หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[jira]

ตอนล่าสุด..มันช่างจบตอนได้แบบ  คิ้วขมวดเป็นปมเลยค่ะ  เหมือนจะตัดสินใจเอนไปทางน้องโจ  แต่อีกมุม..มันก็เป็นทางเลือกที่สามารถคิดเข้าข้างน้องนัทได้เหมือนกัน  เพราะตอนหน้าน้องนนท์ก็จะคุยกับน้องนัทเพื่อใช้คำตอบและความรู้สึกมาใช้เป็นทางเลือกสุดท้ายของความสัมพันธ์แบบที่เป็นอยู่
ถอนหายใจแรง ๆ แล้วรออ่านตอนหน้าค่ะ
สู้ ๆ ค่ะคุณต้น
 
ปล.จริง ๆ จิจะนอนแล้วค่ะ  แต่คิดถึงโจ  เลยเปิดมาดู  โชคดีที่คุณต้นมีแค่ตอนเดียว  ไม่งั้นจิคงต้องแปะไว้ก่อน55+     มาก ๆ ค่า

[tamkung]

ดันมะดันดอง รอนานแล้วคราป

[beboy]

รอตอนใหม่ครับ

[dumpsun]

เชียรโจครับ

[ปีกรัตติกาล]

รำคาญนนท์อ่ะ

จะเก็บนัทไว้แล้วทำร้ายนัทอยู่ได้

เราว่านัทเป็นคนดีนะ ถ้าเป็นเราจะรักนัทคนเดียว

เราเกลียดผู้ชายอย่างโจที่สุด เห็นแก่ตัว!! การกระทำเหมือนจะดีแต่ก็เห็นแก่ตัว นัทน่าสงสารที่ต้องทนเห็นคนรักมองแต่ผู้ชายคนอื่น ดูเเลแต่ผู้ชายคนอื่นอ่ะ

ต้องขอโทษแฟนคลับโจด้วยนะคะ มันเป็นความคิดเห็นเราน่ะ ไม่ชอบอ่ะ อ่านแล้วร้องไห้เลย ความรักของนัทเป็นอะไรที่เสียสละ(ซึ่งคนส่วนใหญ่มันทำได้ยาก)
แต่ในขนาดที่โจ เรารู้สึกว่าโจมองเห็นแต่ความสุขของตัวเองคนเดียว และเห็นความทุขของตัวเองคนเดียว คนอื่นจะยังไงก็ช่าง

โจอาจจะรักนนท์แต่ก็เห็นแก่ตัว
แต่นัทเเม่จะเห็นตัวแต่ก็พร้อมจะเสียสละ

และเราคิดว่านนท์มันเสียนัทไปแล้วล่ะ

คนเราต่อให้ดีหรือรักมากแค่ไหน แต่ถ้ามันเจ็บถึงที่สุด มันก็พร้อมที่จะไปเหมือนกัน

[ibeaver_error]

พึ่งจะสอบเสร็จแวะเข้ามารอคุณต้นค่า

รำคาญนนท์อ่ะ

จะเก็บนัทไว้แล้วทำร้ายนัทอยู่ได้

เราว่านัทเป็นคนดีนะ ถ้าเป็นเราจะรักนัทคนเดียว

เราเกลียดผู้ชายอย่างโจที่สุด เห็นแก่ตัว!! การกระทำเหมือนจะดีแต่ก็เห็นแก่ตัว นัทน่าสงสารที่ต้องทนเห็นคนรักมองแต่ผู้ชายคนอื่น ดูเเลแต่ผู้ชายคนอื่นอ่ะ

ต้องขอโทษแฟนคลับโจด้วยนะคะ มันเป็นความคิดเห็นเราน่ะ ไม่ชอบอ่ะ อ่านแล้วร้องไห้เลย ความรักของนัทเป็นอะไรที่เสียสละ(ซึ่งคนส่วนใหญ่มันทำได้ยาก)
แต่ในขนาดที่โจ เรารู้สึกว่าโจมองเห็นแต่ความสุขของตัวเองคนเดียว และเห็นความทุขของตัวเองคนเดียว คนอื่นจะยังไงก็ช่าง

โจอาจจะรักนนท์แต่ก็เห็นแก่ตัว
แต่นัทเเม่จะเห็นตัวแต่ก็พร้อมจะเสียสละ

และเราคิดว่านนท์มันเสียนัทไปแล้วล่ะ

คนเราต่อให้ดีหรือรักมากแค่ไหน แต่ถ้ามันเจ็บถึงที่สุด มันก็พร้อมที่จะไปเหมือนกัน

เราว่าความรักก็คือความเห็นแก่ตัวนั่นแหละค่ะ แต่แค่เห็นแก่ตัวแค่ไหนให้มันพอดีเชื่อว่าถ้านนท์เลือกนัทโจก็คงจะปล่อยนนท์ไปเหมือนกัน แต่นนท์จะเลือกใครรอลุ้นกันต่อไปไม่อยากคาดเดา เชียร์โจแต่ก็รักนัทอ่ะช่วยไม่ได้เรามันคนหลายใจ555

[note]

สงสัย คุนต้น ลอยไปกันน้ำแน่เลย

  :z2:หายไปนานจัง

[ExecutioneR]

ไปนอนโรงพยาบาลมาเกือบอาทิตย์ครับ ขอโทษจริงๆ แล้วก็พอออกจากโรงพยาบาลมา ก็กล้ามเนื้อหัวไหล่ซ้ายอักเสบอีกทั้งอาทิตย์ เลยไม่สามารถทำอะไรได้เลย แถมพอจะเริ่มหาย พิมพ์งานเล่นคอมได้ เล้าก็ล่มอีก เง้อออ ต้องขอโทษทุกคนจริงๆนะครับ แต่วันนี้มาต่อให้แล้วนะ

ปล. ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนต์นะครับ ผมดีใจนะครับที่อ่านแล้วรู้สึกร่วมไปกับตัวละครและเนื้อเรื่อง ^^

[ExecutioneR]

A 147


“กูว่ามึงทำตามใจตัวเองเถอะ ไอ้นนท์” วายุบอกผมผ่านทางแชทในเฟซบุ๊คในคืนถัดมา

หลังจากที่ผมคุยกับโจ ผมก็ตัดสินใจแล้วว่า การที่ผมจะสามารถตอบหัวใจของตัวเองได้อย่างเด็ดขาด ผมจำเป็นจะต้องคุยกับนัทอีกครั้ง ถึงแม้ว่าในตอนที่ผมคุยกับโจนั้นผมจะสามารถเปิดหัวใจของตัวเองออกได้เพิ่มขึ้นอีกนิดหนึ่ง จนสามารถยอมรับกับเขาไปตรงๆได้แล้วว่าผมเองก็มีความรู้สึกดีๆให้กับเขาอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา และผมก็ยังไม่มีความรู้สึกที่จะยอมรับเขามากไปกว่าสิ่งที่เราเป็นกันอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว..... อย่างน้อยๆ ผมก็อยากที่จะคุยกับนัทอีกสักครั้งจริงๆ

“กูรู้ว่ามึงแคร์คนอื่นมาก รวมทั้งพวกกูด้วย แต่พวกกูก็แคร์มึงนะเว้ย มึงเอาแต่คิดถึงความรู้สึกของทั้งไอ้นัท ทั้งไอ้โจ จนไม่คิดถึงตัวเองเลยนี่หว่า ไอ้นนท์เอ๊ยย”

“มึงพูดแบบนี้ก็แปลว่ามึงคิดว่ากูชอบไอ้โจอยู่จริงๆเหมือนกันใช่มั้ยวะ”

“แล้วกูคิดผิดรึไง”

ผมนั่งเคาะนิ้วลงบนแป้นพิมพ์เบาๆครู่หนึ่ง “กูโทรไปหามึงได้มั้ยวะ สะดวกคุยรึเปล่า”

“เออๆ เดี๋ยวกูโทรไปเองแล้วกัน กูมีโปรอยู่ รอแป๊บ” วายุตอบกลับมา และหลังจากนั้นแค่อึดใจเดียว โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น

“เออ มึงโทรกลับมาไวมากจริงว่ะ ไอ้ยุ กูยังไม่ทันได้ผละออกจากหน้าคอมเลยนะเนี่ย”

“อ้าว ไม่ได้ดิ เรื่องแบบนี้ล่ะกูชอบนัก กูมันสาระแนไง ฮ่าๆๆ”

“มากๆอะ”

“อ้าว ไอ้เหี้ย นี่มึงจะไม่ปฏิเสธหน่อยรึไง เออๆ แล้วไง สรุปกูคิดผิดรึเปล่าล่ะ”

“คิดผิดเรื่องอะไรวะ”

“อ้าว ไอ้ตูดนี่ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย ก็แล้วเมื่อกี้เราคุยอะไรกันอยู่ล่ะวะ ไอ้สาดดด”

“ฮ่าๆ กูล้อเล่น เออๆ ถ้าจะให้กูพูดตรงๆ กูก็คงบอกว่า..... ไม่ผิดว่ะ กูยอมรับว่ากูรู้สึกดีกับไอ้โจจริงๆ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะรู้สึกชอบมันจนทำให้กูมีปัญหากับนัทหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้หมายความว่ากูคิดอยากจะคบกับมันเป็นแฟนหรืออะไรเลยด้วยจริงๆ”

“เออ กูพอเข้าใจ โดยเฉพาะอันหลังน่ะกูเชื่อ แต่กูไม่คิดว่าเรื่องที่มึงบอกว่ามันจะไม่มีผลกระทบต่อเรื่องของมึงกับไอ้นัทจะเป็นความจริงอะว่ะ”

“อ้าว.....”

“เปล่าๆ กูไม่ได้คิดว่ามึงโกหกกู แต่กูแค่คิดว่ามึงคงคิดไม่ถึงเท่านั้นเองว่ะ ไอ้นนท์ คือกูเชื่อที่มึงพูด แต่..... กูก็ไม่รู้อะนะ กูเองก็ไม่ใช่ไอ้นัท ไม่ใช่มึง และไม่ใช่ไอ้โจ แต่เป็นแค่เพื่อนมึงที่เห็นเหตุการณ์จากภายนอก และคิดแทนมึงว่า เรื่องที่มึงกำลังเผชิญอยู่เนี่ย มันมีผลกับทุกๆคนนั่นแหละ ทั้งกับไอ้นัท ไอ้เชี่ยโจ แล้วก็มึงด้วย เพราะงั้นกูถึงได้บอกมึงไงว่าให้ทำตามใจตัวเองได้แล้ว เลิกแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเองได้แล้วเว้ย เพราะไม่อย่างนั้น การที่มึงเอาแต่ห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากๆ ไม่ว่าจะไอ้นัทหรือไอ้โจเนี่ย มันก็มีแต่จะทำให้มึงรู้สึกแย่ลง จริงมั้ยล่ะ กูดูออกน่ะว่ามึงเองก็เครียดเรื่องนี้มานานแล้ว เพราะมึงไม่กล้าที่จะยอมรับความรู้สึกที่มีต่อไอ้โจจริงๆสักที หรือกูคิดว่าไม่งั้นมึงก็คงกลัวอะ กลัวว่าถ้ามึงยอมรับแล้วมันจะผิดต่อไอ้นัทหรืออะไรอย่างเงี้ย ใช่ปะล่ะ”

“ก็..... ก็......”

“และกูจะบอกอีกอย่างนะเว้ย ว่ามึงกับไอ้นัทเนี่ย แม่งก็แทบไม่ได้ต่างกันเลยยยยย ตรงไอ้ที่เอาแต่คิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายจนตัวเองต้องเป็นฝ่ายไม่สบายใจเนี่ย และเห็นปะล่ะสุดท้ายแล้วมันก็ไม่มีใครสักคนที่สบายใจจริงๆ”

“เดี๋ยวนะไอ้ยุ มึงบอกว่านัทเองก็ทำไมนะ นี่ตกลงมึงได้คุยกับนัทจริงๆใช่มั้ย”

“ก็.... นิดนึงอะว่ะ คือก็ไม่ได้คุยอะไรกันเยอะแยะหรอก แต่กูก็พอรู้มาบ้างไง เพราะไอ้นัทมันก็ไม่ค่อยสบายใจจริงๆ แต่มึงต้องเข้าใจอย่างนึงเว้ย ไอ้นนท์ มึงอย่าลืมดิว่าไอ้นัทมันเป็นคนมีอะไรมันไม่ค่อยพูดหรอก มันชอบเก็บไว้คนเดียว กับกูเองมันก็ยังไม่ค่อยเล่าด้วยซ้ำ นอกจากกูจะเอาตีนง้างปากมันให้แม่งยอมพูดน่ะ”

“แล้วนัทบอกมึงว่ายังไงบ้างวะ”

“มันไม่ได้พูดอะไรมากหรอก เออๆ กูจะไม่โกหกมึงก็ได้ แต่มึงต้องห้ามบอกมันนะเว้ยว่ารู้อะไรมาจากกูอะ..... คือกูก็มีได้คุยกับมันจริงๆ แต่แค่วันแรกๆที่มันไปภูเก็ตน่ะนะ ไม่ได้คุยกันเยอะแยะอย่างที่มึงคิดหรอก แล้วมันก็แค่พูดประมาณว่ามันเองก็เป็นห่วงมึง คิดถึงมึงว่ามึงเองคงลำบากใจที่เป็นแบบนี้ หมายถึงถ้าหากว่ามันยังอยู่ใกล้ๆมึงตลอดแบบก่อนนี้น่ะนะ เพราะงั้นมันก็เลยเลือกที่จะห่างออกไปมากกว่า มึงจะได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองแล้วลองคิดดูว่าจริงๆแล้ว ‘ใจ’ ของมึง มันเอนเอียงไปทางใครมากกว่ากัน”

“นัทใช้คำๆนั้นเลยเหรอะ”

“คำว่าอะไรวะ”

“เอนเอียง.....”

“เปล่าๆ นั่นคำพูดกูเองน่ะ โทษทีๆ” เขาหัวเราะเบาๆ “กูรู้มันอาจจะฟังดูไม่ดี กูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย แต่กูแค่รู้สึกแบบนั้นอะ ไอ้นัทมันรู้ และกูเองก็รู้ว่ามึงรักมันมาก แต่มึงเองก็คงรู้สึกดีๆกับไอ้โจมาตั้งแต่แรกๆแล้วมั้ง ตอนนั้นกูเองยังแปลกใจเลยที่จู่ๆมึงกับไอ้โจก็ดูเหมือนจะรู้สึกและสนิทกันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้อะ เพราะงั้น.... มึงพอจะเข้าใจใช่ปะ กูก็ไม่รู้ว่ะ ไอ้นนท์ มันไม่แปลกหรอกที่มึงจะรู้สึกดีๆกับไอ้โจอีกคน ไอ้เจย์มันมีแฟนแล้วมันยังชอบไอ้คริสได้เลย ก็ความรู้สึกที่มีให้มันต่างกัน แต่ประเด็นคือ ไอ้นัทมันเป็นคนใจดีและใจอ่อนมากไง มันก็เลยอยากจะให้การตัดสินใจเป็นของมึง อะไรแบบเนี้ย แต่กูน่ะ คิดว่ามึงแม่งเป็นคนใจอ่อนและใจดียิ่งกว่าไอ้นัทซะอีก เรื่องมันถึงได้เป็นแบบทุกวันนี้ไง”

“แม่งเป็นความผิดกูจริงๆอะว่ะ ทำไมกูถึงได้เป็นคนแบบนี้วะ” ผมนั่งก้มหน้าเครียด

“มึงไม่ได้ฟังที่กูพูดเลยเหรอวะ ไอ้นนท์ มึงไม่ผิดนะเว้ย ไม่มีใครที่โทษมึงเลยสักคน และที่สำคัญ คนที่รู้เรื่องนี้จริงๆ ที่คุยกันจริงๆ ก็มีแค่กูกับไอ้นัท แล้วก็ไอ้คริสที่คุยกับกู แค่นั้นเอง.....” วายุเงียบลงไปพักหนึ่ง “เอ้อ แล้วก็พวกพ่อๆแม่ๆกูด้วยว่ะ แหะๆ”

“ก็นั่นน่ะสิ กูก็พอรู้อยู่แล้วล่ะ”

“เหอ ยังไงวะ พอรู้ว่าอะไร”

“ก็เมื่อวานอาเมฆเค้าก็คุยกับกูเรื่องนี้เหมือนกัน”

“หืออออ มึงคุยกับปะป๊าด้วยเหรอวะ ไอ้นนท์”

“ใช่ ก็ตอนที่กูอยู่ด้วยกันสองคนแป๊บนึงนั่นแหละ”

“มึงพูดขึ้นเองหรือป๊าเค้าเริ่มก่อน ไม่สิ ป๊าเค้าต้องเริ่มก่อนแน่ๆเลยใช่มั้ย เพราะคนอย่างมึงคงไม่เริ่มคุยเรื่องพวกนี้เองแน่ๆ แต่แหม ป๊าแม่งปิดเงียบไม่บอกกูเลยนะ แล้วไงวะ มึงคุยอะไรกับป๊ามั่งอะ”

“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ก็ทำให้กูสบายใจขึ้นนะเว้ย” ผมเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เออ จะว่าไปแล้ว ที่จริงตอนนี้ ยิ่งกูได้มาคุยกับมึงเนี่ย กูยิ่งน่าจะรู้สึกสบายใจขึ้นและตัดสินใจได้ดีขึ้นนะ”

“ตัดสินใจว่าจะเลือกไอ้นัทหรือไอ้โจน่ะเหรอวะ” น้ำเสียงของวายุสะท้อนความไม่มั่นใจออกมาเล็กน้อย

“เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นเลย แต่แค่....” ผมยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ “กูก็พูดไม่ถูกเหมือนกันว่ะ แต่มันเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกอะ ได้รู้และยอมรับจิตใจตัวเองสักทีว่าคิดอะไรยังไง และจะเลือกทางเดินไหนดี จากแต่ก่อนที่กูไม่กล้าคิดอะไรเลยและมองไม่เห็นทางเลือกเลยสักทาง อะไรแบบนั้นอะมั้ง”

“หืมมมม แบบนั้นก็ดีแล้ว เพราะกูก็แค่อยากจะบอกมึงว่า กูอยากให้มึงตัดสินใจเลือกสักทางอะไรแบบนั้นอะว่ะ ถ้าจะคบกับไอ้นัทต่อ มึงก็ต้องเลิกสนิทสนมกับไอ้โจแบบนี้ได้แล้ว หรืออย่างน้อยๆก็ต้องให้มันน้อยลง หรือถ้าหากว่ามึงชอบไอ้โจจริงๆ มึงก็ต้องบอกไอ้นัทไปตรงๆ มันจะได้ทำใจ เพราะมันน่ะเข้าใจอยู่แล้ว เจ็บแป๊บเดียว แต่เป็นผลดีระยะยาวนะเว้ย”

“กูมีแค่สองทางเลือกนั้นเองจริงๆเหรอวะ”

“ไม่รู้ว่ะ แต่กูคิดออกแค่นี้อะ”

“อืมม....” ผมนึกถึงคำพูดที่ปะป๊าของเขาเคยพูดกับผมเอาไว้

ผมคิดว่าผมเข้าใจที่เขาพูดนะ และผมก็เห็นด้วยกับเขาเหมือนกัน ก่อนหน้านี้ผมมีแต่ความกลัวและความกังวลบดบังจิตใจจนไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย..... อย่างมากที่สุดก็มีแค่ความคิดสับสนๆว่า “ถ้าหากผมเจอโจมาก่อนนัท...” “ถ้าหากว่ากูไม่ต้องรู้สึกแบบนี้” หรือแม้แต่บอกตัวเองว่า “กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับโจเลย” ซึ่งสุดท้ายแล้วผมถึงเพิ่งมารู้ตัวว่า การที่ผมพยายามคิดแบบนั้นมาตลอด มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของผมหรือแม้แต่ของนัท คนที่ผมรัก ของโจ คนที่รักผม หรือแม้แต่ของเพื่อนๆของผมทุกคนมันดีขึ้นไปกว่าที่ควรจะเป็นได้เลย

“กูต้องคุยกับนัทดูอีกครั้งว่ะ ไอ้ยุ” ผมพูดขึ้น

“งั้นก็ลองคุยดูเลย กูว่าตอนนี้มึงก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากการ ‘คุย’ เท่านั้นจริงๆนั่นแหละว่ะ”

“ขอบใจมึงมากนะเว้ย ไอ้ยุ”

“ไม่มีปัญหาเว้ย ยังไงกูก็เพื่อนมึงอยู่แล้ว ว่าแต่มึงจะโทรไปหานัทเลยรึเปล่าเนี่ย”

“ก็ว่าจะโทรเลยแหละ กูอยากคุยตอนที่กูพร้อมที่จะคุยมากกว่าว่ะ ตอนยังมีอารมณ์อะมึง.... ไม่ใช่อารมณ์แบบนั้นนะเว้ย!”

“เออๆๆ กูรู้น่า ไอ้สาดดดด กูไม่ใช่ไอ้ป๊อปหรือไอ้เจย์นะเว้ย งั้นมึงก็รีบโทรไปหามันเหอะ นี่ก็สองทุ่มเข้าไปแล้ว”

“แต่ถ้านัทไม่รับสายกูอีก กูก็คง..... ไม่รู้ว่ะ ต้องรอต่อไปก่อนล่ะมั้ง”

“ลองโทรดูก่อนเว้ย ถ้ามันไม่รับ ไปบอกกูในเฟซ เดี๋ยวกูจะส่งเมสเสจไปช่วยด่ามันเอง”

หลังจากนั้นผมก็วางสายจากวายุ แล้วจึงรีบโทรไปหานัททันที ในระหว่างที่รอนัทรับสายอยู่นั้น ผมก็คิดถึงคำพูดที่จะเลือกใช้ และคำถามที่ผมอยากจะถามเขา รวมไปถึงคาดเดาคำตอบและปฏิกิริยาที่อาจจะได้รับตอบกลับมาด้วย ยิ่งเป็นนัท ผมก็ยิ่งรู้สึกกังวลและคิดมากยิ่งขึ้นไปอีก ทั้งๆที่เมื่อตอนตัดสินใจจะคุยกับโจ ผมยังไม่รู้สึกกังวลมากเท่านี้เลย

“ฮัลโหล ว่าไงนนท์ ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“นัท” ผมโพล่งออกมาอย่างโล่งอก “เฮ้อออ นนท์ก็นึกว่านัทจะไม่รับสายนนท์ซะแล้ว”

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “นี่นัทใจร้ายกับนนท์ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย นัทขอโทษนะ”

“ไม่ๆๆ นนท์แค่คิดว่านัทอาจจะยังไม่อยากคุยกับนนท์ อะไรแบบนี้น่ะ”

“นัทไม่เคยไม่อยากคุยกับนนท์เลย แต่นัทแค่.... ไม่รู้สิ ไม่พร้อมน่ะ แล้วก็อยากให้นนท์พร้อมกว่านี้ด้วย นัทก็บอกไปแล้วนี่ ใช่มั้ย”

“นนท์รู้......” ผมชักรู้สึกว่ามันเริ่มจะคุยยากขึ้นทุกทีๆๆแล้วแฮะ “ว่าแต่นี่นัทไม่ได้อยู่ในห้องหรอกเหรอ”

“อื้อ นัทออกมาเดินเล่นน่ะ”

“คนเดียวเหรอ”

“เอ่อออ..... ก็เปล่าน่ะ” เขาอึกอักและเหมือนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างเบาๆกับใครบางคน ก่อนจะกลับมาคุยกับผมอีกครั้ง “นนท์ จริงๆแล้วนัทมีเรื่องให้นนท์แปลกใจด้วยนะเว้ย”

“อะไรอะ” ผมเลิกคิ้วสงสัย

“นนท์รู้ป่าวว่าตอนนัทมาที่นี่นัทได้เจอใครด้วย ตอนแรกนัทก็ถูกห้ามไว้ไม่ให้บอกนนท์หรอกนะ กะว่าจะเซอร์ไพรส์น่ะ แต่วันนี้เราคุยกัน ตอนก่อนนนท์โทรมานี้แหละ ว่าจะบอกนนท์ แล้วนนท์ก็โทรมาพอดี”

“หืออ ใครวะ นนท์ก็รู้จักเหรอ” ผมพยายามคิดถึงคนที่นัทน่าจะพูดถึง แต่ก็นึกไม่ออกเลยจริงๆ

“รู้ดิ พวกนัทก็คุยกันแต่ถึงเรื่องของนนท์นั่นแหละ นัทเลยได้รู้เรื่องของนนท์เมื่อสมัยก่อนอีกเพียบเลย อย่างแบบ นัทก็รู้อะนะว่านนท์เล่นบาสเก่ง แต่ก็ไม่รู้ไงว่าเล่นเก่งขนาดเคยได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งระดับเขตมาแล้วด้วย ไรเงี้ย”

“เฮ้ยยย ก็มันไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาอวดสักหน่อยนี่หน่า แล้วสรุปว่านี่นัทไปเจอใครเข้าล่ะเนี่ย นนท์อยากรู้นะเว้ย”

“อะๆๆ นนท์คุยเองเลยแล้วกัน....”

“ฮัลโหล เป๋นอย่างใดนนท์ แปลกใจก่อ”

เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น และผมก็จำเสียงนั้นได้ทันที

“บ้าคิว!!”

อิ๊กคิวคือเพื่อนสนิทของผมตอนที่เรียนอยู่ที่เชียงใหม่ เราอยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่ป. 6 จนถึง ม. 3 ก่อนที่ผมจะย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ นอกจากนั้นแล้ว อิ๊กคิวยังเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผมที่ผมเคยพาไปเที่ยวและนอนค้างที่บ้านอีกด้วย

“เออ ฮาเอง” เขาหัวเราะเบาๆ

“คิงไปอยู่หั้นได้จะใด ไปป๊ะบ่านัทได้จะใด แล้วแหมอย่าง คิงฮู้จักบ้านัทได้อย่างใด”

“คิงผีบ้าก๊ะบ่ะ บ้านนท์ ฮาก็เกยหันบ้านัทในเฟซบุ๊คคิงโล๊ะ และมะก่อนคิงก็เล่าเรื่องบ้านัทหื้อฮาฟังจาดหมั่น แล้วตี้ฮาบ้านัทได้ เพราะฮามาแอ่วกับป้อแม่ฮา แล้วมันบังเอิญตี้ป้อบ้านัทเป๋นเจ้าของตี้นี่พอดี ฮาก่อกำลังฮู้เหมือนกั๋นน่ะ บังเอิญป๊ะกั๋นแล้วฮาก็บังเอิญจ๋ำหน้าบ้านัทได้ เต้าอั้นนะ”

“แต๊ก๊ะ! โอ๊ยยยย! ฮาก็อยากป๊ะมึงเหมือนกันบ่ะ! คิงขึ้นมาหากูกรุงเทพฯ พ่องโล๊ะ ฮาคิงคิงขนาดนักเลยหนา”

“แต๊ก๊ะบ่ะ ฮาว่าคิงกึ๊ดเติงหาบ้านัทคนเดียวละก๊า”

ผมเขินจนหน้าแดงและไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดีทันที เพราะว่าถึงอิ๊กคิวจะสนิทกับผมมาก แต่ผมก็ยังไม่เคยบอกเขาเรื่องที่ว่าผมกับนัทเป็นแฟนกันสักที และที่สำคัญ ผมก็ยังไม่รู้ด้วยว่านัทได้พูดเรื่องของเราสองคนออกไปให้เขาฟังมากแค่ไหนแล้วด้วย

“อะหยังของคิง ตกลงฮากึ๊ดเติงหาคิงบ่ได้แม่นก่อ จำไว้เน้อ บ้านี่” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“หยังเก๊าะบ่ะ คิงอยากให้ฮาอู้เรื่องน่าอายๆของคิงให้บ้านัทฟังแหมแม่นก่อ เอ้อออ ได้เล้ยยย”

“บ้านี่ไอ้ !!!!! หาป้อคิงเต๊อะ (หาป้อคิงเต๊อะ อันนี้วิกเติมเอง ภาษาเหนือไม่มีคำว่า ไอ้เหี้ย)”

“ฮ่าๆๆ ฮาอู้เล่นบ่อดาย! ฮายังบ่ได้เล่าหยังเตื้อโล๊ะ เก็บไว้หื้อมันเป๋นความลับของเฮาก่ะปอละ แล้วตี้คิงบอกว่าอยากป๊ะฮา คิงอยากป๊ะแต๊ก๊ะ”

“เอ้า ก่อแต๊ก่ะ ยะหยังว่า”

“บ่อมีหยังและ ฮากำลังกึ๊ดอยู่ว่าฮาอาจจะแวะไปกรุงเทพฯ ก่อน แล้วก้อยกลับเจียงใหม่”

“แต๊ะก๊ะบ่ะ!” ผมกระโดดลุกออกจากเตียงทันที

“เอ้อ แต่ยังบ่อแน่เตื้อ ฮาต้องอู้กับป้อแม่ฮาแหมกำก่อน แต่อืมม.... ฮาก่อว่าน่าไปได้แต๊อยู่ เพราะหันป้อว่าไว้แต่แรกละ”

“เอ้อๆๆ ดีๆๆ ถ้าคิงจะมาเมื่อใด คิงขะใจ๋โทรบอกฮาเน้อ”

“เอ้อบ่ะ แต่ต๋อนนี้คิงไปคุยกับบ้านัทก่อนเต๊อะ โทรหาบ้านัทอยู่บ่อใจ้ก๊ะ มันรอเมื่อยละก๊าา”

“เอ้อๆ โอเคๆ แล้วเอาไว้ยามเฮาก้อยคุยกั๋นใหม่เน้อ”

“โอเค เอ้า....”

“ฮัลโหล” เสียงของนัทดังขึ้นอีกครั้ง “เป็นไง เซอร์ไพรส์มั้ยล่ะ”

“สุดๆอะ โหหห... นัท เชียงใหม่กับภูเก็ตนี่มันคนละทิศเลยนะ นนท์โคตรตกใจเลยเหอะ” ผมยังตื่นเต้นไม่หาย

“นัทก็ตกใจเหมือนกัน ตอนที่จู่ๆเพื่อนนนท์มันก็วิ่งเข้ามาทักนัทอะ” เขาหัวเราะ “แล้วว่าแต่นนท์มีอะไรรึเปล่า โทรมาซะดึกเลยเนี่ย นัทนึกว่าใกล้ได้เวลานนท์นอนแล้วซะอีกนะ”

“โหๆ ก็เกินไป เพิ่งจะสองทุ่มกว่าเอง”

“หึๆ ก็ล้อเล่นน่าาา แล้ว.....”

ผมเงียบไปพักหนึ่ง “ไม่เป็นไรหรอก นนท์แค่อยากได้ยินเสียงนัทเฉยๆน่ะ เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันอีกทีได้มั้ย ตอนนัทว่างๆแล้วนัทโทรมาหานนท์ทีนะ”

“นนท์มีอะไรรึเปล่า เสียงนนท์ฟังดู.......” เสียงของเขาค่อยๆจางหายไป “อืมๆ ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ โอเค เอาเป็นว่าพรุ่งนี้นัทจะโทรหานนท์เองแล้วกันนะ”

“อื้อ”

“งั้นเอาไว้เราค่อยคุยกันนะ นนท์ ฝันดีล่ะ” และเมื่อพูดจบ เขาก็วางสายลงไปเลยทันที

ผมมองโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือแล้วถอนหายใจ “......ทำไมมันยากกว่าตอนคุยกับไอ้โจขนาดนี้วะเนี่ย”

[bytoey]

อ่านทันแล้ว ดีใจจัง

[boworange]

  UP แล้ว.....

[Benze030]

โอ้ยยย!! อยากรู้เรื่องต่อแล้ววว...><

[Magis]

อ๊ากเอาใจช่วยนัท สู้ๆนะครับ

[ibeaver_error]

มีความรู้สึกเหมือนหวยจะออกที่นัท ม่ายยยยยยยยยยยยยย น้องโจเท่าน้านนนนนนน

[comics_boy]

มีความรู้สึกเหมือนกับ นนท์จะไม่เลือกใครเลย

[ordkrub]

เข้าใจความรู้สึกเวลารอพูดเรื่องสำคัญกับใครสักคนจริงๆ  มันทรมานสุดๆอะ

[tarotman]

อะนะ แปลว่า คนเหนือเยอะนะเนี่ยย

เปิด พจนานุกรม ภาษาถิ่น แทบไม่ทันเลย...

[malula]

อ๊าก จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้ว่านนท์จะตัดสินใจยังไง

[PeeraDHa]

ขอบใจก่า...รอตอนต่อไปอย่นะ

[watcharet]

ก็น่ะๆ น่าสงสารอ่ะ ไม่รุจพทำไงดีกะความรักๆ เฮ้อๆ ถ้าแบ่งแยกไม่ได้ เอามาให้เราก็ได้นะนนท์ ฮ่าๆๆ

[patz]

โชคดีที่เป็นคนเชียงใหม่ เลยอ่านรู้เรื่อง ฮ่ะฮ่ะ

ว่าแต่ แอบมี คิง ฮา มึง กู ปนกันอยู่หลายจุดเลย




ปล.ประโยคสุดท้ายของนนท์ รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงดีเจพี่ฉอดลอยมาเลย "ทีเรื่องของเรา ทำไมมันยากอย่างนี้..."

[wisky]

เพลียเหลือเกิน!! ตัดสินใจสักทีเหอะลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้วเปิดพจนานุกรมภาษาเหนือแทบไม่ทัน

[tamkung]

มาต่อเร้วๆๆน่ะคับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

การบอกอะไรบางอย่างมันก็ยากที่จะบอก
ต้องขึ้นกับกำลังใจ การตัดสินใจ และสถานการณ์

เข้าใจชาตินนท์นะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ
ปล.บ้านต่นต๊นน้ำท่วมป่ะ

[Gulp]

เมื่อไรโจกะนนจะลงเอยกันเสียที 

[mickeynut]

เห้อ... ความรัก

[keem]

ดันไว้จ๊ะ

[Gu_Ton_Za]

ใกล้ถึงจุดคลายแม็กซ์แล้วค้าฟ อิอิ

มารอลุ้นว่าหวยจะออกที่ใครอ่ะ ^_^ (แต่แอบเชียร์นัทอ่ะ อิอิ)

[dumpsun]

ลุ้นๆๆๆ  ใจจะขาด

[boworange]

 . ยังไม่มา UP