หัวข้อ: สานฝันนิรันดร : ขอบคุณทุกคน

[christmas]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลย  ขอบคุณคนเขียนนะครับ 

รออ่านต่อน้า...........

[บุหรง]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลย  ขอบคุณคนเขียนนะครับ 

รออ่านต่อน้า...........

ชอบจุดไหนของเรื่องเหรอครับ อยากรู้อะ 
เพื่อนๆช่วยกันบอกหน่อยนะครับ

แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม และทุกกำลังใจนะครับ 

[Poes]

มาต่อแล้ว ชอบตรงไหนหรอ บอกไม่ถูกอะ แต่อ่านแล้วถึงเป็นนิยายแต่ก็มีข้อคิดบ้างเหมือนกัน เอาเป็นว่าชอบเพราะคนเขียน คือ บุหรง 

[jannie]

ชอบตรงไหนบอกม่ะถูกเช่นกัน...ลึกลับคงเป็นที่ 1 แบบมีอะไรลึกลับให้รอลุ้นอยู่เสมอ? คาดเดายากด้วยค่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
มาแอบบอกว่าชอบเรื่องนี้ด้วยคน อิๆ
เอาตรงๆนะชอบสไตล์การเล่าเรื่งอแบบค่อยๆคลี่คลายปมต่างๆ
ที่มีมาแต่แรกอย่า่งนี้ รวมถึงการใช้ภาษาที่เรียบง่ายกระชับ
แต่ให้ลายละเอียดได้เสมอแม้จะเล็กน้อย
ก็ยังทำให้สนุกกับการคลาดเดาเรื่องราวความเป็นไป ที่จะตาม
แล้วด้วยโครงเรื่องของเรื่องนี้ยิ่งแล้วใหญ่แปลกใหม่ และนำมาผูกปมได้น่าสนใจ
มีทั้งสีสันเล็กๆน้อย คอยแซมมาเรื่อยยิ่งเสริมให้เรื่องมีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
โดยรวมเรื่อิงนี้จัดเป็นเรื่องราว วาย แบบให้อะไรที่มากกว่า วาย
และที่สำคัญที่เฝ้ารอตั้งแต่เห็นชื่อคนเขียนเลยก็ คือ ตอนจบของเรื่องว่าจะเป็นอย่างไร
แล้วจะรออ่านต่อเสมอ +1 ให้เป็นกำลังใจ
                                                                                     นิว

[M@nfaNG]

นอกจากแวมไพน์จะอยู่ยาวแล้วคนดูแลก็ยังต้องสืบทอดกันยาวๆจริงๆด้วยนะ
แล้วแบบนี้ที่ว่าชีวิตนิรันดร์มันดี แต่การที่ต้องจากคนที่เรารักไปคนแล้วคนเล่า มันดีจริงๆเหรอ

[wan]

ถ้าถามว่าชอบเรื่องนี้ตรงไหน

มี 2 เหตุผล หนึ่ง การดำเนินเรื่อง และเนื้อเรื่องที่แหวกแนวออกไป

              สอง ผู้แต่ง เพราะพอเห็นชื่อคนแต่ง ก็คลิกเข้ามาอ่านเลย

                   ฉนั้น ข้อ สอง สำคัญที่สุดเพราะติดตามมานานแล้วไง 

เป็นกำลังใจให้ตั้มอยู่เสมอนะครับ +1 ให้ด้วย

[sNow]

หนทางรักนี้ท่าจะมีอุปสรรค์ใหญ่หลวง

หวังว่าคงไม่จบแย่นะคะ

อยากให้สมหวังอ่ะ

[Shumi]

ชอบตรงไหนไม่รู้ แต่หัวใจบอกว่า "ชอบ" เรื่องนี้ แค่นั้นเอง ฮิ ฮิ

[namtaan]

บวก 1 ให้นะจ๊ะ เพราะชอบเรื่องนี้เหมือนกัน
ชอบธีมของเรื่อง
ชอบวิธีการเล่าเรื่องที่ค่อยๆคลี่คลายส่วนหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็เพิ่มบางจุดที่ชวนคิดเข้ามา
ชอบตัวละคร สเตฟาน
ชอบความแปลกใหม่ที่ใส่ให้กับความเป็นแวมไพร์
สรุปว่าชอบมากมาย

แต่ตอนนี้มี ทรงเดช เพิ่มเ้ข้ามา ต้องมีบทบาทสำคัญอะไรแน่ๆเลย รอลุ้นต่อจ้า

[mist]

อย่าบอกนะว่าคุณหลานก็แอบปิ๊ง สานฝันของเราเข้าด้วยอีกคนน่ะ 

[dahlia]

ชอบเรื่องตรงที่อ่านแล้วเพลินดี ภาษาสวยดีค่ะ ไม่ค่อยมีจุดสะดุด จบตอนโดยไม่รู้ตัวทุกทีเลย   

[chatkub]

ไม่อยู่เพิ่งได้กลับมาอ่าน

ขอบคุณที่มาลงหั้ยอ่านเรื่อยๆนะครับ

[salapaw]

 ::ชอบเรื่องนี้ตรงที่
สามารถบรรยายความรักที่มีต่ออีกคนโดยไม่ต้องใช้คำพูดมากมาย ก็สามารถเข้าใจได้
โดยเฉพาะความรักของที่สองคน(ทัต-ฝัน)
แต่บอกตามตรงตอนแรกๆๆงงนะ แบบว่าบางทีมันดูไม่ออกในตัวตนของสานฝันอ่ะ
พออันไปได้สักพักก็เข้าใจว่าทำไมถึงดูไม่ออก
 ขอชมผู้เขียนนะคะ การเขียนมีพัฒนาการขึ้นมากๆๆ จากเรื่องแรกที่คุณเขียนจากประสบการณ์จริง

[kongkilmania]

ชอบเพราะคนแต่งชื่อ "ตั้ม"    ตอบแบบกำปั้นทุบดินไปไม๊จ๊ะ
อ่านที่น้องตั้มแต่งมาทุกเรื่อง  ก็ไม่เคยผิดหวังอ่ะ
สนุก น่าติดตามทุกเรื่อง
มีปมชวนให้ติดตาม  แล้วก็ค่อยๆเคลียร์เรื่องราวทีละน้อยๆ
ชอบคาแรคเตอร์นายเอกของน้องตั้มด้วย
แบบว่า ชอบคนอ่อนโยนอ่ะ  แพ้ทางคนใจดีทู๊กกกกกที
แล้วที่น่าชมมากๆอีกเรื่อง
คือ... ความสม่ำเสมอในการลงนิยาย 
เอ๊ะ เขียนไปเขียนมา  รู้สึกตอบไม่ตรงคำถามชอบกล  55555555

[บุหรง]

บทที่ ๒๒

“คราวนี้สิงคโปร์เชียวเหรอครับ” ภูริทัตถึงกับต้องถอนหายใจ เมื่อได้รู้ถึงจุดหนาย
“ถ้าไม่สะดวก จะไม่ไปก็ได้นะครับ” ทรงศักดิ์พูดยิ้มๆ
“ไปสิครับ มาถึงขนาดนี้แล้ว”  ภูริทัตเกาท้ายทอยด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง “นับวันยิ่งไกลขึ้นทุกที” เขาบ่นเบาๆ
“ความจริงคุณท่านจะไปประเทศอื่น แต่แวะที่สิงคโปร์ก่อนเพื่อเจอคุณนะครับ”
“แล้วทำไมไม่เข้ามาเมืองไทยซะเลยล่ะครับ”ชายหนุ่มสะพายเป้บรรจุสัมภาระเดินเข้าไปในบริเวณที่พักผู้โดยสาร อีกไม่กี่นาทีก็จะได้เวลาขึ้นเครื่อง
“มันมีปัญหาบางอย่างน่ะครับ ตอนนี้คุณท่านถึงต้องเดินทางไปโน่นมานี่ คิดว่าถ้าเรื่องราวต่างๆเรียบร้อย คุณท่านคงกลับเข้ามาอยู่ได้ตามปรกติ”
“มันเกี่ยวกับคนที่กำลังตามหาเค้าอยู่รึเปล่าครับ” เมื่อได้ยินคำถามนี้ ทรงศักดิ์หันมามองหน้าชายหนุ่มตาเขม็ง “สานฝันเคยเล่าว่า มีคนกำลังตามหาเค้าอยู่ แต่เค้าไม่อยากเจอ คนคนนี้ตามมาถึงเมืองไทยแล้วเหรอครับ”
“อืม” ทรงศักดิ์รับคำเบาๆ “เพราะอย่างนี้ คุณท่านถึงต้องคอยหลบไงครับ คุณทัตคงเข้าใจ แล้วอย่าโกรธที่คุณท่านต้องทำให้คุณลำบากเลยนะครับ”
“ถ้าบอกกันซะหน่อยก็คงจะดีหรอกครับ นี่อะไรก็นิ่งเงียบ บอกซะผมจะได้อธิบายกับพวกที่ชอบหาเรื่องได้”
“หาเรื่อง” ทรงศักดิ์ทวนคำ “หาเรื่องอะไรครับ”
“ก็หาเรื่องให้ผมกับสานฝันเข้าใจผิดกันไงครับ แล้วยังมีพวกขี้สงสัยอีก ความจริงผมก็ไม่อยากใส่ใจหรอก แต่พอมันบ่อยๆเข้ามันก็น่ารำคาญเหมือนกัน ที่สำคัญ คนพวกนั้นก็เพื่อนๆผมเองทั้งนั้นซะด้วย ข้างนึงก็เพื่อน ข้างนึงก็ ... ก็ ...” ภูริทัตอึกอัก ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยด้วยความเก้อเขิน
“ข้างนึงก็เพื่อน ข้างนึงก็คนรักน่ะสิครับ” พูดแล้วทรงศักดิ์ก็หัวเราะเบาๆ “คุณก็เลยไม่รู้ว่าบางทีควรจะวางตัวยังไง เข้าข้างใครมากไปก็ไม่ได้ ลำบากเหมือนกันนะครับ”
“ใช่มั๊ยล่ะครับ” ภูริทัตโพล่งออกไป “แล้วผมก็ไม่ค่อยอยากจะถามซะด้วย เดี๋ยวจะหาว่าผมคอยจับผิด”
“ถามเถอะครับ สำหรับคุณท่านน่ะ ไม่ว่าอะไรคุณหรอก มีแต่จะดีใจที่คุณแสดงความห่วงใยท่าน”

ก่อนที่จะคุยกันต่อ ก็มีเสียงประกาศให้ขึ้นเครื่อง ทั้งสองคนจึงชวนกันลุกจากที่นั่ง เดินไปยังทางที่จะขึ้นเครื่องบิน เพื่อเดินทางไปยังจุดหมาย แล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา คนทั้งสองก็เข้าสู่ที่พัก ซึ่งเป็นหนึ่งในโรงแรมชั้นนำในย่านท่องเที่ยวของสิงคโปร์ ต่างก็เข้าสู่ห้องพักซึ่งอยู่ตรงกันข้าม เพื่ออาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมกับนัดหมายที่จะพบกันอีกครั้งในเช้าวันรุ่งขึ้น ถึงแม้ภูริทัตจะแปลกใจ ที่ยังไม่พบสเตฟาน แต่ก็คิดว่าทรงศักดิ์คงจะเป็นคนติดต่อ ให้สเตฟานได้รู้ถึงการมาถึงของคนทั้งสอง เมื่อชายหนุ่มอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเสร็จเสียงกริ่งตรงหน้าประตูห้องก็ดังขึ้น
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอย่างดีใจ เมื่อเปิดประตูไปพบคนที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“ผมเข้าไปข้างในได้มั๊ยครับ” คำถามพร้อมกับรอยยิ้มของสเตฟาน ทำให้ภูริทัตจ้องมองไม่วางตา
ภูริทัตไม่ตอบ แต่จับข้อมือของสเตฟาน ดึงเบาๆเป็นสัญญานให้อีฝ่ายรับรู้ และเมื่อประตูห้องถูกปิดลง ก็รวบร่างของสเตฟานเข้ามากอดไว้แนบแน่น
“ผมคิดถึงคุณจัง” ภูริทัตพูดพร้อมกับไล้จมูกไปตามหน้าผาก ไล่ริมฝีปากจูบเบาๆ จากหัวคิ้ว สันจมูก แล้วประกบกับริมฝีปากสีชมพูอย่างแนบแน่น มือก็ไม่อยู่นิ่ง ป่ายปะไปตามสัดส่วนต่างๆ แล้ววกมาปลดกระดุมเสื้อของสเตฟานออกทีละเม็ด ริมฝีปากเริ่มและเล็ม ไล่ลงมาตามลำคอ ลาดไหล่ จนเสื้อของสเตฟานหลุดจากตัว ในใจนึกรำคาญสร้อยคอเส้นเล็กๆที่อยู่บนลำคอระหง จนอยากจะปลดมันออกเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่อยากให้เวลากับสิ่งเล็กน้อย จนเสียเวลาอันมีค่าไป
สเตฟานรับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายได้ จากสัมผัสอันอ่อนโยน แต่แฝงไว้ด้วยความปรารถนา มือทั้งสองเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อยืดของภูริทัตบ้าง แล้วดึงเสื้อยืดออกทางด้านศรีษะ แล้วลูบเบาๆไปบนแผ่นอกกำยำของชายหนุ่ม
ภูริทัตจ้องมองใบหน้าของสเตฟาน ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความรักและความต้องการ แล้วประทับจูบลงไปอีกครั้ง เป็นจูบที่ดูดดื่มมากกว่าครั้งแรก แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินไปยังเตียงนอนกลางห้อง พากันประคองอีกฝ่ายให้นอนลงบนเตียง แล้วเริ่มแสดงความรักต่อกัน ตามที่หัวใจปรารถนา

“สานฝัน” ภูริทัตเรียกคนในอ้อมกอด เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไป “ทำไมคุณเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“อะไรเหรอครับ” สเตฟานตอบเบาๆ ทั้งๆที่ตายังหลับพริ้ม
“ก็ผมรู้สึกอีกแล้วว่าคุณฝืนๆตัวไว้ ไม่รักผมเหรอครับ ถึงได้ทำแบบนี้”
“ดวงใจของผม” สเตฟานลืมตา ยันตัวขึ้น แล้วโอบกอดศรีษะของภูริทัตไว้แนบอก “ถ้าผมไม่รักคุณ ผมจะขอให้คุณมาหาผมที่นี่หรือครับ”
“แล้วทำไม ...” ภูริทัตท้วง แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรมาก ก็ถูกมือขาวผ่องปิดปากไว้
“ผมตามใจคุณบ่อยมากไม่ได้ เพราะมันจำเป็น ไม่ใช่เพราะไม่รักคุณ ผมเองก็อยากมีความสุขกับคุณแบบวันนั้น แต่ตอนนี้ผมทำไม่ได้ เข้าใจผมนะครับคนดี แล้วอย่าคิดอีกเด็ดขาดว่าผมไม่รักคุณ”
“แต่ผมอยากให้คุณมีความสุข” ภูริทัตเงยหน้าขึ้นพูด สีหน้าไม่พอใจ
“ตอนนี้ผมก็มีความสุข” สเตฟานตอบด้วยรอยยิ้ม “ถึงคุณจะไม่เห็นว่าผมมีความสุขทางกาย แต่ทางใจ ... ผมมีความสุขมาก มากจนคุณอาจจะคิดไม่ถึงด้วยซ้ำไป”
“จริงนะสานฝัน คุณอย่าหลอกให้ผมดีใจ” พูดพลางซุกใบหน้าแนบแน่นกับอกอุ่น มือก็เขี่ยสายสร้อยบนลำคอของสานฝันเล่น
“จริงสิครับ เด็กน้อยของผม ผมมีความสุขมาก”
“ชิส์” ภูริทัตจุ๊ปาก “เรียกผมว่าเด็กน้อยอีกแล้ว ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ”
“แต่คุณก็อายุน้อยกว่าผมอยู่ดี ผมเรียกคุณแบบนี้ก็น่าจะได้” แล้วสเตฟานก็ต้องอมยิ้ม เพราะอีกฝ่ายยันตัวขึ้นมาจ้องหน้าเขม็ง
“จะแก่กว่าผมซักกี่ปีกันเชียว” ภูริทัตเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของอีกฝ่าย “เดี๋ยวเด็กน้อยจะกำหราบผู้ใหญ่ให้อยู่หมัดเชียว”
พูดแล้วก็ประทับจูบลงไปบนริมฝีปากของสเตฟาน แล้วเริ่มบดเบียด แทรกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัด บทรักเริ่มดำเนินอีกครั้งตามครรลอง จากเนิบนาบ แล้วค่อยๆร้อนแรงถี่กระชั้นขึ้น จนถึงจุดสูงสุดของความรู้สึก แล้วทั้งสองก็ผลอยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
....................................................................
...................................
“หน้าบานเป็นจานเปลเชียวนะ มีอะไรดีๆเหรอไง” ปรีซาแซวเมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของภูริทัต
“คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิวะ” ภูริทัตตอบ พลางมองดูเพื่อนสนิท และเพื่อนรุ่นน้องนั่งลงบนเก้าอี้
“คราวนี้ไปไหนมาล่ะ” รังสรรค์ถามยิ้มๆ
“สิงคโปร์”
“โห ไปถึงโน่นเชียว มากไปรึเปล่าพี่” กรกฏพูดเหมือนไม่เชื่อ
“ทำไงได้ ไกลแค่ไหนก็จะไปหา จริงมั๊ย” ปรีชาพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้ภูริทัต
“เอาเข้าจริงๆ สะดวกกว่าเจอกันตามต่างจังหวัดอีก สิงคโปร์เหมือนใกล้แค่เมืองชล” พูดแล้วภูริทัตก็หัวเราะร่วน
“แล้วกลับมาพร้อมกันรึเปล่า” รังสรรค์ถามบ้าง หลังจากสั่งอาหารและเครื่องดื่ม กับพนักงานของร้านอาหาร
“เปล่า เค้ายังกลับไม่ได้ คงต้องอยู่นอกเมืองไทยซักพัก” ภูริทัตตอบแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อกรกฏถาม
“ทำไมล่ะพี่ เข้าประเทศไม่ได้เหรอไง ไปทำอะไรไว้เหรอ”
“ไม่รู้เรื่องก็อย่าพูดว่าร้ายคนอื่นเค้า” ภูริทัตพูดเสียงดุ
“เอาน่า” ปรีชาห้ามทัพ “ว่าแต่ไปโน่นทำอะไรกันบ้างล่ะ เที่ยวกันเพลินเลยสิ”
แล้วคำถามต่างๆก็ถูกระดมออกมาจากคนทั้งสาม ภูริทัตตอบบ้างไม่ตอบบ้าง คนทั้งสี่สนทนากันไปเรื่อยๆ จนได้เวลาต้องกลับเข้าไปทำงาน
....................................................................
...................................
“เอ๊ะ” รังสรรค์อุทานเบาๆ เมื่อมองเห็นคนที่นั่งกันอยู่บนโซฟา ภายในห้องลอบบี้ของโรงแรมที่เขามาบ่อยๆ “ไหนว่าไม่กลับ แล้วไหงมานั่งอยู่นี่ได้ล่ะ”

หลังเลิกงาน รังสรรค์รู้สึกไม่อยากกลับบ้าน จึงเดินเล่นในย่านการค้ากลางกรุงเทพฯ จนมาถึงโรงแรมแห่งนี้ ความคิดถึงคนบางคนผุดขึ้นมาในใจ จึงเดินเข้ามา เพื่อนั่งดื่มกาแฟเคล้าเสียงเปียโน เผื่อว่าความรู้สึกในใจจะเบาบางลงบ้าง แต่เขากลับเห็นคนที่คิดถึงนั่งอยู่กับทรงศักดิ์ และชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เท่าที่เห็นคนทั้งสามพูดคุยกันด้วยความสนิทสนม ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้น ดูเหมือนจะสูงพอๆกับเขา ใบหน้าจัดว่าคมคายทีเดียว
รังสรรค์กำลังคิดว่าควรจะเข้าไปทักทายหรือไม่ ก็พอดีว่าทรงศักดิ์หันมาเห็นเขาเข้าพอดี และเมื่อทรงศักดิ์หันไปบอกกับสเตฟาน เขาก็ต้องเดินเข้าไปหาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น
“นั่งด้วยกันสิครับ”  สเตฟานพูดพลางผายมือไปที่เก้าอี้ตัวข้างๆที่ว่างอยู่
“เจ้าทัตมันบอกว่าคุณยังอยู่ที่สิงคโปร์” รังสรรค์ถามทันทีเมื่อนั่งลงแล้ว
“ผมมีเรื่องต้องมาจัดการน่ะครับ” สเตฟานตอบยิ้มๆ “ดื่มอะไรดีครับ”
รังสรรค์หันไปสั่งกาแฟกับพนักงานที่เข้ามายืนข้างๆ
“นี่คุณรังสรรค์ แล้วนี่ทรงเดช หลานผมเอง” ทรงศักดิ์แนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน
หลังจากแนะนำตัวกันตามสมควร รังสรรค์ก็หันกลับมาที่สเตฟาน
“นี่เจ้าทัตรู้มั๊ยครับ ว่าคุณกลับมาแล้ว”
“ผมไม่ได้บอก ผมเพิ่ง ‘มาถึง’ เมื่อสักครู่นี้เอง”
“แปลว่าคุณมีธุระด่วนจริงๆสินะครับ”
“มาสัมภาษณ์พนักงานใหม่ไงครับ” ทรงเดชตอบแทน
“พนักงานใหม่” รังสรรค์ขมวดคิ้ว หันกลับไปถามสเตฟาน “ทำไมต้องให้คุณสัมภาษณ์ล่ะ”
“อ้าว ตำแหน่งเลขาท่านประธาน ก็ต้องให้ท่านประธานสัมภาษณ์ด้วยตัวเองสิครับ” ทรงเดชตอบอีก โดยไม่สนใจสายตาห้ามปรามของทรงศักดิ์
“ประธาน ...” รังสรรค์ยิ่งงุนงง
“ก็ประธานกรรมการผู้บริหารโรงแรมนี้ไงครับ” ทรงเดชบอกยิ้มๆ “จริงมั๊ยครับคุณท่าน”
สเตฟานขมวดคิ้ว ส่งสายตาเหมือนจะตำหนิ
“พูดมากไปแล้วนะ ตาเดช” ทรงศักดิ์ตำหนิเบาๆ “เรากลับกันได้แล้ว คุณท่านจะได้พักผ่อน”
“แต่ ...” ทรงเดชท้วง สีหน้าไม่ยินยอม
“ไม่มีแต่ ปู่มีเรื่องจะต้องพูดกับเราอีก พวกเราไปก่อนนะครับ” ประโยคหลังหันไปพูดกับรังสรรค์ แล้วหันไปพูดกับสเตฟาน “ผมกลับก่อนนะครับคุณท่าน”
“อื้อ พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกันต่อ”
รังสรรค์มองดูทรงเดชเดินตามทรงศักดิ์ไป แล้วหันมามองสเตฟานด้วยสีหน้างุนงงในสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้

... ประธานกรรมการบริหาร ...

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มคนเขียน อิๆ
เนื้อหาตอนนี้ยังไม่มีอะไรมาก แต่แอบมีใส่ประเด็นที่น่าสนใจไว้หลายอย่าง
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ

[wan]

ด้วยความไม่รู้ ภูริทัตเล่าอะไรโดยไม่รู้ว่าสิ่งนั้นจะนำความเดือดร้อนมาให้

ใช่ไหมตั้ม เดาไปอย่างนั้นแหละ 

เป็นกำลังใจให้นะครับ พักนี้ขยันนะ +1 ให้อีกด้วย

[nartch]

แวมไพร์เจ้าสเน่ห์...ใคร ๆ ก็รุมรัก วุ่นวายเจง ๆๆๆๆ   
วันนี้ขยันจัง มาต่อสองตอนเลยยยย
 

[nOn†ღ]

รอลุ้นว่าสานฝันกำลังจะทำอะไร  

[M@nfaNG]

สงสัยใกล้เวลาที่ความจริงจะเปิดเผยแล้วมั๊ง

[namtaan]

ทรงเดชพูดเยอะเิกินไปหรือเปล่าเนี่ย
ทำไมต้องไปต่อปากต่อคำกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน แถมเป็นเพื่อนกับท่านประธานฯด้วย
สงสัยต้องเป็นจุดพลิกผันอะไรอีกแน่เลย
รออ่านต่อนะจ๊ะ

[sNow]

อ่านเรื่องนี้แล้วเสียวไส้จริงๆ

เฉียดกันไปเฉียดกันมาหลายรอบแล้ว

ปูถูกโจชัวร์ดื่มเลือดแล้ว

เพื่อนๆก็พัวพันธ์กับสานฝันกันมากขึ้น (แถมมีทีท่าจะเจอกับโจชัวร์อีกหน)

ทรงเดชนี่ก็ จะไว้ใจได้รึเปล่า

ซักวันต้องเจอกันแน่ๆเลย

ลืมตอบว่าชอบเรื่องนี้ตรงไหน

ชอบการบรรยายและดำเนินเรื่อง การผูกปมตัวละคร ชอบที่ผสมลึกลับและแฟนตาซีไว้กับเรื่องโรแมนติก(ชอบแนวนี้อ่ะ)

สรุป ชอบหมดทั้งเรื่องเลยค่ะ รวมทั้งคนเขียนด้วย
 
เป็นเรื่องที่ชวนลุ้นให้ติดตามตลอดเวลาเลย

[Shumi]

อืมม คงต้องมีอะไรต่อไปแน่ ๆ

[Poes]

ทรงเดช จะนำพาความเดือดร้อนมาให้มั้ยเนี่ย 

[dahlia]

หลานชายยังนิ่งไม่พอนะเนี่ย คุงปู่  พูดพร่ำไปเรื่อย 

[mist]

ที่เค้าว่าปลาหมอตายเพราะปากนี่ ท่าจะจริงสินะ

[kongkilmania]

เอิ่ม....วานใครช่วยกำจัดอีตาทรงเดชไปทีสิ
ออกมาแค่สองตอน แต่ทำให้เราอยากตื๊บได้นี่  นายแน่มาก!

แต่กลัวอ่ะ 

กลัวว่าคนที่จะนำภัยมาสู่สเตฟาน ก็คือภูริทัตนี่แหล่ะ
แล้วจะทำไงดีหล่ะทีนี้   

[nana]

ทรงเดชพูดมากจริงๆ

[yaoifan]

มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ

ยังไม่ได้อ่านต่อเลยค่ะ งานเข้ามากมาย