หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[Ramika]

อย่างพลอย ต้องโดนน้ำกรดสาดหน้า แล้วส่งไปอยู่กับน้ำหวาน

[Tago22]

ที่จริงต้องขอบคุณพลอยนะเนี้ย

ที่ทำให้แม่ยอมรับในนนท์

ถึงแม้นจะต้องแลกกับอาการป่วย

แต่ไม่เป็นไร คนอาการเหมื่อนกัน

เดี๋ยวเข้าก็รักษากันเอง

ใช้ปะโจ

รีบมารักษานนท์นะ ต่อให้นันท์มาเยอะแล้วนะ

[dragonnine]

ที่จริงต้องขอบคุณพลอยนะเนี้ย

ที่ทำให้แม่ยอมรับในนนท์

ถึงแม้นจะต้องแลกกับอาการป่วย

แต่ไม่เป็นไร คนอาการเหมื่อนกัน

เดี๋ยวเข้าก็รักษากันเอง

ใช้ปะโจ

รีบมารักษานนท์นะ ต่อให้นันท์มาเยอะแล้วนะ

เห็นด้วยกับ Comment นี้ ครับ ลืมคิดไป ...... 

[maple4120]

อ่านตอนแรกคิดว่านนท์จะเป็นมะเร็งซะแล้ว ใจหายวาบเลย 
ถึงพลอยจะมีส่วนทำให้แม่นนท์ยอมรับนนท์ก็เถอะ
แต่เราว่าเจตนาจริงๆของพลอยคงไม่ได้จะให้เรื่องมันออกมาดีแบบนี้หรอกนะ
หรือเราอคติไปเองก็ไม่รู้ แต่เราก็มองพลอยเป็นตัวอิจฉาเต็มขั้นไปแล้วล่ะ 
อยากให้นนท์เลือกได้ซะทีด้วย เอาโจนะ ไม่เอานัท 
ว่าแต่ตกลงเรื่องทะเลนี่ยังไงกัน เกิดเรื่องขนาดนี้จะยังได้ไปอยู่มั้ยเนี่ย
ที่สำคัญเราชอบคู่ตี๋เล็กกับป๊อปอ่ะ  น่ารักเว่อค่ะ อยากอ่านคู่นี้อีกๆ จัดทีสิคะ 
รอต่อนะคะ 

[konnarak]

โจ สุ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ลูกลิงแสดงตัว]

ที่จริงต้องขอบคุณพลอยนะเนี้ย

ที่ทำให้แม่ยอมรับในนนท์

ถึงแม้นจะต้องแลกกับอาการป่วย

แต่ไม่เป็นไร คนอาการเหมื่อนกัน

เดี๋ยวเข้าก็รักษากันเอง

ใช้ปะโจ

รีบมารักษานนท์นะ ต่อให้นันท์มาเยอะแล้วนะ

เห็นด้วยกับ Comment นี้ ครับ ลืมคิดไป ...... 

เห็นด้วยค่ะ ...เชียร์โจอยู่นะ

[ordkrub]

เฮ้อ พลอย คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ

[wan]

หนูพลอย ทำไมมาวางระเบิดกันแบบนี้ล่ะ สาเหตุก็คงไม่พ้น ความรักครั้งเก่า 
ความรักนี่หน่า ทำให้คน ทำอะไรก็ได้ เพื่อให้ได้มันมา แม้จะต้องเจ็ดปวดก็ตาม
ส่วนแม่ นนท์ก็คงต้องค่อยเป็นค่อยไป อีกหน่อยขึ้คร้านจะถามหาแต่ลูกเขย ( แต่คนไหนยังไม่รู้ )
+1 ให้เป็นกำลังใจนะ ต่นต๊น 

[ExecutioneR]

คืนพรุ่งนี้เจอกันครับ

[จันทร์ผา]

จะรอครับ

[kasarus]

ใกล้จะถึงแล้วสิ....... A120

[dragonnine]

รับทราบครับบ..... คุณต้น เจอกันคืนพรุ่งนี้

[andy_kwan]

แวะเข้ามาดู   คืนนี้มารออ่าน

[ลูกลิงแสดงตัว]

รับแซ่บค่ะ
เจอกันคืนนี้ 

[maple4120]

ใกล้แล้วว รอๆๆ
อยากอ่านคู่ตี๋เล็ก-ป๊อปจังเลยอ่า 

[Safina_safe]

มานั่งรอ อย่างใจ จด ใจจ่อ

ว่าแต่ก็เชียร์  นัท กะ นนท์ ก็จิ :mc4:ง

แต่ตอนนี้สงสารโจจังอ่ะ

นั่งรอๆๆๆ

[Gulp]

มารอด้วยคน

[ExecutioneR]

b46


โจ


ผมสงสัยนักว่าจะมีพ่อแม่สักกี่คนในโลกนี้ที่เกลียดลูกของตัวเองได้เท่ากับพ่อของผม และจะมีเด็กสักกี่คน ที่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์และความรู้สึกแบบเดียวกับที่ผมกำลังเป็นอยู่ ถึงผมจะไม่เคยคุยกับแม่เรื่องนี้ แต่เมื่อสองปีก่อน ก่อนที่พ่อจะเริ่มมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนนั้นอย่างเปิดเผยไม่นาน ผมเคยแอบได้ยินสิ่งที่พ่อกับแม่คุยกันในห้องนอนโดยบังเอิญ และมันก็ช่วยตอบคำถามที่ผมสงสัยมาตลอดได้เป็นอย่างดีว่า ทำไมพ่อถึงได้ดูเหมือนไม่รักผมกับน้องเลย

“ผมไม่เคยคิดอยากจะให้มันเกิดมาด้วยซ้ำ!!”

นับแต่นั้นมา คำพูดสั้นๆเพียงประโยคเดียวของพ่อประโยคนี้ก็ไม่เคยจางหายไปจากใจของผมเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ยังคงจำมันได้อย่างชัดเจนราวกับผมเพิ่งได้ยินมันมาเมื่อวาน ทั้งคำพูดทุกๆคำ น้ำเสียงที่พ่อใช้ และความรู้สึกของผมในตอนนั้น ทุกอย่างยังคงแจ่มชัดและฝังลึกอยู่ในใจของผมอยู่ตลอดเวลา บาดแผลและความเจ็บปวดของผมถูกหยุดอยู่ ณ เวลานั้น หน้าห้องนอนแห่งนั้น มานับตั้งแต่คืนนั้น ความเจ็บปวดของผม ไม่เคยเลือนหายไปพร้อมกับวันเวลาที่เดินไปข้างหน้าทุกวินาทีแม้แต่นิดเดียว

นี่คือเหตุผลที่ทำไมผมจึงเรียนรู้ที่จะไม่ไว้ใจใคร ไม่เชื่อใจคนอื่นนอกจากแม่ของตัวเอง ผมต่อต้านความรักของพ่อกับแม่ของเพื่อนๆในวัยเดียวกัน ผมไม่อยากเห็นหรือได้ยินใครๆบอกว่าตัวเองรักพ่อและแม่มากแค่ไหน และยิ่งคำพูดที่บอกว่าพ่อแม่รักพวกมันมากแค่ไหนนั้น ผมก็ยิ่งทนไม่ได้เข้าไปใหญ่ มันอาจจะเป็นความอิจฉา ใช่ ผมยอมรับ และผมก็ยอมรับด้วยว่านั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมได้เริ่มคบหากับพวกไอ้แม็กซ์ เพราะพวกมันทุกคนต่างก็เป็นพวกที่ไม่ฟังเต่อต้านและสียงของคนในครอบครัวเหมือนกัน นอกจากนั้นแล้ว นั่นก็ยังเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ชอบพวกไอ้นัทและไอ้ยุอีกด้วย เพราะไม่ว่าใครในระดับชั้นเราก็ต้องเคยได้ยินเรื่องครอบครัวของไอ้ยุมาบ้าง และสำหรับผมที่ทั้งรู้ตัวอยู่แล้วว่าชอบผู้ชาย และไม่ชอบที่จะเห็นใครมีความสุขกับเรื่องครอบครัวนั้น เรื่องของไอ้ยุที่มีพ่อที่รักมันมากถึงสามคนก็เป็นราวกับมีดดาบที่ยิ่งทิ่มแทงและตอกย้ำถึงความล้มเหลวในเรื่องครอบครัวของผมมากขึ้นเท่านั้น

อย่างน้อยๆผมก็เคยรู้สึกแบบนั้น แต่พอผมเริ่มได้รู้จักกับนนท์ คนแปลกหน้าคนแรกที่ช่วยเหลือผม ดูแลผม และแสดงความห่วงใยผมออกมาจากใจจริงอย่างซื่อบริสุทธิ์ที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ไม่ว่าผมจะเคยพูดจาไม่ดีและแสดงท่าทีต่อต้านเขามากแค่ไหน แต่เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย และสิ่งๆนั้นในตัวของเขาก็ดึงดูดให้ผมเริ่มอยากอยู่ใกล้ชิดเขามากขึ้น เริ่มมองอะไรเปลี่ยนไปทีละน้อย และที่สำคัญ ยังทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนๆในกลุ่มของเขามากขึ้นจนพอที่จะรู้ว่า ผมไม่ใช่แค่เพียงคนเดียวที่มีปัญหาครอบครัว ถึงผมจะไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมายนัก แต่ผมก็พอรู้มาเหมือนกันว่า ไอ้นัทเองก็มีปัญหากับพ่อของตัวเองและต้องอาศัยอยู่กับอาโดยไม่ได้เจอทั้งพ่อและแม่ ไอ้เคนที่ถึงจะไม่ได้บาดหมางกับพ่อ แต่ก็ได้เจอพ่อที่ตัวเองรักน้อยครั้งเหลือเกิน รวมทั้งไอ้คริสที่เพิ่งจะมีปัญหาใหญ่กับที่บ้านก็ด้วยเหมือนกัน

ที่จริง ผมก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าพ่อจะอยากพบนนท์ไปทำไม ไอ้ครั้นจะบอกว่าเขาสงสัยเรื่องที่ผมชอบนนท์ก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะว่าเขาไม่เคยใส่ใจและรับรู้อยู่แล้วว่าผมใช้ชีวิตยังไงและคบอยู่กับใคร นอกจากพวกไอ้แม็กซ์ที่เขาก็รู้จักบรรดาพ่อๆของพวกมันอยู่เหมือนกัน แต่เขาก็แสดงออกในกลุ่มเพื่อนฝูงของเขาชัดเจนมากพอที่จะทำให้เพื่อนทุกคนรู้ว่าเขาไม่ได้มีลูกชายอย่างผม

“เฮ้ยย ไอ้โจ.... กูเจ็บแขนอะเว้ยย” เสียงของนนท์ปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ และทำให้ผมรู้ตัวว่าผมกำลังดึงแขนเขาแรงจนเกินไป

“โทษที” ผมรีบปล่อยมือออก จากนั้นก็รีบหันหลบไปอีกทางเมื่อรู้สึกตัวว่าน้ำตามันกำลังจะไหลออกมา

“ไอ้โจ......” เสียงของเขาที่พูดอยู่ข้างๆผมแผ่วเบา แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยและความกังวล

“กลับบ้านเล็กกันเหอะว่ะ กูไม่อยากอยู่ที่นี่ กูเกลียด” ผมเน้นคำสุดท้ายอย่างหนักแน่น ก่อนจะคว้าข้อมือของเขาและกึ่งเดินกึ่งลากเขาตรงไปยังบ้านเล็ก

เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็เดินนำเขาตรงขึ้นไปบนห้องนอน พอผมเริ่มใจเย็นลงบ้างแล้ว ผมก็นึกเป็นห่วงแม่ที่ยังอยู่ในบ้านใหญ่ขึ้นมานิดหน่อย แต่แล้วแม่ก็โทรเข้ามือถือมาหาผมเพื่อถามผมพอดีว่าผมอยู่ที่ไหน พอผมตอบกลับไปว่าผมอยู่ในห้องที่บ้านเล็กแล้ว แม่ก็วางใจและบอกว่าแม่เองก็กำลังจะเดินกลับมาแล้วเหมือนกัน แม่บอกว่าแม่อยากคุยกับผม ถ้าผมอยากจะคุยกับแม่ ซึ่งแน่นอนว่าผมปฏิเสธไป และหลังจากวางสายลงไปแล้ว ผมก็นั่งเงียบและครุ่นคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นโดยมีนนท์นั่งอยู่ใกล้ๆอีกพักใหญ่ๆ

ใช่..... ผมเองก็นึกสงสัยอยู่แล้วว่าเขาจะเรียกนนท์มาที่บ้านทำไม แต่ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะกล้าทำถึงขนาดเรียกนนท์มาเพื่อที่จะทำให้ผมขายหน้าแบบนี้ และยังไม่นับคำพูดที่เขาใช้ดูถูกนนท์และแม่ของเขาอีก ผมทนไม่ได้จริงๆ พอมานึกๆดูแล้ว ผมยังรู้สึกแปลกใจตัวเองเลยนะว่าผมทนนั่งอยู่ในนั้นนานขนาดนั้นได้ยังไง และผมยอมปล่อยให้คนที่ผมรักต้องทนฟังเรื่องไร้สาระเหี้ยๆรวมทั้งทนขายหน้าแบบนั้นอยู่ได้ยังไงตั้งนาน

“กูขอโทษว่ะ....... สุดท้ายพ่อกูแม่งก็อยากเจอมึงเพื่อที่จะทำให้กูต้องอาย เรียกมึงมาเพื่อด่ากูต่อหน้ามึงแค่นั้นเอง” ผมบอกเขาออกไปในที่สุด เพราะว่าผมก็ทำได้แค่เพียงพูดแบบนี้เท่านั้นเอง

เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่มองผมด้วยสีหน้าและแววตาเป็นกังวลที่ยังแฝงไปด้วยความเข้าใจ และบอกตามตรงนะว่า ผมก็ต้องการเพียงแค่นี้จริงๆเช่นกัน เพราะถ้าหากเขาพูดอะไรออกมาแล้วล่ะก็ มันก็อาจจะไม่เข้าหูผมและทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นอีกก็เป็นได้

หลังจากที่เรากลับไปที่บ้านของเขา ผมก็เอาแต่นึกถึงเรื่องของตัวเองและรู้สึกผิดที่ทิ้งแม่กับน้องเอาไว้ที่บ้านแบบนั้นทั้งที่เพิ่งเกิดเรื่องมาหยกๆ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจกลับไปที่บ้านโดยไม่ได้บอกนนท์ก่อน ไม่หรอก ผมไม่ได้ออกจากบ้านไปเฉยๆแบบนั้นเพราะไม่อยากทำให้เขาเป็นห่วงหรือไม่อยากปลุกเขาที่กำลังหลับอยู่ แต่ผมก็แค่เห็นแก่ตัว และมัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเอง จนไม่ได้คิดถึงเขาและเรื่องที่ว่าแม่ของเขาอาจจะได้ยินสิ่งที่เราสองคนคุยกันเมื่อคืนก่อนนั้นเลยสักนิดเท่านั้นเอง

ผมกลับบ้านไปเพื่ออยู่เป็นเพื่อนแม่และอยู่กับน้องต่ออีกคืนหนึ่ง และสุดท้าย พอพ่อรู้ว่าผมกลับไปที่บ้าน เราก็มีปากเสียงกันอีกครั้ง ผมรู้สึกหงุดหงิดมากและก็เอาแต่เครียดเรื่องของพ่อ โดยไม่ได้รู้เลยว่า ในขณะที่ผมกำลังนอนคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาทั้งวันอยู่ในห้องนอนนั้น ในอีกฟากหนึ่งของเมือง คนที่ผมรักก็กำลังเกิดเรื่องร้ายแรงที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดทั้งชีวิตขึ้นเหมือนกัน และปัญหานั้นก็เกิดขึ้นเพราะผมเป็นต้นเหตุ โดยที่ผมไม่สามารถทำอะไรเพื่อแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้วเหล่านั้นได้เลย

ในตอนสายๆ หลังจากที่ผมกลับไปถึงบ้านของนนท์ ผมก็รู้ข่าวที่น่าตกใจนั้นจากป้ายวน ผมจึงรีบตามไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการของเขาทันที ป้ายวนเองก็ยังไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรมากมาย แต่จากข้อมูลเท่าที่ผมฟังมาแบบขาดๆเกินๆนั้น ก็ทำให้ผมทั้งรู้สึกกลัวและกังวลมากแล้ว ดังนั้นในขณะที่ผมนั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล ผมจึงเริ่มภาวนาขอให้เขาไม่เป็นอะไร และนั่นก็เป็นการอ้อนวอนภาวนาครั้งแรกในชีวิตของผมเช่นกัน

ตอนแรกนั้นผมไม่ได้คิดถึงอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากอยากให้เขาปลอดภัย อยากให้เขากลับเป็นปกติ แต่เมื่อไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ผมถึงได้เพิ่งรู้ตัวว่าที่จริงแล้วเรื่องนี้มันเกิดขึ้นก็เพราะว่าผมเป็นต้นเหตุเองนั่นแหละ ผมนี่เองที่เป็นต้นเหตุของปัญหาทั้งหมด เพราะคำพูดของผมทำให้ป้าแก้ว แม่ของนนท์ ต้องรู้ความจริง เพราะผมไม่ปิดประตูห้องให้สนิทดี แม่ถึงได้ได้ยินสิ่งที่เราคุยกัน และเพราะผมกลับบ้านไป ผมจึงไม่ได้อยู่รับผิดชอบในความผิดที่ผมก่อ และช่วยดูแลเขาในตอนที่เขาร้องไห้เสียใจอย่างหนัก

ผมรู้ว่านนท์นอนอยู่ที่ชั้นไหน ห้องไหน จากการโทรกลับไปถามป้ายวน เพราะผมไม่กล้าที่จะโทรหาป้าแก้วด้วยตัวเอง และถ้าแค่นั้นยังฟังดูไม่ขี้ขลาดพอ ผมยังไม่กล้าแม้แต่ที่จะเปิดประตูห้องเข้าไปเผชิญหน้ากับแม่เขาเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นผมจึงได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องแบบนั้นด้วยใจอันเป็นกังวลแบบนั้นครู่หนึ่ง จนกระทั่งอาหมู แฟนของอาของไอ้นัทที่เป็นทั้งเพื่อนและทนายของป้าแก้วเดินมาเจอผมเข้า เขาจึงพาผมเข้าไปข้างในห้อง

“ป้าแก้วครับ”

ป้าแก้วหันมามองหน้าผมด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า “โจ.......”

“นนท์เป็นยังไงบ้างครับ”

ป้าแก้วหันจากหน้าของผมไปมองบนเตียงที่นนท์ยังคงนอนหลับอยู่ “เมื่อเช้าก็ตื่นขึ้นมาแล้วรอบนึงแหละ แต่พอกินยาที่พยาบาลเอายามาให้กิน ก็เลยหลับลงไปอีกครั้งแล้ว”

ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆนะ......

“ผมขอโทษครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นแม่ของคนที่ผมรัก “ผม...... ผม......... ผมมีเรื่องจะสารภาพ...... ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณป้าครับ”

“ถ้างั้นผมขอออกไปโทรหานกกับเจ้านัทดูก่อนนะครับ ว่าใกล้จะมาถึงกันรึยัง” อาหมูพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป

เมื่อเหลือแค่เพียงผมกับป้าแก้วตามลำพัง ผมกลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรดี บอกตามตรงเลยนะว่า ตั้งแต่เกิดมา ผมเพิ่งเคยจะต้องรู้สึกอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก ผมเพิ่งเคยจะพูดคำว่า “ขอโทษ” ผู้ใหญ่คนอื่นเป็นครั้งแรก และผมก็เพิ่งจะเคยรู้สึกผิดแบบนี้เป็นครั้งแรกด้วยเช่นกัน ผมไม่เคยนึกเลยว่าคนอย่างผมจะต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์และความรู้สึกแบบนี้ได้ แต่ผมก็จำเป็นที่จะต้องพูดและทำมันลงไป เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เรื่องมันก็คงจะต้องเลวร้ายลงอีกอย่างแน่นอน

“แม่ไม่เคยคิดเลยนะ ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้.......” จู่ๆป้าแก้วก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยความแปลกใจ “แม่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายนนท์แบบนี้เลย........”

“คุณป้าครับ......” ผมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลั้นใจพูดประโยคถัดไปออกมา “ผมชอบนนท์ครับ”

ป้าแก้วหันมามองหน้าผมด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าและและดูเหนื่อยอ่อน “แม่รู้อยู่แล้ว แม่คิดว่าโจเองก็น่าจะรู้ว่าแม่รู้อยู่แล้วซะอีก”

แค่นั้นเอง ความในใจของผมที่แม้ต่แม่แท้ๆของผม ผมยังไม่เคยบอก ผมพูดออกไปแล้ว แต่แม่งก็ดูเป็นเหมือนแค่เพียงลมปากที่ไม่มีความหมายอะไรในตอนนี้เลย

“ผมขอโทษครับ ผมผิดเอง แต่นนท์ไม่ได้ชอบผมหรอกนะครับ ผมเป็นฝ่ายไปชอบมันเอง มันไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย เพราะงั้น คุณป้าอย่าไปโกรธอะไรมันเลยนะครับ เรื่องทั้งหมด ผมผิดเองจริงๆ”

“งั้นแม่ขอถามโจตรงๆ...... ถ้านนท์ไม่ได้ชอบโจ ซึ่งแม่ก็พอรู้อยู่แล้ว....... งั้นนนท์ชอบนัทใช่มั๊ย ทั้งสองคนกำลังเป็นแฟนกันอยู่จริงรึเปล่า” ป้าแก้วหันไปมองยังเตียงของนนท์ราวกับกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาได้ยิน

“คุณป้ารู้ได้ยังไงครับ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมจำได้ว่าตอนนั้นผมไม่ได้พูดเลยสักคำว่าเขาเป็นแฟนกับไอ้นัท “คุณป้าได้ยินที่ผมพูดกับนนท์ตอนนั้นเหรอครับ”

“เปล่า แม่รู้เพราะ........ มีคนบอกแม่มาน่ะ”

ผมยิ่งรู้สึกสงสัยเข้าไปใหญ่ “ใครครับ”

ป้าแก้วส่ายหน้า “.......แม่รักนนท์มากนะ โจ นนท์เป็นสมาชิกครอบครัวคนเดียวของแม่ที่เหลืออยู่ ถ้าเกิดว่านนท์เป็นอะไรไปล่ะก็ แม่คง.......”

ผมตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง “แล้วตกลงว่านนท์เป็นยังไงมั่งครับ”

“แม่เพิ่งคุยกับหมออีกครั้งเมื่อกี๊นี้ หมอบอกว่า นนท์คงไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าหลังจากตื่นขึ้นมา แล้วเค้าเป็นปกติ ทุกอย่างก็จะเหมือนเดิม แต่ว่าโอกาสที่นนท์จะเป็นเหมือนเมื่อคืนอีกก็มีเหมือนกัน ถ้าหากเขาเครียด เสียใจมากๆ หรือได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากจนเกินไป ถ้าหนักมากๆ มันก็อาจจะแย่ยิ่งกว่านั้น........”

“หมายถึง....... เพ้อ หรือ จำอะไรไม่ได้ แบบนั้นน่ะเหรอครับ”

ป้าแก้วส่ายหน้า “หมายถึงนนท์อาจจะหลุดไปเลย ก็ใช่ และถ้ามันหนักมาก นนท์ก็อาจจะไม่กลับมาเป็นปกติอีกก็ได้...... แต่นั่นหมายถึงเฉพาะกรณีที่เลวร้ายที่สุดจริงๆน่ะนะ”

ผมรู้สึกกลัวจนใจสั่นไปหมด ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมจะทำยังไง นี่เพราะผมเป็นต้นเหตุแท้ๆ “แล้วสรุปว่าที่นนท์เป็นแบบนี้ มันเกิดจากเพราะอะไรครับ”

“เพราะความเครียดน่ะ เพราะการถูกกดดันมาก หมอบอกว่าเด็กวัยรุ่นเดี๋ยวนี้ก็เป็นกันเยอะ โดยเฉพาะคนที่เจอแต่ความเครียดมามากๆ คนที่เก็บกด หรือคนที่เคยมีความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากๆตั้งแต่สมัยเด็กๆ”

“แต่นนท์ไม่ได้เป็นอย่างนั้นนี่” ผมแย้ง

ป้าแก้วหันมามองหน้าผมอีกครั้ง “อะไรทำให้โจคิดแบบนั้น........”

ผมขยับตัวอย่างอึดอัด “......ผมขอโทษครับ”

“ช่างเถอะ” ป้าแก้วหันกลับไปมองหน้านนท์ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “แม่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แม่รักลูกแม่มาก แม่จะดูแลเค้าให้เป็นคนดี จะทำให้เค้ามีความสุข ถ้าเค้าตื่นขึ้นมา แม่จะเริ่มต้นใหม่ แม่จะพยายาม.......”

คำพูดของป้าแก้ว ทำให้ผมเชื่อจริงๆว่าความรักของคนเป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน และมันก็พลอยทำให้ผมคิดถึงแม่ของผมขึ้นมาด้วยเหมือนกัน

“นนท์กับนัทเป็นแฟนกันจริงๆครับ” ผมพูดขึ้น “และพวกมันก็รักกันมากด้วย เท่าที่ผมรู้ นัทเองก็ช่วยดูแลนนท์มาตลอด และตั้งแต่แรกแล้วด้วย”

“งั้นเหรอ.......”

“ผมไปชอบนนท์เอง และก็ยังเป็นคนทำให้นนท์ต้องเป็นแบบนี้ด้วย เพราะงั้น ผมขอโทษจริงๆครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้ป้าแก้วอีกครั้งด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ “ผมจะขออยู่เฝ้านนท์ จนกว่านนท์จะตื่นได้มั๊ยครับ”

“ได้สิ แม่ไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว”

“และหลังจากนั้น ผมก็จะออกจากบ้านไปครับ”

“โจหมายความว่ายังไง”

“ผม...... จะไม่รบกวนคุณป้ากับนนท์อีกแล้วครับ ผมเกรงใจ ผมเป็นตัวก่อปัญหาเอง เพราะงั้น ถ้าผมยังอยู่ นนท์ก็อาจจะเครียดขึ้นมาอีก ผมไม่อยากเป็นตัวการทำให้อะไรมันแย่ลงครับ”

“โจจะกลับบ้านงั้นเหรอ”

ผมส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้ครับ แต่คงยังกลับไม่ได้หรอกครับ ผมยังทะเลาะกับพ่ออยู่ เพราะงั้น ผมก็คงไปนอนกับเพื่อนคนอื่นน่ะครับ”

“โจ...... โจไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลยนะ โจไม่ได้เป็นคนก่อปัญหาอะไรหรอกนะ”

“ไม่ครับ ผมจำเป็น และผมก็อยากทำด้วย” ผมยืนกราน “แต่ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณป้านิดหน่อยด้วยน่ะครับ”

“เรื่องอะไรล่ะ”

“ผมอยากรู้รายละเอียดของเมื่อคืนน่ะครับ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง และถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากคุยกับหมอด้วยเหมือนกัน”

ป้าแก้วถอนหายใจ “แม่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว โจ...... ถ้ายังไง โจลองคุยกับอาหมูดูเองก็แล้วกันนะ โจรู้จักอาหมูใช่มั๊ยล่ะ”

ผมพยักหน้า “ครับ”

“แต่เรามาคุยเรื่องของเราก่อนเถอะ โจแน่ใจเหรอว่าจะทำแบบนี้จริงๆน่ะ”

“ครับ”

“งั้นแม่ต้องโทรไปคุยกับคุณกานต์ แม่ของเราดูก่อนนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงแม่ก็คงไม่ว่าอะไรผมอยู่แล้ว แต่ว่า...... คุณป้าอย่าเพิ่งบอกแม่เรื่องของผมกับนนท์นะครับ เพราะ ผมอยากจะเป็นคนพูดเองมากกว่า...... ก็คงอีกไม่นานนี้แหละครับ”

“แม่รู้ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของแม่อยู่แล้ว แต่โจแน่ใจนะ ว่าแม่ของโจจะรับเรื่องนี้ได้น่ะ”

ผมส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมไม่แน่ใจเลย...... แต่คุณป้าเพิ่งทำให้ผมรู้ครับว่าคุณป้ารักนนท์มากแค่ไหน และผมก็คิดว่า แม่ของผมเองก็คงรักผมมากพอที่จะยอมรับผมได้เหมือนกัน และก็เพราะแบบนั้น ผมถึงได้ไม่อยากที่จะโกหกปิดบังอะไรแม่อีกต่อไปแล้วด้วย”

“ถ้าโจยืนยันอย่างนั้น.......”

และตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่มันจะถูกเปิดออก “เอ่ออ..... คุยกันเรียบร้อยรึยังครับ”

ป้าแก้วหันมามองหน้าผม ก่อนจะหันไปหาอาหมู “ค่ะ”

“ผมจะบอกว่า นกกับนัทกำลังจะมาถึงแล้วนะครับ”

“เอาล่ะ ถ้างั้นโจมีอะไรที่สงสัยก็ลองคุยกับอาหมูเค้าดูก็แล้วกันนะ อีกสักพัก แม่จะออกไปโทรศัพท์หาแม่ของเราด้วย”

“ครับ” ผมพยักหน้า “อ้อ และอีกอย่างครับ........”

“หืออ”

“คนที่บอกคุณป้าเรื่องของนนท์กับนัท คือพลอยใช่มั๊ยครับ”

ป้าแก้วไม่ได้พูดอะไร นอกจากพยักหน้าออกมาเบาๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะตอบข้อสงสัยของผม ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่เข้าใจว่าพลอยรู้เรื่องระหว่างนนท์กับนัทได้ยังไงก็ตาม

[[Y][J] SARANG~]

โอ้ยยยยย เครียดดดดด

[ordkrub]

สงสารโจ!!!!!!

[fiixtion]

มาแบบเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดด................... :L2:ให้กำลังใจโจด้วยคน.........เดี๋ยวก็มันดีขึ้นเองโจสู้ๆ.............แต่ก้อยังเชียร์นัท

[mantdash]

หายไปนานมาหลายตอนเลย ไล่อ่านกว่าจะครบเหนื่อยจังเลย ฮาฮ่า

ดราม่าติดกันหลายตอนเลยแหะ สรุปแล้วนนท์เป็นอะไรกันแน่ นัทบอกนนท์ไม่หมดจริงๆด้วย

น่าจะร้ายแรงกว่าอาการคลุ้มคลั่งอะไรแบบนั้นนะ

รอดูต่อไปว่าโจจะมาทวงบทพระเอกคืนไปได้ยังไง ตอนนี้นัทมาวินสุดๆ โจเลือนหายไปเลยถ้าไม่ได้ตอนล่าสุดนี้นะ เหอๆ

[andy_kwan]

แวะเข้ามาอ่านและให้กำลังใจลูกโจของป้า   อิอิ

[kengjung23]

 :เฮ้อ:อ่านตอนนี้เเล้วสงสารโจจัง นนท์เปลี่ยนมารักโจได้มั๊ย

[จันทร์ผา]

เครียด สั้นๆ ^^

[Ramika]

ป้าแก้วไม่บอก งั้นบอกแทนก็ไ้ด้ ว่า

อารมณ์ ค้าง

[Ryuse]

โตซักที นนท์

[sakuracity]

โอ้ยยยย รักน้องโจที่สุดๆๆๆๆ เลิฟๆๆๆ น้องโจนอกจากจะหล่อ หุ่นดี แล้วยังน่ารักอีก เป็นนักว่ายน้ำอีกแหละ คริๆๆๆ....อิจฉาน้องนนท์อ่า 

[yamanaiame]

 สงสารโจ ( แต่คิดถึงคริสสสสสส )

[Safina_safe]

สงสารโจเช่นกาน