A 130
พอผมเริ่มจะจำได้ว่าเสียงจากปลายสายนั้นคือใคร ผมก็เดินออกให้ห่างจากตี๋เล็กและคนอื่นๆ เพื่อที่จะได้คุยกับเขาได้อย่างสะดวก เราสองคนคุยกันอยู่พักหนึ่งไปพร้อมกับหัวใจของผมที่รู้สึกปั่นป่วน จนกระทั่งพอหลังจากวางสายไปแล้ว ผมก็เดินกลับมานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวครู่หนึ่ง
เมื่อครู่นี้ เคโทรมานัดผมออกไปเจอกับเขาข้างล่าง เพื่อที่จะจัดการเรื่องที่เคยค้างคาอยู่ระหว่างเราสองคนให้จบๆไป ตอนแรกที่เขาพูดคำว่า “เรื่องของเรา” ผมก็แปลกใจและรู้สึกงงนิดหน่อยเหมือนกันว่าผมเคยไปมี “เรื่องของเรา” กับเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อเขาพูดถึงตอนที่เราเคยมีเรื่องกันตอนที่มือของผมยังเจ็บอยู่แล้ววายุเข้ามาเจอเสียก่อน ผมก็นึกออกขึ้นทันทีว่าผมเคยพูดเอาไว้ว่า ถ้าหากมือของผมหายเจ็บเมื่อไหร่ล่ะก็ เขาจะไม่สามารถรังแกผมง่ายๆแบบนั้นได้อย่างแน่นอน ซึ่งนั่นก็เป็นแค่เพียงหนึ่งในชนวนของเรื่องอื่นๆอีกหลายเรื่องที่หลังจากนั้นเรากระทบกระทั่งกันมาตลอดด้วยเหมือนกัน ผมต้องยอมรับเลยว่าในบรรดากลุ่มของพวกแม็กซ์ เคคือคนที่ผมเกลียดขี้หน้ามากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
“กูไม่ไป” ผมตอบออกไป หลังจากเขาบอกเวลาและสถานที่กับผมแล้ว
“ว่าไงนะ” เคดูแปลกใจกับคำตอบของผม จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “เฮ้ยย นี่มึงหน้าตัวเมียเหรอวะ ไอ้ตุ๊ด”
ผมรู้สึกว่าอารมณ์เริ่มพุ่งพล่านขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พยายามจะเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ “มึงอยากจะพูดเหี้ยอะไรก็พูดไปเถอะ แต่กูไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างมึงน่ะ จะทำได้อย่างที่ปากพูด”
ใช่แล้ว ถึงผมอยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าผมก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่งที่จะไม่มีวันหนีหน้า และผมก็อยากจะแสดงให้เขารู้เหมือนกันว่าผมไม่ใช่คนอ่อนแอที่ใครจะมารังแกหรือดูถูกกันได้ง่ายๆ นอกจากนั้น ผมยังอยากจะเอาคืนเรื่องที่เขาทำกับผมเอาไว้ในห้องน้ำเมื่อวานด้วยเหมือนกัน แต่ทว่าผมก็ไม่ไว้ใจ และไม่เชื่อใจเลยว่าเขาจะรักษาสัญญาที่ว่าจะไปเจอผมคนเดียวจริง เพราะในเงื่อนไขที่เขาพูดมาเมื่อครู่นี้นั้นก็คือเขาจะไปเจอกับผมตัวต่อตัว ซึ่งผมห้ามบอกใคร และเขาก็จะไม่บอกใครเหมือนกัน แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งน่าเชื่อยากอยู่เหมือนกัน กับการที่เคจะไม่บอกแม็กซ์และคนอื่นๆเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ถ้ามึงอยากพิสูจน์ตัวเองว่ามึงไม่ได้เป็นไอ้ตุ๊ดอย่างที่กูกับพวกไอ้แม็กซ์ว่า มึงก็มาเจอกับกูตัวต่อตัวอย่างที่บอก.... หึ กูอยากจะรู้นักว่ามึงมันจะเก่งอย่างที่ปากพูดมากแค่ไหน” เขาพูดทิ้งไว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางสายไป
ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้อง นับจากที่ผมวางสายจากเคไปก็ผ่านมาสิบห้านาทีแล้ว แต่ผมก็ยังคงรู้สึกสับสนอยู่นิดหน่อยอยู่ดีว่าผมจะทำยังไงดี
“อ้าว ไอ้โจ!” เสียงของตี๋เล็กดังขึ้น “หายแล้วเหรอวะมึง”
“อืม ดีขึ้นมากแล้ว” โจที่กำลังเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นตอบ เขากวาดตามองไปรอบๆ จนกระทั่งเห็นผมนั่งอยู่ตรงมุมห้อง เขาจึงเดินตรงมานั่งลงข้างๆผม “ไอ้นัทไปไหนล่ะ”
“เก็บล้างอยู่ในครัวกับไอ้ยุน่ะ” ผมตอบ “แล้วมึงโอเคแล้วเหรอวะ ลุกออกมาจากที่นอนเนี่ย”
“เมื่อกี้กูก็บอกไปแล้วไงว่ากูดีขึ้นแล้ว และที่สำคัญ นอนอยู่เฉยๆแล้วกูเบื่อ”
ผมยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเขาเพื่อวัดไข้ และไข้ของเขาก็ดูลดลงไปมากแล้วจริงๆนั่นแหละ
“เมื่อกี้มึงคุยโทรศัพท์กับใคร”
“หา” ผมตกใจ “เมื่อกี้นี่เมื่อไหนวะ”
“ก็ตอนมึงเดินไปตรงนู้นน่ะ กูกำลังจะเดินไปห้องน้ำ แล้วกูได้ยินมึงคุยเสียงเครียดๆแว่วๆ”
“อ๋ออ ไม่มีอะไรหรอก กูคุยกับเพื่อนกูที่เชียงใหม่น่ะ” ผมโกหก “แล้วแบบ เรื่องมันซีเรียสนิดนึงอะว่ะ มีปัญหากันนิดหน่อย แต่.... ว่าแต่ว่า มึงได้ยินกูพูดว่าไรวะ ถึงได้บอกว่ากูเครียดๆอะ”
“ไม่ได้ยินอะไรขนาดนั้นหรอก กูไม่ได้แอบยืนฟังมึงคุยกันสักหน่อย” เขาตอบ ก่อนจะหลืนน้ำลายแล้วทำหน้าเหยเก
“เป็นไร ทำไมทำหน้างั้นวะ เจ็บคอเหรอ”
“อืมม”
“เอายาอมมั้ยมึง เดี๋ยวกูหาให้”
“ได้ก็ดี.....”
“โอเค งั้นรอแป๊บนึง” ผมลุกขึ้นไปถามหายาอมแก้เจ็บคอจากพวกอาเมฆและคนอื่นๆ แต่ก็ไม่มีใครมีเลย ดังนั้นผมจึงเดินกลับมาหาโจและบอกเขาว่าเดี๋ยวผมจะลงไปซื้อที่ร้านขายของข้างล่างให้เอง
“ถ้างั้นกูไปด้วย” เขาลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ มึงนั่งพักไปเหอะ”
“กูไม่ได้เป็นง่อยนะเว้ย” เขานิ่วหน้าแล้วตอบอย่างไม่พอใจ “กูบอกแล้วไง กูเบื่อ กูอยากเดิน และถ้ามึงไม่อยากไปก็นั่งอยู่นี่แหละ กูจะไปซื้อเอง”
“เออๆ ไปก็ไปดิวะ ตามใจมึงอะ” ผมส่ายหน้าเบาๆ “กูจะปล่อยมึงไปคนเดียวได้ไงล่ะวะ ไอ้ห่าเอ๊ยยย”
โจเดินนำหน้าผมไปใส่รองเท้ารออยู่ที่หน้าประตู ส่วนผมก็เดินไปบอกนัทในห้องครัวว่ากำลังจะลงไปซื้อของข้างล่างกับโจ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร ยกเว้นก็แต่วายุเท่านั้นแหละ ที่มองหน้าผมเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ
“เฮ้ยย ตอนแรกกูไม่ได้จะไปกับมันหรอกนะเว้ย จริงๆ กูจะไปเองคนเดียว แต่มันอะ เสือกยืนยันว่าอยากจะไปเดินออกกำลังด้วย มันบอกว่ามันเบื่ออะ”
“เออ นัทก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่ ไปกับมันก็ดีแล้วแหละ จะปล่อยให้ไอ้โจมันไปเดินอยู่คนเดียวได้ยังไง”
“กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยเหมือนกานนน” วายุยักไหล่
“แต่สายตามึงเนี่ยนะ ไอ้ยุ”
“อาร๊ายยย สายตากูทำไม ไม่มีอะไรสักหน่อยยย” เขายังคงทำหน้ากวนโอ๊ยแบบเดิมอยู่
“เออๆ งั้นกูไปและ เดี๋ยวจะได้รีบกลับขึ้นมา”
ผมเดินออกจากห้องครัวไปหาโจที่ยืนรออยู่หน้าห้อง จากนั้นเราก็เดินลงลิฟต์ไปยังชั้นหนึ่งด้วยกันแบบไม่มีใครพูดอะไรกันออกมาเลย เราเดินกันอย่างเงียบๆจนกระทั่งไปถึงที่ร้านขายของ ซึ่งโชคดีที่ร้านยังไม่ปิดและจะเปิดจนถึงเที่ยงคืน ผมกับเขาจึงซื้อยาอมแก้เจ็บคอ ยาแก้ไอมาเผื่อเอาไว้ รวมทั้งขนมติดไม้ติดมืออีกนิดหน่อย
“ไปเดินเล่นกับกูหน่อย” เขาพูดขึ้นตอนหลังจากที่เราจ่ายเงินเสร็จแล้วและกำลังจะเดินออกจากร้าน
“มึงไหวเหรอวะ”
“ไม่ใกล้คำว่าตายหรอกน่ะ” เขาตอบพลางแกะยาอมออกจากห่อมาอมไว้เม็ดหนึ่ง แต่ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นและแสดงท่าทีแบบนี้ ผมก็ยังพอดูรู้ว่าเขาเองก็คงไม่ได้หายดีเต็มร้อยแล้วขนาดนั้นหรอก เพราะสีหน้าของเขาก็ยังดูเพลียๆอยู่เลย
“ไปก็ไป แป๊บเดียวละกัน” ผมถอนหายใจ “มึงอยากจะไปไหนล่ะ”
“กูอยากเดินริมหาด.....”
ผมชะงักทันที
“แต่กูรู้ว่ามันมืด.....” เขาปรายตามามองผมด้วยหางตา “เพราะงั้นกูไม่ไปหรอก เดินแถวๆนี้ก็พอแล้วกัน”
ผมพยักหน้าเบาๆ ก็ยังดีที่เขายังจำได้ว่าผมไม่ชอบทะเลในตอนกลางคืน และก็โชคดีที่คอนโดแห่งนี้มีสวนหย่อมและที่ให้เราเดินเล่นรอบๆอีกมากมาย ดังนั้นเราสองคนจึงเดินตัดผ่านตึกของเราไปยังสระว่ายน้ำ เดินอ้อมทางด้านหลังสระ ตรงไปยังสวนของคอนโด ซึ่งด้านหน้าของสวนแห่งนี้จะเปิดออกสู่หาดทรายและท้องทะเลด้วย
ถึงแม้ภายในสวนจะค่อนข้างมืด แต่ทว่าแสงไฟจากโคมไฟประดับสวนที่ตั้งกันอยู่ห่างๆ และแสงจันทร์ที่เกือบจะเต็มดวง บวกกับดวงตาของเราที่เริ่มปรับจนชินกับความมืดแล้ว ก็ช่วยให้เราสามารถมองเห็นและเดินกันได้อย่างไม่ยากลำบาก ลมเย็นๆพัดเข้ามาปะทะผิวของผมอย่างต่อเนื่อง ถึงจะเย็นสบาย แต่ก็ชวนให้รู้สึกเหนียวตัวด้วยเหมือนกัน เสียงของคลื่นที่ซัดโถมเข้าสู่ชายฝั่งอย่างไม่หยุดพัก ก็เป็นราวกับเพลงบรรเลงอยู่ฉากหลังสำหรับละครใบ้ที่มีผมกับโจกำลังรับบทเป็นตัวแสดงนำอยู่ในตอนนี้
จะว่าไป ผมกับเขาก็ยังไม่มีเคยมีโอกาสได้อยู่กันแบบนี้มาก่อนเลยนี่นะ เราอาจจะเคยเดินห้างด้วยกันสองคน ดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกันสองต่อสอง หรือแม้แต่นอนกอดอยู่บนเตียงเดียวกันมาแล้ว แต่เราสองคนก็ยังไม่เคยมีบรรยากาศโรแมนติกที่เดินอยู่ใต้แสงดาวและดวงจันทร์ เคล้าไปกับเสียงลมและคลื่นแบบนี้กันมาก่อนเลย
ผมหันไปมองใบหน้าด้านข้างของเขาแล้วก็รู้สึกใจสั่นกับความคิดความรู้สึกของตัวเองขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเหงาๆที่มองทอดยาวออกไปเบื้องหน้า จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับโครงหน้าอย่างได้รูป ริมฝีปากเรียวบางที่เผยอขึ้นเล็กน้อย ที่จริงเขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆคนหนึ่งเลยนะ ผมรู้สึกสะดุดตาเขามาตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขากำลังวิ่งรอบสนามฟุตบอลอยู่ในตอนนั้นแล้ว และนอกเหนือจากหน้าหล่อๆของเขานี่แล้ว เขาก็ยังมีนิสัยเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใครสักคนที่ผมเคยพบเจอมาก่อนเลยอีกด้วย เขาเป็นคนปากแข็ง เอาแต่ใจ ปากดี และขี้น้อยใจเป็นที่หนึ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ยังคอยดูแลและหวังดี ทำสิ่งต่างๆเพื่อผมมาตลอดมากมายโดยที่เขายังไม่เคยได้รับอะไรจากผมตอบแทนกลับไปเลยแม้แต่อย่างเดียว
พอคิดอย่างนั้นขึ้นมาแล้วผมก็รู้สึกเจ็บแปลบด้วยความรู้สึกผิดทันที
เขาต่างกับนัทมากในเรื่องของความอ่อนโยน ความร่าเริง ความอบอุ่น และอะไรหลายๆอย่าง ผมอาจจะไม่ได้ตกหลุมรักนัทตั้งแต่นาทีแรกที่ผมได้เจอกับเขา แต่การที่เราได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ ก็ทำให้ผมแพ้ความดีและความอ่อนโยนนั่นไปในที่สุด ในขณะที่กับโจแล้ว เวลาที่ผมอยู่กับเขา ผมจะรู้สึกถึงความแปรปรวน ความท้าทาย และอะไรบางอย่างที่ดึงบางสิ่งลึกๆในตัวของผมออกมา ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร เขาคนนี้อาจจะไม่ใช่คนที่อ่อนโยนและละเอียดอ่อนเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อพูดถึงเรื่องของความรู้สึกของผมแล้วนั้น ในบางครั้ง เขากลับแสดงออกให้ผมเห็นว่าเขาเป็นคนที่เอาใจใส่และพิถีพิถันกับมันมาก มากเสียจนเมื่อมันเกิดขึ้น มันก็ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวและอดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าหากเราสองคนเป็นแฟนกัน.... ถ้าหากว่าผมกับนัทยังไม่ได้เป็นแฟนกันแล้วล่ะก็ เรื่องของเรามันจะออกมาเป็นอย่างไรกันนะ
“มองอะไร” โจหันมาถามผมเมื่อรู้สึกตัวว่าผมกำลังมองหน้าเขาอยู่
“เปล่า.....” ผมรีบหันกลับ
“มานี่” เขาพูดพร้อมกับคว้ามือของผมไปจับเอาไว้
“เฮ้ยๆ ทำไรๆ” ผมพูด แต่ก็ไม่ได้พยายามที่จะดึงมือหลบ
“ทำไม มีแฟนแล้วจะเดินจับมือกับกูไม่ได้รึไงวะ”
“จริงๆมันก็แบบนั้นแหละ”
“เออ มึงจับมือกูไม่ได้ มึงก็ไม่ต้องจับ.... แต่กูจะจับมือมึงเอง โอเคยัง”
ผมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ “มึงนี่มันหน้าด้านจริงๆเลยนะ ไอ้โจ”
“เออ”
“กูก็ไม่ได้อยากจะว่าอะไรหรอกนะเว้ย แต่กูว่ามึงปล่อยมือเหอะว่ะ เกิดใครมาเห็นขึ้นมาแล้วกูจะซวยเอา....”
เขานิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะยอมปล่อยมือผมออก “.....เออ กูผิดเองอะ”
“มึงอย่าน้อยใจน่าาาาา เมื่อกี้กูก็นอนกอดมึงไปรอบแล้วไง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหยอกเล่นเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น ก็ผมบอกไปแล้วนี่ว่าไอ้หมอนี่มันโคตรขี้งอนจริงๆ “เดินกันเฉยๆแค่นี้ก็โอเคแล้ว กูเอง.... ก็.... เอ่ออ รู้สึกดีที่ได้มาเดินอยู่กับมึงนะเว้ย โอเคปะ”
เขาหันมาหาผมทันที “มึงพูดจริงรึเปล่า”
“เออออ” ผมพยักหน้าเขินๆ
“กูถามจริงๆ ไอ้นนท์ มึงชอบกูรึเปล่าวะ”
“โถ่เอ๊ยยยย มึงถามแบบนี้อีกแล้วเหรอวะ ไอ้โจ” ผมโอดครวญเบาๆ
“ถ้าสมมติว่าตอนนี้มึงไม่ได้กำลังคบกับไอ้นัทอยู่ มึงจะเลือกกูเป็นแฟนมั้ย”
คำถามของเขาทำเอาผมยิ่งรู้สึกเขินหนักมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก ผมที่ไม่รู้จะตอบยังไง จึงได้แต่เดินก้มหน้า เพราะไม่กล้าที่จะสบตากับเขา
“ถ้ามึงเงียบกูจะถือว่า ‘ใช่’ นะเว้ย”
“เฮ้ยย เปล่า...!! ไม่ คือ.... มัน...!!” ผมอ้ำอึ้ง
“เปล่าอะไร มันอะไร”
“มึงไม่คุยเรื่องนี้จะได้ป่าววะ ไอ้โจ!!” ผมโพล่งขึ้นด้วยความอาย “มึงนี่พออยู่กับกูทีไรก็เอาแต่จะถามเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยเลยรึไงวะ!”
“ก็กูชอบมึงอะ ถ้าไม่ให้กูถามแบบนี้แล้วจะให้กูถามอะไร”
“พอๆๆๆๆ กูไม่อยากรู้แล้ว ไอ้เหี้ยยย” ผมรีบจ้ำเดินนำเขาไปอย่างรวดเร็ว “แม่งง ไม่น่าพลาดเลย กูเนี่ยยย”
“บ่นอะไร” โจที่เดินตามหลังผมมาพูดอย่างอารมณ์ดี
“ไม่มีอะไร! จะกลับกันได้ยัง”
“เออๆ กลับก็กลับ” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “หึๆๆ”
“ขำเหี้ยไร!” ผมหันมาทำตาดุใส่เขา
“ป๊าววว”
“เดี๋ยวนะมึง ป่วยแล้วยังทำซ่าอีก”
“กลัวตายห่าแหละ”
“เอออออ”
“ระวังเหอะมึง สักวันกูจับปล้ำแล้วจะรู้สึก”
“ถุยยย มึงอะเหรอวะจะปล้ำกูไหว”
“มึงนั่นแหละว่ะ สู้แรงกูไม่ไหวหรอก”
“ปากดีนักนะมึงงง อย่าดูถูกกูเกินไปนักนะเว้ยยย”
“ก็ไม่ได้ดูถูก กูพูดจริง.... รึจะลอง” เขาเขิยบเข้ามาใกล้ผม
ผมสะดุ้งและถอยหลบเขาไปก้าวหนึ่งตามสัญชาติญาณ “อย่านะมึง! เดี๋ยวกูถีบตกน้ำเลย”
“กลัวอะไร กูนักว่ายน้ำนะ” เขายิ้มเยาะ “มึงนั่นแหละที่ว่ายน้ำไม่เป็น”
“เหี้ยยยย”
ในตอนนั้นเองนั่นแหละ ที่ผมเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าผมกับเขาเดินกลับมาถึงบริเวณสระว่ายน้ำแล้ว แต่ทว่าเราสองคนยังคงเม้งใส่กันไม่จบ ซึ่งทำให้ผมลืมเรื่องสำคัญไปเรื่องหนึ่งเสียสนิท แต่ที่จริง ผมก็ลืมเรื่องนี้ไปตั้งแต่ตอนที่เราลงมาซื้อของด้วยกันแล้วล่ะนะ และสาเหตุที่จู่ๆก็ทำให้ผมรู้สึกตัวว่าผมพลาดไปซะแล้วที่ลืมเรื่องนั้นไปก็ไม่ใช่อะไรที่ไหน แต่เป็น....
“ไหนกูบอกให้มึงมาคนเดียวไง ไอ้นนท์!” เสียงของเคดังขึ้นขัดผมกับโจที่กำลังคุยกันอยู่ พร้อมกับร่างของเขาที่เดินออกมาจากมุมมืด
ซวยแล้วไง.......
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1707936 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก