b13
บอล
ผมเรียนอยู่ห้องเดียวกับพวกไอ้ค็อปและไอ้ปั๊ก และผมก็สนิทกับกลุ่มของพวกมันมากในระดับหนึ่งด้วย เรื่องที่พวกมันมีปัญหากับไอ้พวกพี่แม็กซ์นั้นแทบจะเป็นที่รู้กันไปทั่วของในระดับชั้นมองสอง โดยเฉพาะบรรดาเพื่อนๆของเราในห้องทุกคนต่างก็รู้ดีว่าพวกมันมีปัญหาและเกลียดพวกพี่แม็กซ์มากขนาดไหน
แต่ว่าจริงๆแล้วในหมู่เด็กมอสองหรือแม้แต่เด็กๆในห้องของเรานี้ก็มีทั้งพวกที่ชอบกลุ่มพี่แม็กซ์ เกลียดกลุ่มพี่แม็กซ์ หรือรู้สึกเฉยๆอยู่มากมาย คือถ้าจะให้ว่ากันจริงๆแล้ว พวกเราทุกคนในระดับชั้นมอต้นนี้ คงจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักพี่แม็กซ์และพี่เจย์ และคงเป็นไปไม่ได้เลยที่ใครจะไม่รู้ว่าเขาสองคนนั้นเกลียดขี้หน้ากันมากขนาดไหน และเรื่องนี้มันก็ทำให้บรรดาเพื่อนๆในกลุ่มของพี่ๆเขาเป็นที่รู้จักของทุกคนมากขึ้นไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นพี่โจ ที่ผมรู้สึกว่าจะมีคนชอบมากยิ่งกว่าพี่แม็กซ์เสียอีก พี่นัทที่เป็นรองประธานนักเรียน พี่เคที่ได้ชื่อว่าเป็นคนอารมณ์ร้อนและขี้โวยวาย พี่ป๊อปที่เป็นนักกีฬาโรงเรียน และยังคนอื่นๆที่เหลืออีกทุกคนก็ด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะกลุ่มของพี่เจย์ที่มีแต่คนพูดกันว่าเป็นกลุ่มที่มีแต่คนหน้าตาดีมากที่สุดแล้วจริงๆ
ผมเองก็เป็นหนึ่งในหลายๆคนที่รู้จักกับพวกพี่นัทค่อนข้างดี เพราะว่าไอ้ค็อปมันสนิทกับพวกพี่เขา เลยพลอยทำให้ผมได้รู้จักพี่ๆเขาไปด้วย และนอกจากนั้น ผมก็ยังเป็นหนึ่งในเพียงแค่ไม่กี่คน ที่รู้จักและเคยได้ใกล้ชิดกับพวกพี่แม็กซ์มากด้วยเหมือนกัน........
ถ้าหากว่าผมพอจะพูดแบบนั้นได้ล่ะก็นะ
“เฮ้ย ไอ้ค็อป มึงได้คุยกับไอ้ปั๊กมันมั่งรึยังวะ” ผมถามไอ้ค็อปในตอนเช้าของวันอังคารที่เรามีสอบกันเป็นวันที่สอง “แล้วนี่แม่งจะทำยังไงกับเรื่องสอบของเมื่อวานวะเนี่ย”
“ก็นั่นอ่ะดิ่ แม่งง” ไอ้ค็อปที่เพิ่งเดินเข้าห้องมาวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ “แต่เมื่อวานกูโทรไปหามันที่บ้านแล้วนะ แม่มันบอกว่ามันไม่สบายว่ะ แล้ววันนี้ก็จะมาสอบแหละ แต่อาจจะมาตอนบ่ายๆมั๊ง”
“แล้วมันเป็นเหี้ยอะไรวะ ถึงขนาดมาสอบไม่ได้” ผมถาม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แม่มันก็แค่บอกว่ามันนอนซมไข้ขึ้นอยู่ในห้องแค่เนี๊ยแหละ สงสัยจะหวัดแดกมั๊ง” มันยักไหล่
“แกล้งป่วยเพราะจะได้มีเวลาอ่านหนังสือมากกว่าคนอื่นป่าววะ” ไอ้เอ็มที่เพิ่งเดินเข้ามาสบทบผมกับไอ้ค็อปพูดขึ้น
“โหยย สาดดด ปากเหรอน่ะ ไอ้เหี้ย!” ไอ้ค็อปหันไปด่ามัน
“กูพูดเล่นเว้ยย ครวยยย กูก็เป็นห่วงมันเหมือนกันนั่นแหละว่ะ”
ผมนั่งฟังพวกมันสองคนคุยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะและเดินออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำ หลังจากทำธุระเสร็จ เสียงเพลงเรียกให้ไปเข้าแถวก็ดังขึ้นพอดี จนกระทั่งหลังจากเข้าแถวเสร็จ การสอบของพวกเราก็เริ่มต้นขึ้น และหลังจากที่วิชาแรกผ่านพ้นไปและพวกเรากำลังรอเพื่อที่จะข้าสอบวิชาที่สองกันนั้น ไอ้ปั๊กก็เดินแบกกระเป๋าตรงเข้ามายังหน้าห้องสอบพอดี
“เฮ้ยย ไอ้ปั๊กมาแล้วเว้ย!” เพื่อนคนหนึ่งของเราพูดขึ้น ทำให้ทุกๆคนที่อยู่ตรงนั้นหันไปมองที่ไอ้ปั๊กกันเป็นตาเดียว
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ สาดดด” ไอ้ค็อปเดินเข้าไปหามัน “กูโทรไปก็ปิดเครื่อง กว่าจะติดต่อมึงได้นะ ไอ้เหี้ย”
“เอ็มเอิมมึงก็ไม่ออน จะหยุดก็ไม่โทรมาบอกพวกกูก่อน” ไอ้โก เพื่อนผมคนหนึ่งพูดขึ้น
“แล้วเรื่องสอบของเมื่อวานมึงเอาไงวะ ไอ้ปั๊ก” ไอ้เอ็มถามขึ้นบ้าง
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยปั๊ก นี่มึงไหวป่าววะเนี่ย หน้ามึงแม่งโคตรแย่เลยว่ะ” ไอ้ค็อปถามพลางเดินไปวางมือลงบนบ่าของไอ้ปั๊กเบาๆ
“โทษทีว่ะพวกมึง แต่กูไม่เป็นไรหรอก.......” ไอ้ปั๊กตอบเสียงอ่อยๆ
“มึงยังมีไข้อยู่ป่าววะเนี่ย” ไอ้ค็อปจะใช้มือแตะที่หน้าผากของไอ้ปั๊ก แต่มันก็เบี่ยงตัวหลบไป
“กูไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”
“นี่ๆๆ เสียงดังกันเกินไปแล้วนะ พวกเธอ” อาจาย์คุมสอบของพวกเราเดินออกมาจากข้างในห้อง “อีกสิบนาทีจะเข้าสอบแล้ว เงียบเสียงลงหน่อย” เขาหันมาทำตาดุใส่พวกเราทุกคน แต่แล้วเมื่อเขาเห็นว่าไอ้ปั๊กยืนอยู่กับพวกเราด้วย เขาก็มีสีหน้าแปลกใจขึ้นมาทันที “อ้าว แล้วนี่เธอเพิ่งมาเหรอเนี่ย คนอื่นเค้าสอบกันไปตั้งวิชานึงแล้วนะ”
“ขอโทษครับอาจารย์ พอดีผมไม่สบายน่ะครับ นี่ครับ เอกสารจากห้องวิชาการกับห้องปกครอง” ไอ้ปั๊กล้วงลงไปในกระเป๋าแล้วหยิบกระดาษแผ่นนึงมายื่นให้แก่อาจารย์
อาจารย์รับกระดาษแผ่นนั้นไปกวาดสายตามองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดต่อ “เอาล่ะ งั้นเดี๋ยวก็รอเข้าสอบวิชาต่อไปเลยแล้วกัน แล้วก็ช่วยเบาเสียงลงด้วย อย่าให้มันโหวกเหวกกันเกินไปนัก เข้าใจรึเปล่า”
ตลอดการสอบที่เหลือของช่วงเช้า ผมก็อดที่จะสังเกตไอ้ปั๊กไม่ได้ว่ามันดูแปลกไปและซึมลงไปมากทีเดียว ซึ่งนั่นก็ทำให้เพื่อนๆคนอื่นไม่ค่อยกล้าหรืออยากที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับมันมากเท่าไหร่ด้วย เพราะเราทุกคนต่างก็คิดว่ามันอาจจะยังคงไม่ค่อยหายป่วยดี จนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวัน พวกเราหลายคนก็ลงไปกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารเป็นกลุ่มใหญ่ ตอนแรกไอ้ปั๊กก็ปฏิเสธที่จะไปกับพวกเราด้วย แต่ว่ามันก็ถูกพวกเราช่วยกันคะยั้นคะยอและลากจูงให้ไปด้วยกันจนได้
และเมื่อไปถึงโรงอาหาร ผมก็เดินไปซื้อข้าวที่ร้านเดียวกันกับไอ้ปั๊กโดยที่ผมยืนต่อคิวมันอยู่ทางด้านหลังโดยที่มันก็เอาแต่ยืนเงียบไม่หันมาพูดอะไรกับผมเลยแม้แต่คำเดียว แต่แล้วขณะที่เรากำลังยืนรอคิวสั่งอาหารอยู่นั้น ผมก็ต้องสะดุ้งออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนมาตบลงบนบ่าของผม
“พี่แม็กซ์” ผมหันไปมองหน้าพี่แม็กซ์ที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังของผมด้วยความตกใจ
“ไง น้องรัก ทำข้อสอบได้รึเปล่า........” พี่แม็กซ์ยิ้มให้กับผม ผมสังเกตเห็นว่าในวันนี้พี่เขาอยู่คนเดียวซึ่งค่อนข้างจะแปลกกว่าในทุกๆวันที่ปกติแล้วพวกเราจะเห็นว่าพี่เขามักจะไปไหนมาไหนกันเป็นกลุ่ม จากนั้นพี่เขาก็ละสายตาจากผมแล้วมองเลยไปยังด้านหน้า “อ้าว ปั๊ก มาโรงเรียนแล้วเหรอครับ หึๆ ดีแล้วๆ”
ผมหันกลับไปมองไอ้ปั๊กก็เห็นว่ามันกำลังยืนหันหลังให้กับผมอยู่เหมือนเคย แต่ผมกลับเห็นว่ามันกำลังยืนก้มหน้าแล้วก็ยังตัวสั่นน้อยๆด้วย
ผมเริ่มรู้สึกแปลกใจและผิดสังเกตขึ้นมาในทันที
พี่แม็กซ์เดินแทรกเลยผ่านตัวผมไปแล้วไปยืนอยู่ข้างๆไอ้ปั๊กแทน จากนั้นเขาก็โอบลงบนบ่าไอ้ปั๊กเบาๆ “เป็นไง ไม่พูดไม่จา ยังโกรธพี่อยู่รึไง ไม่เอาน่า เรื่องในตอนนั้น เราเองก็...........” เสียงของพี่แม็กซ์ค่อยๆเบาลงจนกลายเป็นเสียงกระซิบที่ผมไม่ได้ยิน
เมื่อพี่แม็กซ์พูดบางอย่างกับมันเสร็จ ไอ้ปั๊กก็รีบดันตัวเองออกจากแขนของพี่แม็กซ์และเดินออกจากแถวที่ยืนอยู่ไปทันที ผมมองตามหลังของมันที่เดินจากไปแล้วก็อดรู้สึกกังวลขึ้นมาไม่ได้ และเมื่อผมหันมามองพี่แม็กซ์ ผมก็เห็นว่าพี่เขากำลังยืนเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ แล้วจากนั้นเขาก็แทรงคิวคนที่เคยต่อแถวอยู่ข้างหน้าแล้วสั่งอาหารของตัวเองทันที แต่ว่าผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก ผมรู้สึกสนใจเรื่องของไอ้ปั๊กมันมากกว่า ดังนั้นผมจึงเดินออกจากแถวแล้วรีบวิ่งเหยาะๆเข้าไปหามันที่กำลังเดินออกจากโรงอาหารไปทันที
“เดี๋ยว ไอ้ปั๊ก มึงเป็นอะไรวะ” ผมถามมัน แต่มันก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน
“มึงอย่ามายุ่งกับกู ไอ้บอล กูอยากอยู่คนเดียว” มันเดินก้มหน้าไปพูดไป แต่ทว่าน้ำเสียงของมันก็ยิ่งทำให้ผมไม่สามารถปล่อยมันไปเฉยๆแบบนี้ได้เข้าไปใหญ่เลย
“ไม่มีทางหรอก ไอ้เหี้ย มึงเป็นแบบนี้กูจะปล่อยมึงไปได้ไง แล้วพวกไอ้ค็อปกับคนอื่นๆในโรงอาหารอีกอ่ะ มันจะคิดว่าไงที่จู่ๆมึงก็หายไปแบบนี้” ผมคว้าแขนของมันเอาไว้ โชคดีที่บริเวณที่เราอยู่นั้นมันไม่ค่อยมีคนเดินอยู่มากนัก “แล้วนี่มึงคิดจะไปไหน”
ไอ้ปั๊กหันมามองผมด้วยแววตาที่เป็นประกายจากน้ำตาที่รื้นอยู่บนขอบตา และตัวของมันก็กำลังสั่นอยู่เล็กน้อยด้วย “กูจะไปห้องน้ำ มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก แล้วเดี๋ยวเจอกันที่ห้องสอบ ไอ้บอล”
มันหันหลังกลับแล้วก็ออกเดินจากตรงนั้นไป ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนที่สนิทกับมันมากที่สุดเหมือนอย่างไอ้ค็อป แต่ผมก็รู้จักมันดีอยู่พอสมควรเลยทีเดียว และอีกอย่างที่สำคัญกว่าก็คือ ผมเริ่มที่จะเป็นห่วงมันขึ้นมาจริงๆจังๆแล้วด้วยสิ
เพียงถ้าหากความกังวลที่ผมกำลังรู้สึกอยู่นี้มันเป็นความจริงล่ะก็.........
ผมค่อยๆแอบเดินตามมันไปแบบห่างๆจนกระทั่งเห็นมันเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใต้ตึกวิทย์ซึ่งเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีคนเข้าไปใช้ ผมหยุดยืนรออยู่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งคนที่กำลังล้างมืออยู่เดินออกไป ผมจึงเดินเข้าไปข้างในและก็เห็นว่าประตูห้องน้ำทุกห้องนั้นเปิดอยู่ทุกบาน ยกเว้นก็แต่ประตูบานสุดท้ายที่อยู่ริมสุดเท่านั้นที่ถูกปิดเอาไว้
ผมเดินเข้าไปยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองกำลังได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆดังออกมาจากข้างใน
“ไอ้ปั๊ก มึงอยู่ในนั้นใช่มั๊ยวะ กูรู้นะว่ามึงอยู่ในนั้น” ผมพูดขึ้นเบาๆ แต่ไอ้ปั๊กก็ยังไม่ยอมตอบกลับมา “มึงเป็นอะไรวะไอ้ปั๊ก มึงมีอะไรมึงคุยกับกูได้นะเว้ย”
ผมยืนรอฟังคำตอบอยู่ครู่หนึ่ง และในระหว่างนั้นก็มีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาฉี่ในห้องน้ำ เขาหันมามองผมด้วยสายตาเป็นคำถามอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้างมือและเดินออกไป
“กูรู้ว่ามึงมีเรื่องไม่สบายใจ ไอ้ปั๊ก.........” ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ในใจก็นึกกลัวสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ด้วยเหมือนกัน “ที่มึงหยุดไปไม่ใช่เพราะมึงป่วยอย่างที่มึงว่า แต่มันเป็นเพราะ.........”
“มึงไม่รู้หรอก!” ไอ้ปั๊กตอบกลับมา
“เออ กูไม่รู้ กูก็ได้แต่เดา ไอ้เหี้ย” ผมพูดกับประตู “แต่กูเห็นท่าทางมึงตอนอยู่กับพี่แม็กซ์ กูก็พอจะรู้แล้ว ไอ้ปั๊ก มึงมีปัญหากับพวกพี่เขาใช่มั๊ยวะ มึงโดนพวกมันแกล้งอีกแล้วใช่มั๊ย”
คราวนี้ไอ้ปั๊กเงียบลงไปและไม่ตอบอะไรผมกลับมาอีก ซึ่งนั่นก็ยิ่งทำให้ผมคิดว่าสิ่งที่ผมพูดออกไปคงจะเป็นความจริงอย่างแน่นอน
“มึงก็บอกกูมาสิวะว่ามึงมีปัญหาอะไร แล้วทำไมมึงต้องถึงขนาดขาดสอบไปแบบนั้นด้วย.......” ผมเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ “แปลว่ามึงไม่ได้มีแค่ปัญหาธรรมดาๆแบบที่ผ่านมาแน่ๆใช่มั๊ย ไอ้ปั๊ก........”
“มึงจะพูดเหี้ยอะไร ไอ้บอล” ไอ้ปั๊กพูดขึ้น “มึงมันไม่รู้เรื่องอะไรหรอก มึงไม่ต้องมายุ่งกับกู!”
“แต่กูคิดว่ากูรู้” ผมสวนกลับไป “กูรู้ว่ามึงต้องโดนพวกพี่แม็กซ์แกล้งเหี้ยอะไรสักอย่างมาแน่ๆ ใช่มั๊ยไอ้ปั๊ก”
“ไม่ใช่!” ไอ้ปั๊กตอบกลับมา “มึง..... มึง....... ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!!”
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงของมันร้องไห้ดังขึ้นอีกเล็กน้อย ผมจึงเดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำแล้วหันซ้ายหันขวาดู เมื่อผมเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆหรือกำลังมองมาที่นี่อยู่ ผมจึงปิดประตูลงแล้วล็อคกลอนขังผมกับมันเอาไว้สองคนอยู่ข้างใน
ผมเดินกลับมายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องที่มันขังตัวเองอยู่ข้างในนั้นอีกครั้ง “ปั๊ก กูไปปิดประตูห้องน้ำลงแล้วนะเว้ย จะไม่มีใครเข้ามาได้ยินสิ่งที่เรากำลังจะคุยกันอีกเด็ดขาด มึงสบายใจได้”
“มึงออกไปเหอะ ไอ้บอล กูอยากอยู่คนเดียว........”
“ไม่ กูทิ้งมึงไปไม่ได้ เพราะว่ากูเข้าใจมึง........”
“มึงจะมาเข้าใจกูได้ยังไง มึงไม่มีทางเข้าใจกูหรอก มึงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับกูบ้าง!”
“โธ่เว้ย ไอ้ปั๊ก! ทำไมกูจะไม่เข้าใจมึงวะ ในเมื่อกูเองก็เคยโดนพวกมันทำแบบที่มันทำกับมึงเหมือนกัน!” ผมทุบกำปั้นลงบนประตูเพื่อระบายความอัดอั้นออกมา รู้สึกว่าร่างกายของผมเองก็กำลังสั่นอยู่เล็กน้อย และน้ำตาของผมมันก็กำลังจะไหลออกมาแล้วด้วยเหมือนกันเมื่อภาพของสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับผมนั้นมันเริ่มกลับมาปรากฎชัดเจนอยู่ในหัวของผมอีกครั้ง
“มึง..... มึงว่ายังไงนะ.......” ไอ้ปั๊กถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเปลี่ยนไป
ผมค่อยๆถอนหายใจช้าๆ “กูบอกว่ากูเองก็เคยโดนแบบที่มึงโดนมาเหมือนกัน......” ผมเว้นช่วงไปครู่หนึ่งเพื่อรวบรวมคำพูดและความกล้าที่จะพูดออกมา “ใช่ ไอ้ปั๊ก กูคิดว่ากูรู้ว่ามึงเจออะไรมาจากไอ้พวกเหี้ยนั่น เรื่องราวของกูกับมึงมันอาจจะไม่เหมือนกัน แต่อย่างน้อยๆกูก็คิดว่าความอับอายและความกลัวที่เกิดขึ้นของมึงกับกูน่ะ มันคงไม่ต่างกันหรอกนะเว้ย!”
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมคิดจะพูดกับมันหากมันไม่ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวของมันให้ผมฟังด้วยเหมือนกัน เพราะผมเองก็ไม่ได้อยากจะรื้อฟื้นความทรงจำแย่ๆที่ผมพยายามจะปิดตายมันลงไปนั่นสักเท่าไหร่นักหรอก
แต่ทว่าจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงของกลอนประตูห้องน้ำดังแกร๊กเบาๆ ผมจึงเดินถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว และจากนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ไอ้ปั๊กยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าของผม มันกำลังใช้เสื้อนักเรียนเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มออก
“เอ้านี่........” ผมควักผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้มัน
“อะ อืมม” ไอ้ปั๊กรับผ้าเช็ดหน้าไปจากมือของผม และเมื่อมันเช็ดน้ำตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนกลับให้แก่ผมมา
“ไม่เป็นไร มึงเก็บไว้ก่อนเถอะ” ผมส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ดึงตัวมันเข้ามากอดเอาไว้ ไอ้ปั๊กดูตกใจเล็กน้อย แต่มันก็ยอมให้ผมกอดแต่โดยดี “ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย ไอ้พวกเหี้ยนั่น! กูเสียใจแทนมึงจริงๆ ไอ้ปั๊ก แต่มึงอย่าเครียดนะเว้ย ทุกอย่างมันต้องมีทางออกแน่ๆ มึงเชื่อกูนะ ถ้ากูผ่านมันมาได้ มึงก็ต้องผ่านมันไปได้เหมือนกัน” ผมตบหลังมันเบาๆสองสามทีก่อนจะดันตัวเองออก “กูว่ามึงไปล้างหน้าล้างตาก่อนเหอะ แล้วกูว่าเรารีบขึ้นตึกไปสอบกันได้แล้วว่ะ เหลืออีกแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีก็จะได้เวลาเข้าห้องสอบแล้ว”
ไอ้ปั๊กพยักหน้าเบาๆ แต่แล้วแววตาของมันก็มีแววลังเลเกิดขึ้น “ไอ้บอล กู.........”
ผมพยักหน้า “มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูไม่บอกใครแน่นอน และกูก็จะเล่าเรื่องของกูให้มึงฟังทุกอย่างด้วย แต่มึงเองก็ต้องเล่าให้กูฟังเหมือนกันนะเว้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง กูสัญญาว่าเรื่องนี้มันจะเป็นความลับแค่ระหว่างเราสองคนเท่านั้น”
ไอ้ปั๊กพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปเปิดก๊อกน้ำแล้วก็ล้างคราบน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง ผมยืนมองมันแล้วก็อดรู้สึกสงสารมันไม่ได้ และผมก็ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่ผมต้องพูดถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับผมเมื่อปีที่แล้วออกไปให้ใครได้ฟัง และผมเองก็ไม่เคยคิดเลยด้วยว่าผมจะต้องรื้อฟื้นความทรงจำที่เลวร้ายของผมเหล่านั้นกลับขึ้นมาอีกครั้ง.......
เรื่องเหี้ยๆที่ผมเคยโดนไอ้พี่เคและเพื่อนๆของมันทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจจนมันกลายเป็นบาดแผลที่ฝังลึกลงไปข้างใน และเป็นฝันร้ายที่บางครั้งผมก็ยังต้องฝันถึงมันไม่ว่าจะในยามหลับหรือยามตื่นอยู่ก็ตาม.........
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1706098 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก