หัวข้อ: ]|เรื่องไม่สั้นและไม่เล่า|[ กระดานดำหลังรั้วโรงเรียน ... ชาย (ภาค 2: เม้นแรก)

[keem]

ดัน

[peppier]

คิดถึงพี่ต้นน๊าาา

[keang]

รอลุ้นต่อไป

[krappom]

สวัสดีค่ะผู้อ่านทุกท่าน
 
วันนี้เลขาฯ มาทำหน้าที่ประชาสัมพันธ์ข่าวอีกครั้งนะคะ
อย่างที่ทราบกันว่าตอนนี้ทั้งในกรุงเทพฯ และหลายๆ จังหวัดเกิดเหตุการณ์น้ำท่วม
เกรงว่าหากจัดส่งหนังสือไปตอนนี้อาจเกิดการสูญหายได้
อีกทั้งที่ทำการไปรษณีย์ในหลายๆ พื้นที่ก็ปิดให้บริการด้วย
จึงอยากขออนุญาตทุกท่านเลื่อนการจัดส่งหนังสือlove is (2) ออกไปก่อนค่ะ
ในสัปดาห์หน้าหากสถานการณ์ดีขึ้นจะแจ้งเรื่องการจัดส่งอีกครั้งค่ะ
 
ขออภัยในความไม่สะดวกค่ะ -/\-

[broke-back]

 
เป็นปลื้ม..กับข้อความที่ยกมานี้น่ะครับ
"การที่ผมพยายามคิดแบบนั้นมาตลอด มันไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของผมหรือแม้แต่ของนัท คนที่ผมรัก
ของโจ คนที่รักผม"

  นัท..คนที่ผมรัก
อิอิ

  คุณต้น

[beboy]

รักนัท  ชอบโจ   เอามาทำ  3P  เลยดีกว่า
ชอบครับ  ขอบคุณนะครับ

[PeeraDHa]

ตั้งหน้าตั้งตารอ

[monkiiz]

รอนะคับ สนุกมากๆ
นั่งอ่านมาหลายวันแล้ว


เชียร์โจ 5555555

เป็นกำลังใจให้คนแต่ง

[Gulp]

เต้นรอคุณต้นครับ
 

[keang]

 
รอ

[dumpsun]

รอๆๆๆๆๆๆ  โจๆๆๆโจเท่านั้น

[tonguu]

ผมอยากจะบอกว่า 

[bame]

ในที่สุดก็มีเวลามานั่งอ่านเสียที
ไม่ได้ว่างเข้ามาซะตั้งนาน
ยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นเงาตัวเองในคราบนัทชัดขึ้น
อย่าให้เป็นเหมือนที่ผมเคยเจอเลยนะครับ
ดูเหมือนนนท์จะตัดสินใจอะไรได้แล้ว
ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็บอกไปเถอะครับ
ความรักอยู่ที่คนสองคนไม่ใช่คนเดียว
ความลุ่มหลงที่คิดอยู่คนเดียวต่างหากที่ทำให้เดียวดายและผิดหวัง

สู้ ๆ นะครับทุกคน
 

[ExecutioneR]

A 148


“ไอ้ป๊อด”

“กูไม่ได้ป๊อดนะเว้ย แต่....”

“ไอ้หยอง” วายุพูดแทรก “ไอ้ป๊อด ไอ้หยอง ไอ้อ่อน ไอ้ขี้ไก่ ไอ้ขี้ขลาดดดดด”

“ไอ้เชี่ยยยย กูบอกกูไม่ได้ป๊อดเว้ยย แต่มันไม่มีจังหวะให้พูดต่างหากเล่า และเมื่อคืนนัทก็ไม่ได้อยู่คนเดียวด้วย กูบอกแล้วไงว่าเพื่อนกูก็อยู่ตรงนั้นด้วยอะ”

วายุโทรมาหาผมตั้งแต่เช้า และเมื่อเขารู้ว่าเมื่อคืนนี้ผมยังไม่ได้คุยกับนัทอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ เขาก็ใส่ผมยกใหญ่ทันที

“อย่าๆ อย่ามาอ้าง ไอ้นนท์ ถ้ามึงอยากจะคุยจริงๆอะ มึงรอไอ้นัทกลับห้องก่อนแล้วค่อยคุยก็ได้เหอะว่ะ แสรสสส”

“เฮ้ย กูคิดไม่ถึงว่ะ มึง” ผมสารภาพ “เออ กูคิดไม่ถึงจริงๆนะเนี่ย เพราะตอนนั้นกูก็คิดแค่ว่ามันไม่ใช่เวลาอารมณ์ที่จะคุยแล้วอะ ก็เลยวางแล้วเข้านอนไปเลย”

“แล้วไง แบบนี้แล้วมึงจะได้คุยกับไอ้นัทมันอีกตอนไหนวะ เรื่องแบบนี้ มันไม่ได้บิวท์อารมณ์คุยกันได้ง่ายๆนะเว้ย”

“เร็วๆนี้แหละน่า ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้แหละ”

“เออ ไอ้เหี้ย มึงไม่รอจนไอ้โจออกจากโรงพยาบาลแล้วขอมึงเป็นแฟนไปเลยล่ะวะ”

“มึงก็พูดเกินไป ไอ้ยุ”

“แล้วไอ้นัทมันเป็นยังไงมั่งวะ กูหมายถึงน้ำสงน้ำเสียง ท่าทางคำพูดของมัน อะไรแบบเนี้ย ดูมีอะไรผิดปกติบ้างรึเปล่า”

ผมนึก “....ก็ไม่นะ ไม่รู้ดิ กูว่าก็ปกติอะ หรืออาจจะเป็นเพราะกูเอาแต่ตื่นเต้นที่ไอ้คิวมันอยู่กับนัทก็ได้ว่ะ ไม่รู้เหมือนกัน”

“มึงสนิทกับเพื่อนคนนี้มากเลยเหรอวะ ไอ้นนท์”

“เออ ก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกูตอนกูอยู่เชียงใหม่เลยอะ”

“ระวังนะเว้ยมึง....”

“ระวังอะไรวะ” ผมนิ่วหน้า

“เอ๊า ก็มึงอะ มันเป็นคนมีเสน่ห์นะเว้ย มึงไม่คิดว่าไอ้เพื่อนมึงคนนี้จะแอบชอบมึงมั่งรึไง” ไอ้ยุหัวเราะเบาๆ

“ไอ้เหี้ย! ไม่ตลกนะเว้ย เพื่อนก็เพื่อนดิ สาดด แล้วอย่างมึงก็ยังไม่เห็นจะแอบชอบกูเลยไม่ใช่รึไง”

“มึง…. ทำไมมึงถึงคิดว่ากูจะไม่ได้กำลังชอบมึงอยู่วะ” เสียงของเขาอ่อยลงไปทันที

“เฮ้ยๆๆ ไอ้ยุ เฮ้ยยย!”

“ฮ่าๆๆ!! เออ ไอ้ตูดเอ๊ยยย! กูก็แค่แซวเล่นน่า เพื่อนก็เพื่อน กูก็ไม่ได้จะว่าอะไร แต่เพื่อนมึงคนเนี้ย นิสัยโอเคใช่ป่าววะ มันคงเข้ากับไอ้นัทได้ใช่มั้ยล่ะ กูก็ห่วงแค่ว่าไอ้นัทมันจะไปเศร้าอยู่คนเดียวที่นั่นแค่นั้นแหละว่ะ ถ้ามันได้เพื่อนใหม่ แถมยังเป็นคนรู้จักของมึงอีกแบบนี้ก็ดีแล้ว กูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมันมากไง.....”

หลังจากที่ผมวางสายจากเขา ผมก็อาบน้ำแต่งตัวและเตรียมพร้อมที่จะออกไปโรงพยาบาล เมื่อก่อนที่วายุจะโทรมาหาผมนั้น โจโทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้าว่าเขาอาจจะออกจากโรงพยาบาลได้ในวันนี้หรือไม่ก็พรุ่งนี้ด้วยน้ำเสียงดีใจ ผมที่ตอนแรกคิดว่าจะอยู่บ้านไม่ออกไปไหน ก็เลยต้องนั่งแท็กซี่ไปหาเขาที่โรงพยาบาลจนได้

“เป็นงายยย ตกลงจะได้ออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วรึยัง รึว่าพรุ่งนี้ รู้สึกเป็นไงมั่งแล้วล่ะ” ผมทักโจขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไปเห็นเขากำลังนอนดูทีวีอยู่ “อยู่คนเดียวเหงามั้ยวะ”

เขาหันมามองผมด้วยหางตาแว่บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปดูทีวีอีกครั้ง

“อ้าว เป็นไรวะมึง หน้าเป็นตูดเลย นี่ๆ กูซื้อไอติมมาให้มึงด้วยนาาา” ผมหยิบไอศกรีมออกมาจากถุงแล้วยื่นให้แก่เขา แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะเสียเวลาหันมาสนใจผมเลยสักนิดเดียว “เฮ้ยยย นี่มึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย”

“เปล่า”

“เปล่าห่าอะไรล่ะ ทำหน้าเป็นตูดแบบนี้ยังจะบอกเปล่าอยู่อีก”

โจหยิบรีโมทขึ้นกดปิดทีวี “ไปปิดม่านให้หน่อย กูจะนอน”

ผมนิ่วหน้างงๆ นี่ผมทำอะไรผิดอีกรึเปล่าเนี่ย เมื่อตอนที่ผมกำลังจะออกจากบ้านแล้วโทรมาหาเขา เสียงของเขาก็ยังฟังดูปกติดีอยู่เลยแท้ๆ

ผมเดินไปเก็บของกินเข้าตู้เย็น แล้วจึงปิดผ้าม่านตามที่เขาบอก จากนั้นก็เดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงของเขา

“นี่ เป็นอะไรของมึงวะ ไอ้โจ”

“เปล่า แค่เซ็งๆ”

“เซ็งอะไรวะ เซ็งกูเหรอ”

“เซ็งแม่งทุกอย่างนั่นแหละ”

“เอ๊า อะไรวะ.....” ผมนั่งเงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ถ้าอย่างนั้นกูกลับบ้านก่อนละนะ จะได้ไม่ทำให้มึงรู้สึกรำคาญอะไรมากไปกว่านี้อีก”

เขาหันมาหาผมทันที จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงท้าทาย “มึงจะกลับเหรอ มึงจะกลับใช่มะ”

“ก็ถ้ามึงเซ็งกู แล้วกูจะอยู่ไปทำไมอะวะ”

“เออ! อยากกลับก็กลับไป แล้วมึงไม่ต้องโผล่หัวมาอีกเลยนะ ไอ้สัตว์”

“ถ้ามึงจะเอาอย่างนั้นก็ได้....” ผมหยิบกระเป๋าขึ้นจากโต๊ะ “ถ้ามึงออกจากโรงพยาบาลวันนี้แล้วกลับบ้าน กูก็คงไม่ได้เจอมึงอีกจนกว่าจะเปิดเทอมใช่มั้ยวะ ถ้างั้นก็โชคดีแล้วกัน หายไวๆ นะ ไอ้โจ”

“มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลย! ถ้ามึงไปกูจะโกรธมึงจริงๆแล้วนะเว้ย!”

ผมแอบอมยิ้มเล็กน้อย แต่แล้วก็รีบแสร้งทำเป็นตีหน้าเครียด ก่อนจะหันไปหาเขาที่ชันตัวนั่งอยู่บนเตียง

“อะไร มึงมันก็เอาแต่ใจแบบเนี้ย จะทำจะพูดเหี้ยอะไรไม่เคยคิดถึงใจกูบ้างหรอก อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากงอนก็งอน อยากโกรธก็โกรธ แล้วกูล่ะ จะโดนมึงเหวี่ยงใส่ยังไงก็ได้ เพราะกูไม่เคยรู้สึกอะไรอยู่แล้ว แบบนั้นใช่มั้ยวะ”

เขาหน้าเสียลงไปนิดหน่อยทันที แต่ก็ยังพยายามปั้นหน้าไม่พอใจใส่ผมอยู่ “กูไม่ให้มึงกลับ.....”

“ก็ไหนบอกว่าเซ็งกูไง ไหนเพิ่งไล่ให้กูกลับไปแล้วไม่ต้องโผล่มาหากูอีกเลยไง”

“มึงนี่จะต้องดื้อกับกูให้ได้ตลอดแบบนี้ทุกครั้งเลยใช่มะวะ” คิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม “มานั่งนี่ เดี๋ยวนี้ เร็วๆ”

“แล้วมึงก็จะต้องออกคำสั่งกับกูแบบนี้ตลอดด้วยเหมือนเลยรึไง”

“กูไม่ได้ออกคำสั่ง แต่กูกำลังขอมึงอยู่..... หึ ทีกับไอ้นัทมึงยังไม่เคยจะดื้อ จะหาเรื่องมันแบบนี้เลยนะ”

“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่เคยดื้อกับนัท” ผมกอดอก

“มึงยอมรับแล้วใช่มั้ยว่ามึง ‘ดื้อ’ กับกูจริงๆน่ะ” เขายิ้มที่มุมปาก “มานั่งนี่ เร็วๆ กูไม่อยากทะเลาะกับมึงนะ ไอ้นนท์ มา เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“กูก็ถามมึงไปแล้วว่ามีอะไร เป็นอะไร ก็ไม่เสือกจะบอกกู” ผมเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม แต่ก่อนจะนั่งลงผมก็ตบหัวของเขาเบาๆสองสามที “ชอบทำปากดีปากเก่งนัก ไอ้ตัวแสบเอ๊ยยย!”

“เดี๋ยวมึงจะโดน” เขาปัดมือผมออก “ทำมาเล่นหัวกูนะ สนิทกันแล้วรึไง”

ผมหัวเราะเบาๆ “เออๆ ขอโทษครับพี่”

“ฮึ.....”

“แล้วไง สรุปว่าจะคุยอะไรกับกู แล้วตกลงมึงเป็นอะไรกันแน่”

“เมื่อตอนหัวค่ำ พยาบาลเค้ามาวัดไข้กู แล้วกูไม่มีไข้มาสองวันแล้ว เค้าก็เลยบอกว่ากูน่าจะกลับบ้านได้วันนี้ไม่ก็พรุ่งนี้ แต่พอหลังจากที่กูโทรหามึงและกินข้าวเช้าเสร็จ เค้ามาวัดไข้กูอีกที ปรากฏว่าไข้กูขึ้นเป็น 38 กว่าๆ ก็เลยกลายเป็นว่ากูอาจจะยังไม่ได้กลับบ้านอีกจนได้”

“แค่เนี้ยนะ! ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ไอ้โจเอ๊ยยย ก็ดีแล้วไง มึงก็นอนพักต่อไปอีกวันสองวัน ดีกว่าไปเป็นอะไรที่บ้านนะเว้ย โถ่เอ๊ยยย กูก็นึกว่ามึงหงุดเหงิดเรื่องอะไรซะอีก”

“มันไม่ใช่แค่นั้น” เขาพูดขึ้น “เมื่อเช้าก่อนแม่กูจะออกไปทำงาน อีนั่นแม่งโทรมาหาแม่กูด้วย”

“อีนั่น..... ใครวะ”

เขาหันขวับมาหาผมทันที “ต้องให้กูเอ่ยชื่อมันด้วยเหรอวะ”

“อ๋อๆๆ  เออๆ กูรู้แล้วๆ เออ แล้วไงต่อวะ เค้าโทรมาหาแม่มึงว่าไง”

“แม่งบอกว่า ถ้าวันสองวันนี้กูออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะก็ มันแนะนำว่าอย่าเพิ่งพากูเข้าบ้านนะ เพราะว่าพ่ออารมณ์ไม่ดี และช่วงนี้ก็มีแขกมาที่บ้านบ่อยด้วย”

ผมนิ่วหน้าทันที “เอ๊า แต่นั้นมันก็บ้านมึงนะเว้ย ทำไมมึงจะกลับบ้านตัวเองไม่ได้วะ คือที่บอกว่าพ่อมึงอารมณ์ไม่ค่อยดีนี่กูก็พอเข้าใจอยู่ แต่แขกมาเยอะแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงด้วยล่ะ”

“ใช่มั้ยล่ะ นี่แหละ สันดานอีเหี้ยนี่ แม่งจะเข้ามาครอบครองทุกอย่างของบ้านกูไปหมดแล้ว” โจพูดอย่างหงุดหงิด “แล้วก็อีกเรื่องนึง มันบอกว่าเมื่อวานพ่อของไอ้แม็กซ์ก็เข้ามาคุยกับพ่อกูด้วย มันไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร แต่กูคิดว่าก็คงไม่พ้นเรื่องเมื่อตอนไปทะเลล่ะมั้ง”

พอเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมา ผมก็นึกขึ้นได้ว่าที่จริงแล้วครอบครัวของเขากับแม็กซ์ก็รู้จักกันอยู่เหมือนกัน และที่จริงผมยังแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเราเพิ่งจะมีเรื่องกันมาหยกๆ แต่ถ้าผมจำไม่ผิด อาเมฆเคยพูดไว้ว่าจะเป็นคนคุยกับพ่อและแม่ของแม็กซ์เพื่อเอาผิดเรื่องที่พวกนั้นทำกับผมและโจด้วยนี่นา

“แล้วมีปัญหาอะไรรึเปล่าวะ พ่อมึงเค้าพูดอะไรรึเปล่า”

“กูก็ไม่รู้หรอก มันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกอะ และที่สำคัญ พ่อกูก็ยังไม่ได้โทรมาโวยวายหรือด่าอะไรกูกับแม่ด้วย”

“แต่กูจำได้ว่าอาเมฆเคยบอกว่าจะเข้าไปคุยกับพ่อและแม่ของไอ้แม็กซ์อีกนี่ ใช่มะ มึว่าพ่อมันมาคุยกับพ่อมึงเพราะเรื่องนี้รึเปล่า”

“กูก็ไม่รู้ กูจะไปรู้ได้ไงล่ะวะ แต่กูถามจริงๆเหอะว่าต่อให้อาเมฆไปคุยแล้วจะได้อะไรขึ้นมา มึงก็รู้ว่าพ่อไอ้แม็กซ์แม่งใหญ่โตขนาดไหนน่ะ และที่สำคัญ เรื่องหนนี้ไอ้แม็กซ์มันมีปัญหากับกูนะเว้ย กูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าพ่อแม่งมาต่อว่าอะไรกูให้พ่อฟังรึเปล่าเนี่ย”

“เออ ก็จริงนะ..... กูก็คิดถึงแต่ว่าเค้าอาจจะมาปรึกษาหรืออะไรแบบนี้กับพ่อมึงอะ กูก็ไม่รู้เหมือนกันอะว่ะ”

“เออ พอนึกขึ้นมากูก็หงุดหงิดแล้วเนี่ย มึงคิดดูดิวะ มีบ้าน แต่แม่กลับไม่ได้เนี่ย แล้วไหนยังจะ.....”

ผมสะดุ้งเบาๆ เมื่อจู่ๆโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้นขัดบทสนทนาของเราเสียก่อน และเมื่อผมดูที่หน้าจอก็เห็นว่าคนที่โทรเข้ามานั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นนัทนั่นเอง

“ฮัลโหล” ผมรีบรับสายทันที

“อื้อ นนท์ทำอะไรอยู่รึเปล่าเนี่ย อยู่บ้านหรือโรงพยาบาล”

“ก็... อยู่โรงพยาบาลอะ เพิ่งมาถึงได้สักพักนึงนี่เอง”

“อ้าวเหรอ..... ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร อยู่กับไอ้โจไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมันจะงอนเอาอีก”

“เฮ้ยย อย่าพูดแบบนั้นดิ” ผมลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินห่างออกไปจากเตียงเล็กน้อย “จริงๆแล้วเมื่อคืนเราก็ยังแทบไม่ได้คุยกันเลยนะเว้ย นนท์เองก็มัวแต่ตื่นเต้นที่ได้คุยกับไอ้คิวอะ ไม่ดิ จริงๆคือตื่นเต้นตกใจที่มันไปอยู่กับนัทที่นั่นได้มากกว่า”

นัทหัวเราะเบาๆ “นัทก็กะแล้วว่านนท์ต้องตกใจ นัทเองก็ยังตกใจเลย และก็คิดเหมือนกันนั่นแหละว่าเมื่อวานเรายังไม่ได้คุยกันเลย และก็คิดว่านนท์เองก็เหมือนจะมีอะไรคุยกับนัทด้วย ใช่มั้ยล่ะ นัทเลยโทรกลับมาหาเนี่ยแหละ”

“อ๋อออ ก็......”

“แต่ถ้านนท์อยู่กับโจก็ไม่เป็นไร เอาไว้เราค่อยคุยกันก็ได้”

“เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรๆ คุยได้” ผมเหลือบไปมองโจที่กำลังนั่งเอนหลังอยู่บนเตียง

เขาสบตากับผมครู่หนึ่งก่อนจะเอี้ยวตัวไปเปิดสวิตช์ไฟตรงหัวเตียงขึ้นแล้วหันไปหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างหมอนขึ้นมาอ่าน

“โจ เดี๋ยวกูมานะ”

เขาไม่ตอบ ผมจึงเดินออกจากห้องไป

“ฮัลโหล นัท ตอนนี้นนท์เดินออกมาข้างนอกแล้ว คุยได้ๆ”

“จะดีเหรอ เดี๋ยวไอ้โจมันจะงอนเอานา”

“ไม่หรอก.... เรื่องของมันเหอะ ไม่เป็นไรๆ และอีกอย่างมันก็ขี้งอนของมันอยู่แล้วด้วย นนท์ชินแล้วว่ะ”

“อ้า.... เหรอ อืม แล้วสรุปว่าเมื่อคืนนนท์มีอะไรจะคุยกับนัทอะ”

“ก็.... ก็..... ตอนแรก นนท์คิดว่านนท์จะถามอะไรนัทหน่อยอะ”

“อะไรล่ะ”

“ก็..... เรื่องของเรานี่แหละ นนท์ก็จำไม่ค่อยได้แล้วล่ะ แต่..... ตอนนั้นมันเหมือนมีเรื่องจะคุยกับนัทเยอะแยะเลยอะนะ”

“อืมมม.... ไม่เป็นไร นนท์ นัทพอจะเข้าใจ”

“นัทเข้าใจเหรอ”

“ไม่รู้ดิ คือนัทก็ไม่รู้หรอกว่านนท์คิดอยากจะพูดอะไร แต่นัทคิดว่าพอจะเข้าใจอะว่าเรื่องแบบนี้มันพูดยาก แต่นนท์ไม่ต้องคิดมากหรอก ถึงไงหลังจากนี้ ไม่ว่านนท์จะเลือกอะไร เดินไปทางไหน นัทก็จะไม่มีวันทิ้งนนท์ไปหรือเปลี่ยนไปจากที่เป็นอยู่แน่นอนอยู่แล้ว”

“หมายความว่า.... ถ้าเกิดนนท์บอกว่านนท์จะไปคบกับไอ้โจขึ้นมา นัทก็จะยังเหมือนเดิมกับนนท์ ไม่เปลี่ยนไป อย่างนั้นน่ะเหรอ”

“ใช่ ก็แบบนั้นแหละ”

“แล้วมันหมายความว่านัทจะยัง ‘รัก’ นนท์แบบเดิมด้วยรึเปล่า”

“นัทจะยังเป็นเพื่อนรักที่รักนนท์ที่สุดตลอดไป…..”

ผมหลับตาลงแล้วถอนหายใจเบาๆ นี่สรุปแล้วเขาก็ตัดสินใจทุกอย่างไปเรียบร้อยแล้วอย่างนั้นสินะ…..

“แล้วถ้าหากนนท์บอกว่า นนท์จะยังรักนัท และอยากเป็นแฟนนัทเหมือนเดิมล่ะ นัทจะรู้สึกยังไง”

“นัท……” เขาถอนหายใจ “นัทก็จะรักนนท์เหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนไปหรอก แต่ว่า…..”

“ไม่เป็นไร พอแล้วล่ะ นนท์เข้าใจแล้ว” ผมขัดขึ้น เพราะผมไม่คิดว่าตัวเองสามารถทนฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูดจนจบได้

“ถ้าเป็นไปได้ นัทก็อยากจะให้นนท์เลือกนัทนะ แต่นนท์คงไม่รู้ตัวหรอกมั้งว่า ความรักที่นนท์มีให้แก่นัทมาตลอด มันก็คงไม่ต่างจากคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ที่ผูกพันกันมากกว่าคนอื่นๆ เท่านั้นเอง”

“ทำไมนัทถึงคิดแบบนั้นล่ะ ทำไมจู่ๆนัทถึงพูดแบบนั้น” ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างหัวเสีย

“เพราะนัทคิดว่านัทเองก็รักนนท์แบบนั้นมาตลอดเหมือนกันน่ะสิ” เขาตอบ “มั้งนะ นัทก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน….. ไม่ต้องคิดมากนะนนท์ เพราะนัทมั่นใจว่าความรักของนัท…. ความรักของเราที่มีให้แก่กันแบบนี้ มันจะไม่มีวันจืดจางลง ลดน้อยลง หรือจางหายไปกับกาลเวลาแน่นอน”

“แล้วถ้านนท์บอกว่านนท์รักนัทมากกว่านั้น และอยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับนัทล่ะ นัทจะว่ายังไง”

“นัท….. นัทก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเหมือนกัน แต่บางทีเราอาจจะต้องเริ่มต้นใหม่จากศูนย์เลยล่ะมั้ง นนท์คิดว่านนท์ทำได้เหรอ”

“นนท์คิดว่านนท์ทำได้” ผมตอบ อย่างน้อยๆ ผมก็เคยคิดไว้ว่าผมจะทำอย่างนั้นล่ะนะ

“โดยที่ไม่มีไอ้โจอีกเลยในชีวิตน่ะเหรอ….” เขาถามต่อ จากนั้นเราต่างก็เงียบลงไปครู่หนึ่ง “เอาเถอะ นนท์ยังไม่จำเป็นต้องรีบตัดสินใจหรอก เวลาของเรายังมีอยู่เหลือเฟือนะ แต่นัทว่าตอนนี้นนท์กลับไปดูไอ้โจก่อนเถอะ เดี๋ยวนนท์ก็ได้ทะเลาะกับมันอีกจนได้อะ นัทเองก็ต้องไปช่วยพ่อทำงานแล้วเหมือนกัน เอาไว้ค่อยคุยกันนะ”

“นัท…..”

“แค่นี้ก่อนนะ นนท์ บายๆ” เมื่อสิ้นเสียง เขาก็วางสายไปทันที

ผมยืนพิงผนังอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง รู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ถึงแม้ว่าผมจะทำใจเอาไว้อยู่บ้างแล้วนับตั้งแต่ตอนที่เขาบอกกับผมว่าเขาไม่อยากคุยกับผมสักพักเมื่อวันนั้น แต่ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดของเขาซ้ำแบบนี้อีกครั้ง ผมก็ถึงเพิ่งจะรู้ตัวว่า แท้จริงแล้วหัวใจของผมมันยังไม่เข้มแข็งพอที่จะยอมรับความจริงได้ง่ายๆเลย

ผมเปิดประตูห้องและเดินกลับเข้าไปหาโจอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่านอยู่และอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาพยักหน้าให้ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเขา จากนั้นก็ปิดไฟที่หัวเตียงลง

ผมไม่ได้พูดอะไร และพยายามที่จะไม่แสดงออกด้วยเหมือนกันว่าที่จริงแล้วผมกำลังรู้สึกแย่แค่ไหน ผมเดินกลับไปนั่งลงข้างเตียงเหมือนเดิม และจากนั้นโจก็วางมือลงบนหัวของผมและลูบหัวผมเบาๆ

“กูขอนอนหน่อยนะ”

“อืมม นอนไปเถอะ”

เขาจัดหมอนใหม่ ในขณะที่ผมช่วยเขาปรับเตียงให้เอนลงอีกเล็กน้อย จนเมื่อเขานอนลงในท่าที่สบายตัวที่สุดแล้ว เขาก็หันหน้ามาหาผม

“คนที่ชื่อคิวเมื่อกี้ที่มึงพูดถึงคือใครวะ”

“เพื่อนกูที่เชียงใหม่น่ะ…. เอาไว้กูค่อยเล่ารายละเอียดให้มึงฟังก็แล้วกัน” ผมถอนหายใจ

“อืมมมม…..”

เราสองคนต่างก็เงียบกันลงไปครู่หนึ่ง

“นี่ ไอ้นนท์”

“หือ”

เขาวางมือลงบนหัวของผมอีกครั้ง “ไม่เป็นไรนะเว้ย ต่อจากนี้ให้กูเป็นฝ่ายดูแลมึงบ้างนะ”

ผมหลับตาลง รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ แต่ผมก็จัดการตอบเขากลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้สั่นเครือน้อยที่สุดจนได้

“กูอยากดูแลตัวเองบ้างว่ะ ไอ้โจ”

[ExecutioneR]

ขอโทษครับที่หายไปนาน เครียดหลายอย่างน่ะครับ น้ำท่วมก็ปัญหาหนักเลย เพราะบ้านยายที่ กม 4 รามอินทรา น้ำเข้าบ้านถึงเอวแล้ว เฮ้อออ

ปล. เตรียมรออ่าน love is ตอนต่อไปเร็วๆ นี้ครับ ติดตามความเคลื่อนไหวได้หน้าเพจเฟซบุ๊คเน้ออ

[comics_boy]

สงสารน้องนนท์จัง ..... ส่วนเรื่องบ้าน เราหัวอกเดียวกันคับ คาดว่าหลังน้ำลดคงมีงานใหญ่ให้ทำ เฮ้อออ

[ibeaver_error]

เห้ออออออออ :เฮ้อ:เครียด นนท์ก้ยังคงไม่มีคำตอบยิ่งยื้อไว้นานยิ่งเจ็บนะนนท์ เจ็บทั้งตัวเองเจ็บทั้งโจทั้งนัท ยังคงปักหลักเชียร์โจต่อไปแม้ว่าสำหรับเราตอนนี้โจจะไม่เป็นพระเอกก้ไม่เป็นไรแล้ว อยากให้นนท์รีบๆเลือกเพื่อว่าโจจะได้เจ็บน้อยลง (ถ้าคนที่นนท์เลือกไม่ใช่โจแบบว่าถ้าไม่ใช่ก็บอกมาเจ็บแต่จบ)

เข้าใจเรื่องบ้านเลยค่ะเราอยู่นนทบุรีท่วมกันอลังการ แรกๆพยายามป้องกันทุกทางสุดท้ายก็เอาไม่อยู่ตอนแรกเครียดมากแต่ตอนนี้ทำใจได้ชิวๆแล้วค่ะ ไว้น้ำลดค่อยเครียดอีกที(ซะงั้น?!!) คิดแบบตลกๆมีทะเลสาบอยู่หน้าบ้านด้วย lake viewสุดๆ555

[tantalize]

เป็นนายเอกที่สะดีดสะดิ้งมากกก

[keang]

มาจนได้  ขอบคุณนะ น้ำท่วมยังมาลงนิยายให้

 

[mickeynut]

นนท์ปล่อยนัทไปเหอะ เราจะดูแลนัทแทนนนท์เอง หึหึ

[Magis]

เห้อ นนท์กับนัท ไม่ใช่ว่าไม่สามารถกลับมารักกัน คบกันอีกได้แล้วนะ เศร้าเลย

[Gulp]

ขอบคุณที่มาลงนิยายให้อ่านนะครับ ขอให้น้ำลดไวๆนะครับ ต้องการอะไรเป็นพิเศษไหมครับคุณต้น เดียวหาไปให้ อิอิ

[ExecutioneR]

น้ำเข้ามาที่สวนหน้าบ้านแล้วคับ กี๊ซๆๆๆ

วันนี้เครียดๆ สอนก็เยอะ (แต่เด็กไม่มาเรียนสองชั่วโมง) เลยเอาเร่องสั้นเรื่องใหม่มาแปะให้ซะเลย ^___^

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,29807.0.html

[namtarn11]

เป็นกำลังใจให้นะค่า อยู่รามอินทราเหมือนกัน 

[tarotman]

รักคืออะไรเนี่ยยย งง ไปหมด สละ หมด ทั้ง หมด  เลยย

[watcharet]

เอ่อ อ่านไปอ่านมา งงซะงั้น!!! @~@

[Ramika]

นนท์ขอดูแลตัวเอง เพราะช่วงนี้น้ำท่วม ทุกคนต้องดูแลตัวเอง

[beboy]

ชอบครับ   ติดตามตลอด
สนุกครับ   ขอบคุณมากนะครับ

[keem]

อิอิ รำคาญ นนท์ มากๆๆ

[ExecutioneR]

แวะมาบอกว่าจะจบแล้วนะเออ