หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Lacus]

(เรื่องของ)โจ มาแรง  แซงนัทไปหลายขุมเลยแฮะ

เริ่มเอียงไปทางโจแล้วนะ    คุณต้นมาต่อของทางนัทบางซิคะ หุหุ

[ExecutioneR]

ขอโทษทีนะครับ พรุ่งนี้น่าจะมาแน่
แล้วก้อขอโทษล่วงหน้าเลยด้วย เพราะว่ามันก็จะยังคงเป็น "โจ" อยู่อีกตอนน่ะ

 

แต่แฟนๆ "นัท" ไม่ต้องห่วง รับรองว่าหลังจากนี้คงได้ "อิ่ม" แน่

 

[artkung]

ซาตานกลับใจจริงๆ ซะด้วยสิ นายโจ เอ้ย

แต่จะเป็นคนที่แสนดีได้เท่า นายนัท รึเปล่าน๊า

เอาน่า ถึงยังไง นนท์ก็ได้นอนกอดโจไปแล้วนี่นา ฮ่าๆ



บทของใครก็อ่านได้นะพี่ต้น รีบมาไวๆ แล้วก๊าน 

[*SparklinG*]

ขอโทษทีนะครับ พรุ่งนี้น่าจะมาแน่
แล้วก้อขอโทษล่วงหน้าเลยด้วย เพราะว่ามันก็จะยังคงเป็น "โจ" อยู่อีกตอนน่ะ

 

แต่แฟนๆ "นัท" ไม่ต้องห่วง รับรองว่าหลังจากนี้คงได้ "อิ่ม" แน่

 

อร๊างงงง อยากอ่านเรื่องของโจกับนนท์ต่ออ่ะ กรี้ดๆๆ เชียร์โจอย่างแรง

สู้ๆน่ะโจ.....

[first117]

โจร้ายมาก

[~•SAkurAIro•~]

เยส เยส เยสส (ออกนอกหน้าไปมั้ยหว่า เอิ๊กๆ)
เข้ามาดุเพื่อพี่ต้นจะมาต่อ
แต่ก้ได้รับข่าวดีว่าจะเป็นโจอีกตอน 

แอบคิดไว้อยุ่ว่ามันน่าจะมีบีของโจอีกตอนสิ เอาตอนที่ไปอยุ่บ้านนนท์ รออ่าน ๆ ๆ
แต่ก้คิดถึงเรื่องหลักเหมือนกัน - -'' ห่างายไปนานน ฮ่า ฮ่า

[Ex'ecuzě]

อร๊าาางงงงงง
เฮียอ้ะ ... ถึงเค้าจาชอบโจ แต่ก็นะ
เค้ารักนัทนะ ...
ได้ยินมั๊ยยยยยยยย เค้ารักนัทนะ >.<

สู้ๆนะเฮีย
เด๋วปลายๆเดือนจะไปนอนด้วย งุงิ

[~prince™~]

นั่งรอตอนหน้า 

[wan]

คงสับสนกับความผิดชอบชั่วดี

แต่เมื่อได้รับความจริงใจ + กับความรักที่ได้เห็นแม่ของนนท์มีให้นนท์กับตัวโจเอง

ยิ่งทำให้ความคิดในสิ่งดีแจ่มชัดขึ้น แต่เรื่องที่เกิดไปแล้วจะคลี่คลายลงไปอย่างไร

ต้องติดตามอย่างใกล้ชิด ใช่เปล่าต้น ยิ่งสปอยไว้แบบนั้น ยิ่งต้องติดตาม

+1 ให้เป็นกำลังใจให้นะครับ

[ExecutioneR]

ขอบคุณทุกคนนะครับ ขอบคุณทั่นพี่ ทั่นเพื่อน และขอบคุณทั่นน้องด้วย อิอิ 
บวกหนึ่งคืนให้แทนความรักและความขอบคุณครับ
ทุกครั้งเวลาที่ได้อ่านรีพลายของทุกคนมันทำให้ผมมีความสุขมีรอยยิ้มได้จริงๆนะ

 

[ExecutioneR]

b12


โจ

ผมไม่ได้เกลียดความมืด แต่ผมเกลียดความฝัน..........

มันตามหลอกหลอนผมมาหลายต่อหลายปี และมันก็เลวร้ายมากถึงขนาดที่ในห้าคืน ผมอาจจะต้องฝันร้ายซ้ำๆกันแบบนั้นถึงสามคืน และที่แย่ยิ่งกว่านั้นก็คือ ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมฝันอะไรไปบ้าง

ตั้งแต่เมื่อตอนเป็นเด็กแล้ว เมื่อผมฝันร้าย ผมจะร้องไห้ จะดิ้น และจะเพ้ออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งผมตื่นขึ้นมาเองกลางดึกด้วยร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา และตลอดเวลาที่ผ่านมา แม่ก็จะเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถเข้ามากอดและปลอบโยนจนผมสงบลงได้ เมื่อแม่ได้ยินเสียงผมร้อง แม่จะเข้ามาหาผมในห้องนอน แม่จะพูดปลอบโยนผมและกอดผมเอาไว้ จนกระทั่งผมสงบลง

เมื่อผมโตขึ้น อาการเหล่านั้นมันก็ยังคงไม่หายไป ตรงกันข้าม มันกลับดูเหมือนจะยิ่งแย่ลงด้วยซ้ำ เมื่อแม่ของผมก็แทบไม่สามารถดูแลผมได้เหมือนแต่ก่อนแล้ว และแถมเด็กที่โตจนจะอายุจะทำบัตรประชาชนได้แล้วยังคงนอนละเมอฝันร้ายแบบนั้นอยู่ทุกคืน มันก็คงจะเป็นอะไรที่ไม่น่าดูสักเท่าไหร่ ดังนั้นผมจึงต้องมานอนหอเพียงคนเดียวแบบนี้ และผมเองก็คิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วด้วย เพราะผมจะได้ไม่ต้องทนเห็นสีหน้าเป็นห่วงและไม่สบายใจของแม่กับของน้อง และไม่ต้องทนเห็นสีหน้าและน้ำเสียงไม่พอใจของพ่ออีกต่อไป ถึงแม้ว่าผมจะต้องทนทรมานกับความฝันที่ไม่มีตัวตนเหล่านั้น และต้องตื่นขึ้นมาพบกับความมืดที่ห่อหุ้มร่างกายอันโดดเดี่ยวของผมเอาไว้ตามลำพังก็ตาม........

และในตอนนี้ ผมก็ต้องรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อพบว่าบนโลกนี้ยังมีคนอยู่อีกคนนอกจากแม่ของผมที่สามารถช่วยปลอบโยนผมลงได้ และเขาคนนั้นก็ดันเป็นไอ้คนๆนี้ซะด้วยสิ.......

ผมที่แทบจะไม่ได้นอนเลยเพราะกังวลว่าจะต้องฝันร้ายและเพ้อออกมาอีก จำต้องทนถ่างตาให้ตื่นเอาไว้ตลอดทั้งคืนทั้งๆที่รู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองมันเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดตอนเช้าผมก็ต้องผล็อยหลับลงไปจนได้ และแน่นอนว่าความฝันพวกนั้นมันก็ยังคงตามมาหลอกหลอนผมอยู่เช่นเคยด้วย แต่น่าแปลกที่คราวนี้ผมไม่ได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเหมือนทุกที แต่เมื่อผมตื่นขึ้นมานั้นผมกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเช็ดตัวด้วยผ้าขนหนูเย็นๆตามลำตัวอย่างเบามือ

ผมพยายามที่จะไม่พูดอะไรมาก ผมพยายามที่จะไม่แสดงความรู้สึกอะไรของผมออกไปมากจนเกินไปนัก มันเป็นสิ่งที่ผมทำจนติดเป็นนิสัยไปซะแล้ว แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่ผมอยู่กับเขาคนนี้ ผมถึงได้รู้สึกว่าผมกำลังถูกเขามองทะลุไปจนถึงตัวตนลึกๆที่แท้จริงของผมที่แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นอย่างไรแบบนี้นะ เขาเป็นคนที่เป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมาก มากซะจนผมไม่คิดว่าใครที่นิสัยแบบเขาคนนี้จะมีอยู่จริง ผมรู้สึกได้แทบจะในทุกๆครั้งที่เราสบตากันว่าเขากำลังมองดูผมอยู่ มันไม่ใช่แค่การมองดูด้วยตา แต่เป็นการมองที่ลึกลงไปถึงความอ่อนแอในใจของผมเอง และผมก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ให้ตายสิ ผมไม่ชอบเลยจริงๆ........

ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร แต่เวลาที่ผมอยู่กับนนท์ ผมจะรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งมากขึ้น สามารถควบคุมเขาได้มากขึ้น และเป็นตัวของตัวเองได้มากกว่าอยู่กับคนอื่นๆ แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกว่าผมต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกควบคุม และเป็นฝ่ายถูกเขาดูแลและห่วงใยมากมายถึงเพียงนี้

นี่ถ้าหากว่าเราสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังแบบนี้แต่เป็นในสถานการณ์อย่างอื่น อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่ในสถานการณ์ที่ผมกำลังไม่สบายขนาดนี้อยู่ล่ะก็......... ผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นยังไงกันนะ ผมจะยังรู้สึกสับสนวุ่นวายใจมากขนาดนี้อยู่รึเปล่า ผมจะยังรู้สึกไม่ปลอดภัย อยากให้เขามาเป็นเพื่อนคนนึงของผม แต่ในขณะเดียวกันก็อยากจะผลักไสเขาให้ไปไกลๆแบบนี้อยู่รึเปล่านะ

เมื่อคิดได้แบบนั้น ผมจึงตัดสินใจเปิดโอกาสให้กับตัวเองดูสักครั้ง...... โอกาสที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่ผมเป็นผู้ป่วยและเขาเป็นเจ้าบ้านที่ต้องคอยมาดูแลเป็นห่วงผมแบบนี้ แต่เป็นแบบที่เราสองคนอยู่ด้วยกันในฐานะ “เพื่อน”........

“เย็นนี้เราจะไปซื้อมือถือด้วยกัน”

นั่นคือประโยคที่ผมกึ่งชวนกึ่งบังคับให้เขาออกจากบ้านเพื่อไปซื้อมือถือกับผมด้วยกัน และก็ได้ผล เพราะตกเย็นนั้นเราสองคนก็ได้ไปเดินเซ็นทรัลด้วยกันจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะอดที่จะต้องทำให้เขารู้สึกไม่พอใจผมขึ้นมาอีกไม่ได้ แต่ว่าถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่ดูเหมือนกับจะโกรธง่ายหายเร็วอยู่เหมือนกันน่ะนะ

“มึงนี่รวยเนอะ น่าอิจฉาจริงจริ๊งงง” เขาพูด ทำให้ผมต้องหันขวับไปมองเขาทันที

“กูเก็บเงินของกูเอง ไม่ได้สักแต่อยากได้อะไรแล้วแบมือขอ และอีกอย่าง เงินนี้มันก็........” ผมหยุดตัวเองลงแค่นั้น ใจผมอยากจะบอกเขาว่า นอกจากนี่จะเป็นเงินที่ผมพยายามเก็บหอมรอมริบไว้ด้วยตัวเองแล้ว มันยังเป็นเงินที่ผมได้มาจากวันเกิดของผมเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาอีกด้วย และที่สำคัญ มือถือที่ผมซื้อในวันนี้ก็เป็นเหมือนของขวัญวันเกิดที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะซื้อเพื่อให้รางวัลแก่ตัวเองบ้างเท่านั้นเอง........

แต่เขาก็คงไม่ได้อยากรู้หรอกว่าผมเกิดเมื่อไหร่ และผมเองก็ไม่ได้อยากบอกเขาด้วยว่าการที่มีเขามาเดินซื้อของขวัญให้กับผมแบบนี้ มันก็ถือเป็นของขวัญวันเกิดที่ทำให้ผมรู้สึกดีๆได้มากมายขนาดไหนแล้ว.........

และอีกอย่าง ถ้าผมบอกเขาไปว่ามันเป็นวันเกิดของผม เขาก็คงต้องอวยพรวันเกิดให้แก่ผมแน่ๆ ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย เพราะเท่าที่ผ่านมาก็แทบจะไม่เคยมีใครจำและรู้วันเกิดของผม หรือมีใครให้ของขวัญวันเกิดอะไรแก่ผมอยู่แล้ว

ตอนที่เราซื้อโทรศัพท์กันอยู่นั้น ผมสังเกตเห็นพนักงานขายสามสี่คนมันจับกลุ่มสุมหัวอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันคงไม่พ้นที่จะเป็นเรื่องของผมกับนนท์แน่ๆ และแน่นอนว่าผมโคตรจะรู้สึกรำคาญเลย แค่มีคนมาวุ่นวายกับผมนี่ก็เหี้ยพออยู่แล้ว แต่นี่พวกมันเป็นพนักงานขายแต่เสือกมานั่งจับกลุ่มนินทาลูกค้าอย่างนั้นนี่น่ะนะ ดังนั้นก่อนออกจากร้านผมก็เลยแกล้งพูดเสียงดังๆให้ทุกคนในร้านได้ยินกันให้หมดไปเลยว่า ผม-มา-กับ-แฟน

ถึงมันจะไม่ได้ทำให้เกิดผลลัพธ์อะไรมากมาย เพราะว่าถึงยังไงผมก็พูดตอนก่อนที่เราจะเดินออกจากร้านอยู่แล้ว แต่ว่าความสะใจที่ได้รับกลับมาต่างหากที่สุดยอดยิ่งกว่า และที่สำคัญ...... ผมยังได้เดินจูงมือหมอนี่อีกนานเลยด้วย

“ไอ้โจ นี่มึงไม่คิดจะปล่อยมือกูรึไงวะ” นนท์พูดพลางสะบัดมือผมออก “ออกจากร้านมาไกลแล้วนะเว้ย กูอายคนเค้า ไอ้เหี้ย”

“อ้าวเหรอ” ผมยิ้มที่มุมปากน้อยๆเมื่อเห็นว่าเขากำลังหน้าแดงอยู่

“ยิ้มอะไรของมึง” เขาจ้องหน้าผมด้วยแววตาหาเรื่อง

“เปล่านี่” ผมยักไหล่

“มึงนี่มัน........” เขาทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อย “ว้อยยย! เออๆ ช่างแม่งเหอะ เสร็จธุระแล้วใช่มั๊ย งั้นก็กลับบ้านกันได้แล้ว” เขาพูดพลางเดินนำหน้าผมไป

“ใช่ กลับบ้าน ‘เรา’ กันได้แล้ว” ผมพูดอย่างอารมณ์ดี แต่เขากลับหันมาทำหน้ายุ่งใส่ผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกเดินต่อ ผมจึงได้แต่หัวเราะเบาๆแล้วเดินตามหลังเขาไปเรื่อยๆจนกระทั่งเราเดินออกจากห้างไปขึ้นรถแท็กซี่กันแล้วนั่นแหละ

“มึงรังเกียจกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมถามเขาเมื่อเราอยู่บนรถแท็กซี่ด้วยกันแล้ว

“ไม่ใช่ คือ........ มันไม่ใช่เรื่องรังเกียจ แต่แบบ กูอายคนอื่นเขา มึงไม่รู้จักคำๆนั้นเลยเหรอวะ โจ”

“แล้วถ้าเป็นไอ้นัททำกับมึงแบบนั้น มึงจะยังอายอยู่รึเปล่าวะ” ผมถามออกไป

“อะไรของมึง” นนท์มีท่าทางไม่พอใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “มึงพูดชื่อนัทมาหลายครั้งแล้วนะ ไอ้โจ นัทเค้ามาเกี่ยวอะไรด้วยวะ แล้วกูจะบอกให้มึงรู้ไว้เลยนะว่า กูกับนัทไม่ได้เป็นอะไรแบบที่มึงคิดหรอกนะเว้ย”

ผมหัวเราะเบาๆ “กูก็ยังไม่ได้พูดว่าพวกมึงเป็นอะไรกันสักหน่อย”

“แล้วมึงจะพูดชื่อนัทออกมาทำไมหลายรอบ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็ต้องสะอึกขึ้นมาเลยทีเดียว เพราะผมไม่รู้ตัวเลยว่าการที่ผมพูดชื่อไอ้นัทมันออกไปหลายครั้งขนาดนั้น มันจะสามารถสื่อความหมายอะไรออกไปได้บ้าง และสรุปแล้วนี่ตกลงผมกำลังรู้สึกยังไงอยู่กันแน่นะ และทำไมผมถึงต้องเอาไอ้นัทมันมาเป็นตัวแปรตัวนึงแบบนี้ด้วยกันแน่

คืนนั้นผมเข้านอนอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองอยู่ดีว่าผมจะสามารถทนเก็บความหวาดกลัวความฝันของตัวเองเอาไว้จนไม่สามารถแสดงมันออกมาในยามหลับได้หรือไม่ แต่ถึงอย่างไร คืนนั้นผมก็หลับลงไปจนได้.........

แต่ทว่าผมก็ยังคงไม่สามารถหลีกหนีเงามืดในใจของผมนั่นไปได้เลย เพราะเมื่อผมตื่นขึ้นมา ผมก็พบว่าผมกำลังนอนอยู่ภายใต้วงแขนของเขาอยู่

“ไอ้นนท์เหรอ........” ผมถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่ผมรู้สึกได้อยู่นี้จะไม่ใช่แค่ความฝันอีกความฝันหนึ่ง

“อืมม กูเอง......” นนท์ตอบพลางขยับแขนออกจากตัวของผม แต่ผมไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นเลย

ในนาทีนี้ผมรู้สึกต้องการเขาอยู่ข้างกายผมมากกว่าที่ผมเคยต้องการใครในช่วงเวลาไหนๆของชีวิตเสียอีก........

ผมรีบรั้งแขนของเขาเอาไว้ “อย่าเพิ่ง....... มึงนอนกับกูก่อนนะ กูขอร้องล่ะ กู........ กูกลัว........”

ผมสารภาพมันออกไปแล้ว ในที่สุดผมก็พูดมันออกไปจนได้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะสามารถยอมรับความหวาดกลัวและความอ่อนแอของผมออกไปให้ใครได้รับรู้อย่างที่ผมเพิ่งบอกกับเขาไปนี่..........

“ก็ได้...... โจ งั้นกูจะนอนเป็นเพื่อนมึงเอง” เขากระซิบตอบผมกลับมาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆที่อบอุ่น จากนั้นเขาก็กระชับวงแขนเข้ามากอดผมเอาไว้เหมือนเดิม และนั่นก็ทำให้ผมสามารถนอนหลับอย่างสนิทได้จนกระทั่งรุ่งเช้า และไม่ใช่แค่นอนหลับสนิทดี แต่ยังหลับไปพร้อมกับความฝันดีๆที่น้อยครั้งผมจะมีได้อีกด้วย........

เมื่อถึงรุ่งเช้า ผมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าเขาก็ยังคงกอดผมเอาไว้แบบเดิมไม่ได้ขยับตัวหรือเปลี่ยนท่านอนเลยแม้แต่น้อย มันอดทำให้ผมนึกขำขึ้นมาไม่ได้ที่เห็นว่าเขาช่างเป็นคนที่นอนหลับลึก ขี้เซา และนอนได้นอนดีจริงๆ ดังนั้นผมจึงปล่อยให้เขานอนเอาแขนพาดอยู่บนตัวของผมไว้แบบนั้น ส่วนผมก็นอนลืมตานึกถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมามากมายนับแต่วันแรกที่ผมได้พบกับเขา

และสุดท้ายผมก็ได้คำตอบว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไป....... ผมรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าที่ผมคงจะไม่มีวันเอาชนะได้ แต่ผมก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้ง่ายๆด้วยเหมือนกัน ผมกำลังรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะสองสามวันที่ผ่านมานี้ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันยิ่งทำให้ความไม่มั่นคงและไม่มั่นใจในตัวเองของผมมันก่อตัวเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้เลยด้วย ผมเกลียดมัน และอยากจะกำจัดมันออกไป แต่ในขณะเดียวกัน ผมเองก็กลับรู้สึกดีกับความวุ่นวายเล็กๆพวกนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นผมจึงไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรอย่างอื่นได้อีกแล้ว.......

เมื่อผมได้คำตอบแล้ว ผมก็ต้องมุ่งมั่นและยึดติดกับมันเอาไว้ให้ได้อย่างมั่นคงที่สุด นั่นแหละ มันถึงจะสมกับเป็นผม เป็นไอ้โจคนเดิมอย่างที่เคยเป็นมากว่าสิบห้าปี

แต่แล้ว ก่อนที่ผมจะต้องเดินออกจากเขาและบ้านหลังนี้ไป ผมก็กลับต้องหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้สัมผัสกับความเป็นตัวตนที่แท้จริงของเขา ความอ่อนโยนและความอบอุ่นที่เขาแสดงออกออกมาโดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ จนในที่สุด คำพูดที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมจะพูดออกไปมันก็หลุดออกจากปากของผมไปจนได้

“มึงมาเป็นแฟนกูเหอะ”

เมื่อผมพลั้งปากพูดประโยคนั้นออกไปแล้ว ผมก็ต้องรีบพยายามควบคุมสีหน้าและความคิดของตัวเองให้กลับเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่ว่าเขาจะได้ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วผมกำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่

แต่ให้ตายเถอะ.........ไม่ว่าผมจะพยายามหักห้ามความรู้สึกของตัวเองมากขนาดไหนก็ตาม ผมก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้เลยจริงๆว่าผมทั้งรักและเกลียดผู้ชายคนนี้มากจริงๆ

ไม่หรอก มันอาจจะไม่ถึงขนาดที่คำว่า “รัก” จะถูกนำมาใช้ได้ ผมก็แค่ชอบเขาที่เขาเป็นคนอ่อนโยน เขาทำให้ผมรู้สึกสบายใจและมีความสุขที่ได้อยู่ด้วยอย่างที่ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมจะสามารถรู้สึกได้แบบนี้ เขาเป็น “เพื่อน” เพียงคนเดียวของผมที่ผมสามารถเป็นตัวของตัวเองและแสดงด้านลึกๆของตัวเองออกมาได้อย่างไม่ต้องกังวล

แต่ในขณะเดียวกันผมก็เกลียด เกลียดที่เขาได้เห็นความอ่อนแอของผม เกลียดที่เขาดูเหมือนจะรู้ลึกไปถึงจิตใจของผมว่าแท้จริงแล้วผมมันอ่อนแอมากขนาดไหน ผมเกลียดที่เขาทำให้ผมต้องกลายมาเป็นผมที่ดูไม่เหมือนผมเลยแบบนี้ และผมก็เกลียดที่เขายังมาทำดีกับผมมากถึงขนาดนี้ด้วยเหมือนกัน

เอาล่ะ......... ถ้างั้นแล้วผมก็คงจะไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ นอกเสียจากจะเดินออกจากความสับสนตรงนี้ไปเพื่อตั้งหลักก่อน แล้วหลังจากนั้นก็มาคอยดูกันอีกว่าผม ไอ้โจ เด็กชาย สัจจกรณ์ คนที่มีคำว่า “สัจจา” อยู่ในชื่อ มันจะสามารถยึดมั่นกับความรู้สึกและคำพูดของตัวเองได้มากถึงขนาดไหนกันเชียว

ถึงผมจะยังคงไม่ได้คำตอบ แต่อย่างน้อยๆ ผมก็คิดว่าผมเริ่มเห็นเส้นทางใหม่ๆที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วล่ะนะ.......

[wattanai]

^
^
^
^
^
จิ้มพี่ต้น........

โจน่ารักเหมือนกันนะงับ.........5555+++

ปล.เริ่มสับสนว่าจะเชียร์ใครดีแล้วเนี่ย......อิอิ

[artkung]

โอ้ววว นายโจ ความรู้สึกเริ่มสั่นคลอน

ทั้งรักทั้งเกลียด

แต่อย่างแรกคงมากกว่าล่ะสินะ ฮิฮิ


แล้วทีนี้ โจ กับ นนท์ แล้วก็ นัท จะเป็นยังไงกันต่อนะ

แอบเป็นห่วงเด็กที่ชื่อ ปั๊ก หายตัวไปเลย


แล้วมาต่อไวๆ นะพี่ต้น

[patz]

และสุดท้ายผมก็ได้คำตอบว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไป....... ผมรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าที่ผมคงจะไม่มีวันเอาชนะได้ แต่ผมก็ไม่คิดที่จะยอมแพ้ง่ายๆด้วยเหมือนกัน ผมกำลังรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะสองสามวันที่ผ่านมานี้ หลายๆสิ่งหลายๆอย่างมันยิ่งทำให้ความไม่มั่นคงและไม่มั่นใจในตัวเองของผมมันก่อตัวเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้เลยด้วย ผมเกลียดมัน และอยากจะกำจัดมันออกไป แต่ในขณะเดียวกัน ผมเองก็กลับรู้สึกดีกับความวุ่นวายเล็กๆพวกนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นผมจึงไม่คิดว่าตัวเองจะสามารถทำอะไรอย่างอื่นได้อีกแล้ว.......

แน่ใจแล้วเหรอโจ ว่าที่ผ่านๆมานั้น คือตัวตนที่แท้จริงของตัวเองอะ ไม่ใช่ว่าทำตัวเข้มแข็ง ไม่สนใจใคร เพียงเพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเองอยู่เหรอ


แต่ยังไงก็เชียร์โจอยู่นะ เว้นแต่ว่า นัทจะทำตัวเรียกคะแนนขึ้นมาตีตื้นได้อะ อิอิ 

[ExecutioneR]

แว้บมาบอกว่า ตอนมอต้นจนถึงมอปลาย ผมเคยมีเพื่อนเป็นแบบโจอยู่คนนึงนะ
อารมณ์ประมาณว่าแบบนี้เลย ดูดิบ ดูแข็งกร้าว แต่จริงๆแล้ว........

หุหุหุ

ไม่บอกและ เด๋วจะรู้กันหมดว่า..... 

[artkung]

ที่แท้ นายโจ ก็เป็นประสบการณ์ชีวิตโดยตรงของพี่ต้นนี่เอง

สงสัยจะมีความลับอะไรอยู่ในตัวเองแน่นอน


... ชิมิ ... 

[mole eye man]

แว้บมาบอกว่า ตอนมอต้นจนถึงมอปลาย ผมเคยมีเพื่อนเป็นแบบโจอยู่คนนึงนะ
อารมณ์ประมาณว่าแบบนี้เลย ดูดิบ ดูแข็งกร้าว แต่จริงๆแล้ว........

หุหุหุ

ไม่บอกและ เด๋วจะรู้กันหมดว่า..... 

ว่าพี่ต้นเสร็จเค้าไปแล้ว   

ผมว่านิสัยแบบนี้มันก็มีกันทุกคนนั่นล่ะนะ  ไอ้การเอานิสัยใด ๆ มาปิดบังเรื่องที่อยู่ในใจเนี่ย  แค่จะทำมากทำน้อย  รึใช้นิสัยอะไรมาบังตัวเองก็เท่านั้นเอง

แต่ถึงยังไงก็อยากอ้อนคนอื่นใช่มั้ยล่ะโจ~  (อย่าเอานิสัยตัวเองมาตัดสินคนอื่นสิฟะ...) =w=+

จะคอยติดตามต่อ  และเป็นกำลังใจให้คนเขียนเช่นเดิมนะครับ  ^^\

[❝CHŌN❞]

โจก็ยังคงความน่ารักเช่นเดิม


หนูนนท์ทำให้หัวใจของนายโจสั่นคลอนแล้ว ฮิ้ววววววววว 


ตกลงมันจะเป็นยังไงต่อไปหละเนี่ย 


พี่ต้น  เอานัทคืนมา  นัทอยู่หนายยยยยยยยย

[mantdash]

ดูเหมือนโจจะออกแนวเด็กมีปัญหานะ

คงไม่เคยได้รับการเทคแคร์จากคนอื่นมากเท่าไหร่

ทั้งรักทั้งเกลียด

ต่อไปคงเหลือแต่อันแรกเนอะ 

+1 ให้คร้าบ

[andy_kwan]

รูปอันใหม่นี่บอกความเป็นตัวตนของคนแต่งอย่างชัดเจน"เฒ่าหัวงู" อิอิ
ตัวตนจริงๆของนายโจก็คือ อยากโดนนนท์เสียบ?????

ป้าหลบไปก่อนนะ

[august_may]

นู๋โจดูสับสนเลือกไม่ถูกว่าจะรักหรือจะเกลียดนนท์  แต่ก็นะ ตอนนี้โจเองก็คงถอยไปตั้งหลักแล้วหาคำตอบให้หัวใจตัวเองอยู่

แต่ระหว่างนั้น นัทก็คงเร่งทำคะแนนน่าดู ฮ่าๆๆ จะสับสนหรือจะเอายังไงก็รีบเข้านะโจ ไม่งั้นเดี๋ยวมิทันการณ์ ฮ่าๆๆๆ

[~•SAkurAIro•~]

โจจจจจจจจจจ

อย่ามัวสับสนนานนะ เด๋วจะไม่ทันการเอานา เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

รอตอนต่อไปงับบ

[IZE]

โจน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ชอบโจๆๆๆๆ

[ExecutioneR]

ว่าพี่ต้นเสร็จเค้าไปแล้ว   

ว้ายยยยยยยยยย!! ไม่ใช่!!!

ยังไม่เคยเสร็จใครเลยเนี่ย รออยู่นะเนี่ย รออยู่ รอหนอนตัวเล็กๆ มันจะได้เป็นครั้งแรกที่ไม่เจ็บ
555555

 

[mole eye man]

^
^

งั้นผมคงหมดโอกาสสิเนี่ย   

[ExecutioneR]

^
^

นั่นสิ เพราะผมเลือกคนหน้าตาดีเท่านั้น (ฮา)

[M@nfaNG]

โจก็ยังเข้าตากรรมการอยู่ดีนะเนี่ย ดูน่าค้นหาดี

[blackberry2214]

โจ
โจ

แอนด์

โจ

โอนลี่
555+

[THIP]

โจเท่านั้น  ที่เราเชียร์ 

[Lacus]

แอร็ย....โจมาแรงกู่ไม่กลับแล้ว 

น้องนนท์ขา  มาทวงตำแหน่ง (อะไร??) คืนเร็วๆนะคะ  เจ๊โดนน้องโจลากลงบ่วงไปแล้วค่ะ