A 117
“ทำไรอยู่ ไอ้โจ” ผมถามไปในโทรศัพท์
“มึงมีอะไร”
“กูจะถามว่ามึงเป็นไงมั่ง แล้วก็......”
“กูว่ามึงห่วงตัวเองก่อนเหอะ ไอ้นนท์” เขาย้อน “ได้ยินว่าออกจากโรงบาลมาแล้วนี่”
“ก็ อือออ กลับมาบ้านเมื่อเช้าอะว่ะ นี่กูนอนไปงีบนึงแล้วก็เพิ่งตื่นได้สักพัก แล้วมึงอะ ทำไรอยู่ กินไรยังวะ”
“หายปวดหัวรึยัง” เขาถาม
“อืมมม ไม่ปวดเท่าไหร่แล้วว่ะ คือกูเพิ่งกินยาไปตอนก่อนนอนด้วยไง ขอบใจมาก แล้วมึงอะ เป็นไงมั่ง”
“ก็เรื่อยๆ.....” เขาตอบเบาๆ แล้วเงียบไปครู่หนึ่ง “ตกลงที่โทรมา มึงมีอะไร”
“เปล่า ไม่มีอะไร คือกูก็แค่......” คราวนี้เป็นฝ่ายผมที่ต้องเงียบลงบ้างแล้ว “คืออ...... ไอ้โจ แม่กูบอกว่ามึงเป็นคนบอกว่าจะไปนอนที่อื่นเอง...... ตอนนี้มึงไปนอนที่ไหนวะ แล้วทำไมมึงถึงต้องไปที่อื่นด้วยอะ”
“มันเรื่องของกู มึงจะใส่ใจทำไม”
“มันจะเรื่องของมึงอย่างเดียวได้ไง ไอ้โจ นี่ ถ้ากูถามอะไรมึงจริงๆอย่าง มึงจะตอบกูจริงๆแบบไม่โกหกได้ใช่มั๊ยวะ”
เขาเงียบ ผมจึงถือเอาว่านั่นคือคำตอบว่า “ได้”
“กูถามจริงๆเลยว่ะ ที่มึงออกจากบ้านกูไปเนี่ย มึงออกไปเองจริงๆ ตัดสินใจเองจริงๆ หรือว่าแม่กูเค้าเป็นคนบอกให้มึงไปแล้วเค้าโกหกกูกันแน่......”
“กูตัดสินใจเอง” เขารีบตอบทันที “มึงห้ามคิดไม่ดีกับแม่มึงเด็ดขาดนะ ไอ้นนท์”
“แต่..... ถ้าอย่างนั้นแล้ว มึงจะออกไปทำไมอะวะ กูไม่เข้าใจ”
เขาเงียบลงไปอีกครั้ง และผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะพูดต่อด้วย “.......กูทำก็เพราะมึง โอเคปะ แค่นี้แหละ มึงเลิกคิดมากเรื่องของกูได้แล้ว กูไม่ได้เป็นเหี้ยไรหรอก กูสบายดี อยู่ได้ ไม่ตายหรอกว่ะ มึงหัดเป็นห่วงตัวเองและดูแลตัวเองให้มากๆเอาไว้ก่อนเถอะ ไอ้เผือก”
ผมนิ่วหน้าเล็กน้อย แต่ผมก็รู้ดีว่า ภายใต้คำพูดที่หยาบกระด้างและน้ำเสียงประชดประชันของเขานั้น มันเต็มไปด้วยความห่วงใยที่มีให้ผมจากใจจริง ในตอนแรกมันอาจฟังดูยากที่จะเชื่อ แต่ตอนนี้ผมเชื่อแล้วว่าเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ เพียงแค่ว่าผมต้องพยายามทำตัวให้เคยชินกับนิสัยขี้น้อยใจ ช่างประชดประชัน และปากอย่างใจอย่างของเขาให้ได้เท่านั้นเอง
“แล้วนี่ไอ้นัทไม่อยู่รึไง ถึงได้โทรมาหากูได้เนี่ย”
“อยู่ดิวะ ก็....... ก็นั่งอยู่ข้างๆกูเนี่ยแหละ” ผมโกหก เพราะที่จริงแล้วนัทเพิ่งจะเดินออกจากห้องไปตอนที่เขาถามว่าผมเป็นยังไงบ้างนั่นแหละ
“เออ ให้มันดูแลมึงให้ดีๆก็แล้วกัน”
“แล้วนี่ตกลงมึงไปนอนอยู่ที่ไหนกันแน่วะ ไอ้โจ”
“บ้านเพื่อนกู”
“ก็แล้วเพื่อนมึงน่ะ มันใครอะวะ”
“มึงคิดว่ามึงรู้จักเพื่อนกูทุกคนเลยรึไงวะ”
“เปล่า กูไม่คิด แต่กูคิดว่าคนอย่างมึงมันน่าจะยอมไปนอนบ้านใครได้แค่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง........”
เขาเงียบไปพักหนึ่งเหมือนไม่ค่อยจะพอใจ “......ทำรู้ดีนักนะมึง กูมาอยู่กับเพื่อนที่กูไว้ใจได้และต้อนรับกู กูไม่ได้ต้องง้อมึงแค่คนเดียวหรอกนะเว้ย กูรู้ตัวว่ากูเป็นคนก่อปัญหาให้กับมึง กูก็ไม่ด้านหน้าอยู่ให้มึงกับแม่มึงไม่สบายใจต่อหรอก”
“เฮ้ยยย มึงพูดอะไรของมึงวะเนี่ย กูยังไม่ได้ตั้งใจจะพูดถึงขนาดนั้นเลยนะเว้ย” ผมเริ่มไม่สบายใจ “มึงอย่าคิดมากดิวะ ไอ้โจ”
“กูว่าแทนที่มึงจะเอาเวลามาใส่ใจเรื่องของกูน่ะ มึงเอาเวลาไปคิดดีกว่ามั๊ยว่า ป้าแก้วแม่มึงเค้าได้ยินที่กูคุยกับมึงว่ายังไงบ้างกันแน่ ทำไมเค้าถึงได้รู้ว่ามึงเป็นแฟนกับไอ้นัท มึงคิดดูดีๆซิว่าตอนนั้นกูได้พูดออกไปสักคำรึยังว่ามึงสองคนเป็นแฟนกันน่ะ”
ผมนิ่วหน้าทันที “ตอนนั้นมึงพูดประมาณว่า.........”
“กูพูดว่า.......” จู่ๆเขาก็หยุดลง “เฮอะ ช่างเหอะ แต่กูจำได้ว่ากูพูดแค่ว่า มึงรักไอ้นัท ไม่ได้บอกสักคำว่ามึงสองคนเป็นแฟนกัน และที่สำคัญ มึงแน่ใจเหรอว่าแม่มึงเค้าได้ยินประโยคนั้นด้วยน่ะ”
“มึงหมายความว่าไงวะ ไอ้โจ” ผมสงสัย
“กูแค่อยากจะบอกให้มึงหัดคิดบ้างว่า ที่แม่มึงเค้ารู้ว่ามึงกับไอ้นัทเป็นแฟนกันอยู่เนี่ย เป็นเพราะเค้ารู้ได้ด้วยตัวเอง หรือเพราะคนอื่นกันแน่” เขาพูดอย่างหัวเสียก่อนจะวางสายใส่ผมไป
ผมนั่งมองโทรศัพท์มือถืออย่างงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นัทจะเดินกลับเข้ามาในห้อง
“วางแล้วเหรอ ไอ้โจว่าไงมั่งล่ะ” เขาเดินมานั่งลงข้างๆผม มองหน้าผม และก็นิ่วหน้าออกมา “เฮ้ยย ทำไมทำหน้างั้นอะ มันพูดอะไรไม่ดีอีกรึเปล่า”
“ก็เปล่าหรอก.....” ผมตอบเบาๆ “แป๊บนึงนะ นัท” ผมกดเบอร์ของโจซ้ำอีกครั้ง แต่เขาไม่ยอมรับสาย
“มีอะไรอะ นนท์”
“นัท........” ผมหันไปมองหน้าเขา “ตอนที่นนท์นอนโรงบาล ก่อนที่นนท์จะรู้สึกตัวอะ นัทได้คุยอะไรกับแม่ก่อนรึเปล่า”
เขาส่ายหน้า “ก็เปล่านี่....... ก็เพิ่งได้คุยตอนที่อานกกับอาหมูแล้วก็ไอ้โจออกจากห้องไปนั่นแหละ”
ผมเริ่มครุ่นคิด “แล้วถ้างั้นแม่รู้ได้ไงอะ ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน”
นัทนิ่วหน้าทันที “นนท์ไม่ได้บอกแม่เหรอ”
“เปล่า แม่แค่บอกว่าแม่ได้ยินเรื่องที่โจคุยกับนนท์คืนนั้นอะ แต่ไม่ได้บอกว่าได้ยินอะไรบ้าง ตอนที่แม่ถามนนท์หลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จ แม่ก็ถามถึง...... นัท และตอนที่นนท์ตื่นขึ้นมา แม่ก็เรียกนัทมาคุยด้วย ไม่ได้พูดถึงโจเลยแม้แต่นิดเดียวว่ะ”
“แล้วมันยังไงอะ คือนนท์กำลังสงสัยว่าแม่เค้ารู้เรื่องของนัทได้ยังไงใช่ปะ”
“อืออ” ผมพยักหน้า
“นนท์ อย่าเพิ่งคิดมากตอนนี้เลย เดี๋ยวก็ปวดหัวอีกหรอก นัทว่าตอนนี้เรามีอะไรเราก็คุยกับแม่ของนนท์ตรงๆได้แล้วล่ะ เอาไว้พอแม่เค้ากลับมาแล้วเราค่อยถามก็ได้ อย่าคิดอะไรไปเองเลย จะเครียดเปล่าๆนะ”
ผมหันไปหาเขา “นัทว่าแม่จะยอมบอกเหรอ”
“อือออ นัทว่าก็น่าจะอย่างนั้นแหละนะ......”
ในตอนเย็น แม่ก็กลับมาถึงบ้านในตอนที่ผมกับนัทกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ในห้องนั่งเล่นพอดี นัทที่กำลังนอนตักผมอยู่จึงรีบดีดตัวขึ้นนั่งก่อนที่แม่จะเดินเข้ามาในบ้านแล้วมาเห็นเราเข้า ที่จริงผมไม่อยากให้เขาทำแบบนั้นเลย แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เพราะว่าแม่เองก็ยังรับเรื่องนี้ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แถมเราก็ยังมีเรื่องที่อยากจะถามแม่อยู่ด้วย ผมว่าเราก็ควรที่จะทำตัวดีๆเรียบร้อยๆไว้ก่อนดีกว่า แต่ถ้าหากว่าเรายังคงเอาแต่หลบๆซ่อนๆและไม่เป็นตัวของตัวเองกันอยู่แบบนี้เรื่อยๆล่ะก็ เมื่อไหร่แม่ถึงจะชินและยอมรับสิ่งที่เราเป็นได้สักทีกันล่ะ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงคว้ามือของเขามากุมเอาไว้ทันที นัทหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าหวั่นๆ แต่ผมก็พยักหน้าให้เขาอย่างมั่นใจ
“อ้าว นั่งกันอยู่ข้างล่างเองเหรอ...... เป็นยังไงบ้าง นนท์ หายปวดหัวรึยัง” แม่เดินเข้ามาหอมแก้มผม และเหลือบมามองมือของเราสองคนบนโซฟาครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอะไร นอกจากคิ้วที่ขมวดเข้าหากันแค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น
“ก็มีปวดเป็นพักๆอะครับ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก......” ผมตอบ “พอกินยาไปก็ดีขึ้น แต่ก็ทำเอานนท์นอนเกือบทั้งวันแน่ะ”
“ก็ดีแล้วนี่” แม่ขยี้หัวผมเบาๆ “หิวข้าวรึยังล่ะ เดี๋ยวรอแม่อาบน้ำอาบท่าก่อนแล้วเราค่อยกินข้าวกัน ดีมั๊ย”
“ก็ได้ครับ” ผมพยักหน้า
และพอแม่เดินออกจากห้องนั่งเล่นไป นัทก็ใช้ข้อศอกกระทุ้งสีข้างผมเบาๆ “เฮ้ย ทำไมไม่ถามอะ”
ผมกระทุ้งศอกกลับ “แล้วไมนัทไม่ถามอะ”
“เอ้า ก็นนท์อยากรู้ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วนัทไม่สงสัยรึไง”
“สงสัยดิ แต่ไม่กล้านี่หว่า เค้าแม่นนท์นี่ ไม่ใช่แม่นัทอะ นนท์ก็ถามเองดิ”
“เออๆๆ เอาไว้ตอนกินข้าว พอมีโอกาสแล้วนนท์จะถามก็แล้วกัน......”
และเมื่อเวลากินข้าวมาถึง ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นถามแม่ออกไปยังไงอยู่ดี นัทเองก็คอยลอบมองผมอยู่บ่อยๆ และที่สำคัญ บรรยากาศของพวกเราก็ใช่ว่าจะดีขึ้นจนกลับไปเป็นปกติเหมือนก่อนแล้วด้วย เมื่อเป็นแบบนี้ ผมยังจะกล้ายกเรื่องของโจและเรื่องที่เขาเล่าให้ผมฟังเมื่อตอนบ่ายแก่ๆนั้นขึ้นมาพูดได้ยังไงกัน
“เอ้อ จริงสิ นนท์ พรุ่งนี้คุณกานต์เค้าว่าจะมาเยี่ยมเราที่บ้านนะ อาจจะเป็นตอนเย็นๆ แต่แม่ไม่แน่ใจว่าแม่จะกลับมาทันรึเปล่า” แม่พูดขึ้น
“อ้าาาาา ครับ.....” ผมรับคำเบาๆ และแล้วก็คิดขึ้นได้ว่า นี่คงจะเป็นโอกาสเดียวของผมแล้วก็เป็นได้ “เอ้ออ แล้วไอ้โจมันจะมาด้วยกันมั๊ยครับ”
“แม่ก็ไม่รู้สินะ นนท์ไม่ลองโทรไปถามโจดูเองล่ะ” ผมพยายามจับสีหน้าของแม่ว่าแม่คิดอย่างไรอยู่ แต่ก็ไร้ผล ผมบอกอะไรจากสีหน้าและน้ำเสียงที่นิ่งสนิทของแม่ไม่ได้เลย
“แม่ครับ นนท์มีเรื่องอยากถามแม่อยู่พอดีครับ......” ผมวางช้อนกับส้อมลง “คือ นนท์ถามจริงๆเลยนะแม่ แม่อย่าโกหกนนท์นะ”
“ว่าไงล่ะ ลูก” แม่เองก็วางช้อนส้อมลงและหันมาสบตากับผมเช่นเดียวกัน “นนท์เองก็รู้ว่าแม่ไม่เคยโกหกนนท์อยู่แล้วนี่”
เรื่องนั้นมันก็จริง แต่ก็...... นะ
“ครับ...... คือ นนท์อยากรู้ว่า สาเหตุที่ทำให้แม่รู้เรื่องของนนท์กับนัทเนี่ย เป็นเพราะแม่ได้ยินที่โจคุยกับนนท์คืนนั้น ใช่มั๊ยครับ”
คิ้วของแม่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าออกมาเบาๆ “ใช่”
“แม่ได้ยินเรื่องอะไรบ้างครับ”
“นนท์จะถามแม่เรื่องนั้นทำไม มันผ่านไปแล้ว ทำไมไม่ปล่อยให้มันผ่านไป แม่ไม่อยากจะนึกถึงมันอีกเท่าไหร่หรอกนะ”
ผมเริ่มรู้สึกกลัวน้ำเสียงดุของแม่ขึ้นเล็กน้อย “ไม่ครับ คือ นนท์แค่สงสัยว่า แม่รู้อะไรมาบ้าง รู้เรื่องของนนท์กับนัทได้ยังไง และแม่โกรธโจรึเปล่า แม่เป็นคนบอกให้โจไปนอนที่อื่นหรือว่ามันเป็นคนบอกแม่เองอะครับ”
“แม่ไม่ได้เป็นคนไล่โจไป ถ้านนท์จะห่วงเรื่องนั้น...... พอหลังจากที่นนท์เข้าโรงพยาบาล เช้าวันถัดมา โจก็กลับมาที่บ้าน แล้วก็รู้เรื่องทั้งหมดจากป้ายวน เลยตามไปที่โรงพยาบาล จากนั้นโจก็เป็นฝ่ายเข้ามาขอโทษแม่เอง เค้าบอกว่าเค้าชอบลูก เค้าผิดเองที่เป็นคนก่อเรื่องทั้งหมด แล้วก็บอกว่าจะขอไปนอนที่อื่นเอง เพื่อให้นนท์กับแม่สบายใจ แม่เองก็ไม่รู้จะพูดยังไง ก็เลยโทรไปคุยกับคุณกานต์ แม่ของเค้า และสุดท้าย เราก็เลยเห็นตรงกันว่าควรจะปล่อยให้เค้าทำอย่างที่เค้าตัดสินใจเอง” แม่ยกแก้วน้ำขึ้นจิบ ก่อนจะเริ่มพูดต่อ “ส่วนเรื่องของนัท......” แม่หันไปมองหน้านัทครู่หนึ่ง แล้วค่อยหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “มีคนบอกแม่ว่าเค้าเห็นนัทกับนนท์เดินจับมืออยู่ด้วยกันกลางที่สาธารณะเลย”
เมื่อได้ยินแค่เพียงประโยคนั้น ผมกับนัทก็ขยับตัวอยู่บนเก้าอี้อย่างอึดอัดทันที
“พลอยเหรอครับ........”
แม่ไม่ได้ตอบทันที แต่เริ่มเล่าต่อเบาๆว่า “จริงๆแม่ก็เคยสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมถึงเป็นโจกับนัท ที่นนท์ดูจะสนิทสนมมากเป็นพิเศษจนถึงขั้นพามานอนที่บ้านได้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้นนท์แทบไม่เคยพาเพื่อนมานอนที่บ้านเลย นอกจากอิ๊กคิวแค่คนเดียว”
คิว คือเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่สมัยผมอยู่ที่เชียงใหม่ และเราก็ยังคงติดต่อกันจนถึงทุกวันนี้ด้วยเช่นกัน
“แต่แม่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอกนะ เพราะแม่คิดว่านนท์คงเริ่มโตขึ้นและมีเพื่อนสนิทมากขึ้น ซึ่งก็ดีแล้ว แม่ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ได้......” แม่ขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย และถอนหายใจออกมาเบาๆ “ช่างเถอะ แต่พอหลังจากที่แม่ได้ยินที่โจกับนนท์คุยกัน ถึงจะไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ก็พอจับใจความได้ว่าโจคิดยังไงกับนนท์ และนนท์ก็ชอบนัทอยู่ จนวันถัดมาที่พลอยมาหาแม่ที่บ้าน และเค้าก็เลยเล่าให้แม่ฟังว่าจริงๆแล้วนนท์น่าจะเป็นแฟนกับนัทอยู่ ไม่ใช่กับโจ เพราะเค้าเคยเห็นนนท์กับนัทเดินจับมือกัน..... นี่ นนท์ นัท แม่ขอร้องล่ะนะ หลังจากนี้ อย่าทำอะไรแบบนั้นอีกนะลูก อายคนเค้าบ้าง แม่รับไม่ได้.....”
“ครับแม่ นนท์ขอโทษครับ แต่ตอนนั้นมัน......”
“ตอนนั้นมันจำเป็นน่ะครับ คือ เราสองคนไม่ได้ทำแบบนั้นกันบ่อยๆนะครับ” นัทพูดขึ้นบ้าง “แต่ผมก็ขอโทษด้วยคนครับ เราสองคนจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วครับ คุณป้า”
แม่พยักหน้าเบาๆ ผมเห็นว่าแม่ดูเหนื่อยๆยังไงชอบกล “และก็นั่นแหละ แม่พูดถึงไหนแล้วนะ..... ใช่ๆ หลังจากนั้นโจก็มาคุยกับแม่ เค้าก็บอกออกมาว่าเค้าแค่ชอบนนท์ แต่นนท์ไม่ได้คิดอะไรกับเค้า แม่เลยถามกลับไปอีกว่าแล้วโจรู้มั๊ยว่านนท์ชอบใครอยู่ เป็นนัทใช่มั๊ย เค้าก็ถามแม่ว่าแม่รู้ได้ยังไง และบอกว่าเค้าจะขอออกจากบ้านไปเอง อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ”
พอฟังสิ่งที่แม่ให้ฟังจนจบ ผมก็เริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นเล็กน้อยทันที
“ปวดหัวเหรอ นนท์ แล้วยาล่ะ เอาลงมารึเปล่า” นัทหันมาถามผมทันทีที่เขาเห็นผมใช้มือกุมขมับ
“อยู่บนห้องอะ นนท์ลืมว่ะ
“งั้นเดี๋ยวนัทไปเอามาให้” เมื่อพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องโต๊ะกินข้าวไป
เมื่อเหลือแค่เพียงแม่กับผมอยู่กันตามลำพังแล้ว แม่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง “นนท์ไม่ต้องไปโทษพลอยเค้าหรอกนะ เค้าพูดก็เพราะหวังดีกับแม่เท่านั้นเอง”
“อ้อ ครับ.....” ผมรับคำเบาๆ แต่ในใจนั้นกำลังคิดแล้วว่าผมจะต้องคุยเรื่องนี้กับพลอยให้รู้เรื่องให้ได้
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1709270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก