A 120
“มันเป็นเรื่องจริงที่กูว่ายน้ำไม่เป็น พวกมึงอาจจะไม่รู้ และกูก็ไม่เคยบอกใครด้วย.... แต่กูไม่ได้ไม่บอกเพราะว่ากูอายหรอกนะเว้ย เพียงแต่มันมีเหตุผลที่กูเป็นแบบนั้น และกูก็ไม่อยากจะนึกถึงมันเท่านั้นเอง” ผมพูดเบาๆ
“เฮ้ยยย แค่ว่ายน้ำไม่เป็นเอง ไม่เห็นจะแปลกเลย สาสสส ไอ้นนท์ มึงอย่าทำหน้าคิดมากขนาดนั้นดิวะ” ป๊อปพูด
“มึงเฉยๆก่อน ไอ้ป๊อป” วายุปราม จากนั้นก็หันมาหาผม “มึงบอกว่ามึงมีเหตุผล และเรื่องมันเกิดตั้งแต่มึงเด็กๆแล้วด้วยเหรอวะ ไอ้นนท์”
ผมพยักหน้า “ใช่ เหตุผลที่แม่กูเค้าเป็นห่วงกูมากที่เราจะไปทะเลกัน เพราะว่าจริงๆแล้วไม่ใช่แค่กูว่ายน้ำไม่เป็นหรอก แต่กู..... กูกลัวทะเลว่ะ”
ผมคาดหวังจะได้ยินเสียงของหัวเราะของทุกคน แต่ปรากฏว่ากลับไม่มีใครหัวเราะออกมาเลยสักคน กลับกัน พวกเขากลับกำลังมองผมด้วยแววตาสงสัยกันอยู่ด้วยซ้ำ
“แล้วทำไมถึงเป็นงั้นวะ ไอ้นนท์” วายุถาม
“คือ..... เมื่อตอนเด็กๆ กูเคยจมน้ำน่ะ แต่มันไม่ใช่แค่นั้น เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นยังทำให้กูกับแม่ต้องเสียพ่อของกูไปอีกด้วย กูหมายถึง พ่อแท้ๆของกูเลยน่ะ” ผมเริ่มเล่า แต่แล้วก็ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าผมกำลังทำให้บรรยากาศมันแย่ลงไปซะแล้ว “เฮ้ยยย กูทำพวกมึงเครียดกันป่าววะเนี่ย กูไม่เล่าก็ได้นะเว้ย” ผมหันไปหาพี่แม็ท “พี่แม็ท ผมขอโทษทีพี่ วันเกิดพี่อะ แต่ผมดันมาเล่าเรื่องเครียดๆ เสียบรรยากาศหมด”
“เฮ้ยยย ไม่ต้องคิดแบบนั้น และอีกอย่าง นี่มันก็วันใหม่แล้วด้วย ไม่ใช่วันเกิดพี่แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า” พี่แม็ทส่ายหน้า
“เฮ้ยนี่ ไอ้นนท์ มึงเล่าต่อดิ๊ เรื่องมันยังไงกันแน่วะ กูอยากรู้” ป๊อปเร่ง
“ไอ้ห่านี่......” ตี๋เล็กดันหน้าป๊อปที่ยื่นขะโงกเข้ามากลับไปเหมือนเดิม ก่อนจะหันมาหาผม “ไอ้นนท์ ถ้ามึงไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะเว้ย”
“ใช่ๆ ถ้ามันทำให้มึงต้องนึกถึงเรื่องที่มึงไม่อยากนึกอะไรแบบนั้นอะ” วายุพูดเสริม
“ไม่เป็นไรเว้ย กูตั้งใจไว้ว่าจะเล่าให้พวกมึงฟังอยู่แล้ว.....” ผมยืนยันอีกครั้ง จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ตอนนั้นกูอายุได้สักประมาณเจ็ดขวบ แล้วพ่อยุทธพากูกับแม่ไปเที่ยวทะเลกัน มีอยู่วันนึง พ่อเค้าพากูลงเรือเพื่อไปตกปลาแล้วก็ไปที่เกาะต่างๆกับคนงานคนนึง แต่แม่กูเค้าว่ายน้ำไม่เป็น ก็เลยไม่ได้ไปกับเราสองคนด้วย จนตอนเย็น กูจำได้ว่าน่าจะเย็นมากพอสมควรแล้วล่ะ ฝนมันตก ตกหนักมาก พายุมันดันจะเข้าเอาตอนที่เรากำลังจะกลับพอดี ตอนแรกพ่อก็ลังเลว่าจะกลับเข้าฝั่งดีมั๊ย แต่คนงานบอกว่ากลับเข้าฝั่งเลยน่าจะดีกว่า เพราะบนเกาะที่เราไปกันตอนนั้นมันไม่มีทั้งที่พักและน้ำจืด แต่พอขากลับ เราเจอกับพายุเข้าอย่างจัง และเครื่องยนต์ก็เสือกมีปัญหาอีก.......”
ผมเว้นช่วงสูดอากาศและกอดตัวเองให้แน่นขึ้นเมื่อความมืดมิด เสียงฟ้าร้อง และความหวาดกลัวในตอนนั้นเริ่มกลับมาหลอกหลอนผมอีกครั้ง ถึงเวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยลืมภาพเหล่านั้นลงได้เลย บางครั้ง มันกลับยังตามมาหลอกหลอนผมถึงในความฝันเสียด้วยซ้ำ
“นนท์......” นัทดึงมือของผมไปกุมเอาไว้บนหน้าตักของเขา
“อืมมม โทษทีๆ ถึงไหนแล้วนะ.... เอ้ออ ใช่ ตอนนั้นเครื่องยนต์มีปัญหา เครื่องเราเลยดับอยู่กลางทะเล กูจำได้ว่ามันน่ากลัวมาก ทั้งฟ้าร้อง ฟ้าผ่า เสียงของลมพายุ เสียงน้ำฝนที่ตกกระทบกระจกเรือที่โคลงไปโคลงมา แล้วก็ความมืด......” ผมหยุดพูดและหลับตาลงครู่หนึ่ง “นั่นแหละ มันอาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อนะ แต่มันก็เกิดขึ้นกับกูแล้ว จะเพราะอะไรก็แล้วแต่ กูก็จำไม่ได้ชัดเจนเหมือนกัน แต่กูตกทะเล พ่อก็เลยกระโดดลงมาช่วยกูทั้งๆที่ไม่ได้ใส่ชูชีพ เราสองคนลอยคอเกาะไม้หรืออะไรสักอย่างที่คนงานโยนลงมาให้ แต่เชือกที่พ่อดึงไว้ก็หลุดมือไป แล้วก็อย่างที่บอกว่าพายุมันแรงมาก คลื่นแรงมาก สุดท้ายเราก็ลอยห่างออกจากเรือมากขึ้นเรื่อยๆ กูโชคดีที่มีชูชีพ พอตอนเช้า คนที่ออกตามหาพวกเราเจอกูเข้า เลยช่วยกูเอาไว้ได้ แต่ว่าพ่อกู เค้าจมน้ำไปก่อนที่คนจะมาเจอกูไม่นานเท่านั้นเอง........”
เมื่อสิ้นเสียงของผมหลังจากที่ผมเล่าจบ ก็เกิดความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งห้องทันที เสียงเพียงเสียงเดียวที่เหลืออยู่คือเสียงครางหึ่งๆเบาๆของเครื่องปรับอากาศที่ริมเพดานห้องอีกด้านเท่านั้น
“แล้วเค้า........ เจอพ่อมึงป่าววะ นนท์” เคนถามขึ้นในที่สุด
ผมพยักหน้า “เจอ ก็ไม่ไกลจากจุดที่เจอกูนั่นแหละ”
“อืมมม” เคนพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าลงมองขวดบาคาร์ดี้ในมือตัวเอง
“เพราะงั้นมึงก็เลยบอกว่ามึงกลัวทะเล และแม่มึงก็เลยเป็นห่วงมึงเรื่องที่จะไปทะเลมาก ใช่มั๊ยวะ ไอ้นนท์” วายุถาม
“แต่พวกเราก็จะไม่ได้นั่งเรือไปที่ไหนนะเว้ย อย่างมากก็แค่ว่ายน้ำเล่นกันอยู่ริมฝั่งแค่นั้นแหละว่ะ” เจย์บอก
“กูรู้ แต่แม่กูเค้าก็คงกังวล กลัวว่ากูจะคิดถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นหรืออะไรแบบนั้นอีกอะมั๊ง เพราะหลังจากนั้น พวกกูก็ย้ายขึ้นไปเชียงใหม่ แล้วแม่ก็แต่งงานใหม่กับพ่อกิตที่นั่น และระหว่างนั้น พวกกูก็แทบไม่เคยไปเที่ยวทะเลกันอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียวว่ะ...... ไม่สิ จริงๆก็เคยแหละ ก็มีสองครั้งนะ ที่มันจำเป็นต้องไป แต่แค่ครั้งแรกกูก็รู้สึกไม่ชอบแล้ว กูไม่ชอบทะเลเลย โดยเฉพาะตอนกลางคืนอะ ไม่ชอบที่มันมืด แล้วมันดูกว้างใหญ่แบบไม่มีที่สิ้นสุดด้วย พวกมึงพอเข้าใจป่าววะ”
“แล้วถ้าตอนกลางวันล่ะ มึงก็ยังรู้สึกเหมือนกันเหรอวะ”
“ก็พอๆกันอะว่ะ ไอ้คริส คือ กูไม่ชอบที่มันกว้าง ไม่ชอบเสียงคลื่น อะไรแบบนั้นอะว่ะ มันทำให้กูคิดถึงเรื่องตอนนั้น แค่เห็นกูก็รู้สึกหนาวๆแล้ว แต่ถ้าตอนกลางคืนมันจะแย่กว่าหน่อยเท่านั้นเอง” ผมตอบ “เฮ้ยย แต่นั่นก็เมื่อตอนเด็กๆนะเว้ย ตอนนี้กูก็คงเฉยๆแล้วว่ะ แค่ไม่ชอบเฉยๆ แต่ไม่ได้กลัวจนไปไม่ได้ อะไรแบบนั้นหรอก ถ้าอยู่ริมหาด กูก็คงไม่คิดอะไรแล้วล่ะว่ะ”
“งั้นมึงก็เลยว่ายน้ำไม่เป็นด้วยเลยเหรอวะ....... แล้วถ้าสระว่ายน้ำอะ มึงก็กลัวเหรอ”
“ก็ไม่เชิงกลัวหรอก ไอ้ตี๋ แต่...... ไม่รู้ดิ มันฝังใจตั้งแต่เด็กๆมั๊ง กูไม่ชอบความรู้สึกของการจมน้ำอะว่ะ กูไม่อยากจมน้ำอีก กูไม่ได้กลัวน้ำหรือสระว่ายน้ำหรอกนะเว้ย แต่กูกลัวการจมน้ำอะว่ะ กูพูดตรงๆเลย” ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยด้วยความอาย
“ไม่ต้องคิดมากหรอก นนท์” นัทบีบมือผมแน่นขึ้นเล็กน้อย “นนท์ว่ายน้ำไม่เป็นก็ไม่เห็นเป็นไรเลย ดีซะอีก เพราะนนท์จะได้ไม่ต้องลงเล่นน้ำ และนัทก็จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนนท์ไง นัทจะคอยดูแลนนท์บนบกให้อย่างดีเลย แล้วก็จะระวังไม่ให้นนท์ไปตกน้ำที่ไหนด้วย”
“โอ๊ยยยยยยยยยยย กูจะอ้วกกกกกกกกกกกกก!!” ป๊อปทำท่าแหวะ
“เป็นเหี้ยไร ไอ้ป๊อป ส้นตีนพ่อมึงติดคอเหรอ สาสสสสส อิจฉาก็หันไปหาแฟนมึงนู่นสิวะ ไปอ้อนมันนู่น นั่งรอมึงอยู่นั่นน่ะ” เจย์พยักเพยิดไปทางตี๋เล็ก
“อ้าว! ตกลงป๊อปกับยิ่วเป็นแฟนกันแล้วเหรอวะ พี่เพิ่งรู้” พี่แม็ทหัวเราะ
“อย่าไปเชื่อแม่ง พี่แม็ท!! น้องชายพี่แม่งก็พูดไปเรื่อยเปื่อยอะ!” ตี๋เล็กรีบออกตัว
“อ้าว แล้ว ป๊อปไม่ปฏิเสธมั่งเหรอวะ นั่งเงียบเลย”
“โอ๊ยยย ขี้เกียจจะปฏิเสธแล้วพี่ นิ่งๆดีกว่า ขรึมๆ กรุบกริบ” ป๊อปยักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ไปอาบน้ำดีกว่าว่ะ ง่วงละอะ ไป ไอ้ตี๋ ไปอาบน้ำกัน”
“แล้วไมต้องอาบด้วยกันด้วยวะเฮ้ย” เจย์ถาม
“แล้วไมวะ กูอาบด้วยกันออกบ่อย พวกมึงยังไม่ชินกันอีกรึไง” ป๊อปหันมาแลบลิ้นพร้อมกับชูนิ้วกลางใส่เจย์
“เออ ไอ้หัวครวย มึงไปอาบเลยไป แล้วรีบๆออกมาด้วย อย่ามัวช่วยกันสำเร็จความใคร่อยู่ล่ะ สาสสส”
“พี่แม็ท ดูน้องพี่ดิ แม่งปากดีอะ กัดน้องป๊อปตลอดเลย ว่างๆพามันไปฉีดยาด้วยนะ แม่งจากเปลี่ยนจากหมีป่าเป็นหมาบ้าแล้วเนี่ย”
“รีบๆไปเลย ไอ้ควาย!” เจย์พูดพร้อมกับยกเท้าขึ้น “เดี๋ยวจะได้โดนกูถีบลอยเข้าไปถึงในห้องน้ำ สาสสส!!”
ป๊อปกับตี๋เล็กหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของพวกเขาขึ้นจากมุมห้องแล้วค่อยเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งคุยและนั่งกินกันไปอีกพักหนึ่ง จนกระทั่งพี่แม็ทขอตัวกลับห้องก่อน และเมื่อป๊อปกับตี๋เล็กออกมาจากห้องน้ำแล้ว พวกเราก็ช่วยกันเก็บกวาดห้องของเจย์ให้เรียบร้อยพร้อมกับเตรียมตัวทยอยกันไปอาบน้ำ เตรียมที่นอน เพื่อที่จะเข้านอนกัน และเมื่อถึงตีสอง วันอันแสนสุขของพวกเราก็หมดลงไปอีกหนึ่งวันโดยที่ผมมีนัทให้นอนกอดอยู่ข้างกายตลอดทั้งคืน.......
วันรุ่งขึ้น ผมก็กลับบ้านพร้อมกับนัทโดยมีคนขับรถที่บ้านของเจย์ไปส่งถึงที่บ้าน ผมรู้สึกได้ว่านัทดูเหมือนมีเรื่องบางอย่างที่อยากจะพูดกับผม แต่ก็ดูเหมือนยังไม่พร้อมที่จะพูด ผมจึงได้แต่รอ จนกระทั่งเราสองคนอยู่กันตามลำพังบนห้องนอนของผมแล้ว ผมที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว จึงจำต้องเป็นฝ่ายเริ่มถามเขาก่อน
“เป็นไรป่าวนัท ดูเหมือนมีอะไรไม่สบายใจมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“ก็ไม่มีอะไรหรอก.......” เขาก้มลงมองบนพื้น
“ไม่มีอะไรแล้วมันจะเป็นแบบนี้ได้ไง”
“ไม่มีอะไรจริงๆ นัทก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอะว่ะ”
“เรื่องของนนท์..... หรือเรื่องของเรา” ผมชักเริ่มใจไม่ดี “หรือเรื่องอื่นๆ เรื่องอะไรอะ”
“ไม่ใช่เรื่องที่นนท์ต้องกังวลหรอก จริงๆ” เขาส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมาหาผม “นัทขอไปนนอนต่อที่ห้องหน่อยนะ นนท์เองก็จะนอนเหมือนกันใช่ปะล่ะ แล้วเดี๋ยวตอนเย็นๆนัทมาปลุกก็แล้วกัน โอเค๊”
“เฮ้ยยย นัททำงี้นนท์ไม่สบายใจนะเว้ยยย”
เขายิ้มแล้วเดินตรงเข้ามาหอมแก้ผมเบาๆ “นอนไปก่อนเถอะ ไว้ตื่นมาแล้วเราค่อยคุยกัน รับรอง ไม่มีอะไรเครียดจริงๆๆ” และเมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่บนเตียงคนเดียว
ที่จริงผมก็เป็นห่วงเขามากอยู่หรอกนะ เพราะผมรู้ว่านิสัยของเขาเป็นยังไง ผมรู้ว่าเขาชอบเก็บเรื่องสารพัดเรื่องเอาไว้คนเดียว แต่ผมก็ต้องพยายามทำใจให้เชื่อเวลาที่เขาบอกว่าเรื่องไหนที่มันไม่สำคัญและผมไม่ต้องกังวล และอีกอย่าง เขาก็บอกผมแล้วว่าเดี๋ยวเราจะได้คุยกันอีกทีในตอนเย็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ตอนนี้ผมรู้สึกง่วงและเพลียเอามากๆจนสมองก็แทบจะหยุดการทำงานอยู่แล้วด้วย ดังนั้นผมจึงล้มตัวลงนอนและบอกตัวเองว่า เรื่องต่างๆนั้นผมจะค่อยกลับมาคิดอีกทีหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนเย็นแล้วก็แล้วกัน
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูห้อง ผมจึงเดินงัวเงียๆไปหมุนลูกบิดปลดล็อคออก แล้วหันกลับมานอนลงบนเตียงต่อทันที ผมได้ยินเสียงนัทเปิดประตูตามผมเข้ามา และเสียงปิดประตูห้องลงในตอนที่ผมกำลังซุกหน้าลงบนหมอนพอดี
“นัทททท นนท์ง่วงง่าาาาาา ขอนอนอีกนิดนะะะะ” ผมงึมงำลงบนหมอน
นัทไม่ได้ตอบอะไรแต่ ผมรู้สึกว่าเขาเดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆผม
“ขออีกสิบนาทีนะเว้ย งืมมมม.......”
“นี่ถ้ากูจะปล้ำมึง มึงคงเสร็จกูไปนานแล้วนะเนี่ย”
เสียงที่ผมได้ยิน ทำให้ผมต้องสะดุ้งและรีบลุกขึ้นหันไปหาเจ้าของเสียงทันที “ไอ้โจ!”
“เสียใจมะ ที่กูไม่ใช่ที่รักของมึงน่ะ” เขาพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“แล้วนัทอะ นัทไปไหน”
“อยู่ข้างล่าง ช่วยแม่มึงทำกับข้าวอยู่”
“แล้วนี่มึงมาได้ไงวะเนี่ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
เขาลุกขึ้นยืน “......มึงจะไปทะเลในอีกสามวันข้างหน้านี้แล้วใช่มั๊ย”
“กูถามว่ามึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้โจ”
“กูถามว่ามึงจะไปทะเลในอีกสามวันนี้แล้วใช่มั๊ย”
ผมนิ่วหน้า อยากจะเถียงเขาต่อ แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ “อืออ พวกกูก็คุยกันไว้แบบนั้นอะ ทำไมวะ”
เขามองหน้าผมแล้วตีสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่อึดใจหนึ่งก่อนจะพูดออกมา “.......งั้นกูก็จะไปด้วย”
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1709069 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก