หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[three]

ไงก็พักผ่อนเยอะๆๆนะครับรักษาสุขภาพด้วยครับ
เอพ่อนัฐของผมหายไปไหนอ่ะครับรีบกลับมาโกยคะแนนไวๆ

[artkung]

เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไมโจพูดงั้นล่ะเนี่ย

"ผม มา กับ แฟน"


พูดจริงพูดเล่นเนี่ยห๊ะ 


โจแรงได้ใจจริงๆ 

[blackberry2214]

น่ารักเกินไปละ


แย่งโจกับนนท์ได้มะ


งาบเข้าปาก แล้วแบบ ไม่คายออกมาอีกเลย ไรงี้


5555+




สู้ๆ นาพี่ต้น

[Tun_Bow]

น่ารักจิงๆคู่นี้

เชียร์โจมาตั้งแต่ต้น

ยิ่งพอเจอคำว่า  "ผม มา กับ แฟน"

โห  ยิ่งโดนใจครับท่าน

สู้ๆนะครับพี่  รอตอนต่อไปอยู่

[nopkar]

ค้างงงนิดๆนะเนี่ย


ประทับใจประโยค "ผมมากับแฟน" มากๆๆๆ


ปล.แต่ว่าสถานที่เนี่ยทำไมดูใกล้ตัวจัง 555+

[wan]

งานเข้าน้องนนท์แล้ว กลับบ้านคงได้เคลียร์กับโจแล้วละ ว่าทำไมถึงพูดไปอย่างงั้น 

มารอตอนต่อไปอยู่นะครับ ต้น เป็นกำลังใจให้พร้อมทั้ง +1 ให้ด้วย

[dahlia]

คุงน้องโจ เต็มปากเต็มคำมากเลยนะคุงน้องขา แอร๊ยยยยยย  ไม่เสียแรงที่ปันใจมาเชียร์อยู่   

[BIRD]

อ่านรวดเดียว 35 หน้าเลย

น่ารักดีนะครับ น่าติดตามอะ

แต่แอบรู้สึกว่า โจ จะไม่ใช่พระเอก ฮ่าๆๆ

แต่ก็หลงรัก โจ เข้าแล้ว ~

[ISACBTMN]

โจแรงมาก!

ถ้าเราเป็นนนท์คงเหงื่อตกซีดทำตัวไม่ถูกแล้ววว

[zene]

 ...โจเจ๋งมากอ่ะ....

[maggy]

ทำไมมีแต่คนเชียร์โจอะ
แล้วไหงเราจึงเชียร์นัทหว่า
งืดดดดดดดดดดดด
เหตุผลสั้นๆ ใครมาก่อน เราให้สิทธิก่อน ว่าไปนั่น
เดี๋ยวดูไปก่อนไม่แน่อาจเปลี่ยนใจ
T Tโจเล่นทำคะแนนซะขนาดนั้นอะ
แม่ยกพ่อยกเพียบอีกต่างหาก
กลัวเชียร์แล้วคนที่เราเชียร์เสียใจอะจะพลอยเสียใจไปด้วยงืดดดด
เป็นกำลังใจให้ก๊าบบบบ

[artkung]

พี่ต้นนนนนนนนนนน

ยังไม่มาอีกเหรออออ

อยากอ่านต่อแล้ววว


อยากรู้ว่าโจจะตอบนนท์ว่าไง รับรอง ปากหนักอีกแหง ตามฟอร์มพระเอกวางมาด (จะแช่งให้นัทแย่งไปเลย  )

[M@nfaNG]

ตกลงโจท่าจะมาแรงนะเนี่ย

[ExecutioneR]

บวกให้ทุกคนแล้วนะคับ 

เอียนน้องโจกันยังเนี่ย อิอิ

[ExecutioneR]

A 21


“เป็นอะไร” โจถามผมขึ้นหลังจากที่เราขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านแล้ว “ทำหน้าเป็นตูดลิงอีกแล้ว”

“มึงนั่นแหละเป็นเหี้ยอะไร ทำไมถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไปได้วะ” ผมถามกลับ “มึงรู้จักคำว่าอายกับเค้ามั่งมั๊ยเนี่ย”

“มึงนี่พูดจากับกูไม่เพราะเลยนะ” เขาถอนหายใจ

“หาาา อะไรของมึ๊งงง แล้วทำไมกูต้องพูดจาเพราะๆกับมึงด้วยวะ” ผมฟึดฟัด “ทีมึงยังทำตัวหน้าไม่อายแบบนั้นลงไปได้เลย สาดด”

“ก็กูรำคาญพวกแม่งนี่” เขายักไหล่ “อีกอย่างเจอกันแค่ครั้งเดียว จะต้องแคร์ไปทำไมนักหนากะอีแค่คนแปลกหน้าไม่กี่คน” เขามองหน้าผมแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง “ทำไมวะ......”

“อะไรทำไม” ผมถามกลับ

“มึงรังเกียจกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

ผมชะงักไปนิดหน่อย “ไม่ใช่ คือ มันไม่ใช่เรื่องรังเกียจ แต่แบบ กูอายคนอื่นเขา มึงไม่รู้จักคำๆนั้นเลยเหรอวะ โจ”

“แล้วถ้าเป็นไอ้นัททำกับมึงแบบนั้น มึงจะยังอายอยู่รึเปล่าวะ”

“อะไรของมึง” ผมชักเริ่มรู้สึกฉุนขึ้นมานิดๆ “มึงพูดชื่อนัทมาหลายครั้งแล้วนะ ไอ้โจ นัทเค้ามาเกี่ยวอะไรด้วยวะ แล้วกูจะบอกให้มึงรู้ไว้เลยนะว่า กูกับนัทไม่ได้เป็นอะไรแบบที่มึงคิดหรอกนะเว้ย”

โจหัวเราะเบาๆ “กูก็ยังไม่ได้พูดว่าพวกมึงเป็นอะไรกันสักหน่อย”

“แล้วมึงจะพูดชื่อนัทออกมาทำไมหลายรอบ”

ถ้าผมอ่านสีหน้าเขาไม่ผิดล่ะก็ ผมคิดว่าโจดูผงะไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินผมถามออกไปแบบนั้นนะ

“เปล่า......” เขาหันกลับไปมองนอกหน้าต่างรถอีกครั้ง “ช่างมันเหอะ”

ผมนิ่วหน้าด้วยความงุนงงกับคำพูดและพฤติกรรมของเขา แต่ก็พยายามที่จะไม่คิดอะไรมาก “ว่าแต่มึงไม่โทรไปหาแฟนมึงมั่งเหรอ ไม่ได้คุยกันมาสองวันแล้วนี่”

เขาส่ายหน้าให้กับกระจกรถ “เอาไว้เค้าโทรมาแล้วค่อยอธิบาย”

“แล้วเห็นอยากได้มือถือแทบตาย กูก็นึกว่าจะเอาไว้โทรหาแฟนซะอีก.......” ผมพูด แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา “เออ แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า ยังมีไข้อยู่มั๊ย”

เขาหันกลับมาหาผม “ไม่รู้เหมือนกัน มึงลองจับดูเองดิ่”

ผมยกมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากเขาเบาๆ “อืมมม ตัวรุมๆนะ กูว่า สงสัยวันนี้ต้องรีบนอนว่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวไข้จะกลับเอา........” และเมื่อผมกำลังจะชักมือกลับ โจก็รีบคว้ามือของผมเอาไว้ ผมจึงมองหน้าเขาด้วยความตกใจและแปลกใจ

“มึงนี่มันหัวอ่อนเนอะ........”

“อะไรของมึง” ผมชักมือกลับ “มึงหมายความว่ายังไง”

“เปล่า ช่างมันเหอะ”

“นี่มึง ‘เปล่า ช่างมันเหอะ’ มาสองรอบแล้วนะ โจ”

เขาหัวเราะเบาๆ “อ๋อเหรอ”

“ก็เออดิ่”

“งั้นมึงก็ช่างกูและก็เลิกถามได้แล้ว” เมื่อพูดจบเขาก็หันออกไปนอกหน้าต่างเหมือนเดิม

หลังจากนั้นสักพักเราก็กลับมาถึงบ้านกัน และเมื่อมาถึงบ้าน แม่ผมก็ต้อนเราสองคนให้ไปล้างไม้ล้างมือแล้วก็มานั่งลงบนโต๊ะอาหารทันที แม่ถามโจนิดหน่อยเรื่องของมือถือและเรื่องของอาการป่วย ระหว่างที่กินข้าวอยู่ก็มีเพื่อนผมโทรมาหาครั้งนึง และนัทก็โทรมาอีกครั้งตอนหลังกินข้าวเสร็จพอดี จากนั้นหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ พลอยก็โทรมาหาผมอีกคน แต่ว่าพอลองสังเกตดูดีๆ ผมกลับไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของโจดังขึ้นมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ก็กูไม่ได้เปิดเครื่อง”

“อ้าว”

“อ้าวอะไร ก็มันต้องชาร์จไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้านั่นแหละถึงจะใช้ได้น่ะ” เขาเดินไปเสียบสายชาร์จโทรศัพท์เข้ากับเครื่อง

“เออเนอะ จริงด้วย” ผมเดินไปนั่งลงบนเตียง ส่วนโจก็เดินกลับมานอนลงบนที่นอนของตัวเองข้างๆเตียงของผม ผมจึงชะโงกหน้าลงไปคุยกับเขา “ว่าแต่มึงจะอาบน้ำรึเปล่า รึจะเช็ดตัวอีก”

“อาบน้ำดิ่ เหนียวตัวจะตายห่าอยู่แล้ว” เขาตอบ

“ว่าแต่...... ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่านักกีฬาว่ายน้ำอย่างมึงเนี่ย จะเป็นหวัดเพราะเดินตากฝนได้”

เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม “จริงๆกูก็ไม่ค่อยสบายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“อ้าว แล้วมึงก็ยังจะไปเดินตากฝนอีกน่ะนะ”

“ก็แล้วใครจะไปรู้ว่าฝนมันจะตกลงมาไวแบบนั้นล่ะ กูก็แค่ไปเดินเล่นเรียกเหงื่อเผื่อจะช่วยให้ดีขึ้นเท่านั้นเอง”

“แล้วไหนมึงบอกว่ามึงเครียดๆก็เลยไปเดินเล่นแก้เซ็งไง”

เขานิ่งลงไปทันที “กูไปอาบน้ำก่อนล่ะนะ ผ้าเช็ดตัวผืนนั้นใช่มั๊ย” เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนเอาไว้ จากนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที ผมจึงเดินไปอาบน้ำที่ห้องน้ำอีกห้องด้วยเลยเหมือนกัน

หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยและกลับเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็ขอให้ผมปิดไฟเพื่อที่จะเข้านอนเลย และหลังจากที่ผมปิดไฟในห้องลงแล้ว เราทั้งสองคนต่างก็ต่างคนต่างนอนโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมากันอีก ผมเองก็ลืมความคิดที่จะให้เขาไปนอนที่ห้องอื่นไปเลยด้วยเหมือนกัน เพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ยาวนานและค่อนข้างวุ่นวายสำหรับผมมากพอสมควรทีเดียว แค่ต้องตื่นเช้ามากๆเท่านั้นยังไม่พอ แต่มันยังมีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นอีกมากมายหลายอย่างด้วย ดังนั้นผมจึงหลับลงไปอย่างง่ายดายภายในเวลาอันรวดเร็ว........

“อือออออ.......... ฮืออออออ...........”

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อได้ยินเสียงร้องครางดังออกมาจากข้างๆเตียง และเมื่อผมพลิกตัวหันไปดูที่มาของเสียงนั้น ผมก็เห็นโจกำลังนอนบิดตัวไปมา เขาส่งเสียงร้องออกมาเหมือนคนกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนกับเมื่อตอนเช้าไม่มีผิด

“ฮือออ ไม่! ไม่เอา อย่าทำผม! ผมกลัวว...... ช่วยด้วย!”

นี่แปลว่ามันต้องไม่ใช่เพราะพิษไข้เพียงอย่างเดียวอย่างที่ผมเคยคิดแล้วแน่ๆ การที่เขาเป็นแบบนี้มันจะต้องเป็นเพราะสาเหตุอื่นอย่างแน่นอน

ผมรีบคลานลงไปนั่งอยู่บนพื้นข้างๆเขา จากนั้นก็คว้ามือของเขามากุมเอาไว้ “โจ....... โจ”

“ไม่ ไม่ อย่า!” เขาดิ้นแล้วพยายามจะสะบัดตัวออก

“นี่กูเองนะโจ ไอ้นนท์ เพื่อนมึงไง” ผมพยายามจะคว้ามือของเขาเอาไว้อีกครั้ง “ใจเย็นๆ ไม่มีใครทำอะไรมึงได้หรอก มึงอยู่กับกูแล้วไง อยู่ที่บ้านกู จำได้รึเปล่า”

โจยังคงร้องครวญครางและบิดตัวไปมาอย่างไม่ยอมหยุด จนเมื่อสายตาของผมเริ่มชินกับความมืดแล้ว ผมจึงได้เห็นว่าเขากำลังร้องไห้เพราะความหวาดกลัวอยู่ด้วย

“โจ........” ผมไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว นอกจากเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ผมพอจะนึกออกและทำได้นั่นก็คือ ผมนอนลงข้างๆเขา จากนั้นก็ใช้แขนของผมโอบกอดเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง “มึงอย่าเป็นแบบนี้สิวะ โจ มึงตื่นขึ้นมาคุยกับกูก่อนก็ได้ แต่อย่าเป็นแบบนี้เลย กูขอร้อง........” ผมพูดใส่หูของเขาเบาๆ

ได้ผล...... โจเริ่มบิดตัวน้อยลงและครางเบาลงเรื่อยๆ จนอีกไม่นานถัดมา เขาก็กลับมาสู่ภาวะปกติ ผมที่เห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้วก็รู้สึกโล่งอกขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกลังเลอยู่ดีว่าควรจะปล่อยแขนออกจากตัวเขาดีหรือเปล่า เพราะผมกลัวว่าถ้าเกิดผมปล่อยแขนออก เขาอาจจะรู้สึกตัวและรู้สึกไม่ปลอดภัยจนต้องฝันร้ายแบบเดิมๆอีกก็เป็นได้

“อือออ......” โจส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อย ผมจึงค่อยๆคลายวงแขนออกเล็กน้อยเพื่อให้เขาสบายตัวมากขึ้น เขาพลิกตัวเป็นนอนหงายและเอียงคอมาทางผม จากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าผมช้าๆ “ไอ้นนท์เหรอ........”

“อืมม กูเอง......” เมื่อเห็นว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้ว ผมจึงยกแขนตัวออกจากเขาทันที แต่ทว่าโจก็กลับรั้งแขนของผมเอาไว้อีก

“อย่าเพิ่ง.......” เขาพูดออกมาเบาๆ “มึงนอนกับกูก่อนนะ กูขอร้องล่ะ กู........ กูกลัว........”

“ก็ได้ โจ งั้นกูจะนอนเป็นเพื่อนมึงเอง” ผมกระซิบตอบเขาไป

โจพลิกตัวเป็นนอนตะแคงหันหลังให้กับผมเหมือนเดิม และเขาก็ยังจับแขนของผมไปโอบเขาเอาไว้ในท่าเดิมด้วย ผมคิดว่ามันคงจะเป็นเพราะนี่คือเพียงสิ่งเดียวที่อาจจะช่วยทำให้เขารู้สึกปลอดภัยจากฝันร้ายของเขานั่นได้ล่ะมั๊ง

ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในความฝันของเขา และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเป็นแบบนี้บ่อยแค่ไหน หรือว่าเขาจะเป็นแบบนี้ก็เฉพาะเวลาที่เขาต้องมานอนต่างที่ต่างถิ่นซึ่งอาจทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัยจนต้องนอนฝันร้ายและละเมอออกมาแบบนั้น ผมเองก็ไม่รู้ ผมไม่รู้อะไรเลย และผมก็ไม่คิดด้วยว่าคนอย่างโจจะเล่าหรือพูดถึงเรื่องพวกนี้ให้ผมฟัง แต่ทว่าในตอนนี้คืนนี้ เขาขอให้ผมนอนเป็นเพื่อนเขา นอนกอดเขา ก็เพราะว่าเขาเพิ่งตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เขากลัวและต้องการเพื่อน ผมก็จะอยู่เป็นเพื่อนเขา ถึงแม้ว่าในวันพรุ่งนี้ เขาก็คงจะกลับเป็นเขาคนเดิมที่เข้มแข็ง แข็งกร้าว จนบางทีก็หยาบกระด้างจนน่าหมั่นไส้ และเขาก็คงไม่พูดถึงเรื่องความอ่อนแอของเขาในยามที่เขาหลับที่ผ่านมาถึงสองครั้งนี้ให้ผมฟังอย่างแน่นอน แต่ผมก็ไม่ว่าอะไรเขาหรอก เพราะในตอนนี้ผมรู้แค่เพียงอย่างเดียวว่า ผมกำลังนอนกอดเขาอยู่ ผมกำลังนอนกอดเพื่อนใหม่ที่แสนจะเข้มแข็งแต่ก็เปราะบางของผมคนนี้เอาไว้ และถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมทำอาจจะไม่ได้ช่วยทำให้เขาถึงกับได้นอนฝันดี แต่อย่างน้อยๆ เขาก็จะได้มีอีกคืนหนึ่งที่สามารถนอนหลับลงไปได้โดยไม่ต้องกังวลหรือหวาดกลัวฝันร้ายเหล่านั้นอีกต่อไป.......

เช้าวันต่อมา ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์อ่อนๆที่แยงตาและรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวตัวข้างๆกาย ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนข้างๆช้าๆ และก็เห็นว่าโจกำลังค่อยๆดันตัวให้ลุกขึ้นนั่งอยู่จนทำให้แขนของผมที่เคยพาดอยู่บนตัวของเขาเลื่อนตกลงไป

“กูทำมึงตื่นเหรอ..... ขอโทษทีก็แล้วกัน” เขาพูดขึ้น

“กี่โมงแล้วง่าาาา” ผมขยี้ตาแล้วบิดขี้เกียจเบาๆ

“เจ็ดโมง”

“ตื่นเช้าจังง มึงอ่าาาา” ผมดึงผ้าห่มที่หลุดไปเล็กน้อยกลับขึ้นมาคลุมตัวอีกครั้ง

โจหัวเราะเบาๆ “มึงนี่มันขี้เซาจริงๆนะ”

“เออๆ ตื่นก็ได้” ผมค่อยๆผลุดลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วสายตาของผมก็พลันไปสะดุดเข้ากับบริเวณเป้ากางเกงของโจที่กำลังมีอะไรบางอย่างดันอยู่ข้างในจนตุงออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“มองอะไร” เขาถาม

“เปล่า” ผมรีบเบือนสายตาไปมองทางอื่นทันที

“พิลึกคน” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความพยายามหรือความอยากที่จะปิดบังอวัยวะส่วนนั้นของเขาสักนิดเดียวเลยนะนี่

“จะไปไหนอ่ะ อาบน้ำเหรอ” ผมถาม

“อืม มึงเองก็ไปอาบได้แล้วเหอะ วันนี้กูต้องกลับหอแล้วนะ” เขาเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

หลังจากที่เราสองคนอาบน้ำเสร็จ เราก็ย้ายลงไปกินข้าวเช้าด้วยกันกับแม่ โจบอกแม่ว่าประมาณบ่ายๆเขาก็จะขอตัวกลับหอเลย ซึ่งแน่นอนว่าแม่ผมก็ต้องเสนอว่าแม่จะเป็นคนไปส่งให้เอง แต่เขาก็ยืนกรานว่าเขาสามารถนั่งแท็กซี่กลับเองได้ ผมสังเกตเห็นเขาก็ยังคงมีท่าทางเป็นปกติเหมือนเดิมทุกอย่าง เขาดูนิ่งและเหมือนเดิมมากจนผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาจะยังคงจำเรื่องของเมื่อคืนนี้ได้รึเปล่า และเมื่อเรากลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งแล้ว โจก็ยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนออกมาอีกเลย และผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นฝ่ายเริ่มถามยังไงด้วย แถมที่สำคัญ ผมก็ไม่ได้คิดหรือคาดหวังอยู่แล้วว่าเขาจะบอกอะไรกับผม เพราะงั้นผมจึงตัดสินใจปล่อยมันไปและคิดว่าการไม่เอาอะไรที่เกี่ยวกับเขามาใส่ใจมากจนเกินไปมันคงจะดีกว่า.........

เราสองคนอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบกันอยู่เงียบๆจนกระทั่งถึงเวลากินข้าวเที่ยง เราก็กลับลงไปกินข้าวพร้อมกันอีกครั้ง และหลังจากที่กินข้าวเสร็จ ป้ายวนก็เดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมกับชุดนักเรียนของโจที่แขวนอยู่ในไม้แขวนเสื้อในมือ

“นี่ค่ะ ป้าซักรีดไว้ให้เรียบร้อยหมดแล้ว ส่วนนี่ก็ถุงเท้านักเรียน........” ป้ายวนยื่นชุดของโจคืนให้กับเขา “ส่วนรองเท้านักเรียนก็แห้งสนิทแล้วล่ะค่ะ คิดว่าคงจะใส่ได้แล้ว”

“ขอบคุณมากครับป้า” โจพูดพร้อมกับยื่นมือไปรับเสื้อนักเรียนของตัวเองคืนมา

หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมนั่งลงบนเตียง และโจก็เดินเอาเสื้อของตัวเองไปแขวนไว้กับตู้เสื้อผ้า เมื่อเขาหันกลับมาเห็นผมกำลังมองเขาอยู่ เขาก็ขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย

“อะไร”

“เปล่า” ผมส่ายหน้า

เราสองคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกมา “ขอบใจมาก.......”

ผมยิ้มออกมาน้อยๆ “ไม่เป็นไรหรอก และอีกอย่างกูว่าแม่กูเค้าก็ดีใจด้วยแหละที่มีคนมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเพิ่มขึ้นอีกคนน่ะนะ”

“เปล่า กูไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น........” เขาเดินมานั่งลงข้างๆผม “แต่กูหมายถึงเรื่องเมื่อคืน แล้วก็....... เรื่องเมื่อตอนก่อนนั้นด้วย”

“อ๋อ เอ่ออ ไม่เป็นไร.......” ทำไมกันนะ พอเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาจริงๆ ผมก็กลับทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะพูดยังไงออกมาดีซะเฉยๆแบบนี้

“มึงไม่อยากถามอะไรกูเลยเหรอ”

“อืมมม...... ไม่อ่ะ กูรู้ว่ามึงคงไม่อยากบอกหรอก มันน่าจะเป็นความลับของมึงมากกว่า กูไม่อยากก้าวก่ายหรือจุ้นจ้านเรื่องของมึง”

“ความลับเหรอ........ อืมม........ มันก็คงจะใช่” เขาพยักหน้าออกมาเบาๆ “แต่กูอยากบอกมึง”

ผมหันไปมองหน้าเขาทันที “บอกกูเหรอ กูเนี่ยนะ”

“ใช่” เขาพยักหน้า “เพราะมึงเป็นคนเดียวที่.........”

ผมนิ่วหน้า “ที่อะไร”

เขาดูอึกอักเล็กน้อย และถ้าผมเห็นไม่ผิดล่ะก็ ผมว่าเขากำลังหน้าแดงอยู่ด้วยซ้ำ “คือ........ นอกจากพ่อกับแม่ของกูแล้ว มึงเป็นคนเดียวที่เคยอยู่กับกูเวลาที่กูเป็นแบบนั้นน่ะ”

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม แต่พอเวลาเห็นเขากำลังเขินอยู่แบบนี้แล้ว มันก็ทำให้ผมต้องรู้สึกเขินนิดๆขึ้นมาด้วยเหมือนกัน

“กูขอบใจมึง ที่มึงอยู่เป็นเพื่อนกู เอาล่ะ กูจะบอกมึงก็ได้ว่าจริงๆแล้วกูฝันร้าย และกูก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว มันอยู่กับกูแทบจะทุกๆคืน และก็....... แทบไม่เคยมีใครช่วยกูได้เลยด้วย” เขาเว้นช่วง “ถ้าถามว่าฝันอะไร กูก็คงบอกได้แค่ว่ากูจำไม่ค่อยได้เหมือนกัน และถึงจะจำได้มันก็เป็นแค่เพียงลางๆ แต่เรื่องนั้นกูคงบอกมึงไม่ได้”

“เดี๋ยวนะ........” ผมพูดขึ้น “มึงบอกว่ามึงฝันแบบนั้นแทบจะทุกคืนเลยเหรอ”

เขาพยักหน้า “ใช่ คืนแรกที่กูมานอนกับมึง กูก็แทบจะไม่ได้นอนเลย เพราะกูกลัวว่ากูจะเพ้อออกมาอีก แต่สุดท้ายพอกูหลับลงไปในตอนเช้า กูก็เพ้อออกมาอีกจริงๆจนได้........ ก็อย่างที่มึงเห็นนั่นแหละ”

“คืนแรกที่มึงตื่นมาตอนตีห้ากว่าน่ะเหรอ นั่นคือมึงไม่ได้นอนเลยเหรอวะ” ผมถาม

“ใช่” เขาพยักหน้า

“แล้ว....... มึงรู้ตัวด้วยเหรอว่ามึงกำลังเพ้อน่ะ หมายถึง ตอนที่มึงหลับฝันอยู่น่ะนะ”

“เปล่าหรอก แต่กูจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแย่ๆ เป็นซากความฝันแปลกๆที่กูจำไม่ได้น่ะ และที่สำคัญ........” เขามองหน้าผม “สองครั้งนี้กูตื่นขึ้นมาเจอมึงนอนอยู่ข้างๆด้วย กูก็เลยมั่นใจว่ากูคงจะต้องเพ้อออกมาอีกแน่ๆ”

ผมหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกว่าผมต้องกอดเขาไปถึงสองครั้งทีเดียว โดยเฉพาะครั้งสุดท้ายที่เขาเป็นฝ่ายจับมือของผมไปกอดเขาเอาไว้เองเลยด้วย

“ไอ้นนท์.......” โจพูดขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

“หะ หา..... อะไร”

“กูชอบบ้านมึงว่ะ กูชอบแม่มึง กูยอมรับตรงๆเลย กูอยากเป็นเพื่อนกับมึง แต่กูว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะมึงเองก็ไม่ได้ชอบกู กูรู้ว่ากูนิสัยไม่ดี ปากไม่ดี ทำตัวไม่ดีกับมึงมาหลายครั้ง แต่กูเป็นของกูแบบนี้ และอีกอย่าง กูเห็นหน้ามึงเมื่อตอนที่กูขึ้นห้องมึงมาครั้งแรก กูก็รู้แล้วว่ามึงคิดยังไงกับกู........”

ผมอ้าปากจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้กับผมเลย

“กูบอกมึงแล้วว่ากูทำเรื่องไม่ดีลงไป ถ้ามึงรู้มึงคงเกลียดกู แต่กูก็ยอมรับได้ แถมมันไม่ใช่แค่เรื่องเดียว ที่ผ่านๆมามันก็มีเรื่องเหี้ยๆเยอะพออยู่แล้ว เพราะงั้น หลังจากพรุ่งนี้ไป เราสองคนก็คงต้องกลับไปเป็นเหมือนเดิม กูไม่ชอบหน้ามึง มึงไม่ชอบหน้ากู เพื่อนๆกูเกลียดพวกมึง เพื่อนๆมึงเองก็เกลียดพวกกู จะไม่มีใครรู้ว่าสองวันมานี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเราสองคนบ้าง และเราสองคนก็จะไม่มีใครพูดเรื่องนี้ออกมากันอีกเลยด้วย”

ผมนั่งมองหน้าเขานิ่งด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก และไม่สามารถหาคำพูดออกมาพูดออกไปได้เลย ผมไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะคิดมากถึงขนาดนี้ และผมก็คิดว่านี่เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่ผมเห็นเขาแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมามากถึงเพียงนี้

“ขอบใจมึงมาก นนท์ กับสิ่งที่มึงทำเพื่อกู ที่มึงเป็นห่วงกู........” เขานิ่งลงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงและส่ายหน้าออกมาเบาๆ “กูว่ากูปวดหัวว่ะ ไม่รู้ว่าจะยังเป็นไข้อยู่รึเปล่า........”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมก็ยกมือขึ้นไปเพื่อที่จะแตะหน้าผากเขาเพื่อวัดไข้ดูทันที แต่ยังไม่ทันที่มือของผมจะทันได้สัมผัสกับหน้าผากของเขา โจก็รีบคว้ามือของผมเอาไว้เสียก่อน

“มึงนี่มันช่าง...........” เขานิ่วหน้า แล้วก็ส่ายหน้าเบาๆด้วยสีหน้าและแววตาเหมือนคนกำลังเจ็บปวด “โถ่เว้ย! ไอ้นนท์.........”

“หะ หา......” ผมอึกอักออกไปด้วยความงุนงง

“มึงมาเป็นแฟนกูเหอะ”

[mole eye man]

อึ้ง!   

โจครับ  โจลงท้ายให้คนอ่านอึ้งมาสองตอนแล้วนะครับ.....

เว้ยเฮ้ย  เมื่อไหร่จะได้เจอนัทอ่ะ  โจมัน..  โจมัน....  แง๊   

แล้วจะรอติดตามต่อเช่นเคยนะครับ  ^^\

[august_may]

คราวนี้ของโจ เค้าแรงจริงๆคะ ฮ่าๆ เอาไปเลยร้อยเต็มร้อย พูดทะลุกลางปล้องขนาดนี้

อืมๆๆ สงสัยโจจะแพ้ความดีและความเป็นคนซื่อๆของนนท์นะเนี่ย

แล้วนนท์ล่ะจะว่าไง  แต่นัทจ๊ะ งานนี้ไม่รู้จะโดนโจคราวไปกินก่อนรึเปล่านะเนี่ย เชียร์โจ สุดใจขาดดิ้น

[Ex'ecuzě]

โอ้วววว เฮียค้าบบบ

แร๊งงงงงง !!!

แต่ก้อนะ ... มีเรื่องอยากคุยด้วยแฮะ (เรื่องนิยายนี่แหละ)

[zene]

ประโยคสุดท้ายยยยยยยย........

มันค้างๆคาๆ...

[Turn_righT]

แอร๊ยยยย!!!  ประโยคสุดท้าย 

แอร๊ยยยยยยยยยย!!!  เสียจริตไปเลยคนอ่าน

[ISACBTMN]

แรง!

เพราะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ใช่ไหม เลยขอเป็นแฟนเสียเลย คิกคิก

ยิ่งอ่านยิ่งมัน ชอบโจเพิ่มขึ้น แต่ไม่ได้ตีจากนนท์และนัทนะ อิอิ

[andy_kwan]

สุดยอด นายโจ   
ป้าขอหนับหนุน

[BIRD]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไม โจ ขอกันตรงๆแบบนี้ละ

ขอบคุณค๊าบ รีบมาต่อไวๆๆนะั

เดี๋ยวไปค้นเรื่องอื่นๆของต้นมาอ่านด้วยดีก่า

เคยอ่านสมัยที่ต้นเขียนที่ปาม สนุกๆ ชอบ

>"<

 

[popper]

โอ้ มาย ก๊อดดดดดดดดดดดด

อารัยกันนี่

น้องโจ เเรงมากๆค่ะ

โฮ พี่ล่ะชอบจิงๆเลยเด็กเเบบนี้

เอาเปนว่า เชียร์

เเต่เเอบสงสารน้องนัท (น้องนัทเเอบน่ากินไม่เเพ้กัน 55+)

ว่าเเต่พ่อนนท์ของเราเค้าจะเลือกใครล่ะเนี่ย

รอดูกันไป

เทคเเคร์น่ะค้ะ

 

[blueclystals_]

โจนี่แรงจริงๆ เรานะอุตส่าห์รอให้นัทพูดแทบตาย ก็ไม่พูดซ๊ากที

เฮ้อออ  อดแน่ๆนายนัท

[loveprettyboys]

จะเอานัทอ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ....เค้าเชียร์มาตั้งนาน.......


 

[Blurry]

ขอกันดื้อๆงี้เลย นนท์จะทำไงอะ
ไม่ได้นะเราเชียร์นัท เดี๋ยวนัทเสียใจ

[Lacus]

เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้....อ่านรวดเดียวเลย...อ็อก 

จริงๆชอบนิสัยนัทนะ  แต่ตอนนี้เหมือนยังกั๊กๆ (เพราะคนแต่งยังเขียนถึงนัทไม่มากด้วย หุหุ)

ส่วนโจนี่...แร๊งงงง  ของเขาแรงจริงๆ ผู้ชายที่ดูมีอะไรมันมีเสน่ห์นะ  หุหุ 

อร๊ายยย....อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข เด็กๆเอ๊าะๆน่าฮักเยอะแยะมากมายยยยย

[Sameejaejung]

พึ่งเข้ามาอ่าเรื่องนี้ครั้งแรกค่า หนุกหนานค่า

เราชอบนัทมากมายอ่า แต่อิโจมันก้อคงจะเป็นพระเอก จากที่ดูๆจากรูปการแล้ว น่าเสียดายจัง

ตอนแรกก็กะว่าอ่าเสร็จแล้วก้อจะไปนอนหลับฝันดี แต่...........

ทำไมทำกับดิชั้นอย่างงี้คร๊า  :fire:มันค้างมากมาย 

มาต่ออย่างด่วนเลยนะคะ

[B_O_M]

นัทเอ๋ย แกมันคงเป็นได้แค่ตัวประกอบจริงๆสินะ

ตัวจริงเขามาแล้ว


นนท์คง