หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[จันทร์ผา]

มารอนัทกับนนท์ครับ

[banana49]

ไม่ต้องไปนะ นนท์ พลีสสส
ยังไงเราก็เชียร์ นัท&นนท์ เสมอ ^^

[Tago22]

นนท์ โจ

นนท์ โจ

เท่านั้น

[wan]

มีเหตุอันใด โจจึงต้องให้นนท์ไปบ้านเพื่อพบพ่อ 
ส่วนความเศร้าของแม่ คงไม่มีใครช่วยได้ นอกจากตัวแม่เอง
+1 ให้ต่นต๊น เป็นกำลังใจให้นะครับ 

[Fill]

นนท์เอ๊ยยย
รู้ตัวสักทีสิลูก

[ღiสุดขอบiღ]

จะประกาศตัวลูกสะใภ้ให้คุณป๊าคุณม้าทราบรึไงค่ะน้องโจ!!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถ้าแบบนั้นอิเจ๊คนนี้เชียร์สุดใจเลยค่ะ~~~  

ว่าแต่ แล้วท่าคุณนายแม่ของน้องนนท์นี่ว่ายังไงละคะนั่น ตตกลงรู้ไม่รู้กันละเนี่ย อ้าย~~ เครียด!!

ป.ลิง คิดถึงคนแต่ง ขอ   หน่อย

[PeeraDHa]

 

[ExecutioneR]

ขอโทษครับ หายไปนาน พองานซาก็เสียเวลาเดินสายโชว์ตัว อิอิ

คืนนี้ค่ำๆเจอกันครับผม ^3^

ปล. b ของนัทนะ

[jira]

ค่าาาาาา
ส่งกำลังใจให้คุณต้นค่ะ..จะได้มีแรงในการเดินสาย(เย้ยยยยย)
 
รออ่านน้องนัทค่าาา

[ExecutioneR]

b45


นัท


“มึงคิดยังไงกะไอ้โจวะ ไอ้นัท นี่กูถามจริงๆ”

“มึงหมายความว่าไงวะ ไอ้เจย์”

“เออนั่นดิ กูหมายความว่าไงวะ” มันทำหน้ายุ่งพลางเกาหัวเบาๆ

“เอ๊า มึงเป็นคนถามกูเองนะเว้ยเฮ้ย” ผมนิ่วหน้า “มึงหมายถึงกูคิดยังไงกับมันในฐานะเพื่อน ในฐานะที่มันเข้ามาอยู่ในกลุ่มพวกเรามากขึ้น ในมุมของมึงที่มึงไม่ชอบมัน หรือว่ายังไง......”

“เออๆ คือกูถามในมุมมองที่มึงเป็นแฟนไอ้นนท์ และไอ้เชี่ยโจมันก็เสือกชอบแฟนมึงอยู่แบบนั้นอะว่ะ”

“ถ้าเรื่องนั้น กูบอกตรงๆว่ากูก็ไม่ได้ชอบใจเท่าไหร่หรอก...... แต่มึงอย่าเอาไปบอกนนท์นะเว้ย”

“เออๆ ไม่บอกหรอก แต่มึงพูดแบบนั้น แปลว่ามึงมีคิดแง่อื่นอีกใช่มั๊ยวะ”

ผมยักไหล่ “ก็ถ้าในฐานะเพื่อน กูก็เฉยๆกับมันอะว่ะ ไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด คุยได้ อยู่ด้วยได้ ปกติอะ...... แต่นั่นต้องหมายความว่ามันไม่ได้มาจีบนนท์หรือจะแย่งนนท์ไปจากกูอะนะเว้ย” ผมตอบ “ว่าแต่มึงเถอะ ที่มึงมาถามกูแบบนี้เนี่ย แปลว่ามึงคิดอะไรอยู่ใช่มะ”

“เออ ก็ประมาณนั้นอะว่ะ กูก็เริ่มคิดคล้ายๆมึงแล้วเหมือนกัน คือกูเคยไม่ชอบมันนะเว้ย เพราะแม่งอยู่กลุ่มไอ้เชี่ยแม็กซ์อะ คือ เรียกว่าหมั่นไส้มากกว่าว่ะ แต่พอมันมาอยู่ใกล้ๆบ่อยๆแบบนี้แล้ว กูกลับไม่เห็นมันทำตัวกวนส้นตีนแบบแต่ก่อนอีกเลยว่ะ กูก็เลย...... ไม่รู้ดิ” มันทำหน้าครุ่นคิด “เฮ้ยย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูชอบมันหรือยอมรับในตัวมันนักนะเว้ย กูก็ยังไม่ไว้ใจแม่งอยู่ดีนั่นแหละว่ะ โดยเฉพาะเรื่องของมึงน่ะ”

“เรื่องของกูเหรอวะ” ผมสงสัย

“เออ ก็ถ้าแม่งมาแย่งไอ้นนท์ไปจากมึงล่ะก็ กูไม่มีทางปล่อยแม่งไปเฉยๆแน่”

“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก กูเองยังไม่เห็นมันจะทำแบบนั้นเลย และที่สำคัญ กูเชื่อใจนนท์ว่ะ”

ไอ้เจย์มีสีหน้าแคลงใจนิดหน่อย “มึงไม่หึงเหรอวะ”

“หึงสิวะ หวงด้วย แต่กูเชื่อใจนนท์จริงๆ ถ้าไอ้โจมันรุกเข้าหานนท์มากกว่าที่เป็นอยู่ล่ะก็ นนท์ต้องบอกกูแน่ๆ กูบอกแล้วไง กูเชื่อใจนนท์”

“กูก็รู้ล่ะวะ ว่าไอ้นนท์มันรักมึง แต่มึงแน่ใจเหรอวะ ว่ามันจะไม่เอนเอียงไปหาไอ้โจเลยน่ะ เพราะเท่าที่กูดู มันก็ดูสนิทกันมากอยู่นา..... มึงรู้ได้ไงวะ ว่าที่ไอ้นนท์มันรักมึงน่ะ ไม่ใช่เพราะมันพยายามหนีจากไอ้โจด้วยส่วนนึงอะ”

ผมหันไปมองหน้าของไอ้เจย์ทันที “กูไม่รู้ และกูว่ากูคงจะรู้ก็วันที่นนท์บอกเลิกกูเพื่อไปคบกับไอ้โจแทนแล้วนั่นแหละว่ะ”

“เฮ้ยย มึงอย่าเพิ่งโมโหสิวะ กูก็พูดไปงั้นเองแหละ มึงอย่าใส่ใจเลย”

เปล่า ผมรู้ว่ามันไม่ได้แค่พูดเล่นๆลอยๆอย่างที่มันบอกหรอก เพราะไอ้เจย์เป็นคนที่พูดจาตรงไปตรงมาที่สุดในกลุ่มของเราแล้ว และผมก็รู้ด้วยว่ามันไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรนอกเหนือไปจากความเป็นห่วงและหวังดีเท่านั้นเอง

“เปล่า กูไม่ได้โมโหหรอก ขอโทษที แต่เอาเป็นว่า เราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะว่ะ” ผมหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าแล้วลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นนนท์ ไอ้ยุ และคนอื่นๆเดินออกมาจากในห้อง

ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของการสอบ และเป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้มาจับกลุ่มคุยกันหลังเลิกเรียนแบบนี้ก่อนจะแยกย้ายกันไปในช่วงปิดเทอม แต่สำหรับไอ้โจแล้ว มันก็ยังคงจะนอนอยู่ที่บ้านของนนท์ไปอีกพักหนึ่งอยู่ดี และที่สำคัญ เย็นนี้มันก็ไม่ได้โผล่หน้ามารอกลับบ้านพร้อมกับนนท์และพวกเราอีกแล้วด้วยเหมือนกัน

“เออนี่ ไอ้นนท์ ว่าแต่อีกเรื่องนึง.......” ไอ้เจย์หันไปหานนท์ แต่แล้วมันก็ทำท่าอึกอักๆ ผมรู้ว่ามันคงอยากจะพูดเรื่องที่มันคุยกับผมมาเมื่อก่อนหน้านี้แน่ๆ

“เรื่องไอ้โจใช่มะ” ไอ้เคนก็รู้ทันเช่นกัน

“ก..... ก็เออสิวะ วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วเนี่ย มันยังจะกลับบ้านกับมึงอีกรึเปล่า ไอ้นนท์ มันยังต้องนอนบ้านมึงตลอดทั้งปิดเทอมเลยรึเปล่าวะ”

“ไอ้กลับอะมันก็กลับอยู่แล้ว และก็คงนอนบ้านกูเหมือนเดิมด้วยนั่นแหละว่ะ แต่คงไม่ตลอดหรอก ถ้าพ่อมันไม่อยู่ มันก็จะกลับไปนอนบ้านมันเหมือนเดิมอะ”

“เอ๊า มึงก็พูดๆไปสิวะ ไอ้หมี” ไอ้เคนเร่ง

“เฮอะ พูดไรวะ.....”

“โอ๊ยยยย ไอ้ห่าาาา มากเรื่อง!” ไอ้เคนส่ายหน้า จากนั้นเขาก็หันไปหานนท์ “คือไอ้เจย์มันสงสัยเว้ย ว่ามึง ไอ้นนท์ กะพวกๆมึงทุกคนด้วยอะ จะว่าอะไรมะ จะรู้สึกแปลกๆอะไรมะ ถ้าเกิดว่ามันจะลองชวนไอ้โจไปทะเลกะพวกเราด้วยอะ”

นั่นไง ผมกะแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องประมาณนี้ ไอ้เจย์รีบออกตัวปฏิเสธด้วยท่าทีขัดเขินปนรำคาญก่อนจะยอมแพ้และเงียบลง

“มันก็ไม่แปลกหรอก ไอ้เจย์ ก็เพราะไอ้โจมันก็มาอยู่กับพวกเราทุกวัน ทั้งทุกเช้า และแทบทุกเย็น จนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วนี่หว่า” ผมพูดขึ้นเบาๆหลังจากที่ไอ้เตย์และไอ้ยุเถียงกันจบ

“ไอ้นัทแม่งงง ใจกว้างปานแม่น้ำเจ้าพระยาอะ” ไอ้ป๊อปมองหน้าผมด้วยแววตาที่ดูเหมือนจะชื่นชม “ถ้าเกิดใครมาชอบแฟนกูให้เห็นๆแบบไอ้โจ แถมยังมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆตลอดแบบนี้นะ กูคงไม่ไว้ใจแม่งได้แบบมึงแน่ๆอะว่ะ”

“กูไม่ได้ใจกว้างหรอก ไอ้เหี้ย กูก็แค่เห็นมันเป็นเพื่อนคนนึงอะว่ะ” ผมยักไหล่และตอบแบบเดียวกับที่ผมเคยตอบไอ้เจย์ไป จากนั้นผมก็หันไปหาแฟนของผม “และที่สำคัญก็คือ ไอ้โจเองมันก็ไม่ได้มาเกาะแกะและทำตัวอะไรเหี้ยๆกับนนท์แบบนั้นด้วย จริงมั๊ยล่ะ........”

“อือออ” เขาพยักหน้า

หลังจากนั้นวายุก็กัดกับไอ้ป๊อปเรื่องที่มันสงสัยว่ามันกับไอ้ตี๋เป็นแฟนกันอีกยกหนึ่ง ไอ้ป๊อปรีบออกตัวปฏิเสธยกใหญ่ แต่ผมว่าช้าไปซะแล้วล่ะ เพราะตอนนี้พวกเราต่างก็คิดและค่อนข้างมั่นใจกันหมดแล้วว่า หลังจากที่มันทะเลาะกันและกลับมาคืนดีกันอีกครั้งเนี่ย พวกมันสองคนต้องมีอะไรเปลี่ยนไปแล้วแน่ๆ

หลังจากที่พวกเราคุยกันไปได้อีกพักหนึ่ง พี่โก๋ก็มาถึงที่โรงเรียน ผมเลยอาสาเดินไปส่งที่นนท์ที่รถกับเขา แต่ในระหว่างที่เรากำลังเดินไปด้วยกันอยู่นั้น ผมก็คิดถึงสิ่งที่เจย์คุยกับผม และคำถามที่ป๊อปเพิ่งถามผมไปด้วย

“นัทคิดอย่างนั้นกะไอ้โจจริงเหรอวะ” นนท์ถามขึ้น

“หือออ” ผมหันไปหาเขางงๆ “อย่างนั้นน่ะ อย่างไหนเรอะ”

“อย่ามาทำตีเนียนนะ ไอ้ตูด” เขาแทงศอกใส่เอวของผม “นัทก็รู้ว่านนท์หมายถึงอะไรเหอะ อย่ามาทำเนียนๆ เดี๊ยะจะโดน”

ผมต้องใช้เวลาครู่หนึ่งในการย้อนกลับมาคิดว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไรอยู่กันแน่ และเมื่อผมรู้ว่าเขากำลังหมายถึงอะไร ผมก็หัวเราะออกมาเบาๆ “โหหหห เดี๋ยวนี้ทำมาเป็นโหดดด ใครกันแน่ที่จะโดนน่ะ กล้าหือกะนัทเหรอ ฮะะะ”

“ทำมายยย กล้าสู้นนท์อ๋อ!” เขาทำหน้ากวนๆใส่ผม

“อย่านะๆ อย่าท้านะเว้ยย”

“พอเลยๆ ไม่ต้องมาทำเป็นเล่นเลย ตกลงตอบคำถามนนท์มาก่อน ว่าเมื่อกี๊นัทคิดอย่างที่พูดออกไปจริงๆรึเปล่า ฮึ”

“ก็ประมาณนั้นอะ ไม่มากก็น้อยล่ะวะ” ผมยักไหล่

“อ้าววว หมายความว่าไงวะ งง”

“ก็คือ นัทก็เห็นมันเป็นเพื่อนจริงๆนั่นแหละ และมันก็ไม่ได้มาเกาะแกะอะไรนนท์มากจนน่าเกลียดจริงๆ แต่ถ้าถามว่าหึงมั๊ย มันก็มีบ้างแหละเว้ยยย แฟนทั้งคน ปล่อยให้อยู่บ้านเดียวกับไอ้คนที่มันจ้องจะเสียบแทนที่เราอยู่งี้เนี่ย ทำไมมันจะไม่หึงเล่า” ผมตอบไปตามตรง

“แต่ไอ้โจมันก็ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นจริงๆนา...... มันก็เคยบอกหลายหนน่ะนะว่ามันจะไม่มีเสียบแทนที่นัทหรือแย่งนนท์ไปจากนัทหรอกอะ”

“จริงเร้ออออ” ผมกลอกตาและหัวเราะในลำคอเบาๆ “แน่ใจนะว่านนท์ไม่ได้พูดแบบนั้นเพื่อปกป้องมันน่ะ”

สีหน้าของนนท์ที่เปลี่ยนไป ทำให้ผมรู้ตัวขึ้นว่าผมได้เผลอหลุดพูดสิ่งที่ไม่ควรจะพูดออกไปซะแล้ว และสุดท้าย เราสองคนก็ทะเลาะกันจนได้ จนกระทั่งเขาเจอกับไอ้โจ และขึ้นรถกลับบ้านไปแล้ว เราก็ยังไม่ได้เคลียร์กันให้หายข้องใจให้สนิทจนได้ ผมรู้สึกโกรธตัวเองจริงๆที่พลั้งปากพูดแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่ผมคิดไว้แล้วว่าผมจะเชื่อใจเขา แต่เพราะคำถามของไอ้เจย์ที่ถามผมก่อนหน้านี้มันรบกวนจิตใจผมมากกว่าที่ผมคิด จึงทำให้ผมเผลอคิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด และพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป

“อ้าว ไอ้นัท” เสียงของไอ้เคนดังขึ้น ผมหันไปทางขวามือก็เห็นว่ามันกับไอ้เจย์ก็กำลังเดินตรงไปที่หอเช่นเดียวกัน “ไอ้นนท์กลับไปแล้วใช่มะ”

“อืมม และไอ้ยุกะไอ้คริสอะ”

“กลับไปแล้วเหมือนกัน” ไอ้เจย์ตอบ

“แล้วไอ้สองคนนั้นอะวะ”

“มันไปชมรมว่ะ แล้วก็คงไปหาไรกินแถวสวนกลางด้วยมั๊ง”

“กูว่าแม่งต้องมีอะไรแน่ๆเลยว่ะ ไอ้สองคนเนี๊ย” ไอ้เคนตั้งขอสังเกต “พอตอนทะเลาะกันแม่งก็ทะเลาะกันชิบหาย แต่พอดีกันแล้วเนี่ย แม่งหวานกันยิ่งกว่าเดิมอีก กูว่ามันแปลกๆๆนะเว้ยย”

“เรื่องของพวกมันเหอะ มึงอย่าไปสนใจเลย” ผมตอบ “ไว้มันพร้อมจะบอกพวกมึงเมื่อไหร่มันก็บอกเองนั่นแหละ คิดๆกันไปเองอะ จริงๆแล้วมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะเว้ย”

“อ้าว แต่เมื่อกี๊ที่ไอ้ป๊อปม.....” ไอ้เคนหยุดพูดลงเมื่อมันถูกไอ้เจย์สะกิด

พวกเราทั้งสามคนเดินกันเงียบๆจนกระทั่งมาถึงที่หอและหยุดยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ ไอ้เจย์จึงถามผมขึ้นเบาๆ “มึงทะเลาะกันมาใช่มะ ไอ้นัท”

“.......ก็ประมาณนั้นว่ะ”

เมื่อเด็กคนอื่นๆเริ่มเดินมายืนออกันอยู่หน้าลิฟต์มากขึ้น เราจึงไม่สามารถคุยกันต่อได้ และผมเองก็ไม่ได้อยากจะคุยเรื่องนี้ต่อเท่าไหร่อยู่แล้วด้วยเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นของพวกเรา เราก็แยกย้ายกันเดินกลับห้องกันไปอย่างเงียบๆ

ถ้านักเรียนที่ไม่ได้นอนหอ ทุกคนก็จะแยกย้ายกันกลับบ้านหลังสอบเสร็จได้เลย แต่สำหรับคนที่อยู่หอแล้วจะต่างออกไป นั่นก็คือทุกคนจะต้องทำเอกสารจบเทอมของหอพักกันให้เสร็จภายในห้าวันหลังวันสอบวันสุดท้ายก่อน แล้วจากนั้นถึงจะเริ่มทยอยกันเก็บของและขนของออกจากหอกันได้ ซึ่งผมที่เป็นกรรมการนักเรียนก็จะต้องวุ่นวายกับหน้าที่ในวันนี้เป็นพิเศษกว่าทุกๆวันนิดหน่อย และผม รวมทั้งไอ้เคน ไอ้เจย์ ไอ้ตี๋ และไอ้ป๊อป ก็จะขนของกลับบ้านของตัวเองในวันพรุ่งนี้กันทุกคนด้วยเหมือนกัน

พอตอนเย็น นนท์ก็โทรกลับมาหาผม แต่ด้วยความที่ผมก็กำลังยุ่งๆ เราจึงไม่ได้คุยอะไรกันมากมาย จนตอนหัวค่ำ หลังจากที่ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาก็โทรมาหาผมอีกครั้ง เขาเล่าเรื่องที่แม่ของเขาน่าจะได้ยินสิ่งที่ไอ้โจพูดให้ผมฟัง ผมอดที่จะคิดไม่ได้ว่าสุดท้าย ผมก็ต้องมีไอ้โจเป็นคู่แข่งคนสำคัญจริงๆซะด้วย ถึงแม้ว่าผมจะเชื่อใจนนท์ แต่ดูท่าว่าไอ้โจเองก็จะไม่ยอมตัดใจจากเขาง่ายๆด้วยเหมือนกัน ถึงแม้มันจะไม่ได้ทำอะไรที่ชัดเจนจนน่าเกลียด แต่ถ้าเกิดปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะก็ ผมก็ไม่สามารถรับประกันได้เลยว่า นนท์จะไม่เกิดความรู้สึกบางอย่างที่อาจจะต่างไปจากที่มีให้กับผมขึ้นให้กับไอ้โจจนได้ในที่สุด

ผมคงต้องตัดสินใจแล้วว่าผมจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องนี้ดี.......

[konnarak]

นนท์ ต้องคู่กับ โจ


 

[tantalize]

รู้ตัวช้าไปเเล้ว ไอนนท์ 55555+ 

[จันทร์ผา]

ก็นะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

อ่าฮะ

นัทต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[~•SAkurAIro•~]

นัทเอ๊ยยยยส์ รุ้สึกตัวช้าไปเป่าาา
เห็นใจ ถ้าต้องเสียนนท์ให้กับโจเนี่ย

เฮ้ออออ

[schteuben]

^
^
^
^
ช่ายมะๆ ช้าไปใช่ม้าาาาา


นนท์ต้องเป็นของโจในที่สุดนั่นแหละ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


Joe FC

[sakuracity]

รู้สึกว่า การที่นัทคบกับนนท์       <<<<<< ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถจะแสดงความรู้สึกออกมาได้ตรงๆ โดยเฉพาะนัทที่ต้องเก็บความรู้สึก นัทมีความสุขจิงหรอ

รู้สึกว่า เวลาโจคุยกับนนท์         <<<<<< ดูเป็นกันเอง เปิดเผย และธรรมชาติ

ไรเตอร์จะสื่ออย่างงี้ป่าว

มาต่อแต่ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยอ่า....เห้อออ

[ExecutioneR]

A 113


“แต่งตัวให้มันดีๆล่ะมึง ไม่ใช่ใส่แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ไรงี้อะ” เขากำชับผม

“รู้แล้วล่ะน่าาาาา......” ผมตอบพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า จริงๆแล้วผมไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมผมถึงต้องแต่งตัวให้เป็นทางการขนาดนั้นหรือว่าผมควรจะใส่อะไรกันแน่ “เอ่อออ แล้วสรุปกูต้องแต่งยังไงวะ ต้องถึงกับผูกไทใส่สูทมั๊ยวะเนี่ย มึง”

“ก็แล้วแต่”

“เฮ้ยย เอาจริงๆดีๆดิ กูซีเรียสนะเว้ย”

“มึงก็แค่ใส่เสื้อเชิ๊ตไม่ก็เสื้อโปโลที่มันดูสุภาพหน่อยก็พอแล้ว และก็กางเกงอะ อย่าเดฟมาก พ่อกูเค้าไม่ชอบ”

“แต่ใส่ยีนส์ได้ใช่มะ สรุป”

“เออ แต่ห้ามขาด ห้ามปะ ห้ามซีด”

ผมนิ่วหน้าอีกครั้ง “พ่อมึงแม่งเฮี้ยบขนาดนั้นเลยเหรอวะ กูชักกลัวแล้วนะเนี่ย”

“ก็นั่นแหละ พ่อกู........”

ผมเปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วดึงกางเกงขายาวและเสื้อโปโลสีขาวออกมาวางไว้บนเตียง ก่อนจะหันไปหาโจ “อ้าว ยืนมองอะไรอยู่วะ ออกไปได้แล้วเว้ยเฮ้ยย กูจะแต่งตัว และมึงก็ด้วยเหมือนกันอะ จะไม่เปลี่ยนชุดรึไง”

“ไม่เปลี่ยน”

ผมมองชุดที่เขาใส่อยู่แล้วก็ต้องนิ่วหน้าอีกครั้งด้วยความข้องใจ เพราะเขาแต่งตัวแบบเดียวกับที่เขาห้ามผมทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะเสื้อยืดคอวีและกางเกงยีนส์ขาเดฟ

“กูต่อต้านพ่อกู” เขาพูดขึ้นราวกับจะอ่านใจผมออกว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ “พอใจยัง”

“เออๆๆ กูก็ไม่ได้ว่าอะไรมึงสักหน่อย ใครจะกล้าล่ะวะครับ” ผมตอบ “แต่ก่อนอื่นมึงช่วยออกไปจากห้องกูก่อนไป กูจะแต่งตัว”

“เขินเหี้ยไรวะ ทีนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวต่อหน้ากูนี่เสือกไม่อาย”

ผมหน้าแดง “แล้วมันเหมือนกะกูแก้ผ้าใส่กางเกงในต่อหน้ามึงมั๊ยล่ะ”

“มึงก็ใส่กางเกงในทั้งๆที่นุ่งผ้าเช็ดตัวสิวะ ไม่เห็นจะยาก”

“กูว่าประเด็นคือมึงจะมายืนดูกูอยู่ทำไมมากกว่าว่ะ ไอ้โจ ไปๆๆ ออกไปได้แล้ว”

“มึงแม่งโคตรขาวเลยเนอะ” เขายิ้มที่มุมปาก

ผมยิ่งหน้าแดงหนักขึ้นกว่าเดิมซะอีก “ครวยยย!! ออกไปได้แล้ว ไป แบบนี้ก็ไม่ได้แต่งตัวสักที เดี๋ยวแม่มึงก็มาถึงก่อนพอดีหรอก!”

เขายักไหล่เบาๆก่อนจะยอมเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป ผมจึงรีบเดินตามไปปิดประตูและลงกลอนทันที

เมื่อตอนที่เขาเข้ามาปลุกผมแล้วบอกว่าป้ากานต์กำลังจะมารับเราสองคนไปที่บ้านของเขานั้น ผมทั้งรู้สึกตกใจ แปลกใจ และกังวลใจพร้อมๆกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พอเขาบอกว่าผมจะต้องไปพบพ่อของเขาด้วยแล้วเนี่ย ผมยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัวเลยทีเดียว เพราะผมไม่รู้ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของเขาถึงจะอยากพบผม และที่สำคัญ ทุกเรื่องที่ผมรู้เกี่ยวกับพ่อของเขามานั้นมันก็มักไม่ใช่เรื่องดีๆสักเท่าไหร่เลยด้วยนี่สิ

เขาบอกผมว่าช่วงนี้พ่อของเขาอยู่บ้าน แต่ก็กำลังจะต้องบินไปธุระเรื่องงานที่เชียงใหม่และไปอยู่ที่นั่นราวๆสองอาทิตย์ ก่อนไป เขาจึงอยากจะรู้ว่าเพื่อนของลูกชายตัวเองที่มารบกวนพักอาศัยอยู่นั้นเป็นอย่างไร ผมถามโจกลับว่าทำไมพ่อของเขาถึงไม่อยากเจอแม่ของผมมากกว่า และคำตอบก็คือ พ่อของเขาคงอยากรู้ว่าเพื่อนคนที่ยอมให้เขาเข้าไปนอนที่บ้านเป็นคนยังไงนิสัยแบบไหนมากกว่า และคำขอกึ่งคำสั่งของพ่อเขาก็ถือเป็นเด็ดขาดซึ่งทุกคนจะต้องทำตามด้วย

“และถ้ากูบอกว่ากูไปไม่ได้ล่ะ จะเป็นยังไงวะ” ผมถามเขากลับ

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ “หึ พ่อกูเค้าไม่ยอมรับคำปฏิเสธของเด็กอายุไม่ถึงสิบห้าอย่างมึงหรอก”

“อ้าว แต่ถ้าเกิดกูไปไม่ได้ขึ้นมาจริงๆล่ะวะ แบบ ติดธุระกับแม่หรืออะไรแบบเนี๊ย”

“งั้นคนที่ซวยก็จะเป็นกู ที่พามึงไปหาเค้าตามที่สั่งไม่ได้”

“เอ๊า เกี่ยวอะไรกะมึงวะ กูไม่เข้าใจ ก็มันช่วยไม่ได้นี่หว่า ก็ถ้าเกิดกูมีเหตุผลที่ไปไม่ได้จริงๆอ้ะ”

“สำหรับพ่อกูแล้ว กูไม่มีเหตุผลอะไรเพียงพอหรอก”

คำพูดของเขา ทำให้ผมยอมรับและลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำแต่โดยดี และเมื่อครู่นี้ก่อนที่เราจะคุยกันเรื่องเลือกเสื้อผ้า ผมก็โทรไปหาแม่ของผมและบอกแม่เรื่องที่ผมจะไปบ้านของโจวันนี้ ซึ่งแม่ก็บอกว่าแม่ได้คุยกับป้ากานต์ แม่ของโจผ่านทางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว แต่คำพูดของแม่ก็ทำให้ผมแปลกใจนิดหน่อย เพราะแม่พูดเหมือนกับแม่ไม่รู้ว่าผมจะต้องไปเจอพ่อของโจด้วยยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก

“แม่กูคงไม่ได้บอกแม่มึงเรื่องนั้นมั๊ง คงจะบอกแค่ว่ามารับมึงไปที่บ้านน่ะ” โจตอบคำถามของผมหลังจากที่ผมวางสายจากแม่เรียบร้อยแล้ว และหลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่องเลือกเสื้อผ้า จนกระทั่งผมไล่เขาออกไปจากห้องได้สำเร็จนั่นแหละ

พอผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินออกจากห้องไปหาเขาที่นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่น ผมสังเกตเห็นเขาดูมีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกตินิดหน่อย และพอผมลองถามเขาดู ผมก็พอจะจับคำตอบแบบอ้อมๆของเขาได้ว่า เขาคงไม่ค่อยอยากจะกลับบ้านไปเจอหน้าพ่อของเขาสักเท่าไหร่นั่นเอง

จากนั้นไม่นาน แม่ของโจก็มาถึงที่บ้านและรับเราสองคนกลับไปที่บ้านของเขา ตอนแรกผมก็ไม่คิดหรอกว่าพอผมมาถึงที่หน้าบ้านของเขาแล้ว ผมจะรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นได้ถึงขนาดนี้ ตื่นเต้นจนกลายเป็นวิตกจริตเลยด้วยซ้ำ

“โจพานนท์ไปนั่งรอแม่ในบ้านเล็กก่อนนะ เดี๋ยวแม่ให้คนไปดูให้ว่าพ่อเค้าอยู่ที่ไหน” ป้ากานต์หันมาพูดกับพวกเราหลังจากที่ลงจากรถเรียบร้อยแล้ว

โจเดินนำผมไปยังบ้านเล็กหลังที่ผมเคยมาเมื่อครั้งก่อน ในขณะที่แม่ของเขาเดินไปอีกทาง

“เป็นไง พร้อมรึยัง” เขาถามผมขึ้นหลังจากที่เรานั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว

ผมส่ายหน้า “ไม่”

“ตื่นเต้นอะไรของมึงวะ”

“ก็กูกลัวพ่อมึงอะดิ พ่อมึงโหดอะ”

“มึงรู้ได้ไงว่าพ่อกูโหด”

“กูเดา”

“รอเจอก่อนแล้วค่อยตัดสิน”

“โหหห จากที่มึงเล่าๆมาแค่นั้นก็พอแล้วมั๊ง”

เขายักไหล่ “ก็คงงั้น”

“น้องโจคะ คุณพ่อกับคุณแม่ให้มาตามไปที่บ้านใหญ่ได้แล้วค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกพวกเราในห้องรับแขก

เขาหันมาหาผม “ไปได้แล้ว พร้อมแล้วใช่มั๊ย”

ผมยังคงส่ายหน้า “ไม่พร้อม”

“เลิกประสาทแดกได้และ ไอ้เหี้ยนี่ จะกังวลจะกลัวอะไรนักหนาวะเฮ้ย”

“ก็กูไม่รู้นี่หว่าว่าพ่อมึงเค้าจะคุยกะไรกับกูมั่งอะ”

“เค้าคงไม่ได้เหี้ยอะไรมากมายหรอก ก็คงแค่อยากเห็นหน้ามึงและคุยกับมึงนิดหน่อยแค่นั้นแหละ เค้าก็ทำให้มันดูเป็นเรื่องใหญ่ไปแบบนั้นเองว่ะ”

“ใหญ่มากเลยด้วยว่ะ ทำไม๊ ทำไมไม่คุยกะแม่กูเอง ไปที่บ้านกู หรือแบบ นัดกินข้าวอะไรให้มันดูเป็นทางการน้อยกว่านี้สักนิดวะเนี่ย”

“เลิกบ่นและเดินตามกูมาได้แล้ว ไวๆ” เขาเริ่มออกเดิน “แค่ทำตัวให้เป็นธรรมชาติ เป็นตัวของมึงเอง แค่นั้นก็พอแล้ว”

“พูดง่ายนะเนี่ยย มึงงง” ผมงุบงิบเบาๆ

ผมเดินตามเขาไปถึงที่บ้านใหญ่ และก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินวนไปวนมาคุยโทรศัพท์อยู่ที่หน้าบ้าน ผมนึกสงสัยว่าเธอคนนี้คือใครและก็รู้สึกลังเลว่าจะยกมือไหว้ขึ้นดีมั๊ย แต่โจก็พาผมเดินผ่านเธอไปโดยไม่ได้แสดงความสนใจออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว ผมที่เดินตามเขาอยู่จึงจำต้องปล่อยเลยตามเลยและรีบเดินตามเขาไปให้ทัน

“ใครวะ ไอ้โจ ญาติมึงเหรอ” ผมกระซิบถามเขาเบาๆ

“กูไม่มีญาติอาศัยอยู่ที่นี่” เขาตอบเสียงแข็ง

ผมสงสัยกับท่าทางและน้ำเสียงของเขานิดหน่อย แต่แล้วก็ถึงจะเพิ่งเข้าใจและนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นใคร.....

โจเดินนำผมไปยังห้องรับแขกที่อยู่ทางฝั่งซ้ายของบ้าน ที่นั่น ป้ากานต์กำลังนั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนฝั่งตรงข้ามคือผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง เมื่อเขาเห็นผมกับโจเดินเข้าไปในห้อง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ หลังจากที่ผมสบตากับเขาแค่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีเดียว ผมก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาคนนี้คือพ่อของโจไม่ผิดตัวแน่ เพราะโครงหน้ารูปไข่ที่ยังคงดูดีแม้จะเริ่มมีอายุแล้ว และดวงตาที่คบกริบแบบนั้น คือดวงตาแบบเดียวกับที่โจมีและผมก็เห็นอยู่ทุกวันชัดๆ เพียงแต่ว่าสายตาของพ่อของโจนั้นให้ความรู้สึกแข็งกร้าวและดูดุดันกว่าลูกชายของเขามากนัก มากจนผมไม่กล้าสบตาเลยทีเดียว

“สวัสดีครับ” ผมยกมือขึ้นไหว้เขา

“พ่อ นี่นนท์ เพื่อนคนที่โจไปนอนด้วย” โจแนะนำผมด้วยน้ำเสียงที่เย็นชายิ่งกว่าครั้งไหนๆที่ผมเคยได้ยินมาเสียอีก “ไอ้นนท์ นี่พ่อกู”

พ่อของเขามองลูกชายของตัวเองเพียงปราดเดียวด้วยสายตาที่เย็นชาไม่แพ้น้ำเสียงของโจ ความกดดันที่ผมเริ่มจะรู้สึกได้นี้ทำให้ใจของผมเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ผมชักรู้สึกอยากจะเดินหนีออกไปจากห้องนี้แล้วจริงๆ

“นนท์ มานั่งข้างๆแม่นี่มา” ป้ากานต์ตบลงบนโซฟาข้างๆตัวเบาๆ

“ขอบคุณครับ” ผมเดินไปนั่งลงข้างๆป้ากานต์ รู้สึกว่ายังดีนะที่ผมยังเหลือคนที่ผมพึ่งพาได้เหลืออยู่บ้างในห้องนี้

“นี่แกแต่งตัวอะไรของแก ไอ้โจ” พ่อของโจพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ

โจไม่ตอบ แต่เดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆแม่ของเขาอีกฝั่งหนึ่ง

“นนท์ นี่ลุงชัยนะลูก” ป้ากานต์แนะนำซ้ำอีกครั้ง

“ครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ

“ชื่อนนท์ใช่มั๊ย” คราวนี้พ่อของโจ หรือลุงชัย ก็หันมาให้ความสนใจที่ผมแทนแล้ว

“ครับ”

“พ่อแม่ทำงานอะไรน่ะ”

“อะ.... เอ่ออ.... คือ พ่อผมเสียไปแล้วครับ ส่วนตอนนี้แม่ก็เป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทเก่าของพ่อน่ะครับ”

“อ้อออ..... ว่าแต่ เราใช่มั๊ย ที่เป็นคนพาไอ้โจไปโรงพยาบาลตอนที่มันไม่สบายตอนนั้นน่ะ”

“ครับ ใช่ครับ”

“ไอ้โจได้คืนเงินให้รึยัง”

“เอ่ออ........” ผมหันไปมองหน้าโจแบบขอความช่วยเหลือ

“ที่คุณอยากพบกับเพื่อนของโจ ไม่ใช่เพราะเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอคะ” ป้ากานต์ขัดขึ้นพอดี

“ก็นั่นน่ะสิ เพราะจริงๆผมก็แค่อยากเห็นว่าคนที่คบไอ้โจเป็นเพื่อนได้นี่จะหน้าตายังไง เป็นคนยังไง และที่สำคัญ คิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงได้กล้ารับคนแบบมันเข้าไปอยู่ในบ้านด้วยอีกเนี่ยสิ”

ผมสัมผัสถึงน้ำเสียงประชดประชันที่จงใจสื่อออกไปถึงโจได้อย่างชัดเจน ถึงแม้คำพูดของเขาจะฟังดูไม่เป็นมิตร แต่ก็น่าแปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าลุงชัยกำลังมุ่มเป้าไปที่โจมากกว่า ไม่ใช่ผม

“ว่าแต่งั้นเราก็ต้องเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับแม็กซ์ด้วยล่ะสิ”

“เปล่าครับ คนละกลุ่ม ผมอยู่คนละห้องกับพวกแม็กซ์น่ะครับ”

“ห้องเดียวกับโจ” ลุงชัยเลิกคิ้วขึ้น

“เปล่าครับ แต่ห้องติดกัน”

“อ้าว งั้นไปสนิทสนมกับคนอย่างมันได้ยังไง”

“เอ่ออ เรื่องนั้นมันก็...... ก็แบบว่าเราก็เพื่อนๆกันน่ะครับ เรียนห้องติดกัน ก็ได้คุยกันอะไรพวกนี้ ก็เลยเริ่มสนิทกันน่ะครับ” ผมตอบแบบอ้อมๆแต่ก็พยายามให้กระชับที่สุดเท่าที่จะทำได้

“สนิทมากพอขนาดให้คนอย่างมันไปนอนที่บ้านด้วยเลยเรอะ หึๆ มันคงก่อปัญหาที่บ้านเราน่าดูเลยล่ะสิ”

“ม.... ไม่นะครับ ไม่มีเลยจริงๆ” ผมตอบกลับไปแบบกล้าๆกลัวๆ

“เออ ช่างเถอะ เหตุผลที่ลุงอยากเจอเราอีกอย่างเนี่ย ก็คือ ลุงจะถามว่าที่โรงเรียนไอ้โจมันเป็นยังไง ก่อปัญหามากใช่มั๊ย”

“ก็..... ก็ไม่นะครับ”

“ไม่จริงน่ะ อย่ามาโกหก เมื่อก่อนหน้าที่ลุงจะเตะมันออกจากบ้านไปเนี่ย ลุงเพิ่งจะได้ข่าวมาจากที่โรงเรียนว่ามันเพิ่งมีเรื่องชกต่อยอยู่เลย”

ผมเหลือบไปมองหน้าของป้ากานต์แล้วก็เห็นว่าป้าเขากำลังก้มหน้าอยู่เล็กน้อย ส่วนเมื่อผมเหลือบมองผ่านเลยไปยังโจ ผมก็ต้องตกใจที่เห็นว่าเขากำลังมีท่าทีที่ดูเหลืออดสุดๆแล้วจริงๆ

“จริงๆลุงก็ไม่อยากจะพูดแบบนี้หรอกนะ แต่จะคบกับมันเนี่ย ระวังๆตัวเอาไว้หน่อย ระวังจะเสียคนแบบมัน และถ้าทำได้ก็ช่วยสั่งสอนความเป็นผู้ดีฝังลงกะโหลกของมันบ้างซะด้วย ไหนๆก็นอนบ้านเดียวกันแล้วนี่”

ผมอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะตอบหรือแม้แต่ทำตัวยังไงดี

“คุณ ไปตามนกเข้ามาหาผมหน่อยซิ”

“......ค่ะ” ป้ากานต์พยักหน้าเบาๆก่อนจะลุกออกจากโซฟาไป

“ลุงจะต้องจ่ายเท่าไหร่”

“ห.... หา อะไรนะครับ” ผมถามซ้ำ

“ลุงถามว่าลุงจะต้องจ่ายให้เราเท่าไหร่ ค่าใช้จ่ายส่วนของไอ้โจเนี่ย..... เออ คุยกับเด็กก็คงไม่รู้เรื่องหรอกมั๊ง มีมือถือใช่มั๊ย โทรไปถามแม่ซิว่าจะเอาเท่าไหร่ ถ้าลุงจะฝากดูแลมันไปตลอดเลยเนี่ย”

ปากของผมเผลออ้าออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเพราะไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยินไป

“เร็วสิ โทรไปหาแม่แล้วถามดู หรือไม่มีโทรศัพท์ ถ้าไม่มีก็เอ้านี่ ใช้เครื่องนี้ได้” เขายื่นไอโฟนมาให้กับผม

“ไม่ ไม่ครับ ผมมีโทรศัพท์ครับ” ผมตอบกลับพร้อมกับล้วงหยิบมือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“มึงไม่ต้องโทร” โจพูดขัดขึ้นเสียงเข้ม

“มาแล้วค่ะ พี่ชัย มีธุระอะไรกับนกเหรอคะ” ผู้หญิงคนที่ผมเดินสวนที่หน้าบ้านเมื่อครู่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับป้ากานต์ เธอคนนี้คือคนที่ผมคิดจริงๆด้วยสิ.....

“นก คุณไปเอาสมุดเช็คในห้องทำงานมาให้ผมหน่อยซิ”

“สมุดเช็ค..... เอามาทำไมคะ” ป้ากานต์ถามขึ้น

“ผมก็จะเอามาเซ็นต์เช็คให้กับเด็กคนนี้น่ะสิ เป็นค่าใช้จ่ายส่วนของไอ้โจน่ะสิ คุณจะสงสัยทำไม”

“เรื่องนั้นฉันรับผิดชอบอยู่ค่ะ คุณไม่ต้องหรอก”

ผมนิ่วหน้าเล็กน้อย นี่ป้ากานต์มีจ่ายเงินอะไรให้กับแม่ของผมด้วยเหรอเนี่ย ผมเพิ่งจะรู้

“สำหรับที่จะให้มันอยู่ที่นั่นไปตลอดเลยน่ะเหรอ”

“ตลอดงั้นเหรอคะ”

“ใช่ ผมจะเอามันไปฝากไว้กับบ้านของเด็กคนนี้ตลอดเลย หรืออย่างน้อยๆก็จนกว่ามันจะเปลี่ยนสันดานจองหองของมันให้ได้ซะก่อนน่ะนะ”

ผมเห็นโจนั่งกำหมัดแน่นอยู่ด้วยหางตา

“นี่ลูกของเรานะคะ จะไปรบกวนคนอื่นอยู่แบบนั้นได้ยังไง และที่สำคัญ คุณกล้าพูดถึงลูกตัวเองแบบนั้นได้ยังกันคะ นี่เพื่อนของโจก็นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยนะ คุณคิดถึงความรู้สึกของลูกด้วยสิ” ผมเพิ่งจะเห็นป้ากานต์มีท่าทางไม่พอใจขึ้นแบบนี้เป็นครั้งแรก

“ช่างเถอะครับแม่” โจลุกขึ้นยืน “คนเป็นพ่อน่ะ เค้าไม่ควรจะมีความคิดแบบนั้นและทำแบบนั้นกับลูกของตัวเองหรอก”

“นั่นไง! คุณเห็นความอวดดีของมันรึยัง!”

“ไปเหอะ ไอ้นนท์ กูรำคาญเต็มทนแล้ว” เขาเดินมาดึงแขนผมให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“เดี๋ยว ไอ้โจ!!” พ่อของเขาก็ลุกขึ้นยืนและเริ่มขึ้นเสียงแล้วด้วยเหมือนกัน

“น้องโจ รีบขอโทษคุณพ่อสิคะ” คนที่ชื่อนกพูดขึ้น

“คุณไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม!”

“นี่แกแกล้าดียังไง!!”

“อ.... เอ่ออ....” ผมอ้ำอึ้งพูดอะไรออก ทำอะไรไม่ถูก

“ไป” เขาดึงแขนผมแรงขึ้นจนผมต้องลุกตามเขาไป

“ชั้นบอกให้แกหยุด! ไม่ได้ยินรึไง ไอ้โจ!!”

โจไม่สนใจ แต่กึ่งจูงกึ่งลากผมเดินออกจากห้องรับแขกไปโดยไม่ได้หันกลับไปมองยังเบื้องหลังของตัวเองอีกเลย เขาออกแรงบีบแขนของผมแรงจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บ

“อะ.... เฮ้ยย ไอ้โจจ.....” ผมอยากจะบอกเขาว่าผมเจ็บแขน แต่เมื่อผมหันไปเห็นใบหน้าด้านข้างของเขาแล้ว ใจของผมก็ราวกับจะหยุดเต้นไปชั่วขณะหลังจากที่เพิ่งจะเต้นแรงกว่าปกติมาจากเหตุการณ์เมื่อครู่นี้เลยทีเดียว เพราะสิ่งที่ผมเห็นนั้นคือน้ำตาที่ไหลรื้นขึ้นมาปริ่มอยู่บนขอบตาของคนที่เคยมีแววตาแข็งแกร่งจนเกือบจะแข็งกร้าว และใบหน้าที่เคยนิ่งเฉยและมั่นคงนั้นก็กำลังบิดเบี้ยวไปเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวดจากภายในจิตใจที่ถูกสะท้อนออกมา.......

“แม่งเอ๊ยยยย......” เขาพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน และน้ำตาหยดเล็กๆหยดหนึ่งที่ไหลงลงมาจากหางตา

[จันทร์ผา]

อ่านตอนนี้แล้ว น่าสงสารโจเป็นที่สุด

แต่ก็นะ ยังไงก็เชียร์นัทให้คู่นนท์อยู่ดี

[arebaba]

สงสารโจจังเลย เชียร์โจสู้ๆน่ะ พ่อไม่รักแต่นนท์รักน่ะ

หุหุ

มั่นใจว่าไทยเกินล้านเชียร์โจ 5555

[ลูกลิงแสดงตัว]

 โจจจจจจจจจจจจจจจจ~~~~~~~~~
  ถ้าเป็นไปได้ เอาพ่อโจไปเก็บที

[konnarak]

ทำมัยพ่อโจ เป็นคนอย่างนี้อะ   สงสารโจอะ  เเล้วเรื่องความรักอีก  เมือไรจะสมหวังสักที่น่าาาาาา  


โจสุ้ๆนะโจต้องเข้มแข็งนะ

สาธุ ขอให้โจสมหวังกับนนนท์  เทอญ.....เพี่ยง....++



 

[andy_kwan]

ถ้าไม่เชียร์โจต่อไปจนกว่าจะจบเรื่อง   คืนนี้ป้านอนไม่หลับแน่ๆ   
ต่นต้นวางระเบิดไว้ลูกใหญ่มาก

[beboy]

โจน่าสงสารจังเลย
ต้องให้นนท์ช่วยคลายเครียดแล้วหล่ะ

[jira]

น้องนัทขาาา พี่ว่าตอนนี้ที่น้องนัทต้องทำก็คือการถอยนะคะ..
ให้น้องนนท์เค้าได้ใช้หัวใจในการตัดสินใจเลือก
แล้วเราต้องโชว์ความแมน..ถ้าน้องนนท์จะเลือกน้องโจ(ของพี่)
แพล่มไปอย่างนั้นเองค่ะ55+
ขอบคุณค่ะคุณต้น
 

ปล.ว่าจะเข้ามารอตั้งแต่เมื่อคืน..ดันเผลอหลับ ก็เลยต้องเข้ามาอ่านวันนี้ อดโพสต์คนแรกเลยอ่ะ55+
ปล.2 ไม่เห็นข้างบนว่าคุณต้นเอาตอนหลักมาเสิร์ฟแล้ว..ขอโทษค่า

เม้นท์ตอนหลักนะคะ
คุณพ่อช่างประชดประชันจังเลยค่ะคุณต้น55+
น้องโจน่าสงสาร..แต่คุณแม่น้องน่าสงสารกว่าที่มีสามีห่วยแตกแบบนี้
อย่าร้องไห้ไปเลยค่ะน้องโจ..เดี๋ยวน้องนนท์เค้าก็สงสารเราเองล่ะค่ะ
 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เจอพ่อของโจอีก
ก็ไม่ต่างจากที่เคยเกริ่นไว้ ในตอนเก่าก่อน (ตอนไหนวะ)

สงสัย โจได้คะแนนสงสารจากชาตินนท์ไปอีกจม

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[kingphai]

สงสารโจอ่ะ
ทำไมพ่อใจร้ายแบบนี้อ่ะ
เป็นพ่ออยู่หรือเปล่า
แมร่งง
อยากประเคนให้สักดอก
หักงวงไอยรา
แถมหนุมาถวายแหวนให้สักชุดจะเป็นไรไป
แต่.
.
.
.
อยากเห็นนัทคู่โจอ่ะ
คริๆ
คงมันส์ดีพิลึก

[micky99]

อ่านตอนบี แล้วก็ให้หวั่นไหวจากที่เชียร์โจอยู่แต่ก็ไม่อยากให้นัทเสียใจ 

แต่ตอนเอ นี่ก็ทำให้ไหวหวั่น หรือว่าเขาทั้งสองจะมาเติมเต็มให้กันและกัน

    อีก 1 เสียงครับ ป๊อบ กับ ยิ่ว เอาเป็นภาคใหม่เลยครับ

[kengjung23]

 :m16:ทำไมเป็นคนเเบบนี้นะ เป็นพ่อของลูกได้ยังไงกัน สงสารจิตใจน้องโจจัง  น้องนนท์ช่วยเยียวยาจิตใจน้องโจด้วยนะ(ยังไงก็ยังมีนนท์อยู่ข้างๆเนอะ)                                                                                              :pig4:ขอบคุณคุณต้นนะครับ ที่มาต่อให้ไม่นานไปที่จะรอ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

สงสารโจมากๆ
ดังนั้นก็ให้นนท์มาเป็นของโจซะดีๆ