ ทำไมวะ มึงจะทำอะไรกัน” นัทตอบ ส่วนผมก็ส่ายหน้าแบบงงๆ
“ก็ไม่มีอะไรหรอก คือกูชวนไอ้ยุกับไอ้เคนมันไปเที่ยวบ้านกูไง กูก็เลยจะชวนมึงสองคนไปด้วย....... ส่วนไอ้ตี๋กับไอ้ป๊อปก็ปล่อยให้มันอยู่ด้วยกันตามประสามันไป”
“อ้าว แล้วเจย์ล่ะ” ผมถาม
“ไอ้หมีนั่นน่ะเหรอ ปล่อยมันอยู่กะแฟนมันไปเห๊อะ” คริสหัวเราะเบาๆ “เห็นว่าวันก่อนที่มันไปนอนบ้านไอ้ยุมันก็ทะเลาะกับแฟนมันไม่ใช่เหรอ กูไม่อยากให้มันมีปัญหาเพราะกูว่ะ”
“พวกกูชวนมันแล้วเว้ย แต่มันไม่ค่อยสะดวกไปน่ะ กูก็เลยบอกมันว่าไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวจะมีปัญหาซะเปล่าๆ ถึงแม้มันจะอยากไปก็เหอะนะ” วายุพูดต่อ
ผมกับนัทมองหน้ากัน ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ใจของผมน่ะ อยากจะชวนเขาไปนอนที่บ้านอีกครั้งใจจะขาดอยู่แล้ว อย่างน้อยๆผมก็จะได้ใช้เวลากับเขาตามลำพังมากขึ้น และผมก็อยากจะชวนเขาไปเป็นเพื่อนเดินเลือกซื้อของขวัญให้ป๊อปด้วยกันด้วย
“อืมม กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เอาไว้เดี๋ยวกูโทรไปบอกมึงอีกทีก็แล้วกัน” นัทหันไปตอบคริสแล้วก็หันกลับมายิ้มให้ผมน้อยๆ
แล้วผมก็อดที่จะขำเวลาที่เขาหันไปหันมาไม่ได้ เพราะว่าเขาจำเป็นต้องหันทั้งตัวเลยทีเดียว
“อืมมมม.......” วายุมองเราสองคนด้วยแววตาสงสัยและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พิกล “ทำไมวันนี้มึงสองคนชอบมองหน้ากันบ่อยจังวะ แถมยังมีแอบยิ้มให้กันแบบแปลกๆทั้งวันด้วย อย่าบอกนะว่า....... ที่มึงคอเจ็บเนี่ย ไอ้นัท เป็นเพราะว่ามึงสองคนทำ........”
“ทำเหี้ยอะไรไอ้ยุ!” นัทรีบร้องขึ้น จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปหาวายุหมายจะเตะเขาเข้าสักที “โอ๊ยยยๆๆ!! ไอ้เหี้ยยย ไอ้สัสส!! กูเจ็บเลยเห็นมั๊ยมึงง!” เขาร้องโอยพลางใช้มือบีบที่ต้นคอตัวเองเบาๆ
“เฮ้ยๆ แหมม มึงก็อย่าร้อนตัวดิ่วะ ไอ้นัท”
“ว่าแต่พวกมึงซื้อของให้ไอ้ป๊อปมันยังอ่ะ และถ้ากูอยากจะให้ของขวัญมันเนี่ย กูก็ต้องให้มันวันจันทร์อย่างเดียวเลยใช่มะ” ผมถาม
“ก็งั้นแหละ” คริสพยักหน้า
“กูก็ว่าจะไปเดินซื้อของขวัญให้ไอ้ป๊อปมันพร้อมกับไอ้คริสแล้วก็ไอ้เคนนี่แหละ” วายุหันมาพูดกับผม “แล้วมึงอ่ะ จะเอาไง”
“กูเหรอ.........” ผมหันไปหานัท “เอาไงดีอ่ะนัท”
นัทยิ้มให้ผมแล้วยักไหล่เบาๆ
“มึงก็ไปซื้อกันสองคนดิ่ ไอ้นัท มึงก็พานนท์ไปเดินซื้อสิวะ ไอ้เหี้ยนี่แม่งยิ่งบ้านนอกๆ.........” วายุพูด
“เฮ้ยยๆๆ” ผมร้องขึ้น
“แล้วมึงก็คอเจ็บแบบนี้ด้วย กูว่ามึงพักผ่อนอยู่หอเหอะ รึไม่ถ้าจะให้ดีก็นะ......... กูว่ามึงหาคนช่วยดูแลมึงสักคนจนกว่ามึงจะดูแลตัวเองได้ก็ดี” วายุเหลือบมองผมด้วยหางตาแล้วยิ้ม “จริงๆกูว่ามึงก็ไปนอนบ้านไอ้นนท์อีกสักพักดิ่วะ ไอ้เชี่ยนัท จนกว่าคอมึงจะหายอ่ะ เพราะพ่อเล็กกูเค้าก็เคยเป็นนะเว้ย อย่างน้อยๆก็อีกสองสามวันนั่นแหละมึงถึงจะดีขึ้นน่ะ มึงเชื่อกูดิ่”
“เฮ้ยยย ไอ้เหี้ย กูเกรงใจแม่นนท์เค้า เกรงใจนนท์มันด้วย สาดดด” นัทพูด “ว่าแต่ที่มึงบอกว่าอีกสองสามวันกว่าจะหายอ่ะ จริงเหรอวะ”
“ไม่จริงหรอก ไอ้เหี้ย”
“เอ๊า ไอ้สัตว์”
“เอ๊า ไอ้ควาย ก็กูไม่ได้พูดว่าอีกสองสามวันมึงจะหาย แต่กูบอกว่ามึงถึงจะ ‘เริ่มดีขึ้น’ ต่างหาก” วายุหัวเราะ
“เฮ้ย นานขนาดนั้นเลยเหรอวะ” นัทเสียงอ่อยลงไปทันที
“ก็เออดิ่ นั่นอย่างน้อยนะเว้ย ไม่เชื่อมึงคอยดู” วายุหัวเราะเบาๆจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแบบเจ้าเล่ห์อีกครั้ง “และอีกอย่างนะ มึงจะเกรงใจเหี้ยอะไรไอ้นนท์มันวะ อาบน้ำด้วยกันมึงยังอาบมาแล้ว.........”
“เฮ้ยยยย!” ผมกับนัทร้องออกมาพร้อมกัน
“มึงไปเอามาจากไหน ไอ้เชี่ยยุ!” นัทถามวายุด้วยความตกใจ ส่วนผมก็ได้แต่ยืนหน้าแดง
วายุหัวเราะจนท้องแข็ง และยังรวมไปถึงคริสที่ช่วยเขาหัวเราะด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ!! ไอ้ควายยยยยยยย!!” วายุด่านัททั้งๆที่กำลังหัวเราะอยู่ ทำให้ผมกับนัทต้องหันมามองหน้ากันแบบงงๆ จนกระทั่งวายุริ่มตั้งหลักรวบรวมสติของตัวเองได้ใหม่แล้วนั่นแหละ “โอยยย เหนื่อยย..... สาดดด ไอ้เชี่ยนัท! คือกูก็แค่แซวมึงเล่น เพราะว่าตอนพ่อเล็กกูเป็นน่ะ เขายกไหล่ไม่ได้เลย ก็เลยต้องอาบน้ำพร้อมกับป๊าประจำ หรือบางทีกูเองก็ยังเคยต้องช่วยพ่อเล็กเค้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ แต่นี่กูก็แค่แกล้งหยอกมึงเล่น ไม่นึกว่ามึงสองคนจะหลุดสารภาพมาเองแบบนี้นะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ยยุ!”
“มึงไม่ต้องมาด่ากู ไอ้นัท พวกกูยังไม่มีใครว่าอะไรมึงสักหน่อย” วายุพูด “ทีมึงกะกูยังอาบน้ำด้วยกันตั้งหลายหน ไม่เห็นมันจะเป็นไรเลย จริงมั๊ย ไอ้คริส”
“เอาน่าๆ พวกกูไม่บอกใครหรอก พวกกูสัญญา” คริสพูดขึ้นบ้าง
“อ้าวว ไม่บอกเหรอเนี่ยย แหม กูก็จะบอกพวกไอ้ป๊อปกะไอ้เจย์สักหน่อยเชียวว” วายุหัวเราะขึ้นอีกครั้ง
“ไอ้สาดดด กูขอเลยมึงงง ห้ามบอกพวกมันเด็ดขาดนะเว้ย มึงดูนนท์ดิ๊เนี่ย หน้าแดงจนจะไหม้อยู่แล้ว”
“อะไรเล่า ไม่ต้องโยนมาให้นนท์เลย” ผมหันไปหานัท และเมื่อผมสบตากับเขา ผมก็นึกย้อนไปถึงฉากเมื่อในห้องน้ำตอนนั้นขึ้นมาทันที
“ตกลงว่าไง นนท์ มึงจะยอมให้ไอ้นัทไปนอนกับมึงก่อนป่าว เอาน่า ถือซะว่าช่วยลูกหมาขาหักเว้ย ดูแลมันนิดนึง”
“ไอ้สัตว์ยุ หุบปากเลยมึง” นัทยกขาขึ้นทำท่าจะเตะวายุ แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักตัวลงพร้อมกับร้องโอ๊ยออกมาอีกครั้ง
“ก็เอาดิ่” ผมพูดขึ้น จากนั้นก็หันกลับไปหานัท “จริงๆเมื่อเช้าแม่นนท์ก็พูดอยู่เหมือนกันแหละว่าถ้าสอบเสร็จแล้วนัทจะมานอนที่บ้านอีกก็ได้ งั้นก็ถือว่านนท์ชวนนัทซะเลยก็แล้วกัน”
“เฮ้ยย จะดีเหรอนนท์” นัทหันมาถามผม
“ดีมากด้วย!” ทั้งคริสและวายุประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
สรุปว่าคืนนั้นนัทก็ไปนอนที่บ้านผมอีกจนได้ แถมเขายังจะมานอนอยู่กับผมไปจนกว่าจะถึงวันจันทร์หน้าเลยด้วย........
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1707087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก