ตอนที่14 ไม่เข้าใจ
ผมมองไอ้พามันนอนหลับที่โซฟา รอบที่ล้านเก้าแล้วมั้งที่มันหลับไปทั้งดูทีวีเนี่ย
ด้วยความขี้เกียจจะปลุกมัน ผมเลยเดินไปเอาผ้าห่มมาห่มให้ เปลืองพลังงานน้อยกว่าด้วย
ผมทำงานเพิ่งเสร็จ แล้วก็ง่วงมาก เลยไม่อยากเซ้าซี้มันเท่าไหร่
วันนั้นผมฝันแปลกอีกแล้วครับ ฝันว่าผมเดินป่าอยู่ สำรวจหาอะไรซักอย่างก็ไม่รู้
แล้วอยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงเสือไม่ก็สิงโตคำราม
ผมตกใจกลัวมากเลยวิ่งหนี แต่ก็ยังไม่เห็นตัวมัน เสียงมันไล่ตามมาติดๆ กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสือดำตัวใหญ่กระโจนมาตะครุบผม มันคำรามใส่แล้วก็ขู่ผม
ผมกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ตัวผมสั่นไปหมด...กลัวจนน้ำตาเล็ดทีเดียว
ในใจก็ภาวนาขอให้รอด แม้ดูมันจะเป็นไปได้ยากก็ตามที
ทันใดนั้นเองก็มีสิงโตโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มันซัดเสือดำตัวนั้นออกไปให้พ้นทาง ผมได้โอกาสจึงตะเกียกตะกายหนีไปหลังชน
ต้นไม้ใหญ่ ผมเห็นมันสองตัวฟัดกัน
สุดท้ายเสือดำตัวนั้นก็หนีไป...
สิงโตมันขู่แล้วเดินเข้ามาใกล้ผม ผมลนลาน จะวิ่งหนีก็วิ่งไม่ออก ผมขาอ่อนไม่มีแรง ตัวก็สั่นไปหมด สงสัยจะตายเพราะโดน
ขย้ำนี่ละมั้ง
แล้วมันก็กระโจนใส่ผม ผมหลับตาปี๋ รู้ว่ากรงเล็บมันจิกเข้าเนื้อผม
แต่ที่น่าแปลกคือ มันไม่ได้กัด หรือขย้ำผมเลย...
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาตบๆหน้าผม
"ไอ้ธัณๆ"
ผมครางเบาๆแล้วลืมตา ก็เห็นหน้าไอ้คนที่ตบหน้าผมอยู่
"อะ..."
ผมเหลือบมองมืออีกข้างของมันที่จับไหล่ผมอยู่
"เป็นอะไรวะ กูเห็นมึงคราง แล้วเหงื่อก็ท่วมตัวเลย"มันถาม
"ฝันร้ายอ่ะ ไม่มีไรหรอกๆ"
มันก็มองหน้าผม แล้วก็ปีนขึ้นเตียงมานอนข้างๆ
ผมหลับตา พยายามนอนหลับอีกครั้ง
แขนไอ้พาพาดมาผ่านตัวผม มือมันอีกข้างจับหัวผมแนบกับอกมัน
ผมเหลือบมองหน้ามันงงๆ
"หลับๆ"มันพูดแล้วก็หลับตา
ผมก็พยายามหลับต่อ แต่คราวนี้หลับไม่ลง ไม่ใช่เพราะฝันร้าย
แต่เพราะว่าไอ้พามันหายใจรดหน้าผม...
ผมหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว
ผมตื่นมา งัวเงียออกไปนอกห้อง ก็เห็นไอ้พามันกดมือถือมันอยู่
"ตื่นแล้วหรอวะ"มันถามผม
"งืมมมม"ผมเดินเมาขี้ตาไปหยิบแก้วน้ำ แล้วเทน้ำใส่แก้วดื่ม
หันมาอีกทีมันก็ยังกดมือถืออยู่
"โทรหาใครวะ?"
"ส่งข้อความ"
มันตอบทั้งๆที่ยังไม่เงยหน้า
ผมเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน แต่งตัว แล้วก็เก็บของเตรียมออกไปข้างนอก
"ไปกะกูมะ คณะ"ผมถามมัน
"อืม"มันเก็บมือถือลงกระเป๋า แล้วก็คว้ากระเป๋าย่ามของมันแล้วเดินตามผมมา
วันนี้ผมขับมอไซค์ แล้วมันซ้อนท้ายครับ บางทีก็เอารถมาคันเดียว เพราะช่วงนี้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
แทบจะตลอดเวลา
พอมาถึงที่คณะ ก็ตรงดิ่งไปห้องเรียนเลยครับผม วิ่งกันแทบไม่ทัน เหอๆ ตื่นเที่ยง เรียนบ่าย
อาจารย์ยังไม่มา โชคดีของผมเลยครับ
"ไมมาสายวะ"ไอ้วิทถาม
"กูตื่นสาย"ผมตอบมัน
แต่ไม่ทันจะได้คุยต่อ จารย์ก็เข้ามา
"วันนี้มีวิทยากรพิเศษมานะ จากวิจิตรศิลปน่ะ ตั้งใจฟังกันด้วยนะ"จารย์พูดอย่างเป็นกันเอง
แล้วก็มีลุงแก่ๆเดินเข้ามาคิดว่าน่าจะเป็นวิทยากร...กับเด็กนักศึกษาคนหนึ่ง...
ไอ้นั่นมัน
"นี่คือศาสตราจารย์ปีเตอร์ คาร์ตัน จะมาบรรยายพิเศษเรื่อง Fine Art Interier และนั่นก็ลูกศิษย์เขา ชื่อ
เกอแลง มอร์เฟียส อินทกุล"
โลกนี่กลมชิบ
ผมหันไปมองไอ้พาอัตโนมัติ มันจะเครียดมั้ยเนี่ย สงสัยแม่งต้องตาขวางอีกแหง....
แต่ขอโทษ มันหลับครับ....
เวร กูอุส่าห่วง
ผมฟังบรรยายไปเรื่อยๆ แต่ตากลับมองไปที่ไอ้เกอแลงเป็นระยะๆครับ มันไม่ได้มองมาทางผมเลย ดูมันจะใจจดใจจ่ออยู่กับ
อาจารย์ของมันและพรีเซนเทชั่น
ส่วนไอ้พาก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างที่บอกข้างต้น
ดีละจะได้ไม่มาหาเรื่องกันกลางห้องเลคเชอร์
แล้วมันก็ตื่น...
ตามันปรือๆตามประสาคนเพิ่งตื่นนอน มันมองมาทางผม แล้วก็มองไปทางอาจารย์เฒ่าลงพุง ก่อนจะกวาดสายตาไปเจอ...
เท่านั้นแหละครับตามันสว่างเลยทีเดียว
มันลุกพรวดขึ้นมานั่งตัวแทบจะตรง จ้องหน้าไอ้เกอแลงไม่วางตาเลยครับ สายตามันนี่ปานจะกรีดแทงมันให้ทะลุเลยทีเดียว
ผมรู้สึกสยองแทนชอบกล เหอะๆ
แล้วไอ้เกอแลงก็หันมาสบตาผมพอดี ผมหายใจกระตุกเล็กน้อย พร้อมเหลียวไปทางไอ้พามัน
ชัดเลยครับมันแทบจะแยกเขี้ยวแล้วทีนี้...
ผมหันกลับไปหาเกอแลง มันก็ยิ้มน้อยๆให้ผมเหมือนตอนนั้นอีก ผมก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆให้ไป
ก็คนมันไม่รู้จะทำไงนี่.....- -"
เกอแลงมองผมงงๆ เลิกคิ้ว แล้วก็หันไปมองทางไอ้พา แล้วยิ้มให้
ไอ้พามันก็ได้แต่แยกเขี้ยวขู่นิดๆ ทำอะไรเขาไม่ได้เพราะว่าเป็นวิทยากร เหอะๆ เอ็นดูง่าว
แล้วตูจะไปเครียด ไปลังเล ไปเก้ออะไรกะไอ้สองตัวนี่วะ?
"กูแม่งอยากต่อยหน้ามัน"ไอ้พาพูดหลังจากออกมาจากห้องแล้ว
"ทำไมวะ มันมาสอยมึงก่อนรึไง"ไอ้วิทถาม
"เหี้ย มึงดูหน้ามันดิ แม่งกวนตีน มียิ้มกวนตีนให้กูอีก ถ้าไม่ติดว่ากูเกรงใจอาจารย์นี่กูซัดละ"
"มันโจกย์เก่ามึงรึไงวะ มึงถึงได้เหม็นหน้าแม่งขนาดนี้"
"..."
ผมได้แต่เงียบฟังไอ้สองตัวนี่สนทนากัน ไอ้วิทก็พยายามจะถามไถ่ไอ้พามันเรื่องเกอแลง แต่ดูเหมือนไอ้พาจะได้รับมาแต่ความ
เหม็นขี้หน้าล้วนๆ ผมก็ขี้เกียจจะไปอธิบายให้ไอ้วิทมันฟังว่านี่มันสันดานไอ้พามัน ก็ในเมื่อมันไม่ได้ถามก็ไม่จำเป็นต้องไปตอบนิ
ผมหันหน้าไปที่ทางเดิน ก็เห็นอาจารย์ผมกำลังคุยกับเกอแลงและอาจารย์ เหมือนจะพูดขอบคุณอะไรซักอย่าง
แล้วเกอแลงก็หันหน้ามาทางผมอีกและ ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่รู้สึกเหมือนกับมันจะรู้ว่ามีคนจ้องมันอยู่ มันพูดอะไรซักอย่าง
กับอาจารย์มัน อาจารย์มันก็หัวเราะแล้วพยักหน้าพร้อมตอบอะไรซักอย่าง
แล้วมันก็เดินมาทางผม
แว๊กกกก
"วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง?"
มันถามพวกผม หลังจากเดินมาถึง
ไอ้วิทมองหน้ามันงงๆ ไอ้พาก็มองหน้ามันแบบหาเรื่องหน่อยๆ ส่วนผมก็มองแบบ...เชรี่ย มึงจะเดินมาทำต้อยอะไร
"ก้อดีอะ"ไอ้วิทหายจากอาการเงียบเป็นคนแรก
"เข้าใจหมดเลยรึเปล่า?"มันเลยหันไปคุยกะวิทแทน
"ก้อ...มีบางที่ฟังไม่รู้เรื่องอะ มันบรรยายเป็นภาษาอังกฤษ"ไอ้วิทตอบ
"อืม งั้นคราวหน้าจะแปลไทยให้แล้วกันนะ"มันตอบ
"งืมๆ"
"นายจะถามไปทำไม?"ไอ้พาถามเสียงกระแทกหน่อยๆ
"...พอดีอาจารย์ผมเขาให้มาถามเก็บข้อมูลน่ะครับ ว่านักศึกษาเขาฟังกันรู้เรื่องรึเปล่า พอดีเห็นว่ารู้จักพวกนายเลยมา
ถามดูน่ะ เป็นตัวแทน ประมาณนี้"มันตอบกลับเสียงเรียบ มองหน้าไอ้พากลับ
ไอ้พาไม่ได้ตอบรับอะไร แต่มองหน้ามันเซงๆ
"แล้วธัณล่ะ เป็นยังไงมั่ง"
"เอ๋อ? อ่อ ก็ ก็ดี โอเคดีเราไม่มีปัญหาเรื่องภาษาเท่าไหร่อ่ะ"ผมตอบมันแบบงงๆ
มัวแต่มองไอ้พากับไอ้เกอแลงมันจ้องกัน
รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าเปรี๊ยะๆแบบในการ์ตูน เหอๆ
"So you know what I'm saying now?"มันพูดอย่างรวดเร็วด้วยสำเนียงบ้านเกิดมัน
ผมชอคไปแปบนึงด้วยความไม่ทันตั้งตัวก่อนตอบมันกลับ
"Of corse, why not?"
"Well that's good, really good indeed."มันพูดชม
"Thanks, Aren't your master waiting for you?"ผมถามมันไป
"I almost forgot, I gotta go now."
มันเดินไปนิดนึงแล้วหันมาพูด
"Hope we'll meet again, someday."
ผมก็มองหน้ามัน แล้วก็ตอบไปว่า
"See ya then."
มันก็หัวเราะนิดๆ ผมเหลือบไปมองหน้าไอ้พา ก็พอดีสบตามัน
มันมองไอ้เกอแลงแบบอาฆาตนิดๆ
"เป็นอะไรวะ หน้าบูดเชียว"ผมเดินไปตบไหล่มัน
มันก็หันมามองหน้าผมงอนๆ แล้วก็เดินไปหาไอ้วิท
"ไปกินข้าวป๊ะมึง"
"หา? เอ้อ ไปๆ ธัณมึงจะไปด้วยมั้ย...เอ้ยไอ้พา รอกูด้วย"ไอ้วิทพูดแล้วรีบวิ่งตามไอ้พาไป
เป็นเชี่ยอะไรของมันเนี่ย...
ตอนนี้ผมเลยโดนทิ้งโดดเดี่ยว ด้วยความเซงสันดานไอ้พามัน ผมเลยเดินไปทางที่เกอแลงมันเดินไปเมื่อกี้
ไม่เข้าใจว่ามันจะเป็นอะไรกะไอ้เดรดลอคนักหนา แม่งจะอาฆาตอะไรขนาดนั้น...เท่าที่เห็นไม่เห็นว่ามันจะไปทำอะไรให้ไอ้พามันเลยนี่หว่า
หรือว่าจะแค่ไม่ถูกชะตากันจริงๆวะ?...
โอ๊ยยย กูไม่เข้าใจโว้ยยยยย ไอ้ห่าพาาาา มึงอธิบายให้กูเคลียร์หน่อยได้ม๊ายยยยยยยยยย เวรรรรรรรร
ผมก็ได้แต่ตะโกนด่าในใจ เพราะว่าไอ้ตัวที่กำลังด่าอยู่มันไม่อยู่ให้ระบาย เซงมัน
จะมางอนอะไรกูแวะ?
to be continue
ฝันประหลาดได้อีกตู...
ผมม่ายได้เฟริสหนุ่มหนา ตอนนั้นเค้าช่วยเจงๆ - -"
เพื่อนรักก็ต้องมาที่หนึ่งสิครับแหม...
ไอ้พามันหวงของครับ แต่ตัวเองชอบมั่วไปเรื่อย ชิ เบื่อสันดาน
ผมไม่ได้ทำอารายเลยนะ
เอ่อ....ใครจะจัดการผม ใครจะตีตราผ๊ม? ไอ้แมวนั่นนะ ไม่มีทาง ไม่มีท๊างงง(เสียงสูง)
555+
ว่างๆจะมาใหม่ครับ ใกล้ตายเต็มทีละครับผม...
ปวดกบาล ทั้งเรียน ทั้งเล่น เรื่องกิ๊กอีก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
