หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[andy_kwan]

กลัวใจต่นต้นจริงๆ   อย่าให้ลูกโจต้องกินน้ำใบบัวบกเชียวนะ

[watcharet]

คิดถึงอ่ะ มาต่อเร็วๆหน่อยนะ ยิ่งอ่านยิ่งติด เหมือนยาเสพติดเลย 5555

[keang]

จัดตอนต่อไปมาหน่อย 

[whiteky]

ไม่ไหวและ ยิ่งอ่านยิ่งตึง !!

มาซ๊ากกกกกกที

[Ramika]

นนท์ โลภ เหมาสอง

[jira]

กอดดดค่า
อ่านบทนี้แล้วจิจับความลังเลของน้องนนท์ได้ชัดเจนเลยค่ะ  ไอ้ความรู้สึกที่ไม่อยากปล่อยมือจากอะไรทั้งนั้นนี่มันชัดมาก  เข้าใจว่ามันมีดีไปคนละอย่าง  แต่มันถึงเวลาต้องจับบางสิ่งแล้วปล่อยบางอย่างแล้วค่ะน้องนนท์
พี่จะรอบางสิ่งและบางอย่างที่น้องเลือกจับไว้  และเลือกจะปล่อยไปนะคะ
กอดส่งพลังให้คุณต้นค่ะ
 

[jiki]

ไม่กลัวใจนนท์หรอก กลัวใจคุณต้นมากกว่า กลัวจะประทุษร้ายกันตอนจบ

ว่าไป ประโยชน์ของเรื่องที่มีหลายคู่นี่ คือ มันมีหลายอารมณ์ดีนะ
ระหว่างที่คู่หลักดราม่ากันไป
คู่ตี๋เล็กป๊อบก็ใสๆ
คู่คริส วายุ ก็แบบรักเพื่อนเรารักนายได้แค่นี้
คู่เคนก็....เอาเป็นว่าเราชอบละกัน

ความรักของเด็กๆนี่ดีจังน้า. สุขใจจัง

[tarotman]

ป๊อป กับ ยิ่ว .....
 
นัท กะ นน
 
เฮ้อ

[อากาศ]

เมื่อไหร่จะนนท์จะลงเอยกะโจซักที 

[ommaomma]

หะ .. หาทางเข้าแฟนเพจไม่เจอค่ะ T0T

[boworange]

   มาเชียร์โจ ด้วยอีกคนคะ

แต่สงสารนัทอ่ะ.. ..อยากให้นนท์แยกร่างได้จริงๆ อะไรอะไรจะได้ง่ายขึ้นอ่ะ

จริงๆแล้วแอบรักพี่เสียดายน้องอ่ะ 

[Ramika]

วันพฤหัสแล้วนะ

[LittlePrince]

ได้กันเข้าไป

แอบกังวลว่าจะมีใครตายไหมเนี่ย คงไม่นะ แค่นี้ก็อาการหนักกันละ

สู้ๆนะนายต้น

[keem]

รีบมาต่อเถอะคุณต้น เด๊่ยว ผมจะไปหาที่บ้านนะ ถ้าช้าอะ

[boworange]

      รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ

รีบมาต่อเลยนะคะ คิดถึงน้องโจใจจะขาด 555 

[keang]

ได้กันเข้าไป

แอบกังวลว่าจะมีใครตายไหมเนี่ย คงไม่นะ แค่นี้ก็อาการหนักกันละ

สู้ๆนะนายต้น

ไม่ต้องกลัวนัทหรือ โจ ตายหรอไม่สำคัญเท่่าคนแต่งตาย 555

ที่หายไปนานหรือว่าคนแต่งจะ ...    ไม่จริงงงงงง

[ExecutioneR]

ขอโทษครับ งานเยอะจริงๆ แต่ก็ไปอัพบอกไว้ในแฟนเพจนะครับว่ามาต่อไม่ได้ (ที่จริงเพจตัวเองก็ร้างไปช่วงนึงเลยเหมือนกันแหละ)
เฟซบุ๊คได้เล่นบ้าง แต่เว็บอื่นนี่ไม่ได้เข้าเลย มาต่อให้แล้วนะครับผม

[ExecutioneR]

A 144


“เป็นเหี้ยอะไรวะ ไอ้นนท์ ทำไมมึงเหม่ออีกแล้วเนี่ย”

“หือ! เหอออ” ผมสะดุ้งเบาๆ “โทษทีๆ กูกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”

โจวางหนังสือที่อ่านอยู่ลงบนหน้าอก “เมื่อวานตอนมึงเครียดเรื่องไอ้คริสมึงก็เหม่อแบบเนี้ย แล้ววันนี้มึงคิดอะไรอยู่อีก”

“ไม่มีอะไรหรอก”

เขาหรี่ตาลง แล้วจ้องหน้าผมเขม็ง

“เอ่อออ..... ก็ไม่ได้มีเรื่องใหญ่อะไรจริงๆ กูก็แค่คิดๆนั่นนี่นิดเดียวเอง มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า”

“ก็ตามใจ” เขาหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมไปนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ข้างเตียงของเขา ผมนั่งมองใบหน้าด้านข้างของเขาแล้วก็คิดถึงสิ่งที่ผมต้องตัดสินใจ คิดถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อเขา คิดถึงสิ่งที่เขาคิดกับผม สิ่งที่เขาทำให้ผมมาโดยตลอด คิดถึงความรู้สึกของเขาที่ต้องชอบผมทั้งๆที่ผมคบอยู่กับนัท และสุดท้ายก็คิดถึงความฝันของผมเมื่อคืน ซึ่งในช่วงต้นนั้นเป็นความฝันที่ทำให้ผมรู้สึกดีมาก มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและให้ความรู้สึกที่อบอุ่นมากยิ่งกว่าความเป็นจริงเสียอีก

“อะไร” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นทั้งๆที่ไม่ได้ละสายตาจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่  “มองหน้ากูทำไมนัก”

“ก็เปล่า.... มองเฉยๆไม่ได้รึไง”

“กำลังคิดถึงเรื่องของกูกับไอ้นัทอยู่ล่ะสิ”

นี่ตกลงเขาจะอ่านใจผมออกจริงๆใช่มั้ยเนี่ย เป็นยอดมนุษย์รึยังไง!

“หืออ มึงหลงตัวเองไปป่าววะ”

“กูไม่ได้หลงตัวเอง แต่คนอย่างมึงก็คิดได้อยู่แค่ไม่กี่อย่างหรอก” เขาวางหนังสือลงแล้วหันมาหาผม “มาใกล้ๆกูนี่มา”

“เฮอะ อะไร ทำไม” ผมระแวง “มึงจะทำไร”

“กูไม่ได้จะทำเหี้ยอะไรมึงหรอกน่า แค่มาช่วยกูลากเสาน้ำเกลือหน่อย กูจะไปอาบน้ำ”

“ตกลงมึงจะอาบจริงเหรอ อาบไหวเหรอวะ”

“กูไม่ได้เป็นง่อยแล้วก็ได้ป่วยปางตายขนาดนั้นด้วย แต่กูแค่เคลื่อนไหวลำบาก แล้วถ้าไม่ระวังกูก็กลัวเลือดจะย้อนแบบเมื่อวันก่อนอีก เพราะงั้นมึงถึงจำเป็นต้องช่วยกูไง”

“ช่วยทำอะไร.....” ผมถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “อย่าบอกนะว่ามึงจะให้กูช่วยอาบน้ำให้จริงๆน่ะ”

“ทำไมวะ มึงรับปากกูแล้วนะ”

ผมตาโต “กูรับปากมึงไปแล้วเหรอวะ”

“เออ กูจำได้ และกูรู้ว่ามึงเองก็จำได้ อย่ามาทำเนียน ไอ้นนท์”

“หือออออ นี่กูจำได้แต่กูทำเนียนเหรอวะเนี่ย” ผมตาโตยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

“มาเร็วๆ ช่วยกูลากเสาน้ำเกลือออกไปหน่อย” เขาชันตัวขึ้นนั่งและทำท่าจะกระโดดลงจากเตียง ผมจึงต้องรีบลุกขึ้นไปช่วยเขาพยุงตัวทันที

“มึงจะใส่กางเกงในอาบด้วยรึเปล่าวะ ไอ้โจ”

“ตอนนี้กูก็ไม่ได้ใส่อยู่แล้ว”

พอได้ยินอย่างนั้นแล้วสายตาของผมก็พลันเหลือบไปมองที่เป้ากางเกงของเขาโดยอัตโนมัติ มันเป็นปฏิกิริยาตอบรับและความอยากรู้อยากเห็นตามสัญชาติญาณที่ผมไม่ได้ตั้งใจหรือมีเจตนาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวจริงๆ

“มองอะไร”

ผมรีบหันหลบไปทางอื่นทันที “มองอะไร กูไม่ได้มองอะไรสักหน่อย”

“อ้อเรอะ”

“อะไรของมึง” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา แล้วก็เห็นว่าเขากำลังยิ้มมุมปากอยู่น้อยๆ

“หึ ป๊าวว” เขาตอบเสียงสูง “ว่าแต่มึงนั่นแหละ หน้าแดงทำไม”

อันนี้ผมปฏิเสธไม่ออกจริงๆ เพราะยิ่งพอเขาทัก ผมก็ยิ่งรู้สึกใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าวมากขึ้นอีกเป็นทวีคูณ

“ตกลงจะอาบปะ หรือจะมัวปากดีอยู่แบบนี้ หมั่นไส้นักเดี๋ยวกูก็กระชากเลาน้ำเกลือหลุดแม่งซะนี่”

“หึๆ มึงไม่กล้าหรอก” เขายักคิ้วพร้อมกับยิ้มกวนๆ “เพราะมึงเป็นห่วงกูจะตาย กูรู้”

“ไอ้ตูดเอ๊ยยยยย!!” ผมล่ะหมั่นไส้เขาจริงๆนะเนี่ย

“เขยิบหน่อยดิ๊วะ” เขาออกคำสั่ง จากนั้นก็ค่อยๆหย่อนตัวลงจากเตียง

“เบาๆ เดี๋ยวสายพันแขน” ผมเตือนพร้อมกับช่วยเขาจับสายน้ำเกลือ

“รู้แล้วล่ะน่า!”

แน่ะ ยังจะมีการมาทำเสียงหงุดหงิดใส่ผมอีกนะ

เขาออกเดินนำผม โดยมีผมคอยช่วยเขาลากเสาน้ำเกลือเดินตามหลังไปติดๆ และเมื่อเราสองคนเดินเข้าไปอยู่ในห้องน้ำแล้ว ผมก็เป็นฝ่ายที่ต้องรู้สึกเขินและหันไปหันมาด้วยความที่ไม่รู้จะทำอะไรยังไงต่อไปดี จนในที่สุดโจก็บอกให้ผมช่วยเขาถอดเสื้อของโรงพยาบาลออก ซึ่งในระหว่างที่ผมช่วยเขาถอดเสื้ออยู่นั้นผมก็สังเกตเห็นอยู่อย่างหนึ่งนะว่าเขาดูขาวขึ้นกว่าที่ผมจำได้เสียอีก หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขากำลังไม่สบาย สีผิวก็เลยดูซีดลงไปก็เป็นได้ล่ะมั้ง

“ถ้างั้น.... กูออกไปรอข้างนอกแล้วนะ” ผมรีบพูดขึ้นทันทีที่เห็นเขาใช้สองมือจับที่ขอบกางเกงในท่าเตรียมจะถอดมันลง

“เออ ตามใจมึง กูรู้อยู่แล้วล่ะว่ามึงมันป๊อด”

ผมชะงักมือที่ยื่นออกไปกำลังจะจับลูกบิดประตูอยู่ทันที “มึงว่าใครป๊อด”

“ก็ว่ามึงนั่นแหละ” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง “ถามแปลกๆ ในห้องนี้จะมีใครอีกวะที่ป๊อดนอกจากมึง”

“กูไม่ได้ป๊อดเว้ย กูจะป๊อดทำห่าอะไร ก็กูเห็นว่ามึงอาบเองก็ได้แล้วกูจะต้องมาช่วยอะไรมึง”

“กูยังไม่ได้ว่าอะไรมึงสักคำ” เขาหัวเราะในลำคอเอบาๆพร้อมกับถอดกางเกงลง

ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นทำให้หัวใจของผมกระตุกอย่างแรงจนผมรู้สึกราวกับว่ามันหยุดเต้นไปชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่งด้วยซ้ำ โจกำลังยืนแก้ผ้าโชว์อวัยวะทุกสัดส่วนที่เขามีให้ผมเห็นอย่างเต็มๆตาเป็นครั้งแรก

“เออๆ งั้นกูไปแล้วนะ” ผมตั้งท่าจะรีบเดินออกจากห้องน้ำไปอีกครั้ง ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือมีอารมณ์ที่เห็นเขาแก้ผ้าหรอกนะ แต่ว่าผมรู้สึกเขินแบบสุดๆเลยต่างหาก หัวใจของผมมันเต้นแรงจนผมได้ยินเสียงตุบ ตุบ ตุบ ดังก้องอยู่ในหูจนแก้วหูแทบจะแตกอยู่แล้วเนี่ย

“ไม่กล้าแบบนี้ก็แปลว่าคิดอะไรกับกูอยู่จริงๆนะสิวะ.....”

ผมชะงักลงอีกครั้งแล้วรีบหันขวับไปหาเขาทันที “กูไม่ได้คิดอะไรเว้ย!”

“แน่ใจเหรอวะ แล้วหน้าแดงทำไม”

ผมใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่มองต่ำลงไปกว่าใบหน้าของเขา “กูไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย”

“ถ้าไม่คิดอะไรก็มาช่วยกูอาบน้ำ กูไม่อยากให้น้ำกระเด็นโดนแขน” เขาหันหลังให้กับผมแล้วเดินไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว “อาบคนเดียวมันลำบากนะเว้ย”

ผมที่ไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออยู่แล้ว จำต้องเดินเข้าไปหาเขา และในใจก็พลางอดคิดไม่ได้ว่าโจนี่ก็ก้นขาวเนียนสุดๆเหมือนกันนะเนี่ย ยิ่งรอยขอบกางเกงว่ายน้ำที่เด่นชัดก็ยิ่งช่วยเน้นให้เห็นว่าสีผิวจริงตรงแก้มก้นของเขาขาวเนียนเด้งมากแค่ไหนขึ้นไปอีก

ไม่ๆ! ผมจะมองไม่ได้!

“แล้วมึงจะให้กูช่วยอะไรมั่ง”

“ถือฝักบัวให้กู แล้วก็ถูสบู่ส่วนที่กูถูไม่ถึงให้หน่อย กูไม่อยากขยับแขนซ้ายมาก”

ผมรับฝักบัวมาถือไว้อย่างงกๆเงิ่นๆ แต่ก็เริ่มต้นช่วยเขาอาบน้ำอย่างระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งโจเองก็ดูนิ่งมาก ไม่ได้ดูมีท่าทีที่จะแกล้งผมหรือ.... เอ่อออ..... ดูจะคิดเรื่อง “อย่างว่า” เลยแม้แต่นิดเดียว แต่ผมคงไม่ต้องอธิบายหรอกมั้งว่าเพราะอะไรผมถึงได้ดูออกน่ะ

“ถามจริง นี่มึงไม่อายเลยรึไงวะ ไอ้โจ แก้ผ้าอาบน้ำกับคนอื่นหน้าตาเฉยเลยเนี่ย”

“อายทำไม กับพวกเพื่อนๆน้องๆในชมรม พวกกูก็แก้ผ้าเห็นกันจนหมดแล้ว”

“จริงอะ”

“ก็เออดิ”

“พวกไอ้แม็กซ์ด้วยเหรอวะ”

“ไอ้แม็กซ์น่ะ ไม่หรอก ไม่รู้มันอายเหี้ยอะไรของมัน แต่ถ้าพวกไอ้เคก็เหมือนๆกันนั่นแหละ” เขาตอบในขณะที่กำลังถูสบู่ไปด้วย “ถามทำไมวะ มึงอายรึไง”

“อายสิวะ! กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึงนะเว้ย ที่จู่ๆจะแก้ผ้าให้คนอื่นดูอะ” ผมถูหลังให้กับเขา

“ก็ผู้ชายเหมือนๆกัน จะอายทำไมวะ แล้วพวกนั้นมันก็เพื่อนๆน้องๆกันทั้งนั้นด้วย”

ผมคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปรยขึ้นกับตัวเองเบาๆ มากกว่าจะเป็นการพูดกับเขา “.....งั้นที่มึงไม่อายกูเนี่ยก็แปลว่ามึงรู้สึกกับกูไม่ต่างกับพวกนั้นอะดิวะ”

“ไอ้นนท์”

“ฮึ! เหอ เฮ้ย เปล่าๆๆ กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะเว้ย แค่พูดลอยๆขึ้นมาเฉยๆอะ”

“ที่กูแก้ผ้าให้มึงช่วยถูหลังให้อยู่เนี่ย มันไม่ใช่ว่ากูจะไม่ตื่นเต้นหรือไม่ทำให้กูมีอารมณ์หรอกนะเว้ย” เขาหันหน้ามาหาผม “แต่กูรู้ว่ามึงจะตกใจแค่ไหน ถ้าหากว่ากูคิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาต่างหาก”

ผมสะดุ้งโหยงเบาๆทันทีที่เขาหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับผม และไอ้สายตาของผมก็ดันหลุบลงต่ำไปเหลือบมองไอ้น้องชายของโจที่ยังคงนอนหลับอย่างสงบอยู่เข้าจนได้แว่บหนึ่งสิน่า

“จะมองก็มอง ไม่ต้องฝืน กูไม่ว่า” เขายิ้มที่มุมปากอีกแล้ว

“กูไม่ได้ฝืนเว้ย! มึงก็มีเหมือนกูมีนั่นแหละ กูจะอยากดูของมึงทำไม”

“มองได้ แต่อย่าจ้องก็พอ “ เขาพูดต่อโดยไม่สนใจคำพูดและสีหน้าของผม “เพราะไม่งั้นแล้วมันจะตื่นเต้น แล้วมันจะแข็ง เดี๋ยวมึงจะตกใจ.....”

“ตกใจอะไรของมึง อันเล็กๆของมึงกูไม่ตกใจหรอกเหอะ!”

“กูไม่ได้หมายถึงตกใจแบบนั้น” เขานิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมอีกก้าวหนึ่ง ทำให้ผมเผลอผงะเบาๆ “เออ แต่เป็นตกใจแบบนี้ต่างหาก....... นี่ตกลงมึงกลัวกูมากเลยเหรอวะ ไอ้นนท์”

“เปล่า กูไม่ได้กลัวมึง” ผมตอบไปตามตรง เพราะว่าผมไม่ได้รู้สึกกลัวว่าเขาจะทำอะไรแบบนั้นกับผมจริงๆ ผมรู้ว่าเขาไม่ทำหรอก ผมเชื่อใจเขา

“งั้นมึงสะดุ้งอะไร ทำไมต้องคอยพยายามหลบห่างจากกูด้วย”

“กู...... กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” ผมเบือนหน้าหนี “กูว่าเรารีบล้างสบู่กันเหอะว่ะ ไอ้โจ มัวแต่คุยกันอยู่แบบนี้แล้วเดี๋ยวมึงก็จะเป็นหวัดซ้ำซ้อนแล้วไข้ก็จะขึ้นเอาซะอีก” ผมเอี้ยวตัวผ่านเขาไปหมุนเปิดฝักบัว และเมื่อสายน้ำที่ไหลออกมาอย่างแรงเต็มที่กระแทกโดนสีข้างของโจ เขาก็สะดุ้งพร้อมกับร้องโอ๊ยออกมาทันที

“โอ๊ยยย! เบาน้ำหน่อยสิเว้ย! กูเจ็บ! แล้วก็ลดอุณหภูมิลงด้วย มันร้อนเกิน!”

“เฮ้ยๆๆ กูขอโทษๆๆๆ” ผมรีบหมุนก๊อกน้ำฝักบัวเพื่อเบาน้ำลง และในตอนที่ผมกำลังลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ค่อยจะถูกอยู่นั้น ผมก็เผลอเหยียบลงบนเท้าของเขาเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย!!”

“เฮ้ยยย! กูขอโทษ!” ผมรีบยกเท้าออกอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็ทำให้ผมเป็นฝ่ายต้องเสียหลักเสียเอง ผมเซถลาไปชนเข้ากับผนังห้องน้ำแล้วกำลังจะหงายหลังล้มลง

“ระวัง!” โจรีบเหยียดแขนออกมารั้งตัวของผมเอาไว้ได้ทันก่อนที่ผมจะล้มลงไป “ไอ้ตูดเอ๊ยยยย!! ระวังหน่อยสิวะ! นี่กูให้มึงมาช่วยดูแลกูนะเนี่ย ไม่ใช่ให้กูมาเป็นคนคอยดูแลมึง”

ผมค่อยๆยันตัวขึ้นยืนบนเท้าทั้งสองข้าง แล้วจากนั้นก็เหลือบไปเห็นว่าเข็มน้ำเกลือที่เจาะอยู่บนแขนซ้ายของเขาหลุดออกไปเรียบร้อยแล้ว แถมเลือดก็ยังไหลออกมาทางปากแผลที่เป็นรูใหญ่ขึ้นด้วย

“ไอ้โจ แขนมึง!”

เขาหันไปมองแขนข้างที่ช่วยพยุงผมเอาไว้ “ชิบหายแล้วไง”

“เพราะมึงช่วยดึงกูเอาไว้เมื่อกี้แท้ๆเลย ไอ้เชี่ยเอ๊ยยยย กูขอโทษนะเว้ย โจ ทำไงดีวะเนี่ย!!”

“มึงไม่ต้องลนลานน่า ไอ้นนท์ ไม่ถึงตายหรอก แค่นี้เอง มึงออกไปเอากระดาษทิชชู่หรือผ้าสะอาดๆมาปิดแผลให้กูก่อนไป”

ผมรีบพุ่งตัวออกจากห้องน้ำไปหยิบม้วนทิชชู่มาทั้งม้วนทันที แล้วจากนั้นก็ดึงกระดาษทิชชู่ออกมาหลายแผ่นเพื่อเช็ดเลือดและปิดแผลให้กับเขา

“เจ็บป่าววะ ไอ้โจ”

“ไม่”

ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่ค่อยเชื่อเขาเท่าไหร่หรอก

“มึงช่วยล้างสบู่ออกจากตัวกูให้ที นนท์ จะได้เช็ดตัวแล้วไปตามพยายามมาเจาะแขนให้กูใหม่”

“ได้ๆๆ” ผมรีบทำอย่างที่เขาบอก แต่คราวนี้ผมทำด้วยความระมัดระวังกว่าเดิมมาก จนในที่สุดร่างกายของเขาก็สะอาดจนผมสามารถหยิบผ้าขนหนูมาห่อตัวให้แก่เขาได้ “เจ็บแขนเหรอวะ”

“มันเต้นตุบๆๆอะว่ะ” เขายังคงกดทิชชู่บนปากแผลเอาไว้อยู่ “คันด้วย แต่เอาเข็มออกแบบนี้ก็ดี โล่งดี”

“แต่นี่มันเข็มถูกกระชากจนหลุดนะเว้ย ไม่ใช่เอาเข็มออกอะ กูขอโทษจริงๆว่ะ แม่งงงงง”

“พอแล้ว ไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว เรื่องแค่นี้ ไม่ถึงตายหรอกน่า”

“แต่เมื่อกี้มึงยังเพิ่งพูดเลยว่ากูไม่ได้ช่วยอะไรมึงได้เลย แถมยังทำเรื่องวุ่นวายให้มึงต้องมาคอยดูแลกูอีก จนสุดท้ายมึงก็ต้องเจ็บตัวเพราะกูอีกจนได้เนี่ย”

“ไอ้นนท์เอ๊ยยยย” เขาถอนหายใจก่อนจะโยนทิชชู่ลงบนพื้นแล้วรวบตัวผมเข้าไปกอด

ผมตัวแข็งเกร็งขึ้นเล็กน้อยตามสัญชาติญาณทันที แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ผมก็ผ่อนคลายตัวเองลงแล้วปล่อยให้เขากอดผมอยู่อย่างนั้นคู่หนึ่ง

“กูมันปากไม่ดี มึงก็รู้.......” เขาพูดขึ้นข้างหูของผมเบาๆ

ผมอยากจะตอบเขาไปเหลือเกินว่าผมรู้ดีเลยล่ะ แต่ก็พูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเริ่มเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย

“แค่นี้แหละ” เขาดันตัวของผมออก

“หืออ.... เฮ้ย! แค่นี้เหรอ”

เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆ “มึงคาดหวังอะไรอยู่วะ”

“เปล่า กูไม่ได้คาดหวังอะไร ก็แค่..... เออๆ ช่างมันๆ ไม่มีอะไรหรอก รีบๆแต่งตัวเหอะ จะได้ออกไปข้างนอกกันได้แล้ว”

“มึงก็ช่วยกูแต่งตัวหน่อยสิวะ”

“เออๆ ก็ได้ๆๆ”

และในตอนที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นเอง จู่ๆเขาก็ปลดผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบเอวออก เผยให้ผมเห็นว่ามีบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อตอนที่ผมอาบน้ำให้เขาก่อนหน้านี้ อะไรบางอย่างที่เคยสงบนิ่งกลับกำลังค่อยๆตื่นตัวขึ้นอย่างช้าๆ

“คราวนี้ตกใจรึยัง” เขาพูดหน้าตาเฉย “คราวนี้ยังจะว่าเล็กอยู่มั้ย”

“ไอ้ทะลึ่ง!!” ผมหยิบผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาฟาดใส่หน้าเขา “แล้วจู่ๆจู๋แข็งได้ไงวะเนี่ย!”

“ก็เพราะกอดมึงเมื่อกี้นั่นแหละ อะไร ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้ แถมที่สำคัญยังเคยจับมาแล้วอีกต่างหาก ทำเป็นลืม”

“ไม่ได้ลืมเว้ย แต่....!!”

“ลืมไม่ลงมากกว่าล่ะสิ”

“โอ๊ยยย! มึงนี่มันน่า......!!”

“น่ารัก”

“น่าเตะ!”

“ระวังจะโดนกูเตะคืน” เขาทำหน้าดุ

“กลัวตายห่าล่ะ ไอ้เหี้ย..... เร็วๆ รีบๆแต่งตัวได้แล้ว” ผมเดินไปหยิบกางเกงลงมาจากราวแขวนผ้า และเมื่อผมเดินกลับมาหาเขาที่กำลังยืนเช็ดตัวอยู่แล้ว เขาก็ปล่อยผ้าเช็ดตัวลงแล้วดึงตัวของผมเข้าไปหาอีกครั้งทันที

“กูไม่ได้แค่ชอบมึงว่ะ นนท์...... แต่กู ‘รัก’ มึง” เขาหอมแก้มผมเบาๆ “มึงมาเป็นแฟนกูสักทีนะ”

[jira]

  กรี๊ดดด ได้จิ้มกับตอนใหม่ที่ทำใจเต้นตึกตัก แอร้ยยยย
อยากเห็นของน้องโจ เอ้ย! อยากเห็นหน้าน้องโจตอนกระซิบคำนั้นข้างหูน้องนนท์
ความรักเป็นสิ่งที่เรากำหนดมันไม่ได้  มันไม่มีเงื่อนไข  และไม่ต้องการเวลา  ไม่มีคำว่ามาก่อน  หรือมาหลัง  เราใช้ 'ใจ' ล้วน ๆ
อยากอ่านบทต่อไป  อยากรู้ว่าหัวใจของน้องนนท์จะตัดสินยังไงกับหัวใจผู้ชายอีก  2  คนที่เอามายื่นให้ตรงหน้า
กรี๊ดๆๆๆๆๆ อยากเห็น(หน้า)ของน้องโจ กร๊ากกกกกก
 

[ordkrub]

 :really2:นนท์  ยังไม่ละลายอีกเหรอ

[golfgab]

อย่าไป ใจอ่อน นะ นนท์ มี
 นัท ทั้งคน น่ารักกว่า นิสัยดีกว่า

[malula]

นนท์จะปากแข็ง ใจแข็งไปได้นานแค่ไหน

[→Yakuza★]

กริ๊ดดดดด มันต้องอย่างนี้!!!!! เชียร์โจ!!!! 

[keang]

คนแต่งยังไม่ตาย  โล่งอก 

[boworange]

     55 เชียร์น้องโจคะ............

  อย่าลืมขยันมาลงนะคะ...รออยู่คะ 

  ปล.อยากได้หนังสือคะ......(มากมากด้วย....ทำไงดี) 

[andy_kwan]

ยอดเยี่ยมมากลูกโจ   นนท์เห็นสินค้าแล้วคงจะอยากกิน  555

[Tinton]

สุดยอด  โจ นนท์

[Lacus]

น้องนนท์คะ โปรดตัดสินใจให้ว่องเถิดค่ะ ยังไงเราก็เคารพการตัดสินใจของน้องนนท์ (แต่จะให้ดีเลือกโจเหอะ  )
คุณต้นคะ อยากให้รวมเล่มเรื่องนี้มากๆค่ะ 
แต่อย่างที่คุณต้นเคยว่าไว้ เรื่องมันยาาาาาาาวสะใจมาก อิอิ แต่ถ้ามีเวลา คิดอยากรวมเล่มเรื่องนี้ก็จะดีมากๆ เราเตรียมตัวอุดหนุนเลย 

[ibeaver_error]

น้องโจสู้เค้า น้องโจสู้เค้า

[butterfly_bee]

กรี๊ดดดด โจจจจ
ได้ใจมากกกกกก
รุกเข้าไปๆๆ