หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[three]

เอาน่าอย่างน้อยก็เคยได้รู้ว่ารักเป็นไงนะ

[ExecutioneR]

วันนี้วันเกิดผมครับ อิอิ 23 แย้ววว

ขอให้ทุกๆคนที่ได้อ่านข้อความนี้มีความสุขมากๆนะครับ
ผมคงทำและอวยพรอะไรให้ไม่ได้มากเท่ากับขอให้ทุกคนมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าได้ทุกๆวัน
หรืออย่างน้อยๆก็ขอให้ยิ้มได้ทุกครั้งที่ได้อ่านนิยายของผมก็แล้วกันนะครับ

 

อยากให้ทุกคน be optimistic และทำให้ความสุขในรอยยิ้มของทุกๆคนทำให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นและสามารถก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคงพร้อมๆกันนะครับ

รักมากกก จุ๊บุจุ๊บุ  ^3^ ~ 

[DEMON3132]

  สุขสันต์วันเกิดค่ะน้องต้น ขอให้มีความสุข คิดสิ่งใดสมหวังจงทุกประการ พบเจอแต่สิ่งที่ดี ๆ ตลอดไป
+1 เป็นกำลังใจให้ อยากส่ง cake ไปให้จัง HBD อีกครั้งค่ะ 

[maggy]

สุขสันต์วันเกิดนร้า
มีความสุขมากๆ ประสบความสำเร็จในทุกๆด้าน
ไม่รู้จะให้อะไรเป็นของขวัญดี
นอกจากดอกไม้สวยๆ
อ้อมกอด
และก็กำลังใจ
อะ แถมบวกให้ด้วย (กี้ใจปล้ำเห็นม่า )
มีความสุขจร้า

[yaoifan]

หายหน้าไปตั้งแต่อ่านถึง A6 เดือนนึงได้มั้ง มาอ่านอีกที หน้านี้แหละ

เลย HBD คุณต้น ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพกาย สุขภาพใจแข็งแรง

ว่าแต่ 23 เองเหรอ  นึกว่า ... เลขกลับกัน

ล้อเล่นค่ะ

ขอบคุณสำหรับข่าวคราวของเมฆ ซัน พี และไคล์ด้วย

ตอนนี้เชียร์ นัท กับ นนท์ น่ารักดี ต่างฝ่ายก็ยังไม่รู้ใจตัวเองว่า รักกันแบบไหน

 :z13:ด้วยหลังจากที่ไม่ได้เข้าเล้ามานานมากกกกก แล้วก็คงจะหายไปอีกพักใหญ่แหละ

[bamboo_boy]

ป๊อบกะตี๋.....
คริสกะยุ.....
ว้าว ว้าวววววววววว
เเต่ยังไงก้อยังคิดถึง นัทกะนนท์ ที่สุด
กลัว กลัว จัง
กลัวว่า โจ จะมาเเย่ง นนท์ ไป จาก นัท
ไม่น่ะคร้าบบบ
อย่าทำร้ายจิตใจ ผมเลย น่ะ ขอร้อง.....

[first117]

  ชอบจังคับ เพิ่งมาอ่านไม่กี่ตอน ดันก่อนละกันเนอะ

[andyus1]

HBD น้าคับ สุขสมหวัง ทุกเรื่องค้าบบบ

  อ่ะหั้ยค้าบบ

[น้ำค้าง]

สุขสันต์วันเกิดค่ะน้องต้น

ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ป่วยนะคะ 

[alpha]

 

HBD คับ น้องต้น

[pequena]

Happy Birthday นะคะ น้องต้น   
ขอให้สมหวังในทุกสิ่งที่ปราถนา
มีสุขภาพแข็งแรง ทุกๆวันมีแต่ความสุข
และมีคนที่รักอยู่ล้อมรอบตัวนะคะ

คิดถึง นนท์ กะ นัท มากๆ
อยากให้เค๊าเข้าใจความรู้สึกที่มีต่อกันเร็วๆ   
กลัวเหมือนกัน กลัวโจมาตัดหน้าเอานนท์ไปก่อน 
ไม่ยอมน๊า เค๊าจองนนท์ให้นัทแล้ว 


ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้เราอ่านกัน

[สุดโฉด]

HBD พี่ต้นครับ ขอให้มีความสุขมากๆ

มาลงบ่อยๆนะคับ

[Blurry]

แหงะ...มาไม่ทันอวยวันเกิด เลยมานิดนึง

สุขสันต์วันเกิดค่ะ
ขอให้พบเจอแต่สิ่งดีๆ

รออ่านนิยาย คุณต้นเสมอ 

[B_O_M]

HBD แฮปปี้ๆ นะฮะ

 

[zene]

....
เลยวันเกิดไปนิดนึง
แต่ก็อยากมีส่วนร่วม ช่วยสาระแน

HAPPY HAPPY BIRTHDAY
สุขสมหวัง ทุกสิ่งทุกอย่าง
 

[~•SAkurAIro•~]

เข้ามา HBD พี่ต้นด้วยคนนน   แอบย้อนวันไปนิดนุงงง

สุขสันต์วันเกิดน้าครับบบ  

มีความสุขมั่กๆ เน้  

แล้วก้ขอให้งานเข้าน้อย ๆ ๆ จะได้มาต่อนิยายถี่ ๆ ๆ ๆ ๆ 

เอิ๊กๆ

[Ex'ecuzě]

แวะมาดันให้เฮียก่อนนอนอ้ะ

ตกลงว่าจะไปหาไรกินกันวันไหนเนี่ย ?

เอาพี่ทึ่มไปด้วยนะ ม่ะอยากไปกะเฮียสองคน
(ป๋มม่ะชอบคนเตี้ย) 

[ExecutioneR]

เอาพี่ทึ่มไปด้วยนะ ม่ะอยากไปกะเฮียสองคน
(ป๋มม่ะชอบคนเตี้ย) 

และใครอยากไปกะแกสองคน
กูเตี้ย มึงก็หนุผีแคระและล่ะ อิห่านน

 

[wan]

  ย้อนหลัง คงทันอยู่นะครับ ต้น
 
+1 ให้เป็นของขวัญวันเกิดด้วย 

[maggy]

แวะมาดันให้เฮียก่อนนอนอ้ะ
ตกลงว่าจะไปหาไรกินกันวันไหนเนี่ย ?
เอาพี่ทึ่มไปด้วยนะ ม่ะอยากไปกะเฮียสองคน
(ป๋มม่ะชอบคนเตี้ย) 

อยากไปด้วย
ใครว่าพี่ต้นเตี้ยเค้าเรียกว่ามาตรฐานชายไทย กี้แก้ตัวให้แล้วนะคะพี่ต้น
ปูเสื่อนั่งรอพี่ต้น คิดถึงป๊อปปปปปป

[three]

ไงก็ขอ H B D ย้อนหลังนะครับขอให้มีความสุขมากๆนะครับ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

HDB ย้อนหลังนะต่งต๊น
เพิ่งว่างมาคอมเมนต์ให้

ขอให้มีความสุข สมหวัง สดชื่น ตลอดปี ตลอดเวลา และตลอดไป

ไอ้ความสูงมาตรฐานชายไทยนี่ มันเท่าไหร่หว่า จะได้รู้ว่าเราเกินมาตรฐาน(ที่ต่งต๊นสูงถึง)มาเท่าไหร่ ก๊ากๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้งานเข้านิดนึง ปิดเทอมได้สองสามวัน เรียนต่ออีกละ เซ็ง....

ขอบคุณ จะติดตาม และขอให้มีความสุขตลอดไปนะครับ

[blackberry2214]

happy birthday นาพี่ต้น

เพิ่งได้เข้ามา


มีความสุขมั่กๆ นะกั๊บ

[❝CHŌN❞]

HAPPY BIRTHDAY    พี่ต้น


ขอให้มีความสุขมากๆ  รวยๆ เฮงทั้งปีเน่อ  


               

[august_may]

สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ คุณต้น มีความสุขสมหวังในทุกอย่างงค่ะ

[Natavishi]

 

ไปกาญมาร้อนเป็นบ้าเลย

              และไม่ได้เข้ามาอ่านที่เดียวเลย
                           

                            สะใจที่สุด

[Ryuse]

น่าจะซัก170cmนะ แต่เด็กสมัยนี้มันถูกโด๊ปมาตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว ผิดกับสมัยก่อน

ดูอย่างเด็กญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้สิ สูงเว่อร์~ เด็กไทยอย่าน้อยยกั๊บ 175++ไปเลย

[ExecutioneR]

น่าจะซัก170cmนะ แต่เด็กสมัยนี้มันถูกโด๊ปมาตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว ผิดกับสมัยก่อน

ดูอย่างเด็กญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้สิ สูงเว่อร์~ เด็กไทยอย่าน้อยยกั๊บ 175++ไปเลย

สรุปกลังคุยเรื่องส่วนสูงผมกันอยู่ใช่มั๊ยเนี่ย -"-

เอิ่ม แบบ >_<

.
.
.

คำคมวันนี้ : สำหรับบุรษเพศแล้ว ความยาวในแนวตั้งไม่สำคัญเท่ากับความยาวในแนวนอน

 

ปล. กดบวกคืนแทนคำขอบคุณให้ทุกๆคนนะครับ ขอบคุณจริงๆๆๆๆๆ  ใครอวยพรให้ผมยังไงก็ขอให้สมหวังในเรื่องนั้นๆด้วยกันถ้วนหน้านะคับ ^^

[ExecutioneR]

A 16


“มันไม่ได้มาหาเรื่องอะไรมึงใช่มั๊ย ไอ้นนท์” เจย์ถามผมทันทีที่โจเดินจากไป

“เฮ้ยย มึงใจเย็นๆก่อนน่า ไอ้เจย์” เคนพูดพร้อมกับนั่งลงตรงที่เดียวกับที่โจเพิ่งลุกออกไป “มึงนี่ก็จะเครียดเกินไปแล้ว กูรู้ว่ามึงยังโกรธมันอยู่ กูรู้ว่ามึงไม่ชอบมัน แต่มึงไม่ต้องไปลงที่มันขนาดนั้นก็ได้มั๊ง ยังไงก็คนห้องเดียวกัน”

“อืมม คือมันก็แค่มาถามกูว่ากูนอนหอรึเปล่าอะไรพวกนั้นเท่านั้นเองจริงๆ ไอ้เจย์” ผมหันไปพูดกับเจย์ที่กำลังนั่งลงข้างๆผม “อ้อ....... แล้วก็เรื่องหนังสือด้วย” ผมโกหกออกไปเพื่อให้เจย์สบายใจขึ้น แต่จะว่าไป ทำไมโจถึงต้องโกหกพวกเจย์ออกไปแบบนั้นด้วยนะ

“ถ้าไม่มีเหี้ยอะไรก็ดี เพราะกูบอกแล้วว่าถ้ามันคิดจะมาหาเรื่องเพื่อนกูล่ะก็....... กูไม่เอามันไว้แน่” เจย์ทำท่าฟึดฟัด

หลังจากนั้นไม่นาน ป๊อป ตี๋เล็ก แล้วก็นัทก็เดินเข้ามาหาพวกเรา และก็เหมือนเดิม ป๊อปกับตี๋เล็กเดินไปนั่งคู่กันข้างๆเคน ส่วนนัทก็นั่งลงข้างๆผมอีกฝั่งหนึ่ง ทำให้ผมอยู่ตรงกลางระหว่างเขากับเจย์ และเมื่อเขานั่งลงแล้ว เขาก็หันมายิ้มทักทายผม ซึ่งผมก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบเขากลับไปเช่นกัน

เราหกคนได้นั่งคุยกันอีกแค่ครู่หนึ่ง วายุกับคริสก็มาถึงแทบจะพร้อมๆกัน แล้วหลังจากนั้นกิจวัตรประจำวันของพวกเราก็ดำเนินไปเรื่อยๆตามปกติ นัทเองก็ยังคงปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม เขายังทำตัวเหมือนเดิมทุกๆอย่าง ไม่ได้ดูน้อยลงหรือมากขึ้นกว่าที่ผ่านมา ซึ่งผมว่ามันก็ดีแล้ว เพราะถึงยังไงเขาก็คงเห็นผมเป็นแค่เพื่อนคนนึง เป็นเด็กใหม่ที่เขาต้องช่วยดูแลและรับผิดชอบ และที่สำคัญ คงเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนนิสัยดีมากๆๆนี่เอง เขาถึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเขานั้นมีเสน่ห์อยู่ในตัวมากขนาดไหน

เวลาผ่านไปจนถึงพักกลางวัน ขณะที่ผมกับนัทกำลังเดินอยู่ด้วยกันแถวๆตึกวิทย์ นัทที่เห็นคนรู้จักของเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนก็พาผมเดินตรงเข้าไปหาคนกลุ่มนั้น และเมื่อผมมองดูดีๆผมถึงได้เห็นว่าพวกเขาก็คือเด็กที่ชมรมว่ายน้ำในวันนั้นนั่นเอง ผมจำได้ว่ามีเด็กที่ชื่อค็อปนั่งอยู่ด้วย แล้วก็มีเด็กอีกคนที่ขาเป็นตะคริว แล้วก็เพื่อนๆของเขาอีกสามคนที่ผมยังไม่รู้จักชื่อ

“หวัดดีครับพี่นัท พี่นนท์” ค็อปยกมือไหว้นัท จากนั้นก็หันมาไหว้ผมด้วย และคนอื่นๆก็ทำแบบเดียวกันด้วยเช่นกัน

“รู้จักชื่อของพี่แล้วเหรอเนี่ย รู้ได้ไงอ่ะ” ผมถาม

ค็อปหัวเราะ “แหมพี่ ใครๆเค้าก็รู้จักพี่กันทั้งนั้นแหละครับ”

ผมหันไปมองหน้านัทงงๆ แต่นัทก็แค่หันมายิ้มให้ผมเท่านั้นเอง

“พี่นนท์ นี่ไอ้ปั๊ก คนที่ตะคริวแดกจนจมน้ำเมื่อวันก่อน พี่คงจำได้ ส่วนนี่ไอ้โก้ ไอ้เอ็ม แล้วก็ไอ้โปเต้ เรียกมันไอ้เต้ก็ได้”

“ว่าแต่มานั่งทำอะไรกันอยู่เนี่ย” นัทถาม

“ก็........” ค็อปหันไปมองเพื่อนๆ “ไม่มีอะไรหรอกพี่ คือไอ้ปั๊กอ่ะ มันบอกว่ามันอยากจะย้ายชมรมน่ะ มันกลัวโดนแกล้งอีก”

“โดนแกล้งเหรอ ใครแกล้งเราวะ ปั๊ก พวกไอ้แม็กซ์รึไง”

ปั๊กหันไปมองหน้าค็อปแว่บหนึ่งก่อนจะปฏิเสธ “เปล่าๆพี่ มันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ผมก็แค่ไม่ค่อยอยากอยู่กับไอ้พวกนั้นแล้วอ่ะ อยู่แล้วแม่งไม่สบายใจก็ไม่อยากอยู่ แต่ไอ้พวกนี้มันก็ไม่อยากให้ผมย้ายไปไหนเหมือนกัน”

“ก็ไม่งั้นมันก็เหมือนมึงหนีพวกมันน่ะสิวะ” ค็อปหันไปพูดกับเพื่อนของเขา

“ช่ายๆ” เอ็มกับโก้พยักหน้าเห็นด้วย

“เรื่องนั้นกูก็รู้ แต่ว่า.........”

“เฮ้ย พอพูดถึงแม่งก็มานั่นเลยว่ะ!” เต้พูดขึ้นแล้วชี้ออกไปยังหน้าตึกวิทย์ พวกเราทุกคนจึงหันไปมองยังที่ๆเขาชี้อยู่พร้อมๆกัน

“เหี้ยแม่ง! ตายยากไปป่าววะ”

ตรงหน้าทางเข้าตึกห้า ท่ามกลางเด็กนักเรียนจำนวนหลายสิบคน คนที่กำลังเดินอยู่ในกลุ่มของนักเรียนเหล่านั้นก็คือแม็กซ์ ติ๊ก แล้วก็เค

“เราอย่าไปสนใจเลยไอ้ค็อป เรื่องของพวกมันน่า” นัทพูด

ผมหันไปมองยังสามคนนั้นแล้วก็เห็นว่าพวกนั้นก็กำลังมองมาที่พวกเราอยู่ด้วยเหมือนกัน ผมเห็นเคหันไปพูดอะไรบางอย่างกับแม็กซ์และติ๊ก จากนั้นทั้งสองคนก็หัวเราะออกมา ก่อนจะหันมามองที่พวกเราอีกครั้งแล้วค่อยเดินขึ้นตึกไป

“มันหัวเราะเหี้ยอะไรของมันวะ!”

“พี่บอกให้ใจเย็นๆไงค็อป พี่เคยเตือนเราไปแล้วนะ อย่าไปยุ่งอย่าไปสนใจไอ้พวกเหี้ยนั่นมากนักเลย.......” นัทปราม และตอนนั้นเองที่เสียงออดเตือนให้เขาห้องเรียนเริ่มดังขึ้น “อ้าว ใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ไปๆ กลับห้องกันไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพี่กับนนท์ก็ต้องขึ้นห้องแล้วเหมือนกัน”

“แหม พี่นัท ขึ้นห้องอาราย ห้องเรียนรึห้องหอคร้าบบบ” เอ็มพูดขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะจากเพื่อนๆ

และแน่นอนว่าผมก็หน้าแดงอีกแล้ว........

“ปากดีอีกแล้ว ไอ้พวกเหี้ยนี่” นัทยกขาขึ้นทำท่าจะเตะพวกเขา ทำให้ทุกคนรีบกระโดดลุกจากที่ๆตัวเองนั่งกันอยู่อย่างรวดเร็ว “ไปๆๆ ไปเรียนได้แล้ว ไป๊”

“คร้าบๆ โชคดีครับพี่นัท พี่นนท์ แล้วไว้เจอกันพี่!” ค็อปหันมาโบกมือให้พวกเรา ก่อนที่พวกเขาทุกคนจะเดินจากไป

นัทยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้ผม “ว่าไง พ่อคนดัง”

“เฮ้ยย ดังเหี้ยอะไร แล้วตกลงนี่พวกมันรู้จักนนท์ได้ยังไงอ่ะ แถมที่พวกมันบอกว่าทุกคนเค้าก็รู้จักนนท์กันหมดอ่ะ จริงๆเหรอ”

นัทหัวเราะ “นัทก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาจริงๆนัทเองก็เพิ่งรู้จากปากพวกมันเมื่อกี๊นี่แหละ แต่....... มันก็คงจะไม่แปลกเท่าไหร่หรอกมั๊ง”

“อะไรไม่แปลกยังไงอ่ะ” ผมถาม

นัทไม่ยอมตอบแต่กลับหัวเราะแล้วก็เดินนำหน้าผมไป.......

เหลืออีกแค่เพียงไม่ถึงอาทิตย์เดียวก็จะถึงสัปดาห์ของการสอบกลางภาคแล้ว เพื่อนๆของเราบางคนก็เริ่มพูดถึงการสอบที่กำลังจะใกล้เข้ามาแล้วด้วยเหมือนกัน แต่เท่าที่ผมสังเกตเห็น เพื่อนๆในกลุ่มของผมก็ยังไม่เห็นมีใครที่มีท่าทีกังวลกับการสอบครั้งนี้เลยสักคน จนมันทำให้ผมเริ่มจะวิตกขึ้นมาเล็กน้อยแล้วว่าผมจะเป็นเพียงคนเดียวที่รู้สึกกังวลกับการสอบครั้งแรกที่โรงเรียนแห่งนี้อยู่หรือเปล่า เพราะว่าผมเองก็เพิ่งจะเข้ามาเรียนได้แค่อาทิตย์กว่าๆเท่านั้นเอง แถมก่อนที่จะย้ายมาผมก็ต้องหยุดเรียนที่โรงเรียนเดิมไปถึงเกือบหนึ่งอาทิตย์ และกว่าจะได้เข้าเรียนอีกครั้งก็ปาไปเกือบอีกอาทิตย์ให้หลังนั่นแหละ นอกจากนั้นวิชาเรียนของโรงเรียนนี้กับโรงเรียนเก่าของผมมันก็ยังไม่เหมือนกันซะทีเดียวด้วย แล้วนี่ผมจะมีความรู้อะไรไปสอบกับเขามั่งมั๊ยเนี่ย

พอผมพูดเรื่องนี้ออกไปในระหว่างพักกลางวันในวันพุธ คนที่แสดงความคิดเห็นขึ้นมาเป็นคนแรกเลยก็คือตี๋เล็ก

“ใครบอกมึงว่าพวกกูไม่เครียด ไอ้นนท์” ตี๋เล็กทำสีหน้าเคร่งเครียด “มึงต้องลองมาเป็นกูนี่ แค่ตัวเองก็จะยังเอาไม่รอด แล้วยังต้องมาคอยดูแลไอ้ป๊อปนี่อีกอ่ะ งานแม่งก็ยังส่งไม่หมด กูต้องช่วยมันทำแทบทุกคืน ทั้งการบ้าน รายงาน งานคู่ งานกลุ่ม งานเดี่ยว.........” ตี๋เล็กนับนิ้ว “ทั้งภาษาไทย อังกฤษ 2 สังคม แล้วมีอะไรอีกป่าววะ”

“มีๆๆ มีสุขศึกษาด้วย” ป๊อปหันไปบอกตี๋เล็ก

“เออใช่ ยังมีสุขศึกษาที่ต้องทำมายด์แม็ปอีก” ตี๋เล็กก้มหน้าแล้วกุมขมับ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นหันมามองทุกคน “ว่าแต่พวกมึงทุกคนทำเสร็จหมดแล้วเหรอวะ ของกูเองก็ยังไม่ครบทุกวิชาเลยนะเนี่ย ไม่เกินพรุ่งนี้มะรืนนี้ก็ต้องปั่นให้เสร็จให้หมดแล้ว”

“ไอ้ป๊อป มึงสงสารตี๋เล็กมันมั่งมั๊ยวะเนี่ย” วายุพูดขึ้น “วันนี้นะ มึงไม่ต้องเข้าชมรมเลย แล้วก็ช่วยๆกันทำงานให้เสร็จด้วย เข้าใจมั๊ย”

“เดี๋ยวเย็นนี้กูไปช่วย ไอ้ตี๋ ไอ้ป๊อป” นัทพูด “แล้วพวกมึงจะได้มีเวลาอ่านหนังสือด้วย”

“แล้วมึงอ่ะ ไอ้เจย์ ไอ้เคน ห้องมึงงานเยอะป่าววะ” ป๊อปหันไปถามเจย์กับเคน

“ก็เหมือนๆของพวกมึงนั่นแหละ แต่พวกกูก็ทำกันเรื่อยๆอ่ะนะ” เคนตอบ “ว่าแต่มึงอ่ะ คริส ท่าทางมึงจะสบายใจที่สุดเลยนะเนี่ย เรื่องสอบอ่ะ”

“ถ้ากูเป็นมึงนะ ไอ้คริส กูไม่มาเรียนแล้วมอสงมอสามเนี่ย เชี่ยยย น่าเบื่อจะตายห่าาาาา” ป๊อปทำหน้าเซ็งๆพลางบิดขี้เกียจ

ผมหันไปมองป๊อปด้วยสีหน้างงๆ คือผมก็รู้ล่ะนะว่าคริสน่ะหัวดีมากจริงๆ แต่เมื่อฟังจากที่ป๊อปพูดแล้วผมก็ยังอดรู้สึกสงสัยขึ้นมาไม่ได้ จนกระทั่งป๊อปหันมาเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ เขาถึงได้หัวเราะออกมาเบาๆ

“เฮ้ยย ไอ้นนท์มันยังไม่รู้เรื่องมึงอีกเหรอวะ คริส” ป๊อปหันไปหาคริส

คริสยิ้มเขินๆแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“เฮ้ย นนท์ นี่มึงนั่งกับไอ้คริสมาอาทิตย์กว่า แต่มึงไม่รู้เหรอวะว่าไอ้คริสเนี่ย มันไม่ธรรมดานะเว้ย”

ผมส่ายหน้า “คือกูรู้ว่าคริสมันเรียนเก่งมากๆ แล้ว........”

“คืองี้ นนท์ คริสน่ะ มันมีความสามารถพิเศษอยู่อย่างนึงซึ่งจริงๆแล้วมันจะพาสชั้นไปเรียนของมอปลายเลยก็ได้น่ะ แต่มันไม่ยอมไป” นัทหันมาพูดกับผม

“โฟโตกราฟฟิก เมมโมรี่” เจย์พูดขึ้น “มึงรู้จักรึเปล่า นนท์”

ผมส่ายหน้า

“แปลเป็นไทยก็คือ ‘ความทรงจำแบบภาพถ่าย’ ล่ะมั๊ง” เคนพูดต่อ

“มันคือความสามารถในการจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำแม้จะดู อ่าน หรือผ่านตาไปแค่เพียงรอบเดียวน่ะ จริงๆก็ตรงกับชื่อที่เรียกว่า ‘ภาพถ่าย’ ของมันนั่นแหละนะ” วายุอธิบาย

“เพราะงั้นก็คือถ้ามันเรียนเหี้ยอะไรไปนะ แม่งไม่ต้องอ่านหนังสือทวนอีกรอบมันก็จำได้หมดแล้ว” ป๊อปพูด

“แต่มันก็ไม่ได้ดีสุดยอดถึงขนาดนั้นหรอก ไอ้ป๊อป กูเคยบอกมึงแล้วไงว่า ต่อให้มึงจำได้ แต่ถ้ามึงไม่เข้าใจ มันก็ไม่มีประโยชน์ ไอ้สิ่งที่กูเป็นเนี่ย มันจะดีมีประโยชน์จริงก็ต่อเมื่อกูต้อง ‘จำ’ อะไรจริงๆจังๆเท่านั้นเอง ถ้าอะไรที่ต้องคิดหรือคำนวณ มันก็ช่วยไม่ได้เท่าไหร่นักหรอกนะ” คริสแย้ง

“แต่แค่นั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว ไอ้คริส แถมอีกอย่าง มึงเองก็หัวดีอยู่แล้วด้วยอ่ะ”

“งั้นมึงก็พยายามทำหัวตัวเองให้มันดีขึ้นอีกสักนิดสิวะ ไอ้ป๊อป แทนที่จะมัวมานั่งอิจฉาคนอื่นอยู่เนี่ย” นัทพูด

“กัดกูอีกแล้วว ไอ้เชี่ยถั่ว ใช่ซี๊ ก็มึงมันพวกหัวดีกันอยู่แล้วนี่หว่า” ป๊อปทำเสียงน้อยใจ

“ถุยย น่าสงสารตายห่า ไอ้เหี้ย!” เจย์หัวเราะ

“โห สุดยอดเลยนะคริส” ผมหันไปยิ้มกับคริส “จริงๆกูเองก็แอบอิจฉามึงด้วยเหมือนกันนะเนี่ย”

คริสมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มและแววตาเศร้าๆ “มันก็ไม่ได้มีแต่ข้อดีไปหมดซะทุกอย่างหรอก นนท์........ มันก็จริงที่กูเห็นอะไรแล้วก็จะจำมันได้ทันทีและไม่มีวันลืม แต่บางทีข้อมูลในหัวกูมันก็เยอะเกินไป และถามจริงๆ การที่คนเรามีความสามารถแบบนี้โดยไม่ได้ขออยากจะมีเนี่ย มึงคิดจริงๆเหรอว่ามันจะมีแต่ ‘ข้อดี’ เพียงอย่างเดียวเท่านั้นน่ะ..........”

คำพูดและแววตาของคริสมันทำให้ผมถึงกับต้องอึ้ง ถึงเขาจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่เขาก็บอกและถ่ายทอดความรู้สึกบางอย่างในใจของเขาผ่านออกมาทางแววตาคู่นั้นได้ออกมาจนหมด และมันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่และอยากจะขอโทษเขาที่เผลอพูดแบบนั้นออกไปทันที

“กูขอไปซื้อน้ำหน่อยนะ” คริสพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“กูไปด้วย เดี๋ยวกูไปช่วยถือก็แล้วกัน” เจย์ลุกตาม จากนั้นทั้งสองคนก็เดินออกจากโต๊ะไป

ผมมองตามแผ่นหลังของคริสไปจนกระทั่งนัทหันมาพูดกับผม

“ไอ้คริสมันน่าสงสารนะนนท์”

“ใช่....... กูเองก็รู้นะว่าทำไมมันถึงไม่ยอมพาสชั้นไปชั้นอื่นน่ะ ถึงมันจะไม่เคยพูดเหตุผลออกมาก็ตามเหอะ” ตี๋เล็กพูดขึ้น

“ทำไมวะ” ป๊อปถาม

“โหหห ไอ้ควาย!” วายุด่า “มึงไม่รู้จริงๆเหรอวะว่าที่มันไม่ยอมพาสชั้นเนี่ย ก็เพราะมันมีพวกเราอยู่ไง มึงคิดเหรอว่าถ้ามันไปเรียนกับคนอื่นแล้วมันจะมีความสุข หรือจะมีใครเข้าใจมันได้อย่างที่พวกเรามีให้มันน่ะ”

ป๊อปอ้าปากค้างแล้วพยักหน้าออกมา “โอ...... อย่างนี้นี่เอง”

“ความทรงจำของคนเราน่ะ ไม่นานมันก็จะเริ่มลืมเลือน ถูกบิดเบือน หรือหายไปจากสมองของเราเอง ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับว่าจะช้ารึจะเร็วก็เท่านั้น ใช่มั๊ยล่ะ” นัทพูดกับผม “บางทีคนเราก็มักอยากจะลืมบาดแผล คำพูด เหตุการณ์ หรือความเจ็บปวดในอดีตของเรากันทั้งนั้น แต่สำหรับไอ้คริสที่เกิดมาพร้อมกับความสามารถแบบนี้น่ะ มัน.............”

ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ....... ผมเองยังไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่า ถ้าหากภาพความเจ็บปวดของการสูญเสียพ่อของผมไปนั้นมันยังคงตามมาหลอกหลอนผมจนถึงทุกวันนี้แล้วล่ะก็ผมจะเป็นยังไง และมันจะแย่แค่ไหนกัน ถ้าหากว่าความทรงจำอันเลวร้ายเหล่านั้น ก็จะยังคงถูกตอกย้ำด้วยความทรงจำดีๆที่ผมกับพ่อเคยมีด้วยกันแบบนั้นไปตลอดกาล........

“และอีกอย่าง ก็เพราะมันเป็นเด็กเก่งแบบนี้ไง พ่อกับแม่ของมันถึงได้ยิ่งคาดหวังและกวดขันมันมาก....... มากซะจนที่เค้าอาจจะเผลอละเลยความสุขและความต้องการจริงๆของไอ้คริสเองไปบ้างในบางครั้งน่ะ........” วายุพูด

“หรือกูว่าบางทีอาจจะ ‘หลายๆครั้ง’ ด้วยซ้ำไป.......” เคนยักไหล่

ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคริสถึงได้ดูมีความเหงาและความเศร้าแฝงอยู่ในแววตาของเขาอย่างชัดเจนมากถึงขนาดนั้น มันคงเป็นเพราะแรงกดดันจากคนรอบข้าง ความคาดหวัง ความไม่มั่นคงและไม่มั่นใจในตนเอง ความทรงจำที่อยากลืมแต่มันก็ยังคงฝังติดแน่นจนกลายเป็นดังเงามืดที่คอยหลอกหลอน และบาดแผลที่เขาอาจจะเคยมีแต่มันก็กลับไม่สามารถถูกเยียวยาให้หายหรือดีขึ้นได้ด้วยกาลเวลา........

เป็นครั้งแรกเลยที่ผมรู้สึกว่า ถึงผมจะมีแม่แค่เพียงคนเดียวและต้องสูญเสียพ่อไปถึงสองครั้ง แต่บางทีผมก็ยังอาจจะโชคดีกว่าคนบางคนที่มีพ่อกับแม่อยู่ด้วยกันครบถ้วน แต่ไม่ได้มีความสุขมากอย่างที่ควรจะเป็นแบบเพื่อนของผมคนนี้ก็เป็นได้........

และแล้วเวลาก็ผ่านเลยไปจนกระทั่งถึงวันศุกร์ซึ่งเป็นวันที่ผมต้องเลือกชมรมแล้วว่าผมจะอยู่ชมรมอะไร และแน่นอนว่าผมก็ไม่ทำให้นัทและตัวของผมเองต้องผิดหวัง เพราะผมตัดสินใจเลือกที่จะอยู่ทั้งชมรมบาสเก็ตบอลและชมรมเทควันโดกับนัทด้วย แต่เราสองคนก็ไม่มีเวลาจะมาตื่นเต้นกับเรื่องของชมรมมากเท่าไหร่นัก เพราะว่าวันจันทร์หน้านี้ก็จะเป็นวันแรกของการเริ่มสอบกลางภาคของพวกเราแล้ว

เย็นนั้นหลังจากที่หมดชั่วโมงชมรม ผมก็นั่งรอพี่โก๋มารับผมกลับบ้านโดยมีนัทมานั่งอยู่เป็นเพื่อนด้วย และหลังจากที่ผมขึ้นรถและพี่โก๋ขับรถออกรั้วโรงเรียนมาได้สักพักนึง พี่เขาก็หันมาบอกผมว่าเขาต้องแวะเติมน้ำมันที่ปั๊มข้างหน้านี่ก่อนแป๊บนึงซึ่งก็ไม่มีปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว จะเว้นก็แต่ท้องฟ้าที่เริ่มจะดูมืดครึ้มเพราะเมฆฝนจนดูไม่เป็นมิตรมากขึ้นเรื่อยๆ........

“ท่าทางจะตกหนักนะครับเนี่ย” พี่โก๋พูดขึ้นหลังจากเลี้ยวรถเข้าปั๊มแล้ว “ขอเสียเวลาแป๊บนึงนะครับน้องนนท์”

“ไม่เป็นไรครับพี่ นนท์ไม่ได้รีบอยู่แล้ว”

“งั้นเดี๋ยวพี่มานะครับ พี่ขอไปซื้อของในร้านนั้นแป๊บนึง น้องนนท์จะลงไปด้วยกันมั๊ยครับ”

“อืมมม ไม่อ่ะครับพี่ เดี๋ยวนนท์รออยู่ในรถนี่แหละ”

พี่โก๋เปิดประตูรถแล้ววิ่งเหยาะๆไปยังมินิมาร์ทตรงหน้า ผมนั่งอยู่ในรถและมองออกไปนอกกระจกเรื่อยเปื่อย ท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มลงเรื่อยๆส่งเสียงครืนออกมาดังๆสองสามครั้งเป็นสัญญาณว่าฝนคงจะตกลงมาในอีกไม่นานนี้แล้วแน่นอน การจราจรบนท้องถนนก็เริ่มที่จะดูหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตรงกันข้ามกับผู้คนบนฟุตบาทที่ดูบางตาซะจนน่าแปลกใจ แต่จะว่าไปมันก็อาจจะไม่แปลกเท่าไหร่ก็ได้ล่ะมั๊งในเมื่อสภาพอากาศมันดูไม่น่าไว้ใจซะขนาดนี้ ใครมันจะเสี่ยงเดินเอื่อยเฉื่อยรอให้ฝนเทลงมาก่อนแล้วค่อยขึ้นรถกลับบ้านกันล่ะ ถ้าเป็นผม ผมก็คงจะรีบเรียกแท็กซี่แล้วตรงกับบ้านของตัวเองทันทีก่อนที่ฝนจะเทลงมาด้วยเหมือนกัน

แต่ในตอนนั้นเองที่สายตาของผมไปสะดุดเข้ากับเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับผมเข้าให้ เขากำลังเดินผ่านหน้าปั๊มน้ำมันที่รถของผมจอดอยู่ และถึงแม้เขาจะอยู่ค่อนข้างไกล แต่ผมก็จำเขาได้ในทันทีเลยว่าเขาคนนั้นคือใคร

ผมรีบเปิดประตูรถแล้วลงไปยืนอยู่ข้างๆรถเพื่อจะได้มองดูชัดๆว่าคนๆนั้นคือโจอย่างที่ผมคิดแน่หรือเปล่า และมันก็ใช่เขาจริงๆด้วย

ผมเริ่มสงสัยว่าเขามาเดินทำอะไรอยู่แถวนี้กันแน่ ในเมื่อปั๊มน้ำมันแห่งนี้มันก็อยู่ห่างจากโรงเรียนไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว อย่างน้อยๆก็ต้องไม่ต่ำกว่าสามสี่กิโลล่ะนะผมว่า อย่าบอกนะว่าเขาเดินจากโรงเรียนนมาถึงที่นี่ในเวลาแบบนี้ แล้วจะว่าไป........ นี่เขากำลังจะเดินไปที่ไหนกันแน่

และในขณะนั้นเอง เม็ดฝนก็เริ่มที่จะร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า ซึ่งก็เป็นขณะเดียวกับที่โจกำลังเดินผ่านหน้าปั๊มน้ำมันไปพอดี ผมลังเลว่าจะลองเดินออกไปหาเขาดีมั๊ย แต่ก็รู้สึกขัดแย้งอยู่กับความคิดของตัวเองว่าผมจะอยากทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน จนกระทั้งเมื่อฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงรีบกลับเข้ามานั่งอยู่ในรถเหมือนเดิม ทำให้ผมต้องนึกสงสัยว่าเมื่อฝนตกลงมาแบบนี้แล้ว โจจะเป็นยังไงบ้างนะ เขาคงจะต้องเปียกฝนมากแน่ๆ

อีกประมาณห้านาทีให้หลัง พี่โก๋ก็รีบวิ่งตรงกลับเข้ามานั่งในรถพร้อมด้วยถุงพลาสติกใส่ของที่พี่เขาซื้อมาถุงหนึ่งในมือ และเมื่อหลังจากที่พี่โก๋จ่ายเงินค่าน้ำมันเสร็จและขับรถเลี้ยวออกจากปั๊มน้ำมันแล้ว ผมก็อดไม่ได้ที่จะลองมองไปข้างทางเพื่อหาว่าโจจะยังคงกำลังเดินอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขาจะเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านไปแล้วกันแน่ แต่แล้วหลังจากที่เราออกจากปั๊มมาได้เพียงแค่นิดเดียว ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกกระหน่ำอยู่นั้น ผมก็เห็นเขากำลังเดินตากฝนตามลำพังอยู่ตรงหน้าเข้าจนได้

“พี่โก๋ๆ ชะลอรถหน่อยครับ นนท์ว่าคนนั้นเป็นเพื่อนนนท์นะ” ผมรีบบอกพี่โก๋

พี่โก๋ชะลอรถให้ช้าลงจนกระทั่งเข้าไปใกล้โจมากขึ้นเรื่อย “แล้วเค้ามาเดินตากฝนอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะครับเนี่ย”

“ก็นั่นน่ะสิพี่..... พี่ครับ นนท์ขอเรียกให้เค้าขึ้นรถมาด้วยกันก็แล้วกันนะครับ”

พี่โก๋พยักหน้าก่อนจะขับรถไปเทียบจอดเลยหน้าโจอยู่นิดหน่อย ผมเห็นโจหันมามองรถของเราด้วยสีหน้าแปลกใจ และผมยังสังเกตเห็นอีกด้วยว่าเขากำลังเดินอยู่ตัวเปล่าจริงๆ เพราะว่าเขาไม่ได้สะพายกระเป๋านักเรียนอยู่กับตัวด้วย

ผมเลื่อนหน้าต่างรถลงแล้วตะโกนออกไปแข่งกับเสียงของสายฝนและสายลมที่โหมกระหน่ำ “โจ! ขึ้นรถก่อน เร็ว!”

ในตอนแรกโจดูจะงงๆเล็กน้อย แต่หลังจากที่เขาเห็นว่าคนที่เรียกเขาคือผม เขาก็ยิ้มออกมาท่ามกลางหยดน้ำที่กำลังสาดกระเซ็นอยู่เต็มใบหน้า แต่แล้วจู่ๆเขาก็ส่ายหน้าและพูดอะไรบางอย่างออกมาที่ผมไม่ได้ยิน จากนั้นเขาก็เริ่มเดินต่อไป

“อ้าวเฮ้ย!” ผมร้องออกมาแล้วหันกลับไปบอกพี่โก๋ให้เคลื่อนรถตามโจไปเรื่อยๆ “โจ! ขึ้นรถมาก่อนเร็ว! เปียกไปหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้านให้!” ผมตะโกนออกไปหาเขาอีกครั้ง

“ไม่ต้อง! มึงกลับบ้านไปเหอะ!” โจหันมาพูดกับผม

“ขึ้นมา!” ผมไม่ยอมแพ้ ก็แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องปล่อยให้เขาเดินตากฝนไปไหนไม่รู้อยู่เรื่อยๆอย่างนี้กันเล่า

โจส่ายหน้าและยังคงไม่ยอมหยุดเดิน ผมจึงต้องใช้ไม้ตายสุดท้ายนั่นก็คือ ผมปิดหน้าต่างรถลง แต่กลับเปิดประตูรถออกแล้วก้าวลงไปยืนอยู่บนฟุตบาทกับเขาด้วย

“เฮ้ย น้องนนท์ครับ! อย่าเพิ่ง!” พี่โก๋ร้องห้ามออกมา แต่ก็ช้าไปซะแล้ว

โจหันมามองผมด้วยความตกใจ ถึงแม้ผมจะเพิ่งออกมายืนอยู่นอกรถแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที แต่ผมในตอนนี้ก็คงจะเปียกปอนไม่แพ้เขาแล้วด้วยเหมือนกัน ต้องยอมรับเลยว่าฝนที่กำลังตกแบบนี้นี่มันไม่ใด้เรียกแค่ว่า “ฝนตกหนัก” แล้ว แต่มันควรจะเรียกว่า “พายุเข้า” เลยมากกว่า

“ขึ้นรถเร็วเข้า ไม่งั้นกูก็จะเดินไปกับมึงด้วยนี่แหละ” ผมลดเสียงตะโกนลงจนเป็นเสียงพูดธรรมดาในเมื่อผมกับเขาอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวแบบนี้แล้ว

“นี่มึงประสาทดีรึเปล่าเนี่ย” โจเดินเข้ามาหาผมอีกหนึ่งก้าว สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากความตกใจในตอนแรกเป็นความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด “กูอยากจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู กูอยากจะเดินไปไหนมันก็เรื่องของกู และถ้ากูอยากจะตากฝนอยากจะไปตายที่ไหนมันก็เรื่องของกูด้วยเหมือนกัน!”

“งั้นที่กูอยากให้มึงขึ้นรถมันก็เรื่องของกู และการที่กูเป็นห่วงมึงมันก็เรื่องของกูด้วยเหมือนกันไง!” ผมก้าวเข้าไปหาเขาอีกหนึ่งก้าว และมันก็ทำให้เขาต้องผงะออกไปเล็กน้อย “มึงอยากจะทำเหี้ยอะไรมันก็เรื่องของมึง มึงอยากจะเดินก็ตามใจ มึงอยากจะเปียกฝนกูก็ไม่ว่า มึงอยากจะไปไหนจะทำอะไรกูก็จะไม่ถาม จะไม่ถามเหี้ยอะไรเลย! แต่ตอนนี้กูอยากให้มึงขึ้นรถมากับกูก่อน แล้วหลังจากนั้นถ้ามึงอยากจะลงไปเดินตากฝนหรืออยากจะไปตายอย่างที่มึงบอกอีกจริงๆ ก็ตามใจ!”

โจยืนมองหน้าผมนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งพี่โก๋เปิดหน้าต่างรถลงแล้วตะโกนออกมา “น้องนนท์ รีบขึ้นรถเถอะครับ!”

ผมฉวยจังหวะนั้นคว้าข้อมือของโจแล้วออกแรงดึงเขาตรงไปยังรถและรีบเปิดประตูออก

“ไป! ขึ้นรถได้แล้ว”

[mole eye man]

โจมีบทแล้ว  โจมีบทแล้ว   

คริสมีความสามารถแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย   

แล้วจะรอติดตามต่อนะครับ  ^^\

ป.ล.  พวกเด็กชมรมว่ายน้ำแซวถูกใจมาก  แซวอีกเด้