หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[PeeraDHa]

อุ๊บ............ครายน้า

[RomeO_C_Leng]

นนท์ + โจ

สู้ๆ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

คือเอาจริงๆ นะ
เชียร์โจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มากแบบไม่อยากให้ไปคบกับนัทเลยอ่ะ
แต่ก้อนึกเรื่องไม่ออกว่า ถ้านนท์ไปคบกับโจแล้ว
เรื่องนัทกับคนในกลุ่มมันจะเป็นยังไงกันแน่
แต่แก้ไขปัญหาแค่นี้ ไรเตอร์คงทำได้ไม่ีปัญหาอยู่แล้ว
เนอะ... 555555555

[kengjung23]

 :serius2:โอ๊ย..คาใจอ่ะ โจมากับใครหนอ? ค้างให้อยาก เเล้วก็จากไป ทุกทีเลยนะคุณต้น

[ลูกลิงแสดงตัว]

โจววววววววววววววววววววววววววววววววว

[Fill]

จะเกิดอะไรขึ้นจากการไปเที่ยวทะเลครั้งนี้นะ

[ExecutioneR]

เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ขอโทษที งานยุ่งๆๆมากเลยครับ
แล้วก็หลังจากตอนหน้า เจอกันอีกทีก็สัปดาห์หน้าเลยนะครับ ต้องปั่นงานเยอะมากๆๆๆ ช่วงปลายเทอมช่วงสอบเด็กหยุดเรียนอะไรต่ออะไร มันจะรุมเร้าไปหมด
ต้องขอโทษล่วงหน้าและฝากดันกระทู้รอไว้ก่อนหน่อยนะครับผม

^_______^""

[จันทร์ผา]

จะรอครับ

สู้ๆกับงานนะครับ

[wan]

ทิ้งระเบิดเวลาให้อีกแล้ว ต่นต๊น
แต่ไม่เป็นไร รอได้ เพื่อหน้าที่และการงาน
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ 

[banana49]

รอได้ค่ะ ^^

เชียร์นัท เช่นเคยค่ะ
 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

รอได้ครับ
ยังไงก็ดูแลสุขภาพบ้างเน้อ ^^

[andy_kwan]

เข้ามารายงานตัว
ต่นต้นหาหนุ่มๆมาช่วยทำงานตอนดึกๆสิจ๊ะ

[ExecutioneR]

เข้ามารายงานตัว
ต่นต้นหาหนุ่มๆมาช่วยทำงานตอนดึกๆสิจ๊ะ

หาให้คนสิคับ อิอิ ขอแบบเด็กๆในเรื่องนะ 55555

[ExecutioneR]

A 111


เมื่อเห็นว่าโจกำลังเดินอยู่ใกล้ๆ ผมจึงรีบดึงข้อมือของตัวเองให้หลุดจากมือของนัททันที ทั้งที่จริงแล้ว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำแบบนั้นไปทำไม ตอนแรกนัทก็ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจและมองหน้าผมอย่างงุนงง แต่เมื่อเขาเห็นว่าสายตาของผมกำลังมองไปทางไหนอยู่ เขาก็หันกลับไปมองยังด้านหลังของตัวเองแล้วจึงเข้าใจ

โจที่กำลังเดินมากับเอกหยุดคุยกันครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะโบกมือลากัน จากนั้นเอกก็เดินไปยังอีกทางหนึ่ง ส่วนโจก็เดินตรงเข้ามาหาพวกเราต่อ และตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเราสองคนกำลังยืนมองเขาอยู่

“พี่โก๋อยู่ไหน” เขาถามเมื่อเดินมาถึงตัวผมแล้ว

“รออยู่ที่ลานจอดรถน่ะ จะกลับเลยรึเปล่า”

“อืมม”

“นนท์” นัทเรียกและมองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “นัทขอคุยด้วยอีกหน่อยได้รึเปล่า”

โจเหลือบมามองเราสองคนครู่หนึ่ง “งั้นกูไปก่อนนะ”

ผมพยักหน้าให้กับเขาก่อนจะหันกลับมาหานัทอีกครั้ง “นนท์ไม่คิดมากแล้ว นัทไม่ต้องกังวลหรอก”

“แต่น้ำเสียงนนท์ยังไม่ใช่เลยนะ” เขานิ่วหน้าเครียด

“นนท์ต้องกลับแล้วอะ นัท พี่โก๋มารอนานแล้ว”

“น่ะ แปลว่านนท์ยังไม่หายโกรธนัทจริงๆ นนท์จะให้นัททำยังไงนนท์ถึงจะหาย”

“นนท์ไม่โกรธแล้วจริงๆ นัทก็น่าจะรู้ว่านนท์โกรธใครนานๆเป็นที่ไหน แต่นนท์ต้องไปแล้วจริงๆอะ......” ผมเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง “โอเคๆ นนท์ยอมรับว่านนท์ก็ยังไม่ค่อยพอใจอยู่ดีนั่นแหละ นัทก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่านนท์คิดยังไงกับนัท แต่นัทก็ยังพูดถึงไอ้โจแบบนั้นอีก มันก็น่าที่จะโกรธมั๊ยละวะ แต่ตอนเนี๊ย นนท์ไม่โกรธแล้ว นนท์ไม่อยากคิดแล้ว ก็ช่างๆมันไปเหอะ ได้ปะล่ะ”

“........โอเค” เขายอมพยักหน้าออกมาในที่สุด “ถ้าไงกลับถึงบ้านแล้วก็โทรหานัทด้วยแล้วกัน”

“อื้ออ” ผมพยักหน้าตอบ ก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถที่มีพี่โก๋และโจนั่งรออยู่

ระหว่างที่อยู่บนรถ ผมก็นึกถึงเรื่องของผมกับนัทแทบจะตลอดทาง ที่จริงผมก็รู้สึกใจเย็นลงมากแล้วจริงๆนั่นแหละ แต่ผมก็ไม่ชอบใจที่เขาว่าผมพูดเพื่อปกป้องโจและปิดบังเขาจริงๆ มันเหมือนเขาไม่ไว้ใจผมเลย ถึงแม้ผมพอจะเข้าใจว่าความรู้สึกหึงมันเป็นยังไง แต่ว่าระหว่างผมกับโจมันก็ไม่ได้มีอะไรจริงๆ เพราะช่วงหลังๆมานี้โจก็ไม่ได้มายุ่มย่ามหรือนอนกับผมเหมือนแต่ก่อนอีกแล้วด้วย ดังนั้นผมถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นเอาได้ง่ายๆเมื่อเขาพูดจาเหมือนไม่ไว้ใจผมขึ้นมาแบบนั้น

ผมเหลือบไปมองหน้าโจที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วก็อดคิดถึงความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาไม่ได้ จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังบอกคนอื่นๆและตัวเองอยู่เสมอว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับเขา แต่ผมลองคิดดูว่า ถ้าหากวันหนึ่ง เขาคนนี้หายไปจากชีวิตของผมโดยสิ้นเชิงแล้วล่ะก็ ผมจะรู้สึกยังไง คำตอบที่ผมได้ ทำให้ผมคิดว่าผมไม่น่าตั้งคำถามโง่ๆพรรค์นั้นขึ้นมาเสียตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ผมยอมรับล่ะว่าผมก็รู้สึกดีกับเขาจริงๆ เขาเป็นเพื่อนที่ดี และก็ทำอะไรเพื่อผมตั้งหลายอย่าง นี่ถ้าหากว่าผมไม่ได้เป็นแฟนกับนัทหรือไม่ได้รู้จักนัทอยู่ก่อนแล้วล่ะก็ ผมกับเขาก็อาจจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปได้มากกว่านี้ หรืออย่างน้อยๆก็คือ ผมอาจจะเปิดใจให้กับเขามากกว่าที่เป็นอยู่นี้ก็เป็นได้

คือผมก็กล้าพูดได้เต็มปากล่ะนะว่าผม “ชอบ” เขา ผมจะไม่โกหกตัวเองหรอก แต่มันก็ยังไม่เหมือนกับที่ผมรู้สึกกับนัทซะทีเดียว บางครั้งพอผมลองให้เวลากับตัวเองแล้วคิดถึงเรื่องนี้จริงๆ ผมก็จะรู้สึกสับสนมากว่ามันคืออะไรกันแน่ มันเป็นเหมือนความรู้สึกที่อยู่ตรงกลางระหว่างความรู้สึกที่มีให้กับเพื่อน และความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น ผมไม่ได้อยากครอบครองเขา แต่ผมก็รู้สึกสะกิดใจแปลกๆทุกครั้งที่เห็นหรือรู้ว่าเขาอยู่กับพลอย หรือแม้แต่กับเพื่อนกลุ่มเก่าของเขาอย่างเอกแบบเมื่อกี๊นี้ก็ตาม

“เอ้ออ เมื่อกี๊มึงไปไหนกับไอ้เอกมาวะ ไอ้โจ” ผมถามขึ้น

“ก็เปล่านิ”

“กูว่าแล้ว......” ผมกลอกตา

“อะไร”

“เปล่า.....” ผมหันไปอีกทาง จริงๆผมก็รู้อยู่แล้วล่ะนะว่าผมคงไม่ได้คำตอบจากเขา แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะถามเขาออกไปอีกทำไม

“เฮ้ยย”

ผมหันกลับไปหาเขา แล้วก็ต้องผงะไปทางด้านหลังด้วยความตกใจ เมื่อเขายกมือขึ้นแล้วดีดนิ้วเฉียดที่ปลายจมูกของผมไปแค่เพียงนิดเดียว

“เฮ้ยย!” คราวนี้เป็นฝ่ายผมที่ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ

“หมั่นไส้นัก ไอ้สัสส” เขายิ้มที่มุมปากแล้วหัวเราะหึในลำคอเบาๆ “กูก็แค่คุยกับมันนิดหน่อยแค่นั้นแหละ ทำไม กูไปคุยกะเพื่อนกูไม่ได้รึไงวะ”

“กูก็ยังไม่ได้ว่าเหี้ยอะไรสักหน่อย” ผมยกมือขึ้นถูปลายจมูกเบาๆ “ก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง ว่าทำไมไอ้เอกมันไม่ไปอยู่กับพวกไอ้แม็กซ์เหรอ และพวกมึงยังคุยกันด้วยเหรออะไรแบบนั้นอะ”

“กับไอ้เอกกูก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับมันหรอก”

“แล้ว...... กับนัทหรืออย่างกับ...... ไอ้เจย์อะ”

“แล้วกูก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเพื่อนพวกมึงกลุ่มนั้นด้วย”

“ไอ้เจย์ก็ด้วยเหรอวะ”

“ก็ ‘ทุกคน’ นั่นแหละ” เขาหันกลับไปมองยังเบื้องหน้าของตัวเองอีกครั้ง

ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาพูดแบบนั้นเพราะเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือเพราะว่ามีพี่โก๋อยู่ในรถด้วย และเขาไม่อยากจะให้พี่โก๋รู้สึกสงสัยกันแน่ แต่คำตอบของเขาก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อยล่ะนะ

เมื่อกลับถึงบ้าน ผมกับโจก็เอากระเป๋าขึ้นไปเก็บในห้องของตัวเอง หลังจากนั้นผมก็โทรหานัท คุยกับเขาครู่หนึ่งจนกระทั่งเราต่างคนก็ต่างสบายใจมากขึ้น พอวางสายแล้ว ผมก็เดินลงมาหาของกินเล่นที่ชั้นล่าง และก็คิดว่าหลังจากกินเสร็จก็จะกลับขึ้นไปนอนบนห้องสักงีบนึง แต่ในขณะที่ผมกำลังนั่งกินขนมปังกรอบพร้อมกับนั่งดูทีวีในห้องนั่งเล่นอยู่นั้น โจก็เดินลงมาจากชั้นสองพอดี

“จะทำไรวะ” ผมถาม

“ออกไปเดินเล่น”

ผมนิ่วหน้าด้วยความสงสัย “ที่ไหน ในสวนอะนะ”

“ก็คงนั้น”

“มีอะไรให้เดินวะ ในสวน.......” ผมพึมพำเบาๆคนเดียว

“แดกขนมของมึงไปเหอะ จะได้อ้วนยิ่งกว่านี้อีก”

“กูไม่อ้วนเว้ยยย ใครว่ากูอ้วน ไหนๆๆ กูอ้วนตรงไหนนน”

เขาไม่ตอบแต่เดินอมยิ้มตรงไปยังหน้าบ้านเพื่อใส่รองเท้า

“นี่ ไอ้โจ......” ผมเรียกเขาไว้ก่อนที่เขาจะเปิดประตูออกไป “วันนี้มึง......”

“กูทำไม”

“มึงไปคุยอะไรกะไอ้เอกมามั่งวะ”

“ดูมึงจะสนใจเรื่องไอ้เอกเหลือเกินนะ ไอ้นนท์”

“เปล่าเว้ยเฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย กูก็แค่คิดว่ามึงจะมีปัญหาอะไรอีกรึเปล่า อะไรแบบนั้นเท่านั้นเองเหอะว่ะ ก็เห็นปกติไอ้เอกมันอยู่กับพวกไอ้แม็กซ์นี่ กูก็ไม่รู้ว่ามึงจะมีเรื่องอะไรหรือมีอะไรเครียดๆแล้วไม่อยากบอกกูอีกรึเปล่า” ผมพยายามอธิบายเหตุผลที่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันฟังดูน่าเชื่อถือพอรึเปล่า

“ไอ้เอกเป็นคนที่กูไว้ใจได้ มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่ะ หัดห่วงเรื่องของตัวเองก่อนเหอะ”

“หมายความว่าไงวะ”

“ก็วันนี้มึงทะเลาะกับไอ้นัทไม่ใช่เหรอวะ”

ผมสะดุ้งเบาๆทันที “มึงรู้ได้ไง”

“หึ แค่ดูก็รู้ละเหอะว่ะ” เขาเปิดประตูบ้านออก “ทะเลาะกันบ่อยๆก็ดี รีบๆเลิกกันก็จะได้ยิ่งดีใหญ่ เลิกๆกับแม่งไปซะและมาคบกับกูนี่”

ผมหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้ นี่เขาจะพูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉยไม่เปลี่ยนเลยจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย และเมื่อเขาเห็นสีหน้าของผมแล้ว เขาก็ยิ้มอย่างพอใจพร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ตอนแรกผมก็คิดจะเดินตามเขาออกไปด้วยอยู่หรอกนะ แต่พอคิดไปคิดมา ผมว่าผมยังไม่อยู่ใกล้ๆเขาในเวลาและอารมณ์แบบนี้จะดีกว่า

หลังจากนั้นผมก็กลับขึ้นห้องไปนอนสักหน่อย พอแม่กลับมาถึงบ้านและพี่แหวนมาปลุกผมให้ลงไปกินข้าวเย็นได้แล้ว ผมถึงได้ลุกออกจากเตียงแบบมึนๆเพื่อไปอาบน้ำ แล้วค่อยลงไปหาแม่ที่ชั้นล่าง แม่ถามถึงเรื่องสอบวันสุดท้ายว่าเป็นยังไงบ้างและทำได้รึเปล่า จากนั้นก็ถามถึงโจขึ้นมาว่าเขาอยู่ที่ไหน

“อ้าว มันยังไม่เข้าบ้านมาอีกเหรอครับ” ผมหันไปถามพี่แหวนที่ยืนอยู่ข้างๆมากกว่าจะพูดกับแม่โดยตรง

“ยังเลยค่ะ พี่ยังไม่เห็นเลยนะ” พี่แหวนส่ายหน้า

“เมื่อกี๊ตอนแม่ขับรถเข้าซอยมา แม่คิดว่าแม่เหมือนจะเห็นโจเดินอยู่ข้างนอกนะ แต่ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า”

“ข้างนอกเหรอครับ”

แม่พยักหน้า “อื้ออ.... อ้าว นั่นไง พูดถึงก็มาพอดี”

“แม่ หวัดดีครับ” โจโผล่เข้ามาในห้องกินข้าวพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้แม่ของผม

“นี่ตกลงมึงไปไหนมาเนี่ย ไอ้โจ ไปซะนาน” ผมถามเขา

“เดินเล่น.....”

“ไปล้างมือซะ แล้วก็มากินข้าวด้วยกันลูก”

“ครับ” เขารับคำอย่างว่าง่าย จากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ

“แม่เจอไอ้โจที่ไหนครับ”

“เห็นเดินอยู่ข้างนอกน่ะ”

“ข้างนอก.... ข้างนอกบ้านน่ะเหรอครับ”

“ใช่ ทำไมเหรอ”

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร......”

สักพักหนึ่ง โจก็เดินกลับมาที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งลงกินข้าวกับพวกเรา จนกระทั่งเรากินกันจนเสร็จ ผมกับเขาก็ไปนั่งดูทีวีด้วยกันในขณะที่แม่ไปอาบน้ำ ผมรู้สึกสงสัยใจแทบขาดว่าเขาไปไหนมากันแน่ แต่ผมรู้ดีว่าเขาก็คงไม่ยอมบอกผมอีกนั่นแหละ และนอกจากนั้น ผมยังรู้ด้วยว่าเขาต้องรู้ด้วยแน่ๆว่าผมเองก็อยากรู้ แต่ก็ยังจะทำเป็นนิ่งเฉยซะอย่างนั้น

“กูขึ้นห้องละนะ เริ่มง่วงแล้วว่ะ” ผมพูดพลางลุกออกจากโซฟา

“ง่วงเหี้ยไรวะ เมื่อกี๊แม่มึงบอกมึงเพิ่งจะตื่นไม่ใช่รึไง”

“ก็กูง่วงอะ ทำไมวะ กูง่วงไม่ได้รึไง”

เขาเริ่มชักสีหน้า “มึงมาทำเสียงหงุดหงิดใส่กูทำไมวะ ไอ้นนท์”

“เปล่านี่ กูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมพูดเซ็งๆ “กูไปละนะ” เมื่อพูดจบ ผมก็เริ่มออกเดิน แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจนั้นก็คือ โจเองก็ลุกขึ้นยืนและเดินตามผมมาด้วยเหมือนกัน “มึงจะไปไหน”

“ขึ้นห้อง”

“อ้าว ไม่ดูทีวีแล้วรึไง”

“ห้องกูก็มี”

เออ มันก็จริงแฮะ “......ก็ตามใจ”

เขาเดินตามผมขึ้นบันไดไปจนกระทั่งเราเดินมาถึงหน้าห้องของผม ตอนแรกผมก็คิดว่าเขาจะเดินเลยไปยังห้องของตัวเองเลย แต่พอผมเปิดประตูห้องนอนออกและเดินเข้าไปข้างใน เขาก็กลับเดินตามผมเข้ามาด้วย

“อ้าว ไหนบอกจะไปดูทีวีไง แล้วเข้ามาห้องกูทำไมวะ”

“มึงคิดดูใหม่ดีๆดิ๊ กูได้พูดสักคำเหรอว่ากูจะขึ้นห้องตัวเองไปดูทีวีน่ะ”

“อ้าว ก็เมื่อกี๊........” ผมชะงักลงเพราะรู้ตัวว่าเถียงไปก็คงไม่ชนะแหงๆ

“ตกลงบอกกูมาได้รึยังว่ามึงเป็นเหี้ยอะไร ถึงต้องทำเสียงหงุดหงิดใส่กูด้วย” เขายืนกอดอกอยู่หน้าประตู “สงสัยล่ะสิ ว่ากูไปไหนมาน่ะ.......”

“ใครสงสัยวะ กูไม่ได้ใส่ใจอะไรสักหน่อย” ผมนั่งลงบนเตียง

“หึ งั้นมึงก็คงไม่แคร์ด้วยสินะ ว่ากูไปคุยอะไรกับไอ้เอกมาบ้างน่ะ”

ผมยักไหล่ “ก็ถ้ามึงไม่อยากบอก กูก็ไม่ได้อยากรู้หรอก”

“อ้อออ เรอะ......” เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “งั้นถ้ากูบอกมึงว่าไอ้เอกมันชอบกู มึงก็คงไม่สนใจอยู่ดีล่ะสิ”

ประโยคเมื่อกี๊ของเขาทำให้ผมต้องหันขวับไปหาเขาทันที “ว่าไงนะ”

คราวนี้เป็นฝ่ายที่เขาจะยักไหล่บ้างแล้ว “เปล๊า ก็พูดลอยๆ”

“ครวย พูดเล่นเหี้ยอะไร เอาเพื่อนมาพูดมั่วๆ ระวังเหอะมึง”

“ระวังเหี้ยไร”

“ก็ระวังเพื่อนมึงมันรู้และมันจะไม่ชอบใจเอาอะดิวะ แหมมม กล้าพูดนะ สาดดด ว่าไอ้เอกมาชอบมึงอะ หล่อตายห่าแล้วนี่มึงอะ”

เขาจ้องหน้าผมนิ่ง “ก็คงไม่หล่อพอจะทำให้มึงชอบกูได้ล่ะวะ”

คำพูดของเขาทำเอาผมถึงกับอึ้งและหน้าแดงขึ้นทันทีเลยทีเดียว เพราะผมยังจำเมื่อครั้งที่ผมเห็นเขาวิ่งอยู่รอบสนามเป็นครั้งแรกในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี

“เหอะๆ.....” ผมสามารถเปล่งเสียงออกมาได้เพียงแค่นั้นจริงๆ

“นี่ ไอ้นนท์.........” จู่ๆน้ำเสียงของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นซีเรียสขึ้น เขามองหน้าผมอยู่ครู่สั้นๆก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย “ถ้ากูไม่พูดว่ากูชอบมึง มึงจะลืมมั๊ยวะ ว่ากูรู้สึกแบบนั้นกับมึงจริงๆน่ะ”

“อะ...... เอ่อออ.......” ผมหน้าแดงหนักยิ่งกว่าเดิมซะอีก “กูหิวน้ำว่ะ กูว่ากูลงไปกินน้ำก่อนดีกว่า” ผมลุกออกจากเตียงและเดินตรงไปที่ประตู แต่การที่ผมจะเดินผ่านประตูออกไปได้นั้น ผมก็ต้องเดินผ่านเขาก่อนอยู่ดี และแน่นอนว่าเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมให้เดินหนีไปได้ง่ายๆจริงๆ

“เดี๋ยว” เขาคว้าข้อมือของผมเอาไว้

ผมก้มลงมองมือที่จับผมเอาไว้ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้น “คือ...... ไอ้โจ คือ กู........”

“มึงรักไอ้นัท กูรู้หรอก อันนั้นน่ะ” เขาพูดพร้อมกับปล่อยมือของผมออก “แต่กูแค่สงสัยว่าถ้ากูไม่บอกมึงบ่อยๆ มึงจะยังจำได้รึเปล่าแค่นั้นเอง แค่นี้นี่มันตอบยากนักเหรอวะ”

โธ่เอ๊ยยย นี่เขาไม่เข้าใจเลยรึไงว่าไอ้ตัวคำถามน่ะ มันไม่ได้เข้าใจยากหรือตอบยากอะไรนักหนาหรอก แต่ไอ้การที่จะพูดสิ่งที่คิดเอาไว้ออกมาต่างหากที่มันยากจริงๆ ใครมันจะไปใจกล้าหน้าด้านไร้ความละเอียดอ่อนแบบเขากันเล่า

“เอาไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันวันอื่นเหอะว่ะ ไอ้โจ วันนี้กูง่วงแล้ว กูจะไปกินน้ำและขึ้นมาแปรงฟันนอนแล้วว่ะ มึงก็เหมือนกัน รีบๆไป.......” ผมที่เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูกลับต้องชะงักและหยุดคำพูดของตัวเองลง เมื่อพบว่าประตูห้องของผมไม่ได้ปิดลงให้สนิทและเปิดแง้มเอาไว้อยู่นิดหน่อย “เมื่อกี๊มึงไม่ได้ปิดประตูเหรอวะ”

“ก็คงงั้นมั๊ง จำไม่ได้หรอกว่ะ” เขาตอบแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

ผมดึงประตูให้เปิดออก “เออๆ งั้นกูลงไปข้างล่างก่อนนะ มึงก็กลับห้องไปนอนดูทีวีหรืออะไรของมึงไปได้ละ ไอ้โจ”

“ไล่กูจริงนะ ทีกะไอ้นัทไม่เห็นจะไล่แบบนี้” เขาพูดเสียงแข็ง

ผมเดินออกจากห้องพร้อมกับถอนหายใจและส่ายหน้าเบาๆ แต่แล้วเมื่อผมหันไปทางบันได ผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าแม่ก็กำลังจะเดินลงไปยังชั้นล่างอยู่พอดี และแถมแม่ก็กำลังมองมาที่ผมอยู่แล้วด้วย

“อย่ามัวแต่คุยกันอยู่ รีบๆแยกย้ายกันไปนอนห้องใครห้องมันได้แล้ว”

“คร.... ครับ แม่” ผมรับคำอย่างหวาดๆ

แม่มองหน้าผมด้วยสีหน้าที่ผมอ่านไม่ออกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินลงบันไดไป ผมรีบหันกลับเข้ามาในห้องและปิดประตูตามหลังลงพร้อมกับไม่ลืมที่จะล็อคประตูอีกด้วย ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย และสมองของผมก็ทำงานเร็วกว่าปกติ โจที่คงเห็นสีหน้าที่อธิบายไม่ได้ของผมเดินเข้ามาหาผมหนึ่งก้าวแล้วเคาะหัวผมเบาๆ

“เป็นเหี้ยไรวะ” เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย

“กู....... กูคิดว่าแม่เค้าได้ยินที่พวกเราคุยกันเมื่อกี๊ว่ะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาและแหบพร่าจนแม้แต่ตัวเองยังแทบไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง “เรื่องที่มึงพูดเมื่อกี๊น่ะ”

[ExecutioneR]

อย่างที่บอกนะครับ เจอกันอีกทีอาทิตย์หน้านะ 

[temp.jr]

สถานการณ์ตึงเครียดทันที
แต่แม่นนท์คงไม่ว่าอะไรใช่มั๊ย

[จันทร์ผา]

งานเข้าอย่างจังเลยนะนั้น

[sakuracity]

มาต่อให้หายคิดถึงแล้ว เย้ๆ กว่าจะมาต่ออีกตั้งอาทิตย์นึงแหนะ

เห้อน้องนนท์ผู้สับสนกำลังหนีใจตัวเองอยู่สินะ

น้องโจ ผิดตรงที่มาช้าไป ....ช้าไปนิดเดียวจริงๆ  

ขอบคุณมากจ้าน้องต้น

[โมโม่ที่รัก]

อ้าว...หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรนะ
โจก็สู้ๆเข้านะ เอาใจช่วย
 

[Gulp]

งานเข้าแล้ววว

[wisa]

 

[andy_kwan]

สงสัยจะเจอดิสค์เบรคสี่ล้อพร้อมเอบีเอสห้าเซ็นเซอร์ยี่ห้อคุณแม่  เสียวว่ะ

[shoky_9]

สงสัยแม่รู้แล้วแน่ๆ ว้ายๆๆๆ  มันส์จริงๆ 
จะได้ไปทะเลกันมั๊ยล่ะเนี่ย

เชียร์ นัท-นนท์ เหมือนเดิม 

[peppier]

โหยย ยยย '  ทำงี้ฆ่ารีดเดอร์เลยดีกว่า !   T T'

นัท - นนท์น่ารักเสมออ '  ='))

[Fill]

ปมปัญหาเยอะจริงๆ
บางเรื่องก็ลืมไปแล้วนะเนี่ย
 

[anajulia]

.......แล้วเธอ จะจำคำรักจากฉันได้ไหม?

T___________T

อินกับประโยคนี้มากค่ะ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

แม่จะได้ยินหรือ??  หรือได้ยินแล้วจะเฉยๆ แกล้งไม่ได้ยิน??

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[0nePiece]

 

[ღiสุดขอบiღ]

 

อึ้ง......

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ว่าจะอ่านรวดให้จบก่อนแล้วค่อยเม้นต์ที่เดียวแล้วนะเนี่ยแต่ไม่ไหวอ่ะค่ะ

โจ...เอ็งน่ารักว่ะค่ะ!! อยู่ๆก็ขอน้องนนท์เขาเป็นแฟนซะอย่างนั้นอ่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

น่ารักได้โล่!!! กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก นึกหน้าน้องนนท์เขาออกเลยอ่ะ ฮะฮะฮะ

ไม่ไหวและ...ไปอ่านต่อดีกว่า ว่าน้องนนท์จะตอบว่าไงนิ ฮิฮิ

[Pamphlet]

ดูคล้ายว่านนท์จะงานเข้า 

รอตอนต่อไปอยู่นะคะ