หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[keem]

ติดตามจ้า

[butterfly_bee]

ตอนพิเศษของแม็ทกับเคนนี่มัน จริงๆเลย 

[keang]

การที่เราไปต่อรอบสองกันอีกทีในห้องน้ำ   
มาขยายความเพิ่มอีกตอนได้นะ               

[patz]

อ่านตอนล่าสุดแล้ว ดีใจไปกับเคนด้วย ไม่ต้องค้างคาใจอะไรอีกแล้ว แถมยังเป็นเรื่องที่ดีซะอีก


ตอนนี้ ก็คงห่วงแค่เรื่องของคริสละล่ะ ไม่รู้จะอะไรยังไงต่อไป

[toomztamz]

เยี่ยมจริงๆ ห้าๆๆ ชอบ

[keang]

ยังไม่อยากให้รีบจบอยากอ่านต่ออีก

จัดมาให้หน่อย 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตอนล่าสุด no comment ครับ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[PeeraDHa]

กด like ให้เลยคร้า

[ExecutioneR]

A 141


“มีอะไรวะ ไอ้นนท์” โจที่นอนอยู่บนเตียงเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ขึ้นมาถามผม “มึงดูเหม่อๆมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”

วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่โจมานอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ เมื่อวานแม่ของเขาเป็นคนมาดูแลและนอนเฝ้าไข้ ส่วนเมื่อคืนเขาก็โทรไปหาผมและบังคับให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อนเขาในวันนี้ให้ได้ ผมจึงต้องให้แม่ขับรถออกมาส่งผมก่อนที่จะเลยไปทำงานเช้านี้ และในตอนสายๆ หลังจากที่ป้ากานต์กลับบ้านไปแล้ว เขาก็เอาแต่นอนอ่านหนังสือที่สั่งให้ผมเอามาให้เงียบๆมาตลอด ผมจึงได้แต่นั่งเหม่อมองดูทีวีและคิดถึงเรื่องที่คุยกับวายุเมื่อวานจนกระทั่งเขาทักผมขึ้น

“คิดถึงไอ้นัทรึไงวะ”

คำพูดของเขาทำผมเจ็บจี๊ดขึ้นทันที

“เปล่า..... กูกำลังคิดถึงเรื่องอื่น” ผมหันไปนิ่วหน้าใส่เขา “ว่าแต่มึงเถอะ ตามให้กูมาอยู่ด้วย แล้วก็เอาแต่นอนอ่านหนังสือเนี่ยนะ”

“มานี่ซิ” เขาวางหนังสือลงข้างเตียง

“อะไร”

“กูบอกให้เขยิบเข้ามาหากูนี่ซิ”

ผมเลื่อนเก้าอี้เข้าไปข้างเตียง ส่วนเขาก็มองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่ง

“เบื่อเหรอวะ” เขาถาม

“ก็.... เปล่าหรอก”

“มึงช่วยปรับเตียงกูให้เอนลงหน่อย”

“ทำไมวะ จะนอนเหรอ”

“อืมม”

ผมยืนขึ้นแล้วทำตามที่เขาบอก และเมื่อเตียงของเขาเอนลงได้ความสูงตามที่เขาต้องการแล้ว เขาก็บอกให้ผมหยุด ผมจึงนั่งกลับลงบนเก้าอี้เหมือนเดิม

“ขอมือหน่อย” เขาหันมามองหน้าผมแล้วแบมือขวาออก

“เหอ อะไร จะทำไมวะ”

เขากระดิกนิ้วเร่ง “เร็ว ขอมือหน่อย”

ผมยกมือซ้ายขึ้นวางวางซ้อนลงบนมือของเขา จากนั้นเขาก็กำมือของผมเอาไว้แล้ววางลงบนเตียงข้างๆตัว เขาบีบมือของผมเบาๆก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เป็นไข้เลือดออกนี่น่าเบื่อชิบหายเลยว่ะ โดนเจาะเลือดวัดไข้เหี้ยอะไรไม่รู้บ่อยๆจนกูแทบไม่ได้นอนเลย”

“เอาน่ามึง เดี๋ยวก็หายแล้ว มึงเองก็แข็งแรงดีอยู่ไม่ใช่เหรอ ไข้ก็ลดลงแล้วนี่”

“เออ แต่แม่งก็ไม่ยอมให้กูกลับบ้านสักที กูเบื่อ”

“อีกวันสองวันเอง มึงก็ทนเอาหน่อยน่า”

“กูง่วง”

“งั้นมึงก็นอนสิ”

“ถ้ากูนอน.... มึงจะจับมือกูไว้แบบนี้ตลอดได้รึเปล่า” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่

“ได้ดิ  มึงนอนพักผ่อนไปเถอะ กูจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง”

เขาเอียงคอมาหาผม “กูไม่อยากให้มึงนั่งเป็นเพื่อน แต่อยากให้นั่งเป็นแฟน”

“ไอ้ครวยยยยย” ผมใช้มือขวาหน้าผากเขาเบาๆ “ไอ้เชี่ยยยยย ขนาดป่วยและยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะมึงเนี่ย! น้ำเน่า!”

“ตกลงมึงมีเรื่องไม่สบายใจอะไร เล่าให้กูฟังซิวะ” เขาหันกลับไปนอนลืมตามองเพดานห้องเหมือนเดิม

“ก็.....” ผมไม่แน่ใจว่าควรจะพูดดีหรือเปล่า

“เรื่องไอ้นัทจริงๆใช่มะ”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง”

“งั้นก็เรื่องของเรา”

“ยิ่งไม่ใช่หนักเลย ไอ้ห่าาาา กูกำลังคิดเรื่องของไอ้คริสเว้ย”

“มีอะไรอีกวะ ไหนมึงลองเล่ามาดิ๊”

“ก็..... เมื่อคืนไอ้ยุมันโทรมาหากู บอกว่าพ่อกับแม่ไอ้คริสจะให้มันกลับบ้านน่ะ”

“อ้าว ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไงวะ” เขาหันมานิ่วหน้าให้ผม “งั้นมึงจะคิดมากเรื่องอะไรอีก”

“มึงก็ฟังให้จบก่อนสิวะ คือพ่อกับแม่ของมันบอกจะให้มันกลับบ้าน แต่มันจะต้องเลิก.... เอ่ออ.... เลิกชอบผู้ชายให้ได้น่ะ หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องกลับไปอีกเลย โดยที่เขาจะส่งให้มันไปอยู่กับญาติๆที่อังกฤษแทน”

“เหี้ยอะไรวะ!!” โจพูดอย่างหงุดหงิด “แล้วเค้าจะเอาอะไรมาตัดสินว่าไอ้คริสมันต้องเลิกเป็นเกย์ให้ได้! จะจับมันแต่งงานหรืออะไรแบบนี้รึไง!”

“เปล่าหรอก กูก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เค้าบอกว่า ไอ้คริสจะต้องเลิกข้องเกี่ยวกับทุกคนที่เป็นแบบนั้นโดยเด็ดขาด....”

“เพราะงั้นแม่งก็เลยจะไม่ให้ไอ้คริสอยู่กับอาพีอาไคล์แล้วงั้นดิ เหี้ยแม่ง ไร้สาระว่ะ!”

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก....” ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วพูดต่อ “แต่เค้าหมายถึง ไอ้ยุ และก็พวกเราทุกคนเลยด้วย คือเค้าจะให้ไอ้คริสย้ายโรงเรียนอะว่ะ”

“ครวยเถอะ!!” โจสถบออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว “แล้วไอ้ยุมันเป็นเกย์เหรอวะ แล้วเค้ารู้เรื่องของพวกมึงหรือพวกไอ้ป๊อปด้วยรึไง”

“เปล่า เค้าไม่รู้อะไรเลย แต่เค้าคิดว่าพวกเราทุกคนรวมทั้งไอ้ยุเป็นเกย์หมดอะว่ะ เค้าโทษว่าเป็นเพราะเพื่อน เพราะสังคมของที่นี่ ที่ทำให้ไอ้คริสเป็นแบบนี้”

“อะไรวะ แต่กูเข้าใจว่ามันก็เป็นมาตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไงวะ ไม่ใช่อย่างไอ้ป๊อปที่เพิ่งจะมาชอบไอ้ตี๋ทีหลัง หรืออย่างไอ้นัทที่เพิ่งมาชอบมึงไม่ใช่เรอะ”

“ก็ใช่ แต่เค้าไม่เข้าใจไง หรือถ้าไอ้คริสจะไม่กลับไปที่บ้าน เค้าก็จะให้มันไปอยู่กับปู่แล้วก็ย่าที่อังกฤษนู่นเลยอะ แต่ถ้ามันจะไม่เอาทั้งสองทาง ยังจะอยู่กับอาไคล์และอาพีต่อ เค้าก็จะเลิกส่งเสียมันและเลิกเรียกมันว่าลูกอีกเลยจริงๆ”

“แต่แบบนี้ไม่ว่าจะเลือกทางไหนไหนสองทางนั้น มันก็ต้องไปจากพวกมึงทั้งนั้นไม่ใช่เหรอวะ”

“ใช่.... ก็นั่นแหละ ที่พวกกูกำลังเครียดกันอยู่น่ะ”

“แล้วไอ้คริสมันจะเอายังไง”

“กูก็ไม่รู้อะ ไอ้ยุมันบอกว่าตอนนี้ไอ้คริสเครียดมาก แล้วก็ยังไม่ยอมคุยเรื่องนี้กับมันเลย มันบอกไอ้ยุว่ามันจะขอเวลาคิดเองสักพักนึงน่ะ อาไคล์กับอาพีก็เสนอไปแล้วนะว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็อยู่กับพวกเค้าตลอดไปเลยก็แล้วกัน เค้าจะดูแลไอ้คริสเอง แต่ดูเหมือนไอ้คริสจะไม่ค่อยอยากให้เป็นแบบนั้นอะดิ อาเมฆกับอาซันเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยเหมือนกัน เพราะพวกเค้าบอกว่าเราไม่มีสิทธิ์จะไปแยกครอบครัวของไอ้คริสมันแบบนั้น และถ้าอนาคตพ่อกับแม่ไอ้คริสเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา มันก็นะ.... เฮ้ออ แม่งพูดยากว่ะ เรื่องนี้อะ”

“แม่งไม่ต้องกลับไปซะก็สิ้นเรื่อง พ่อแม่แบบนั้น ไม่ต้องกลับไปหาแม่งแล้ว! เหี้ย! ถ้ากูมีคนเสนอจะดูแลและให้ที่อยู่กูแบบนั้นนะ กูไม่มามัวลังเลห่าเหวอะไรแบบมันหรอกว่ะ”

“ก็นั่นมันมึง ไอ้โจ แต่ว่าแต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกันไง ไอ้คริสเองมันยังรักพ่อกับแม่มันอยู่มากอะ มันเคยบอกไอ้ยุอยู่ตลอดแหละว่าถ้ามันจะแก้ไขอะไรให้ครอบครัวมันกลับไปเหมือนเดิมได้ มันก็จะทำทุกอย่าง แต่ดูเหมือนข้อเสนอครั้งนี้มันก็จะแรงเกินไปหน่อยจริงๆอะว่ะ เพราะต่อให้มันรักพ่อกับแม่มันมากแค่ไหน แต่ไอ้คริสเองก็รักพวกอาไคล์ อาเมฆ พวกเรา โดยเฉพาะไอ้ยุมากจนเกินกว่าจะตัดออกไปได้ และดูเหมือนว่าพวกเค้าก็จะยอมรับในสิ่งที่มันเป็นไม่ได้เลยจริงๆ กูว่าต่อให้กลับไปแบบนี้แล้วมันจะมีความสุขได้จริงๆเหรอวะ”

“ก็ใช่อะดิว่ะ แล้วแบบนี้แม่งจะยังมีเรื่องให้คิดมากอีกทำไม ไม่ต้องสนพ่อแม่แม่งแล้ว อยู่กับอาไคล์ไปนั่นแหละ สบายใจที่สุดแล้ว ไม่เห็นต้องคิดเหี้ยอะไรเยอะแยะเลยว่ะ พ่อแม่แบบนั้น ไม่เคยรักไม่เคยเข้าใจลูก แถมยังผลักไสไม่ให้อยู่บ้าน ไม่มีแม่งยังจะดีซะกว่า”

ผมไม่รู้ว่าเขากำลังพูดแทนในส่วนของคริสหรือกำลังพูดถึงตัวเองอยู่กันแน่ “เอาเหอะ แต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกันเว้ย บางทีมันอาจจะมีทางออกอื่นก็ได้ ตอนนี้พวกอาไคล์ก็กำลังคุยกำลังปรึกษากันอยู่เหมือนกัน ส่วนไอ้คริสเองมันก็เครียด ไอ้ยุบอกว่าเมื่อวานมันก็ร้องไห้ไปหลายหน แล้วตอนนี้พวกกูก็ถูกห้ามไม่ให้คุยกับมันตอนนี้ด้วย เดี๋ยวมันจะไปกันใหญ่น่ะ”

“นี่พวกมึงรู้เรื่องกันหมดแล้วใช่มั้ย”

“ใช่ ก็เพิ่งรู้เรื่องกันเมื่อวานนี้นี่แหละ”

“เฮอะ” เขาถอนหายใจ “ถ้าเป็นกู กูไม่เห็นว่ามันจะน่าเครียดตรงไหนเลยว่ะ แต่กูก็เข้าใจมึงล่ะวะ มิน่า มึงถึงได้นั่งเหม่อคิ้วขมวดเข้าหากันมาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“ก็กูอดคิดมากไม่ได้นี่หว่า”

“กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงเพื่อน แต่มึงจะคิดไปทำไมมากมายวะ คิดแล้วได้เหี้ยอะไร ยังไงคนที่ต้องตัดสินใจมันก็คือไอ้คริสคนเดียวนี่หว่า กูว่ามึงน่ะ ควรจะเลิกคิดมาก แล้วทำตัวให้เข้มแข็ง เพื่อที่ไม่ว่าไอ้คริสมันตัดสินใจอะไรยังไง มึงจะได้ยิ้มให้มันและช่วยมันยืนยันว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วมากกว่านะ ไอ้นนท์”

ผมที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจทันที

“มองครวยไร กูจะมีสาระบ้างมันแปลกนักรึไงวะ หา” เขายกมือข้างที่ถูกเสียบน้ำเกลือขึ้นเขกหัวผม

“โอ๊ย! ไอ้เหี้ยนี่! ระวังเหอะ เดี๋ยวเลือดก็ย้อนอีกหรอกมึง”

เขาบีบมือซ้ายของผมเบาๆพร้อมกับถอนหายใจแล้วหลับตาลง “กูว่าชีวิตกูเหี้ยแล้วนะ แต่นี่ไอ้คริสมันก็เจอเรื่องเหี้ยๆไม่แพ้กันเลยนี่หว่า.....”

“ก็คงแบบนั้นมั้ง....” ผมมองหน้าของเขา “แล้วนี่พ่อมึงรู้รึยังวะว่ามึงไม่สบายนอนโรงพยาบาลเนี่ย โจ”

“ไม่รู้แม่ง” เขาตอบทั้งๆที่ไม่ได้ลืมตาขึ้น “แต่จะรู้หรือไม่รู้ก็คงไม่ต่างกันหรอกว่ะ  เพราะแม่งก็ไม่ได้จะมาสนใจอะไรกูอยู่ดีนั่นแหละ”

ผมอยากจะพูดปลอบใจอะไรเขา แต่ก็ไม่รู้จะควรจะพูดอะไรดี จึงได้แต่บีบมือของเขาเบาๆ พร้อมกับใช้มือข้างขวาวางลงบนหัวไหล่ของเขาเพื่อที่จะแทนคำพูดและสื่อความหมายว่าผมเข้าใจความรู้สึกของเขาดี

โจได้โอกาสคว้ามือข้างนั้นของผมเอาไว้ จากนั้นก็ยกมันขึ้นไปตรงหน้าแล้วจุ๊บลงบนหลังมือของผมเบาๆ ผมจึงเขินจนหน้าแดงฉ่าทันที

“ทำอะไรของมึงอีกวะเนี่ย” ผมชักมือกลับ

“กูจะนอนละนะ” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปากน้อยๆ “ถ้ากูตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นมึงจับมือกูเอาไว้แบบนี้ล่ะก็ มึงโดนแน่”

“รีบๆนอนไปเลยไป ไอ้ตูดเอ๊ยยย”

“กูเคยแต่หอมแก้มมึง มึงยังไม่เคยหอมแก้มกูมั่งเลยนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ “เฮอะ แต่ก็ได้แค่นี้แหละ กูจะฝันเหี้ยอะไรได้มากมายวะ ก็แค่คนแอบรักมึงข้างเดียว.....”

ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ ทำไมเขาถึงได้เป็นคนขี้งอนไม่เหมาะกับหน้าตาและบุคลิกของตัวเองได้มากถึงขนาดนี้นะเนี่ย

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป และหลังจากนั้นไม่นาน เสียงลมหายใจหนักๆและจังหวะการกระเพื่อมของหน้าอกที่คงของเขาก็บอกผมว่าเขาหลับลงไปแล้วในที่สุด

เวลาที่ผมมองใบหน้ายามหลับของเขาทีไร ผมก็จะต้องอมยิ้มออกมาทุกที แล้วก็จะอดคิดไปเสียทุกครั้งไม่ได้ว่า เขาช่างดูน่ารักและไร้พิษสงอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ

ผมนั่งกุมมือของเขาเอาไว้อย่างนั้นจนกระทั่งตัวเองอ้าปากหาววอดออกมาเพราะความง่วง ผมจึงเลื่อนเก้าอี้ลงเล็กน้อยเพื่อที่จะฟุบลงบนเตียงได้อย่างสะดวก และหลังจากนั้นผมก็หลับลงไปด้วยอีกคน....

หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพัก ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูของพยาบาลที่เข็นอาหารกลางวันเข้ามาในห้อง และโจเองก็ตื่นขึ้นพร้อมๆผมด้วยเหมือนกัน ผมพยายามจะดึงมือที่เขากุมเอาไว้อยู่ออกเพราะไม่อยากให้พยาบาลเห็น แต่เขากลับรั้งมือผมเอาไว้แถมยังดูเหมือนจะจงใจเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อให้พี่เขาเห็นชัดเจนมากขึ้นด้วย

“เอาล่ะ ขอพี่วัดไข้หน่อยนะคะ”

“ตกลงเมื่อไหร่ผมจะได้ออกจากโรงบาลเนี่ย พี่” โจถาม

“ต้องรอดูอาการอีกสักพักนะคะ ถ้าอยากหายไวๆก็ต้องกินยาให้ครบทุกเม็ดตามเวลาด้วยก็แล้วกัน” พี่เขามองมาที่มือของผมกับไอ้โจ จากนั้นก็มองหน้าผมแล้วยิ้มๆ “น้องก็อย่าลืมดูแลให้น้องโจกินยาด้วยนะคะ คุณแม่เค้าก็กำชับเอาไว้เหมือนกัน บอกว่าลูกชายดื้อ ไม่ค่อยชอบกินยา”

“เอ่ออ ครับ ได้ครับ” ผมละล่ำลำลักตอบกลับไป รู้สึกว่าหน้าของตัวเองร้อนผ่าวไปหมด ส่วนโจก็กลอกตาด้วยความเซ็ง

“เนี่ย ยังมีไข้อยู่เลย รู้สึกปวดหัว ปวดเมื่อย หรือว่ามีเลือดออกตอนแปรงฟันอะไรบ้างรึเปล่าคะ”

“ไม่อะ ไม่มี.....” เขาเหลือบมามองผมที่กำลังจ้องเขาอยู่ด้วยสายตาแสดงความไม่พอใจ จากนั้นก็หันกลับไปหาพี่พยาบาลเหมือนเดิม “มีแค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะครับ”

“เออ ดี หัดพูดจาให้มันเพราะๆซะบ้าง”

พี่พยาบาลหัวเราะในลำคอเบาๆ “อีกสักพักจะมีคนมาเก็บถาดให้นะคะ แล้วก็อย่าลืมกินยาด้วยล่ะ”

“ครับๆ”

เมื่อพี่เขาเดินออกจากห้องไป โจก็หันมาหาผมแล้วบิดขี้เกียจเบาๆ

“จะปล่อยมือได้รึยัง”

เขายักคิ้วแล้วทำหน้ากวนๆให้ผม “พากูไปเยี่ยวทีดิ”

“ได้ๆ รอแป๊บนึง” ผมลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมเตียงไปช่วยเขาเข็นเสาน้ำเกลือ

โจกระโดดลงจากเตียงเบาๆ แล้วยิ้มให้ผม “กูชอบมึงก็ตรงเนี้ย ว่าง่ายซะไม่มีล่ะ”

“พูดมาก มึงจะเดินไปเองคนเดียวเลยมะ”

“แถมยังขี้อายอีก” เขายิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำประจำ และมันก็ทำให้ผมรู้สึกอยากจะถีบก้นเขาให้กระเด็นจริงๆ

หลังจากที่โจทำธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็พาเขากลับมานั่งกินข้าวกลางวันบนเตียง ส่วนผมก็เอาข้าวกล่องที่แม่ซื้อไว้ให้ตั้งแต่เช้ามาอุ่นในไมโครเวฟแล้วนั่งกินไปกับเขาด้วย ถึงแม้จะบ่นเรื่องรสชาติของอาหาร แต่เขาก็กินทุกอย่างรวมทั้งของหวานได้จนเกือบหมด

“นี่มึงไม่สบายจริงๆรึเปล่าวะเนี่ย ทำไมกินเก่งยังกับคนปกติดีเลยวะ”

“เก่งห่าอะไร ปกติกูแดกไม่เหลือหรอก แถมมีแค่นี้จะอิ่มได้ไงวะ กูแดกได้เท่านี้ก็บุญแล้วเหอะว่ะ”

“คร้าบๆ แล้วมึงอยากกินอะไรอีกรึเปล่าล่ะ กูจะลงไปซื้อให้”

“กูอยากแดกมึงอะ เมื่อไหร่จะยอมกูสักทีล่ะวะ”

นั่นไง มาอีกแล้วจนได้ มุขตลกแบบปากดีแบบของเขาที่พักหลังๆนี้ผมเจอบ่อยจนชักจะชินเข้าเสียแล้ว

“หึ มึงน่ะเหรอจะแดกกู งั้นถ้ากูบอกว่ากูขอแดกมึงก่อนแล้วกูถึงจะยอมให้มึงแดกกูล่ะ จะว่ายังไง” ผมแกล้งย้อนเขาคืน

“ได้ ถ้าสุดท้ายแล้วมึงจะยอมรับรักกู” เขามองผมด้วยสายตาทะลุทะลวงจนผมไม่คิดว่าเขากำลังพูดเล่นเหมือนทุกๆที “มึงอยากได้อะไรจากกู กูจะให้มึงทุกอย่าง......”

“อะ.... เอ่ออ.... คือออ คือกูแค่พูดเล่นว่ะเฮ้ย มึงจะจริงจังไปทำไมวะเนี่ย!” สุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายที่เขินจนหลบสายตาของเขาเองไปก่อนเหมือนเดิม

“กูอยากรู้จริงๆนะ ไอ้นนท์”

“ยะ.... อยากรู้อะไรอีกวะ” ผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี

“กูอยากรู้ว่าตกลงมึงคิดยังไงกับกูกันแน่”

นั่นไง คำถามนี้อีกแล้วจริงๆด้วย

“มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ไอ้นนท์ กูไม่ได้จะว่าอะไรมึงเลยถ้ามึงจะตอบว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับกูเลยแม้แต่นิดเดียว และกูรู้ว่ากูถามมึงไปหลายครั้งแล้ว แต่เฉพาะคราวนี้เท่านั้น ถ้าสมมติว่ามึงตัดไอ้นัทออกไปจากใจของมึงให้หมด สมมติว่ามึงไม่ได้รู้จักไอ้นัทตั้งแต่แรก สมมติว่ามันเป็นเรื่องของกูแค่คนเดียว  มึงจะรู้สึกยังไงกับกูวะ ไอ้นนท์ กูถามจริงๆ มึงจะมีความรู้สึก ‘ชอบ’ กูบ้างสักนิดมั้ย กูจะมีหวังบ้างมั้ยวะ”

ผมกลืนน้ำลายลงคอ “ไอ้โจ.... คืออ.... กู.....”

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นขัดจังหวะและช่วยชีวิตของผมเอาไว้ได้ทัน ผมได้ยินเสียงของโจสบถด้วยความเซ็งเบาๆ แต่ผมไม่สนใจ เพราะผมกำลังมองอยู่ว่าใครที่จะเดินเข้าห้องมา ซึ่งตอนแรกผมก็คิดว่าจะเป็นแม่บ้านหรือพยาบาลที่มาเก็บถาดอาหารกลางวันเสียอีก แต่เมื่อผมเห็นคนที่เปิดประตูเดินเข้ามาแล้ว ผมก็ต้องหันไปมองหน้าของโจด้วยความสงสัยทันที

“กลับไป!” เขาคำราม

[ExecutioneR]

จากนี้ไป นิยายเรื่องนี้จะมาทุกวันพุธอย่างเป็นทางการนะครับ แหะๆ ขอเอาเวลาไปเขียนเรื่องอื่นด้วยเนาะ >___<"

ปล. แฟนเพจครบ 100 คนเมื่อไหร่ ตอนพิเศษอีกตอนคลอดทันทีแน่นอนครับ คริๆ

[จันทร์ผา]

เครียดแทนคริสจริงๆ

ว่าแต่เขาคนนั้นเป็นใคร?

[snack]

โจน่ารัก :-[หยอดนิดหยอดหน่อยตลอดๆอ่ะอิอิ..ว่าแต่ใครมาอีกแว๊!!!!

[butterfly_bee]

นนท์บอกให้โจรู้หน่อยได้มั้ยว่าคิดยังไง
สงสารโจอ่ะ

ปล.ใครมาหาโจเอ่ย?

[wisky]

สงสารน้องคริสจังจะตัดสินใจยังไงน๊าT^T สู้สู้เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ

[Gulp]

ไม่น่ามาขัดจังหวะเลยยยยยยยยยยยยยยยยย

[andy_kwan]

พ่อของโจมาเยี่ยมหรือเปล่า    ช่วยลุ้นน้องคริส   

[UnFabulOus]

โจ.... น่าาาาาร๊กอ๊ะ !!!   

[mantdash]

พ่อมาแน่เลยแบบนี้ b-side เรียกเลือดได้ดีจริงๆครับ ฮาฮ่า

[Fill]

คุณพ่อมาแน่ๆ เลยน้องโจ เหอๆ โรงพยาบาลแตกแน่งานนี้

[suginosama]

สงสารคริสมากเลยค่ะ พ่อแม่คริสใจร้ายมาก
โจ นนท์ตอนนี้แอบน่ารัก
คนที่มาเยี่ยมโจ ใช่พ่อโจหรือเปล่าเนี่ย???

[jira]

อ่านบทนี้แล้วแอบเครียดแทนน้องคริส  ดูหดหู่มาก ๆ เลยค่ะ  บีบกันเห็น ๆ 
ถึงจะมีฉากกุ๊กกิ๊กเล็ก ๆ ของน้องนนท์กับน้องโจ  แต่ก็ไม่สามารถลบความหม่นของน้องคริสได้ค่ะ
จิรอวันพุธหน้านะคะคุณต้น
หลบเลียแผลใจให้น้องคริสก่อนค่ะ
 
ปล.ขอเดาว่าคนที่เข้ามาก่อนจะตัดฉับจบคือเมียน้อยพ่อค่ะ  นกเน่าในไร่ส้มบูด กร๊ากกกกก

[EunJin]

ปวดใจแทนโจมากจริงๆๆๆค่ะ
แล้วก็ดีใจจังที่จะได้อ่านเรื่องนี้ทุกวันพุธ คิคิคิคิ

[keang]

 

[mickeynut]

 

[jiki]

เดาว่าพ่อมาอ่ะ

ชอบตอนนี้นะ หวานกันเบาๆ

[KaorPaor]

นนท์ ก็ตอบไปเลยว่ารักโจแล้ว ไม่ต้องรอให้โจคิดมากหรอก

[yayee2]

นนท์ลำบากใจมากใช่ปะล่ะในการที่จะตอบคำถามโจ
คริสเอ๊ย ชีวิตหนูมันน่าสงสารจริง
ใครมา?????

[konnarak]

คิดมากกันจัง   เหนือยเเทนเเล้วนะ


โจน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[sakuracity]

เรื่องนี้เป็น Endless story ป่าวครับ? ? ?

[ordkrub]

โจ  แมนสุดๆ
พูดจริง ทำจริง  เชียร์สุดใจ!!!!

พ่อมาเยี่ยมหรือเปล่านะ