หัวข้อ: สานฝันนิรันดร : ขอบคุณทุกคน

[บุหรง]

บทที่ ๙

“ไหนวะที่รักของเอ็ง ไม่เห็นมาซะที” รังสรรค์ถามขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปกว่าชั่วโมง
“นั่นดิ๊ แล้วจะหากันเจอเหรอ คนเยอะขนาดนี้” ปรีชาเองก็สงสัยไม่แพ้กัน
“อำพวกเราเล่นใช่มั๊ยพี่ ผมไม่เคยเห็นพี่สนใจใครซักคน จู่ๆมาบอกว่าจะควงที่รักมาด้วย แล้วก็มาคนเดียวเหมือนเคย” กรกฎพูดขึ้นบ้าง แววตาส่งประกายเหมือนมีความหวัง
“ว่าไปก็จริงหว่ะ คนเยอะขนาดนี้จะหากันเจอได้ยังไง โทรศัพท์มือถือก็เหมือนจะไม่มีซะด้วย” ภูริทัตเองก็เริ่มกังวลขึ้นมาบ้างเหมือนกัน เพราะใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที
“ว่าแต่ใครวะ” รังสรรค์ถามด้วยความอยากรู้ “หวังว่าคงไม่ใช่คนที่ข้าคิดนะ”
“ใครเหรอพี่” กรกฎถามรังสรรค์
“เดี๋ยวมาก็รู้น่า ว่าแต่ป่านนี้ยังไม่มา สงสัยจะหากันไม่เจอแหงหว่ะ” ภูริทัตถอนหายใจ
“เจอสิครับ ผมบอกแล้วไง ว่าหาคุณเจอแน่นอน” เสียงดังขึ้นทางด้านหลังของภูริทัต เมื่อทุกคนหันไปมองก็เห็นสเตฟาน ในชุดเสื้อยืดโปโลแขนยาวสีเขียวเข้ม กับกางเกงยีนส์สีดำ สวมรองเท้าผ้าใบ ที่น่าแปลกก็คือถุงมือหนังสีดำที่สวมอยู่
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกอย่างดีใจ ชวนให้สเตฟานนั่งลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ
“ที่แท้คนที่นายบอก ก็คุณสเตฟานนี่เองเหรอ” ปรีชาพูดยิ้มๆ
“ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะครับ คุณสเตฟาน” รังสรรค์ยิ้มทักทาย
“ครับ คุณรังสรรค์ คุณปรีชา คุณกรกฎ” สเตฟานทักทายทุกคน
“ทำไมมาช้านักล่ะ” ภูริทัตถามพลางจ้องเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต

ก่อนที่สเตฟานจะตอบ ก็มีการประกาศบนเวทีเพื่อให้นับถอยหลังเข้าสู่วันปีใหม่ แล้วเมื่อถึงเวลา ต่างคนก็ต่างหันไปสวัสดีปีใหม่กับคนรอบข้าง พลุถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า กระจายออกเป็นรูปร่างและสีสันตระการตา ภูริทัตโอบไหล่ของสเตฟานไว้ พลางชี้ชวนให้ดูพลุบนท้องฟ้า ด้วยความตื่นตาไม่แพ้คนอื่นๆ
“ผมมาช้าเพราะรอให้ทรงศักดิ์นำของชิ้นนี้มาให้” สเตฟานพูดพร้อมกับยื่นกล่องกำมะหยี่สี่เขียวสดให้คนข้างๆ
“อะไรเหรอครับ” ภูริทัตเลิกคิ้ว
“สำหรับคุณ” สเตฟานยิ้มน้อยๆ “แลกของขวัญกันเมื่อคริสต์มาสไงครับ”
ภูริทัตยิ้มกว้าง รับกล่องนั้นมาด้วยความดีใจ
“อะไรวะ” รังสรรค์ชะโงกหน้าเข้ามาดู ในขณะที่ปรีชาและกรกฎต่างก็ชะโงกหน้ามาดูด้วยรู้สึกต่างกัน
เมื่อกล่องกำมะหยี่ถูกเปิดขึ้น ประกายสีเขียวก็ส่องประกายแวววาว อัญมณีขนาดเล็บก้อย อยู่กึ่งกลางโลหะสีเงินด้านที่ทำเป็นรูปร่างคล้ายโล่ห์ วางสงบนิ่งอยู่บนกำมะหยี่สีขาว
“อะไรน่ะครับ” ภูริทัตเงยหน้าขึ้นถาม
“เข็มกลัดครับ ใช้ติดเนคไทก็ได้ หรือติดแทนกระดุมเม็ดบนของเสื้อเชิตก็ได้ หรือใช้เป็นจี้ก็ได้ ... ถูกใจไหมครับ”
“สวยมากครับ โดยเฉพาะพลอยที่อยู่ตรงกลาง สีมันแปลกตาดี” รังสรรค์ตอบแทน
“ก็แค่พลอยกับตัวเรือนเงินเอง” กรกฎเปรยเบาๆ
“ขอโทษนะครับ” ปรีชาถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างเคร่งขรึม พอๆกับสีหน้า “ขอดูชัดๆหน่อยนะ” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องกำมะหยี่จากมือภูริทัต ซึ่งภูริทัตเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้มีความรู้ในเรื่องอัญมณีมากพอสมควร
ปรีชาพลิกกล่องกำมะหยี่ไปมา โดยไม่หยิบเครื่องประดับชิ้นนั้นขึ้นมาเลย สักครู่ก็ส่งคืนให้ภูริทัต แล้วทำท่าครุ่นคิด
“ดูเหมือนคุณจะทราบว่าเป็นอะไร” สเตฟานพูดยิ้มๆ
“ผมไม่แน่ใจ แต่ถ้าใช่ ...”
“ผมว่าคุณคงคิดไม่ผิด เพราะท่าทางคุณจะดูอัญมณีเป็น”
ปรีชาหันไปมองหน้าภูริทัตที่ทำหน้างงๆ แล้วหันไปมองหน้าสเตฟานอีกครั้ง รู้สึกว่ามันคงเป็นเรื่องประหลาดไม่น้อย ที่สเตฟานให้ของที่มีราคาสูงเช่นนี้กับเพื่อนของเขา โดยที่ไม่ได้คิดหวังอะไรในเบื้องหน้า


“ท่าทางคุณกรกฎไม่ค่อยพอใจที่คุณมาส่งผม” สเตฟานพูดกับภูริทัตขณะรอลิฟท์
“รายนั้นไม่ชอบทุกคนที่ผมเข้าไปใกล้ชิด” ภูริทัตเบ้หน้า
“ท่าทางเขาจะชอบคุณมาก”
“นั่นมันเรื่องของเค้า ผมไม่ได้ชอบเค้า แล้วตอนนี้ก็เหมือนจะมีอะไรกับเจ้าสรรค์”
“ทำไมคุณคิดแบบนั้น”
“โธ่ ...”ภูริทัตหัวเราะในลำคอ “ผมน่ะเป็นเพื่อนกับเจ้าสรรค์มาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยนะ ทำไมผมจะดูไม่ออก”
“ลิฟท์มาแล้ว” สเตฟานเดินเข้าไปในลิฟท์ “พบกันใหม่นะครับ”
“คุณไม่ให้ผมไปส่งที่ห้องจริงๆเหรอครับ” ภูริทัตเอื้อมมือไปกันที่ประตูลิฟท์ไว้ ส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้ “นะครับ สานฝัน ผมแค่อยากไปส่งคุณให้ถึงห้องเท่านั้นจริงๆ”
“ไม่ดีหรอกครับ เชื่อผมสิ” สเตฟานยิ้มน้อยๆ
“ถ้าอย่างนั้นก็ ... กู๊ดไนท์นะครับ” พูดจบภูริทัตก็ขยับตัวอย่างรวดเร็วเข้าไปหอมแก้มสเตฟาน แล้วถอยออกมายิ้มด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“กู๊ดไนท์ครับ” พูดแล้วสเตฟานก็ขยับตัวเข้าไปจุมพิศที่แก้มของภูริทัตอย่างอ่อนโยน “ฝันดีนะครับ”
“ครับ ... สานฝัน” ภูริทัตยิ้มกว้าง มองดูใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน จนประตูลิฟท์ปิดลง
ภูริทัตยังคงยืน อยู่หน้าลิฟท์ ยกมือขึ้นมาแตะที่แก้มที่ถูกจุมพิศเมื่อสักครู่ แล้วยิ้มละไมด้วยความรู้สึกเปี่ยมไปด้วยความสุข

“ปูกลับจะกลับเองหรือให้พี่ไปส่ง” รังสรรค์ถามเพื่อนรุ่นน้อง ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ในบริเวณลานกว้างหน้าห้างสรรพสินค้า
“ผมไม่อยากกลับบ้าน ไปค้างที่บ้านพี่ได้มั๊ยครับ”
“พี่ว่า” รังสรรค์พูดอย่างลังเล “เราเลิกความสัมพันธ์แบบนี้กันจะดีมั๊ย”
“เลิกเหรอครับ” กรกฎพูดเบาๆ
“อื้อ พี่รู้ว่าปูไม่ได้ชอบพี่ ... พี่เองก็ไม่ได้คิดอะไรกับปู”
“แต่มันก็ไม่เห็นเป็นไรไม่ใช่เหรอครับ”
“ทำไมจะไม่เป็นไร อย่าลืมสิ คนที่ปูชอบจริงๆน่ะ เป็นเพื่อนสนิทของพี่ แล้วพี่ว่าทัตมันก็ดูออกว่าเราสองคน มีความสัมพันธ์กันแบบไหน” กรกฎขมวดคิ้ว มองดูรังสรรค์ด้วยแววตาประหลาดใจ ปนไปด้วยความตกใจ
“พี่ทัตรู้เหรอครับ”
“อื้อ พี่ถึงได้บอกว่าเราควรเลิก” รังสรรค์พูดพลางมองดูแววตาที่ตื่นตระหนกของกรกฎ “ถ้าปูชอบเจ้าทัต อยากคบหากับเจ้าทัตจริงๆ ก็ควรเลิกกับพี่ แต่ถ้าคิดว่าอยากให้ความสัมพันธ์ของเรายังมีอยู่ต่อไป ปูต้องเลิกคิดเรื่องทัต”
“แล้วถ้าผมเลิกคิดเรื่องพี่ทัต พี่สรรค์จะมาคบกับผมแบบจริงจังเหรอครับ”
“ไม่รู้สิ” รังสรรค์พูดแล้วก็หัวเราะเบาๆ “ปูก็รู้ พี่ยังไม่คิดคบกับใครจริงจัง กับปูเองตอนนี้เราก็เหมือนเป็น ‘เซกส์เฟรนด์’ กันมากกว่า พี่ยังไม่ได้คิดอะไรไกลไปกว่านั้น”
กรกฎก้มหน้าลงมองพื้น  รู้สึกสับสนเพราะความจริงเขาชอบภูริทัตมาก แต่กับรังสรรค์มันเหมือนกลายเป็นอาหารรสชาดดี ที่เขายังลิ้มรสได้อีกอย่างไม่เบื่อหน่าย
“เรื่องนี้เอาไว้คุยกันวันหลัง ตอนนี้เอาเป็นว่าพี่ไปส่งปูที่บ้านแล้วกันนะ” รังสรรค์พูดแล้วก็แตะไหล่กรกฎ แล้วพากันเดินไปยังที่จอดรถใต้ดินของห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น

สเตฟานจิบไวน์แดงในแก้วบาง สายตาที่มองดูแสงไฟภายนอกหน้าต่างเปี่ยมไปด้วยแววสับสน แรกทีเดียวเขาคิดเพียงว่าชายหนุ่มคนนั้นคือเด็กชายตัวเล็กบอบบาง ที่เคยนอนหลับซบอกเขาด้วยความอบอุ่น และมันก็นำพาความอบอุ่นมาสู่ร่างกาย และหัวใจที่แห้งระโหยมานานแสนนาน เพียงแว่บแรกที่เห็นชายหนุ่มในกลุ่มคนที่ทักทายเขาในวันแรก เขาก็จำได้ทันที

... เฮ้ เปย์มีไฟว์ฮันเดรด ไอวิวโกวิทยู โอเค๊ ...
ภาพของเด็กชายตัวเล็ก แขนขายาวเก้งก้าง ที่พูดกับเขาด้วยความตื่นเต้นแกมประหม่า ผุดขึ้นมาในความทรงจำ จนอดยิ้มออกมาไม่ได้

... ฮาย ...
ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ทักทายเขาด้วยสีหน้าไม่ต่างจากครั้งนั้นนัก ทำให้เขารู้สึกนึกเอ็นดูชายหนุ่ม เช่นเดียวกับที่เขาเคยรู้สึกกับเด็กชายในครั้งนั้น เพราะความรู้สึกนี้เอง ที่ทำให้ยามที่ถูกชายหนุ่มจับมือ หรือโอบไหล่ เขาจึงรู้สึกเหมือนว่าชายหนุ่มนั้น เป็นเหมือนเด็กชายที่ต้องการความใกล้ชิด และความอบอุ่นจากใครสักคน เพื่อทดแทนในส่วนที่ขาดหายไป และเขาเองก็รู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายคนโต ที่ให้ความคุ้มครอง และความอบอุ่นกับน้องชายคนเล็ก แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อสักครู่ ยามที่ถูกชายหนุ่มหอมแก้ม เขาพยายามข่มกลั้นไว้ภายในใจจนเกือบทนไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามเข้าไปจุมพิศแก้มของชายหนุ่ม เหมือนเมื่อครั้งที่เขาเคยทำกับเด็กชายในอดีตก็ตามที เมื่อคิดขึ้นมาใบหน้าก็รู้สึกร้อนวูบ

แล้วสเตฟานก็ต้องรีบตั้งสมาธิโดยเร็ว เพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้ ‘เกราะ’ ที่สร้างไว้เปิดช่องขึ้นมา เขาจะต้องทำจิตบางส่วนให้มีสมาธิสำหรับการควบคุมมันไว้ตลอดเวลา มิเช่นนั้นคนเหล่านั้นก็จะหาเขาพบ ซึ่งสเตฟานไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น ถึงแม้คนผู้นั้นจะไม่สามารถควบคุมเขาได้เหมือในอดีต และมั่นใจได้ว่าคนเหล่านั้นไม่สามารถทำอันตรายต่อเขาได้ แต่กระนั้นเขาก็ไม่ประสงค์จะพบเจอ หรือถูกพบโดยคนในเผ่าพันธ์เดียวกันอยู่ดี เพราะมันอาจหมายถึงการเปิดเผยให้คนเหล่านั้นได้รู้ถึง ‘พลัง’ อันแท้จริงของเขา พลังซึ่งได้มาด้วยความบังเอิญ หรือด้วยชะตากรรมก็ตาม

พลัง ... อันเป็นที่ปรารถนาของบางคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันเป็นที่น่ารังเกียจของคนหลายคนในเผ่าพันธ์
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความยิ่งใหญ่
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความเคารพ
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความหวาดกลัว
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความต้องการแย่งชิงพลังนี้ไปเป็นของตน
พลัง ... อันอาจนำมาซึ่งความสูญสิ้นของตัวเขา หรือแม้กระทั่งความสูญสิ้นของเผ่าพันธ์ทั้งหมด

[→Yakuza★]

จิ้ม!!

[ไฉไล]

เห....พลังซึ่งได้มาโดยความบังเอิญ ..เอ๊ะ ยังไง

แล้วแบบนี้ เมื่อไหร่ สองหนุ่มเขาจะ สื่อความรู้สึกลึกซึ้งกันได้ซักทีล่ะ
ถ้าสเตฟาน ไม่ยอมหลุดออกจากเกราะที่สร้างป้องกันตัวเอง
แล้วอย่างนี้ มันจะเป็นแบบ ต้องสูญเสีย สิ่งหนึ่งไป เพื่อให้ได้มาเพื่ออีกสิ่งหนึ่ง รึป่ะน๊อ... งึมๆๆ

*แต่รู้สึกเหมือนเกราะเริ่มละลายนะเค่อะ โฮ่ะๆ ให้ของกันแล้ว หอมแก้ม แล้วๆ  อร๊ายยย   

[nana]

ได้จุ๊บแก้มแล้ว

[dahlia]

ได้หอมแก้มก็ยังดีเนอะ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ลึกลับซับซ้อน มีพลังให้น่าติดตามเช่นเคย
อ่านแล้วชอบจังในแง่มุมมองของ สานฝันที่เขียนออกมา

[jannie]

ภูริทัตชัดเจนมากกกกกกกกกกกก.....ส่วนสานฝันยังคงลึกลับต่อไป....

อ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงละครช่อง 5 เมื่อนานมาแล้ว เรื่องเทพบุตรสุดเวหา....(เก่าโครตๆ เลย) แบบว่าตัวเอกคล้ายกันเรื่องอยู่มานานนนน

[THIP]

  แค่จุ๊บต้องฉลอง 

[PoP~Pu]

เอ๋!! พลัง..พลังอะไร อยากรู้ๆๆๆๆๆ

[kiki]

  มาติดตามอีกเรื่องจ้า

[speedboy]

+1 ไปอีกที สนุกมากคร้าบ

เรียบง่ายอ่านแล้วมีความรู้สึกอบอุ่นแบบแปลกๆ  ชอบคร้าบ

 

[wan]

มาแนวลึกลับอีกแล้ว นะตั้ม  แต่ก็สนุก ชวนให้คิด นึกตามไปด้วยตลอดเวลาที่อ่าน

เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้ด้วย 

[mist]

  มีกันเป็นเผ่า เลยเหรอ

[yaoifan]

มาช่วยดัน ตกไปอยู่หน้า ๒ แล้วนะ

เนื้อเรื่องน่าติดตาม แต่คนอ่านเริ่มกลัว 5555

 

[บุหรง]

บทที่ ๑๐

อังคารที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๑
เวลาประมาณ ๒๐.๐๐ น.

รังสรรค์มองคนที่เล่นเปียโนอยู่บนเวทีเล็กๆนั้นด้วยความแปลกใจ หญิงสาวอายุประมาณ ๒๐ ต้นๆ ผมยาวสลวยรวบไว้ด้วยริบบินสีชมพูสดใส ในชุดยาวสีชมพูอ่อน แทนที่จะเป็นชายหนุ่มคนที่เขาคุ้นเคย และคิดว่าจะได้พบในวันนี้ ด้วยความสงสัย รังสรรค์จึงเดินตรงไปที่เคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงแรม
“ขอโทษนะครับ คุณสเตฟานที่เล่นเปียโน วันนี้ไม่มาเหรอครับ”
“คุณสเตฟานเหรอคะ ตอนนี้มีคุณ รรินทร มาเล่นแทนแล้วค่ะ”
“แล้วจะติดต่อคุณสเตฟานได้ยังไงครับ คือ...ผมเป็นเพื่อนคุณสเตฟาน”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ให้ข้อมูลไม่ได้ เรื่องของคุณสเตฟาน ต้องติดต่อกับคุณทรงศักดิ์โดยตรงค่ะ”
“ทรงศักดิ์” รังสรรค์ทวนชื่อที่เพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรก “ใครเหรอครับ แล้วผมจะติดต่อได้ยังไง”
“คุณทรงศักดิ์เป็นผู้จัดการใหญ่ของโรงแรมเราค่ะ วันนี้ท่านก็ไม่ได้เข้ามาเพราะเป็นวันหยุด คงต้องรอติดต่อพรุ่งนี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“แล้วผมจะติดต่อกับคุณทรงศักดิ์ได้ยังไงล่ะครับ”
“ปรกติคุณทรงศักดิ์จะมาทำงานแต่เช้าค่ะ บางวัน ๗ โมงเช้าก็มาถึงแล้ว คุณโทรเข้ามาติดต่อกับทางโรงแรมได้โดยตรง นี่หมายเลขโทรศัพท์ของทางโรงแรมค่ะ” หญิงสาวยื่นกระดาษเล็กๆ ซึ่งคล้ายนามบัตรให้รังสรรค์
“ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
รังสรรค์เดินช้าๆไปทางประตูโรงแรม พลางคิดว่าจะไปที่ไหนดี แล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจว่าจะเดินสูดอากาศบริสุทธิ์บนถนนสายที่ร่มรื่น และไม่ค่อยมีรถแล่นสายนี้ ไปยังจุดหมายที่อยู่ไม่ไกลนัก การเดินเป็นระยะทางหลายกิโลเมตรเช่นนี้ ไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาเลย แต่นับตั้งแต่วันที่เขาได้เดินบนถนนสายนี้กับสเตฟาน ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความสดชื่นของบรรยากาศบนถนนสายนี้ ต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกเรียงรายอยู่นี้ ตอนช่วงกลางวันคงนำความร่มรื่นให้แก่คนที่เดินไปมา แม้แต่ยามกลางคืน เขายังรู้สึกได้ว่าถนนสายนี้ร่มรื่นกว่าถนนสายอื่นที่เขามักเดินเที่ยวอยู่เสมอ ยิ่งได้มาเดินคนเดียวแบบนี้ เขาจึงคิดว่าพอจะเข้าใจว่า เหตุใดสเตฟานจึงชอบออกมาเดินเล่นในยามค่ำคืน
..........................................................................
.....................................
“อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะเว๊ย ทัต” ปรีชาพูดเสียงเบา “เราว่านายเอาเข็มกลัดนี่ทำเป็นจี้แล้วใส่ไว้ในเสื้อจะดีกว่า”
“ทำไมวะ ติดกับเนคไทแบบนี้ก็สวยดีออก” ภูริทัตพูดพลางจับเนคไท ส่วนที่ติดโลหะสีเงินด้านรูปโล่ห์ขึ้นมาให้เพื่อนๆดู ประกายสีเขียวของอัญมณีที่อยู่ตรงกลาง ส่องประกายแวววับ ถึงแม้จะอยู่ในแสงไฟอ่อนๆในร้านอาหาร
“จะได้อยู่ใกล้ๆหัวใจไง ใช่มั๊ยวะไอ้ชา ฮ่าๆๆ” คำหยอกล้อของรังสรรค์ ทำให้ภูริทัตอมยิ้ม ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
“ก็ดีเหมือนกัน แต่แบบนี้เหมือนได้เห็นหน้าคนให้” ภูริทัตพูดพลางพลิกเข็มกลัดไปมา
“นายนี่เป็นเอามากหว่ะ” ปรีชาพลอยขบขันกับอาการของเพื่อนไปด้วย “แต่มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกเว๊ย นายเอามาใส่โชว์แบบนี้ มันอันตราย พวกมิจฉาชีพที่ตาถึงมันมีไม่น้อยนะเว๊ย”
“ทำไมวะ เกี่ยวอะไรกับมิจฉาชีพ” ภูริทัตถาม
“พวกเอ็งฟังดีๆนะเว๊ย เอาแค่ตัวเรือนก่อน พวกนายคิดว่าเป็นอะไร”
“เงิน” ภูริทัตตอบทันที
“หรือว่าเป็นทองคำขาว”
“เหรอ” ปรีชาทำหน้าเบื่อหน่าย “งั้นที่อยู่ตรงกลางล่ะ คิดว่าเป็นอะไร”
“พลอยสี” ภูริทัตตอบโดยไม่คิด
“ไม่รู้หว่ะ ทีแรกก็คิดเหมือนไอ้ทัต แต่มันแวววาวเหลือเกิน” รังสรรค์ตอบแล้วก็เริ่มสงสัยขึ้นมา
“งั้นพวกเอ็งฟังแล้วอย่าตกใจ แล้วก็อย่าแสดงท่าทางอะไรทั้งนั้น เงียบๆไว้” ปรีชาพูดพลางกระดิกนิ้วให้ทุกคนเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดเสียงเบาเหมือนกระซิบ “ตัวเรือนน่ะ ทองขาว แพลทตินั่มน่ะ รู้จักรึเปล่า”
“เฮ๊ย” รังสรรค์อุทาน “เอ็งดูผิดรึเปล่าวะ”
“ไม่ผิดเด็ดขาด แล้วพวกนายรู้จักแฟนซีไดมอนมั๊ย” ประชาถามอีก
“หมายถึงเพชรสี ที่มันแพงกว่าเพชรธรรมดาน่ะเหรอ” ภูริทัตพูดพลางรู้สึกเหมือนมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“แล้วสีเขียวก็เป็นสีที่แพงที่สุด เม็ดนี้ซักการัตได้” ปรีชาพูดแล้วก็มองหน้ารังสรรค์ ซึ่งกำลังมองดูหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดของภูริทัต
“เอาไงดีวะ ของมีราคาขนาดนี้ ข้าไม่กล้ารับไว้หว่ะ” ภูริทัตขอความเห็น
“เอ็งก็ไปบอกเค้าสิวะ แต่ตอนนี้ระวังไว้หน่อยก็ดี อย่างที่ไอ้ชามันบอก” รังสรรค์ให้ความเห็น
“เออ ยังพอมีเวลา พวกเอ็งไปซื้อสายสร้อยเป็นเพื่อนข้าหน่อยแล้วกัน”
แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินออกจากร้านอาหาร ตรงไปยังบริเวณตลาดนัดขายของในบริเวณที่ทำงานนั่นเอง

“สวัสดีครับ คุณภูริทัต” ทรงศักดิ์กรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณทรงศักด์ ผมมีเรื่องจะรบกวนหน่อยครับ คือผมคิดว่าวันนี้จะแวะไปหาสานฝัน ... เอ่อ ... สเตฟาน ไม่ทราบว่าจะสะดวกไหมครับ”
“ต้องเสียใจด้วยจริงๆนะครับ คุณท่านไปต่างจังหวัด คงกลับมาประมาณเดือนหน้าครับ”
“อะไรนะครับ ไปต่างจังหวัดตั้งเดือนเชียวเหรอครับ” น้ำเสียงของภูริทัต แสดงออกถึงความประหลาดใจ “ทำไมวันก่อนไม่เห็นเค้าพูดถึงเลย”
“ผมเองก็ตกใจเหมือนกันครับ ท่านไปกระทันหันมากเมื่อวันปีใหม่ คุณภูริทัตมีเรื่องอะไรสำคัญจะพบท่านหรือเปล่าครับ”
“เรื่องของขวัญปีใหม่ที่เค้าให้ผมน่ะครับ”
“ของขวํญปีใหม่ ...” ทรงศักดิ์ขมวดคิ้ว “เป็นกล่องกำมะหยี่สีเขียวหรือเปล่าครับ”
“ใช่ครับ”
“อ๋อ” ทรงศักดิ์ยิ้ม หัวเราะน้อยๆอย่างอารมณ์ดี “ชอบใจมั๊ยครับ ท่านเลือกของอยู่นานทีเดียว กว่าจะให้ผมไปประกอบกันใหม่”
“คุณทรงศักดิ์ทราบเหรอครับ ว่าเป็นอะไร ผมไม่ค่อยสบายใจเลยครับ ทีแรกผมคิดว่าเป็นแค่เงินกับพลอยสี” น้ำเสียงของภูริทัตดูเป็นกังวล ทำให้ทรงศักดิ์ยิ่งมองดูชายหนุ่มในแง่ดีมากขึ้น ที่ไม่ตื่นเต้นดีใจเมื่อได้รับของกำนัลล้ำค่า มีราคาแพงเช่นนี้
“ผมยอมรับนะครับว่าราคาของมันสูงมาก จนหลายคนตกใจทีเดียว แต่ผมคิดว่าคุณค่าของมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกนะครับ”
“เอ๋ ...”
“ตอนนี่คุณท่านเลือกตัวเรือนกับเพชรเม็ดนั้น ท่านคิดแต่เพียงว่าคุณจะชอบลักษณะตัวเรือนกับสีสันของมันรึเปล่า ท่าไม่ได้คิดเรื่องราคาของมันหรอกครับ หากท่านรู้ว่ามันทำให้คุณไม่สบายใจ ท่านคงเสียใจมาก”
“จริงเหรอครับ” เสียงของภูริทัตเหมือนอยู่ในอาการครุ่นคิด
“ครับ ผมคิดว่าผมดูไม่ผิด ผมอยู่กับท่านมานาน นานมากทีเดียว”
“หมายความว่าคุณทรงศักดิ์รู้จักกับสานฝันมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอครับ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ” ...เพราะผมเห็นท่านมาตั้งแต่ผมยังเด็กทีเดียว
“แล้วระหว่างนี้ผมจะติดต่อกับสานฝันได้ยังไงล่ะครับ เค้าไปจังหวัดไหน เผื่อวันหยุดผมจะได้ตามไปเที่ยวด้วย”
“เห็นว่าจะไปหลายที่ แต่ช่วงนี้อยู่ไม่ไกลกรุงเทพฯนักหรอกครับ ขับรถไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง แต่เดี๋ยวให้ผมสอบถามท่านก่อนจะดีกว่า ว่าท่านสะดวกจะให้คุณพบหรือเปล่า ได้เรื่องยังไงผมจะโทรบอกให้คุณทราบอีกที อย่างเร็วคงรู้เรื่องคืนนี้ดึกๆ อย่างช้าก็คืนพรุ่งนี้”
“ถ้าอย่างนั้น ผมรบกวนด้วยนะครับ อ้อ แล้วคุณทรงศักดิ์อย่าบอกว่าผมกังวลเรื่องของขวัญนะครับ เดี๋ยวระหว่างรอผมขอคิดดูก่อน ว่าจะให้อะไรเป็นการตอบแทนของขวํญล้ำค่าชิ้นนี้ดี”
“ผมว่า ...” น้ำเสียงของทรงศักดิ์เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “คุณอย่ากังวลที่จะหาของเพื่อเป็นสิ่งตอบแทนเลยนะครับ ของมีค่าน่ะ ท่านมีมากมายกว่าที่คุณคิด บอกกับคุณตามตรงนะครับ คุณสเตฟานท่านมีเพื่อนน้อยมาก โดยเฉพาะเพื่อนคนไทย ดังนั้นแค่น้ำใจกับมิตรภาพของคุณ ท่านก็คงดีใจมากพอแล้ว”
“ผมจะลองคิดดูครับ แต่ยังไงถ้าผมไม่ได้ให้อะไรบ้าง ผมคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก”
“อย่าเพิ่งให้ช่วงนี้เลยครับ เพราะมันเหมือนเป็นการให้ของตอบแทนมากกว่า ไว้อีกสักระยะสิครับ คงมีวันที่เป็นวันสำคัญพอที่คุณจะให้ของขวัญแก่ท่าน”
“อืม ... เดี๋ยวผมค่อยๆคิดแล้วกันครับ ขอบคุณนะครับคุณทรงศักดิ์ ผมคงขอรบกวนแต่นี้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ แล้วถ้าผมได้คุยกับท่านแล้ว ผมจะโทรฯบอกนะครับ” แล้วทรงศักดิ์ก็วางหูโทรศัพท์ลง

เขาเพิ่งจะจำได้ ถึงเด็กชายตัวเล็ก แขนขายาวเก้งก้าง ที่เขาได้รับคำสั่งให้ดูแล พร้อมกับมอบซองจดหมายปิดผนึกครั่งอย่างดี ให้แก่เด็กคนนั้นเมื่อ ๑๕ ปีก่อน เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กชายคนนั้นเป็นใคร ในซองจดหมายที่ค่อนข้างหนานั้นมีสิ่งใดบรรจุอยู่ แต่เขาพอจะจำได้ว่าเด็กชายคนนั้นเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ และเสียใจไม่น้อยที่จะไม่ได้พบ ‘คุณท่าน’ ของเขาอีก ทรงศักดิ์คิดว่า เค้าหน้าของภูริทัตคล้ายคลึงกับเด็กชายคนนั้นเป็นอย่างมาก ถ้าชายหนุ่มผู้นี้คือเด็กชายคนนั้นจริงๆ คงไม่เป็นที่น่าแปลกใจถึงความเอาใจใส่ที่สเตฟานมีต่อภูริทัต เขายังจำได้ในวันแรกที่สเตฟานมาถึงประเทศไทย เมื่อต้นเดือนธันวาคมปีที่แล้ว ประโยคหนึ่งที่สเตฟานพูดขึ้นมา เมื่อพบเขา

... ทรงศักดิ์ ไม่รู้ว่าคุณจำเด็กน้อยคนนั้นได้ไหม ไม่รู้ว่าทำไม ผมคิดถึงเขาเสียเหลือเกิน อยากจะพบกับเขาอีกสักครั้ง แต่ถ้าเจอกันจริงๆ เขาคงจำผมไม่ได้แล้ว ...

ตอนนั้นทรงศักดิ์ก็ยังคิดไม่ออก ว่า ‘คุณท่าน’ ของเขาพูดถึงเด็กคนไหน จนกระทั่งเมื่อคืนวันส่งท้ายปีเก่าที่เพิ่งจะผ่านมา ตอนที่ทรงศักดิ์นำกล่องกำมะหยี่สีเขียวมรกตใบเล็กๆ มาให้กับสเตฟาน เขาแปลกใจมาตั้งแต่ช่วงวันคริสต์มาส ที่สเตฟานให้นำของมีค่าทั้งสองชิ้นไปประกอบกันเป็นเครื่องประดับที่สามารถใช้งานได้หลายอย่าง และย้ำให้เขาเร่งทำให้เสร็จก่อนวันปีใหม่ เขายังถามว่าจะมอบให้ใคร

... ผมจะให้เป็นของขวัญแก่เด็กน้อยที่แสนน่ารักคนนั้นไง ทรงศักดิ์ ...

ทรงศักดิ์จำได้ว่า ขณะที่ ‘คุณท่าน’ พูดถึง ‘เด็กคนนั้น’ เหมือนจะมีความอ่อนโยนเป็นพิเศษอยู่ในน้ำเสียงและแววตา ซึ่งเขาไม่เคยเห็นการแสดงออกต่อผู้อื่นเช่นนี้มาก่อนเลย ตั้งแต่เขาจำความได้

[nana]

 


 

[pongsj]

ที่แท้สเตฟานก็จำได้ทุกอย่างจริงๆด้วย

[บุหรง]

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ติดตามผลงาน ให้กำลังใจ รวมทั้งคำแนะนำต่างๆมาตลอด ช่วงนี้ไม่ค่อยมาตอบรีพลายเลย ต้องขอโทษมากๆ เพราะงานยุ่งจริงๆ แล้วอากาศแปรปรวนบ่อยๆ เลยไม่ค่อยสบาย เป็นๆหายๆ

อยากจะมาบอกเพื่อนๆว่า นิยายของตั้มเรื่องนี้จะอัฟเดทประจำทุกวันจันทร์นะครับ แล้วถ้าเป็นไปได้ช่วงกลางๆสัปดาห์ อาจจะอัฟเดทเพิ่มเติมอีกสัก ๑-๒ ครั้ง แล้วช่วงวันที่ ๒๓-๒๗ อาจของดอัฟเดทสักหนึ่งสัปดาห์ เพราะสัปดาห์นั้นจะต้องเข้าสัมนาทุกวัน

ส่วนเดือนมีนาคมยังไม่รู้แพลนงานเลยครับ  แล้วจะมาแจ้งให้ทราบอีกครั้งแล้วกัน

[sasa]

 

เป็นนิยายที่สนุกมากเลย ลืกลับ น่าติดตาม
การเขียนบรรยาย และพรรณา อ่านแล้วมืออาชีพจริง ๆ 

[dahlia]

ภูริทัต คือ เด็กชายคนนั้นจริงๆ ด้วย  แล้วแบบนี้ความสัมพันธ์จะได้สานต่อมั้ย 

[||WiTHOuT_YoU||]

มิน่าหละ ถึงรอดมาได้ตั้งนาน

ไม่โดนสูบวิญญาณ 

 

[น้ำค้าง]

คนเขียนงานยุ่งซะแล้ว ไม่เป็นไรจ้า จะรออ่านทุกวันจันทร์นะ

[ไฉไล]

ราคาค่างวดของเพชรเม็ดนั้น ไม่สำคัญเท่า กับ คุณค่าทางจิตใจ ที่ผู้ให้ ให้กับผู้รับ และผู้รับ มอบคืนให้กับผู้ให้ชิมิ 


* งานยุ่ง แค่ไหน คนอ่านรอได้ซาเหมอค่า สู้สู้ นะคะ 

[THIP]

รอได้เสมอ สำหรับน้องตั้มจ้า   

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[wan]

รับทราบครับ เป็นกำลังใจให้ด้วย ขอให้สนุกกับการทำงานนะครับ 

[jannie]

ยังไงก็ติดตามค่ะ....เรื่องลึกลับเดาไม่ออกเลยจริงๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ม่ายเป็นไรคราบพี่ตั้มนิวรอได้เสมอ
อยากบอกว่าเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งค่อยๆติด

[yaoifan]

มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ

เดี๋ยวต้องไปซ้อมหนีไฟแล้ว

  ๑ ที

[mist]

เข้ามาบอกคนแต่งว่า ยังไงก็รอจ้า