A 149
ผมรู้ตัวว่าผมจะมัวยื้อความรู้สึกของตัวเองต่อไปอีกไม่ได้แล้ว การที่ผมเพิ่งเริ่มจะยอมรับความรู้สึกของตัวเองนั้นไม่เพียงพอสำหรับการที่จะทำให้เรื่องราววุ่นวายของเราจบลงได้เลย ผมถามตัวเองว่า ในขณะที่นัทเลือกที่จะเดินห่างออกไปเพื่อจะได้รู้ใจตัวเองดีขึ้นและตัดสินใจได้ ส่วนโจเองก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ผมรู้ว่าเขารักผม และยังดึงดันที่จะรักผมต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม แล้วผมล่ะมัวทำอะไรอยู่ นอกจากเอาแต่หวาดกลัวผลลัพธ์ กลัวความรู้สึกของตัวเอง และกลัวการตัดสินใจที่ผมยังไม่กล้าแม้แต่คิดว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ
“สิ่งที่ต้องระวัง มีแค่เพียงอย่างเดียวเว้ย ไอ้นนท์......” ผมนึกถึงคำพูดของเจย์ที่เคยพูดกับผมเมื่อตั้งแต่ตอนที่ผมถามเขาเรื่องความรู้สึกระหว่างคริสกับพี่แจ๊ค “นั่นคือมึงห้ามใช้อารมณ์ตัดสินใจเด็ดขาด”
“หือออ ถือว่าเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากคนที่กูคิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย ไอ้เจย์ คนเจ้าอารมณ์อย่างมึงเนี่ยนะบอกกูว่าไม่ควรใช้อารมณ์”
“ใช่ ไม่น่าเชื่อใช่มะ” เขาหัวเราะเบาๆ “แต่มึงลองคิดดูดิ ถ้าเกิดกูใช้อารมณ์นะ กูคงเลิกกับไอ้พี่แจ๊คไปนานโคตรๆแล้ว และก็คงโกรธหรือเกลียดไอ้ยุที่ไอ้คริสมันเลือกมากกว่ากูไปนานแล้วด้วย ใช่มั้ยล่ะวะ”
“เออ... ก็คงจะจริงของมึง”
“ไม่ใช่แค่ ‘คงจะ’ เว้ย มึงจำเอาไว้เลยว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงห้ามใช้อารมณ์ แต่มึงต้องใช้หัวใจ จำเอาไว้ให้ดีๆ พูดน่ะมันง่าย แต่ทำมันยาก สักวันนึงถ้ามึงเกิดต้อง ‘เลือก’ ขึ้นมา มึงคงจะเข้าใจเองนั่นแหละ ไอ้ทุย”
พอมาคิดๆดู ผมถึงเพิ่งนึกได้ว่าที่จริงเจย์อาจจะคาดการณ์เอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ว่าสักวันหนึ่งจะเกิดเหตุการณ์ประมาณนี้ขึ้นกับผม หรือกับกลุ่มของเรา เขาถึงได้พูดกับผมแบบนั้น
ผมถอนหายใจเบาๆแล้วพยายามใช้เหตุผล ใช้หัวใจคิดให้มากกว่าอารมณ์อย่างที่เจย์พูด แต่มันก็ทำได้ยากจริงๆ ยิ่งผมคิดถึงคำพูดของนัทเมื่อตอนกลางวันแล้ว ผมก็ยิ่งเจ็บปวด และยิ่งผมคิดถึงความรู้สึกของนัทในตอนที่เขาพูดแบบนั้น ผมก็ยิ่งอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล แล้วไม่ต้องกลับมาเผชิญหน้าทั้งเขาและโจอีกเลย ผมคิดว่าแบบนั้นอาจจะง่ายและดีที่สุดสำหรับผมแล้วก็ได้
“...ไม่เป็นไรนะเว้ย ต่อจากนี้ให้กูเป็นฝ่ายดูแลมึงบ้างนะ” คำพูดของโจเมื่อวานดังก้องขึ้นในหัวของผมอีกครั้ง
“กูอยากดูแลตัวเองบ้างว่ะ ไอ้โจ”
“มึงหมายความว่าไง” โจยกมือออกจากหัวของผมทันที
ผมที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าหลุดพูดอะไรออกไปรีบส่ายหน้าเร็วๆ “เปล่า ไม่มีอะไร”
“มึงจะบอกว่ามึงไม่ต้องการกูใช่มั้ย”
ผมนิ่วหน้า “เปล่า กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้น กูแค่....”
“แค่อะไร แค่มีปัญหากับไอ้นัทมา แล้วก็เลยจะมาลงที่กู จะผลักกูออกไปจากชีวิตมึงด้วยอีกคนรึไง”
คำพูดของเขาแทงหัวใจของผมดังจึ้ก เพราะนั่นแหละคือสิ่งที่ผมรู้สึกจริงๆ ถึงจะไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียว แต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย
“ก็แล้วแต่มึงนะ แต่บอกไว้ก่อนเหอะว่ามึงไล่กูออกไปจากชีวิตไม่ได้ง่ายๆหรอก ยิ่งเมื่อมึงไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้นัทด้วยแล้ว กูยิ่งไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆหรอก กูเคยบอกแล้วนี่ว่าเวลากูอยากได้อะไรกูก็ต้องได้”
ผมชักรู้สึกเคืองขึ้นมานิดๆ “นี่สุดท้ายมึงก็คิดกับกูแค่นั้นจริงๆใช่มั้ยวะ ไอ้โจ”
“หึ กูว่าเราเคยพูดเรื่องนี้กันไปแล้วนะ” เขาหรี่ตา “และกูจะบอกอะไรให้อย่าง เผื่อมึงไม่เคยรู้ ไม่เคยคิดถึง มึงจะได้เข้าใจและรู้เอาไว้ซะเลยว่า ที่กูบอกว่ากูอยากจะเป็นฝ่ายดูแลมึงบ้างน่ะ ไม่ใช่เพราะมึงเป็นคนอ่อนแอ ดูแลตัวเองไม่ได้เหี้ยอะไรหรอกนะ ไอ้นนท์.....” เขาเว้นช่วง และเมื่อพูดต่อ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย “แต่เป็นเพราะกูเห็นมึงเป็นฝ่ายเข้มแข็งและคอยดูแลกูฝ่ายเดียวมาตลอดแล้วต่างหาก และคือ.... เออ หลังจากนี้กูก็ยังอยากให้มึงคอยดูแลกูตลอดไปเหมือนเดิมด้วย แต่กูแค่อยากจะเป็นคนๆนั้นที่มีโอกาสได้ปลอบใจมึงเวลามึงอ่อนแอ อยากให้มึงอ่อนแอต่อหน้ากูบ้าง ก็เท่านั้นเอง”
แค่นึกถึงคำพูดนี้ของเขาก็ทำให้ผมเขินจนหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง
“โว้ยยยย!!” ผมฟาดมือลงบนหมอนที่กอดอยู่บนตักอย่างหัวเสีย ก่อนจะเหวี่ยงมันลงบนเตียงและลุกขึ้นเดินไปเดินมาในห้อง “ไม่ใช้อารมณ์ๆๆๆ ไม่ใช้อารมณ์ว้อยยยย!”
ผมอยากจะระบายเรื่องนี้กับใครสักคน แต่ก็นึกไม่ออกว่าควรจะคุยกับใครดี ที่ผ่านมาผมก็คุยกับนัทเสียส่วนใหญ่ หากแต่พอเป็นปัญหาเรื่องนี้ ผมจะหันไปคุยกับวายุแทน แต่ทว่าผมก็คุยกับเขามามากจนผมพอจะเดาได้แล้วว่าเขาจะตอบผมมาว่าอย่างไรบ้าง และที่สำคัญ ผมรู้ดีว่าเขาเองก็อยากให้ผมกลับไปคบกับนัทแบบเดิมมากกว่าจะให้ผมตัดสินใจเป็นอย่างอื่น ดังนั้นเวลานี้ ในอารมณ์แบบนี้ และสถานการณ์แบบนี้ ผมว่าวายุคงไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุดแน่ๆ
“เอาวะ!” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากเตียงแล้วกดเบอร์ของคนๆหนึ่งซึ่งผมคิดว่าน่าจะช่วยผมได้ดีที่สุดในเวลานี้
ผมถือสายอยู่ไม่นาน เขาก็รับสายด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีเหมือนเคย “แซ่บแม๋นน!”
“ทำไรอยู่รึเปล่าวะ ไอ้ป๊อป กูคุยได้ปะ”
“ไม่ได้ว่ะมึง กูนั่งตกปลาอยู่อะ”
ผมหันไปดูเวลาทันที “สามทุ่มครึ่งเนี่ยนะมึง! มึงไปตกที่ไหนวะเนี่ย ทำไมไปเวลานี้ แล้วไปกับใคร”
“โอ๊ยยยย ไอ้นนท์เอ๊ยยยย! กูพูดเล่น!! มึงนี่มันซื่อจนแทบบื้อเลยนะเนี่ย! คุยได้ดิวะ มึงมีไรอะเสียงเครียดเชียว”
“ไอ้ห่า! ก็กูเครียดอะดิวะ มึง.... กูอยากถามอะไรมึงหน่อย เอาแบบจริงจังเลยนะเว้ย”
เขาคงจะเริ่มจับอารมณ์ของผมได้ จึงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป “เออ ว่าไงวะมึง มีอะไรไม่สบายใจรึไง”
“กู.... มึง.... คือ....”
“อะไรวะ”
“คืออ.... มึง คือ.... มันก็ค่อนข้างจะพูดยากนะเว้ย คือ กู.....”
“อะไรเนี่ย ไอ้นนท์ อะไรของมึ๊งงงงง”
“คืออ.... เออ ใช่ๆ ตอนนี้มึงอยู่กับไอ้ตี๋ป่าววะเนี่ย”
“อยู่ว่ะ กูก็อยู่ในห้องมันเนี่ยแหละ ไมอะ”
“อ่ออ เปล่าๆ ไม่มีไร แต่มึงจะสะดวกคุยมั้ยวะ”
“โอ๊ยยยย สะดวกหมดแหละ ไอ้ห่า”
“ถึงแม้ว่ากูจะถามมึงเรื่องของไอ้ตี๋น่ะเหรอวะ”
“เออ สะดวกดิวะ” เขาตอบกลับมาทันทีแบบไม่มีลังเลแม้แต่นิดเดียว “มีแต่มึงนั่นแหละ พอรู้ว่ากูอยู่กับไอ้ยิ่วแล้ว จะยังกล้าคุยกล้าถามอะไรของมึงอยู่รึเปล่าน่ะ”
“คือออ.... ถ้ามึงโอเค กูก็โอเคอะว่ะ กูแค่อยากรู้ว่า มึง.... มึงรู้ตัวยังไงวะ ไอ้ป๊อป ว่ามึงรักไอ้ตี๋อะ แบบว่า ก่อนหน้านี้มึงไม่เคยคิดแบบนั้นกับมันมาก่อนเลยใช่มั้ยล่ะ”
“โถเวรกรรม ไอ้หำเหี่ยว กูก็นึกว่ามึงจะถามอะไร กูว่าเรื่องนี้กูเคยเล่าให้พวกมึงฟังไปหมดแล้วตอนเราอยู่ทะเลกันไม่ใช่เหรอวะ”
“เอ่ออ มันก็ใช่ แต่.... แต่แบบ กูสงสัยว่า ตอนแรกที่มึงรู้สึกต่อต้าน ที่มึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่อะ มึงเคยรับไม่ได้ เคยหนี เคยห่างจากไอ้ตี๋ไป แล้วอะไร ทำไม ถึงทำให้มึงตัดสินใจกลับมาเปิดใจตัวเองดูว่า เนี่ย.... คนเนี้ย คือคนที่ใช่จริงๆสำหรับมึงอะ” เมื่อถามจบ ทั้งผมและป๊อปต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง “เอ่อออ มึงงงมั้ยวะ ที่กูพูดอะ”
“ไม่อะ ไม่งง ถึงกูจะฉลาดน้อยกว่ามาตรฐานไปหน่อย แต่กูก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะมึง แหมเว้ย”
“เออนั่นแหละ แล้วคือแบบว่า ทำไมตอนนั้นมึงไม่คิดบ้างเหรอวะว่าถึงแม้มึงจะไม่คบกับมันแบบแฟน มึงก็ยังสามารถคบกันแบบเพื่อนได้ อะไรแบบนี้น่ะ ทำไมมึงถึงต้องตัดสินใจเป็นแฟนกับมันทันทีด้วยวะ”
“คิดดิ ทำไมจะไม่คิดวะ”
“อ้าว แล้วทำไมมึงถึง…..”
“กูขอถามมึงก่อน ไอ้นนท์ ไอ้ที่มึงกำลังถามๆกูอยู่เนี่ย ไม่ใช่เพราะจู่ๆก็เกิดสงสัยขึ้นมาถึงได้โทรมาถามใช่มั้ยวะ นี่เป็นเพราะมึงกำลังคิดเรื่องไอ้นัทกับไอ้โจใช่รึเปล่า”
ผมไม่แปลกใจแล้วล่ะที่เขาจะรู้เรื่องนี้ และผมก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธอีกต่อไปแล้วด้วยเหมือนกัน “อืออ ใช่ กูกำลังคิดเรื่องนี้อยู่จริงๆ แล้วก็เลยอยากจะปรึกษามึงนิดหน่อยนี่แหละว่ะ”
“กูเนี่ยนะจะให้คำปรึกษาใครได้ ไอ้นนท์เอ๊ยยยยย แต่ถ้าแค่ตอบคำถามล่ะก็ กูตอบให้ได้.... เออ ตอนนั้น ตอนที่กูเริ่มจะใจอ่อน หรือแม้แต่ตอนที่กูเริ่มกลับมาดีกับมันและตกลงเป็นแฟนกันแล้วเนี่ย กูก็เคยมีคิดๆอยู่เหมือนแหละว่า ‘ถ้ากูเป็นแค่เพื่อนกับมัน จะดีกว่ามั้ย’ อะไรเงี้ย.... โอ๊ยๆ! มึงจะต่อยกูทำไมเนี่ย ไอ้ยิ่ว! เออๆ พูดต่อนะ ถึงไหนแล้ววะ เออใช่ๆ คือกูยอมรับว่าแรกๆกูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน อย่างตอนที่กูยังดื้อๆอยู่ ยังไม่ได้ดีกับไอ้ยิ่วเนี่ยอะนะ กูก็คิดเหมือนกันว่ากูไม่อยากเสียเพื่อนไป จะกลับไปเป็นเพื่อนกับมันดีมั้ย เพราะกูรู้ว่ามันคงยอมทำเพื่อกูได้ แต่นี่ไง ประเด็นคือคำว่า ‘ยอม’ เนี่ยแหละว่ะ กูไม่อยากให้มันฝืน ไม่อยากให้มันลำบากใจ และพอมาคิดๆดูว่าทำไมกูถึงต้องไม่อยากให้มันฝืนรึลำบากใจอะไรเพื่อกูขนาดนั้นด้วยวะ กูก็ได้คำตอบว่าเพราะกูแคร์มันมากไง และถ้าถามว่าทำไมกูแคร์มันมาก นั่นก็เป็นเพราะว่ากูรักมันไง โอเคปะ”
ผมคิดว่าที่เขาถามว่าโอเคมั้ยนั้นเขาน่าจะหันไปพูดกับแฟนของเขามากกว่าที่จะพูดกับผม
“และถึงแม้พอหลังจากที่กูมาคบกับมันแล้วกูยังจะคิดแบบนั้นอยู่บ้าง แต่นั่นก็เป็นเพราะกูยังเก้ๆกังๆอยู่ไง ไม่ค่อยรู้อะว่ะ ว่าผู้ชายเป็นแฟนกันมันทำยังไง มันรักกันยังไง กูรักมันต่างจากที่กูเคยรักมันก่อนหน้าที่มันจะสารภาพกับกูตรงไหน แต่สุดท้ายกูก็เลิกคิดอะ กูแม่งโง่อะ มึงก็รู้ คิดไปก็ปวดกบาลเปล่าๆ กูเลยเลิกใช้หัวคิด แล้วใช้หัวใจคิดแทนดีกว่าว่ะ และผลลัพธ์แม่งก็ออกมาเหมือนเดิมอะ คือกูรักมัน กูอยากอยู่กับมันแค่คนเดียว อยากให้มันดูแลใกล้ชิดกูแค่คนเดียว ไม่ใช่คนอื่น คือกูหมายถึงพวกมึงก็เพื่อนกูอะนะ พวกมึงก็รักกู กูก็รักพวกมึง เวลากูเศร้าหรือเป็นเหี้ยอะไรก็ได้พวกมึงช่วยเหลือกูมาตลอดเหมือนกัน แต่ว่าคนๆเดียวที่เข้าใจกูที่สุดและกูพร้อมจะเป็นตัวของตัวเองที่สุดเวลาที่อยู่ด้วยก็คือไอ้เชี่ยหน้าตี๋ที่นั่งอยู่ตรงนี้ไง พอกูคิดได้แค่นี้ กูก็โอเคแล้วอะวะ”
“อืมมมม....” ผมคิดตามที่เขาพูด “งั้นมึงก็ไม่เหมือนกับความรักของไอ้เจย์สิเนอะ”
“ทำไมวะ ไอ้หมีมันทำไม”
“เปล่าๆ ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ไอ้เจย์มันรักไอ้คริสมากใช่มั้ยล่ะ มึงคงรู้เรื่องนี้ดีกว่ากู แต่มันก็ยังรักคนอื่นได้ และคบคนอื่นเป็นแฟนได้ อะไรแบบเนี้ย กูก็เลยเดาเอาว่า ความรักของไอ้เจย์แบบที่มีให้แฟน กับไอ้คริสที่เป็นคนพิเศษคนเดียวของมัน ไม่เหมือนกับของมึงที่ยอมให้คนที่ได้ความรักคนนั้นเป็นคนพิเศษจริงๆคนเดียวกัน ไรเงี้ยล่ะมั้ง.... เอ่อออ งงมั้ยวะเนี่ย กูว่ากูพูดเองยังงงๆเองเลยนะ”
“ไม่งงหรอก ไอ้นนท์” คราวนี้เสียงที่ดังขึ้นกลับเป็นเสียงของตี๋เล็กแทน แต่ก็ดูไกลจากโทรศัพท์เล็กน้อย ผมถึงได้รู้ว่าป๊อปคงเปิดเสียงออกลำโพงให้แฟนของเขาได้ยินอยู่ด้วยมาตลอดแน่ๆ “พวกกูเข้าใจที่มึงพูดเว้ย และก็เข้าใจมึงด้วย ความรักของแต่ละคนมันมีนิยามไม่เหมือนกันหรอก มึงไม่ต้องคิดมากไปนักก็ได้”
“ช่ายๆๆ” ป๊อปพูดแทรก “มึงจะโกหกอะไร โกหกใครก็ได้ทั้งนั้นอะ แต่สุดท้ายมึงก็โกหกตัวเองว่าไม่ได้รักใครอยู่ ไม่ได้หรอกนะเว้ยยย..... เช้ดดดด เป็นไงๆ คมปะล่ะ ฮ่าๆๆ เอิ๊กกกก คือกูเจอเรื่องนี้กับตัวไง ก็เลยพูดได้พระเอกขนาดนี้”
“กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ ไอ้ป๊อป นี่ตกลงมึงจะพูดถึงตัวเองหรือพูดเรื่องของเพื่อนมึงกันแน่” ตี๋เล็กถาม
“เพื่อนกูนี่หมายถึงใครวะ หมายถึงไอ้เจย์อะนะ เออใช่ๆๆ โหยยย ไอ้นนท์ มึงจะเอาความรักของกูไปเทียบกับไอ้หมีหน้าม่อนั่นไม่ได้นะว้อยยย!”
“ครวยเถอะ ไอ้ป๊อป กูไม่ได้หมายถึงแบบนั้นเว้ย” ตี๋เล็กรีบขัดขึ้นทันที “พอๆๆเลย มึงไปไกลๆเลยดีกว่าว่ะ ไป๊ๆ.... คืองี้ไอ้นนท์ กูหมายถึงว่า มึงอยากจะปรึกษาไอ้ทึ่มเนี่ยอะมันก็ได้อยู่หรอก แต่เฮ้ย มึงต้องอย่าลืมว่า สถานการณ์ของมึงกับคนอื่นๆมันก็ไม่เหมือนกันนะเว้ย และที่สำคัญ ใจของมึงเอง จะไปเหมือนใครก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นสู้ๆเว้ยมึง พวกกูเป็นกำลังใจให้ ไม่ว่ามึงจะเลือกทางไหน เลือกใคร มึงแค่ถามตัวเองให้ดีๆก็พอ ว่ามึงมีความสุขมั้ย เป็นตัวของตัวเองมั้ย และรับได้มั้ย ที่จะแสดงด้านที่มึงไม่เคยให้ใครเห็นให้คนๆนั้นเห็นน่ะ”
“อย่างด้านหน้า เจี๊ยวขาวๆ หรือด้านหลัง ดากดำๆของมึง อะไรเงี้ย เก็ทป่าววะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ไอ้ป๊อปปป!! มึงนี่จะชักใบให้เรือเสียไปถึงไหนวะ!” ตี๋เล็กโวยขึ้นพร้อมกับเสียงตุบตับๆเบาๆ “เอาโทรศัพท์มานี่เลย! เอามา!”
จากนั้นก็มีเสียงตึงตังดังขึ้นจากการที่พวกเขาโวยวายแย่งโทรศัพท์กันอยู่พักหนึ่ง
“เฮ้ยๆ ฮัลโหลๆ ยังอยู่รึเปล่าวะเนี่ย มึงสองคน”
“เออๆๆ มาและๆ กูปิดสปี๊กเกอร์แล้วนะ ไม่ต้องห่วง ไอ้ชี่ยป๊อปแม่งกวนตีน โทษทีนะเว้ย กูรู้ว่ามึงซีเรียส แต่คนอย่างไอ้เชี่ยนี่แม่งเคยจริงจังอะไรได้เกินห้านาทีที่ไหน”
“เออ ไม่เป็นไร ก็ดีแล้วล่ะ กูสบายใจขึ้นเยอะแล้วว่ะ ฝากขอบใจไอ้ป๊อปด้วยนะเว้ย อ้อ และฝากบอกมันด้วยนะว่า กูอะ เด็กเชียงใหม่นะเว้ย ขาวหมดทั้งด้านหน้าและด้านหลังนั่นแหละ ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆๆๆ เออๆ ได้ๆ แต่ระวังมันจะขอดูของมึงขึ้นมาก็แล้วกัน”
ผมยิ้มกว้าง “กูว่ามันไม่มีทางผ่านด่านมึงออกมาได้หรอกว่ะ”
“หึๆ เออ! จริง!”
ผมวางสายจากตี๋เล็กพร้อมด้วยความรู้สึกที่โล่งขึ้นมาอีกนิดหน่อย ถึงแม้สิ่งที่ตี๋เล็กพูดให้กำลังใจผมจะช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้ แต่ทว่าสิ่งที่ช่วยผมเอาไว้จริงๆกลับเป็นคำพูดของป๊อปมากกว่า
“เออ นั่นสิเนอะ..... กูจะโกหกใครยังไงก็ได้ แต่กูคงโกหกหัวใจตัวเอง บอกว่าไม่รักทั้งๆที่ใจมันรักไม่ได้หรอกเนอะ” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ
ผมมองนาฬิกาที่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง และเมื่อเห็นว่ามันยังคงไม่ดึกมาก และเขาคนนั้นก็น่าจะยังไม่เข้านอน ผมจึงกดไล่หาเบอร์ของเขาจากรายการโทรออกล่าสุดแล้วกดปุ่มโทรออกทันที
“ฮัลโหล ว่าไงนนท์ ดึกแล้วนะเนี่ย ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“นัท นนท์มีเรื่องสำคัญอยากบอกนัทน่ะ.....” ผมพูดด้วยความมั่นใจ และมันคือความมั่นใจแรกของผมเท่าที่มีมาตลอดเลยก็ว่าได้จริงๆ
หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก) (อ่าน 1568936 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก