หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
เรื่องอย่างงี้มันแรงมากสำหรับเด็กมอสามนะครับ
ตามความคิดผมแล้ว แรงไปมากจริงๆ
แต่ก็นะ ไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่ได้
แล้วนนท์ก็ต้องยอมรับกับมันให้ได้ด้วย

แต่ถ้าพูดกันอย่างแฟร์ๆ
ผมว่าประเด็นแรกน่าจะเป็นว่า นนท์แน่ใจหรือว่าชอบผู้ชายหน่ะ
เอาจริงๆ นะ เพราะว่า นนท์เองเพิ่งจะมาชอบผู้ชายก็สองคนนี้
ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีเรื่องแบบนี้มาก่อน
บอกตรงๆ ว่าถ้าชีวิตจริง ผู้ใหญ่มีโอกาสให้ย้ายโรงเรียนสูงมากกกกกกกกก
เพราะคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงได้ แต่ยิ่งกีดกัน ก็มักยิ่งทำให้ลูกกลายเป็นแบบที่ตัวเองกลัวมากขึ้นไปอีก
ผมว่า...
ก่อนจะพูดถึงนัทหรือว่าโจ
นนท์น่าจะลองถามตัวเองก่อนนะว่า ชอบผู้ชายจริงหรือ
ถ้ามีสาวๆ มา นนท์จะไปชอบสาวๆ มั้ย

ปอลอ เห็นใจโจ กับนัทนะ และเชียร์โจอย่างแรง
แต่เห็นใจ "แม่" ของนนท์มากกว่าอ่ะครับ
หัวอกคนเป็นแม่อ่ะนะ เป็นเกย์มันไม่ผิดหรอก
แต่คนเป็นแม่ก็คงอยากจะอุ้มหลานบ้าง

[fiixtion]

เฮ้อ............อ่านแล้วสงสารทุกคน..........รวมทั้งตัวเองด้วย............เกี่ยวไรด้วยฟระ......
เดี๋ยวมันก้อดีขึ้นเอง..................เนอะ

[sakuracity]

สงสารน้องนนท์สุดๆเลยอะ เข้าใจสุดๆเข้าใจจริงๆ

สงสัยแม่น้องนนท์จะไล่ให้โจกลับบ้านไปแล้วแน่เลยอะ ลางสังหรณ์น้องนนท์แม่นเหลือเกิน โดนจับได้ตั้งแต่อยู่ม.ต้นเลยหรอเนี่ยย เห้ออออ

[schteuben]

อยากจะรักใครซักคน ที่ทางบ้านจะยอมรับ แต่ก็ต้องเป็นผู้หญิง ถ้าเกิดมีแฟนอยู่ก็คิดไม่ตก ว่าจะเลือกใคร ระหว่างแฟน กับครอบครัว รึจะต้องแอบคบกันหลบๆซ่อนๆต่อไป

[ลูกลิงแสดงตัว]

  โอ๊ย โอ๊ย
ทำไมมันดราม่า จิตตก ปวดตับ เจ็บไส้ติ่ง ทะลุติ่งหู แบบนี้ 
...มองตอนต่อไปไม่ออกเลย คนเขียนมาต่อด่วนๆเลย ไม่อย่างนั้นจะโดน...

[ღiสุดขอบiღ]

  คุณแม่รีบกลับมาด่วน!! น้องนนท์เป็นลมไปแล้ว~~~

แต่กรณีของนนท์ไม่น่าห่วงเท่าคริสต์นะ ดูคุณแม่น่าจะทำใจรับเรื่องนี้ได้ แต่คงต้องใช้เวลาอืม...นาน....ซะหน่อย

แล้วโจ หายไปไหนอ่ะ~~ น้องนนท์จะไปเฝ้าท่านยมอยู่แล้วเนี่ย 

แต่ความจริงก็ดีเหมือนกันที่โจไม่อยู่ เพราะถ้าอยู่ตอนนี้เรื่องอาจยาวขึ้น

แล้วมันจะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย เฮ้อ กรุ้ม~~

[ExecutioneR]

“นนท์ตอบแม่มาสิ บอกแม่ว่านนท์ไม่ได้ชอบผู้ชาย! นนท์ไม่ได้เป็นแบบคนพวกนั้น!!”

คนพวกนั้น ที่แม่หมายถึง คือโจ กับนัท รึเปล่าอะ??

ขอตอบครับว่า ไม่ใช่ ครับ
แม่คงหมายถึงรวมๆน่ะครับ พวกเกย์ กะเทย ที่แม่เห็นได้ยินในวิทยุ หรือเห็นในทีวีแล้วเคยบ่นว่าไม่ชอบให้นนท์ฟัง อะไรประมาณนั้นน่ะครับ

^3^

ปล. ตอนหน้า ขอเป็นวันอังคารและกันนะครับ ดูเหมือนหลายคนจะยังไม่ได้อ่าน ลงเร็วไป เดี๋ยวตามไม่ทัน อิอิ

[ExecutioneR]

ขอบ่นหน่อยครับ

เมื่อวันก่อน มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้าบ้านมา นึกว่าผู้ปกครองเด็กมารับลูก ที่ไหนได้ เป็นเด็กมาเรียน! กุเกือบยกมือไหว้มึงแล้ววว!! แถมมอหนึ่งด้วย!! โอวววว บระ๊จ๊าวววว~~!! แถมเพื่อนมันก็หน้าแนวเดียวกันเลย ตายๆๆๆ เด็กสมัยนี้

และเมื่อวาน เด็กผู้ชายสองคน นึกว่ามอปลาย แต่จริงๆอยู่แค่มอหนึ่งเหมือนกัน คนนึงสูงราวๆร้อยแปดสิบ อีกคนร้อยแปดสิบห้า!! โอ๊ยยยยย!! หน้าเน่อนี้ปอโทปีสองแล้วพ่อคุณณณ!!

-""""-

ผมเลยกลายเป็นเด็กสุดแบ๊วสุดในบ้านไปเลย 55555

[shoky_9]

ก็เข้าใจคุณแม่อะนะ แต่คิดว่าแม่คงจะยอมรับได้นะ
สงสัยแม่เรียกพลอยมาปรึกษาด้วยแน่เลย

แต่ นนท์เป็นอะไรเนี่ยยยยยย

ปล.เด็กสมัยนี้โตเร็วนะค่ะ คุณต้น

[peppier]

ซึ้งได้อีกอ้ะ '
โฮกกกก ก !  TT

แต่ฮาเรื่องของไรต์เตอร์  ที่แบ๊วที่สุดในบ้านนน  = =

[mole eye man]

โหย  พี่ต้น...

ของผมเคยเจอแบบ  ผู้หญิงคนนึงอุ้มลูกเข้ามาซื้อของที่ร้าน  แล้วเค้าบอกผม  "เอาโค๊กถุงนึงค่ะเฮีย"

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด     

หรือบางทีเด็กมันมาเล่นเกมแถวนี้  มันก็เรียกน้า...   

[Es]

ง่า... พึ่งจะอ่านทันได้ =A=;;
โฮกกก ซึ้ง


เชียร์โจอยู่นะเอออออ อ,
รักโจ อ๊ากกกก คบกับโจเถ๊อะ~

[ExecutioneR]

555555555

[ordkrub]

อ่านช่วงนี้บอกได้คำเดียวว่า ใจสลาย

[panang]

เรากลับนึกถึงโจ ที่กลับบ้านไป เพราะแม่ไล่

แล้วโจจะไปอยู่ที่ไหน

[0nePiece]

เง้อ
อ่านตอนนี้แล้วสงสารนนท์จัง
ร้องจนหมดสติไปซะแล้ว
หวังว่าแม่กับนนท์จะจูนกันใด้ในเร็ววันนะครับ
เป็นกำลังใจให้กับน้องนนท์

ปล.เราว่างานนี้นนท์ ไม่ใด้คู่กะนัทหรือโจแน่เลย

[novatic]

มะไหร่จะถึงวังอังคาร 

[andy_kwan]

ขอบ่นหน่อยครับ

เมื่อวันก่อน มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้าบ้านมา นึกว่าผู้ปกครองเด็กมารับลูก ที่ไหนได้ เป็นเด็กมาเรียน! กุเกือบยกมือไหว้มึงแล้ววว!! แถมมอหนึ่งด้วย!! โอวววว บระ๊จ๊าวววว~~!! แถมเพื่อนมันก็หน้าแนวเดียวกันเลย ตายๆๆๆ เด็กสมัยนี้

และเมื่อวาน เด็กผู้ชายสองคน นึกว่ามอปลาย แต่จริงๆอยู่แค่มอหนึ่งเหมือนกัน คนนึงสูงราวๆร้อยแปดสิบ อีกคนร้อยแปดสิบห้า!! โอ๊ยยยยย!! หน้าเน่อนี้ปอโทปีสองแล้วพ่อคุณณณ!!

-""""-

ผมเลยกลายเป็นเด็กสุดแบ๊วสุดในบ้านไปเลย 55555

เตรียมจะกินเด็กใช่หรือเปล่า  555
แบ่งให้ป้าด้วยนะ

[ExecutioneR]

ไม่นะป้าาาาา ต้นชอบแบบเด็กๆใสๆๆสมวัยยย

555555

ปล. พรุ่งนี้เจอกันครับ ^3^
ปลล. ขอบคุณทุกๆๆๆคอมเมนต์และกำลังใจจริงๆๆๆๆครับ

[supery]

เด็กทึ่มที่บ้านยังใสอยู่มั้ยคุณต้น ไม่เห็นพูดถึงเลยนิ

[Gulp]

ตกหน้าเร็วจังนิ

[ExecutioneR]

A 115


สิ่งแรกที่ผมรู้สึกและสัมผัสได้ก็คือความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เหมือนจะแรงกว่าปกติ จากนั้นก็เป็นอาการปวดหัวอย่างรุนแรงราวกับถูกค้อนทุบจนผมไม่สามรถลืมตาขึ้นมาได้ กลิ่นอ่อนๆอันเป็นเอกลักษณ์ที่ผิดแปลกไปแต่ก็ยังชวนให้รู้สึกคุ้นเคย ค่อยๆกระตุ้นสมองของผมให้ทำงานอย่างช้าๆ ผมบิดตัวเบาๆพร้อมกับนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดที่บริเวณขมับทั้งสองข้างและท้ายทอย และในที่สุด เมื่อประสาทการการได้ยินเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงของคนสองคนกำลังคุยกันอยู่เบาๆไม่ไกล เสียงแรกที่ผมได้ยินคือเสียงของผู้ชายที่ผมไม่แน่ใจว่าคือใคร แต่เพราะการที่พวกเขากำลังคุยกันเบามาก บวกกับอาการปวดหัวที่กำลังเล่นงานผมอยู่ จึงทำให้ผมจับคำพูดเหล่านั้นได้แค่บางส่วนเท่านั้น

“.....อาการหลังฟื้น..... ปกติ...... ต่อจากนี้ไป.......” เสียงของผู้ชายคนนั้นฟังดูขาดๆหายๆ

“ไม่ค่ะ...... ยังไม่แน่เหมือนกัน.......” เสียงของผู้หญิงที่พูดตอบคือเสียงของคนที่ผมคงไม่มีวันลืมและจำผิดไปได้อย่างแน่นอน ดังนั้นผมจึงพยายามเพ่งสมาธิและเงี่ยหูฟังให้มากขึ้น เพื่อที่จะได้รู้แน่ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่ “......ถ้ากลับเป็นปกติ...... ต่อจากนี้ไปก็อาจจะมีอีก หมอบอกว่า...... จะง่ายขึ้น..... ตอนนี้คงต้องรอให้ฟื้นเสียก่อน ถึงจะรู้ว่า......”

ยิ่งผมพยายามตั้งใจฟังมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น ผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและบิดตัวเบาๆ จากนั้นก็หันไปยังทิศที่ผมได้ยินเสียง “แม่ครับ.......”

เมื่อแม่ที่กำลังยืนหลบอยู่ตรงทางเดินหน้าประตูได้ยินเสียงของผม แม่ก็รีบเดินตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็วทันที

“นนท์ ตื่นแล้วเหรอลูก” แม่กุมมือของผมเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกปริ่มอยู่บนขอบตา

“แม่ครับ นนท์ขอโทษ.... แม่ร้องไห้ทำไมครับ แม่อย่าร้องไห้นะ นนท์ขอโทษ.......” ผมพูดเบาๆก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง “นนท์ปวดหัวจังเลยครับ แม่.......”

“ผมตามพยาบาลมาให้แล้วครับ” เสียงของผู้ชายที่ฟังดูคุ้นหูคนนั้นพูดขึ้น แต่สมองของผมก็ยังไม่ทำงานสมบูรณ์ดีพอที่จะนึกออกอยู่ดีว่าเขาคือใคร

“รอแป๊บนึงนะ นนท์ เดี๋ยวพยาบาลจะเอายามาให้นะลูก”

ผมค่อยๆนึกว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนและเกิดอะไรขึ้น สำหรับคำถามแรกนั้นผมก็พอจะได้คำตอบแล้วว่าผมกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์และบรรยากาศที่แตกต่างช่วยให้ผมสามารถรู้ได้อย่างไม่ยากเย็น แต่คำถามที่ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงมานอนอยู่ที่นี่แบบนี้ ผมนึกไม่ออกเลยจริงๆ ผมจำได้ก็แค่ว่าเมื่อคืนผมทะเลาะกับแม่ ร้องไห้หนักมากจนกระทั่งผล็อยหลับลงไป และจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง......

แต่แล้วในขณะที่ผมกำลังพยายามเรียบเรียงความคิดอยู่นั้น จู่ๆผมก็รู้สึกใจหายและหวาดกลัวขึ้นอย่างสุดหัวใจ เมื่อผมนึกขึ้นมาได้ว่าเรื่องที่ผมกับแม่ทะเลาะกันเมื่อคืนนั้นคือเรื่องอะไร ผมบีบมือข้างที่แม่กุมเอาไว้แน่นขึ้นแล้วจากนั้นน้ำตาของผมมันก็เริ่มไหลออกมา

“แม่ครับ นนท์ขอโทษษ....” ผมพูดด้วยเสียงอันสั่นเครือ “นนท์ขอโทษ นนท์ทำให้แม่เสียใจ”

“พอแล้ว นนท์ พอแล้ว นนท์ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว ลูก พอได้แล้ว.......” แม่เขยิบตัวเข้ามากอดผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

“แม่อย่าร้องไห้สิครับ นนท์ขอโทษ ฮืออๆๆ นนท์จะไม่ทำตัวให้แม่เสียใจอีกแล้ว” ผมลืมตามองหน้าแม่ด้วยดวงตาที่พร่ามัวเพราะน้ำตา

“ไม่เป็นไรนะลูก นนท์นอนพักนะ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว แม่รักนนท์ จำไว้แค่นี้นะ ว่าแม่รักนนท์มาก.....”

ผมกอดแม่ตอบ ความอบอุ่นอันคุ้นเคยจากอ้อมกอดของแม่ช่วยปลอบโยนให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นได้บ้าง แต่ทว่าอาการปวดหัวมันก็ยังคงไม่ทุเลาลงไปอยู่ดี

“นนท์ปวดหัวอะครับ.....” ผมนิ่วหน้า

“ยามาแล้วค่ะ” พยาบาลในชุดขาวเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระบอกใส่ยากระบอกเล็กในมือ ผมรับยามากิน แล้วจากนั้นก็ล้มตัวกลับลงไปนอนอีครั้ง

หลังจากที่พยาบาลคุยกับแม่และคนที่ผมเพิ่งเห็นว่าคืออาหมูเสร็จ แม่ก็หันมาถามผม “นนท์จำเรื่องเมื่อคืนได้มั๊ย ลูก”

ผมมองหน้าแม่ “นนท์..... ทะเลาะกับแม่ แล้วนนท์ก็ร้องไห้จนหลับไปครับ”

แม่หันไปมองหน้าอาหมู ก่อนจะหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “ที่ห้องเหรอ”

ผมจ้องหน้าแม่แล้วตอบกลับไปอย่างงงๆ “ครับ..... ไม่สิ นนท์ก็จำไม่ได้อะครับ แต่ก็น่าจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”

“แล้วนนท์รู้มั๊ย ว่าทำไมนนท์ถึงมานอนที่โรงพยาบาล” อาหมูถามขึ้นบ้าง

ผมส่ายหน้า “ไม่ครับ”

“นนท์ร้องไห้ แล้วนนท์ก็ชัก เมื่อคืนพี่โก๋ก็เลยช่วยแม่พานนท์มาโรงพยาบาลน่ะลูก”

“แล้วอาหมูล่ะครับ.....”

“เมื่อเช้าอาไปหาแม่ที่บ้านพอดี แล้วนี่อาก็เลยมาช่วยเป็นธุระเรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องประกัน กับเรื่องอื่นให้ และอาก็มาเยี่ยมนนท์ด้วยนั่นแหละครับ”

“แล้วนัทล่ะครับ นัทมาด้วยรึเปล่า.......”

อาหมูเหลือบมองหน้าแม่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบผม “ไม่ครับ นัทไม่ได้มา อามาคนเดียว นัทอยู่กับอานกที่บ้านน่ะครับ”

“ครับ......” ผมพยักหน้าเบาๆแล้วหันไปหาแม่ “แม่ครับ นนท์.........”

“ช่างเถอะลูก ตอนนี้นนท์นอนพักก่อนเถอะนะ พอกินยาเข้าไป อีกเดี๋ยวก็คงจะหลับแล้วล่ะ”

“ครับ” ผมตอบกลับไปอย่างอ่อนแรง อาการปวดหัวค่อยๆหายไปทีละน้อยอย่างช้าๆ

จากนั้นไม่นาน หมอก็เดินเข้ามาในห้องของเรา หมอถามคำถามผมสองสามคำถาม แต่ผมก็จำอะไรไม่ได้อยู่ดี และนอกจากนั้น ผมก็ยังเริ่มรู้สึกเหนื่อยมากจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว ดังนั้นหมอจึงปล่อยให้ผมนอนพัก แล้วหันไปคุยกับแม่แทนครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ผมหลับลงไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จำนวนคนที่อยู่ในห้องก็เพิ่มขึ้น จากแค่สองคน ก็กลายเป็นสี่คน โดยนัทกับอานก กำลังนั่งกันอยู่ที่โซฟา ส่วนโจกับอาหมูกำลังยืนคุยกันอยู่ที่หน้าระเบียง

“นัท.....”

“นนท์ ตื่นแล้วเหรอ” นัทรีบลุกมานั่งข้างเตียง

“นัทมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วแม่ล่ะ”

“นัทมาได้สักพักแล้ว แต่เห็นนนท์นอนอยู่ เลยไม่อยากกวน เป็นไงมั่ง หายปวดหัวรึยัง”

ผมพยักหน้า “ก็ดีขึ้นอะ”

“คุณแม่ลงไปซื้อของข้างล่างน่ะ นนท์” อานกพูดขึ้น “อีกเดี๋ยวก็คงกลับขึ้นมาแล้ว”

“วันนี้นนท์จะได้กลับบ้านมั๊ยครับ” ผมถาม

“ก็คงได้กลับแหละ ว่าแต่นนท์ดีขึ้นรึยังล่ะ”

“ครับ นนท์ไม่เป็นไรเลยจริงๆนะ แค่ปวดหัวเท่านั้นเอง”

ผมได้ยินเสียงประตูกระจกถูกเลื่อนเปิดออก และโจกับอาหมูก็เดินเข้ามาข้างใน “ตื่นแล้วเหรอนนท์”

“ครับ อาหมู”

“โจเพิ่งมาถึงได้สักห้านาทีนี่เอง อาก็เลยอธิบายให้เค้าฟังแล้วว่าอาการของนนท์เป็นยังไง”

“แล้วอาการของนนท์มันเป็นยังไงครับ” ผมนิ่วหน้า

“เอ่อออ.... ก็ที่นนท์ชักและสลบไปไงครับ”

ผมหันไปมองหน้าโจ แล้วก็เห็นว่าเขากำลังมองผมอยู่ด้วยสายตาครุ่นคิดและดูเป็นกังวล และเมื่อผมหันกลับมาหานัท เขาเองก็กำลังมองผมด้วยสายตาที่แทบไม่ต่างกัน

คราวนี้เป็นเสียงประตูห้องถูกเปิดออก และคนที่เดินเข้ามาในห้องก็คือแม่ที่ถือถุงเซเว่นในมือมาด้วย “อ้าว ตื่นแล้วเหรอ นนท์”

“แม่ครับ นนท์จะได้กลับบ้านวันนี้รึเปล่าครับ”

“จริงๆแล้ว..... แม่อยากให้นนท์นอนดูอาการต่ออีกสักคืนนะ” แม่เดินเข้ามาหาผมที่เตียง นัทจึงรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปยืนอยู่ข้างๆอาหมูแทน

“แต่นนท์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆครับ นนท์อยากกลับบ้าน”

“แม่ว่านนท์กลับพรุ่งนี้เถอะนะ เชื่อแม่เถอะ อยู่ใกล้ๆหมอน่าจะดีกว่านะลูก”

“แต่นนท์ไม่เป็นอะไรจริงๆนะครับแม่ แค่ปวดหัวนิดเดียวเอง กินยานอนอยู่บ้านก็หายแล้วครับ”

“นนท์.... นัทว่านนท์เชื่อแม่เถอะ” นัทพูดขึ้นเบาๆ

ผมหันไปสบตากับนัทครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาหาแม่อีกครั้ง “ก็ได้ครับ......”

“อืมมม ดีแล้วลูก แม่รู้ว่านนท์ไม่ได้เป็นอะไร แต่นอนอยู่โรงพยาบาลอีกแค่คืนเดียว มันก็ไม่เป็นไรนี่ ใช่มั๊ย”

“ครับ” ผมพยักหน้าอย่างยอมแพ้

“อะนี่ แม่ลงไปซื้อขนมซื้อน้ำที่นนท์ชอบมาให้” แม่ยื่นถุงเซเว่นให้กับผมทั้งถุง “หรือนนท์อยากจะนอน”

ผมรีบส่ายหน้าทันที “ไม่นอนแล้วครับ นอนเยอะแล้ว”

“ถ้างั้น...... นัท อาว่าเรากลับกันก่อนเถอะนะ” อานกพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา “เราปล่อยให้นนท์พักผ่อนเถอะ คนเยอะแบบนี้มันจะวุ่นวายเปล่าๆนะ”

“แล้วโจล่ะ กลับพร้อมกันเลยดีมั๊ย เดี๋ยวอาไปส่ง” อาหมูหันไปพูดกับโจ

“ยังไงก็ได้ครับ”

“เดี๋ยวก่อน” จู่ๆแม่ก็พูดขึ้น “อย่าเพิ่งไป นัท แม่อยากคุยอะไรด้วยหน่อยน่ะ”

ผมหันไปมองหน้าแม่ด้วยความกังวลทันที ใจของผมที่เคยสงบลงไปแล้วกลับมาเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง และอาการปวดหัวที่ทุเลาลงไปแล้ว ก็เริ่มย้อนกลับมาเล่นงานผมอีกครั้งด้วยเช่นกัน

“ถ้างั้น เราออกไปรอข้างนอกกันก่อนเถอะ โจ” อาหมูพูดพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับโจ

“ครับ”

“งั้นพวกอากลับก่อนแล้วกันนะ นนท์” อานกพูดกับผม “ดูแลตัวเองด้วยนะ พักผ่อนมากๆ พยายามอย่าคิดมากอย่าเครียดอีกล่ะ”

“ครับ ขอบคุณมากครับ อานก อาหมู” ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง

“งั้นพวกอาไปรอข้างนอกนะ นัท”

“ครับ” นัทหันไปพยักหน้าให้กับอาของตัวเอง ก่อนจะหันกลับมาสบตากับผมด้วยแววตาที่ดูกังวลจนแทบจะเป็นความตื่นกลัว และผมว่าเขาก็คงเห็นแววตาแบบเดียวกันนั้นฉายอยู่ในดวงตาทั้งคู่ของผมเช่นเดียวกัน

สิ้นเสียงของนัท อาหมู อานก และโจ ทั้งสามคนก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่กับนัทและแม่ตามลำพัง

หลังจากที่เราทั้งสามคนต่างคนต่างเงียบกันอย่างน่าอึดอัดอยู่พักหนึ่ง แม่ก็หันไปหานัท “นัท ลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆแม่ซิลูก”

“ค.... ครับ” นัทรับคำ ก่อนจะทำตามที่แม่บอก

“นนท์.......” แม่หันมามองหน้าผม จากนั้นก็กุมมือผมเอาไว้ “ไม่ต้องคิดมากนะลูก แม่สัญญา มันจะไม่มีเรื่องอะไรเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว”

ผมเห็นแววตาของแม่เปลี่ยนไปจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง ในวันนี้ ตอนนี้ แววตาของแม่เต็มไปด้วยความเข้าใจและความห่วงใย ที่ยังคงแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและความสับสน เผินๆ ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นแค่เพียงเล็กน้อย แต่ลึกๆแล้ว ผมก็ยังคงรู้สึกเสียใจที่ต้องเห็นแม่เป็นแบบนี้อยู่ดี

“นัทรู้เรื่องเมื่อคืนแล้วใช่มั๊ย”

“ครับ.....” นัทพยักหน้า

“แม่จะถามนัทตรงๆเลยก็แล้วกัน...... นัทคิดยังไงกับลูกชายของแม่”

ดวงตาของนัทเบิกโพลง “ผ.... ผมม.... คือ......”

ผมมองหน้านัทที่กำลังสับสนอย่างเจ็บหัวใจ ทำไมจู่ๆแม่ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนนี้กันนะ ทั้งๆที่เมื่อคืนเราเพิ่งจะเกิดเรื่องกันมาหยกๆแท้ๆ นี่แม่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

ผมเริ่มรู้สึกปวดหัวหนักมากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ

แม่ที่เหมือนจะรู้ว่าผมกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่บีบมือข้างที่กุมมือของผมเอาไว้เบาๆ “ว่ายังไงล่ะ นัท ตอบแม่ได้มั๊ย”

“ผม...... ผม.......” นัทเหลือบมองหน้าผมด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้ว

“นัทชอบนนท์ใช่มั๊ย” แม่ถามย้ำ

คราวนี้นัทไม่ทีทางที่จะเลี่ยงคำถามของแม่ได้อีกต่อไปแล้ว เขาสบตากับผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ เขาไม่ได้เบนสายตาของเขาออกไปจากดวงตาของผมอีกเลย

“ครับ” เขาตอบออกมาในที่สุด

ผมรู้สึกราวกับน้ำตาจะไหลออกมาอีกครั้งทันที แต่ก่อนหน้านั้น ผมต้องรีบหันกลับไปหาแม่เพื่อดูปฏิกิริยาและสีหน้าของแม่เสียก่อน

แม่หลับตาลงแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมาหาผม “แล้วนนท์ล่ะ นนท์ก็ชอบนัทจริงๆใช่มั๊ย”

น้ำตากำลังเริ่มจะรื้นขึ้นมาอยู่บนขอบตาของผมอีกครั้ง แต่สุดท้าย ผมก็จัดการพยักหน้าและตอบแม่กลับไปด้วยเสียงอันสั่นเครือจนได้ “......ครับ”

แม่กัดริมฝีปากเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “ทั้งสองคนยังเพิ่งอยู่แค่มอสามเองนะ”

ผมไม่รู้จะตอบยังไงออกไปดีเลยจริงๆ ผมรู้ว่าเรายังเด็ก ผมรู้ว่าในสายตาของผู้ใหญ่แล้ว เราก็ยังเป็นแค่เด็กที่อายุยังไม่ถึงเกณฑ์ทำบัตรประชาชนด้วยซ้ำ แต่พวกเขาไม่รู้หรอกว่าที่จริงแล้วเราต่างก็โตพอที่จะคิด และตัดสินใจอะไรหลายๆอย่างด้วยตัวของเราเองได้แล้ว...... โดยเฉพาะเรื่องของความรัก

“ผมทราบครับ ว่าเรายังเด็ก แต่ผมก็รู้สึก.... เอ่ออ.... ชอบนนท์จริงๆ”

“ไม่ใช่แค่แบบเพื่อน” แม่ถาม

“ไม่ใช่ครับ”

“นัทแน่ใจแล้วเหรอ”

“ค..... ครับ......”

“แล้วแน่ใจได้มั๊ย ว่านัทจะดูแลนนท์ได้ ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอื่นๆน่ะ”

“ครับ ถ้าเรื่องเรียน นนท์เองก็เรียนดีอยู่แล้ว ผมมั่นใจว่านนท์จะไม่เรียนตกลงแน่นอนครับ” นัทตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจมากขึ้น

“ถ้าอย่างนั้น......” แม่เว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “แม่จะวานให้นัทมาอยู่ดูแลนนท์ที่บ้านช่วงนี้สักพักนึง แบบนั้นจะได้มั๊ย”

ผมมองหน้าแม่อย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “ว่าไงนะครับ แม่”

“ก็ตอนกลางวัน แม่ต้องไปทำงาน พวกพี่แหวนเค้าก็มีงานของเค้าต้องทำ แล้วใครจะอยู่บ้านดูแลนนท์ล่ะ จริงมั๊ย” แม่ยิ้มฝืนๆให้กับผม

“แม่ครับ......”

“นนท์ฟังแม่ให้ดีๆนะ ลูก มันก็จริง ที่แม่ยังรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ แต่แม่รักนนท์ รักมากยิ่งกว่าชีวิตของแม่เองเสียอีก แม่ไม่อยากจะเสียนนท์ไป.......” เสียงของแม่เริ่มสั่นเครือขึ้นเล็กน้อย “นนท์คือลูกชายคนเดียวของแม่ ไม่ว่านนท์จะเป็นยังไง แม่ก็จะยังรักนนท์เสมอ มันอาจจะยากที่จะยอมรับ แต่แม่ก็จะทำ แม่คิดว่าแม่ทำได้ แม่ต้องทำให้ได้.......”

“แม่......” น้ำตาของผมมันเริ่มไหลออกมามากขึ้น “แม่อย่าร้องไห้สิครับ แม่..... นนท์ขอโทษ......”

“ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจหรอก” แม่เช็ดหยดน้ำตาที่ขอบตาของตัวเองออก “แต่แม่ร้องไห้ที่แม่ยังมีนนท์อยู่กับแม่ตรงนี้ต่างหาก แม่ดีใจที่นนท์ไม่เป็นไร”

“แม่ครับ......” ผมเขยิบตัวเข้าไปกอดแม่อย่างแนบแน่น เราสองคนกอดกันอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่แม่จะเป็นฝ่ายคลายวงแขนออก

“แต่แม่ว่าแม่อยากให้ลูกสองคนเริ่มต้นแบบเพื่อนกันไปก่อน จะดีกว่ามั๊ย”

ผมนิ่วหน้า “แม่ครับ เรื่องนั้นมัน........”

“ช่างเถอะๆ แม่ขอโทษ แม่จะพยายามไม่ยุ่งวุ่นวายในเรื่องนี้ก็แล้วกัน แต่ว่าแม่ขอบอกไว้เลยนะว่า แม่ห้ามเราสองคนทำเรื่องอะไรไม่ดีกันโดยเด็ดขาด มันยังไม่ถึงเวลา เข้าใจรึเปล่า”

ทั้งผมและนัทต่างก็หน้าแดงขึ้นทันที เพราะเรารู้ดีว่าแม่หมายความว่ายังไง

“ค.... ครับบ” ผมตอบออกไปแบบไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำเท่าไรนัก

“นัทล่ะ”

“ครับ” นัทตอบเสียงค่อยยิ่งกว่าผมเสียอีก

“ดีแล้ว แม่จะพูดตรงๆเลยก็แล้วกันว่าเราต้องเจอกันคนละครึ่งทาง แม่ก็จะพยายามปรับตัว แต่นนท์กับนัท ก็ต้องช่วยแม่เหมือนกัน ได้มั๊ย”

“ครับ นนท์รู้” ผมตอบก่อนจะหลับตาลง

“นนท์ปวดหัวเหรอ” นัทถามขึ้น เขาคงเห็นว่าสีหน้าของผมดูไม่ค่อยสู้ดีนั่นเอง

“อืมมม นิดหน่อยน่ะ”

“ถ้างั้นนนท์พักผ่อนเถอะ ไม่ต้องคิดมากอีกแล้วนะลูก” แม่ยกมือขึ้นลูบหัวของผม ก่อนจะชะโงกหน้ามาจุ๊บลงบนหน้าผากของผมเบาๆด้วย “แม่รักนนท์นะ”

“ครับ..... นนท์ก็รักแม่ครับ” ผมตอบ แต่แล้วผมก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เอ้อออ แล้วโจล่ะครับ”

“โจก็อยู่ข้างนอกไง”

“ไม่ครับ นนท์หมายถึง แล้วหลังจากนี้ โจจะยังอยู่ที่บ้านเรา...... ได้อยู่รึเปล่าครับ”

แม่มองหน้าผมครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าออกมา “โจเค้าจะกลับบ้าน และคงจะไม่มานอนที่บ้านเราอีกสักพักน่ะ”

[Gulp]

คนแรกกกก ขอไปอ่านก่อนครับ

[andy_kwan]

 
จิ้มรีบนทะลุไปหาต่นต้น   วันนี้มาตอนบ่าย   แอบโพสจากที่ทำงานหรือเปล่า   อิอิ
คุณแม่จะทดสอบว่าที่ลูกเขยแล้วหรือนี่  แบบนี้ลูกโจของป้าจะต้องกินแห้วหรืเปล่า

[anajulia]

หงะ.....คุณต้นคะ มาให้ชัวร์กว่านี้ได้มั้ยว่าน้องนนท์จะไม่เป็นไรต่อจากนี้
เป็นอะไรกันแน่? แค่ชักเฉยๆ หรือ่ามีอะไรที่หมอตรวจเจอหลังชักแล้วคุณต้นยังไม่ได้บอกคนอ่านตาดำๆรึเปล่าคะ?

เฮ้อออออออออออออ   คุณแม่ น้องนนท์ น้องนัท และทุกคน
ที่แน่ๆ ต่อไปความสัมพันธ์สามคนของโจ นัท นนท์ คงชัดเจนขึ้น สงสารโจแล้วสิเรา

........................
คุณต้นดูประโยคนี้นิดค่ะ
“ไม่ครับ นนท์หมายถึง แล้วหลังจากนี้ นนท์จะยังอยู่ที่บ้านเรา...... ได้อยู่รึเปล่าครับ” (นนท์จะยังอยู่ที่บ้านเรา...น่าจะเป็น โจจะยังอยู่ที่บ้านเรา......นะคะ)

[cmos]

สงสารโจอ่า 

[ExecutioneR]

........................
คุณต้นดูประโยคนี้นิดค่ะ
“ไม่ครับ นนท์หมายถึง แล้วหลังจากนี้ นนท์จะยังอยู่ที่บ้านเรา...... ได้อยู่รึเปล่าครับ” (นนท์จะยังอยู่ที่บ้านเรา...น่าจะเป็น โจจะยังอยู่ที่บ้านเรา......นะคะ)

ขอบคุณมากครับ แก้ไขละครับ ^^

[panang]

อ้าวๆๆ โจจะตกกระป๋อง รึนี่

[Es]

โจ ห๊ายยยยยยยยยยย~
หายไปหน๊ายยยย กลับมาด่วนนนน =[]=~

[0nePiece]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อยากตะโกนให้ก้องท้องฟ้า

แม่ยอมรับนัทแล้ววววววววววววววววว