A 145
ก๊อกๆๆๆ!!
“อาหารกลางวันมาแล้วค่า.....”
หลังจากที่สิ้นเสียงเคาะประตูห้อง เสียงของพี่พยาบาลก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่ถูกเปิดออก ทำให้ผมกับโจที่ยืนอยู่ในห้องน้ำรีบผละออกจากกันทันที
“อ้าว ไปไหนกันหมดเอ่ย อยู่ในห้องน้ำกันเหรอ ถ้างั้นพี่เอาข้าววางไว้ให้ที่โต๊ะนะคะ”
โจสะกิดผมให้ดูที่แขนของเขา
“เดี๋ยวครับพี่ๆ” ผมรีบร้องตะโกนขึ้นพร้อมกับเดินออกจากห้องน้ำ
“มีอะไรรึเปล่าคะ” พี่พยาบาลมีสีหน้ากังวลพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหาผมทันที
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไรร้ายแรงมากหรอกครับ คือเมื่อกี้ผมช่วยเพื่อนผมอาบน้ำ แล้วปรากฏว่าเข็มที่เจาะให้น้ำเกลืออยู่มันหลุดน่ะครับ”
“อ๋อ ค่ะๆ ไหนขอพี่ดูหน่อยได้มั้ยคะ”
“แป๊บนึงนะครับ” ผมเปิดประตูห้องน้ำออกแล้วชะโงกหน้าเข้าไปหาโจ ถึงได้เห็นว่าเขาใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว “แต่งตัวเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย พี่เค้าจะขอดูแขนมึงน่ะ”
“เออ เรียบร้อยแล้ว” เขาตอบพร้อมกับพาดเสื้อตัวใหม่ขึ้นบนบ่า ส่วนผมก็ยังอดที่จะมองไปที่เป้ากางเกงของเขาเพื่อที่จะสำรวจให้แน่ใจว่าไอ้นั่นของเขามันไม่ได้ยังแข็งชี้จนกางเกงตุงอยู่ไม่ได้
“อ้าว มึงยังไม่ได้ผูกเชือกเลยนี่หว่า” ผมพูดกับเขาก่อนจะหันกลับมาหาพี่พยาบาลอีกครั้ง “รอแป๊บนึงนะครับพี่”
“ค่ะ”
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูลง จากนั้นก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของเขา “มานี่มา กูช่วยผูกให้”
“มึงนั่งแบบนี้แล้วแม่ง..... เสียวว่ะ”
“ทะลึ่งไม่สร่างนะมึง!” ผมกระชากเชือกหูกางเกงของเขาเบาๆ “แขนมึงยังเลือดออกอยู่เลย ใช้ทิชชู่ซับหน่อยมั้ย”
“อืมมม” เขาเอื้อมไปดึงกระดาษทิชชู่ที่ผมวางไว้ตรงอ่างล่างหน้ามาซับที่ปากแผล
“เรียบร้อยละ” ผมลุกขึ้นยืน “ไปให้พี่เค้าดูแผลหน่อย ไป เดี๋ยวกูจะลากเสาน้ำเกลือออกไปให้”
“เออ” เขารับคำพร้อมกับเปิดประตูเดินออกจากห้องน้ำไป
ผมเดินไปยกเสาน้ำเกลือขึ้นจากพื้นแล้วกึ่งลากกึ่งยกมันตามโจออกไปที่เตียง ซึ่งพี่พยาบาลกำลังตรวจดูปากแผลและถามเขาอยู่พอดีว่าเขาไปทำอีท่าไหนถึงได้กระชากเอาจนเข็มหลุดออกมาได้แบบนี้
“ลื่นน่ะครับ แล้วมันเลยไปกระชากสายจนหลุด” เขาตอบ
“แหม ระวังหน่อยสิคะ นี่แผลฉีกเยอะเหมือนกันนะเนี่ย คราวหน้าถ้าอยากจะอาบน้ำหรือเช็ดตัวล่ะก็ เรียกพวกพี่มาช่วยก็ได้”
“ไม่ล่ะครับ ผมอยากให้แฟนผมมันทำให้มากกว่า”
“เฮ้ยยยย!!” ผมร้องออกมาทันที “ใครเป็นแฟนมึงงงง!”
พี่พยาบาลดูจะตกใจเล็กน้อยที่ได้ยินโจพูดแบบนั้น แต่แค่แป๊บเดียวพี่เขาก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะเบาๆแทน “คิกๆ โอเคค่ะ พี่เข้าใจ เรื่องแบบนี้ให้คนรู้ใจทำให้ก็ดีกว่าจริงๆนั่นแหละเนอะ”
“เดี๋ยวๆๆ พี่! ผมไม่ได้เป็นแฟนมันนะครับ!” ผมคิดว่าพี่เขาคงจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
“พี่รีบเอาเครื่องมือมาทำความสะอาดแผลแล้วก็เจาะสายน้ำเกลือให้ผมใหม่เหอะครับ ผมจะได้กินข้าว”
“ได้ค่าาาา รอแป๊บนึงนะคะ” เมื่อพูดจบ พี่เขาก็เดินออกจากห้องไป
“ไอ้โจเอ๊ยยยยยยย”
“อะไร”
“มึงไปพูดแบบนั้นได้ไงวะ”
“พูดอะไร” เขาตีหน้าเซ่อ “มึงไปเปิดทีวีให้กูหน่อยดิ๊ กูจะดูทีวี”
“มึงก็เปิดเองเด่ะ ไม่มีเสาน้ำเกลือให้เกะกะแล้วนี่ เดินเองได้ก็ทำเองแล้วกัน”
“มึงกล้าขัดใจกูเหรอ”
“เออ ทำไมจะไม่กล้า”
“เออ จำไว้นะมึง แล้วกูจะเอาคืน” เขากระโดดลงจากเตียงไปเปิดทีวีด้วยตัวเอง จากนั้นก็เดินกลับขึ้นมานอนลงบนเตียงอีกครั้ง “กูจะกินข้าว”
“แล้วไง”
“ยกมาให้กูหน่อยดิวะ”
“ก็ยกเองสิ”
“โอ๊ยยยย...!!” จู่ๆเขาก็ร้องออกมา “จู่ๆแผลที่แขนก็ปวดตุบๆๆเลยว่ะ นี่ถ้าเข็มไม่หลุดไปกูก็คงไม่เจ็บแบบนี้นะเนี่ย”
“เออๆๆๆ ไอ้เหี้ยยย กูไปเอามาให้ก็ได้” ผมเดินไปยกถาดอาหารมาจัดวางให้เขาบนโต๊ะ “ต้องให้ป้อนด้วยมั้ย”
“ก็ดีสิ” เขายิ้มน้อยๆ
“เกินไปมั้ง มึง! กินๆเข้าไป เดี๋ยวกูจะไปเอาข้าวมากินมั่ง”
“กินแต่ข้าวกล่อง ไม่เบื่อเหรอวะ มึงจะลงไปหาอะไรกินข้างล่างก็ได้นะเว้ย”
ผมยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืมมม..... ถ้างั้นเดี๋ยวกูลงไปเซเว่นก็แล้วกัน มึงจะเอาอะไรมั้ยล่ะ”
“กูอยากเอามึงอะ.....”
“ครวย! ฝันไปก่อนเถอะมึง” ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ขึ้นจากโซฟา “ถ้าจะเอาอะไรก็โทรไปบอกกูละกัน”
“เออๆ”
ผมเดินออกจากห้อง และในตอนที่กำลังจะเดินผ่านตรงเคาน์เตอร์พยาบาล ผมก็ได้ยินเสียงของคนคุยกันดังออกมาแว่วๆด้วย
“แหมมมม เด็กสมัยนี้มันช่างแร๊ง!”
“ดูเป็นเด็กห้าวๆนะเธอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะชอบผู้ชายน่ะ”
ผมชะลอฝีเท้าลงทันที
“ใช่พี่! แล้วหนูว่าเค้าดูกวนๆนะ แบบว่าดูเป็นคุณหนูๆอะ แล้วยังดูแบ๊ดๆด้วย เมื่อกี้ยังสั่งให้หนูรีบออกมาหยิบเครื่องมือไปทำแผลให้เค้าเลย ดีนะที่หน้าตาดีน่ะ ไม่งั้นคงน่าหมั่นไส้พิลึก”
ผมอดที่จะยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้
“น้อยๆหน่อยย่ะ เด็กมันเพิ่งจะอายุ 15 เองนะ”
“ถึงจะเพิ่งแค่ 15 แต่ถ้าน่ารักขนาดนี้ก็โอเคล่ะค่ะ กระชุ่มกระชวยดีออก นานๆทีจะเจอคนไข้หล่อๆ แต่เสียดายดันชอบผู้ชายซะได้เนี่ย”
พอได้ยินอย่างนั้นแล้วผมก็รู้สึกเขินแปลกๆขึ้นมาชอบกล ดังนั้นจึงรีบเร่งฝีเท้าเดินผ่านเคาน์เตอร์และห้องพยาบาลตรงไปยังหน้าลิฟท์ ก่อนที่จะมีใครเดินออกมาเห็นว่าผมได้ยินที่พวกเขาคุยกันเข้า
หลังจากที่ผมแวะกินข้าวที่โรงอาหารและซื้อขนมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขึ้นลิฟท์กลับมายังชั้นของโจ และในตอนที่ผมเดินจวนจะถึงหน้าห้องของเขาอยู่แล้วนั้น ผมก็ได้ยินเสียงของคนจำนวนหนึ่งดังแว่วออกมาจากในห้อง ด้วยความสงสัย ผมจึงรีบผลักประตูเปิดเข้าไป แล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเพื่อนๆของผมกำลังยืนพูดคุยกันอยู่เต็มห้อง
“อ้าว พวกมึง! มาได้ไงวะ! ทำไมมาไม่บอกกูก่อนเนี่ย!”
“กูเคยบอกมึงไปแล้วไงว่าพวกกูจะมาเยี่ยมไอ้โจ” วายุตอบ
“ถ้าบอกก่อนก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิวะ” ป๊อปพูดเสริม
“อาเมฆอาซัน สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง ก่อนจะหันไปหาพี่แม็ทที่กำลังนั่งอยู่กับเคนบนโซฟา “หวัดดีฮะ พี่แม็ท”
“มึงซื้ออะไรมาแดกมั่งวะ ไอ้นนท์ ไหนๆมาดูซิ” ป๊อปเดินเข้ามาดึงถุงเซเว่นไปจากมือของผม
“ทะลึ่งแล้วมึง! ทำตัวได้ถือว่ามีมารยาทต่ำมากกกก” ตี๋เล็กเดินเข้ามาตบหลังหัวแฟนของเขาเบาๆ
“ไอ้นนท์มันยังไม่ได้กินข้าวนะเว้ย” โจที่นอนอยู่บนเตียงพูดขึ้น
“อ้าว มึงยังไม่ได้กินข้าวเหรอวะ ไอ้นนท์”
“เปล่าๆ เมื่อกี้กูลงไปกินข้าวที่โรงอาหารมาแล้ว แต่นี่กูซื้อของกินขึ้นมาเผื่อไอ้โจมันด้วยน่ะ” ผมตอบพลางมองไปรอบๆห้อง “เอ้ออ แล้วคริสไม่มาเหรอวะ ไอ้ยุ”
“เปล่าอะ มันไม่ค่อยสบายว่ะ คงเครียดเกินไปหน่อยน่ะ”
“อ้าว! แล้วมันเป็นไรมากป่าววะ”
“ก็แค่หวัดน่ะ แต่พวกอาไคล์บอกว่าให้มันพักผ่อนอยู่ที่บ้านจะดีกว่า”
“แล้วเราล่ะ นนท์ เป็นยังไงบ้าง ที่ไม่สบายหายดีแล้วใช่มั้ย” อาเมฆที่ยืนอยู่ข้างเตียงหันมาถามผม
“ครับ หายแล้วล่ะครับ” ผมตอบ ส่วนสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นสีหน้าของโจที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและเห็นว่าเขาถูกเจาะให้น้ำเกลือใหม่แล้วด้วย
“มองอะไร” เขาขมวดคิ้วแล้วขมุบขมิบปากถามผม
ผมยักคิ้วพร้อมกับยิ้มน้อยๆตอบเขาไป แค่เห็นหน้าเขาแบบนี้ผมก็รู้แล้วว่าเขารู้สึกอึดอัดที่เพื่อนๆของผมแห่กันมาเยี่ยมเขาแบบนี้ แต่มันก็น่าแปลกที่เขากลับไม่ได้ทีท่าทีรำคาญอย่างที่เขามักจะแสดงออกบ่อยๆเวลาที่ไม่ชอบใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้ามึงตายมึงจะเผาวัดไหนวะ ไอ้โจ” เจย์หันไปถามอริของเขา
“โหหห! ปากกก!!!” เคนร้องออกมา
“กูเคยบอกมึงแล้วไงว่ากูยังไม่ตายง่ายๆหรอกน่ะ”
“ฮึ เออดี อยู่กัดกับกูไปนานๆละกัน”
“อ้าว นี่ตกลงมึงเป็นหมาเหรอวะเนี่ย ไอ้เจย์”
“เดี๋ยวกูเอาตีนยันหน้าเลย ไอ้แป้น! ถ้ากูเป็นหมา พี่กูมันก็หมาเหมือนกันนั่นแหละวะ”
“อ้าวๆๆ ไอ้เหี้ยนี่ ไอ้น้องเวร กูนั่งของกูอยู่ดีๆ” พี่แม็ทโวยขึ้นทันที
“พอแล้วๆ นี่พวกเรามาเยี่ยมคนป่วยหรือว่ามาทะเลาะกันเนี่ย” อาซันปราม
ผมที่หันไปเห็นโจกำลังกลอกตาพร้อมกับลอบถอนหายใจต้องเผลอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“หัวเราะอะไรวะ ไอ้นนท์” วายุหันมาถามผม
“เปล่าๆ” ผมตอบพร้อมกับหยิบน้ำส้มออกมาจากถุงแล้วจึงเดินเข้าไปหาโจที่เตียง “เอ้า กูซื้อมาให้ มึงชอบกินยี่ห้อนี้ไม่ใช่เหรอ”
“เออ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเปิดให้เอง กินจากหลอดแล้วกันนะ จะได้กินง่ายๆ”
“เออๆ” เขาพ่นลมหายใจออกทางจมูกเบาๆ ก่อนจะเหลือบมามองผม “อมยิ้มอะไรของมึง”
“หือออ เปล่าสักหน่อย”
“กวนตีนนะมึงเนี่ย”
“ไม่เท่ามึงหรอก” ผมพูดเบาๆ
“นนท์” อาเมฆที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของเตียงเรียกผมขึ้น
“ครับ อาเมฆ”
“อาอยากไปซื้อของข้างล่างน่ะ รบกวนพาอาไปหน่อยได้มั้ย”
“ได้ครับได้ อาเมฆจะไปซื้ออะไรอะครับ”
“นิดหน่อยน่ะครับ” อาเมฆตอบก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับอาซันเบาๆ จากนั้นเขาก็หันไปถามคนอื่นๆว่าอยากกินอะไรหรือเปล่า เขาจะซื้อขึ้นมาให้ และหลังจากที่ทุกคนบอกสิ่งที่ตัวเองต้องการกันมาหมดแล้ว ผมกับอาเมฆก็เดินออกจากห้องไปด้วยกัน
ตั้งแต่จากหน้าห้องของโจไปจนถึงขณะที่เรายืนอยู่ในลิฟท์ เราสองคนก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันออกมาเลยแม้แต่คำเดียว และพอมานึกๆดู นี่ก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในไม่กี่ครั้งจริงๆที่ผมมีโอกาสได้อยู่กับอาเมฆตามลำพังแบบนี้
“แล้วไง.....” จู่ๆอาเมฆก็พูดขึ้น “เป็นยังไงมั่งล่ะ ไอ้ตัวแสบนั่นน่ะ”
“มันก็ดีนะครับ ดูสบายดีไม่เหมือนคนป่วยเลยด้วยซ้ำ กินก็เยอะ บ่นก็เก่ง แถมยังเอาแต่ใจอีก อย่างวันนี้มันยังเพิ่งจะให้ผมช่วยมันอาบน้ำอยู่เลย”
“อ้ออออ.....” อาเมฆพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะหึๆเบาๆ
“ทำ.... ทำไมเหรอครับ อาเมฆ”
“เปล่าหรอก” อาเมฆเหยียดแขนออกมาโอบบ่าผมเอาไว้ แล้วหลังจากนั้นเสียงเตือนว่าเรามาถึงชั้นที่ต้องการแล้วก็ดังขึ้นเบาๆพร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก “อาแค่กำลังคิดอะไรอยู่นิดหน่อยน่ะ แต่จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของอาหรอกนะ”
ผมพยายามก้าวเท้าให้ทันช่วงขาของอาเมฆที่ยาวกว่าผม “อะไรเหรอครับ”
“นนท์รู้มั้ยว่าเจ้าโจเนี่ย มันคล้ายกับอาซันตอนเด็กๆมากเลยนะ เพียงแต่ดูจะร้ายกว่าและเจ้าเล่ห์กว่าเท่านั้นเอง”
ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอครับ”
“ก็ไม่รู้สินะ เพราะอาเองก็ไม่ได้รู้จักนิสัยโจดีมากมายหรอก ก็แค่เดาๆเอาจากที่เห็นและเคยได้ยินที่พวกเจ้ายุเล่าให้ฟังบ้างเท่านั้นเอง ซึ่งอาว่าไอ้นิสัยเอาแต่ใจเนี่ยก็อย่างนึงแหละที่คงเหมือนกันแน่ๆ แต่ว่าซันในสมัยก่อนจะเป็นที่รักของเพื่อนๆมากๆ แล้วก็ติดเพื่อนมากๆด้วยนะ อาว่าจุดที่โจต่างกับซันมากที่สุดก็คงตรงนี้แหละมั้ง”
“ก็คงอย่างนั้นล่ะมั้งครับ” ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นักว่าทำไมจู่ๆอาเมฆถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“แล้วนัทล่ะ เป็นยังไงบ้าง ได้ยินว่าไปอยู่กับพ่อที่ภูเก็ตใช่มั้ย”
“ครับ เท่าที่คุยล่าสุดเค้าก็สบายดีนะครับ.....”
อาเมฆหันมาเหลือบมองผมครู่หนึ่ง “ยังไม่ดีกันหรอกเหรอ”
ผมสะดุ้งเบาๆทันที “ไอ้ยุเล่าให้อาเมฆฟังเหรอครับ”
“ก็ด้วยส่วนนึง แต่อีกส่วนนึงอาก็ดูมาจากตอนที่เราไปทะเลแล้วก็ตอนที่เราพูดเมื่อกี้นี้แหละ” อาเมฆตอบ ก่อนจะพูดต่อราวกับอ่านใจผมออก “ไม่เป็นไรหรอกน่า อาเข้าใจวัยรุ่นอยู่นะ อย่าลืมสิว่าอาเองก็เริ่มรู้สึกกับซันแบบที่เรากำลังรู้สึกอยู่นี่ในตอนที่อาอายุประมาณนี้เหมือนกันนั่นแหละ” อาเมฆตบบ่าผมเบาๆ “นนท์คงกำลังสับสนอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
“เรื่อง.... เรื่องอะไรเหรอครับ” ผมอึกอัก
“งั้นนนท์ฟังอาสักหน่อยก็แล้วกัน อาจะบอกว่า อาเข้าใจเรานะ แต่อาเองก็ยังเห็นว่าพวกเราน่ะ ยังเด็กกันอยู่มาก อาไม่ได้จะสนับสนุนให้เด็กๆอย่างเรามีแฟนกันไวๆนักหรอก อาอยากจะให้เราตั้งใจเรียนเพื่อแม่ เพื่อครอบครัวของตัวเองมากกว่า แต่เรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติ อารู้และเข้าใจดี เพียงแต่ว่าอาอยากให้นนท์ตอบอามาตรงๆอย่างสิว่า นนท์ชอบโจใช่รึเปล่า”
เมื่อเจอคำถามนี้เข้าไปผมก็ถึงกับต้องสะอึก ปฏิกิริยาแรกของผมก็คือผมตั้งใจที่จะปฏิเสธ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือน เมื่อผมเห็นหน้าและสายตาของอาเมฆแล้ว ผมกลับไม่สามารถที่จะทำแบบนั้นได้ ดังนั้นผมจึงได้แต่ก้มหน้าลงและไม่กล้าสบตากับเขาเท่านั้นเอง
“ไม่เป็นไรๆ” อาเมฆตบบ่าผมเบาๆ “อาก็คิดเอาไว้อยู่แล้วล่ะ อารู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะยิ่งมันมาเกิดกับเด็กอายุเท่าเราด้วย”
“อาเมฆครับ...... คือออ......”
“ไม่เป็นไรหรอก นนท์ เวลาคุยกับอาเนี่ย นนท์ต้องเป็นตัวของตัวเองนะ แล้วก็ต้องเชื่อใจอาด้วย ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องเครียด อาไม่ดุหรือไม่โกรธอะไรเราหรอก แล้วก็ไม่เอาสิ่งที่เราคุยกันไปเล่าให้ใครฟังด้วย”
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคออย่างยากลำบาก “......ครับ”
“นนท์ฟังอานะครับ” อาเมฆหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามองหน้าผมตรงๆ “ชีวิตจริงน่ะ มันไม่ใช่ข้อสอบว่าจะมีแค่ถูกหรือผิด ตัวเลือกบางอย่างมันอาจจะดูยากที่จะเลือก คำถามบางข้อมันอาจจะดูยากที่จะตอบ แต่ว่าสิ่งที่ตัดสินว่านนท์ทำถูกหรือผิดน่ะ ใครที่เป็นคนตัดสินกันล่ะ อย่างถ้าทำข้อสอบในโรงเรียน อาจารย์เราเค้าก็คงเป็นคนให้คะแนน ซึ่งแม้แต่คนตรวจเองก็ยังอาจจะตรวจผิดหรือให้คำตอบผิดๆเลยด้วยซ้ำ ใช่มั้ย แต่นี่ชีวิตของนนท์เอง คนที่จะตัดสินว่าถูกหรือผิด ไม่ใช่ใครคนอื่น แต่คือนนท์แค่เพียงคนเดียว จริงมั้ยครับ”
ผมพยักหน้าเบาๆ “......ครับ”
“อาอาจจะพูดสิ่งที่ฟังดูยากไปสักหน่อยสำหรับเด็กอายุเท่านนท์ แต่อาเห็นว่าพวกเราน่ะ นอกจากบางคนอย่างไอ้เจ้าป๊อปหรือเคนแล้ว คนอื่นๆก็โตๆกันแล้วทั้งนั้น รวมทั้งเราด้วยนะ อาเชื่อว่าเราน่าจะพอเข้าใจสิ่งที่อาพูด หรือถ้าไม่อย่างนั้น อาจะบอกง่ายๆว่า สิ่งที่จะตัดสินความถูกต้องของการตัดสินใจที่นนท์กำลังจะคิดอยู่นี้ ไม่ใช่ใครคนอื่น แต่เป็นตัวนนท์เอง เป็นความสุขของนนท์ที่นนท์จะต้องคิดให้ดีว่า อะไรที่นนท์ไม่อยากจะเสียไป และอะไร.... คือสิ่งที่ลงตัวกับนนท์มากที่สุด”
ที่จริงแล้วผมเข้าใจที่อาเมฆพูดทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่สามารถจะหาคำตอบได้ง่ายๆเหมือนอย่างที่อาเมฆพูดอยู่ดี ในเมื่อตอนนี้ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า ผมไม่อยากจะเสียอะไรไป และอะไรคือสิ่งที่ผมอาจจะเสียไปถ้าหากว่าผมตัดสินใจผิดพลาด เพราะถ้าหากเป็นไปได้ ผมก็ไม่อยากจะสูญเสียสิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้ไปเลยแม้แค่เพียงอย่างเดียว
“หรือที่จริง......” อาเมฆพูดต่อพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ “นนท์เองยังเด็กมากนะ ยังมีอะไรที่ต้องเจอในอนาคตอีกเยอะ และก็ไม่มีใครรู้ด้วยว่าอนาคตจะเป็นยังไง นนท์ไม่รู้ อาเองก็ไม่รู้ ไม่ต้องพูดถึงโจหรือนัทเลย แต่ที่แน่ๆคือคำตอบน่ะ มันไม่ได้จำเป็นว่าต้องมีแค่ ‘ซ้าย’ หรือ ‘ขวา’ เท่านั้นหรอกนะครับ จริงมั้ยล่ะ”
ผมมองหน้าอาเมฆนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วพยักหน้าตอบ “ครับ”
อีกสิบห้านาทีถัดมา เราสองคนก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องของโจ ซึ่งวายุกำลังนั่งคุยอยู่กับพี่แม็ทและอาซันที่โซฟา ส่วนโจก็กำลังเม้งแตกอยู่กับป๊อปเรื่องว่าจะดูทีวีช่องไหนดีกว่า โดยมีตี๋เล็กและเจย์เข้ามาผสมโรงด้วย ทำให้พวกเขาสี่คนเจี๊ยวจ๊าวกันหนักขึ้นไปอีก จนอาเมฆต้องออกปากปรามว่าให้เบาเสียงลงหน่อยเพราะว่าเสียงของพวกเขาที่คุยกันมันดังออกไปจนถึงนอกห้องแล้ว หลังจากนั้นพวกเขาก็เข้ามารุมหยิบขนมไปจากอาเมฆและเริ่มแบ่งปันกัน พูดคุยกัน หยอกล้อกัน และตบตีกัน ซึ่งมันคือกิจวัตรเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นเป็นปกติทุกครั้งที่เราอยู่กันหลายคนแบบนี้ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นขึ้นในใจและรู้สึกดีใจมากก็คือ การที่ดูเหมือนว่าโจจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนใหม่ของผมนี้ได้อย่างเต็มตัวแล้วนั่นเอง
ผมคิดว่าผมเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าเมื่อครู่นี้อาเมฆตั้งใจจะบอกอะไรแก่ผม และผมก็คิดว่าผมเริ่มจะรู้แล้วว่าผมควรจะตัดสินใจอย่างไรดีกับความสับสนที่ผมมีต่อนัทและโจมาตลอดนี้......
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1705424 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก