หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[dragonnine]

เข้าใจว่างานเยอะครับ ยังไงก้ออย่าลืมที่จะมาต่อไวไวนะครับบบบ

[Es]

หึหึหึ ท่านแม่ก็รู้เห็นเป็นใจกับคู่นนท์ โจ

 

[peppier]

     ใจร้ายที่สุดด '
ทำไมไม่ให้นัทนอนกับนนท์อ้ะ '   เอ๊ะ !  รึว่าแม่นนท์คิดว่า อีกไม่นานนนท์ก้คงจะได้อยู่กับนัทตลอดชีวิตแล้ว เลยอยากให้โจได้มีความสุขอีกแค่ไม่นานนน   

[watcharet]

เพิ่ฝอ่านเสด  กินเวลาไปตั้ง 15 ชม.แน่ะ  ยาวมากๆๆๆ 

[maple4120]

ว้ายยย โจนนท์นอนด้วยกัน 
ขอให้มีอะไรทีเถอะ ฮุฮุ 

[SaintZ]

หายไปนานๆๆ นัททททท นนนนนท์ สู้ๆๆ วู๊วววๆๆ
มีไรกะโจได้นะ นนท์ แต่ป้องกันด้วย  

Live long enough to find the Right One.


^_________________^

555555 55 5 5 5 55 +

[kihaezzzzzz]

นิยายรายสัปดาห์ 555.


รีบมาต่อนะคะ

กำลังหนุกเลย

[konnarak]

เชียร์โจขาดใจดิ้น  



 

[boyza_Casanova]

มารอ โจ ครับ     

[Takleng]

โจวุ่นวายว่ะ น่ารำคาญมากขึ้นเรื่อยๆ

[UnFabulOus]

เชียร์โจด้วยคน

[/b]

[myxt]

โจสู้ๆ ยังไงโจก็ที่หนึ่งในใจป้าเสมอน๊า

[kasarus]

ลุยเลยโจ กองเชียร์เพียบซะขนาดนี้

[ratta]

ยังอ่านไม่เป็นปัจจุบัน แต่เชียร์โจ สู้เค้าน้า

[Tago22]

โจสู้ ๆ โจสู้ๆ

[phoenix7zPETER]

 
Wowww
ในที่สุด ความฝันที่คิดว่าจะได้รีพลายในเรื่องนี้ก็เป็นจริงสักที กว่าจะตามทัน ตั้งแต่ตอนแรกยันปัจจุบัน ปาไปสามวันเลย ฮ่าๆๆๆๆ  ยอมรักเลยว่าพี่ต้นเขียนเรื่องได้ดีจริงๆ ดีมากๆเลยครับ เดี๋ยวสงสัยต้องไปตามหาเรื่องอื่นๆที่พี่เขียนไว้อีกด้วยนะเนี่ย อิอิๆ
สุดยอดอ่ะ ชอบมากมาย ไม่มีคำบรรยาย นอกจาก "ชอบ" มากๆ ครับ 55+
ก้ขอเป็นกำลังใจให้พี่ต้นนะครับ สู้ๆ
และที่สำคัญ ขอเป็น NUT FC ด้วยคน
เชียร์นัทๆๆๆๆ ขาดใจอ่ะ แต่ก็แอบเชียร์โจอยู่หน่อยๆนะ แต่เชียร์นัทดีกว่า น่าจะดีที่สุดแล้ว ฮ่าๆๆ 55+++
FC NUT & NUT FC ....555++
 
NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC 
NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC
NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC
NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC  NUT FC
เชียร์อยู่ สู้เต็มที่นะ นัท ...

[peppier]

ตกหน้าสองแล่วว ว ว '   มาช่วยดันครับ
FC นัทจงเจริญ  .. 

[Fill]

รักสามเศร้าครั้งนี้จะลงเอยอย่างไรหนอออ

[Tago22]

โจรีบมาจัดการนนท์
สักทีนะคร๊าบ
อย่างปล่อยให้นนท์ลอยนวน

[จันทร์ผา]

มารอตอนต่อไปครับ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

มารอโจกับนนท์
ที่นอนในห้องนอนเดียวกัน!!!
นัทหลบไปก่อนแล้วกันนะ ^^ อิอิ

[sakuracity]

นานน!! นานจังอะไรเตอร์ หายไปนานเกิ๊น มาต่อได้แล้วคร้าบบบบ คิดถึงงงง 

[ExecutioneR]

A 122


โจมานอนอยู่ที่บ้านของเราแค่เพียงคืนเดียว และในตอนเช้า เขาก็กลับไปเพื่อเก็บของและเสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะไปเที่ยวกับพวกเราด้วย พอหลังจากที่โจกลับบ้านไปแล้ว นัทก็ถามผมใหญ่ว่าโจทำอะไรผมหรือเปล่า แต่ก็แน่นอนว่ามันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆ โจแค่ละเมอเพ้อออกมา และผมก็ต้องกอดเขาเอาไว้จนกว่าเขาจะสงบลง แล้วจากนั้นก็ค่อยคลานกลับขึ้นไปนอนต่อบนเตียงของตัวเองอีกครั้ง ซึ่งถึงผมจะไม่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้นัทฟังได้ แต่ผมก็กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำล่ะว่า “มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยจริงๆ”

เวลาที่เหลือผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงวันที่เราจะไปเที่ยวด้วยกันมาถึงในที่สุด ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะนอกจากนี่จะเป็นการไปเที่ยวกับเพื่อนๆที่ต่างจังหวัดครั้งแรกของผมแล้ว สถานที่ที่เราไปกันก็ยังเป็นที่ๆผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดตั้งแต่เด็กอีกด้วย หากแต่ว่าก็น่าแปลก ที่ผมรู้สึกแค่เพียงตื่นเต้นและดีใจ แต่ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลใดๆเลย

“ถ้าไผจะลากลงทะเลกะว่าแกล้งอะหยังนี่จะไปยอมนา ไปฟ้องคนใหญ่ แล้วก่อฟั่งโทรมาบอกแม่เลย”

“แม่คร้าบบบ เปื้อนนนท์หมู่นั้นมันบ่ยะจะอั้นหรอก เจื้อนนท์ก่า”

“บ่ฮู้ล่ะ แม่บ่ไว้ใจ๋ขนาดนั้น นนท์ก่อต้องดูแลตั๋วเก่าดีๆตวยเน้อ ถ้าเกิดว่ากั๋วกาว่าบ่สบายใจ๋นี่ก่อบ่ต้องฝืนเน้อ เข้าใจ๋นา หื้อขึ้นไปบนฝั่งกะว่าขึ้นห้องไปเลยก่อได้”

“ครับๆ ฮู้แล้วครับ แม่บ่ต้องห่วงนนท์เน้อ นนท์ดูแลตัวเองได้แต๊ๆ”

“นนท์เป๋นลูกคนเดียวของแม่นา แม่จะบ่ห่วงได้จะใด ถ้ามีอะหยังหื้อฟั่งโทรหาแม่เลยเน้อ แม่จะฟั่งไปฮับปิ๊กมา โอเคก่อ”

“ครับๆ ได้ครับ”

“อ้ออ แล้วก่อเรื่องของนัทกับโจน่ะ.......”

ผมหูผึ่งทันที “ยะหยังครับ”

“แม่ เกยฝากโจหื้อจ้วยผ่อนนท์ไว้แล้ว และเดียวแม่จะไปกำชับนัทไว้แหมคน เพราะฉะนั้นถ้าสองคนนี้ โดยเฉพาะนัท เป๋นคนปาหื้อนนท์เถลไถล กะว่ายะอะหยังบ่เข้าท่านี่แม่หื้อเลิกคบเลยนา เข้าใจ๋ก่อ”

“ยะหยังต้องโดยเฉพาะนัทตวยอะครับ” ผมนิ่วหน้า รู้สึกขัดใจ

“อ้าว ก่อนัทเป๋นแฟนนนท์บ่ใจ้กา แล้วถ้านัทดูแลนนท์แตนแม่บ่ได้ แม่บ่มีทางยอมปล่อยหื้อมาวุ่ยวายกับลูกจายของแม่ง่ายๆหรอก ตี้อู้จะอี้ก่อเพราะว่าแม่คาดหวังจากนัทเอาไว้นักกว่าโจนั่นล่ะ”

อ้อออ..... ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง

“จะอั้นแล้วยะหยังแม่ต้องฝากโจตวยล่ะ ฝากนัทคนเดียวก่อปอแล้วล่ะก้า”

“แม่ฝากไผได้ก่อฝากหมดนั้นน่ะ เพราะแม่เป๋นห่วงนนท์” แม่ถอนหายใจเบาๆ “แล้วท่าทางโจก่อดูปอจะไว้ใจ๋ได้อยู่ บ่อั้นตะคืนก่อนแม่บ่หื้อเขาไปนอนตวยเฮาหรอก แต่ว่านั่นมันก็เหตุจ๋ำเป๋นแต๊ๆ แล้วตี้ไปทะเลเนี่ย อย่าได้ถือโอกาสยะอะหยังตี้มันบ่เหมาะบ่ควรนา ตี้เกยฮับปากแม่ไว้แล้วน่ะ ห้ามเด็ดขาดเลยน่ะ” แม่ตีหน้าดุ “ถ้าแม่ฮู้ แม่เอาต๋ายแต๊ๆเน้อ แม่มีสายสืบนาจะบอกฮื้อ”

“อะหยังครับ อะหยัง จะได ไผ ไผเป็นสายสืบของแม่แหมเนี่ย”

“บ่อบอก ปอๆ ไปฮ้องนัทลงมาอู้กับแม่กำ ว่าแต่รถเปื้อนเฮาน่ะจะมาฮับกี่โมงกี่ยามล่ะ”

ผมดูนาฬิกา “แหมสักกึ่งชั่วโมงก้าครับ”

“โอเค จะอั้นไปเช็คของเช็คสัมภาระของตั๋วเก่าฮื้อเรียบร้อย แล้วยกมาวางรอตางลุ่มเลย แล้วก่อไปฮ้องนัทมาหาแม่ตวย เร็วๆ ไป”
ผมพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ทำตามที่แม่บอก ผมให้เวลาทั้งคู่คุยกันอย่างเต็มที่ โดยที่ตัวเองก็ง่วนอยู่กับการตรวจตราของที่ใส่กระเป๋าลงไปแล้วและสิ่งที่คิดอยากจะเอาไปอีกแต่ก็รู้สึกลังเลเป็นครั้งสุดท้าย ผมโทรหาวายุและเจย์ที่ตอนนี้อยู่ด้วยกันแล้ว เพื่อคุยเรื่องการไปเที่ยวครั้งนี้ของเราอย่างตื่นเต้น แต่ที่จริง อีกเดี๋ยวเราก็จะได้เจอหน้ากันอีกไม่นานนี้อยู่แล้วน่ะนะ

สรุปว่าทริปไปทะเลที่หัวหินครั้งนี้ของเรา จะมีอาเมฆกับอาไคล์ไปเป็นผู้ใหญ่ที่คอยดูแลและควบคุมพวกเราไม่ให้ออกนอกลู่นอกทาง แล้วนอกจากนั้นก็ยังพี่แม็ทด้วยอีกหนึ่งคน โดยรถที่ใช้คือรถตู้จากบ้านของเจย์ และยังมีคนขับรถไปคอยขับรถให้พวกเราด้วย โดยที่พวกเขาจะวนไปรับทุกคนที่บ้านตามเส้นทางที่ใกล้ที่สุดตั้งแต่เช้าตรู่ จนกระทั่งมาแวะรับผมกับนัทและโจที่บ้านเป็นกลุ่มสุดท้าย

ผมก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วก็เห็นว่าเหลือเวลาอีกแค่ไม่ถึงสิบห้านาที ก็จะได้เวลาที่รถตู้มารับพวกเราแล้ว แต่โจก็ยังไม่กลับมาถึงบ้านของเราสักที หรือว่าเวลาเจ็ดโมงครึ่งนี่มันจะเช้าเกินไปนะ เพราะผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านของเอกที่เขาไปอาศัยนอนด้วยชั่วคราวนั้นมันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพกันแน่

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นโทรหาเขา แต่พอเขารับสาย ผมก็กลับต้องอึ้งไปด้วยประโยคสั้นๆที่เขาพูดก่อนจะตัดสายทิ้ง

“กูกำลังคุยกับแม่ของมึงอยู่ข้างล่าง”

พอเจอแบบนี้เข้าไป ผมก็นั่งงงไปเลย นี่เขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็หมายความว่า ทั้งเขาและนัท กำลังนั่งคุยกับแม่ของผมอยู่พร้อมกันอย่างนั้นน่ะเหรอ จากที่ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ก็จะกลายเป็นผมชักอยากรู้มากๆแล้วนะเนี่ย ว่าแม่คุยอะไรกับเขาสองคนกันแน่

ผมหิ้วกระเป๋าเดินลงไปชั้นล่าง และตรงไปยังห้องนั่งเล่น ที่พื้นตรงข้างๆโซฟารับแขกมีประเป๋าสองใบวางกองรวมกันเอาไว้อยู่แล้ว ผมจึงเอากระเป๋าของผมไปวางไว้ที่เดียวกัน แล้วเดินไปนั่งลงข้างๆแม่บนโซฟา

“คุยกันจบรึยังครับเนี่ย”

“จบแล้ว ฝากฝังเรียบร้อยหมดแล้ว แต่ถ้าเกิดว่านนท์ยังจะเป็นอะไรไปอีกล่ะก็ แม่จะโกรธมากกกก และจะไม่ให้ทั้งสองคนมาบ้านหลังนี้อีกเลยจริงๆนะ จำเอาไว้ด้วย”

“โหหห แม่อ่าาาา แม่ก็พูดเวอร์ไป แค่ไปทะเลเอง มันจะไปเกิดอะไรขึ้นล่ะครับบบ”

แม่หันขวับมาหาผมทันที “ก็แล้วตอนนั้นไม่ใช่เพราะ ‘แค่ไปทะเล’ รึไง พวกเราถึงได้.......”

ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอหลุดพูดสิ่งไม่ดีที่ไม่ควรจะพูดออกไปเสียแล้ว “นนท์...... นนท์ไม่ได้ตั้งใจครับแม่ นนท์ขอโทษ.....”

“ผมจะดูแลนนท์เองครับ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วง” โจพูดขึ้น

“ผมก็เหมือนกันครับ ผมไม่ให้นนท์ลงไปเล่นน้ำหรอกครับ และก็จะย้ำเพื่อนคนอื่นๆให้อีกครั้งด้วย ว่าไม่ให้เล่นอะไรแผลงๆกันเด็ดขาด” นัทพูดขึ้นด้วยอีกคน

“ดีมาก ยังไงแม่ก็ฝากนนท์ด้วยนะ”

“ครับ” ทั้งสองคนรับคำพร้อมกัน

หลังจากนั้นไม่นาน รถตู้ก็มาถึง อาไคล์กับอาเมฆแนะนำตัวเองว่าเป็นอาของวายุ และบอกว่าทราบเรื่องของผมแล้วจากหลานชายของเขา และจะช่วยดูแลผมอย่างดีที่สุด ทำให้ผมเริ่มรู้สึกทุเรศตัวเองขึ้นนิดหน่อยที่พลอยทำให้ใครต่อใครต้องเป็นห่วง และต้องมีคนคอยดูแลเหมือนเป็นเด็กเล็กๆแบบนี้

จะว่าไป ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันก็คล้ายๆกับเมื่อตอนที่เรามีเรื่องกับพวกแม็กซ์ในตอนนั้นเลยนะ ความรู้สึกที่ถูกคนคอยดูแลเป็นห่วงทุกฝีก้าวราวกับผมดูแลตัวเองไม่เป็นทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่างเดียว อะไรแบบนั้น

แต่ทว่าความรู้สึกเหล่านั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อทุกคนในรถตู้ลงจากรถออกมารับและทักทายผมอย่างร่าเริง พวกเขาไหว้แม่ของผมและจากนั้นก็ต้อนเราทั้งสามคนขึ้นรถ ผมสังเกตว่าทุกคนดูจะโอเคกับการมีโจร่วมเดินทางไปกับพวกเรามากกว่าที่ผมเคยกังวลในตอนแรกเยอะเลยทีเดียว แสดงว่าก่อนหน้านี้ที่โรงเรียน ที่ผมเคยเห็นว่าพวกเขาดูจะยอมรับโจกันมากขึ้นแล้วนั้นก็ไม่ใช่เป็นแค่สิ่งที่ผมคิดไปเองจริงๆ

แม้แต่เจย์ที่ดูจะเคยต่อต้านโจมากที่สุดในกลุ่ม ก็ยังต้อนรับเขาด้วยความเต็มใจ ขนาดที่แม้แต่หลังจากที่พวกเราขึ้นรถกันไปหมดแล้ว พวกเขาสองคนยังคงยืนคุยกันข้างนอกครู่หนึ่งก่อนจะตามกลับขึ้นมาในรถเลยด้วยซ้ำ

เมื่อรถตู้เริ่มเคลื่อนตัว พวกเราก็เริ่มพูดคุยเสียงดังพร้อมกันไปด้วยทันที ซึ่งก็นับว่าเป็นเรื่องปกติจริงๆ พวกเราทั้งหมดต่างก็พูดคุย ร้องเพลง หยอกล้อเล่นกัน จนกระทั่งเราเริ่มเหนื่อย และเสียงที่เคยดังอื้ออึงไปทั้งรถก็ค่อยๆลดระดับลงจนกลายเป็นการพูดคุยปกติ หลังจากที่เคนเป็นคนแรกที่หลับลงไปแล้ว ผมก็เป็นคนที่สองที่หลับตามเขาไปติดๆ จนกระทั่งผมถูกปลุกขึ้นมาเมื่อเรามาถึงที่ปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่งเพื่อกินข้าวเช้า

“เป็นไรวะ ไอ้เจย์ ทำหน้าเซ็งๆ” ป๊อปถามเจย์ขึ้นในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน

“เปล่า กูไม่ได้เป็นไร”

“แน่ใจนะ”

“เออออ สงสัยกูจะแค่เหนื่อยๆอะว่ะ เมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนเลย จะนอนในรถก็กลัวพวกมึงจะถ่ายรูปกูเหมือนที่ไอ้เคนกะไอ้นนท์โดนอีกอะ”

“อ้าววววว” ผมกับเคนร้องออกมาพร้อมกัน

“พวกมึงทำอะไรกะกูเนี่ย ไหนๆๆๆ กล้องใครถ่ายกูบ้าง เอามาดูเลย ไอ้สาดดดด!!” เคนโวยขึ้น

“ก็ทุกกล้องนั่นแหละมึง นอนหลับอ้าปากน้ำลายไหลซะขนาดนั้น ใครจะไปอดใจได้วะ” ป๊อปหัวเราะ

“ไอ้เหี้ยยยยยย!!” เคนร้องอย่างเจ็บใจ “ไม่จริงอะ กูไม่หลับน้ำลายไหลเด็ดขาดดดด!!”

“เฮ้ยย แต่มันเรื่องจริงว่ะ เคน พี่คอนเฟิร์มด้วยคน” พี่แม็ทหัวเราะ

“ไหน! ไอ้เชี่ยป๊อป! มึงเอากล้องมึงมาให้กูดูเลย!”

“ไม่ให้เว้ยยยยย! ฮ่าๆๆๆ มึงไปขอดูของพี่แม็ทดิ นั่งข้างๆมึงอะ ตัวดีเลย กดมือถือรัวเลยมึงงง กูว่าป่านนี้พี่เค้าโพสลงเฟซบุ๊คไปแล้วมั้งงง”

“พี่แม็ท!!” เคนหันขวับไปหาคนที่นั่งข้างๆเขา

“เฮ้ยยย ยังไม่ได้โพสเว้ยยย ยังไม่ได้โพสจริงๆๆ”

“นี่แปลว่าพี่จะโพสจริงๆใชช่มั้ยเนี่ยยย อ๊ากกกกกก!!”

“อย่าลืมแท็กด้วยนะพี่”

“มึงหุบปากเลย ไอ้เชี่ยตี๋ สาดดดดดดดด!!!” เคนหันไปโวยตี๋เล็กที่นั่งอยู่ข้างๆป๊อปแทน

และในขณะที่พวกเขากำลังโวยวาย หัวเราะ และถกเถียงกันเสียงดังอยู่นั้น ผมก็หันไปหานัทและพูดกับเขาเบาๆ

“นี่นนท์ก็โดนด้วยจริงอะ เฮ้ยย โดนถ่ายไปเยอะป่าววะ อุบาทว์ป่าววะ”

“ของนนท์อะ ไม่มีหรอก ไม่เท่าไหร่ นนท์หลับน่ารักจะตาย ไม่น่าเกลียดเลย นัทดูแล้ว” เขายิ้ม

“เหออออ จริงอะ แม่งงงง น่าอายออกเหอะ ใครถ่ายวะ ลบได้มั้ยเนี่ย”

“ไม่น่าอายหรอก จริงๆ ถ้าเป็นรูปน่าเกลียดๆ นัทก็ไม่ยอมให้ถ่ายเหมือนกันแหละน่า หวง จะเก็บไว้ดูคนเดียว ฮ่าๆๆ”

ผมหน้าแดง “ปากดี!!”

ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วหันกลับไปมองตรงหน้าเหมือนเดิม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เห็นวายุกำลังกระซิบอะไรบางอย่างกับเจย์อยู่พอดี

“อะไรวะ มีไรวะพวกมึง” ผมถามด้วยความอยากรู้

“เปล่าๆ กูก็แค่ถามมันอะว่า......” วายุเหลือบมองไปยังโจที่นั่งอยู่ริมสุดของโต๊ะแล้วจึงพูดต่อด้วยเสียงที่ลดต่ำลงอีก “ว่ามันเป็นแบบนี้ ดูเซ็งๆแบบนี้ ก็เพราะไอ้โจมาด้วยรึเปล่าอะ”

อันที่จริงผมก็กำลังสงสัยเรื่องนี้อยู่ด้วยเหมือนกัน

“แล้วกูก็ตอบว่าเปล่า” เจย์พูดขึ้นก่อนที่ผมจะทันได้ถามอะไรออกไปอีกคน “มึงจำไม่ได้เหรอวะ ว่ากูเคยออกปากเป็นคนให้พวกมึงชวนมันมาเองด้วยซ้ำ เพราะงั้นกูไม่ได้หงุดหงิดเรื่องไอ้โจหรอก เชื่อกูเหอะน่ะ แต่กูคงเหนื่อยๆจริงอะว่ะ อยากนอน แต่ก็นอนไม่ได้ แม่งงงง”

“มึงก็หนีไปนั่งข้างหน้าสิวะ ไอ้เจย์ จะได้นอนพักได้ ไปขอแลกที่กับอาไคล์ก็ได้นี่” นัทเสนอความคิดเห็น

เขาส่ายหน้า “ไม่เป็นไรอะว่ะ กูไม่อยากกวนอาเค้า เดี๋ยวกูกลับไปนอนที่คอนโดก็ได้”

“เหอะๆ ถ้ามึงจะได้นอนน่ะนะ” วายุหัวเราะในลำคอเบาๆ

ผมเห็นเจย์หันไปมองที่โจ แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็สบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่จะต่างคนต่างกลับไปสนใจอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อ แต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะว่าผมคิดไปเองคนเดียวรึเปล่า เพราะมันเกิดขึ้นไวมาก แถมผมยังเห็นเหตุการณ์นั้นด้วยเพียงหางตาแค่นั้นด้วย

หลังจากกลับขึ้นรถและเดินทางต่ออีกไม่นาน พวกเราก็มาถึงที่หมาย นั่นก็คือที่ลานจอดรถหน้าคอนโดของเจย์ หลังจากที่ลงรถแล้ว อาเมฆและอาไคล์ก็ประกาศอย่างชัดเจนว่าห้ามพวกเราเสียงดังจนเกินพอดี โวยวาย วิ่งเล่น และทำตัวก่อปัญหาจนเป็นที่เดือดร้อนแก่คนอื่นๆโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นทริปนี้จะต้องยกเลิก และพวกเราจะถูกส่งตัวกลับกรุงเทพทันทีอย่างไม่มีข้อแม้ ถึงแม้คำพูดของอาเมฆจะฟังดูรุนแรงและเด็ดขาดจนเกินจริง แต่วายุก็กระซิบบอกพวกเราว่า ด้วยนิสัยของอาเมฆแล้ว อาเมฆทำจริงอย่างแน่นอน ดังนั้นคนที่โดนเพ่งเล่งว่าจะต้องทำตัวให้เรียบร้อยมากที่สุดจึงไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นป๊อปนั่นเอง

คอนโดของเจย์อยู่ติดกับริมหาดส่วนตัวของทางโครงการ มันถูกแบ่งออกเป็นสองตึก คือตึกเอและตึกบี โดยที่ทั้งสองตึกสูงทั้งหมดยี่สิบชั้น บริเวณด้านล่างสุด มีสวนหย่อม ร้านอาหาร ร้านค้า ร้านกาแฟ และสระว่ายน้ำที่เปิดโล่งออกไปสู่ชายหาดที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ถึงจะเงียบและดูเหมือนกับไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่ทุกส่วนของคอนโดแห่งนี้ก็ได้รับการดูแล ตบแต่ง และทำความสะอาดเป็นอย่างดีสมกับราคาที่แพงลิบลิ่ว ห้องของเจย์นั้นอยู่บนตึกเอ ชั้นบนสุด และมีระเบียงที่หันหน้าออกสู่ทะเลด้วย เจย์บอกพวกเราว่าส่วนมากที่นี่ก็จะเงียบและไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่อยู่แล้ว ยกเว้นก็แต่ช่วงวันหยุดเทศกาล ที่ผู้อาศัยจากกรุงเทพและจังหวัดอื่นๆจะพาครอบครัวมาพักผ่อนกัน ทำให้ที่นี่ครึกครื้นและเสียงดังขึ้นเล็กน้อย แต่ถึงแม้ว่าตอนที่พวกเรามานี้จะค่อนข้างเงียบมากและดูเหมือนจะไม่มีคนอื่นอยู่เลยนอกจากพวกเรา เจย์ก็ยืนยันว่ายังมีแขกคนอื่นๆอยู่ด้วยอีกหลายห้องหลายครอบครัวแน่นอน และเมื่อเราอยู่ในห้อง เราก็จะไม่สามารถส่งเสียงดังจนเกินไปได้ เพราะไม่อย่างนั้น ยามหรือผู้ดูแลตึกจะต้องขึ้นมาเอาเรื่องพวกเราถึงหน้าห้องแน่ๆ

ในส่วนห้องของเจย์นั้น ประกอบไปด้วยห้องนอนทั้งหมดสามห้อง ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่รองรับพวกเราหมดทุกคนได้อย่างสบายๆ ห้องครัว ห้องน้ำ พร้อมทั้งเฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์เครื่องใช้ทั้งหมดแบบครบชุด และทั้งหมดก็อยู่ในสภาพที่ใหม่เอี่ยม แสดงให้เห็นถึงการได้รับการดูแลรักษาและการทำความสะอาดเป็นอย่างดี

“แม่งเงียบดีจริงๆว่ะ กูชอบ” วายุเปรยขึ้นเบาๆ

“ถามจริงๆว่ะ นี่มีคนอื่นอยู่ด้วยจริงเหรอวะเนี่ย ตอนขึ้นลิฟต์มาก กูยังไม่เห็นใครสักคนเลยนะเว้ย ไอ้เจย์”

“มีสิวะ ไอ้ตี๋ แต่ตอนนี้มันกลางวันอะ คนอื่นเค้าก็คงนอนอยู่ในห้อง ไม่ก็ออกไปเที่ยวไปหาอะไรกินข้างนอกกัน เย็นๆค่ำๆนั่นแหละ มึงถึงจะเห็นคน แต่ก็อย่างที่บอกอะว่าไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมายหรอก”

“เออ ว่าแต่ว่าพ่อมึงซื้อที่นี่ไว้นานยังวะ”

“ก็นานแล้วล่ะ ตั้งแต่กูอยู่ประถมได้........ ก็ตั้งแต่ตอนนั้นกูยังสนิทกับไอ้แม็กซ์อยู่นั่นแหละว่ะ”

“เหรอๆ อืมมม” ตี๋เล็กพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินตามป๊อปไปที่หน้าระเบียง

“แล้วเพื่อนพ่อมึงคนอื่นๆเค้าก็ซื้อไว้ด้วยเหมือนกันใช่รึเปล่าวะ”

“ก็มีบ้างว่ะ มึงรู้ได้ไงวะ ไอ้ยุ”

“กูก็เดาเอาว่าน่าจะคล้ายๆพวกพ่อกูอะ เพราะกับเพื่อนที่สนิทกันมากๆ เค้าก็จะชวนกันทำนั่นทำนี่ซื้อนั่นซื้อนี่ด้วยกัน อะไรเงี้ยอะว่ะ มึงก็เห็นว่าบ้านกูกับบ้านของอาไคล์อาพีก็ไม่ได้ไกลกัน เห็นปะล่ะ และไหนจะบ้านที่ระยองอีก ไรงี้”

“เออ ก็จริงของมึง.......” เจย์เงียบลงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปหาคนอื่นๆ “เฮ้ยย!! พวกมึง มานี่แป๊บซิวะ กูมีเรื่องจะพูดด้วย!”

พวกเรามองหน้ากันงงๆ ก่อนจะเดินมารวมกลุ่มกัน ส่วนอาไคล์กับอาเมฆและพี่แม็ท ต่างก็กำลังจัดของกันอยู่ในห้องนอนใหญ่ ทำให้ในห้องนั่งเล่นจึงมีแต่พวกเรานั่งล้อมกันอยู่บนพื้นพรม เพื่อรอฟังสิ่งที่เจย์จะพูด

“กูมีเรื่องนึงอยากจะบอกพวกมึงว่ะ แต่เป็นเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะเว้ย กูผิดเองอะ ที่ปิดพวกมึงเอาไว้.......”

“อะไรของมึงวะ ไอ้เจย์” ป๊อปนิ่วหน้า

“ก็อย่างที่กูบอกไอ้ตี๋และไอ้ยุไปเมื่อกี้อะว่า ที่เนี่ย นอกจากบ้านกูแล้วก็ยังมีเพื่อนพ่อกูบางคนซื้อเอาไว้ด้วยเหมือนกัน”

“เออ แล้วไงวะ”

“ซึ่งหนึ่งในคนเหล่านั้นก็คือบ้านของไอ้แม็กซ์อะว่ะ”

“ก็แล้วไงล่ะวะ ไอ้เจย์ แม่งจะซื้อไว้ก็เรื่องของมันสิวะ ไม่เห็นเกี่ยวกับพวกเราเลยยยยย” ป๊อปโวย “มึงแม่งคิดมากเหี้ยไรเนี่ยยย โว้ววว”

“แล้วมันซื้อห้องไหนไว้วะ ไอ้เจย์” ตี๋เล็กถาม

“ตึกนู้นว่ะ แต่ห้องไหนชั้นไหนกูก็จำไม่ได้เหมือนกัน”

“แล้วไงวะ ก็เรื่องของมันดิ ต่อให้แม่งซื้อไว้เหมือนกัน แม่งก็คงไม่บังเอิญถึงขนาดที่เราจะมาเจอมันหรอกน่า มึงแม่งขี้กังวลเกินไปและ ไอ้หมียักษ์ พอเป็นเรื่องไอ้เหี้ยแม็กซ์ทีไรนะ มึงก็เป็นแบบนี้ทุกทีอะ” ป๊อปส่ายหน้า

“กูไม่ได้กังวลว่ามันจะบังเอิญมาเที่ยวที่นี่พร้อมกับพวกเราเว้ย! แต่ที่กูเซ็งเนี่ย เป็นเพราะแม่งมาอยู่ที่นี่แล้วต่างหาก!!” เจย์พูดอย่างหงุดหงิด


(ฟั่ง=รีบ, ตางลุ่ม=ข้างล่าง)

[ExecutioneR]

ขอโทษครับ รายสัปดาห์จริงๆ 55555

งานเยอะอะครับ แต่ครั้งนี้มาสายไปสองวัน ขออภัย เผอิญติดสุราไปนิด (ฮาาา)

แล้วก็กราบสวัสดีคนอ่านใหม่ๆของนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคร้าบบบบ จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ^3^

[morrian]

  จิ้มคุณต้น ..

ต๋อนนี้มีกำเมืองมาหื้ออ่านตวย อิอิ ม่วนแต้ๆ

[andy_kwan]

จิ้มรีบนทะลุไปหาต่นต้น  การดื่มสุรามากเป็นอันตรายต่ิอเงินในกระเป๋า
ป้าเดาว่าสายสืบของคุณแม่น้องนนท์คือ "โจ"

[konnarak]

เย่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โจจงเจริญ 
ก็อย่างเงี้ยแหละนะนัท
พระรองคงต้องนอนห้องอื่นไป
เพราะนี่เป็นเวลาของพระเอก ที่จะได้ร่วมห้อง(หอ) กับนายเอกของเรา 

โอยยยย กดไลท์ล้านที

โอ๊ยยยยยยย ช่วยด้วยอีกล้านทีอ่ะ เหอะๆ รักโจจัง  My Mysterious Boy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เอาไปเลย100คะเเนนเต็ม รักโจ ชอบโจ เชียร์โจ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

เอาแล้วๆๆๆๆๆๆ 
มีเรื่องแน่ๆ เลยอ่ะ
คิดว่าโจต้องรู้เรื่องนี้อยู่แล้วแน่ๆ ไม่อย่างงั้นไม่ขอตามมาแบบนี้หรอก
ตอนแรกกะจะพูดอยู่แล้วเชียวว่าต้องมีเรื่องอะไรซักอย่างที่คนอ่านยังไม่รู้แน่ๆ
แล้วเจย์ก็หลุดปากออกมาก่อน
เฮ้ออออออออ 

[Azitten]

ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอีกแล้วแน่ๆๆเลยอะ

นัทดูแล นนท์ดีๆๆๆนะ

เชียร์นัท ขาดใจ ^^

[ordkrub]

สงสัยจะมีหลั่งเลือดริมหาดกันหรือเปล่านะครั้งนี้