A 142
“คุณมาทำอะไรที่นี่ มีธุระอะไร!” โจพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความคุกคามอย่างชัดเจน
“พี่มาเยี่ยมนะ น้องโจ” ผู้หญิงคนที่เพิ่งเดินเข้ามาตอบอย่างใจเย็น.... เย็นจนผมแทบจะรู้สึกว่ามันคือความเย็นชา
ผมเคยเจอผู้หญิงคนนี้แล้วครั้งหนึ่งที่บ้านของโจ ถึงจะเจอแค่ครั้งเดียว แต่ผมก็จำใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน เพราะว่าเธอจัดได้ว่าเป็นคนสวยคนหนึ่งเลยทีเดียว แถมยังดูอายุน้อยแบบไม่น่าเชื่อเลยด้วยว่าจะเป็น.... เอ่ออ.... เป็น “นั่นแหละ” ของพ่อโจได้
“ไม่ต้อง! ไม่จำเป็น! ผมไม่ต้องการความเห็นใจจากคุณ” โจตอบ
“พี่เอาของมาเยี่ยมด้วยนะ” ผู้หญิงคนนี้ตอบพร้อมกับชูกระเช้าผลไม้ขึ้น จากนั้นก็เดินเอามันไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ข้างๆเตาไมโครเวฟ
“เอากลับไป! และผมเคยบอกไปแล้วนี่ว่าไม่ต้องมานับญาติกับผม!”
“แหม... ว่าแต่ทำไมดูไม่ค่อยมีของเยี่ยมเลยเนอะ ไม่ค่อยมีคนมาเยี่ยมเหรอคะ” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนน่ากลัว “คุณพ่อน้องโจเองก็ฝากพี่มาบอกนะว่า...”
“ไม่ต้องพูด!!” โจรีบขัดขึ้นทันที “คุณรีบกลับไปเดี๋ยวนี้เลย! ไม่งั้นผมจะตามพยาบาลมาเดี๋ยวนี้แหละ!”
“ไม่เห็นต้องดุขนาดนั้นเลยนี่คะ พี่แค่มาเยี่ยมเฉยๆเอง แต่เอาเถอะ พี่เข้าใจน้องโจนะ ถ้ายังไงก็หายไวๆก็แล้วกันนะคะ จะได้กลับบ้านของเราได้ไวๆ”
โจกำหมัดแน่น “ไอ้....!!”
“ไปแล้วนะคะ” เธอยิ้มทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยย!!”
“มึงใจเย็นๆก่อนเว้ย ไอ้โจ...”
“ไอ้นนท์!” เขาหันมาหาผม “มึงเอาผลไม้แม่งไปทิ้งให้ไกลๆตากูเลย!”
“เฮ้ยยย จะดีเหรอวะมึง จะให้เอากระเช้าทั้งกระเช้าไปทิ้งเนี่ยนะ”
“เออ!”
“แต่ว่า....”
“ไม่ต้องแต่! กูเกลียดมัน! กูไม่อยากให้มีของอะไรที่เกี่ยวกับมันมาเป็นเสนียดจัญไรในห้องของกู! มึงไม่ได้ยินที่มันพูดเหรอวะ มึงไม่เห็นเหรอว่ามันทั้งประชด เยาะเย้ย กวนส้นตีนกูขนาดไหน!!”
“เออๆ กูเข้าใจมึง แต่มึงไม่ต้องใส่อารมณ์กับกูขนาดนั้นก็ได้ นี่ตกลงมึงเกลียดพี่เค้าหรือเกลียดกูกันแน่วะเนี่ย” ผมส่ายหน้าเบาๆ
“มึงห้ามเรียกมันว่า ‘พี่’ นะเว้ย!” เขาแยกเขี้ยวใส่ผม “กูไม่ชอบ!!”
“เออๆ โอเคๆ กูเข้าใจแล้ว กูขอโทษ” ผมยอมแพ้และตัดสินใจไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขามากไปกว่านี้แล้วดีกว่า “แต่ผลไม้อะ คิดไปคิดมา กูว่าเอาไปให้พี่พยาบาลเค้าจะดีกว่ามั้ยวะมึง กูเสียดายของอะว่ะ”
“แล้วแต่มึงก็แล้วกัน”
เมื่อได้รับอนุญาตจากเขาแล้ว ผมจึงออกไปตามพยาบาลที่เคาน์เตอร์ให้เข้ามาเก็บจานแล้วก็ยกกระเช้าผลไม้นั้นให้พวกเขาไปพร้อมกันเลยด้วย โดยผมบอกไปว่าคนไข้คนนี้ไม่ค่อยชอบทานผลไม้ ซึ่งถึงจะดูไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่นัก แต่ก็เป็นเหตุผลเดียวที่ผมพยายามนึกขึ้นมาได้อย่างสุดความสามารถแล้ว
พอตกบ่าย ป้ากานต์ก็กลับมาเฝ้าไข้โจอีกครั้ง เขาเล่าให้แม่ฟังถึงเรื่องที่แฟนใหม่ของพ่อของเขาเข้ามาเยี่ยมด้วย แต่ก็ออกแนวฟ้องและสั่งห้ามไม่ให้เธอคนนั้นมาเหยียบที่นี่อีกเด็ดขาดมากกว่า
ในระหว่างวัน ก็มีเพื่อนในกลุ่มของเราสลับกันโทรมาหาผมอยู่เรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นวายุ เจย์ เคน หรือตี๋เล็ก ซึ่งพวกเขาต่างก็โทรมาเพื่อคุยกับผมเรื่องปัญหาของคริส และนอกจากนั้น พวกเขายังบอกว่าอยากจะมาเยี่ยมโจที่โรงพยาบาลอีกด้วย ซึ่งถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยแน่ใจกับความคิดนั้นเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้ออกปากคัดค้าน และก็ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ให้โจฟังด้วยเหมือนกัน เพราะว่าผมไม่รู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
ในตอนเย็นหลังจากที่แม่ของผมเลิกงานแล้ว แม่ก็แวะกลับไปเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านซึ่งเป็นทางผ่านก่อนจะมารับผมที่โรงพยาบาล แต่ทว่าคราวนี้แม่ไม่ได้มาแค่คนเดียว แต่หากพาคนอีกคนหนึ่งมาเยี่ยมโจด้วย
“พลอย....” ผมมองหน้าของเธอแบบไม่อยากเชื่อสายตา
พลอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก “ว่าไงนนท์ ไม่ได้คุยกันตั้งนานเลยนะ”
ก็แหงอยู่แล้วสิ เพราะว่าผมไม่รู้ว่าจะคุยอะไร และไม่กล้าที่จะเริ่มคุยอะไรกับเธอก่อนอยู่แล้วนี่ เพราะว่าก็พลอยเองนั่นแหละ ที่เป็นคนบล็อกและลบผมไปจากทั้งเอ็มเอสเอ็นและเฟซบุ๊คของเธอเองตั้งนานมาแล้ว
“พลอยมาทำอะไรน่ะ” โจพูดขึ้น
“โจ! ทำไมพูดจาเสียมารยาทอย่างนั้นล่ะลูก! ไม่น่ารักเลย” แม่ของเขาปราม
“เราก็มาเยี่ยมโจน่ะสิ ได้ยินว่านอนโรงพยาบาลเพราะไข้เลือดออกไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ก็ยังไม่ตายหรอก ยังแข็งแรงดีอยู่ ไม่เห็นต้องมาเลย เรื่องแค่นี้”
“น้องโจ!” ป้ากานต์ตีลงบนแขนของโจเบาๆ
“แล้วไปได้ยินเรื่องนี้มาจากไหน” เขาพูดต่อโดยไม่สนใจท่าทางและสีหน้าของแม่ตัวเองแม้แต่น้อย
“ก็รู้ตอนเจอคุณป้าที่บ้านนั่นแหละ พอดีพลอยกำลังเอากับข้าวที่แม่ทำไปฝากเหมือนทุกทีน่ะ แล้วก็เลยรู้มาว่าโจมานอนโรงพยาบาล ก็เลยขอติดรถมาเยี่ยมด้วย” พลอยตอบก่อนจะหันมาหาผม “แล้วก็จะได้แวะมาหานนท์ด้วยไง”
ผมรู้สึกไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่เลยแฮะ
“นนท์ เดี๋ยววันนี้เรากลับเร็วหน่อยนะลูก แม่ต้องรีบกลับไปเคลียร์งาน หอบเอกสารกลับไปเต็มบ้านเลย” แม่หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ผมฟังดูแล้วแปลกไปจากปกติชอบกล
“ครับ แม่ แบบนั้นก็ดีครับ”
ที่จริงผมคิดว่าแม่เองก็คงพอจะรู้ล่ะนะว่าอะไรเป็นอะไร เพราะว่าแม่ก็รู้อยู่ว่าโจกับพลอยเคยรู้จักและสนิทสนมกันมาก่อน เคยคิดว่าผมกับพลอยสนิทกันเกินคำว่าเพื่อน และตอนนี้ก็รู้แล้วด้วยว่าโจคิดยังไงกับผม แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าถ้าหากแม่รู้แบบนั้นแล้ว แม่จะพาพลอยมาที่นี่ให้บรรยากาศมันน่าอึดอัดแบบนี้ทำไมเนี่ย
หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เราสองคนแม่ลูกรวมทั้งพลอยก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วตรงกลับบ้านด้วยกัน ตลอดทางแม่ก็ยังคงพูดคุยกับพลอยเหมือนปกติ มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่แทบจะไม่ได้คุยกับเธอเลย จนกระทั่งเราไปส่งเธอถึงที่หน้าบ้านแล้ว หลังจากที่เธอยกมือไหว้แม่ของผม ถึงจะแค่แว้บเดียว แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น แต่ผมก็กล้าสาบานได้เลยว่าผมเห็นสายตาเย็นชาที่ดูห่างไกลและไม่เป็นมิตรที่สุดที่พลอยส่งมาให้กับผมจริงๆ
ผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ.....
เมื่อตกกลางคืน หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรไปหานัท แต่เขาก็ไม่ยอมรับสายของผมเหมือนเคย ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง เพราะเขายังไม่ส่งข่าวอะไรมาให้ผมเลย นอกจากข้อความสั้นๆว่าเขาสบายดีก็เท่านั้น ส่วนวายุ.... ถึงแม้ว่าเขาสองคนจะคุยกันอยู่บ้าง แต่วายุก็บอกผมว่าพวกเขาไม่ได้คุยกันเยอะแยะมากมายนัก อย่างล่าสุดเขาก็แค่รู้มาว่าตอนนี้นัทอยู่กับพ่อแล้วเท่านั้นเอง วายุบอกผมว่า นัทพูดกับเขาเองด้วยเหมือนกันว่าจะขออยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก เขาอยากจะใช้เวลาอยู่กับพ่อให้มากที่สุด ซึ่งทำให้ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ได้บอกวายุและคนอื่นๆว่าเขากำลังมีปัญหากับผมอยู่ ดังนั้นผมจึงยังไม่คิดที่จะให้พวกเพื่อนๆของเรารู้เรื่องการตัดสินใจครั้งนี้ของนัทด้วยเช่นกัน
ในทางตรงกันข้าม คืนนี้โจก็ยังโทรมาคุยกับผมเหมือนเคย และแถมยังหลายครั้งด้วย ผมสังเกตว่าตั้งแต่เขาเข้าโรงพยาบาลนี่เขาจะขยันโทรมาหาผมเหลือเกินนะ ถึงจะเพิ่งแค่สองวัน แต่ทุกครั้งเวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับเขา เขาก็จะหมั่นโทรมาหาผมตลอด ทั้งๆที่เขาก็ใช่ว่าจะมีอะไรมาคุยกับผมมากมาย และคุยครั้งนึงก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น แถมตอนที่ผมอยู่กับเขาที่โรงพยาบาล เขายังไม่ค่อยจะคุยกับผมเลย แต่พอห่างจากผมหน่อยก็โทรมาอยู่นั่นแหละ นี่เขาเป็นอะไรของเขากันแน่นะ
“..........”
“อะไรของมึง ไอ้โจ มึงโทรมาหากูแล้วเงียบทำไมเนี่ย” ผมถามกลับไปหลังจากที่จู่ๆเขาก็เงียบลงไปเสียเฉยๆ
“อะไร ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนี่หว่า กูก็นอนดูทีวีไปเรื่อยๆเนี่ย”
“เอ้า งั้นมึงก็ดูทีวีไปดิ นี่ตั้งแต่เย็นมาเนี่ย มึงโทรหากูสามครั้งแล้วนะเว้ย”
“โทรไม่ได้ใช่มะ เออ งั้นกูไม่กวนมึงแล้วก็ได้ แค่นี้แหละ”
“หึๆ เออ มึงไปนอนพักผ่อนให้มากๆเหอะน่ะ”
เมื่อผมพูดจบ เขาก็ตัดสายไปเลยทันที ผมรู้ว่าเขางอนผม แต่เชื่อเถอะว่าสองสามวันมานี้เขาก็เป็นแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนผมเริ่มจะชินเสียแล้ว
เวลาผ่านไปอีกราวชั่วโมงกว่าๆ ในขณะที่ผมเริ่มเตรียมตัวจะเข้านอน จู่ๆก็มีคนโทรเข้ามาหาผมอีกครั้ง และคนๆนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นโจนี่เอง
“หึๆ ว่าไงมึง” ผมรับสายพร้อมกับเสียงหัวเราะที่กลั้วอยู่ในลำคอเบาๆ “จะนอนรึยัง”
“มึงขำอะไร”
“อารายยย ก็เปล่านี่”
“กูได้ยินเหมือนเสียงมึงหัวเราะนะ”
“เฮ้ยยย มึงคิดไปเองรึเปล่า ไอ้โจ” ผมตอบอย่างอารมณ์ดี “นี่ตกลงมึงจะนอนยังเนี่ย แล้วแม่มึงอะ ทำอะไรอยู่”
“แม่กำลังอาบน้ำ จะนอนแล้ว”
“แล้วมึงอะ อาบรึยัง”
“ยัง....” เขาตอบเบาๆ
“อ้าว แล้วทำไมไม่อาบวะ กูจำได้ว่ามึงยังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่.... เฮ้ยยย ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่หว่า เชี่ยยยยย เน่าโคตรแล้วมึง! ทำไมมึงไม่อาบน้ำ!!”
“ครวยเหอะ! ยังไม่เน่าเว้ย! แล้วมึงจะให้กูอาบได้ไง ไอ้เครื่องให้น้ำเกลือนี่ก็เกะกะ สายน้ำเกลือแม่งก็พันไปพันมา แรงก็ไม่ค่อยจะมี แถมพยาบาลที่จะมาช่วยอาบให้แม่งก็มีแต่ผู้หญิง....”
“แล้วมึงไม่เหนียวตัวมั่งรึไงวะเนี่ย”
“กูอยู่แต่ในห้องแอร์ แถมไม่ค่อยได้ขยับตัว ไม่เป็นไรหรอก”
“อ้อเหรอ เออๆ งั้นก็แล้วแต่มึงอะ”
“เออ.....”
“..........”
“..........”
“..........”
“..........”
“ไอ้โจ! นี่มึงเงียบอีกแล้วนะเว้ย” ผมอมยิ้ม “อ้ะน่ะ! มึงสารภาพมาเหอะว่ามึง ‘เหงา’ ใช่มั้ยเล่า”
“เปล่าเว้ย! กูจะเหงาเหี้ยไร ก็นั่งดูทีวีไปเรื่อยเปื่อยเนี่ย....”
“เออใช่ กูลืมบอกว่าพรุ่งนี้กูไปหามึงไม่ได้นะเว้ย กูติดธุระอะ”
“ธุระครวยไรของมึง” เขารีบถามทันที “มึงจะไปไหน ทำไมไม่มาหากู พรุ่งนี้แม่กูเค้าก็ไม่อยู่ทั้งวันนะเว้ย”
“นั่นแน่ะ! ไหนบอกไม่เหงาไง ถ้ามึงไม่เหงา ดูทีวีอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆได้ แล้วจะให้กูไปหาทำไม”
เขาดูอึ้งๆไป ผมล่ะอยากเห็นหน้าของเขาตอนนี้จริงๆ
“อะ... ไอ้....!!”
“กูล้อเล่นน่าาาา เออๆ เดี๋ยวกูไปหามึงตอนสายๆเหมือนเดิมนั่นแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก....”
“เออ กูคิดถึงมึง” เขาพูดสวนขึ้นมา “พอใจยัง กูบอกว่ากูคิดถึงมึงอะ มึงอยากได้ยินนักใช่มั้ย ไอ้ตูดเอ๊ยยย”
คราวนี้ผมเป็นฝ่ายที่ต้องเขินบ้างแล้ว “เอ่อออ กูยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นสักคำเลยนะเว้ย”
“พรุ่งนี้มึงมาอาบน้ำให้กูด้วย”
“เหออออ!! จะดีเหรอวะ!”
“ดี แค่นี้นะ แม่กูอาบน้ำเสร็จแล้ว” เมื่อพูดจบ เขาก็วางสายไปเลยทันที
นี่ผมต้องอาบน้ำให้เขาอีกแล้วเหรอเนี่ย! ขนาดแค่คิดผมก็เขินแล้วนะ แล้วนี่พรุ่งนี้ผมจะทำยังไงดี!
หลังจากนั้นไม่นาน ในขณะที่ผมยังนอนคิดเรื่องของโจในวันพรุ่งนี้อยู่ จู่ๆโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์แปลกหน้าที่ไม่ได้อยู่ในรายชื่อของผม ผมรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยว่าจะเป็นใคร แต่เมื่อคิดได้ว่านี่อาจจะเป็นนัทก็ได้ ผมก็รีบกดรับสายทันที
“ฮัลโหล”
“ไอ้นนท์ สะดวกคุยรึเปล่า”
ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัยทันที “นี่ใครอะ”
“อะไรวะ นี่มึงยังไม่ได้เมมเบอร์กูเอาไว้อีกเหรอวะเนี่ย”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1731556 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก